Ik denk dat ons Douwke er toch wel in haar vuistje om zou kunnen lachen.
Op het einde van de viering werden witte ballonnen opgelaten .
Een mevrouw ging op een dag met haar hondje wandelen en vond op een mooi stuk grasland niet ver van het kerkhof waar haar vader begraven ligt een witte ballon met een kaartje eraan vast waarop Douwke haar naam stond.
De mevrouw woont in Gladenbach, een eindje van Keulen in zuidelijk deel van Duitsland. Ze dacht eerst dat het om een kind ging dat had meegedaan aan een ballonnenwedstrijd.
Ze vond echter via het internet Douwkes blog en begreep toen wat de betekenis was.
Via g-mail stuurde ze de Bende op 25 augustus een berichtje om te zeggen waar ze de ballon had gevonden.
Als het waar is wat sommige mensen geloven, dan zou toeval niet bestaan.
De beenmergdonor was ook iemand die in Duitsland woont in de buurt van Hamelen meer naar het noorden ..
Om 10H00 19 juni 2010 werd Douwke Marckx begraven. Laurence Binyion wordt nog steeds elk jaar geciteerd en op deze manier wil de Bende haar eren voor haar strijdlust :
They shall grow not old, as we that are left to grow old:
Het zijn de kleine dingetjes die het doen en je leven aangenaam maken.
Het hospitaalbed werd voor de voorraam gezet en toen na een lange nacht de zon op kwam verwarmde die de ruimte. Haar tenen lagen op die moment bloot en ook al was ze niet meer volledig bij bewustzijn, je zag haar tenen krullen in de lekkere warmte van het zonnetje. De warme stem van de verpleging ontspande haar. Even kietelen deed opnieuw een glimlach verschijnen rond haar mondhoeken. Ze werd 10 oud en we hebben haar nooit kunnen afleren van te duimen maar wat een troost bracht het haar in moeilijke momenten! De ongemakken werden er niet minder om maar het gevoel omringd te worden door mensen die om haar geven ontspande haar.
Op 13 augustus 2010 omstreeks 22h30 verliet Douwke deze wereld. Ze zal gemist worden als waarde lid van de Bende. You're never beaten until you admit it. We're beaten! " George Simth Patton jr."
Het is bijna niet te geloven hoeveel lieve woorden hier te lezen vallen. Ik kan als moeder van Douwke alleen dit meegeven: mama's en papa's, geniet van je kinderen, bekijk hen zonder vooroordeel, oefen je oprechtheid en geduld; ze geven je zoveel terug! en aan iedereen: geniet van het leven, vandaag!
Er wordt voor Douwke een afscheidsviering voorzien, komende donderdag (19 augustus) om 10 uur in de SintPieterskerk te Rumst. Omdat ik nu al weet dat we in deze emotionele periode sommige mensen gaan vergeten uit te nodigen, waarvoor nu al mijn oprechte excuses, laat ik het iedereen bij deze weten.
En nogmaals, hartelijk dank voor alle steun en bemoedigende woorden die we van jullie al mochten ontvangen. Jullie hebben ons met momenten écht gedragen! Onze "lot"genoten op de 3K6 (die eenzame musketier in 't bijzonder) wens ik moed, kracht en volharding ('t lijkt wel de naam van een turnkring), en vooral 't groot "lot" van een goede gezondheid toe.
Vertolktdoor El Crème Glace Ques ft. Dimitri Leue op de CD Berengoed met aparte kindermuziek zullen we maar zeggen, Guy Mortier leverde zelfs een bijdrage.
De strofe en het liedje zijn één van Douwkes en Rienskes favoriete stukjes omdat je tong er al eens over struikelt.
Douwke is niet meer bij bewustzijn en zinkt verder weg in een diepe slaap.
Bovendien is ze koorts gaan maken .
In overleg met de arts werden koortsremmers opgestart.
Dankzij de verpleging van het Wit gele Kruis en Koester wordt Douwke optimaal verzorgd. Dank u dames uit de grond van ons hart!
