De Zwitser Carl Gustav Jung vroeg zich op een bepaald moment in zijn leven af of sommige dingen in zijn leven niet meer dan gewoon toevallig leken te zijn. Hij gaf er een naam aan en noemde het synchroniciteit.

Zondag werd Rienske gedoopt en de dag ervoor, na de nodige voorbereidingen, ging de Bende even uitblazen op het terras van een plaatselijke taverne aan het drie-rivieren-punt. Er net naast bevindt zich ook een speelplein zodat Rienske na haar ijsje even wat energie kwijt kon en de speeltuin instoof.

Terwijl Krisje en Wim op het terras zaten en de voorbereidingen nog even overliepen, kwam een gezin met kinderen op het volle terras. Krisje herkende de mama en één van de kindjes. Krisje was verwonderd en een beetje verbaasd. Ze had de mama en haar zoontje  verscheidene  malen ontmoet op 3K6. De laatste keer dat ze het jongetje had gezien had hij geen haren meer.

Gezien de oppervlakte van België en de vele plaatsen vanwaar de patiënten op de afdeling kinderoncologie terechtkomen kwam deze familie op hetzelfde moment, op dezelfde plaats en in het dorp waar de Bende woont even pauzeren.  

Nu liep het jongetje  vrolijk rond met een flinke haardos en genoot samen met zijn mama en papa en broers en zus van  het warme zonnetje en de lekkere zoete dingen die op de tafel verschenen.

Het was hartverwarmend om te zien dat na de zware en beproevende  behandeling dat zo’n kindje moet doorstaan, en met alle bijwerkingen van dien, dit kleine mensje er met volle teugen van  genoot om te kunnen spelen en genieten van de dingen waar je als doorsnee mens niet bij stil staat en als heel gewoon beschouwt.

Maar wat doe je dan? Ga je hallo zeggen, wetende dat het misschien voor beide partijen nogal ongemakkelijk zou kunnen zijn, als je je eigen dochter bent verloren of laat je het zo?

De conclusie was om gewoon mee te genieten van het moment zonder het te verstoren met woorden, een beetje zoals stilzwijgend genieten op een vroege zomerdag van de opkomende zon die een warme dag belooft en de overhangende mist boven onze rivier.

Ik heb gevraagd en ik heb wild gebeden,

Nu wil ik rustig zijn en dankbaar om het licht,

En om de lente en om dit korte leven

(Anton van Wilderode)

En gisteren, op een stralende dag werd ons Rienske gedoopt.

 Het is maar een klein zinnetje in gans dit stukje maar het was een diepe en intense ervaring voor alle aanwezigen.

 Omdat we niet graag zouden hebben dat mensen een verkeerd beeld krijgen over aplastische anemie en de behandeling  ervan, plaatsen we een reactie die ons werd toegestuurd nog even extra in de kijker.

Reactie van Ritchie:

Vind het verschrikkelijk te lezen dan Douwke is overleden ik denk iets meer dan een jaar geleden had ik deze website gevonden omdat ik aan de zelfde ziekte lijd. Heb ook een zeer ernstige aplastische anemie waarvoor ik nu een stamceltransplantatie achter de rug hebt. Bij mij is het gelukkig geslaagd. En mag binnenkort terug gaan werken denk ik. Ik vind het zo verschrikkelijk nu te lezen dat ze er niet meer is en dat het jammer genoeg grave versus host te hoog was. Ben er even niet goed van. Ik ga proberen er te zijn voor die fietstocht. Veel sterkte van me toegewenst.

PS  Ons Rienske vierde gisteren haar 8^ste verjaardag!!

De klasknuffel, die een weekje bij de Bende komt logeren, geniet vandaag van een dagje welgekomen rust  na een namiddag  met een horde gillende  dametjes te hebben doorgebracht .

In de supermarkt zag ik deze week de gele ton staan, één van de vele manieren waarmee “Kom op tegen kanker” geld probeert in te zamelen. Dit jaar in het teken van leukemie.

Op zaterdagavond was er de uitzending van de show en dit  met fantastisch  succes. Het doet goed om te zien hoeveel mensen zich inzetten en geld geven aan dit nobel doel.

Wanneer je op de site de afbeelding van de ton aanklikt lees je in de inleiding: “…maar de ziekte blijft nog steeds pijn en verdriet veroorzaken en slachtoffers maken”.

Bij het lezen van deze zin zijn de herinneringen niet ver weg.

Toen we met Douwke op 3K6 verbleven bevond haar kamertje zich recht tegenover deze van het keukentje waar de verpleging at en een pauze kon nemen. Het was die dag druk en vanuit Douwke’s kamer zag ik  één van de artsen in het lege  keukentje plaats nemen met een moeder en vader voor een gesprek over hun kind.  Mogelijk werden ze ingelicht over de diagnose van hun zoon of dochtertje.

