Fietsend ben ik opweg naar de klas van een van mijn tieners. Ik moet schoonmaken, dat is een bijdrage die van de ouders wordt gevraagd en deze week ben ik van wacht. De hete zonnestralen vallen op mijn gezicht, het frisse windje doet me deugd. In de lucht zie ik witte wolken varen en de hemel kleurt koningsblauw. Aan de muren staan gele en blauwe afvalzakken die het straatbeeld kleuren maar ontsieren en ik ruik een doordringende geur van stinkend rondslingerend restafval. Doordat een stormpje door het Gentse dal woedde, liggen zakken en papieren overal in het rond. En dat alles omdat een werkgever en een werknemer hun werk niet naar behoren hadden uitgevoerd. Er ontstond een aanvaring en er volgde een protest, met al die rommel tot gevolg.

De tweelingzoon had ook een aanvaring met een leerkracht van de school. Ook hij vond dat ze haar werk niet naar behoren had uitgevoerd. Het is iemand die wat kookles probeerde te geven maar ze bakte er niet veel van. Na afloop van een les wou de zoon haar eens bedanken: “bedankt dat ik nu een appel kan schillen en ook bedankt omdat ik nu weet hoe ik hem in stukken kan doen”. Uiteindelijk heeft hij dat, voor de lieve vrede, toch maar niet gezegd.

Bovendien heeft de leerkracht een wel erg brutale mond en veel noten op haar zang. Ze durft de kinderen te beledigen en deelt heel gemakkelijk straffen uit. Op een keer mochten ze koekjes bakken, dezelfde van in de kleuterklas. De zoon vroeg: “Heb ik het deeg stevig genoeg opgeklopt? Ze sprak: ”wat denk je er zelf van?” en hij antwoordde: “ik denk dat het voldoende is”. Toen grinnikte ze zonder gêne: ”als je dat denkt, waarom vraag je het dan?” Of wanneer een kind het kookgereedschap niet meteen vindt, zegt ze: “doe uw ogen open, wie zoekt die vindt.”

Ook vroeg ze eens: “Wie heeft thuis al eens wat gekokkereld ”: De zoon antwoordde enthousiast: “ik bakte eens pannenkoeken en ze repliceerde: “ja, dat zal wel zeker, ik geloof er geen snars van”. Ook zei hij: “ Ik heb eens wraps klaargemaakt met kaas ertussen” en ze antwoordde: “en waren die ook mislukt?” Nochtans had dat ventje dat thuis hier heel goed gedaan. Daarvan kreeg de zoon het dus op zijn heupen en eerlijk gezegd, ik ook. Die keer kon hij zijn mond niet houden en toen heeft hij eens zijn mening over haar gedrag geuit. En hij kreeg straf. Achteraf loofden de medeleerlingen hem om zijn moed en lef: “man, wat heb je dat goed gezegd”. De zoon kan niet tegen onrechtvaardigheid en komt op voor zijn recht. Niet alleen ten aanzien van zichzelf, maar voor alle klasgenoten en voor iedereen.

Ook ik zou wel stilaan eens een praatje willen slaan met die kokkin. Ik wil mijn kinderen verdedigen zoals een moederkloek dat voor haar kinderen hoort te doen. Ik bedenk wat ik haar eens zou willen zeggen, want het probleem sleept al een tijdje aan. Ik zou zeggen dat ze moet opvoeden zoals het hoort en haar taak als leerkracht moet uitvoeren zoals het moet. Ook moet ze leren om haar woordenschat te beheersen en ze moet haar giftige tong drie keer omdraaien voordat ze iets zegt. Indien de stichter van de school haar eens bezig zou horen tegen de kinderen, hij zou zich omdraaien in zijn graf. Terwijl ik aan het afstoffen, vegen en dweilen ben, spoken al die gedachten door mijn hoofd.

Het is heerlijk om de klas te poetsen, je voelt de geest van de leerlingen hangen in het lokaal. Je kan de tekeningen aan de muur bewonderen en je voelt een beetje aan wat ze daar allemaal hebben gedaan. Toch ben ik ook blij en tevreden als de klus weer is geklaard. Het is akelig stil wanneer ik de klas verlaat. Niemand loopt er en geen enkel kind is aanwezig, als ik op de speelplaats kom. Toch hoor ik wat gestommel aan de andere kant van het gebouw. Iemand is er aan het rommelen en dit kan geen toeval zijn: driemaal raden wie het was.

