VERBLIJF IN ALBANIà EN (BARRE) TOCHT NAAR GRIEKENLANDâ¦.
Monte-Negro begon tegen de grens van Albanië aan helemaal te veranderen van uitzicht. Kleine moskeeën en heel typische hoofddoeken die in Albanië terugkwamen. Zoals gezegd staan kinderen langs de weg te wuiven en grote mensen groeten met lachende gezichten. Aan Shköder gaan we een kleine houten brug over, kinderen spelen erop en de tegenliggers moeten wachten tot de stoet autos van de andere kant over de brug is. Linksboven op de heuvel ligt een groot fort. Op de weg naar Tirana vinden we een bont allegaartje van vervoermiddelen. (zie vorig blogbericht). Na een 25-tal kilometer op deze baan zouden we naar rechts moeten, maar door een politiecontrole die daar plaatsvindt missen we die en rijden we een aantal kilometer verder.
In een benzinestation (sommige stations zijn echte paleizen die schril afsteken tegen de armoede.) vraag ik de weg. Een vriendelijke man van het cafetaria wijst de weg en bij het buitengaan geef ik iedereen een hand. Sommigen staan daarbij recht alsof ik één of ander staatshoofd ben. Na de aanwijzingen bereiken we makkelijk Camping Albania, dat gerund wordt door de Nederlandse familie Wesselingh. Zij begonnen 17 jaar geleden met kleine hulpprojecten, zijn er 5 jaar geleden gaan wonen, en hebben nu een jaar of twee deze camping. Het zijn lieve mensen met lieve kinderen waarvan de jongste, Joshua, gitaar speelt en later een goeie gitaarleerling blijkt te zijn. Op het moment dat we binnenkomen (de poort wordt door de plaatselijke bewoners voor ons geopend) is de familie bezig met een aantal besoignes die voortkomen uit een overstroming die de streek teisterde december-januari. We zetten ons op een vrij plaatsje , gaan ons douchen drinken een Duits weissbier en gaan onder het stro. We vinden deze plek zo plezant en Berre heeft in Joshua een speelkameraad gevonden (dat was sinds Engeland niet meer gebeurd) dat we plannen om minstens een week te blijven. Berre krijgt haast geen les want er moet gespeeld worden en dat begrijpen wij zeer goed. Als we naar de Supermarkt gaan op de baan naar Shköder rijden we voorbij een modern ogende garage. We bedenken om hier even binnen te stappen omdat ik ook wagens zie met Britse nummerplaat en de link snel gemaakt is dat men hier wel eens Engels zou kunnen verstaan. Ik leg uit dat we al een paar duizend kilometer met een vervelende tik zitten ergens aan de wielen. De baas zelf maakt zich vrij en gaat op proefrit met de mobile-home, doet de eland test en al het benodigde en zegt dat hij meent het gevonden te hebben.
In de garage aangekomen zijn op een bepaald moment vier mensen bezig om ons te helpen, ik vrees het ergste en zie nieuwe ophangingen en assen gestoken worden die duizenden euros kosten. Na een poos zegt hij ze hebben het gevonden een loshangende handremkabel schuurt , eerst in de bochten daarna permanent, tegen de wielen en wordt degelijk vastgemaakt. Na een tweede testrit blijkt dat het euvel verholpen is. Ik vraag de rekening, en de baas zegt dat hij mij niets wil aanrekenen, maar dat hij me wel een koffie wil aanbieden. Dit vind ik natuurlijk heel vriendelijk maar wil toch iets terugdoen. De man gaat lachend de garage in met een stapeltje c.d.s om aan zijn werknemers uit te delen. Op de camping komen er regelmatig nieuwe gasten en gaan de gesprekken over de wegen en routes van Albanië naar Griekenland of vice versa. Elke avond speel ik met Joshua een uurtje gitaar en hij blijkt een snelle leerling. Hij speelt in geen tijd al de voorgespeelde liedjes. Na een week, het is ondertussen 25 maart, besluiten we om morgen te vertrekken. Omdat er plek is vrijgemaakt beslissen we om een avond naar het achterste terrein van de camping te verhuizen om te kijken of er veel verschil is met de straatkant. Tijdens het naar achter rijden moeten we rekening houden met een vrachtwagen die er hulpgoederen aan het laden is