|
Op 20 oktober rijden we zonder het te weten Spanje binnen. Het is omdat de verkeersborden plots zo anders zijn dat het ons invalt dat we een grens overgestoken hebben. Tot op heden heeft geen één politieman naar onze identiteitskaart gevraagd.
Via Irun en San Sebastian komen we na een tijdje aan in Durango (die richting had ik zuiver uitgekozen naar een titel van de Bob Dylan song Romance in Durango uit de lp Desire), blijkt dat we daar eigenlijk niet hoeven te zijn.
Spanje kan ons in het begin maar weinig bekoren. Aanvankelijk is het druk en lijkt de grensstreek één grote bouwwerf. Het is er wel mooi, soms lijk je, aan de huizen te zien, wel in Zwitserland terechtgekomen, maar we blijven maar in de bergen hangen en zouden graag een rustige plek vinden als het even kan. We rijden door Bilbao de grote havenstad waar we niet voor in stemming zijn, dus verder richting Santander.
Als we de grote autoweg verlaten komen we langs prachtige plekken langs de Atlantische kust waar we surfers op de golven zien. Doch de ingeslotenheid van de rotsen zorgt ervoor dat er geen plaats is voor onze camper.
Net achter Castro Urdiales besluiten we ons geluk nog eens te wagen en de autostrade te verlaten. We belanden zo in Islares, en het blijkt helemaal ons goesting te zijn. Er staat een klein hotelletje, een club voor surfers. Hogerop een heuvel staat nog een restaurant en een huis. Achter de hoek een gesloten camping en nog wat, voornamelijk, weekendhuizen.
We kunnen gewoon op een parking blijven overnachten en de drankprijzen in de surfclub doen ons denken aan de jaren 60 , het wordt vier dagen genieten met Berre weer in een glansrol op het schilderachtige strand dat twee maal per dag bij vloed volledig overspoeld word.
Als we op 23 oktober verder rijden besluiten we om meteen tot Portugal te gaan, aangezien we op de terugweg nog een heleboel Spanje te doorkruisen hebben. Trouwens om naar Portugal te rijden moeten we nog enkele honderden kilometer door Spanje.
Sinds Islares vinden we het land weer helemaal top. Onderweg ontmoeten we een duitse bedevaardster op weg naar Santiago De Compostella, die vloeiend Frans spreekt. Na gezamenlijke inkopen in een Diaz % een supermarkt waarvan je aan de buitenkant niet kan zien dat het een supermarkt is, scheiden onze wegen reeds. Mensen met een missie, het intrigeert me.
Vlak voor Santander nemen we de afslag voor Torrelavega om recht naar beneden te gaan via Reinosa waar we in een Bar een Boccadillo (broodje) gaan eten . De bocadillos zijn niet meer wat ze geweest zijn. Voorverpakt zien ze er helemaal niet smakelijk uit . Vroeger werden ze waar je bijstond klaargemaakt en belegd naar keuze. Na die snelle hap gaat de tocht verder via Aguilar de Campo tot in Palencia waar we aan het tankstation aangesproken worden in het Frans.
Het blijkt een Belg te zijn die onze nummerplaat gezien had en een klappeke wil slaan. Al meer dan dertig jaar uit België weg, getrouwd met een Spaanse, zijn drie kinderen Spaans getrouwd, en over de Belgische politiekers enzoverder enzovoort, en dat allemaal in het Frans want de goede man was afkomstig van Luik én, Peumans, hij heeft niet op mijn bakhuis geklopt! Dit gesprek deed hem goed want hier in Palencia zie je geen Belgen langskomen. Ik vind het zalig om Belg te zijn.
Na het tanken en na afscheid genomen te hebben kiezen we de weg richting Benavente (was dat niet een Nederlands komiek van het cabaret Farce Majeur? Met de naam Fred?) en vandaar naar Puebla de Sanabria. Het eerste deel van de tocht voerde ons door en over machtige bergen om stilaan over te gaan in het voor sommigen, maar niet voor ons, vervelende Spaanse landschap waar tientallen, honderden kilometers aan een stuk aan niets anders dan landbouw gedaan wordt. Het is een schitterende dag met temperaturen rond de twintig graden. Normaal hadden we verder gereden via de snelweg tot Verin (richting Ourense en Vigo) maar de eentonigheid van de weg doet me beslissen om in Sanabria richting Bragança in Portugal af te slaan.
