Ik ben met men ouders 1jaar op reis geweest door Europa. We hadden afgesproken dat we op het einde van die reis naar Legoland zouden gaan. Toen we in Polen waren zijn we de Duitse grens overgestoken bij Cottbus , dat is dicht bij Berlijn. toen zijn we rustig, op 4 dagen, naar Billund gereden waar Legoland ligt. Eerst zijn we gaan kijken aan de inkom van het pretpark. Daarna zijn we gaan kijken waar we rustig konden overnachten. We hadden al snel een leuke camping vlakbij gevonden. Nadat we goed geslapen hadden zijn we heel vroeg opgestaan want ik wilde als eerste in Legoland binnegaan. Ik vond de ingang al heel erg leuk met een fanfare en een Engelse soldaat en Crabzilla was heel angstaanjagend. We hebben in veel attracties gezeten zoals Pirate splash battle, de kanos, de tempel, enz , te veel om op te noemen. Mama was erg bang in de -X treme racers-. Na twee plezante dagen en nog een dagje bekomen op de toffe camping reden we verder naar huis.
Polen is net zo mooi als Oost-Slowakije . We gaan op zoek naar een kampeerplaats in Makow Podalanski en komen er terecht op een camping waar een aantal Roma families hun (voorlopige) vaste stek hebben. Heel lieve mensen overigens.We brengen alles in gereedheid om morgen(31 mei) Langs het plaatsje Oswiecim te gaan, bij ons beter bekend als Auschwitz. Berre krijgt nog een keer extra les want morgen is het schoolreis. Als we s anderendaags s morgens zo vroeg mogelijk, goed gewassen en mooi gekamd de camping verlaten, zwaaien de Roma families ons uit. We rijden eerst nog door het plaatsje Wadowice, waar uit alles blijkt dat Paus Johannes Paulus II, hiervandaan komt. Onderweg komen we behoorlijk wat bussen tegen die die richting uitgaan. Niet lang daarna komen we aan in Auschwitz, waar we al meteen door de verschillende bewaakte parkeerplaatsen aangemaand worden om hun betaalde parkeerplaats op te rijden. Wij kiezen de parking van het kamp zelf. We kunnen kiezen voor een dagticket of meteen voor een overnachting , veilig, want heel de nacht bewaakt, om 22.00u gaan de poorten dicht een beetje gevangen in Auschwitz, ik weet het nog zo niet en vraag bedenktijd tot na het bezoek geen probleem! Als we de hal van het kamp/monument instappen blijkt dat er toch snel een paar honderd mensen staan te wachten, tickets te kopen of informatie in te winnen. Wij lezen op een infobord in het Nederlands onder andere, dat het niet aangeraden word om met kinderen van jonger dan 14 jaar het kamp te bezoeken. Berre is 12. Na een kort familieoverleg beslissen we dat we de verantwoordelijkheid nemen en bestellen 3 kaartjes. Een aangename Poolse legt ons alles haarfijn en duidelijk uit dus gaan we snel onze koptelefoons halen die we zullen nodig hebben voor onze Engelstalige gids en gaan we zonder dralen naar de zaal waar we eerst een filmische impressie krijgen van het kamp Auschwitz en Birkenau zoals de Russen het filmden op het moment van de bevrijding. Hoewel ik geen leek ben op het vlak van de geschiedenis van WO II en de verschillende kampen (Ik was als kind erg geïnteresseerd in het Fort van Breendonk) blijft het beklijven. Ook als onze gids ons vakkundig voorbereid voor de wandeling door kamp Auschwitz krijg ik het geregeld moeilijk. Onder de poort met het opschrift Arbeit Macht Frei , uitleg over het kamporkest, recyclage van het haar van de gevangenen dat als basisstof diende voor de Duitse textielindustrie, blok 10, waar medische experimenten plaatsvonden, enz.. Het wordt steeds onbegrijpelijker. Ondertussen loopt de hele site vol met mensen, in groepjes van 35 worden we rondgeleid. De meeste rondleidingen gebeuren in het Engels. Ik denk dat er vandaag toch een paar duizend mensen deze plek passeren. Ook daarvan raakt mijn gemoed vol, dat zoveel vaak jonge mensen ervoor zorgen dat de gruwel niet vergeten wordt. Na het bezoek aan Kamp Auschwitz, staat er een bus klaar om iedereen naar kamp Birkenau, een drietal kilometer verder, te brengen waar de rondleiding verder gaat. Lutgard en Berre gaan mee, Ik besluit om eerst wat te eten en daarna een aantal exposities van verschillende landen te gaan bekijken. De Belgische expositie in één van de barakken op het terrein van Auschwitz mag gezien worden. Later op de dag ga ik er nog een keer naartoe met Berre en Lutgard die het helemaal met mij eens zijn . We besluiten om te overnachten op de parking, al zit het me nog niet helemaal lekker, maar dat betert als er nog een paar mobile-homes de parking oprijden, twee van de drie zijn Belgen en allemaal heel lieve mensen. s Anderendaags gaan we eerst langs kamp Birkenau waar we de eersten zijn die het kamp binnengaan, de sfeer is heel anders als er geen volk is ,serener. Na een rondleiding door mijn gids Lutgard ben ik opgelucht dat we andere oorden kunnen opzoeken en rijden we naar Nysa, een 170 kilometer verder. Als we aankomen aan de camping aan het plaatselijke meer maakt de auto een raar geluid. Nu zijn de geluidjes en tikjes tijdens de reis aangegroeid , maar dit geluid doet ons vermoeden dat er iets meer aan de hand is. We zoeken de plaatselijke Ford garage op waar we in het Pools ontvangen worden. Wanneer duidelijk word dat dit geen verf pakt wordt Pjotr erbij geroepen , een man Die tien jaar in Londen leefde en werkte. Hij vertaalt en stelt ons op ons gemak, vandaag 1 juni, is het te laat, maar First thing in the morning wordt er een proefrit gemaakt, diagnose gesteld en de reparatie uitgevoerd. We gaan helemaal gerustgesteld terug naar het meer. s Anderendaags blijkt er één en ander mis te lopen en moeten we nogal lang wachten voor we aan de beurt zijn. Tenslotte wordt de auto gerepareerd maar bij het teruggaan naar de camping , horen we nog steeds hetzelfde lawaai en voelen we dat het niet ok is. Als we de dag erna vertrekken voor Duitsland zijn we 10 kilometer van het stadje wanneer een hels kabaal onder de wagen duidelijk maakt dat we moeten