en zo merken we niet dat een scherpe steen een snee van tien-twaalf centimeter snijd in een van onze achterbanden. We weten even niet wat we moeten doen en bellen de bijstand van onze autoverzekering. Een vrouw vertelt dat ze niets kunnen doen. Dat neem ik niet , waarna ik doorgeschakeld wordt naar een man die ons toch kan laten slepen tot een garage, maximumkost mag 250 euro zijn. Gelukkig kregen we de ingeving om naar de garage te gaan waarvan alle mechaniekers nu fan zijn van Van de Ven & The Men, de klus was geklaard op een half uur,het kostte ons 12 euro, en we moesten van de baas in de cafetaria wachten bij een koffie, raki en een Fanta voor den Berre, die we notabene niet eens mochten betalen. De hulp die de verzekeringsmaatschappij ging sturen hebben we nooit gezien. Terug in de camping stippelt Mathias, een off-road rijder, de beste weg uit naar Griekenland. Omdat we s morgens vroeg zullen vertrekken moeten we nog even naar Bushat, waar we in een plaatselijk kledingwinkeltje een Albanië T-shirt hebben besteld. De maat van Berres shirt was te klein, mijn maat was natuurlijk (hebt ge me al eens goed bekeken de laatste tijd?) te klein. Maar mijn maat was o.k. voor Berre. We hebben ook nog een klein vlaggetje en een balpen mee. Omdat de vrouw enkel Albanees spreekt haalt ze haar zoon erbij die boven het winkeltje een café runt. Na de transactie worden we, wat dacht je, uitgenodigd voor een drink, waar raki niet mag ontbreken. Na een uurtje kennen we de hele geschiedenis van de familie.
Dit Albanië is zo gastvrij
s Anderendaags in de morgen ontbijten we rustig en nemen we rond achtenafscheid van de kinderen Wesselingh. Dan de baan op om aan het kleine avontuur te beginnen. De wegen naar Durres zijn heel goed berijdbaar, alleen de wegwijzers hadden een beetje beter gekund, zo komt het dat we meteen verkeerd rijden en in hoofdstad Tirana een mooie snelweg moeten nemen naar Durres om toch ons geplande traject te kunnen verder zetten. Lutgard had eerder al een wegwijzer naar Durres gezien in de achteruitkijkspiegel, maar in de overtuiging dat wegwijzers vooraan dienen gelezen te worden hebben we duidelijk een beetje te weinig vertrouwen gehad in de Albanese logika. Van Durres naar Fier zijn de banen nog steeds bijzonder goed berijdbaar, maar tussen Fier en Gjirokaster zijn er stukken bij waar er meer putten zijn dan baan. Aardverschuivingen hebben een aantal wegen omgeleid en op bepaalde stukken is links of rechts houden er niet meer bij, maar is het iedere voor zich. De bergen maken de rit er niet gemakkelijker op en de naderende sneeuwtoppen geven ons weinig vertrouwen. We rijden door een landschap waar duidelijk aan oliewinning gedaan wordt en waar alles ruikt naar het zwarte goud. Opeens duikt uit het niets een stadje op waar mannen met pakken geld naar ons staan te zwaaien, of we geen Albanese lek willen wisselen, ik doe teken dat we verder rijden en één van de mannen zwaait met zijn pak bankbiljetten mee de richting uit als om te zeggen het is naar ginder. In Gjirokaster worden de wegen terug een stuk beter en komen we in de grensstreek waar we onze buikjes voelen knorren. We beslissen om iets te gaan eten in het laatste restaurant van Albanië. Door omstandigheden, tanken bv, en het ontbreken van een bankcontact ,hebben we enkel nog 10 euro in onze zak. Ik stap het restaurant binnen en vraag of we iets voor die prijs kunnen eten. De communnicatie is moeilijk.Uiteindelijk komen we overeen dat de man ons iets bezorgt voor het geld. Twee salades en één keer méééh (het geluid van het schaap moet duiden op een vleesschotel.) Om kort te zijn kan ik u vertellen dat wij royaal gegeten en gedronken hebben met drie mensen. Ik was zo gelukkig dat ik iedereen in de keuken de hand ben gaan schudden bij ons vertrek.
Een half uurtje later, in totaal 8 uur voor 332km plus wat we verloren reden,komen we aan de grenspost van Kakavia.