De Zwitserse arts Carl Gustav Jung sprak over een gegeven dat hij synchroniciteit noemde, volgens hem was en is er vaak een verband tussen gebeurtenissen zodat ze samen voorvallen (zelfs de popgroep The Police heeft er een album naar vernoemd)
De Bende heeft op deze moeilijke momenten afscheid moeten nemen van een trouwe huisgenoot: Netje Marckx, Heidewachtel, door de Bende bijgenaamd Antoinette le nez omdat ze zon fijne neus had voor lekkere dingetjes.
Tja, dit is haar gevecht! Ze wordt ondertussen thuis verzorgd en dat "thuiskomen" was voor haar een bijzonder moment en hoewel ze meestal niet meer echt bij bewustzijn is, heeft ze daarstraks toch nog eens gelachen toen ik haar een protkus in haar oksel gaf, geweldig toch!
Meer kan de Bende niet zeggen op deze moment.
(Probeer het eens met dit nummertje op een warme mooie zomernacht met ne fermen cocktailen goeimuziek, vier het leven! ) De maker heeft een aantal typos gemaakt maar ja dat doen we "amelaal" al eens
Een waarde vriend(maar geen persoonlijke kennis) uitte dezezin, een man met geen onbesproken reputatie.
Gevreesd door zijn tegenstanders en verfoeid door zijn medestanders en gelijken slaagde hij er telkens in om zowel deze gelijken als tegenstanders op het verkeerde been te brengen.
De Bende is trots om u kennis te laten maken met Douwke Marckx.
Haar leverwaarden zijn gezakt, de hersenschade lijkt zich op deze moment in zekere mate te herstellen maar de artsen zijn deze keer bezorgd dat Douwke een pneumonie (of longontsteking ) heeft ontwikkeld.
Waar ons meisjeal is doorgekropen is ontstellend, maar ze geeft blijkbaar niet op.
De Bende had u graag allemaal bedankt voor de steun ( in al z'n vormen en er zijn te veel mensen om op te noemen en reacties) tijdens deze bange momenten. Muzikanten zijn "speciciale" mensen en de Bende heeft het voorrecht om er één in z'n familie te hebben, een neef (onzen Stijn, respect mé eieren maat!). Ze zijn in staat een gevoel of emotie over te brengen en je een gevoel te geven zodat de tranen van je ogen rollen . Dus zouden we u deze keer graag linken naar You Tube en een grote meneer van de Detroit Motown sound : de heer Bill Withers. De enige andere straffe cover werd volgens de Bende door Joe Cocker gemaakt. Voor ons meisje blijft het afwachten.....!
Maar wat een liedje hé beste mensen, probeer daar maar eens naar te leven!
We zouden u graag naar de allerlaatste regel verwijzen net voor de lijst van Rinpoche's, die met de kleine "r" want dat is toch wat Douwke voor de Bende is en zoals in een eerder berichtje werd geschreven wordt de leraar soms terug de leerling wanneer je dit meemaakt.
Je weet het wel lieve schat van ons: we houden van je!
Vanwege de niet aflatende pijn wordt Douwke tot nader order in een kunstmatige slaap gehouden. We bivakeren nog steeds op PICU (intensieve) en blijven aan haar zijde. De artsen hebben na allerlei scans/MRI/... geconcludeerd dat er wellicht hersenbeschadiging is opgetreden, ze onderzoeken nu of deze nog omkeerbaar is of niet. De resultaten van dat onderzoek zal waarschijnlijk nog enkele dagen op zich laten wachten...
Vanmorgen is de wacht weer eens afgelost. Wim is nu in't UZ (samen met opa, want die is niet van Douwke's zijde weg te slaan) zodat ik met Rienske naar huis kon. Hoewel het de bedoeling is dat Rienske en ik samen wat quality-time doorbrengen, komt het er eigenlijk op neer dat we hier thuis zit te "wachten " op nieuws. Dat "wachten" neemt verschillende vormen aan. Het gaat van samen een spel proberen te spelen (terwijl we het de hele tijd over zus hebben), het legofort verder opbouwen dat zus en ik in Gent waren begonnen, samen een boterhammetje eten terwijl ik er Rienske van verdenk dat die gekke bekken die ze trekt vnl. bedoeld zijn om mij op te beuren tot het doelloos rondzwerven in een veel te leeg huis. Op dit moment zit Rienske met haar "little petshops" te spelen, ze zoekt duo's uit, je weet wel, twee van 't zelfde: een mama met haar kindje, broer en zus, zus en zus,... Welke hoop de artsen ons ook steeds proberen te geven, na een jaar van ziekte waarvan vier maanden "trial en vooral veel error" zijn wij aan het rouwen. Rouwen om de zus die eens was en nu zo anders is, overgeleverd aan haar angst en pijn. Rouwen omdat we die oude zus missen. (woorden van Rienske) Rouwen om die angst en pijn bij zus. Rouwen omdat we ons zo klein voelen, zo machteloos, omdat we haar zo weinig houvast kunnen bieden.
