De kunst van het alledaagse leven Artistiek verantwoorde prettig gestoorde bohémien subcultuur idealen die vertaald worden in dagelijkse literaire schrijfsels en andere knutsels.
29-04-2008
Laat er geen gras over groeien!
Het wordt een rage! Ik heb nu alweer een pelouze gezien van puur plastiek. Op de Antwerpse Steenweg, Lochristi. Ik was op weg naar de handwerkwinkel en net waar ik parkeerde, een cottage-achtige appartementsbuilding met in de voortuin; plastiek gras. Niet normaal! Of ben ik echt de enige die daar zo op reageert. Op de terugweg naar huis zag ik dat een kleine jongen met zijn opa een hele tuin in zwart landbouwplastiek aan het leggen was. Jong geleerd... oud gedaan. Maar ligt dat nu aan mij? Of is iedereen zot aan het komen? Straks komen er plastieken goudvissen in de vijver en plastiek bloemen in de bloembakken of is dat al zo? Liep ik de voorbije tijd met mijn hoofd in een emmer en merk ik dit nu nog maar op? Jaren geleden heb ik een verhaal van Jeanette Winterson gelezen over een dame die haar hele tuin herinrichtte op haar oude dag. Plastiek bloemen, plastiek gras, zelfs plastiek vogels, schoon en proper maar... hoe raar dat haar man daar altijd zo stil op dezelfde plek op zijn bankje bleef zitten... Je raadt het al. Sorry, de clou van de thriller verklapt, maar hoe profetisch... Ik zie het nog gebeuren.
Want geef toe, alles went behalve een vent, en nu ik op dit punt ben toegekomen:
Als hij eventjes weg is... Eerst denk je te sterven van eenzaamheid, - ik ben daar persoonlijk nogal sterk in -, maar dan blijkt het toch te lukken, (na een flesje of twee Bachbloesems) het missen wordt minder want hé, je huis blijft veel properder (zie wel dat het niet aan de kinderen ligt...), massa's - echt massa's - minder afwas, minder strijk, minder was, zijn kant van de wastafel blijft kristalhelder en er ligt geen gedragen slip op de weegschaal 's ochtends en een gebruikte koffiepad op het aanrecht, de verwachtingen voor boeiende romantische avonden worden niet hoog gesteld dus zijn er nooit teleurstellingen, de televisie gaat niet aan, mijn lievelingsmuziek speelt de hele avond, ook als ik één liedje - repeat - tot ik het uit mijn hoofd kan, omdat het bijvoorbeeld in het Portugees of Fins is, Ik kan schilderen aan de eettafel, alweer eens iets in servet-techniek zetten en mijn naaimachine mag de hele avond reutelen als ik daar zelf zin in heb.
Bwa, eigenlijk valt het mee, maar langer dan een tijdje moet het nu ook weer niet zijn.
29-04-2008 om 22:50
geschreven door Fjerinne
Ik ben Fjerinne. Geliefde, moeder, prutser, knutselaar, schrijfster, decoratrice, schilder,breister, borduurster, haakster, embellisheur. Mijn idealen in het leven zijn schoonheid, waarheid, vrijheid en liefde naar de Parijse Bohémienlifestyle van eind 1800. De wereld kleurrijker maken in woord en beeld is een ambitie van me. Kijk ook eens op www.bloggen.be/jennifervrielinck.
