{klik op tekening voor vergroting}
Beeld je een namiddag in, buiten regent het waardoor je in een cocon zit. Ik hou enorm van de regen. Binnen speelt Willem Vermandere melancholische klarinetsolos. (Op de cd-speler, zo perfect is de wereld nu ook weer niet). Er is dat speciale licht dat ik altijd met mijn geliefde polders associeer, lage lange zonnestralen die gefilterd worden door het wolkendek.
Ik ben alleen thuis en heb het geluk een stuk houtskool in mijn ene hand te hebben en een Steinbach-tekenblad van vijftig bij vijftig in het andere. (Opruimen geeft zin aan het leven!)
Tien jaar geleden had ik dat ook eens, zon moment. Maar toen speelde Bob Dylan op de cd-speler. Sarah, tweehonderdachtenveertig keer na elkaar omdat ik het het mooiste liefdeslied ter wereld vind en omdat ik van mooie dingen nooit genoeg krijg. Toen heb ik met dat toenmalige stuk houtskool een tekening gemaakt op het toenmalige blad. Vandaag was het tijd voor het tweede deel van dat toen bedoelde tweeluik. En zie
in vijf minuten was de ruwe schets gezet. Op een dag in de nabije toekomst werk ik er aan verder. Het onderwerp verbaast je? Al tien jaar moet ik verklaren waarom ik ooit de eerste gemaakt heb. Ik weet het zelf niet. Ik ben geen aanhanger van hun levensstijl, geen paardrijdster, geen rodeoliefhebster, ik kijk nooit naar Westerns, luister zelden naar Country, draag geen cowboylaarzen, sympathiseer met indianen, ben vegetarisch, associeer ze meestal met de niet-zo-intelligente-niet-zo-vredevolle presidenten van Amerika. Maar ik heb bij hen vertoefd en hoewel ze niet veel van zeg zijn, denk ik er graag bij dat ze filosofen zijn en er gaat een kracht en romantiek van ze uit die ik hoogstwaarschijnlijk overschat maar laat me nu even die illusie. Afgesproken?
12-06-2008 om 00:00
geschreven door Fjerinne 
|