LAATSTE GRIEKSE DAGEN, LANGS TURKIJE NAAR BULGARIJE.
Na het feestweek-end in Metangitsi en het vrij kamperen gaan we op zoek naar een camping om nog een dag of tien te zonnen en ,vooral Berres lessen, bij te werken. We vinden amper campings open , en die ene die toch open is blijkt te duur, heeft geen geschikte plaats of heeft geen internet. Dit brengt ons op een klein plaatsje Orfani genaamd, op 50 kilometer van Kavala. We stoppen aan iets wat lijkt op een camping, maar ook deze lijkt ,het wordt vanzelfsprekend, gesloten. Net als we ons terug een vrij plaatsje willen opzoeken merk ik dat er iemand in het kantoortje zit. Ik vraag of de eigenaar van de plek aanwezig is en vraag hem of we niet een aantal dagen hier kunnen staan. De man, Panos, zegt dat het geen camping meer is maar een jongerenvakantiekamp en na wat aarzelen zegt hij toch toe, we spreken een prijs af en zetten ons op een bomenrijke plek . Voor Berre is het een paradijs, basketbalvelden,voetbaldoelen, een groot plein om te skaten, de zee op een tweehonderd meter lopen we zullen de lichamelijke opvoeding hier niet verwaarlozen. Voor ons is dit ook erg welkom, wij zijn de enigen buiten Iannis en Willy (een Albanees) die het kamp moeten klaarmaken voor de in juni verwachte Russische kinderen. Zoals ik reeds vertelde was het weer in Griekenland omgeslagen en wisselen vanaf dan goede dagen zich af met mindere en soms zelfs slechtweerdagen. Wanneer de zon schijnt zijn het direct temperaturen rond de twintig graden maar als die weg is blijft de thermometer steken op 16-17 graden. Het is hier niet anders maar niets houd ons tegen om te voetballen, basketten elke andere ochtend te gaan lopen en skaten en fietsen. De eigenaar van de plek woont ergens anders maar als er iets is moeten we zijn vader aanspreken. Die man komt na een dag of twee langs met een kannetje tsipouro, het is quasi hetzelfde als raki maar wordt in Macedonië beter niet zo genoemd. Op dat moment ben ik gaan internetten en Lutgard weet niet goed wat ze er mee aan moet, ze neemt het kannetje aan giet het overen bedankt de man die volgens haar een beetje aangeslagen weggaat. De communicatie is dan ook heel moeizaam met de enkele woorden Duits die de man gebruikt. Als ik de man terugzie bedank ook ik hem en stel voor om het goedje samen op te drinken, maar het is helemaal voor ons. Lutgard is gerustgesteld. Op 1 mei is er een feestje op het terrein en worden ook uitgenodigd om nog wat baklava, of fruit te komen meeëten en vooral nog iets mee te drinken. Daar komen we te weten dat de man een eigen wijngaard heeft waar de feestwijn en de tsipouro vandaan komen. Na tien plezante dagen vertrekken we met verschrikkelijk regenweer(jaja,we weten dat het zo warm en droog is in België) richting Alexandroupolis waar we zullen overnachten om dan via de Turkse grens aan Ipsala, Bulgarije te bereiken. Hier wordt het nogal onzeker aangezien men voor Turkije normaal gezien een reispas nodig heeft (volgens de web-site van Buitenlandse zaken) dus steken we met enige spanning de Brug over tussen Griekenland en Turkije die nog steeds, zoals ik reeds dertig jaar eerder mocht aanschouwen, half in de Griekse (blauw-wit) en half in de Turkse kleuren (rood-wit) is geschilderd. En nog steeds staan de Griekse en Turkse wachthuisjes en hun gewapende wachters op een paar meter van elkaar in het midden van de brug. In de verte wappert een gigantische rode , Turkse vlag. Hier wordt duidelijk geïmponeerd. Dit is de eerste grens waar we wat langer staan en van