Tot slot, deze Tibetaanse meditatie komt uit een boek dat mijn hand toevallig vond in mijn doelloze omzwerving:
Laat het lichaam rusten, als een zachtglooiende berg, Laat de spraak rusten, als een gitaar zonder snaren, Laat de geest rusten als van een herder die onder de sterrenhemel, als hij zijn kudde heeft binnengebracht, tevreden terugblikt op een vruchtbare dag.
In de vroege avond kreeg Douwke tweemaal een zware aanval van stuipen. Ondertussen krijgt ze hiertegen medicijnen die, samen met de nodige pijnstilling, er voor zorgen dat ze buiten westen is. De dokters konden haar stabiliseren maar ze werd overgebracht naar de IC (dokters houden van afkortingen, het maakt conversaties gemakkelijker en korter , IC betekent Intensive Care). Er werd een scan genomen waarop geen hersenbloedingen te zien waren. Een oorzaak van deze aanvallen is voorlopig nog niet bekend. Intense monitoring van haar bloedwaarden en van andere parameters blijven de regel . Spijtig genoeg komt de pijn soms toch nog door. Reacties op haar omgeving zijn voorlopig beperkt tot een gil (igv pijn) of een korte hoofdknik (als antwoord op ja-nee vragen). Omdat ze door de pijn die ze de afgelopen maanden al heeft doorgemaakt overgevoelig is voor tactiele prikkels én omdat we alles moeten vermijden wat een nieuwe aanval kan uitlokken wordt de "minimal touch" tactiek toegepast, zo weinig mogelijk aanraken, dus. Daar zit je dan als bezorgde ouder, bij een kind dat je nauwelijks nog herkent en dat je nauwelijks mag aaien, laat staan knuffelen.
En zo dient de volgende dag zich weer aan: Life is like box of chocolates, you never know which one youre gonna get ( Forrest Gump)
De Bende
PS Zouden jullie zo vriendelijk willen zijn niet te veel te bellen op de GSM, zelf het geluid van onze mobieltjes maakt haar overstuur.
Get away from me before I get physically emotional! (Radar OâReilly, 4077th)
Douwke krijgt vandaag haar vijfde neussonde sinds ze is opgenomen . Haar vierde heeft ze tijdens een spuugaanval terug aan de buitenwereld afgestaan. Je zou van minder humeurig worden. Via deze sonde kunnen een aantal medicijnen toegediend worden zodat Douwke minder medicijnen moet doorslikken. Het is een raar gevoel zegt ze zelf om iets constant in je keel te voelen kietelen.
Ze heeft een kalmeringsmiddel gekregen zodat het aanbrengen haar minder last bezorgt. Ze is fysiek doodmoe maar emotioneel wordt het ook voor haar stilaan een kloeke uitdaging om het op zn Vlaams te zeggen.
De Bende valt in herhaling maar het leven is dan ook saai op die paar vierkante meter waar je dag in dag uit verblijft.
De leverwaarden zijn gedaald sinds de ATG-kuur maar nog steeds veel te hoog. Afwachten dus en dat doen we al sinds 20 juli 2009.
Superopa lost Krisje dit weekend af ( neen, de Bende heeft nog steeds geen passend kostuum met cape gevonden!) maar hij verdient het wel dubbel en dik!
