LANGS LUXEMBURG,DUITSLAND,OOSTENRIJK,SLOVENÃÃ NAAR KROATIÃ...
Terug op de baan, het heeft zo zijn charmes maar het vergt toch een beetje aanpassing. Alleen al het zoekennaar een geschikte plaats om te overnachten na een comfortabel tijdje thuis in België. De eerste dag doen we rustigaan en stoppen we in de buurt van Kaiserslautern (we vertrokken in Houffalize), en gaan iets drinken in een plaatselijk café waar we ons meteen thuisvoelen. Ik heb al verteld dat ik Duitsland en zijn taal aantrekkelijkben beginnen vinden. (Heimat al bekeken?)Wij vinden de sfeer in dit land vooral heel gemoedelijk. Hier in Konkel slapen we heel rustig in een nieuwe verkaveling , maar vooral de grootte van de oude schuren vallen hier op en beschilderde mensen, ouders en kinderen.Morgen is het Rosamontag. Dan gebeurt er een drama Berre zijn dvd speler laat het afweten, hij is op, heeft zijn geest gegeven. Hij neemt het ridderlijk op en denkt dat het wel zal meevallen nu we opnieuw naar het goede weer rijden en zoekt terwijl een beetje speelgoed uit, of een leesboek, hij weet het nog zo niet.Wij weten wel beter. In Ulm stappen we een mediamarkt binnen om een gloednieuwe reis-dvd uit te kiezen zodat Berre terug naar zijn films kan kijken wanneer hij zelf wil. Daarna gaat het naar het plaatselijke Aldi-filiaal. Ik moet soms twee keer kijken gemakkelijk tien % van wat in de winkel ligt heeft het label bioof is een vegetarisch produkt. We zullen er eens een pak uitproberen zie. Dan snel verder want we willen op een redelijk uur voorbij München zijn en als het er inzit zouden we graag langsgaan bij een familie die in de buurt van München woont en ons uitnodigde in Groot-Brittanië, augustus vorig jaar. Spijtiggenoeg wordt het te laat en zoeken we slaapplaats in het dorpje Föching ( ik wil geen grappen horen over Föching Deutschland). s Morgens is het condenswater onder de auto bevroren.Dit zet er ons toe aan om zo snel mogelijk door de bergen naar de Kroatische kust te rijden waardoor we beslissen om de Familie Stehanova,al komt het op amper 21 km aan, op een ander moment te bezoeken. Als we door Oostenrijk rijden zien we in het prachtige landschap nog een heel aantal skipistes open. Na een paar uur rijden komen we aan in Slovenië wat lijkt op het kleine broertje van Oostenrijk. We eten wat en rijden via LLubljanazo snel mogelijk verder tot Rijeka (kroatië) waar het te druk is waardoor we nog een stukje verder zuidwaarts rijden tot we in Jadranova op zoek gaan naar een slaapplaats. Na een verkwikkende nachtrust in het mooie dorpje en een rit langs de prachtige Kroatische kust Besluiten we om met de veerpont over te steken van het vasteland naar het eiland Pag. Snel want de boot vertrekt meteen, ze wachten op ons en doen teken dat we er nog bijkunnen. Na een boottochtje van pakweg tien minuten komen we op een maanlandschap waar één weg ons altijd de juiste richting uitstuurt. Als we uitkomen op de splitsing gaan we inkopen doen in het stadje Novalja waar we de plaatselijke supermarkt niet in mogen met wapens, zo beduid ons een pictogram. Daarna gaan we op zoek naar de enige camping die open is op het eiland, onderweg genieten we van het eigenaardig desolate landschap overal bevolkt door schapen die, godweetwaar, hun gras vantussen de stenen plukken. Wanneer we plots door een camionnette tegengehouden worden en er zich een eigenaardig gesprek ontwikkelt. Zoiets in de trant van Uw licht brand niet ah nee? Schat zet de lichten eens op! de lichten worden gekeurd en op goedkeurend gegrom onthaald door de man die ons liet stoppen en die we ondertussen herkenden als onze gebuur op de veerboot. Die branden toch ? de man steekt goedkeurend zijn duim omhoog. Hij stapt in , ik stap