De kokkin met al haar praatjes merkt me op en roept “hallo”, ik beantwoord haar begroeting met een koele ”hey” en stap rechtdoor. Hoe is dat nu mogelijk dat juist zij daar stond, het was een uitgesproken moment geweest om haar eens te vertellen wat ik zonet allemaal had bedacht. Ik heb het niet gedaan, misschien voor de lieve vrede. Toch wens ik mezelf dat ik af en toe en net iets vaker, eens wat meer zou opkomen voor mijn rechten en wat meer noten op mijn zang had.

08-06-2015 om 15:29 geschreven door kvervaek  

“Hoe gaat het werk?” vraag ik aan de heren die de poort van ons huis aan het repareren zijn. De oude poort is wat versleten, begint te slepen en eigenlijk weegt ze veel te zwaar. Met stalen staven en een laspost gaan ze renoveren en met wat creativiteit maken ze er haast een nieuwe van. “Hoe gaat het werk?” herhaal ik nog een keer en ze antwoorden: “het werk gaat goed en vlot”. Ik bedenk opeens hoeveel kleuterjufgehalte er eigenlijk nog in mijn lichaam leeft. Die uitspraak komt immers van een verhaaltje dat ik ooit aan de kleuters had verteld, in de tijd dat ik nog een kleuterjuf was. “Hoe gaat het werk?” vroeg de dikke, vette, luie boer aan de dieren van het hof, die heel hard moesten werken, maar zelf deed hij gene slag. Het leven in de klas als juf vond ik zalig en verhaaltjes vertellen deed ik het liefst van al.

Ik vertelde sprookjes, van de gebroeders Grimm, sprookjes die doordrongen zijn van humor en heel wat fantasie. Het is belangrijk om de fantasie van een kind te stimuleren en dat doe je best met een verhaal. Beter zo dan met het beeld van een computer of een tv. Fantasie en humor zijn noodzakelijk om obstakels en problemen uit het leven te omzeilen. Zo kan een mens beter zoeken naar een manier om er creatief mee om te gaan. De sfeer op school was ook bijzonder, de klasjes waren natuurvriendelijk ingericht en de juffen hadden respect voor het unieke van elk kind. Nooit werd er geroepen of een klap aan een kindje uitgedeeld. Ik vond de taak van kleuterjuf echt wel een job naar mijn hart. Helaas kon ik geen eigen klasje bemachtigen en ik holde voortdurend van pier naar pol en mijn geduld geraakte langzaam op.

In de namiddag bezoek ik een winkeltje waar ze stof verkopen, want ik wil ook een deur repareren, eigenlijk een paravent. Die is nogal versleten nadat  Sir George er zijn klauwen eens heeft ingezet. Ik ga dat niet renoveren met stalen staven en een laspost, maar wel met een lapje stof en wat creativiteit. Het is een bizar winkeltje maar ze verkopen er prachtige lappen betaalbare stof. Het ruikt er muffig en alle rollen liggen gestapeld op een hoop. Maar als je er binnenwandelt slaat je fantasie op hol. Een commerciële vader en zijn verlegen zoon houden er de boel recht. De vader lijkt autoritair en de zoon is zeer beschaamd, hij durft haast niet te kijken in de ogen van de klant. Ik vermoed dat hij waarschijnlijk als kind, regelmatig een klap in het gezicht of een schop onder zijn kont van de strenge vader kreeg.

Toevallig loop ik daar een ex-collega kleuterjuf tegen het lijf, zij werkt nu in een eigen klasje van die zalige school, dat eigen klasje waar ik zo lang had op gewacht. Heel enthousiast stel ik haar de vraag: “hoe gaat het werk?”