terugkeren en de reparatie eens terug moeten laten bekijken. Inderdaad, nu blijkt dat een remcilinder het begaf, op de parking van de Ford garage ligt een hele plas van onze remolie. Het benodigde stuk wordt in een naburige garage opgehaald , maar bij de montage blijkt de hele remmechaniek het begeven te hebben. Wij worden heel de tijd vakkundig op de hoogte gehouden door Pjotr die regelmatig de stand van zaken en prijzen van reparaties komt doorgeven als ware het de stand van de opgehaalde schotbalkjes op Maas of Samber. Deze stukken zullen hier ten vroegste morgenochtend zijn, maar het goede nieuws: We mogen blijven overnachten op parking van de garage. En morgen spelen de Belgen tegen Turkije en ik moet nog een plekje zoeken waar ik kan luisteren of kijken. De nachtwaker wordt op de hoogte gebracht . We hebben zelden zo rustig gestaan op een camping. Om 7u in de morgen beginnen de mechaniekers reeds aan het plaatsen van de onderdelen die gelukkig vroeg toegekomen zijn. Als Pjotr vraagt of we goed geslapen hebben, vraag ik of ze de plek niet per jaar verhuren. Met zijn Engelse ervaring ziet hij direct de grap ervan in en lacht. Op 3 juni om 10 u is alles gerepareerd, de proefrit brengt een glunderende hoofdmekanieker terug met opgestoken duim. We nemen afscheid , want we zijn al behoorlijk dik met elkaar en wanneer we na een tiental kilometer nog geen alarmerend geluid hebben gehoord groeit stilaan ons vertrouwen dat we op tijd voor de match in Duitsland zullen zijn. Als we richting grens rijden gaan we door een immens bosgebied, na een half uurtje zeggen we tegen elkaar: toch wel groot hé. Zo rijden we via Wroclaw, Legnica en Nowa Wies tot grensstad Olszyna, het voormalige Oost-Duitsland binnen en stappen we af in het eerste stadje Forst. Op mijn zoektocht naar een tv scherm voor het voetbal vanavond stap ik een eerste pitta-bar binnen. Een lieve man zegt dat hij geen Turk is, ook mijn tweede gok blijkt niet te kloppen, geen Egyptenaar maar Afghaan, En Turken zijn hier niet te vinden, wel Koerden. Ik vrees dat die niet naar de Turkse nationale ploeg zullen kijken.Wel vind hij mijn vraag sympathiek en haalt een frisse cola uit zijn ijskast om aan mij te geven: fur ihr son , dat kan ik niet afslaan. Dan vraagt hij of die dame ernaast mijn vrouw is en zo kom ik buiten met twee frisgekoelde colas voor mijn gezin. Een paar bezoeken aan andere Pita-bars bevestigt de man zijn verhaal. Ik probeer nog eentje te strikken om voor de Belgen en tegen de Turken te supporteren, maar hier helpt geen lievemoederen. Ook in der grüne baum niks, wir schauen nür der mannschaft dus wordt het luisteren via de PC en het vodafone stickje dat ik net heb aangeschaft omdat de internetverbinding al weken mank loopt. Zo zit ik s avonds in Vetchau op een parking te luisteren naar België- Turkije.
We blijven een week in sogomyvamos, op een prachtig onderhouden domein van de Krishna-toegewijden. Een prachtige tempel, een aantal bijzonder interessante lezingen door onder anderen de persoonlijke secretaris van ISKCON stichter Srila Prabuphada en op het einde van de week twee grote feesten waarvoor er veel toegewijden uit Engeland komen. Enkelen van hen ontmoette ik in Schotland. Er wordt ookveel werk verricht op het domein met het ossespan indrukwekkend. Na een heerlijke week rijden we verder naar het Balatonmeer, Balatonszemes heet de plek waar we op een camping gaan staan vlak bij het meer.We schrikken ons een hoedje als we tientallen slangen op de stenen aan de oever zien zonnen. Sommigen zijn bepaald uit de kluiten gewassen en we zijn er niet gerust in, maar volgens de mensen op de receptie is het helemaal ongevaarlijk en gaat het om onschuldige waterslangen.We zullen het maar geloven, maar ik denk dat we hier niet gaan zwemmen. Lopen doen we wel. De grote camping heeft vele wegen die geasfalteerd zijn en als we kunnen nemen we zoveel mogelijk lichaamsbeweging . We zijn namelijk nog steeds behoorlijk bijgekomen We ontmoeten hier tussen de massas Duitsers en Nederlanders ook iemand uit Hoogstraten, sappig taaltje dat kempisch Antwerps. Na twee dagen rijden we ook hier, het is ondertussen 24 mei, verder richting Slowaakse grens, maar voor we die oversteken belanden we in de buurt van Komaromop camping natura bij de ongelofelijk sympathieke Laszlo en zijn vrouw Marta. We krijgen direct een aantal fotoalbums toegestopt van hun Brazilië-reis en krijgen op onze beurt een immense sympathie voor deze man. Als hij mij hoort oefenen op mijn gitaar zegt hij enthousiast dat er elke vrijdag Goulash-soep gemaakt wordt en dat Paul, één van de campinggasten en Laszlo himself voor muziek zorgenen of ik geen zin heb Wij zouden eerst een dag of twee blijven omdat ons Hongaarse wegenvignet afloopt en we via de autostrade naar Bratislava hadden gewillen. Laszlo verzekert ons dat dit niet nodig is en dat je langs de Slowaakse kant via een perfecte weg naar Bratislava kan. Laszlo is een man naar mijn hart. Lutgard en Berre vinden de Goulashsoep , die boven een houtvuur in een grote zwarte heksenketel is gemaakt, erg lekker en mogen er van eten à volonté. Als we vertrekken hebben we hier een hoop vrienden, niet alleen Laszlo die fantastisch de vogeltjesdans kan spelen op zijn orgel, maar ook alle campingasten, zijnde een aantal Jannen, Paul, hun vrouwen en nog wat mensen. Bij de volgende bestemming aangekomen kan het verschil niet groter zijn. In Martin, Slowakije , gaan we langs een camping waar we in de regen opgewacht worden door iemand die duidelijk beter een gevangenenkamp dan een camping zou openhouden. Als ik op zijn vraag antwoord dat we geen electriciteit nodig zullen hebben laat hij zijn ongenoegen blijken. Het zal niet boteren tussen deze man en mij, gelukkig rijden we de volgende morgen alweerverder.Het is er nochtans erg mooi. Bergachtig en veel bomen toch vinden we het niet erg als we arriveren in Polen.