in , we rijden door , en wanneer Lutgard de lichten afzet doet de man ons opnieuw stoppen. Meer hebben wij niet nodig om ons tenslotte aan het verstand te brengen dat je in Kroatië verplicht met de lichten aan moet rijden of dat je anders een dikke boete van 800 kuna kunt vangen van de politie. Hee, bedankt die lichten gaan hier niet meer uit. Op de camping Simuni aangekomen, blijkt dat we het hele terrein voor ons hebben. Er is niemand en we kunnen het meest idillische plekje uitkiezen, vlakbij het strand . Dit is gewoonweg zalig. Ook de eerste lentetemperaturen kondigen zich aan en op vier dagen stijgt het kwik (wij hebben tijdens ons verblijf in België op de algemene Quiz van het pleintje een fantastische thermometer gewonnen die intens gebruikt wordt.)tot een leuke 17 graden. Dit lijkt ons een goed begin. De plek waar we staan is werkelijk idyllisch en ik ga s nachts zelfs regelmatig buiten om naar de prachtige sterrenhemel te kijken. Aangezien dit een camping is die in de zomer door 3000 kampeerders bevolktwordt zijn alle voorzieningen afgesloten en moeten we de toiletten en douches gebruiken in een bungalow. Wat een luxe. Op 13 maart vieren we mijn verjaardag met een biertje in het Rock-Blues café in Novalja, waar ik graag een avondje had gezongen maar waar er te weinig volk was. Ik was wél in de wolken met een goeie blues cd die opstond toen we binnekwamen, maar met Kid Rock zijn we terug naar onzekampplaats gereden. Na een week van absoluut genieten, we hebben ondertussen gezelschap gekregen van twee Duitse caravans met lieve mensen, besluiten we om verder zuidwaarts te gaan en verlaten de camping op 16 maart met regen.
REPARATIE INBRAAK MOBILE HOME, REPARATIE DUBBELE LIESBREUK JAN, GROOT FEEST VOOR MOEDER, BLIJ WEERZIEN MET (KLEIN)KINDEREN EN KINDEREN EN TERUG OP REIS.
Op 17 Januari komen we in Willebroek aan en kunnen we ons hartje ophalen bij de kinderen en kleinkinderen. Vooral Lutgard is in de wolken. Berre kan zijn hart ophalen bij zijn vrienden en zijn neefje en nichtje, want daarvoor is het ook goed om even terug langs te komen. Sinds september komen we onderweg nog amper leeftijdsgenoten van Berre tegen, zodat hij het meeste van de tijd alleen speelt. Bij het regelen van de reparatie van het raam van de mobile-home krijgen we te horen dat dit tot zes weken kan duren. We hadden gepland om eind februari terug te vertrekken. Ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn dubbele liesbreuk, die ik eigenlijk nog voor het vertrek in juli had willen laten verzorgen, te laten opereren. Zodoende word ik op 4 februari opgenomen in het ziekenhuis in Bornem om na een geslaagde operatie en één overnachting op mijn verzoek ontslagen te worden om thuis verder te revalideren. Ik mag gedurende drie weken niets zwaars tillen, wat geen probleem is, en ik mag ook drie weken niet langdurig zingen. (lees: geen optredens). Ik begin te begrijpen wat de bard Assurancetourix uit het dorp van Asterix moet doormaken wanneer hij weer een keer vastgebonden is aan een boom. Ik moet zeggen dat ik heel tevreden was over de behandeling en het verplegend personeel in het Sint-Jozefziekenhuis waar ik de verpleegsters steevast zusters noem. Zou mijn Katholieke opvoeding toch nog iets uitgehaald hebben? s Maandags na de operatie vertrekken voor een weekje ardennen waarik zienderogen aansterk.
Oh ja, over de opgestuurde sneeuwkettingen, die hebben we ondertussen gerecupereerd. Ze kwamen op 12 februari aan in Willebroek, nadat ze volgens de te volgen status op internet, op 9 februari in Giulianova, Italië, geweigerd werden. Dit wil zeggen dat ze op 3 dagen van Italië naar België kwamen
Nog eens ter info, ze werden op 17 december 2010 opgestuurd door t.n.t.