“Het werk gaat goed” antwoordt ze, al heeft ze af en toe wat last. Die jonge kindjes optillen en heffen doet pijn aan haar rug en nu zitten die spieren wat verkrampt. Ze vindt het lastig als een kind eindeloos blijft huilen en steeds maar terug naar zijn mama wil. En vijftien kleine ukjes samen in een klasje van ’s morgens vroeg tot aan de noen, geeft stress en daar krijgt ze een punthoofd van. De kindjes van tegenwoordig zijn mondig en soms ongehoorzaam en doen graag hun eigen zin. En ze hebben vaak een accident en plassen op de grond en niet op het toilet. Ook de ouders zijn veeleisend en het vraagt moed en kracht om altijd goed te doen. Om nog niet te spreken van al de vergaderingen en al dat naschoolse administratieve werk. Volgens haar is het werk van een kleuterjuf toch niet zomaar een top job.

Dus ben ik blij dat ik mijn grenzen heb verlegd en voor een job binnen een andere setting koos. Ik kan daar ook wat creativiteit gebruiken wanneer ik merk dat de patiënt het lastig heeft. Ook kan ik er knippen en plakken bijvoorbeeld bij de wondzorg. Soms gebeurt er ook wel eens een accident, niet op de grond maar wel in hun bed. Een fantasievol vertellinkje of een zinsnede uit de sprookjes van de gebroeders Grimm komen er ook  regelmatig goed  van pas, in het bijzonder wanneer de patiënt het moeilijk heeft en niet meer weet hoe hij het obstakel best verwerkt.

“Heel goed en super, het is een job naar mijn hart. Ik werk als verpleegkundige maar met een kleuterjuf accent “ antwoord ik met  enthousiasme als  iemand me vraagt:  "hoe gaat het werk? “ 

31-05-2015 om 17:09 geschreven door kvervaek  

Ik ontwaak met een ijl hoofd en een gevoel alsof ik zweef. Het lukt maar niet om de grond te raken en ik weet ook niet meer hoe ik hier opnieuw op de aarde beland. Het is omdat ik eigenlijk niet eens meer weet of dit nu een droom was of een fantastische dag die ik in het echt heb beleefd. Daarom dit verhaal over een dame en een heer:

Er was eens een dame, heel lief en charmant. Zij leefde samen met een al even lieflijke, innemende en tedere man. Al drie jaar waren ze de gelukkige ouders van een heel vriendelijk kind. Een lief meisje dat liever een jeansbroek met sportschoenen, dan een roze kleedje aantrok. Ze hield niet van strikjes in haar haar en al helemaal niet van een paardenstaart. Het jonge gezin woonde sinds kort in een oud en groot kasteel. Zo een met brede, dikke muren en vensterramen o zo hoog. Het kasteel bevond zich te midden van een enkele hectaren groot groen bos en in dat bos leefden hertjes en eekhoorns, hazen en konijnen, ontelbare vogels en zelfs een vos. Achter het kasteel lag een lange diepe vijver en daarin zwommen vissen, groot en klein en er dreven zwanen rustig in het rond. Rondom de plas bevonden zich  bomen en boomstammen van wel zeker honderd jaar oud. En in dat bos daar kwamen de jagers en die schoten de herten en de konijnen en de hazen soms dood.

Op een dag besloot de kasteelvrouw dat het tijd was om een feestje te geven, een feest voor familie, voor neven en nichtjes en voor een tweeling die ze bijzonder lief had. De kasteelheer had de poorten wagenwijd voor hen geopend en de kasteelvrouw ontving de kinderen en hun familie met open armen en een hartelijke groet, ook ik was erbij. We traden binnen in de imposante vertrekken en onze mond viel open van verbazing door het aanschouwen van zoveel schoonheid, pracht en praal.

De gasten mochten plaatsnemen op stoelen met een Louis quinze look. Ze dronken hemelse dranken uit kristallen bolle glazen, aten smaakvolle gerechten met een zilveren vork en een zilveren mes. Het dessert: vers gemaakte ananasijs, verorberden ze met een zilveren spoon. Het was op een pinksterzondagnamiddag dat het feest plaatsvond en ieder genoot er met volle teugen van de overweldigende natuur rondom hun kasteel. 