Wat in mijn atlas van de weg, nieuwste editie 95/96 aangeduid staat als een gewone secundaire weg, blijkt een kronkelweg te zijn die ons weer hoog door de bergen voert , waar het uitzicht weliswaar uniek en mooi is, maar die na zeven uur in de wagen de naam calvarietocht met ere zou kunnen dragen.
We maken er meteen kennis met het Portugal van in de brochures en hangen ettelijke kilometers achter de tractor van een onverstoorbare boer die , ik kan het u verzekeren, nooit van snelheid laat staan van soortgelijke overtreding gehoord heeft. Lutgard kijkt beschuldigend naar mij en ik probeer mijn vel te redden door de pracht van de Portugese flora en de vriendelijkheid van de Portugees vrolijk in de verf te zetten.
Na een tocht van 10 uur rijden voor pakweg 600 kilometer komen we doodvermoeid aan in Vila de Condé.
We maken eerst nog een avondwandeling aan het strand en besluiten de Mobile-home in een aanpalende straat te zetten waar het lekker rustig is en gaan vroeg slapen.
S Morgens sta ik op om een vroege wandeling langs de zee te maken, Lutgard vraagt of ik goed geslapen heb, ik heb zeer goed geslapen maar ik heb Berre wel gehoord die naar ik vermoed s nachts wakker lag en op zijn dvd naar een film had gekeken want ik heb wel conversaties gehoord.
Lutgard denkt dat er een café in de buurt moet zijn want de hele tijd was er feest, Abba met mamma mia, vaya con dios met oh nananana, Barry white
ze kan al de krakers opnoemen, een stuk in de nacht was het . Niks van gehoord maar dat zijn de stemmen uit de film geweest want Berre heeft blijkbaar ook heel de nacht door geslapen.
Bij mijn wandeling blijkt dat we vlak naast Dancing club 70 staan, er staat "open van 22.00u tot 02.00u", merkwaardig , ik heb niet de gewoonte om door feestjes heen te slapen.
Na de wandeling gaan we op zoek naar een camping. Die vinden we ook in Vila de Cha waar we voor 8,60 euro per dag met heel de familie en heel onze handel mogen verblijven. Het wordt een week van zalig nietsdoen, behalve voor den Berre die een zwaar en regelmatig leerschema opgelegd krijgt, zodanig dat we ook voor hem een rustdag inlassen.
Hoe weg we zijn van de wereld wordt geïllustreerd door ons tijdsvacuüm. We zitten in een complete tijdsverwarring, is het al winteruur, hoe laat is het eigenlijk? Toen we Portugal binnenreden stond alleen de autoklok een uur vroeger,Lutgard wijt het aan een onvoorzichtigheid , per ongeluk tegenaan gedrukt; dus zetten we het uurwerk terug gelijk met de polshorloges.
Nu blijkt op de camping dat het toch een uur vroeger is, we bellen naar Wies en onze tijd is juist. Na een dag of vijf liggen we bijna onder tafel van het lachen als we te weten komen dat het in Portugal een andere tijdzone is .
Bij het bellen naar Wies zijn we te weten gekomen dat het morgen maandag (25 okt) Willebroek jaarmarkt is, nu mag iemand van Willebroek zich aan de andere kant van de wereld bevinden, in de meest benijdenswaardige situatie, toch zal hij het altijd voelen trekken als hij weet dat de Willebroekenaar zijn par-dessus aandoet en met de familie langs de koeien en paarden trekt om dan in de cafés schep te gaan eten .
Als ik smorgens vroeg een vliegtuig van de luchthaven van Porto hoor overvliegen denk ik zelfs eventjes dat het de eerste vrachtwagens met paarden zijn die zich elk jaar bij ons in de straat zetten.
Na een week besluiten we verder zuidwaarts te trekken en belanden we in Granja.
|