De arts nam de tijd om het moeilijke nieuws over te brengen. Uit de reactie was af te leiden dat het beangstigend  nieuws was. Eén van de ouders zette beide ellebogen op de tafel en bracht de handen naar het hoofd terwijl de andere voor zich uit staarde. Vanuit het kamertje voelde je verbondenheid met deze 2 mensen en  de zware last die op hun schouders werd gelegd. Een herkenbaar gevoel voor ouders op 3K6 waar niet enkel  leukemie wordt behandeld.

 Er wordt verteld dat één beeld meer zegt  dan duizend woorden….

Of het om deze vreselijke aandoening gaat, aplastische anaemie, of om een andere; een kind, een tiener  of een volwassene, de pijn en bezorgdheid blijven dezelfde.

En wanneer je kind tot één van de slachtoffers behoort ondanks de onaflatende titanenstrijd die de medische wetenschap aangaat  in dit  geval dan hoop je en bid je stilletjes dat je dochter  het laatste slachtoffer mag geweest zijn.

Om het verdriet  en gemis te verwoorden denk ik soms terug aan een gedicht  van W.H. Auden:



Stop all the clocks,cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum,
Bring out the coffin, let the mourners come.

Let the aeroplanes circle moaning overhead,
Scribbling on the sky He Is Dead.
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk , my song,
I Thought that love would last forever: I was wrong.

The stars are not wanted now; put out every one,
Pack up the moon and dismantle the sun,
Pour away the ocean and sweep up the woods;
for nothing now can ever come to any good.

En ook al stoppen de klokken, de pijnlijke realiteit is dat het leven gewoon zijn gangetje gaat en de zon wel degelijk nog elke morgen opkomt.

 Een tijdje geleden trokken we een weekend naar de zee. Bestemming: Sint Idesbald.

Tante Marleen had er een appartement gehuurd en we konden een weekend mee.
Het weer variëerde tussen mistig grauw en waterig zonnig.
Maar wat met Douwke?
Wel, die ging gewoon mee.
Haar foto werd in een zachte handdoek gerold en in't appartement op de schouw gezet.
Zo was ze er toch ook bij.
't Is een beetje vreemd misschien, maar 't voelde anders niet compleet...

Het werd trouwens een leuk en deugddoend weekend!

De Bende

Lieve schat,

Niet lang nadat je gestorven was kwam Tante Marleen naar ons toe, ze wilde iets doen met het verdriet dat ze voelde omdat jij er niet meer was.

Ze wilde een lange fietstocht maken  in jouw naam en proberen geld in te zamelen. Dat wilde ze aan een goed doel schenken: een organisatie die arme kinderen lesgeeft en gewoon de klas mee kan verhuizen. Je wilde immers zelf graag juf worden.

En zo zijn we vandaag voor de fietstocht en de organisatie van de mobiele schooltjes al een wandeling gaan maken.

Iedereen kreeg een mooie badge voor ze vertrokken, met een tekening erop van de mobiele schooltjes die ons Rienske had gemaakt. Als we het goed begrepen hebben, stapten er vandaag 176 mensen rond in de buurt van Lier met ons Rienske haar tekening op hun jas.

Er waren zoveel mensen die je hebt gekend, zelfs van 3K6. Ook Irmchen was er, je hartsvriendin toen je op 3K6 verbleef.

Het was een mooie wandeling met een prachtig winterzonnetje. Na afloop kon je nog een tas soep krijgen om je wat op te warmen na de koude .

Lieve schat, waar je ook bent of wie je ook mag zijn deze keer, we hopen dat er met elke stap die al deze mensen vandaag hebben gezet er een beetje liefde naar je werd toegestuurd.

Papa, mama en Rienske

Hoewel  De Bende graag de natuur introk, werden wandeltochten door Douwke en Rienske toch steeds met de nodige argwaan onthaald .  Bij het vertrek ging dit meestal met  het nodige gemopper gepaard en enkele honderden meters verder kwam dan meestal reeds de onvermijdelijke vraag :  “ Hoe ver is de wandeling eigenlijk?”

Onderweg werden ook steeds stenen verzameld, die naarmate de tocht vorderde meestal bij Krisje of Wim terecht kwamen, die dan als pakezeltje mochten dienen (waar zijn ouders anders voor, zag je onze 2 dametjes dan denken). Op geregelde tijdstippen kwam het euvel van pijnlijke voeten ook op de proppen en moest er een pauze worden ingelast. Een felle verbetering trad dan meestal spontaan op wanneer er wafels en koekjes uit de rugzak te voorschijn kwamen en de tocht hervat kon worden.  

En hoewel er bij het begin nogal eens sip werd gekeken, draaide de stemming meestal na een tijdje om en werd het voor onze dametjes toch nog een leuk avontuur.