De Kroatische kust is gewoonweg prachtig. Dit komt door de steeds meereizende eilanden die zon beetje losgezaaid over de hele kustlijn liggen. Alhoewel we het advies kregen om in Kroatië deze weg te blijven volgen , besluiten we vanaf Zadar de autostrade te nemen richting Sibenik. We zullen kamperen in een camping vlakbij het nationaal park van Skradin. Terwijl het weer slechter wordt zoeken we in Lovovacnaar camping Marina. Wanneer ik een zeilhaventje zie hoop ik dat hier de camping gelegen is, Marina haven maar een bordje stuurt ons helemaal naar boven op een berg, waar we inderdaad camping Marina vinden. Een vrouw rent ons tegemoet en stuurt ons op de kampplaats. Ondertussen stormt het en ik kan me wel voor het hoofd slaan dat we bij zulk stormweer kiezen voor een slaapplek boven op een berg. De gastheer en gastvrouw Marina (zie de gelijkenis met denaam van de camping) zijn ontzettend aardig en doen alles om het ons naar de zin te maken. Een stel Finnen komt even later, en in tegenstelling van het beeld dat ik over Finnen meekreeg (wodka drinken en geen woord uit te krijgen) zijn deze mensen bepaald spraakzaam en vriendelijk en nuchter. De nacht gaat in met een zware stormwind en regen. Als ik s morgens wakker word ben ik allang blij dat er enkel nog regen op het dak klettert. Wanneer we verder rijden geeft Marina ons nog snel het adres mee van een bevriende camping vlakbij Dubrovnik. Een eindje na Split stopt de autostrade en zijn we gedwongen om de kustlijn te volgen. Het is prachtig in alle mogelijke gradaties. Omdat we over land, door Albanië , naar Griekenland zullen gaan, besluiten we om zo dicht mogelijk tegen de Monte-Negrijnse grens te overnachten. Maar om Dubrovnik te bereiken moeten we ter hoogte van het stadje Neum zon vijftal kilometer door Bosnië-Herzegovina, kompleet met twee keer een dubbele grenspost, je kan het stukje overbruggen als je ver kan pissen. Ik krijg spontaan een toekomstbeeld van België. Als we terug Kroatië binnenrijden komen we na een tijdje aan in Dubrovnik. Indrukwekkende vestingstad met de zee als belager. Zes kilometer verder beslissen we om in de camping te gaan overnachten die ons door Marina werd aanbevolen. Een prachtplaats, spotgoedkoop omdat het eigenlijk nog niet open is, vriendelijke eigenaar, een echte aanrader voor wie Dubrovnik of de Dalmatische kust wil gaan verkennen. Ik denk niet dat ik het reeds vermeld heb, maar de vriendelijkheid en de spontaniteit van de mensen zijn we nog niet eerder in Europa zo massaal tegengekomen. Na twee dagen Mlini en camping Kate, en wederom een ongelofelijk vriendelijk Fins koppel, besluiten we de doorsteek te maken door Monte-Negro naar Noord Albanië tot in Bushat bij Shköder. Ook in Monte-Negro valt de vriendelijkheid op We rijden het halve land achter een vrachtwagen die iedereen groet en claxoneert. Waar er in Kroatië moest betaald worden in Kuna maar ook de Euro een volwaardig betaalmiddel is, is de officiële munt van M-N de Euro.Dit in afwachting van het lidmaatschap dat hun ooit wel eens te beurt zal vallen. Aan het meer van Kotor beslissen we om niet rond het meer te rijden maar de Ferry te nemen die ons in tien minuten aan de andere kant brengt. Later krijgen we te horen dat dit ons een bergrit van een uur en honderd haarspeldbochten bespaard heeft, good hunch! In de buurt van de havenstad Bar rijden we verkeerd, maar na wat kilometers omrijden komen we toch terug op de juiste weg die ons uiteindelijk naar de grens met Albanië voert aan het stadje Murigan. Hier duurt de identiteitscontrole een beetje langer en wordt er na een tijdje naar ons paspoort gevraagd. De norse toon van de vrager wordt onmiddellijk gepareerd door een tweede douanier die met zijn hoofd en zijn getuite mond aangeeft dat het niet zo erg is als het klinkt. Hij blijkt zijn vak te kennen want vijf minuten later staan wij met onze gewone Europese identiteitskaarten in het land van voormalig dictator Hoxa. Het is een kleine schok voor mij. Ook een schok is de vriendelijkheid van de mensen die ons de hele weg tot in Bushat toewuiven. Ook een schok is de armoede die zo algemeen is dat ze zich niet zou kunnen laten verbergen, de paarden, ezels en karren, zelfgemaakte vrachtmotors. Zo komen we op 19 maart aan in camping Albania waar we ook bijzonder vriendelijk ontvangen worden.