ZWARTE ZEE, TRANSSYLVANIÃ, MLINIC, MINIS EN KRISHNA VÃLGY â¦
Aanvankelijk hadden we even overwogen om Bulgarije, Roemenie enz..., enz links te laten liggen. Iedereen weet dat we voor alle landen waar ik de taal niet van spreek een wat en hoe boekje hadden gekocht , wel na onze stop in België zijn we ze kwijtgeraakt. Bulgaars, Roemeens, Hongaars, Slowaaks en Tjechisch liggen ergens veilig weggeborgen, met het gevolg dat we deze landen quasi stom, doof en blind zullen doormoeten. Ik ben al hééél blij wanneer ik opmerk dat alle wegwijzers in Bulgarije in dubbel schrift (cyrillisch en westers) zijn. Zo is het een stuk makkelijker om een bestemming te vinden. Het was ooit anders. Zo komt het dat we op 7 mei arriveren in Chernomots (of zoiets) in de buurt van Sozopol aan de Zwarte zee. We vinden redelijk makkelijk de weg naar een plaatselijke camping, doch die zal niet openen voor einde mei. Er is niets te regelen versta ik uit de lichaamstaal, want hoewel de man gewoon tegen me praat versta ik geen enkel woord. Ook zo bij een andere man die conciërge is in een gebouw met vakantie-appartementen en waar ik aan voorstel om op de afgesloten parking te mogen staan is het duidelijk dat hij dit niet kan toelaten. Ik meen me te herinneren dat Bulgarije op de Olympische spelen nogal goed was in gewichtheffen, duwen, trekken, stoten, en ik heb het gevoel dat de eerste Bulgaren die ik tegenkom ooit in de branche gezeten hebben. Ten einde raad ga ik een hotel binnen om te vragen of we ons niet in de aanpalende weide kunnen zetten.De jonge verantwoordelijken spreken Engels en Frans en iemand is bereid om ons voor te rijden naar een veilige plek om te overnachten.De eerste twee plekken zijn onbereikbaar: het heeft hier de laatste dagen erg veel geregend en de toegangswegen zijn te modderig. De derde plek lijkt ok, we nemen afscheid en als ze verdwenen zijn beslissen we om daar niet te blijven staan omdat het veel te afgelegen is en rijden we tenslotte naar het centrum van het dorp , waar we ons in een woonwijk zetten waar we, blijkt de morgen erna, een verkwikkende nachtrust hebben. s Morgens rijden we verder naar Varna en volgen de kustweg die volledig in orde is. Dit in schril contrast met de weg door het binnenland die ons van de Turkse grens via Malko Tarnovo naar Burgas bracht en ons doorheen een aantal heel arme dorpen voerden, waar o.a. het verval van de communistische hoogbouw erg schrijnend was. Niets daarvan aan de zwarte zeekust waar het duidelijk beter gesteld is. In Varna komen we op een camping terecht waar we ons verbazen over de vriendelijkheid en de talenkennis van de mensen die daar werken. We merken ook hoe goedkoop Bulgarije is omiets te eten en te drinken en we zouden zeker nog wat gebleven zijn ware het niet dat het weer veel te koud en te nat was naar ons goesting. Op 9 mei zijn we Bulgarije al door en komen we aan in het Roemeense Mangalia, eigenlijk een voortzetting van dezelfde Zwarte zeekust. Aan de grens weer geen enkel probleem. We kopen onze laatste levas op aan een fles famous grouse, een souveniertje I love Bulgaria een pak gemengde koekjes, en een zakje haribo snoepjes en als top of the bill twee stukken van tweehonderd gram Toblerone, één van de zaligste chocolades verkrijgbaar. Eerst passeren we langs een heel grote scheepswerf , met brugkranen waar Daewooop staat. Dan rijden we verder naar Mangalia. Een leuk stadje met een leuke sfeer waar we brood en groenten inkopen, onderandere de lekkerste gigantische radijzen die ik in jaren heb gegeten,met enige overdrijvinglijken het wel kleine appeltjes, en lekker Morgen rijden we naar Sibiu en we krijgen van de vriendelijke campinguitbaatster van camping popas zodiac de raad om ons oorspronkelijke plan om langs Boekarest te rijden, niet te volgen. Zij stelt een alternatieve route voor langs Slobozia, Ploiesti, Sinaia, Brasov, Als we tijd moesten vinden even tussendoor een bezoek aan het kasteel Bran in Transsylvanië,waar de Roemenen Dracula aan gekoppeld hebben en vandaar naar een camping in Carta. Het wordt een prachtige rit. In de buurt van Bran is er een minibus van de weg gereden en alle voorbijgangers stoppen om mee te helpen de bus terug mee op de weg te krijgen. Ik ga ook meehelpen. Na het bezoek aan het Dracula kasteel is Berre behoorlijk teleurgesteld. Haast niets verwees naar de bekende vampier. Een mooi T- shirt uit een van de talrijke souvenirwinkeltjes moet dit goed maken. Van daar gaan we naar Carta om te overnachten op camping de oude wilg. Een vriendelijke man wijst ons de weg in het dorp, het blijkt later de Roemeense echtgenoot van de Nederlandse campinghoudster te zijn. We komen net aan als alle dieren van het dorp terugkomen van de gemeenschappelijke graasweiden. buffels, koeien, paarden, geiten, schapen en ezels trekken in een bonte ,stoffige stoet langs ons en de mobile home die in het midden van de straat staat omdat we net informatie gingen inwinnen bij het camping-onthaal. We zijn zo verrast dat we er veel te laat aan denken om er een foto van te maken. De World press award zal voor een andere keer zijn. Doordat het weer nog steeds niet naar onze zin is blijven we maar één nacht op deze overigens aangename camping die steeds verrast door zijn kleine accentjes en rijden we verder richting Hongaarse grens, niet zonder eerst te passeren in Sibiu, Slimnic. Een plek waar een aantal goedhartige Klein-Brabanders reeds twintig keer ééns per jaar naartoe trokken met hulpgoederen. We gaan er langs het schooltje waar de naam Willebroek herkenning oproept. Als we verder rijden komen we in de late namiddag aan in Minis , weer een plek waar een Nederlandse vrouw en Roemeense man de camping voeren. We zijn zinnens om slechts één nacht te blijven, maar omdat het weer omslaat in de goede zin en we twee geweldige kampvuren meemaken, nemen we pas na vier fantastische dagen afscheid van Jaak en Annita, de andere campinggasten en van Anna en Kornell, de vriendelijke campinghouders. Op 14 mei rijden we langs de laatste Roemeense steden Deva, Arad en grensstad Nadlac, Hongarije binnen. We beseffen het pas als we al een paar honderd meter in Hongarije zijn dat we geen controle gehad hebben t zou in de tijd van Ceausescu niet waar geweest zijn. Hongarije verbaast ons in de positieve zin. De sfeer is opeens heel gemoedelijk, de armoede is verdwenen en het landschap is opmerkelijk verzorgd. Alleen moet ik even wennen aan de forint. Als ik aan een bankautomaat gevraagd word hoeveel Hongaarse valuta ik wil, kies ik voor 150 zoals de automaat aangeeft. Het blijkt 150.000 forint te zijn of een equivalent van 550 euro. Eerst even winkelen en dan zetten we onze tocht verder doorhet mooie Hongaarse landschap (geen poesta)naar Sogomyvamos waar we langsgaan in een prachtige plek genaamd Krishna Valley of Krishna Völgy.