Zo maakte de Bende tijdens hun vakantie in 2007 een wandeltocht  van 6 kilometer langs de Ninglinspo in de Ardennen.(een aanrader!) Krisje en Wim waren toen bijzonder onder de indruk van hun dametjes, die toen nog maar 7 en 4 jaar oud waren.

Op zondag  30 januari trekt de Bende opnieuw de  wandelschoenen aan om Tante Marleen, de meter van Douwke, mee een hart onder de riem te steken en de vzw Mobile School te steunen. (Douwke wilde graag juf worden net zoals haar mama.)

De wandeling telt 8 km en vertrekt in Lier.

Toen Douwke  de vreselijke Graft Versus Host Disease had ontwikkeld werden verschillende behandelingen ingesteld maar een afdoende reactie bleef uit en  de dokters waren genoodzaakt opnieuw een chemokuur  in te stellen.

De behandelende arts had eerst met Krisje en Wim gepraat en vervolgens ging hij met hen naar de kamer  van Douwke om haar het nieuws te vertellen. Hij vroeg haar wat ze er van vond.

Ze was zich goed bewust van wat er zou gebeuren want dit was voor haar de derde keer.

Met grote onzekerheid en angst in haar ogen zei ze zonder te verpinken dat het dan maar moest.

Douwke wist dat het niet goed met haar ging maar de vastberadenheid waarmee ze zich uitdrukte verraste ons allemaal.

De Bende hoopt deze vastberadenheid mee te nemen naar 2011 en wil iedereen graag het nieuwe jaar  insturen met één van de favoriete stopwoorden van onze Douwke.

                                                    !! Een Intergalactisch 2011 !!

How can I give up all the days

 I know I’ve won

There’s nothing but rainbows

I’ll be leaving the shadows….

 behind me

(Blue Skies, Jamiroquai)

Moge alle wezens,  met wie wij onlosmakelijk verbonden zijn,

een gelukkig, vrij en vervuld bestaan kennen.

Moge er vrede zijn op deze aarde en moge er vrede zijn in het ganse universum.

                                                                           (Tibetaans gebed)

Een zalige Kerst van alle Bendeleden!

Norah Jones had het niet mooier kunnen zeggen.

Toen de doos met kerstkaarten uit de kast werd gehaald vandaag lagen er net onder de doos een paar kaartjes.

Bij het openen van deze kaartjes zagen we haar naam erop staan:  Douwke.  

Ze had ze vorig jaar tijdens de kerstperiode gemaakt  maar waren om één of andere reden niet  op hun bestemming geraakt.

Een jaar later dan voorzien gaan de kaartjes dus eindelijk naar hun eigenaar zodat Douwke haar kerstwensen toch de wereld mogen worden ingestuurd.

Want hoe je het ook draait of keert, en ook al ontbreekt er eentje, we zullen altijd met z’n vieren zijn.

Elke morgen wordt de kaars bij je foto aangestoken, Douwke, en waar je bent weten we niet, je lijkt zo ver weg van ons en toch zo dichtbij.

Toen de beste Sint enkele jaren terug op 6 december bij de Bende cadeautjes had gebracht  kreeg Rienske een goed idee, ze besloot om haar schoen nog een tweede maal te plaatsen. Zo zou ze nog eens  geschenken krijgen van de goede man.

Er vonden vervolgens enkele diepgaande gesprekken plaats tussen Douwke en Rienske of dit wel degelijk  een goed idee was en wat de slaagkansen van deze onderneming zouden zijn. Douwke besloot haar schoen niet  te zetten maar Rienske  vond het toch het proberen waard.

Douwke, die op dat moment al aardig kon schrijven nam pen en papier ter hand en noteerde in haar beste handschrift wat Rienske haar dicteerde.

Naast de schoen zelf was er natuurlijk een wortel  voor het trouwe paard en een bijhorende brief met de vraag of Sinterklaas misschien toch nog enkele cadeautjes overhad.  

Woord werd bij daad gevoegd en samen plaatsten ze alle benodigdheden voor de schouw.

De beide dames waren toch wel erg benieuwd of de Sint en zijn onafscheidelijke helper, Zwarte Piet , opnieuw een bezoekje gingen  afleggen bij de Bende.

Bedtijd kwam en er werd door de zussen druk overlegd  wat er de volgende dag te verwachten viel.

De volgende ochtend hoorden Krisje en Wim heel vroeg reeds de kamerdeuren opengaan en de twee druk pratende zussen de trap afkomen.

Aan de schouw vond Rienske een brief en snoepgoed, de Sint was inderdaad langsgeweest. Douwke nam de brief en las deze voor aan Rienske. De goede Sint schreef dat hij spijtig genoeg al zijn cadeautjes had uitgedeeld maar nog wel wat lekkers overhad.