Op 26 februari is het feest voor de tachtigste verjaardag van de Moeder van Lutgard en na een geslaagd familiefeest en een geslaagde reparatie van het kapotte raam (zie inbraak Italië) op 1 maart,vertrekken we terug naar de Ardennnen , vandaar vertrekken we na een paar dagen richting Griekenland. PS de liesbreuk lijkt goed genezen , kan ik vaststellen na enkele optredens van anderhalf uur.
VERTREK UIT ITALIÃ, VIA FRANKRIJK NAAR RADHADESH EN GROETEN UIT WILLEBROEK.
We wachten nog steeds op het pakket met onze sneeuwkettingen dat maar niet komt. We hadden al besloten om niet eeuwig te blijven wachten en vandaag (11 januari 2011) terug naar België te rijden, dan maar zonder sneeuwkettingen, wat , indien het weer moest omslaan , een riskante onderneming is. We rijden door de Apennijnen , over Teramo, Laquila, Gran Sasso naar Rome. Tijdens de rit worden we op de autostrade er twee keer op attent gemaakt dat het verplicht is met sneeuwbanden te rijden of sneeuwkettingen aan boord te hebben, gelukkig is het goed weer en word er geen controle uitgevoerd. De rit over de bergen is wél adembenemend mooi! Het voelt een stuk warmer aan de kant van de Tyrrheense zee en besluiten onze eerste dag van de terugrit te stoppen we in Cécina, een gemeente in de buurt van Livorno en Pisa. Na een goeie nachtrust rijden we door om de de rest van Italië en de azurenkust te doorkruisen tot Gréasque in de buurt van Aix-en provence. Er is een standplaats voor mobile-homes voorzien vlakbij een steenkoolmijn . S anderendaags zijn we vroeg uit de veren om de 800 km naar België te overbruggen. Rond 20.00u rijden we Arlon binnen en worden verwelkomd door behoorlijk wat frietkoten die ons vergezellen tot Marche waar we de baan verlaten om langs het centrum naar het domein van het kasteel van Petit-Somme, ook bekend als Radhadesh, aan te komen. Ik maak met Berre nog een kleine wandeling en dan gaan we slapen. Na twee dagen rijden we door naar Willebroek. Hier zullen we een paar weken blijven om een aantal zaken te regelen en om aanwezig te zijn op het feest voor de tachtigste verjaardag van Lutgards moeder.
GAAN ZINGEN OP DE MARKT, LEVENDE KERSTSTAL EN INBRAAK IN DE MOBILE-HOME en wachten wachten wachtenâ¦.
Het nieuwe jaar wordt meteen goed ingezet met op de tweede dag een optreden van deze man op de zondagmarkt in Giulianova, het bevestigt wat ik allang weet, de Italianen houden van muziek . Wat we hier zeer leuk vinden zijn de koffiehuizen die vrij goedkoop zijn. In één van deze koffiehuizen (vele zijn trendy) val ik bijna van mijn stoel als ik opeens Blauw van The Scene te horen krijg. Ik probeer nog te informeren of de baas misschien Belg of Nederlander is, maar mijn Italiaans verbetert maar héél traagjes en laat geen conversaties toe. Geen wat en hoe gidsje dat daaraan kan verhelpen Ik ben het niet te weten gekomen . Wat ik wel te weten kwam was de prijs van de Duvel die ze daar verkochten, 12 euro voor een fles van 75cl. Ik hou het voorlopig nog eventjes bij een melisse-theetje. S avonds gaan we naar het oude stadsgedeelte waar een evocatie over de symbolen in het christendom en een levende kerststal te zien zijn. Als we aankomen aan de straat waar de ingang is, staan er een paar honderd mensen te wachten. We vorderen heel traag naar de ingang, maar als we eindelijk binnenkunnen worden we langs verschillende taferelen geleid in en door de smalle steegjes en pleinen van dit leuke stadje. Gek genoeg begrijp ik behoorlijk Italiaans, maar een deftige zin ineen krijgen lijkt ontzettend moeilijk. Er volgen een vijftiental taferelen en de levende kerststal met een kindje Jezus, volgens Lutgard is het