LAATSTE GRIEKSE DAGEN, LANGS TURKIJE NAAR BULGARIJE.
Na het feestweek-end in Metangitsi en het vrij kamperen gaan we op zoek naar een camping om nog een dag of tien te zonnen en ,vooral Berres lessen, bij te werken. We vinden amper campings open , en die ene die toch open is blijkt te duur, heeft geen geschikte plaats of heeft geen internet. Dit brengt ons op een klein plaatsje Orfani genaamd, op 50 kilometer van Kavala. We stoppen aan iets wat lijkt op een camping, maar ook deze lijkt ,het wordt vanzelfsprekend, gesloten. Net als we ons terug een vrij plaatsje willen opzoeken merk ik dat er iemand in het kantoortje zit. Ik vraag of de eigenaar van de plek aanwezig is en vraag hem of we niet een aantal dagen hier kunnen staan. De man, Panos, zegt dat het geen camping meer is maar een jongerenvakantiekamp en na wat aarzelen zegt hij toch toe, we spreken een prijs af en zetten ons op een bomenrijke plek . Voor Berre is het een paradijs, basketbalvelden,voetbaldoelen, een groot plein om te skaten, de zee op een tweehonderd meter lopen we zullen de lichamelijke opvoeding hier niet verwaarlozen. Voor ons is dit ook erg welkom, wij zijn de enigen buiten Iannis en Willy (een Albanees) die het kamp moeten klaarmaken voor de in juni verwachte Russische kinderen. Zoals ik reeds vertelde was het weer in Griekenland omgeslagen en wisselen vanaf dan goede dagen zich af met mindere en soms zelfs slechtweerdagen. Wanneer de zon schijnt zijn het direct temperaturen rond de twintig graden maar als die weg is blijft de thermometer steken op 16-17 graden. Het is hier niet anders maar niets houd ons tegen om te voetballen, basketten elke andere ochtend te gaan lopen en skaten en fietsen. De eigenaar van de plek woont ergens anders maar als er iets is moeten we zijn vader aanspreken. Die man komt na een dag of twee langs met een kannetje tsipouro, het is quasi hetzelfde als raki maar wordt in Macedonië beter niet zo genoemd. Op dat moment ben ik gaan internetten en Lutgard weet niet goed wat ze er mee aan moet, ze neemt het kannetje aan giet het overen bedankt de man die volgens haar een beetje aangeslagen weggaat. De communicatie is dan ook heel moeizaam met de enkele woorden Duits die de man gebruikt. Als ik de man terugzie bedank ook ik hem en stel voor om het goedje samen op te drinken, maar het is helemaal voor ons. Lutgard is gerustgesteld. Op 1 mei is er een feestje op het terrein en worden ook uitgenodigd om nog wat baklava, of fruit te komen meeëten en vooral nog iets mee te drinken. Daar komen we te weten dat de man een eigen wijngaard heeft waar de feestwijn en de tsipouro vandaan komen. Na tien plezante dagen vertrekken we met verschrikkelijk regenweer(jaja,we weten dat het zo warm en droog is in België) richting Alexandroupolis waar we zullen overnachten om dan via de Turkse grens aan Ipsala, Bulgarije te bereiken. Hier wordt het nogal onzeker aangezien men voor Turkije normaal gezien een reispas nodig heeft (volgens de web-site van Buitenlandse zaken) dus steken we met enige spanning de Brug over tussen Griekenland en Turkije die nog steeds, zoals ik reeds dertig jaar eerder mocht aanschouwen, half in de Griekse (blauw-wit) en half in de Turkse kleuren (rood-wit) is geschilderd. En nog steeds staan de Griekse en Turkse wachthuisjes en hun gewapende wachters op een paar meter van elkaar in het midden van de brug. In de verte wappert een gigantische rode , Turkse vlag. Hier wordt duidelijk geïmponeerd. Dit is de eerste grens waar we wat langer staan en van hier naar daar moeten lopen om visa, stempels en de goedkeuring. Toch lukt het ons nog op een redelijke termijn om met onze Europese identiteitskaart binnen te raken. Ik had een zware controle verwacht op de inhoud van de mobile-home maar ook die komt er niet. Dus rijden we met redelijk goed weer het prachtige Turkse landschap binnen. Voor lichtvoetigheid of grapjes moet je niet bij de Turkse douane zijn , ook niet bij het buitenrijden van het land, want daar moeten weer vanalle stempels en controles gehaald en uitgevoerd worden. Lutgard en Berre moeten zich persoonlijk aanmelden bij de politie maar de man die de stempel voor de bagagecontrole moet geven is een gemoedelijker man die geïnteresseerd is in onze queeste. Hij zet de stempel terwijl hij ons nog een goeie reis toewenst. Ook hier wordt de bagage niet doorzocht. We lopen langs zeven slapende zwerfhonden naar de auto om verder te rijden naar de Bulgaarse grens. Hier krijgen we de strafste taks te betalen tot nu toe. We krijgen een briefje toegestopt waarop staat dat we drie euro moeten betalen voor het desinfecteren van de wagen. Hiervoor moeten we door een plas rijden waarvan we aanvankelijk dachten dat de weg weer zo slecht was. Oh ja , ter informatie ook in Turkije vraagt men alles in euro, net als hier in Bulgarije dus. Als we verder rijden geven we onze identiteitskaarten af aan de Bulgaarse beambte die de mijne eruitpikt en leest :VAN DE SAR ,ik probeer hem met mijn stomme kop nog te verbeteren maar snap ineens dat het hier een om een grap gaat, ik vind het zelfs een goeie en barst in lachen uit. Ik hou van mensen met humor, zeker Bulgaarse grenswachten. De bagagecontrole een beetje verder gebeurt door een nors uitziende man die ons opzijzet en vraagt om de laadruimte open te maken. Hij kijkt er amper in met ,lijkt wel, een zekere géne en laat ons doorgaan. Zo komt het dat wij op weg zijn naar de Zwarte zee en Burgas.
