Als we op 11 december de Franse grens oversteken zitten we meteen vast in een échte Italiaanse opstopping in het centrum van Ventimiglia. Een claxon dient hier nog voor iets, en dat is duidelijk te horen. Na een half uur, drie kwartier hebben we de afstand van het kleine centrum overbrugd en kunnen we verder langs de mooie riviéra die eigenlijk een voortzetting is van de cote dazur. We genieten van de omgeving aangezien we vorderen aan een snelheid van 25km/u. Toch zal het iets sneller moeten als we op 14 december onze afspraak in Giulianova niet willen missen.We hebben van iemand uit Willebroek het aanbod gekregen om enkele dagen in hun Italiaanse huis te verblijven en aangezien we al vijf maand in een mobile-home van enkele vierkante meter zitten waren we niet van plan om hier nee op te zeggen. Het ligt trouwens op onze route naar Griekenland , het zal een welkome afwisseling zijn.
We besluiten om ter hoogte van Genova via de autostrade te rijden,die voert ons een stuk door de bergen en brengt ons veilig in de grote vlakte tot in de buurt van Piacenza. Het is een stuk kouder en zien onderweg en in de area de sosta, resten van sneeuw liggen en beseffen dat het in deze periode en in de bergen beter is om grote wegen (lees autostrades) te nemen. In de parkeerplaats van het benzinestation vlak voor Piacenza besluiten we om te overnachten. Dit is niet van onze gewoonte, meestal zoeken we een ietsje rustiger plaatsen op maar nood breekt wet. We willen wel zo snel als mogelijk terug naar de Adriatische kust. Voor de warmte. Héél merkwaardig is het feit dat in dit benzinestation, waar alles te koop is van nippels voor LPG tanks over sexfilms, plastieken doppen voor vrachtwagenwielen, lichtborden om in cabines te hangen, landkaarten,korte baseball-bats met voetbal-clubkleuren, werpsterren, ninjamessen,notenkrakers en nagelknippers, ook allerlei prullaria te koop zijn betreffende Il Duce ofte Mussolini, die man heeft naar mijn gevoel geen mooi hoofd maar prijkt op vanalles en nog wat, tot suikerzakjes toe en als top of the bill zijn de respectievelijke borstbeelden van il Duce en Hitler te koop. Wij voelen schaamte in de plaats van de verkoper.
s Nachts , zo rond 12u, krijgen we telefoon vanuit Houffalize, er is daar een feestje aan de gang en iedereen zingt het Pollied dat ik geschreven heb op mijn laatste doortocht ginder.Ik geraak al helemaal mee in de stemming maar vind het sneu dat ik niet aan een Duveltje of Choufke of een Witte of Zwarte Pol kan geraken terwijl die mannen ginder al zoveel op hebben en hun hand maar hoevenuit te steken voor nog één. Soms is het leven onrechtvaardig. Na een slechte nachtrust rijden we door naar Rimini, Pescaro en Ancona om na een overnachting in Riccione en aan het strand van Giulianova Lido, de veertiende op de afspraak te zijn aan het huis waar we een tijdje zullen blijven. Ineens begint het te sneeuwen, en geen beetje, de mensen hebben dit in geen jaren meegemaakt. Na drie dagen verdwijnt de sneeuw plots en wordt de temperatuur ineens een stuk aangenamer en zet zich rond de 10 graden; Met daarbij nog een lekker zonnetje is het superweer. Even speelt het door ons hoofd om Kerstmis thuis te gaan vieren met de kinderen en kleinkinderen maar de weerberichten , die we op de voet kunnen volgen omdat we BVN kunnen bekijken via sateliet en omdat we nu op internet kunnen, doen ons al snel het onzinnige van een tussentijdse terugrit inzien. Trouwens , voor de verdere reis hebben we best onze sneeuwkettingen mee die we thuisgelaten hebben . We wachten hier in Italië tot ze met de pakketpost bezorgd worden.
We zijn 21 november.Na twee dagen koopcentrum bonair en al wat we nog moesten regelen via internet, en na uren tekenfilmpjes op Berres favoriete web-site (nickelodeon), vertrekken we uit Valencia, verder noordwaarts. Niet na eerst een Mc Flurry te gaan eten in de plaatselijke Mc Donalds. Op het grote scherm staat een aflevering (zonder geluid) te spelen van SpongeBob Squarepants, of zoals een enthousiast Spaans kindje uitroept Bob Esponja. Ik vind Bob Esponja hilarisch, dit wordt nog versterkt omdat Berre, zelf een fan die elke aflevering uit zijn hoofd kan meespelen,zorgt voor simultaan vertolking en mij een volledig Vlaamse aflevering bezorgt. De Valencianen kijken bedenkelijk als ik regelmatig plat op tafel lig van het lachen. Dit is de leukste tekenfilm ooit. Bedankt Berre.
