In de supermarkt zag ik deze week de gele ton staan, één van de vele manieren waarmee “Kom op tegen kanker” geld probeert in te zamelen. Dit jaar in het teken van leukemie.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Op zaterdagavond was er de uitzending van de show en dit  met fantastisch  succes. Het doet goed om te zien hoeveel mensen zich inzetten en geld geven aan dit nobel doel.

Wanneer je op de site de afbeelding van de ton aanklikt lees je in de inleiding: “…maar de ziekte blijft nog steeds pijn en verdriet veroorzaken en slachtoffers maken”.

Bij het lezen van deze zin zijn de herinneringen niet ver weg.

Toen we met Douwke op 3K6 verbleven bevond haar kamertje zich recht tegenover deze van het keukentje waar de verpleging at en een pauze kon nemen. Het was die dag druk en vanuit Douwke’s kamer zag ik  één van de artsen in het lege  keukentje plaats nemen met een moeder en vader voor een gesprek over hun kind.  Mogelijk werden ze ingelicht over de diagnose van hun zoon of dochtertje.

De arts nam de tijd om het moeilijke nieuws over te brengen. Uit de reactie was af te leiden dat het beangstigend  nieuws was. Eén van de ouders zette beide ellebogen op de tafel en bracht de handen naar het hoofd terwijl de andere voor zich uit staarde. Vanuit het kamertje voelde je verbondenheid met deze 2 mensen en  de zware last die op hun schouders werd gelegd. Een herkenbaar gevoel voor ouders op 3K6 waar niet enkel  leukemie wordt behandeld.

 Er wordt verteld dat één beeld meer zegt  dan duizend woorden….

Of het om deze vreselijke aandoening gaat, aplastische anaemie, of om een andere; een kind, een tiener  of een volwassene, de pijn en bezorgdheid blijven dezelfde.

En wanneer je kind tot één van de slachtoffers behoort ondanks de onaflatende titanenstrijd die de medische wetenschap aangaat  in dit  geval dan hoop je en bid je stilletjes dat je dochter  het laatste slachtoffer mag geweest zijn.

Om het verdriet  en gemis te verwoorden denk ik soms terug aan een gedicht  van W.H. Auden:



Stop all the clocks,cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum,
Bring out the coffin, let the mourners come.

Let the aeroplanes circle moaning overhead,
Scribbling on the sky He Is Dead.
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk , my song,
I Thought that love would last forever: I was wrong.

The stars are not wanted now; put out every one,
Pack up the moon and dismantle the sun,
Pour away the ocean and sweep up the woods;
for nothing now can ever come to any good.

En ook al stoppen de klokken, de pijnlijke realiteit is dat het leven gewoon zijn gangetje gaat en de zon wel degelijk nog elke morgen opkomt.

 Een tijdje geleden trokken we een weekend naar de zee. Bestemming: Sint Idesbald.

Tante Marleen had er een appartement gehuurd en we konden een weekend mee.
Het weer variëerde tussen mistig grauw en waterig zonnig.
Maar wat met Douwke?
Wel, die ging gewoon mee.
Haar foto werd in een zachte handdoek gerold en in't appartement op de schouw gezet.
Zo was ze er toch ook bij.
't Is een beetje vreemd misschien, maar 't voelde anders niet compleet...

Het werd trouwens een leuk en deugddoend weekend!

De Bende