LANGS LUXEMBURG,DUITSLAND,OOSTENRIJK,SLOVENÃÃ NAAR KROATIÃ...
Terug op de baan, het heeft zo zijn charmes maar het vergt toch een beetje aanpassing. Alleen al het zoekennaar een geschikte plaats om te overnachten na een comfortabel tijdje thuis in België. De eerste dag doen we rustigaan en stoppen we in de buurt van Kaiserslautern (we vertrokken in Houffalize), en gaan iets drinken in een plaatselijk café waar we ons meteen thuisvoelen. Ik heb al verteld dat ik Duitsland en zijn taal aantrekkelijkben beginnen vinden. (Heimat al bekeken?)Wij vinden de sfeer in dit land vooral heel gemoedelijk. Hier in Konkel slapen we heel rustig in een nieuwe verkaveling , maar vooral de grootte van de oude schuren vallen hier op en beschilderde mensen, ouders en kinderen.Morgen is het Rosamontag. Dan gebeurt er een drama Berre zijn dvd speler laat het afweten, hij is op, heeft zijn geest gegeven. Hij neemt het ridderlijk op en denkt dat het wel zal meevallen nu we opnieuw naar het goede weer rijden en zoekt terwijl een beetje speelgoed uit, of een leesboek, hij weet het nog zo niet.Wij weten wel beter. In Ulm stappen we een mediamarkt binnen om een gloednieuwe reis-dvd uit te kiezen zodat Berre terug naar zijn films kan kijken wanneer hij zelf wil. Daarna gaat het naar het plaatselijke Aldi-filiaal. Ik moet soms twee keer kijken gemakkelijk tien % van wat in de winkel ligt heeft het label bioof is een vegetarisch produkt. We zullen er eens een pak uitproberen zie. Dan snel verder want we willen op een redelijk uur voorbij München zijn en als het er inzit zouden we graag langsgaan bij een familie die in de buurt van München woont en ons uitnodigde in Groot-Brittanië, augustus vorig jaar. Spijtiggenoeg wordt het te laat en zoeken we slaapplaats in het dorpje Föching ( ik wil geen grappen horen over Föching Deutschland). s Morgens is het condenswater onder de auto bevroren.Dit zet er ons toe aan om zo snel mogelijk door de bergen naar de Kroatische kust te rijden waardoor we beslissen om de Familie Stehanova,al komt het op amper 21 km aan, op een ander moment te bezoeken. Als we door Oostenrijk rijden zien we in het prachtige landschap nog een heel aantal skipistes open. Na een paar uur rijden komen we aan in Slovenië wat lijkt op het kleine broertje van Oostenrijk. We eten wat en rijden via LLubljanazo snel mogelijk verder tot Rijeka (kroatië) waar het te druk is waardoor we nog een stukje verder zuidwaarts rijden tot we in Jadranova op zoek gaan naar een slaapplaats. Na een verkwikkende nachtrust in het mooie dorpje en een rit langs de prachtige Kroatische kust Besluiten we om met de veerpont over te steken van het vasteland naar het eiland Pag. Snel want de boot vertrekt meteen, ze wachten op ons en doen teken dat we er nog bijkunnen. Na een boottochtje van pakweg tien minuten komen we op een maanlandschap waar één weg ons altijd de juiste richting uitstuurt. Als we uitkomen op de splitsing gaan we inkopen doen in het stadje Novalja waar we de plaatselijke supermarkt niet in mogen met wapens, zo beduid ons een pictogram. Daarna gaan we op zoek naar de enige camping die open is op het eiland, onderweg genieten we van het eigenaardig desolate landschap overal bevolkt door schapen die, godweetwaar, hun gras vantussen de stenen plukken. Wanneer we plots door een camionnette tegengehouden worden en er zich een eigenaardig gesprek ontwikkelt. Zoiets in de trant van Uw licht brand niet ah nee? Schat zet de lichten eens op! de lichten worden gekeurd en op goedkeurend gegrom onthaald door de man die ons liet stoppen en die we ondertussen herkenden als onze gebuur op de veerboot. Die branden toch ? de man steekt goedkeurend zijn duim omhoog. Hij stapt in , ik stap