Op de weg naar het noorden komen we langs Mascarel, een klein dorpje helemaal omringd door plantages vol mandarijntjes-bomen. Dit is duidelijk Sinterklaas country. In één van de velden zie ik een oudere man die een emmer vult met mandarijntjes, ik vraag of we niet een kilootje mogen plukken en vertel dat ik zal betalen.Hij maakt een wegwerpgebaar als het over geld gaat en Lutgard en Berrebeginnen te plukken.De man heet Juan, net als ik (als ik in Spanje zou wonen) ik praat wat met hem en geef een visitekaartje, om kort te zijn tegen het eind van het verhaal heeft Juan er niets op tegen dat we het hele veld leegplukken zoals gezegd is voor ons een kilo al meer dan genoeg.
Op de terugweg naar de wagen hoor ik uit een straatje hemelse muziek uit een raam komen. Ik blijf staan luisteren en als ik iemand zie vraag ik of ze mij kunnen zeggen wie die zanger is die mij zo beroert. Dan speelt er zich een tafereel af waarbij ik me in West-side story waan. MARIA MARIA Maria komt lachend aan het venster en vertelt de man die mij wil helpen dat het gaat om Diomedez Diaz . We gaan iets drinken in het café eronder en neem me voor om zo snel mogelijk meer van deze artiest te weten te komen.
Die avond slapen we in San Carles de la Rapita , een leuk stadje met nog steeds temperaturen van rond de 20 graden.We krijgen verhalen te horen van vriestemperaturen in Zuid-Frankrijk en besluiten zo lang als mogelijk zo zuidelijk mogelijk te blijven. Na drie dagen , besluiten we om eindelijk door te stomen naar Le Boulou. We nemen een stuk autostrade wat ter hoogte van Barcelona geen luxe blijkt. We rijden heel de avond door. Ter hoogte van Figueras wringt het een beetje als ik het bord zie dat het Dali-museum aankondigt. We hebben geen tijd om te stoppen want overmorgen speel ik in Café de Fa, bistrot au fil de leau maar Dali is één van mijn absolute favorieten. Op een andere keer dedju. Men heeft niets overdreven over de koude in Zuid-Frankrijk. Tegen het vriespunt maar een prachtig uitzicht vanuit de plaats waar we sliepen. Overdag gaan we langs in de Bibliotheek van Le Boulou om een beetje informatie op te halen. Terwijl we wachten tot die opengaat heeft Lutgard, die in de auto is blijven wachten, bezoek gekregen van een mevrouw die in het huis woont waar we ons hebben geparkeerd. Lutgard denkt dat ze komt vragen om de mobile-home te verzetten, maar het is een Belgische mevrouw die komt vragen of ze ergens mee kan helpen. Wanneer blijkt dat we niet echt iets nodig hebben nodigt zij en haar man ons uit om een tas koffie te komen drinken. Het wordt een memorabel gezellige namiddag en wij bedanken hen uitgebreid bij het afscheid. Tegen s avonds komen we aan in Fa waar ik morgen zal spelen.
27 november, na een mooie avond in het café de Fa en een hartverwarmend weerzien met Twan, Nicole en de dochters Manon, Melissa en Sofie, spreken we de volgende ochtend af op de zondagmarkt van Esperaza, waar we iedereen ontmoeten die de avond ervoor op het optreden was. Dit is een plezante plek waar ik het goed zou kunnen gewoon worden, alleen nu niet want het is koud , het is rond de nul graden, we moeten de kachel constant op laten staan en dit is meteen de reden dat we na het afscheid van Nicole (nu heeft het geen 25 jaar geduurd dat we nog eens langsgekomen zijn) vierklauwens terug naar de kust rijden. Dit brengt ons in Narbonne plage waar de temperaturen terug in de buurt van de tien graden lagen. Berre heeft hier een fantastisch speelterrein op twintig meter van de mobile-home op het strand waar een hoop wrakhout een ideale burcht gemaakt heeft. Na drie dagen moeten we stilaan aanstalten maken om naar Italië te gaan. Eerst bezoeken we de espace Brassens In Séte, volledig gewijd aan George Brassens, en het graf van Brassens. Het maakt diepe indruk op mij ,Lutgard en den Berre. Via Villeneuve sur Beziers,Frontignan, Villeneuve sur Maguelone,Palavas les Flots, St Gilles en Arles , komen we op 6 december aan in het vissersdorpje Carro waar we meteen drie nachten blijven, en waar ik me geweldig amuseer op een repetitie van een plaatselijk orkest. Dan rijden we verder naar de cave coöperative van Les Arcs waar we overnachten en dan de échte azurenkust met Cannes, Nice, Monaco (hoi Boonen) en met een overnachting aan het park van Cap Martin, waar ik zou zweren dat David Bowie ons voorbijloopt op zijn ochtendjogging.
Na het ontbijt rijden we door naar Ventimiglia (Italië)