METEORA , RONDTREKKEN IN GRIEKENLAND EN FANTASTISCH PAASWEEK-ENDâ¦
19 april, Meteora, zijn bergen en kloosters zijn amper te beschrijven, het is een belevenis. We zijn terechtgekomen op de camping van Apostolis, een mooie plek aan de voet van Meteora met twee kloosters in het zicht en een nis, waar één keer per jaar, met Pasen, mensen uit het dorp opklimmen om allerlei doeken truitjes en vlaggen in op te hangen die de wensen van de mensen van het onderliggende Kastraki moeten doen uitkomen voor het volgende jaar. Het weer is er niet te best, dus krijgen we een vriendenprijsje, volgens Apostolis. Zijn hele familie zit in de zaak, zijn zus heeft Rooms for rent in het dorp en zijn ouders bakken de souvlaki aan en nemen bestellingen op. Een echte familiezaak zegt moeder Boufidis fier. Ikzelf ben versleten na 42 jaar werk, ze weet anders nog goed hoe je klanten inhaalt. Na het eten krijgen we van haar nog een half bekertje wijn toe, om haar appreciatie te tonen. We zitten twee dagen op de camping en laten de bergen op ons inwerken die steeds mooier worden .(lees:we doen geen klop) Na twee dagen doen we een rondrit langs de kloosters en gaan Lutgard en Berre het klooster Varlaam van binnen bezoeken. Daarna trekken we verder via Kalambaka,Trikala en Larissa naar de berg Olympos, om te zien of we Hera niet zien zitten, ook daar bezoeken we een orthodox klooster om uiteindelijk te belanden in Plaka Lithourou waar we overnachten. sAnderendaags rijden we door naar Nea Kali Katria, Chalkidiki waarvoor we eerst langs Thessaloniki moeten. Open campings zijn moeilijk te vinden aan deze kant van Griekenland dus maken wij er geen probleem van om langs de mooie stranden te overnachten. Zoveel dagen, zoveel stranden, vandaag is het er één op 7 kilometer van Pirgadikia waar ik in de residentiële wijk in de buurtin gesprek geraak met de Oostenrijker Erwin, en een Griek uit de buurt van Frankfurt die hier halftijds wonen. Van hen kom ik te weten dat morgen, met Pasen, in een nabijgelegen dorpje een middernachtmis plaatsvind waarna er een groot vuur ontstoken wordt. Zo belanden we op de dag voor Pasen, zaterdag 23 april, in het dorpje Metangitsi (1000 inwoners) en zetten we ons na een beetje zoeken aan de weeral mooie Grieks-Orthodoxe kerk, waarna we met ons drieën naar een dorpscafé trekken en daar een ouzo, retsina en een limonade bestellen. Het is een mooi vernieuwdcafé met jonge mensen aan de bediening en moeder die in de open keuken hapjes klaarmaakt die meegeserveerd worden met de ouzo. Een bordje met frietjes, pepertjes, klaargemaakte salade, calamares, satsiki,tarama,olijven en twee stukken brood. Wanneer ik nog een ouzo bestel krijgen we weer net zon bord. Het word met ongeloof maar in dank aanvaard. Het lijkt er op dat de mensen iets te drinken krijgen bij hun eten, maar het zijn écht maar hapjes. We maken een wandeling door het dorp en merken achter de kerk twee jonge mannen op, die op een stapel brandhout en struiken staan te wachten op een volgende lading hout. Een beetje verder zitten een zestal jonge mannen hun dorst te verslaan. Enorme dorst zo te zien, want de tafel staat vol lege bierblikjes. Ik groet en zeg very thirsty wijzend op de tafel, en we zetten ons aan de overkant van de straat. Meteen brengt iemand een biertje voor Lutgard en mij en iemand anders loopt snel een Fanta halen voor Berre. Ik vind op dat vlak Griekenland niet zon geschikt land voor mij, Grieken drukken hun genegenheid of vriendschap altijd uit met alcohol en ik kan daar zo slecht tegen Van het één kwam het ander en ben ik mijn gitaar gaan halen en hebben we samen gezongen, werd er gespeeld en gedronken, kwamen er zangers en spelers bij, met andere woorden, binnen de kortste tijd stond het halve dorp daar en kreeg Lutgard paaseieren en snoep voor Berre ten geschenke van moeders van die gasten het was gewoonweg super. Iets te super eigenlijk, want ik ben uit de nachtmis, waar de andere helft van het dorp aanwezig was én een deel van de ene helft, moeten stappen omdat ik mottig werd en ik bovendien het aansteken van de brandstapel miste. Daarna zijn we gaan slapen om s morgens redelijk vroeg wakker te worden. Die dag (de 24ste) speelden er in het dorp twee groepen in twee verschillende cafés . Ik heb geen idee waar al dat schoon volk van bleef komen , hier woont toch maar 1000 man. De groepen waren fantastisch, ik heb die avond bijna niks gedronken naar Griekse normen en ik stond op een bepaald moment op het podium mee te dansen op traditionele Griekse muziek. 1 nummer aangevraagd van Sotiria Bellou, die ik heb leren kennen door het boekje Rebetikawaarvan kond werd gemaakt in een vorig verslag. Toen iedereen, jong en oud, meezong werd ik toch wat gewaar superavond. Wanneer we naar de groep in het andere café gingen kijken, was onze reputatie ons reeds voorafgegaan. De dochter van de bazin had haar alles verteld van de vorige dag, drank hoefden we niet te betalen. We lagen laat in ons bed (Berre niet zo laat) om na twee fantastische dagen en vele vrienden later, verder te trekken op zoek naar een camping om nog een aantal dagen zonvakantie te nemen.