Ik zag het bijna kerstekleinkind dat er ook aanwezig was. Ik hield het jongentje in mijn armen en ik zong een liedje voor het kind. Ik zong een liedje over moeder  kip die haar teen had gestoten aan een grote steen en dat deed zoveel zeer. Maar toen kwam dokter haas die er een snel een doekje had omgedaan en toen kon moeder kip weer gaan. Dat vond het vijf maand oude ventje precies wel heel plezant. Terwijl hij de klank van mijn zingende stem aanhoorde, bleef hij maar staren met zijn donkere oogjes en zijn blik liet mij niet meer los. Toen viel hij in slaap en hij werd pas wakker nadat ik, met hem in mijn armen, twee toertjes rond de vijver had gestapt. Al die tijd was er een stilte zo sterk aanwezig waar ik naar  luisterde en alleen de vogels maakten een beetje lawaai.

De vriendelijke gastvrouw liet haar familie de imposante woonruimtes bewonderen en opnieuw vielen de genodigden en ook ik, van verbazing weer omver. Ze bestegen de brede houten trap en bewonderden de kamers waar ooit de baron en de barones vertoefden en waar ze met hun zoon en dochter hadden geleefd. Hier en daar stonden beelden van engelen en aan de wanden hingen schilderijen uit de vorige eeuw. Ik zag gordijnen uit stijlvolle stoffen die de ramen bekleedden en die gedrapeerd waren van het hoge plafond tot aan hun vloer van parket. We betraden de badkamer die helemaal met marmer was omringd.

De kasteelvrouw vertelde ondertussen over de tijd van toen, van de meid die de was deed en de kokkin die zorgde voor het dagelijkse verse brood. Ze vertelde van de naaisters en van de strijksters en van de poetsvrouw die de vloer schrobde en al het poetswerk deed. Misschien woonde er ooit een Assepoester in het huis die door de stiefmoeder werd gepest of zat er op een van de zolderkamertjes iemand aan een spinnewiel te draaien, maar dat heeft de kasteeldame me niet verteld. 

Later op de avond liet de kasteelheer nog een bijzondere antieken kast aan de echtgenoot zien. Toen hij de deuren opende viel ook die van verbazing haast omver. Ontelbare flessen whisky, sommigen leeg maar de meeste nog vol. En ik moest sleuren, trekken en zagen, want de echtgenoot wou uiteraard niet meer mee naar huis. Maar om middernacht 12 uur precies, verlieten we het indrukwekkende gebouw. Het koppeltje leefde nog lang en gelukkig enfin dat is toch wat ik hen van ganser harte wens.

Maar nog steeds kan ik het niet bevatten en mijn hoofd dat voelt zo ijl. Ik blijf me maar afvragen of dit nu echt was of heb ik deze pinksterzondagnamiddag in mijn dromen beleefd?

27-05-2015 om 11:00 geschreven door kvervaek  

Er was kermis in het dorp, ik las het op een briefje dat in de brievenbus stak. Ik slenterde er even langs, de kinderen gingen niet mee, ze hebben niet eens geweten dat er kermis in ons dorp was. Van kermissfeer was weinig te voelen, het heeft me niet geraakt. Ik hoorde geen fanfaremuziek, zag geen marionetten marcheren door de straat. Ik kwam geen vrienden noch buren tegen waar ik een praatje mee kon slaan. Het weer was druilerig en triest, dat viel tegen. Ik rook geen geur van oliebollen uit een oliebollenkraam. Er was een paardenmolen maar die schitterde niet, ik zag een autoscooter maar ik hoorde geen knallende muziek dat mijn hart sneller liet slaan. De ziel van de kermis is in dit dorp vergaan.

Er was een rommelmarkt, de verkopers keken triest, kopers waren er veel te weinig en degene die er waren kochten niets. De meeste spullen waren afgedekt met een folie dus dat was pech. Daar zag ik een bekend  energiek dametje erg druk in de weer. De ex-buurvrouw met het kleine grijze autootje stond er, ze deed er haar spullen van de hand. Ze slaagde erin om een bijbel te verkopen aan toevallige passanten, ik stond versteld van haar overtuigingskracht, de motregen kon haar niet deren, één euro kreeg ze ervoor. Ze heeft me niet opgemerkt, ze had het te druk, ze had teveel werk. Ze ging sterk op in haar rommelmarktje en ze meende het helemaal, voor haar was het echt.

