Een jaar geleden mocht Douwke al niet meer met andere mensen in contact komen vanwege het besmettingsgevaar. De jaarmarkt en kermis zatener dus voor haar niet in alsook het vuurwerk op zondag.
Bijna een jaar verder tekende Rienske een grote tekening van de sterrenhemel,twee dagen nadat Douwke was gestorven.
Elke ster kreeg de naam van iemand of van één van onze dieren die bij ons woonden of hadden gewoond. Douwke stond er natuurlijk ook tussen, met een vurige staart aan haar ster.De tekening kreeg een plaats boven een foto van Douwke. Ze signeerde de tekening : Later aan de hemel.
We zijn nu een jaar verder en dit weekend was er opnieuw jaarmarkt met vuurwerk. Het vuurwerk werd dit jaar vervroegd naar acht uur zodat de kinderen ook mee konden kijken.
Op de brug nam de Bende een plaatsje in om mee te kijken. Toen naar het einde toe er een kanjer open knalderiep Rienske: Das ons Douwke! . En voor ons alle drie was het alsof ze even tussen ons stond.
Ons Douwke kreeg, als trouwe gids, ondanks haar prille leeftijd, toch een totem van de Rumstse Gidsen: sneeuwstormvogel. Wie de betekenis leest en Douwke kent, weet dat dit voor haar en voor ons in haar plaats, een echte eer is. Haar totem staat op een kastje in onze woonkamer naast haar foto. Ze kreeg bij haar geboorte de Friese naam "Douwke", wat "duifje" betekent. Na haar gevecht dat ze morgen een maand geleden verloor, verdient ze met recht en rede haar nieuwe naam "sneeuwstormvogel". Wat zou trouwens het Friese woord hiervoor zijn?
Gegroet, De Bende
Een sneeuwstormvogel is een elegante vogelsoort, levend in barre omstandigheden zoals zijn naam doet vermoeden. Krachtig, lenig en snel, een volhouder. Het is geen opvallende diersoort, maar in nood duikt hij snel op om te helpen. Hij is uiterst opmerkzaam en schrander. Hij toont zich dankbaar en leeft in vrede met andere diersoorten. Zijn werkkracht en inzet zijn vaak fenominaal. Hij is gekend om zijn dappere, vrolijke en opgewekte houding die hem geliefd maken. Is hij soms boos en opvliegend dan zal hij nadien stappen ondernemen om de banden te herstellen.
Op de g-mail account kwam er vandaag opnieuw een berichtje binnen over een gevonden kaartje! Het werd gevonden in........het Duitse stadje Hückelhoven-Baal. Was het gewoon de richting van de wind of was dat dan dat geval van toeval weer.........? U zal het zelf moeten invullen.
Ik denk dat ons Douwke er toch wel in haar vuistje om zou kunnen lachen.
Op het einde van de viering werden witte ballonnen opgelaten .
Een mevrouw ging op een dag met haar hondje wandelen en vond op een mooi stuk grasland niet ver van het kerkhof waar haar vader begraven ligt een witte ballon met een kaartje eraan vast waarop Douwke haar naam stond.
De mevrouw woont in Gladenbach, een eindje van Keulen in zuidelijk deel van Duitsland. Ze dacht eerst dat het om een kind ging dat had meegedaan aan een ballonnenwedstrijd.
Ze vond echter via het internet Douwkes blog en begreep toen wat de betekenis was.
Via g-mail stuurde ze de Bende op 25 augustus een berichtje om te zeggen waar ze de ballon had gevonden.
Als het waar is wat sommige mensen geloven, dan zou toeval niet bestaan.
De beenmergdonor was ook iemand die in Duitsland woont in de buurt van Hamelen meer naar het noorden ..
Om 10H00 19 juni 2010 werd Douwke Marckx begraven. Laurence Binyion wordt nog steeds elk jaar geciteerd en op deze manier wil de Bende haar eren voor haar strijdlust :
They shall grow not old, as we that are left to grow old:
Het zijn de kleine dingetjes die het doen en je leven aangenaam maken.