Het zandstrand van camping Palouki is een plezier om te zien en om in te wandelen, een klein haventje aansluitend en goed weer. Laat ze maar doen! Bij het overeenkomen van de prijs vroegen we expliciet naar internet, de campinghouder zei yes, we have everything tot je tracht om in te loggen, dan zeggen ze dat er nog dit of dat moet gebeuren of dat er net iets kapot is, kortom , internet in Griekenland is geen evidentie. Ik vind het best. Dan genieten we gewoon. Drie dagen en dan beslissen we om naar Epidaurus te rijden, stilletjesaan op weg naar het noorden. We willen nog wat van Griekenland verkennen voor we begin Mei doortrekken naar Bulgarije. De eerste avond , het weer is helemaal omgeslagen, stoppen we aan het gemeentehuis van Pineas. Aan de overkant komt een oude man op de gekende gezapige Griekse manier uit zijn huis en stopt even bij ons voor hij zijn avondwandeling verder zet. Ik vraag of het wel o.k. zou zijn als we slapen op het parkeerterein van de gemeente. De man,Yorgos, zegt dat het geen enkel probleem is en nadat we een beetje verder in een naburig dorp nog iets gaan drinken zijn zetten we ons vlak voor het gemeentehuis. s Ochtends worden we gewekt door de gemeentebus die wegrijd. Kort daarna begint het een beetje drukker te worden en staat er een groepje gemeentepersoneel te keuvelen en onze richting uit te kijken. Wanneer ik erbij ga staan hebben ze genoeg te vragen. Ik vertel dat hun buurman gezegd had dat er geen probleem was dat we hier zouden staan, ze beamen, Ik vertel dat wanneer ik iets vraag in Griekenland ik altijd het antwoord krijg oichi problemo geen probleem, ze liggen bijna op de grond van het lachen. Ik word uitgenodigd door een klerk die vloeiend Engels spreekt om mee koffie te drinken. Hij legt me ook de hiërarchie van het personeel uit. Die man op het balkon is de grote baas, niet de burgemeester maar het hoofd van de klerken. Als ze beginnen te werken ga ik even wandelen en ontmoet ik opnieuw Yorgos, het rustige mannetje van gisterenavond.Hij herkent me en na het moeizame gesprek van gisteren, hebben we terug een conversatie met handen en tanden. Hij vraagt om eventjes te wachten en gaat twee lege waterflessen halen waarmee hij in een achterhok verdwijnt dat hij eerst met de sleutel heeft losgemaakt. Eventjes later komt hij buiten met twee flessen roséwijn , zet er één aan zijn deur en komt de andere door de poort aangeven en zegt iets van dromo voor onderweg. Ik bedank hem heel uitgebreid en ga terug naar de wagen waar we alles klaarmaken om verder te rijden. Een Beetje later komt hij daar nog twee eieren brengen. Wij zijn helemaal ontroerd. Hij vraagt wanneer we verder rijden tien minuten later staan we te zwaaien en zijn we verder onderweg naar Epidaurus. De weg naar Patras is niet in erg goeie staat, maar van daar tot Korintheis het autostrade en de weg die verdergaat naar Epidaurus is in heel behoorlijke staat. De site van Epidaurus is adembenemend, een prachtig theater dat heden nog steeds gebruikt wordt, met een accoustiek die met vele moderne zalen zou kunnen wedijveren. De site errond toont overblijfselen en herbergt een steenkapperswerkplaats waar men ontbrekende stukken repliceert en beetje bij beetje de gebouwen reconstrueert. We lopen er een aantal Belgische scholen tegen het lijf, van één school nemen Lutgard, Berre en ik de groepsfotos, er worden ons een tiental cameras in onze handen geduwd. In het oude theater lijkt het de gewoonte dat iedereen iets zingt of declameert, wanneer sommige straffe gasten van een school uit Lokeren doorhebben dat er een school zit waarvan iemand iets in het Frans voordraagt, zingen ze bij het verlaten van het halfrond het ondertussen bekende Antwerp-voetballied Les Wallons cest du kaka en bedenk terwijl ik me doodschaam certaines Flamands sont arrogants. Tot in de antieke Griekse steden dit onnozele, denigrerende gelal, wat staat ons nog allemaal te wachten? Als de site om 18.00 uur sluit, rijden we een paar kilometer verder tot aan het voetbalveld van Ligouros waar we de nacht doorbrengen. Op 16 april rijden we verder noordwaarts, niet zonder eerst te stoppen aan het kanaal van Korinthe, het is en blijft een indrukwekkend zicht als je het in het midden van de brug overschouwt. Meer dan dertig jaar geleden had ik het reeds gezien toen ik met de trein van Patras naar Athene reed, maar als je kan kijken en nog eens van een andere hoek is het toch wel nét ietsje specialer.Dan gaat de tocht terug verder noord via de autostrade langs Athene en langs de talrijke tolhokjes die dit stuk autostrade rijk is. Op een bepaald moment betalen we om de 20 km weer een nieuw bedrag, het verrassingselement is heel sterk want de mensen die in de hokjes zitten weten zelf niet hoeveel posten er op de weg naar Thessaloniki liggen. Wij verlaten de baan om via Halkida, waar we een lpg tankstation vinden, tot in Drosia te rijden. Een Idyllisch klein dorpje waar we de nacht doorbrengen op een verlaten stuk strand. We eten moussaka in een klein kafeetje waar ze zich zelfs de moeite getroost hebben om één vegetarische moussaka klaar te maken. Na het eten valt het verdict, in de wedstrijd De lekkerste moussaka is de stand Griekenland Lutgard 0-2. Na twee dagen trekken we verder tot in Agios Seraphim waar we ons momenteel niets meer van herinneren, waarschijnlijk bevindt zich daar een héél goed café.