Vandaag werd de wacht gewisseld. Wim heeft de afgelopen vier dagen aan Douwke's zijde gezeten terwijl ik Rienske opving. Die laatste heeft een erg leuk kamp gehad (merci aan de leiding), al was het dan wat ingekort... (toen we ze gingen halen hing er bloem in haar haar...) de dag erna zijn oma Bonheiden en ikzelf met haar naar de lichtstad getrokken (jaja, Paris!) waar ze een korte maar krachtige impressie heeft opgedaan, ze viel tijdens de boottocht op de Seine wel in slaap, maar dat was te verwachten na een kamp... De volgende ochtend werd ze dan door n. Koen opgehaald voor nog een weekje extra vakantie in het Zuiden. Merci aan oma en t. Ana voor de organisatie van dit alles en natuurlijk aan n. Koen en diezelfde t. Ana voor het opvangen van onze spruit! Nu, bij het thuiskomen valt het haar zwaar zich weer aan te passen aan de realiteit met Douwke nog steeds in het ziekenhuis... Toch proberen we hardnekkig een beetje gezinsgevoel te creëren, al is dat een hele opgave met Douwke in Gent en steeds in onze gedachten, zelfs al zijn wij thuis. Wat Douwke betreft valt er weinig écht nieuws te melden. We wachten nog steeds op de resultaten van de ATG kuur. Ondertussen worden er pogingen gedaan om haar fysiek terug op te waarderen maar het is haar lichaam dat duidelijk het tempo aangeeft en dat loopt niet zo vlot als men zou willen. Zo werd enkele dagen geleden de blaassonde verwijderd (vanwege infectiegevaar voor de nieren) maar werd er vanochtend alweer een nieuwe gestoken omdat ze weer op het toilet kampeerde. Ze braakt tegenwoordig weer frequent en daardoor zit ze ondertussen al aan haar vierde? maagsonde. Verder is ze slap, moe en weinig geïnteresseerd in spelen. Zelf zegt ze dat haar lijf "krak" zegt, dat ze op is. Haar rust en comfort bewaken is dan ook onze belangrijkste taak tegenwoordig. Tja, ook al doet het zonnetje erg hard zijn best, het zomergevoel slaagt (nog) niet echt aan bij ons... Gelukkig zijn er ook nog andere leuke dingetjes die ons een beetje vrolijk kunnen maken zoals de vijftiende huwelijksverjaardag van Mr. en en Mrs. B, van harte gefeliciteerd!!! (Is het een straf of een zegen, dat maken ze zelf wel uit, maar zoals Bill the Aussie vet once said: "fair dinkum mate", enfin u zoekt het maar eens op!) Lieve groeten, Kris en haar bende
PS Gisteren, één jaar geleden, verschenen bij Douwke de eerste symptomen van aplastische anemie, het waren kleine blauwe vlekjes... Wanneer je ons eerste berichtje op deze blog lees, lijkt het allemaal zo lang geleden en toch...
Medemensen gebruiken vaak citaten van bekende mensen die in moeilijke momenten een innerlijke kracht aanreiken om uit die situatie zelf moed en doorzettingsvermogen te putten.
Eén beeld zegt meer dan duizend woorden stelt de cliché en dat moet de Bende toegeven is zeer juist. Wanneer je kijkt in de vermoeide ogen van je kind en ziet wat een strijd ze al heeft geleverd dan wordt je als volwassene een klein mensje. De Bende zou dat graag menig volwassene eens zien doen.
Als je 10 jaar bent begin je de wereld in zekere mate te begrijpen maar jebent nog steeds afhankelijk van de grote mensenrondom jezelf.Je stelt je vertrouwen in mensen die om je geven en voor je proberen te zorgen terwijl je zelf angstig bent en het soms ook niet allemaal begrijpt.
Maar de ware sterkte ligt echter niet in de zwakke momenten tijdens de kleine uurtjes midden in de nacht of op momenten dat je het als kind echt niet meer ziet zitten maar in het vasthouden met een koppig doorzettingsvermogen om beter te willen worden ondanks alle pijn en ongemakken.
Dus gaat de Bende toch terug cliché om onze Rinpoche even te typeren. De woorden komen van een bekende Engelse bard:
Some are born great, some achieve greatness, and some have greatness thrust upon em