in , we rijden door , en wanneer Lutgard de lichten afzet doet de man ons opnieuw stoppen. Meer hebben wij niet nodig om ons tenslotte aan het verstand te brengen dat je in Kroatië verplicht met de lichten aan moet rijden of dat je anders een dikke boete van 800 kuna kunt vangen van de politie. Hee, bedankt die lichten gaan hier niet meer uit. Op de camping Simuni aangekomen, blijkt dat we het hele terrein voor ons hebben. Er is niemand en we kunnen het meest idillische plekje uitkiezen, vlakbij het strand . Dit is gewoonweg zalig. Ook de eerste lentetemperaturen kondigen zich aan en op vier dagen stijgt het kwik (wij hebben tijdens ons verblijf in België op de algemene Quiz van het pleintje een fantastische thermometer gewonnen die intens gebruikt wordt.)tot een leuke 17 graden. Dit lijkt ons een goed begin. De plek waar we staan is werkelijk idyllisch en ik ga s nachts zelfs regelmatig buiten om naar de prachtige sterrenhemel te kijken. Aangezien dit een camping is die in de zomer door 3000 kampeerders bevolktwordt zijn alle voorzieningen afgesloten en moeten we de toiletten en douches gebruiken in een bungalow. Wat een luxe. Op 13 maart vieren we mijn verjaardag met een biertje in het Rock-Blues café in Novalja, waar ik graag een avondje had gezongen maar waar er te weinig volk was. Ik was wél in de wolken met een goeie blues cd die opstond toen we binnekwamen, maar met Kid Rock zijn we terug naar onzekampplaats gereden. Na een week van absoluut genieten, we hebben ondertussen gezelschap gekregen van twee Duitse caravans met lieve mensen, besluiten we om verder zuidwaarts te gaan en verlaten de camping op 16 maart met regen.
REPARATIE INBRAAK MOBILE HOME, REPARATIE DUBBELE LIESBREUK JAN, GROOT FEEST VOOR MOEDER, BLIJ WEERZIEN MET (KLEIN)KINDEREN EN KINDEREN EN TERUG OP REIS.
Op 17 Januari komen we in Willebroek aan en kunnen we ons hartje ophalen bij de kinderen en kleinkinderen. Vooral Lutgard is in de wolken. Berre kan zijn hart ophalen bij zijn vrienden en zijn neefje en nichtje, want daarvoor is het ook goed om even terug langs te komen. Sinds september komen we onderweg nog amper leeftijdsgenoten van Berre tegen, zodat hij het meeste van de tijd alleen speelt. Bij het regelen van de reparatie van het raam van de mobile-home krijgen we te horen dat dit tot zes weken kan duren. We hadden gepland om eind februari terug te vertrekken. Ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn dubbele liesbreuk, die ik eigenlijk nog voor het vertrek in juli had willen laten verzorgen, te laten opereren. Zodoende word ik op 4 februari opgenomen in het ziekenhuis in Bornem om na een geslaagde operatie en één overnachting op mijn verzoek ontslagen te worden om thuis verder te revalideren. Ik mag gedurende drie weken niets zwaars tillen, wat geen probleem is, en ik mag ook drie weken niet langdurig zingen. (lees: geen optredens). Ik begin te begrijpen wat de bard Assurancetourix uit het dorp van Asterix moet doormaken wanneer hij weer een keer vastgebonden is aan een boom. Ik moet zeggen dat ik heel tevreden was over de behandeling en het verplegend personeel in het Sint-Jozefziekenhuis waar ik de verpleegsters steevast zusters noem. Zou mijn Katholieke opvoeding toch nog iets uitgehaald hebben? s Maandags na de operatie vertrekken voor een weekje ardennen waarik zienderogen aansterk.
Oh ja, over de opgestuurde sneeuwkettingen, die hebben we ondertussen gerecupereerd. Ze kwamen op 12 februari aan in Willebroek, nadat ze volgens de te volgen status op internet, op 9 februari in Giulianova, Italië, geweigerd werden. Dit wil zeggen dat ze op 3 dagen van Italië naar België kwamen
Nog eens ter info, ze werden op 17 december 2010 opgestuurd door t.n.t.