Het hospitaalbed werd voor de voorraam gezet en toen na een lange nacht de zon op kwam verwarmde die de ruimte. Haar tenen lagen op die moment bloot en ook al was ze niet meer volledig bij bewustzijn, je zag haar tenen krullen in de lekkere warmte van het zonnetje. De warme stem van de verpleging ontspande haar. Even kietelen deed opnieuw een glimlach verschijnen rond haar mondhoeken. Ze werd 10 oud en we hebben haar nooit kunnen afleren van te duimen maar wat een troost bracht het haar in moeilijke momenten! De ongemakken werden er niet minder om maar het gevoel omringd te worden door mensen die om haar geven ontspande haar.
Op 13 augustus 2010 omstreeks 22h30 verliet Douwke deze wereld. Ze zal gemist worden als waarde lid van de Bende. You're never beaten until you admit it. We're beaten! " George Simth Patton jr."
Het is bijna niet te geloven hoeveel lieve woorden hier te lezen vallen. Ik kan als moeder van Douwke alleen dit meegeven: mama's en papa's, geniet van je kinderen, bekijk hen zonder vooroordeel, oefen je oprechtheid en geduld; ze geven je zoveel terug! en aan iedereen: geniet van het leven, vandaag!
Er wordt voor Douwke een afscheidsviering voorzien, komende donderdag (19 augustus) om 10 uur in de SintPieterskerk te Rumst. Omdat ik nu al weet dat we in deze emotionele periode sommige mensen gaan vergeten uit te nodigen, waarvoor nu al mijn oprechte excuses, laat ik het iedereen bij deze weten.
En nogmaals, hartelijk dank voor alle steun en bemoedigende woorden die we van jullie al mochten ontvangen. Jullie hebben ons met momenten écht gedragen! Onze "lot"genoten op de 3K6 (die eenzame musketier in 't bijzonder) wens ik moed, kracht en volharding ('t lijkt wel de naam van een turnkring), en vooral 't groot "lot" van een goede gezondheid toe.
Vertolktdoor El Crème Glace Ques ft. Dimitri Leue op de CD Berengoed met aparte kindermuziek zullen we maar zeggen, Guy Mortier leverde zelfs een bijdrage.
De strofe en het liedje zijn één van Douwkes en Rienskes favoriete stukjes omdat je tong er al eens over struikelt.
Douwke is niet meer bij bewustzijn en zinkt verder weg in een diepe slaap.
Bovendien is ze koorts gaan maken .
In overleg met de arts werden koortsremmers opgestart.
Dankzij de verpleging van het Wit gele Kruis en Koester wordt Douwke optimaal verzorgd. Dank u dames uit de grond van ons hart!
De Zwitserse arts Carl Gustav Jung sprak over een gegeven dat hij synchroniciteit noemde, volgens hem was en is er vaak een verband tussen gebeurtenissen zodat ze samen voorvallen (zelfs de popgroep The Police heeft er een album naar vernoemd)
De Bende heeft op deze moeilijke momenten afscheid moeten nemen van een trouwe huisgenoot: Netje Marckx, Heidewachtel, door de Bende bijgenaamd Antoinette le nez omdat ze zon fijne neus had voor lekkere dingetjes.
Tja, dit is haar gevecht! Ze wordt ondertussen thuis verzorgd en dat "thuiskomen" was voor haar een bijzonder moment en hoewel ze meestal niet meer echt bij bewustzijn is, heeft ze daarstraks toch nog eens gelachen toen ik haar een protkus in haar oksel gaf, geweldig toch!
Meer kan de Bende niet zeggen op deze moment.
(Probeer het eens met dit nummertje op een warme mooie zomernacht met ne fermen cocktailen goeimuziek, vier het leven! ) De maker heeft een aantal typos gemaakt maar ja dat doen we "amelaal" al eens
Een waarde vriend(maar geen persoonlijke kennis) uitte dezezin, een man met geen onbesproken reputatie.
Gevreesd door zijn tegenstanders en verfoeid door zijn medestanders en gelijken slaagde hij er telkens in om zowel deze gelijken als tegenstanders op het verkeerde been te brengen.