Een uur en vijftien minuten later stond ik terug in mijn huis, dat was het dan. Kermis 2015 was weer voorbij en was alweer gedaan.

Niks kan tippen aan de kermis uit mijn geboortedorp, wat een schitterend feest was dat. Weken van tevoren waren alle inwoners bezig met het opsmukken van hun gevel, het poetsen van hun trottoir. Alles moest blinken want er was weldra feest in hun dorp. Ook binnen werd de grote schoonmaak aangevat, alle familieleden werden trouwens uitgenodigd om samen aan de feestdis plaats te nemen om er te proeven van de kermismaaltijd: rosbief met groene erwtjes, verse huisgemaakte kroketjes en als dessert heerlijke taart.

Wat een spanning was er te voelen, we konden haast niet wachten. Nog zoveel keer slapen en dan stond de kermis weer opgesteld. Wat een sensatie toen de prachtige indrukwekkende vrachtwagens er aankwamen met daar achteraan de woonwagens van de kermislui. Iedereen stond op de uitkijk, het kerkplein stond helemaal vol. Met veel geduld bouwden de foorreizigers hun attracties op, blokje voor blokje werd de piste opgebouwd. De volgende dag werd alles opgepoetst en kraaknet opgesteld. Op zaterdagavond barstte het volksfeest dan los. De felle lichten schoten aan en knallende muziek was te horen tot ver buiten het dorp.

Onder een stralende zon marcheerden de marionetten en de fanfare langs de straat. De paardjes van de molen blonken, het was vechten om een zitje te bemachtigen, de ritjes waren kort, en was veel volk. Er klonk dansmuziek uit de boxen van de autoscooter en dat liet mijn hart sneller slaan.

Hoe de foorreizigers het klaarspeelden, dat begreep ik niet, maar na een nachtje doorwerken was alles weer opgeruimd, of was het een nachtmerrie, de kermis was weer weg. Alleen de ziel bleef er nog wat hangen, tot het volgende jaar. Dat feest in mijn geboortedorp was een indrukwekkende beleving, de kermisziel heeft me diep geraakt.

Er was kermis in het dorp, ik las het op een briefje dat in de brievenbus stak. Ik slenterde er even langs, de kinderen gingen niet mee, ze hebben niet eens geweten dat er kermis in ons dorp was. Van kermissfeer was maar weinig te voelen, het heeft me niet geraakt. Ik hoorde geen fanfaremuziek, zag geen marionetten die marcheerden door de straat. Ik kwam geen vrienden noch buren tegen waar ik een praatje mee kon slaan. Het weer was druilerig en triest, dat viel tegen. Ik rook geen geur van oliebollen uit een oliebollenkraam. Er was een paardenmolen maar die schitterde niet, ik zag een autoscooter maar ik hoorde geen knallende muziek dat mijn hart sneller liet slaan. De ziel van de kermis is in dit dorp vergaan.

18-05-2015 om 00:00 geschreven door kvervaek  

Mijn lichaam woog loodzwaar deze voorbije week, ik hoorde mijn benen smeken: “mogen we niet in de zetel liggen, dat zouden we heel erg waarderen”. Het hoofd wou ook al niet goed mee en het gastro - intestinale stelsel liep een beetje in de war. Het woord “ opgeven” staat helaas niet in mijn woordenboek geschreven, het werkwoord “voortdoen” daartegenover staat er bovenaan. De meimaand is hier altijd druk, druk, druk, dus rusten zal niet gaan. En 12 mei wordt ook heel bijzonder, die dag staat in mijn agenda met een vette rode stip aangeduid.