Meteora daarentegen zit nog goed in ons geheugen gegrift
We hebben een heerlijke week op Camping Kato Alissos. Wanneer we aankomen treffen we enkel een Zwitser die een dag later verder zuidwaarts trekt. Zoals op zowat elke plaats waar we terechtkomen staan we eerst een aantal dagen alleen. Dit is duidelijk een doorgangscamping waar we de volgende dagen verschillende buren zullen krijgen. Het weer is goed dus wij blijven waar we zitten.Ik geniet helemaal wanneer blijkt dat ik de Ronde van Vlaanderen via Sporza op internet kan volgen, spannende koers, een belg die wint en in het hele verslag geen leeuwenvlag gezien. De andere campinggasten kijken een beetje raar als ik kreetjes slaak wanneer Cancellara terug word ingehaald. Dank u renners en Sporza, proficiat Nuyens. Wanneer we helemaal bij zijn met de was en de lessen van Berre beslissen we om een kijkje te gaan nemen naar de legerbasis waar de Belgen gestationeerd zijn met hun F-16s. Wanneer we langs de basis rijden toetert een wagen met 5 mannen in blauwe overall verschillende malenen zwaaien naar ons, dit moet een auto met Belgen zijn die onze nummerplaat herkenden. We brengen denacht door in een klein dorpje in de buurt , weer met een zalig kafeetje waar we s avonds nog een ouzo getrakteerd worden door Illias, die meteen informeert of de economische toestand in België ook zo slecht is. Als we iets willen terugbetalen lacht de cafébazin geheimzinnig en zegt dat Illias niks meer hoeft. Cafébazen kennen hun pappenheimers. De dag erna, het is 9 april ondertussen, ga ik naar de militaire basis en vraag een onderhoud met de Belgische commandant. De Grieken zijn vriendelijk en vragen mijn identiteitskaart om me aan te melden. Ondertussen komt er een auto van de bevoorrading aan met een Belgisch militair die het van hier zal overnemen. Ik stel me voor en zeg dat ik gerust een avondje wil spelen om de Belgen een hart onder de riem te steken. Hij telefoneert naar de Commandant en meldt dat er een Vlaamse zanger voor hen wil optreden. De term Vlaamse zanger maakt waarschijnlijk sterke emoties los, want de overste zegt dat zullen we maar zo laten. Natuurlijk heb ik daar begrip voor. Waarschijnlijk zijn ze de lege flesjes van De Crem nog aan het opruimen. Toch maak ik me enige zorgen over het moreel van onze troepen,nu men beslist heeft om mij niet te laten optreden. Je moet Khaddafi ook niet onderschatten. Dan gaan we maar verder, want zon jaar is korter dan je denkt. Op weg naar Killini stoppen we nog even aan een groentewinkel waar we nog wat vers proviand inslaan. Wanneer we weggaan vraagt de eigenaar vanwaar we komen en het eindigt ermee dat hij ons een appelsien laat proeven, zalig lekker, terwijl hij Lutgard een dikke tak vol met appelsienen geeft, en aan mij een zakje met zeker twee kilo van die dingen in. Als we merken dat we nog wortelen vergeten zijn lapt hij er, het maakt nu toch niet meer uit, failliet is failliet hoor ik hem denken, nog een kistje aardbeien bij. In Killini zetten we ons aan het strand om te overnachten. Als we nog iets gaan drinken in de Barracuda wordt er weer over de crisis gepraat we krijgen er nog een ouzo als uitsmijter alhoewel we helemaal niets alcoholisch aan het drinken zijn, en Berre word het dik moe dat alleen de volwassenen getrakteerd worden. 11 april rijden we verder naar Olympia. Het landschap ziet er oud-Grieks uit, ik kan het niet uitleggen, het is een gevoel. Dertig graden, speciale sproeisystemen houden de omgeving nat, Lutgard gaat met Berre de historische site en het museum bezoeken. Ik glip met de Franse school van Dubai het museum van de opgravingen binnen. Zij hebben een gids, wat toch altijd een meerwaarde geeft. Na zoveel geschiedenis gaan we het stadje in waar een ontspannen atmosfeer heerst en waar we T-shirts kopen en een mooi boekje en bijhorende cd over Rebetika , chansons des bas-fonds, des prisons et des fumeries de hashish, zoals de ondertitel van het boek veelbelovend onthult. Ik moet nog even naar een plaatselijke juwelier voor een reparatie. De man en zijn vrouw hebben een aanstekelijk enthousiasme, net als de boekenverkoper trouwens. Ik vind dit stadje heel speciaal. We gaan tot slot moussaka eten, maar de beste moussaka wordt voorlopig gemaakt door Lutgard. Griekenland-Lutgard: 0 -1
Na een schitterende dag kwamen we moe maar tevreden (is het zo goed meester?) aan in camping Palouki...
We zij erg blij dat we op een nog redelijke manier de grens van Griekenland (Kakavia) bereikt hebben. Weer doen er zich geen moeilijkheden voor omtrent de identiteitskaarten. Aan de Griekse kant zijn ze erg benieuwd en als we willen doorrijden roept de douanier mij nog eventjes bij hem. Hij vraagt waar we naartoe zullen gaan en als ik zeg Arta, zegt hij dat we zeker naar Koronissia moeten gaan, een haventje in de buurtIts a golden tip, a secret place met goeie visrestaurants!... We zullen het onthouden. We rijden Griekenland binnen, Ik wil dat doen onder de tonen van Theodorakis, maar de autoradio/cd speler heeft geen zin. Dit kan de sfeer niet bederven.