hier naar daar moeten lopen om visa, stempels en de goedkeuring. Toch lukt het ons nog op een redelijke termijn om met onze Europese identiteitskaart binnen te raken. Ik had een zware controle verwacht op de inhoud van de mobile-home maar ook die komt er niet. Dus rijden we met redelijk goed weer het prachtige Turkse landschap binnen. Voor lichtvoetigheid of grapjes moet je niet bij de Turkse douane zijn , ook niet bij het buitenrijden van het land, want daar moeten weer vanalle stempels en controles gehaald en uitgevoerd worden. Lutgard en Berre moeten zich persoonlijk aanmelden bij de politie maar de man die de stempel voor de bagagecontrole moet geven is een gemoedelijker man die geïnteresseerd is in onze queeste. Hij zet de stempel terwijl hij ons nog een goeie reis toewenst. Ook hier wordt de bagage niet doorzocht. We lopen langs zeven slapende zwerfhonden naar de auto om verder te rijden naar de Bulgaarse grens. Hier krijgen we de strafste taks te betalen tot nu toe. We krijgen een briefje toegestopt waarop staat dat we drie euro moeten betalen voor het desinfecteren van de wagen. Hiervoor moeten we door een plas rijden waarvan we aanvankelijk dachten dat de weg weer zo slecht was. Oh ja , ter informatie ook in Turkije vraagt men alles in euro, net als hier in Bulgarije dus. Als we verder rijden geven we onze identiteitskaarten af aan de Bulgaarse beambte die de mijne eruitpikt en leest :VAN DE SAR ,ik probeer hem met mijn stomme kop nog te verbeteren maar snap ineens dat het hier een om een grap gaat, ik vind het zelfs een goeie en barst in lachen uit. Ik hou van mensen met humor, zeker Bulgaarse grenswachten. De bagagecontrole een beetje verder gebeurt door een nors uitziende man die ons opzijzet en vraagt om de laadruimte open te maken. Hij kijkt er amper in met ,lijkt wel, een zekere géne en laat ons doorgaan. Zo komt het dat wij op weg zijn naar de Zwarte zee en Burgas.
METEORA , RONDTREKKEN IN GRIEKENLAND EN FANTASTISCH PAASWEEK-ENDâ¦
19 april, Meteora, zijn bergen en kloosters zijn amper te beschrijven, het is een belevenis. We zijn terechtgekomen op de camping van Apostolis, een mooie plek aan de voet van Meteora met twee kloosters in het zicht en een nis, waar één keer per jaar, met Pasen, mensen uit het dorp opklimmen om allerlei doeken truitjes en vlaggen in op te hangen die de wensen van de mensen van het onderliggende Kastraki moeten doen uitkomen voor het volgende jaar. Het weer is er niet te best, dus krijgen we een vriendenprijsje, volgens Apostolis. Zijn hele familie zit in de zaak, zijn zus heeft Rooms for rent in het dorp en zijn ouders bakken de souvlaki aan en nemen bestellingen op. Een echte familiezaak zegt moeder Boufidis fier. Ikzelf ben versleten na 42 jaar werk, ze weet anders nog goed hoe je klanten inhaalt. Na het eten krijgen we van haar nog een half bekertje wijn toe, om haar appreciatie te tonen. We zitten twee dagen op de camping en laten de bergen op ons inwerken die steeds mooier worden .(lees:we doen geen klop) Na twee dagen doen we een rondrit langs de kloosters en gaan Lutgard en Berre het klooster Varlaam van binnen bezoeken. Daarna trekken we verder via Kalambaka,Trikala en Larissa naar de berg Olympos, om te zien of we Hera niet zien zitten, ook daar bezoeken we een orthodox klooster om uiteindelijk te belanden in Plaka Lithourou waar we overnachten. sAnderendaags rijden we door naar Nea Kali Katria, Chalkidiki waarvoor we eerst langs Thessaloniki moeten. Open campings zijn moeilijk te vinden aan deze