Op 26 februari is het feest voor de tachtigste verjaardag van de Moeder van Lutgard en na een geslaagd familiefeest en een geslaagde reparatie van het kapotte raam (zie inbraak Italië) op 1 maart,vertrekken we terug naar de Ardennnen , vandaar vertrekken we na een paar dagen richting Griekenland. PS de liesbreuk lijkt goed genezen , kan ik vaststellen na enkele optredens van anderhalf uur.
VERTREK UIT ITALIÃ, VIA FRANKRIJK NAAR RADHADESH EN GROETEN UIT WILLEBROEK.
We wachten nog steeds op het pakket met onze sneeuwkettingen dat maar niet komt. We hadden al besloten om niet eeuwig te blijven wachten en vandaag (11 januari 2011) terug naar België te rijden, dan maar zonder sneeuwkettingen, wat , indien het weer moest omslaan , een riskante onderneming is. We rijden door de Apennijnen , over Teramo, Laquila, Gran Sasso naar Rome. Tijdens de rit worden we op de autostrade er twee keer op attent gemaakt dat het verplicht is met sneeuwbanden te rijden of sneeuwkettingen aan boord te hebben, gelukkig is het goed weer en word er geen controle uitgevoerd. De rit over de bergen is wél adembenemend mooi! Het voelt een stuk warmer aan de kant van de Tyrrheense zee en besluiten onze eerste dag van de terugrit te stoppen we in Cécina, een gemeente in de buurt van Livorno en Pisa. Na een goeie nachtrust rijden we door om de de rest van Italië en de azurenkust te doorkruisen tot Gréasque in de buurt van Aix-en provence. Er is een standplaats voor mobile-homes voorzien vlakbij een steenkoolmijn . S anderendaags zijn we vroeg uit de veren om de 800 km naar België te overbruggen. Rond 20.00u rijden we Arlon binnen en worden verwelkomd door behoorlijk wat frietkoten die ons vergezellen tot Marche waar we de baan verlaten om langs het centrum naar het domein van het kasteel van Petit-Somme, ook bekend als Radhadesh, aan te komen. Ik maak met Berre nog een kleine wandeling en dan gaan we slapen. Na twee dagen rijden we door naar Willebroek. Hier zullen we een paar weken blijven om een aantal zaken te regelen en om aanwezig te zijn op het feest voor de tachtigste verjaardag van Lutgards moeder.
GAAN ZINGEN OP DE MARKT, LEVENDE KERSTSTAL EN INBRAAK IN DE MOBILE-HOME en wachten wachten wachtenâ¦.
Het nieuwe jaar wordt meteen goed ingezet met op de tweede dag een optreden van deze man op de zondagmarkt in Giulianova, het bevestigt wat ik allang weet, de Italianen houden van muziek . Wat we hier zeer leuk vinden zijn de koffiehuizen die vrij goedkoop zijn. In één van deze koffiehuizen (vele zijn trendy) val ik bijna van mijn stoel als ik opeens Blauw van The Scene te horen krijg. Ik probeer nog te informeren of de baas misschien Belg of Nederlander is, maar mijn Italiaans verbetert maar héél traagjes en laat geen conversaties toe. Geen wat en hoe gidsje dat daaraan kan verhelpen Ik ben het niet te weten gekomen . Wat ik wel te weten kwam was de prijs van de Duvel die ze daar verkochten, 12 euro voor een fles van 75cl. Ik hou het voorlopig nog eventjes bij een melisse-theetje. S avonds gaan we naar het oude stadsgedeelte waar een evocatie over de symbolen in het christendom en een levende kerststal te zien zijn. Als we aankomen aan de straat waar de ingang is, staan er een paar honderd mensen te wachten. We vorderen heel traag naar de ingang, maar als we eindelijk binnenkunnen worden we langs verschillende taferelen geleid in en door de smalle steegjes en pleinen van dit leuke stadje. Gek genoeg begrijp ik behoorlijk Italiaans, maar een deftige zin ineen krijgen lijkt ontzettend moeilijk. Er volgen een vijftiental taferelen en de levende kerststal met een kindje Jezus, volgens Lutgard is het nog een héél vers (het kindje). We hadden een geweldige avond, zeker één van de meest memorabele. Wanneer we aan de mobile-home komen zie ik dat het achterste raampje openstaat. Eigenaardig dat je niet meteen doorhebt of door wil hebben dat er iets gebeurd is, maar na een