Het wordt stilletjesaan late namiddag,vooravond en we zijn moe van de trip, daarom zoeken we in het eerste dorp Kalpaki een plek om te slapen bij het gemeentehuis en de kerk. We gaan naar de bakker voor een lekkere koek met feta om meteen daarna onze eerste retsina te gaan drinken in het cafeetje er rechtover. Zijn we in stemming of niet? Na de retsina , wij zijn de laatsten en het is nochtans niet laat, gaan we naar de plaatselijke supermarkt om nog wat inkopen te gaan doen. Eten, nog een kleine wandeling en gaan slapen. s Morgens worden we gewekt door de kerkklokken. Extra vroeg want het zomeruur gaat vandaag in én een uur verschil met de rest van Europa maakt datwe van de ene op de andere dag met twee uur verschil (vroeger) te maken hebben. Ik sta regelmatig vroeg op om een wandeling te gaan maken en terwijl mijn rondjes te chanten. Uit de kerk waar we vlakbij staan komen lezingen en gezangen en mijn nieuwsgierigheid wordt gewekt. Aan de ingang van de kerk is een soort voorkamer waar kaarsen gebrand worden en waar een soort kerkwacht (suisse werd dat vroeger bij ons genoemd naar de Zwitserse wacht) Ik vraag of ik binnen mag, de man doet teken dat het natuurlijk mag. Daarop zet ik me vanachter in de kerk die maar dun bevolkt wordt door de oudste vrouwtjes van het dorp. De mannen staan vooraan en zijn verantwoordelijk voor het lezen en de gezangen. De papa (pastoor) staat in een soort schrijn aan een altaar en neemt af en toe over. Soms lopen ze door de kerk en er worden tal van kruistekens geslagen en zegeningen gegeven. Na twee en een half uur is de kerkdienst eindelijk ten einde en nodigt de priester mij net als alle andere bezoekers (ondertussen fel aangegroeid met zelfs een aantal jonge mensen) naar voor om het brood in ontvangst te nemen en mij de hand te drukken. Ik kom terug thuis en Lutgard had wel een flauw vermoeden waar ik zou zijn maar ze begon toch ongerust te worden en ze zitten te wachten om verder te rijden want het gaat stilltjesaan naar de middag toe. Na een rustige rit van een tachtigtal kilometer komen we in de buurt van Arta en denken we aan de tip van de douanier. We vinden Koronissia op de kaart en zien dat het helemaal gelegen is op een landtongetje dat in de Amviakikos kolpos een binnenzee ligt. We hebben meteen door dat we hier een superplek getroffen hebben, we zoeken een visrestaurant op en Lutgard en Berre smullen van de berg verse sardienen, calamares en gambas . Ik krijg weer een pracht van een salade met gebakken paprika bij voorgeschoteld. Daarna drinken we nog koffie in een schitterend strandcafé en gaan we wandelen. Aan het strand komen een aantal jonge mannen zitten en één van hen heeft een bouzouki, ze drinken, zingen griekse liedjes en vertellen dat ze op die manier de crisis verjagen. Ik sta er een hele tijd van te genieten en heb er zon zin in gekregen dat ik naar huis ga om gitaar te spelen . s Savonds als ik nog even buiten stap om een frisse neus te halen hoor ik uit het café live-bouzouki muziek en spoor Lutgard en Berre aan om mee naar het strandcafé te gaan. Het blijken dezelfde mannen te zijn die ondertussen in kennelijke staat, samen met een aantal klanten, liedjes zitten te zingen en ondertussen aan dansen toe zijn. We worden gemaand om bij hen te komen zitten en worden meteen op een drankje getrakteerd. Als niemand van de vijf vrienden nog kan , stappen ze al zingend in hun wagens en rijden weg. Morgen is het maandag en die zal voor sommigen heel hard aankomen. Na twee dagen rijden we door naar Levkada waar we in de buurt van Apollonia een schitterende plek vinden vlak naast een restaurant dat klaargemaakt wordt om volgende maand aan het nieuwe seizoen te beginnen. Het is hier prachtig met het kleine binnenstrand en zicht op Ithaki en Kefalonia, en leuk voor Berre die een speelvriendje vindt in Achilles, het kleine hondje dat mee op wandeling trekt. En zo stil! s Nachts word ik wakker met het geluid van een zware dieselmotor. Ik doe het raampje naar beneden en zie in de verte een passagierschip van de lijn Italië Patras, en hoewel het schip vele honderden meters moet verwijderd zijn hoor ik toch het rustige getoek van de motor. Zalig. De morgen erna, schitterend weer, schitterende plek, maken we ons klaar om het eiland verder af te rijden en eventueel een andere staanplek te vinden; De eigenaar van het restaurant zegt dat we gerust nog een dagje mogen blijven, dat we niet in de weg staan, maar wij vinden dat we niet te lang van hun gastvrijheid moeten gebruik maken en herzien onze plannen niet. Hoewel Vassiliki een supermooi klein stadje/dorpje is rijden we toch verder. De rest van het eiland is nog een stuk bergachtiger dan het stuk aan de zuidkant en we rijden verder richting peloponnesos. Het brengt ons, het wordt stilaan avond, tot bij de afslag voor het dorpje Pappadatos. Opeens gaat het weer omhoog, en hoger en hoger en hoger. Ik weet dat Lutgard een beetje een hekel heeft om in de bergen te rijden, en het is in heel Europa nog bijna niets anders geweest dan bergen. Dus het gaat steeds hoger, tot we in het bergdorp aankomen, de weg versmalt en we beslissen om ons op de eerste de beste vlakke plek te zetten. We stappen uit en komen terecht in het plaatselijke caffeetje waar niets anders gesproken wordt dan Grieks, waar de ouzo 0,70 cent kost en waar het er snel naar uitziet dat de avond op een verbroedering uitdraait. Zelfs Berre krijgt van twee Griekse meisjes een kauwgom die ze speciaal voor hem, want het café is ook een winkel, gekocht hebben. Een van hen blijkt goed Engels te spreken maar wanneer de ouder dorpelingen vragen om te vertalen is ze te verlegen. Op de t.v.speelt een oud zwart-wit feuilleton waar Theo,zoals ik later verneem regelmatig moet om lachen.Op het nieuws op diezelfde t.v. nieuws over België, er is nog geen regering, oud nieuws dus. De Belgen zijn tegen Kazachstan gewonnen met vier-één, dat is wél nieuws, want ik heb twee dagen eerder vruchteloos gezocht naar internetverbinding om na de heropstanding van de Belgen tegen de Oostenrijkers, waar ik verschrikkelijk van genoten heb in Bushat, ook het vervolg mee live te kunnen volgen. Het hele café, ondertussen een man of tien doet teken kijk weer over Velgio, want dat heb ik al we kunnen duidelijk maken. Ik weet niet wat er met mij scheelt maar weer zat ik in een buitenlands café met mijn armen boven het hoofd als overwinningsgebaar wanneer ik de beelden en de uitslag zag op de Griekse televisie. Wanneer we gaan slapen, theewater is dan al lang niet meer in zicht, zit één van de meisjes geduldig te wachten om meer informatie te winnen over Berre. Dus moest hij één van de jaren naar Griekenland verhuizen . Ik ga nog even wandelen en merk dat er nog een hogere plaka (plein)waar de kerk en nog verschillende cafés en eetgelegenheden gevestigd zijn gelegen is in het dorp. Een geluk dat we dat niet eerder wisten. 1 april worden we wakker met een houten kop en rijden verder op zoek naar een camping om alles weer op routine te krijgen, Berre heeft al bijna twee weken geen les meer gehad, wassen en plassen. Zo komt het dat we rond de middag de nieuwe brug van Patras overrijden en even later aankomen op camping Kato Allissos.
