|
Donderdag 15 juli rijden we verder,we nemen afscheid van camping New Beach, met zijn povere infrastructuur, zijn zwembad waar nog maar drie opbergkastjes werken en waar de douches het laten afweten, zijn speelhal, maar ook zijn wifi internetverbinding waar ik gretig gebruik heb van gemaakt.
Het gaat langs de Engelse zuidkust en na een rit van 4 u. komen we aan in Salisbury. Een indrukwekkend landschap nog een keer geaccentueerd door de prachtige kerk/Kathedraal die je van kilometers afstand al kan zien.
Het centrum overvol net als alle centra tot nu toe in dit land, overal betaalparkings, maar niet op de parking van een winkelcentrum aan de rand van de stad. Tesco, een supermarkt die dag en nacht open is.
Daar doen we onze inkopen voor de volgende dagen en besluiten terug een camping op te zoeken wegens gebrek aan mogelijkheid om vrij te parkeren/kamperen.
Zo komen we terecht bij Brian en Margareth op Coombe park, vlak aan de Salisbury paardenrenbaan. Een rustige doorgangscamping met niets te doen en samen met ons komen er nog een zestal andere kampeerders zich aanmelden om te overnachten.
Margareth doet de papierwinkel en als alles in orde is rijdt Brian met een electrisch wagentje voor naar de plek die je toegewezen krijgt.Het is perfect waar we voor gekomen zijn, rustig , en daar gaan we van profiteren.
Vrijdag 16 juli,
Vandaag heb ik besloten om een eerste test te doen en te gaan cafézingen .we vinden een parkeerplaats in het centrum van Salisbury, natuurlijk betalend, en krijg opeens zin om mijn gitaar te nemen , een plek te zoeken en te gaan zingen.
Op de Fish Row , vlak aan de toeristen informatie zet ik mijn gitaarkist open en begin te zingen, bad moon rising, meteen vliegen de eerste geldstukken in mijn kist. Ik merk na een tijdje dat de sfeer tegenover muzikanten hier heel anders is dan bij ons in België, schooljongens vragen handtekeningen en willen met mij op de foto.
Meisjes van de coffee-shop rechttegenover mij brengen mij iets te drinken, mensen genieten duidelijk en laten dat ook blijken , ook als ze niets in mijn gitaarkist werpen.Na een uurtje houd ik het voor bekeken en blijkt dat ik een behoorlijk bedragje bij elkaar heb,genoeg om de camping te betalen.
S Avonds ga ik weer het centrum in om te gaan cafézingen. Na twee weigeringen kan ik uitpakken in The Cat café, aan het station;
De reactie is werkelijk hartverwarmend en de dienstdoende cafébazin vraagt hoe lang ik in de stad ben, ze organiseren namelijk optredens.
Ik leg uit dat dit misschien goed zou uitkomen als we in september, op de terugweg van Ierland terug richting vasteland gaan.Er wordt nog contact opgenomen.
Al bij al is deze eerste test op Britse bodem een geweldige opsteker voor mi
|