En toen Douwke de brief aan haar zus had voorgelezen voegde ze er  vervolgens een beetje moederlijk aan toe: “ Ik heb het toch gezegd dat Sinterklaas maar 1 keer per jaar komt !”

douwke,

mama en papa hebben voor ons twee cavia's gekocht. Die van jou heet Joppe (zoals je zelf wou) en de mijne heet Ani. Ik mis je, Douwke!

PS Joppe is een lieveke en Ani is een durvertje en ze lusten ontzettend graag komkommer en ijsbergsla.

Rienske 

Toen Walt Disney Pictures  de film G-Force op het witte doek bracht stalen de guitige caviaatjes in de hoofdrol de harten van Douwke en Rienske.  Douwke zag de film nog verschillende keren en steeds kwam de vraag of er zo geen knagertjes bij De Bende konden komen  wonen.

Totdat Douwke beter was en voldoende witte bloedcellen had werd dit idee echter uitgesteld. Maar het was niet alleen Douwke,maar ook Rienske die het idee om zo’n guitige dikkerdjes in huis te hebben volledig zag zitten.

Douwke vond Joppe een mooie naam voor haar cavia. Rienske besliste na een namenlijstje te hebben opgemaakt dat Ani goed paste voor haar huisgenootje.

En op een dag kruisten 2 dametjes het pad van De Bende en waarvan Rienske vond dat deze 2 duidelijk aan de beschrijving van Ani en Joppe beantwoordden.

Enkele uren later was de adoptie een feit en zo zijn er dus 2 nieuwe kostgangers waarmee het huis wordt gedeeld.

Van Douwke op7 april 2010

Een jaar geleden mocht Douwke al niet meer met andere mensen in contact komen vanwege het besmettingsgevaar. De jaarmarkt en kermis zaten  er dus voor haar niet in alsook het vuurwerk op zondag.

Bijna een jaar verder tekende  Rienske een grote tekening van de sterrenhemel,  twee dagen nadat Douwke was gestorven.

Elke ster kreeg de naam van iemand of van één van onze dieren die bij ons woonden of hadden gewoond. Douwke stond er natuurlijk ook tussen, met een vurige staart aan haar ster.  De tekening kreeg een plaats boven een foto van Douwke. Ze signeerde de tekening : Later aan de hemel.

We zijn nu een jaar verder en dit weekend was er opnieuw jaarmarkt met vuurwerk. Het vuurwerk werd dit jaar vervroegd naar acht uur zodat de kinderen ook mee konden kijken.

Op de brug nam de Bende een plaatsje in om mee te kijken. Toen naar het einde toe er een kanjer open knalde  riep Rienske: “ Da’s ons Douwke!” . En voor ons alle drie was het alsof ze even tussen ons stond.

De Bende

Nog drie leden telt de Bende en het went niet.

Rienske speelde vroeger met haar zus na school, ze gaat nu wel regelmatig bij de buurjongens spelen maar thuis heeft ze een speelkameraadje minder.

Het lukt haar vrij aardig moet wel gezegd worden.

Kleinere porties bij het winkelen, een brooddoosje minder, overal  wat minder en dat wordt dagdagelijks gevoeld door de Bende.

Er hangt een leegte in huis, niet alleen ruimtelijk maar ook in ons hart.

En dat andere vlindertje, tja dat wordt gekoesterd.

De Bende

Op de g-mail account kwam er vandaag opnieuw een berichtje binnen over een gevonden kaartje!
Het werd gevonden in........het Duitse stadje Hückelhoven-Baal.
Was het gewoon de richting van de wind of was dat dan dat geval van toeval weer.........?
U zal het zelf moeten invullen.

De bende

Op het einde van de viering werden witte ballonnen opgelaten .

Een mevrouw ging op een dag met haar hondje wandelen en vond op een mooi stuk grasland niet ver van het kerkhof waar haar vader begraven ligt een witte ballon met een kaartje eraan vast waarop Douwke haar naam stond.

De mevrouw woont in Gladenbach, een eindje van Keulen in zuidelijk deel van Duitsland. Ze dacht eerst dat het om een kind ging dat had meegedaan aan een ballonnenwedstrijd.

Ze vond echter via het internet Douwke’s blog en begreep toen wat de betekenis was.

Via  g-mail stuurde ze de Bende op 25 augustus een berichtje om te zeggen waar ze de ballon had gevonden.

Als het waar is wat sommige mensen geloven, dan zou toeval niet bestaan.

De beenmergdonor was ook iemand die in Duitsland woont in de buurt van Hamelen  meer naar het noorden ……..

Het leven bestaat niet uit toeval,

vandaar dat het voor mij zo voelt

dat onze paden elkaar kruisen,

alles wat gebeurt is zo bedoeld.

(André Van Dijk)