ogenblik zeg ik tegen Lutgard dat er iets niet klopt en inderdaad, het raampje werd niet door ons opengelaten maar bij nadere studie blijkt dat het vakkundig werd opengebroken. Bij het monsteren van eventuele schade of verdwijningen kunnen we niet begrijpen dat er niets werd meegenomen. er werd wel doorzocht maar gelukkig ,buiten het raam, werd er niets binnen kapotgemaakt. We staan geparkeerd op 20 meter van de politie, maar de tweemanspatrouille verwijst ons naar de Carabinieri, die geven niet thuis en een andere patrouille raadt ons aan om de dag erna terug te komen. Waarschijnlijk was het ons geluk dat bijna al onze spullen uitgeladen waren naar de woning waar we verbleven. Na de aangifte bij een perfect Duits sprekende agent wordt het voorval relatief snel vergeten. We zullen het raam wel ergens moeten laten repareren. Onze aanvankelijke planning was om tussen Kerst en Nieuwjaar hier te vertrekken maar doordat het pakket van tnt maar niet wil komen hebben we ons verblijf moeten verlengen. Ook was het ons plan om van hier (Giulianova) verder naar het zuiden van Italië te gaan en over te steken naar Griekenland, maar we hebben beslist om zodra de sneeuwkettingen aangekomen zijn naar België te gaan om een aantal weken bij de familie te verblijven. Ondertussen wachten we Op 8 Januari is het pakketje nog steeds niet aangekomen, maar vanavond gaan we naar een gratis concert in het plaatselijke kursaal. Felipe Graziani, die liedjes zingt van zijn vader, Ivan Graziani. Het concert bevalt mij, de zanger heeft een goeie stem, speelt goed gitaar, heeft een goeie begeleidingsband, goeie zaal, belichting, redelijke klank. Ik kan mij niet echt van de indruk ontdoen dat het Eurovisie songfestival nooit ver weg is, toch hebben Lutgard en Berre en ik een super avond. Op 10 januari zijn we het wachten echt een beetje beu en besluiten om, als het pakket niet is aangekomen, s anderendaags te vertrekken. Volgens de weerberichten zit het weer nogal mee.
De periode tussen kerst en Nieuw werd bij ons vooral gekenmerkt door het wachten op een pakket vanuit België. Aangezien we ,zoals ik vertelde in een vorig bericht, onze sneeuwkettingen vergeten waren hadden we besloten om die te laten opsturen. Het bedrijf KIALA en TNT zouden de handen in mekaar slaan en de wachttijd zou een drie, vier dagen duren vanaf het moment dat het pakket bij de koerierdienst TNT zou belanden. Wies had het bewuste pakket binnengebracht op 17 december in een kiala-punt te Willebroek. Dus hadden we toch hoop om indien niet voor Kerstmis , dan toch in de week van Nieuwjaar de bode aan de deur te zien verschijnen. Tevergeefs. Hoewel we overdag thuisbleven om het pakket zeker niet te ontlopen , hebben we het niet aan ons hart laten komen. Zo zijn we op Oudejaarsavond in Giulianova bijzonder lekker gaan eten in een Chinees restaurant. De kok sprak er Engels, maar het bedienend personeel beheerste enkel Italiaans en Chinees, wat voor mij op gegeven moment haast hetzelfde lijkt. Dat zal de reden geweest zijn waarom dit etentje zo verrassend was en de gerechten op de meest eigenaardige momenten aangebracht werden. Maar we hebben goed gelachen en goed gegeten en gedronken. Berre heeft heel de tijd de chop-sticks gehanteerd en bleek daar zeer handig in. Daarna gingen we naar het strand om onze sterretjes (dat is zowat het zwaarste wat ik riskeer van vuurwerk) op het strand op te branden en tegen twaalf uur naar huis te trekken waar we op het terras, met een glaasje schuimwijn in de hand ,twaalf uur afwachtten omdat ons gezegd was hoe mooi het vuurwerk daar kon zijn. Het was niks teveel gezegd. Ik weet niet hoelang het duurde maar in alle dorpen rondom werd verschrikkelijk veel vuurwerk afgestoken wat een heerlijk schouwspel bleek. Langs deze weg willen we dan ook iedereen bedanken die al reageerde via de blog, reageerde op de stukjes en fotos en wensen jullie allemaal een FANTASTISCH 2011...