De Bende is trots om u kennis te laten maken met Douwke Marckx.
Haar leverwaarden zijn gezakt, de hersenschade lijkt zich op deze moment in zekere mate te herstellen maar de artsen zijn deze keer bezorgd dat Douwke een pneumonie (of longontsteking ) heeft ontwikkeld.
Waar ons meisjeal is doorgekropen is ontstellend, maar ze geeft blijkbaar niet op.
De Bende had u graag allemaal bedankt voor de steun ( in al z'n vormen en er zijn te veel mensen om op te noemen en reacties) tijdens deze bange momenten. Muzikanten zijn "speciciale" mensen en de Bende heeft het voorrecht om er één in z'n familie te hebben, een neef (onzen Stijn, respect mé eieren maat!). Ze zijn in staat een gevoel of emotie over te brengen en je een gevoel te geven zodat de tranen van je ogen rollen . Dus zouden we u deze keer graag linken naar You Tube en een grote meneer van de Detroit Motown sound : de heer Bill Withers. De enige andere straffe cover werd volgens de Bende door Joe Cocker gemaakt. Voor ons meisje blijft het afwachten.....!
Maar wat een liedje hé beste mensen, probeer daar maar eens naar te leven!
We zouden u graag naar de allerlaatste regel verwijzen net voor de lijst van Rinpoche's, die met de kleine "r" want dat is toch wat Douwke voor de Bende is en zoals in een eerder berichtje werd geschreven wordt de leraar soms terug de leerling wanneer je dit meemaakt.
Je weet het wel lieve schat van ons: we houden van je!
Vanwege de niet aflatende pijn wordt Douwke tot nader order in een kunstmatige slaap gehouden. We bivakeren nog steeds op PICU (intensieve) en blijven aan haar zijde. De artsen hebben na allerlei scans/MRI/... geconcludeerd dat er wellicht hersenbeschadiging is opgetreden, ze onderzoeken nu of deze nog omkeerbaar is of niet. De resultaten van dat onderzoek zal waarschijnlijk nog enkele dagen op zich laten wachten...
Vanmorgen is de wacht weer eens afgelost. Wim is nu in't UZ (samen met opa, want die is niet van Douwke's zijde weg te slaan) zodat ik met Rienske naar huis kon. Hoewel het de bedoeling is dat Rienske en ik samen wat quality-time doorbrengen, komt het er eigenlijk op neer dat we hier thuis zit te "wachten " op nieuws. Dat "wachten" neemt verschillende vormen aan. Het gaat van samen een spel proberen te spelen (terwijl we het de hele tijd over zus hebben), het legofort verder opbouwen dat zus en ik in Gent waren begonnen, samen een boterhammetje eten terwijl ik er Rienske van verdenk dat die gekke bekken die ze trekt vnl. bedoeld zijn om mij op te beuren tot het doelloos rondzwerven in een veel te leeg huis. Op dit moment zit Rienske met haar "little petshops" te spelen, ze zoekt duo's uit, je weet wel, twee van 't zelfde: een mama met haar kindje, broer en zus, zus en zus,... Welke hoop de artsen ons ook steeds proberen te geven, na een jaar van ziekte waarvan vier maanden "trial en vooral veel error" zijn wij aan het rouwen. Rouwen om de zus die eens was en nu zo anders is, overgeleverd aan haar angst en pijn. Rouwen omdat we die oude zus missen. (woorden van Rienske) Rouwen om die angst en pijn bij zus. Rouwen omdat we ons zo klein voelen, zo machteloos, omdat we haar zo weinig houvast kunnen bieden.
Tot slot, deze Tibetaanse meditatie komt uit een boek dat mijn hand toevallig vond in mijn doelloze omzwerving:
Laat het lichaam rusten, als een zachtglooiende berg, Laat de spraak rusten, als een gitaar zonder snaren, Laat de geest rusten als van een herder die onder de sterrenhemel, als hij zijn kudde heeft binnengebracht, tevreden terugblikt op een vruchtbare dag.