kant van Griekenland dus maken wij er geen probleem van om langs de mooie stranden te overnachten. Zoveel dagen, zoveel stranden, vandaag is het er één op 7 kilometer van Pirgadikia waar ik in de residentiële wijk in de buurtin gesprek geraak met de Oostenrijker Erwin, en een Griek uit de buurt van Frankfurt die hier halftijds wonen. Van hen kom ik te weten dat morgen, met Pasen, in een nabijgelegen dorpje een middernachtmis plaatsvind waarna er een groot vuur ontstoken wordt. Zo belanden we op de dag voor Pasen, zaterdag 23 april, in het dorpje Metangitsi (1000 inwoners) en zetten we ons na een beetje zoeken aan de weeral mooie Grieks-Orthodoxe kerk, waarna we met ons drieën naar een dorpscafé trekken en daar een ouzo, retsina en een limonade bestellen. Het is een mooi vernieuwdcafé met jonge mensen aan de bediening en moeder die in de open keuken hapjes klaarmaakt die meegeserveerd worden met de ouzo. Een bordje met frietjes, pepertjes, klaargemaakte salade, calamares, satsiki,tarama,olijven en twee stukken brood. Wanneer ik nog een ouzo bestel krijgen we weer net zon bord. Het word met ongeloof maar in dank aanvaard. Het lijkt er op dat de mensen iets te drinken krijgen bij hun eten, maar het zijn écht maar hapjes. We maken een wandeling door het dorp en merken achter de kerk twee jonge mannen op, die op een stapel brandhout en struiken staan te wachten op een volgende lading hout. Een beetje verder zitten een zestal jonge mannen hun dorst te verslaan. Enorme dorst zo te zien, want de tafel staat vol lege bierblikjes. Ik groet en zeg very thirsty wijzend op de tafel, en we zetten ons aan de overkant van de straat. Meteen brengt iemand een biertje voor Lutgard en mij en iemand anders loopt snel een Fanta halen voor Berre. Ik vind op dat vlak Griekenland niet zon geschikt land voor mij, Grieken drukken hun genegenheid of vriendschap altijd uit met alcohol en ik kan daar zo slecht tegen Van het één kwam het ander en ben ik mijn gitaar gaan halen en hebben we samen gezongen, werd er gespeeld en gedronken, kwamen er zangers en spelers bij, met andere woorden, binnen de kortste tijd stond het halve dorp daar en kreeg Lutgard paaseieren en snoep voor Berre ten geschenke van moeders van die gasten het was gewoonweg super. Iets te super eigenlijk, want ik ben uit de nachtmis, waar de andere helft van het dorp aanwezig was én een deel van de ene helft, moeten stappen omdat ik mottig werd en ik bovendien het aansteken van de brandstapel miste. Daarna zijn we gaan slapen om s morgens redelijk vroeg wakker te worden. Die dag (de 24ste) speelden er in het dorp twee groepen in twee verschillende cafés . Ik heb geen idee waar al dat schoon volk van bleef komen , hier woont toch maar 1000 man. De groepen waren fantastisch, ik heb die avond bijna niks gedronken naar Griekse normen en ik stond op een bepaald moment op het podium mee te dansen op traditionele Griekse muziek. 1 nummer aangevraagd van Sotiria Bellou, die ik heb leren kennen door het boekje Rebetikawaarvan kond werd gemaakt in een vorig verslag. Toen iedereen, jong en oud, meezong werd ik toch wat gewaar superavond. Wanneer we naar de groep in het andere café gingen kijken, was onze reputatie ons reeds voorafgegaan. De dochter van de bazin had haar alles verteld van de vorige dag, drank hoefden we niet te betalen. We lagen laat in ons bed (Berre niet zo laat) om na twee fantastische dagen en vele vrienden later, verder te trekken op zoek naar een camping om nog een aantal dagen zonvakantie te nemen.
