Nog acht dagen en de inzending voor de kunstenwedstrijd Hope+Désir van Linx+  moet binnen zijn. (http://www.hopedesir.be/mandela/home.asp)

Ik heb er nog een halve dag werk aan. Maandag zal ik eraan verder werken, wanneer de kindjes naar school zijn. Dan zal ik ze dinsdag binnendragen in Gent.

Ook nog acht dagen voor de John Flanders prijs en mijn printer valt zonder inkt. Ik ben er natuurlijk weer in geslaagd de verkeerde vulling te kopen en moet dus nog een hele zondag wachten voor ik maandag ook inkt kan halen en mijn zes exemplaren wedstrijdklaar te maken. Het is echt de maand van de deadlines.

Elke ochtend sta ik op met hetzelfde ochtendgebedje: Earl Grey help me trough the day.

En dan drink ik een grote mok Earl Grey thee. Heel primitief ritueeltje maar mijn dagelijkse start.

Ik en thee, dat is zoals erwtjes en worteltjes, het ene gaat wel zonder het andere maar het is veel beter mét. Vraag het maar aan Marcus Cumberlege*, de Engelse poëet die in Brugge woont, die in zijn dichtbundel The White Lady het gedicht “Selected Leaves, a Teadrinker’s testimonial” aan mij opdraagt. (Aan mij, klein onbeduidende garnaal?!? Ik was voorheen nog nooit in een kunstwerk vereeuwigd!!!)* www.marcuscumberlege.com

Maar al die wedstrijden doen een mens dromen.

Mijn inzending voor de wedstrijd Hope+Désir zal ik hier nog voorstellen met foto’s van het volledig afgewerkte stuk, ondertussen stel ik een ‘oud’ beeldje voor uit mijn boetseerperiode omdat het ook past bij hoop en verlangen.

Ik heb ooit mogen een stukje schrijven in de Knack Weekend, het millennium nieuwjaarsnummer en ik schreef toen met de M van Man. Het ging over troost en verlangen en de invulling daarvan en vlak daarna kriebelden de knutselbeestjes weer en boetseerde ik dit werkje om bij het tekstje te passen zoals erwtjes dat doen bij worteltjes.

22-09-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Toen ik voor de derde keer zwanger werd wou ik mezelf eens trakteren met een kunstwerkje. Pure verwennerij wat mij betreft. Niet het kunstwerkje bezitten want anders zou ik me er eentje gaan kopen. De verwennerij zit er namelijk in dat ik me permitteer om mijn huis te laten vervuilen en de was en strijk tot rattennesten te laten verworden. Mijn kinderen met overvolle borden in de zetel te laten lunchen met voor de zoveelste keer de “grote boze wolf show” …

Want mama maakt een kunstwerk!

De derde zwangerschap heb ik niet tot een goed einde kunnen brengen maar het werkje staat in de tuin. Ik hou er wel van. Die derde zwangerschap – mijn eerste echt bewust gekozen zwangerschap – is toch ook een deeltje van mijn leven. Een mooi deeltje zelfs.

En of je er nu twee of drie op de wereld zet, kinderen krijgen en hebben vergt kunst- (en vlieg-) werk.

21-09-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

Op een winterdag, het was ijzig koud en er lag poedersneeuw, zag ik hoe mooi de lange schaduwen waren in de tuin. Een heel nostalgische sfeer.

Op het einde van onze tuin staan zwarte essen, heel hoge bomen en daarachter liggen de weiden die ook blank gepoederd waren. Het was het soort sneeuw die alleen maar de kleuren zachter maakt, niet afdekt. Omdat de zon scheen en omdat mijn lief  herhaaldelijk sprak over een ‘focal point’ in de tuin,- hij is een sterke aanhanger van Engels tuinieren – had ik zin om er één te maken voor hem.

Het moest lange schaduwen kunnen maken maar ook het warme licht van de zon kunnen vangen en uitstralen. Tegelijk wou ik dat het een soort eenheid uitstraalde die tegenovergesteld was aan eenzaamheid. Kun je nog volgen?

Ik wou ook een goed gevoel uitbeelden.

Diezelfde dag toog ik aan het werk. Beton halen en betonijzers, aluminium, een boormachine, stone-art en powertex om alles weersbestendig te maken.

Ik wou dat het vrouwelijkheid uitstraalde en ondanks dat ik het maakte voor mijn lief is het eigenlijk ook een ode aan alle vriendinnen die ik in mijn leven gehad heb. Eerst wou ik het vriendinnen noemen maar de vlag dekte de lading niet op de manier die ik wou. De vrouwen houden elkaar allemaal vast, het is een soort ketting. Je moet je verbeelding laten werken om de symboliek van de vele kronkelende banden waarmee ze aan elkaar hangen te vertalen. Omdat de vrouwen ‘versteend’ zijn in deze omarming ‘verbeeld’ vond ik een mooier woord… is het uiteindelijk De Verbeelding geworden.

Maar het verhaal is nog niet ten einde. Eind februari, een paar jaar later zagen we een schitterend Art Deco huis te koop staan. Het was schitterend. We zijn er verschillende keren naar gaan kijken, hebben maanden gedroomd wat we er allemaal zouden doen en hebben tenslotte die droom moeten opgeven want hoe meer we het bekeken hoe duurder het werd. ’t Is te zeggen hoe meer onkosten er aan het huis bleken te zijn. Het bleek voor ons te duur. Toch koester ik die periode. De dromen waren mooi en het was echt een schitterend huis. We hadden een zakenplan klaar voor het kunst- en cultuurhuis dat we ervan zouden maken en een logo: De Verbeelding, een zwart-wit lijnentekening van onze ‘focal point’.

Die droom is (nog) niet uitgevoerd maar deze blog is er het virtuele zusje van geworden.

20-09-2007 om 00:00 geschreven door Fjerinne  

19-09-2007 om 20:31 geschreven door Fjerinne  

19-09-2007 om 20:28 geschreven door Fjerinne