Er is niemand jarig in de familie en ik werd niet uitgenodigd om naar een familiefeest te gaan, ik boekte geen belangrijke afspraak. “Examens afleggen” staat er geschreven en dat is niet erg naar mijn zin. De afgelopen weken zat ik weer regelmatig eens op de schoolbanken om er belangrijke lessen te volgen, daar hangt nu nog een “toetsing” aan vast. Het is een noodzakelijk kwaad om bovenop mijn diploma ”bachelor in de verpleegkunde” ook de beroepstitel: “recoveryverpleegkundige” te behalen. Ik werk immers op een afdeling waar de patiënt een beetje moet bekomen nadat hij eerst opengesneden en daarna weer werd dichtgenaaid. En het is soms een behoorlijke klus om hem helemaal op te krikken vooraleer hij terug naar de kamer mag gaan.

Het waren lange dagen en niet alle vakken werden even boeiend gebracht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat stond een docent te kwebbelen vooraan daar aan het bord. Het was vaak moeilijk en ingewikkeld, ik dacht: “ik lees het allemaal thuis nog wel eens na”. Ik denk dat mijn medestudenten dat ook vonden, tijdens lastige momenten zag ik dat ze hun sociale netwerk controleerden of anderen lazen het laatste nieuws van de dag. Zelf bezit ik geen smartphone toestel en hield me anders bezig. Ik stelde tijdens saaie momenten of wanneer ik me verveelde, meerdere boodschappenlijstjes op. Ook checkte ik mijn agenda opdat ik niets zou vergeten of vertoefde ik in dromenland.

Het wordt een multiplechoicetest, dat doe ik niet zo graag, je kunt gewoon kiezen tussen A, B of C ofwel: “het is waar of het is niet waar”. Maar ik ben een eeuwige twijfelaar, eerst denk ik het antwoord met zekerheid te weten, maar bij het nalezen bedenk ik dat het ook wel eens het andere antwoord zou kunnen zijn, en dan zit het spel natuurlijk op de kar.  Er wordt gezegd dat het antwoord “B” is wanneer je twijfelt, maar daar geloof ik ook niet in. Ik moet hier dringend studeren, samenvattingen maken en de belangrijkste details uit het hoofd leren. Het is de moeite, ik verzamelde twee classeurs vol met powerpoints.

Ik ga het niet halen, het lukt niet meer, ik heb ook geen zin, de moed is op. Ik moet een ander plan bedenken, misschien kijk ik voor een keertje op mijn buurman zijn blad. Normaal gezien zou ik zoiets nooit doen, ik hou me altijd min of meer aan de regels van de tien geboden, maar bij mijn weten staat het gebod: “je zult niet spieken”, daar niet in. Ik stelde het dubieuze voorstel ook eens aan de puberkinderen voor. Och, sprak de oudste tweelingzoon, geen enkele leerkracht die dat tegenwoordig nog merkt, het is een fluitje van een cent. Ik zou ook spiekbriefjes kunnen schrijven: hele petieterige briefjes met petieterige lettertjes op. Ik heb daar eens een voorbeeld van gevonden op de puberdochter haar bureau.

Maar afkijken zal me ook stress bezorgen, dat weet ik nu al. Ik zal moeten giechelen omdat ik dat eigenlijk erg grappig vind. Ik herinner me in mijn jeugdjaren een studente die tijdens het examen koelbloedig en met een pokerface haar spiekbriefjes zat te lezen. Dat vond ik heel erg voor te lachen en proestte het haast hoorbaar uit, dat vond zij niet plezant. Misschien begin ik te zweten en te stressen of word ik zo rood als een tomaat en dat valt zeker op. En het zou niet raar zijn dat het toevallig ik ben die wordt betrapt: “Ja, mevrouw daar vanachter, ik heb het wel gezien, je mag je blad afgeven, dat wordt dan een dikke nul.”

Een gênant moment en schande, schande zou dat zijn, dat mama dat heeft gedaan. Ach ja, ik zal me maar aan de regels houden, eerlijk zijn zoals altijd, het goede voorbeeld geven. Het woordje “spieken” staat  ook niet in mijn eigen woordenboek geschreven en trouwens: ik durf het niet. Ik zal maar ophouden hier met schrijven voor mijn wekelijkse blog, stoppen met al dat gejammer en geklaag er voor de rest van de dag er nog eens stevig invliegen. Laat misschien een kaarsje branden en wens me maar veel succes.

10-05-2015 om 19:42 geschreven door kvervaek