|
Nu het schooljaar op z'n laatste benen loopt wordt het tijd ónze tocht naar Santiago aan te vatten. In de hal groeit de hoop met reisspullen met de dag, de reisgidsen zijn binnenstebuiten gedraaid en de to do lijstjes worden afgestreept. Gezien het schooljaar nog niet helemaal ten einde is, valt er ook daar nog één en ander af te ronden. Best drukke dagen, dus.
Deze drukte voorkomt echter niet dat er regelmatig flarden van herinneringen boven komen...dingen die zich een jaar geleden afspeelden in het UZ Gent, niet de meest leuke dingen.
Dit was de periode dat er geen goed nieuws meer kwam na een onderzoek. Rond deze periode mocht Douwke voor 2 dagen overdag naar huis. Het was een verademing voor haar. De ongemakken van de urineweginfectie en de uitputting hadden hun tol geëist. Douwke kwam vrijdag naar huis om dan s avonds op nieuw naar Gent te gaan. Toen Wim Zaterdag ,nadat ze de nodige verzorging had gekregen, met haar naar huis reed vertelde ze dat ze niet meer kon en dat de reis naar Rumst te zwaar was.
Tijdens de rit zei ze tegen Wim Ik denk dat ik niet meer beter ga worden hé papa.
Ze heeft de dagen dat ze thuis was er met volle teugen van genoten.
Ze zou eind juli voor de laatste keer naar huis komen.
Tegen deze tijd was ze bijna niet meer bij bewustzijn, haar hersenen waren beschadigd en virussen hadden haar hersenen verder aangetast, ze leed aan longontsteking, urineweginfectie, darminfectie, nierfalen en haar lever werkte niet meer.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
We zagen onze Douwke beetje bij beetje wegglijden.
Deze trip naar Santiago lijkt ook voor ons een echte camino te worden...
Ondertussen trapt mijn zus haar laatste kilometers bij elkaar met een doorzettingsvermogen dat zij en Douwke wel gemeenschappelijk lijken te hebben.
Afin, Santiago, here we come!
De Bende
|