nog een héél vers (het kindje). We hadden een geweldige avond, zeker één van de meest memorabele. Wanneer we aan de mobile-home komen zie ik dat het achterste raampje openstaat. Eigenaardig dat je niet meteen doorhebt of door wil hebben dat er iets gebeurd is, maar na een ogenblik zeg ik tegen Lutgard dat er iets niet klopt en inderdaad, het raampje werd niet door ons opengelaten maar bij nadere studie blijkt dat het vakkundig werd opengebroken. Bij het monsteren van eventuele schade of verdwijningen kunnen we niet begrijpen dat er niets werd meegenomen. er werd wel doorzocht maar gelukkig ,buiten het raam, werd er niets binnen kapotgemaakt. We staan geparkeerd op 20 meter van de politie, maar de tweemanspatrouille verwijst ons naar de Carabinieri, die geven niet thuis en een andere patrouille raadt ons aan om de dag erna terug te komen. Waarschijnlijk was het ons geluk dat bijna al onze spullen uitgeladen waren naar de woning waar we verbleven. Na de aangifte bij een perfect Duits sprekende agent wordt het voorval relatief snel vergeten. We zullen het raam wel ergens moeten laten repareren. Onze aanvankelijke planning was om tussen Kerst en Nieuwjaar hier te vertrekken maar doordat het pakket van tnt maar niet wil komen hebben we ons verblijf moeten verlengen. Ook was het ons plan om van hier (Giulianova) verder naar het zuiden van Italië te gaan en over te steken naar Griekenland, maar we hebben beslist om zodra de sneeuwkettingen aangekomen zijn naar België te gaan om een aantal weken bij de familie te verblijven. Ondertussen wachten we Op 8 Januari is het pakketje nog steeds niet aangekomen, maar vanavond gaan we naar een gratis concert in het plaatselijke kursaal. Felipe Graziani, die liedjes zingt van zijn vader, Ivan Graziani. Het concert bevalt mij, de zanger heeft een goeie stem, speelt goed gitaar, heeft een goeie begeleidingsband, goeie zaal, belichting, redelijke klank. Ik kan mij niet echt van de indruk ontdoen dat het Eurovisie songfestival nooit ver weg is, toch hebben Lutgard en Berre en ik een super avond. Op 10 januari zijn we het wachten echt een beetje beu en besluiten om, als het pakket niet is aangekomen, s anderendaags te vertrekken. Volgens de weerberichten zit het weer nogal mee.
De periode tussen kerst en Nieuw werd bij ons vooral gekenmerkt door het wachten op een pakket vanuit België. Aangezien we ,zoals ik vertelde in een vorig bericht, onze sneeuwkettingen vergeten waren hadden we besloten om die te laten opsturen. Het bedrijf KIALA en TNT zouden de handen in mekaar slaan en de wachttijd zou een drie, vier dagen duren vanaf het moment dat het pakket bij de koerierdienst TNT zou belanden. Wies had het bewuste pakket binnengebracht op 17 december in een kiala-punt te Willebroek. Dus hadden we toch hoop om indien niet voor Kerstmis , dan toch in de week van Nieuwjaar de bode aan de deur te zien verschijnen. Tevergeefs. Hoewel we overdag thuisbleven om het pakket zeker niet te ontlopen , hebben we het niet aan ons hart laten komen. Zo zijn we op Oudejaarsavond in Giulianova bijzonder lekker gaan eten in een Chinees restaurant. De kok sprak er Engels, maar het bedienend personeel beheerste enkel Italiaans en Chinees, wat voor mij op gegeven moment haast hetzelfde lijkt. Dat zal de reden geweest zijn waarom dit etentje zo verrassend was en de gerechten op de meest eigenaardige momenten aangebracht werden. Maar we hebben goed gelachen en goed gegeten en gedronken. Berre heeft heel de tijd de chop-sticks gehanteerd en bleek daar zeer handig in. Daarna gingen we naar het strand om onze sterretjes (dat is zowat het zwaarste wat ik riskeer van vuurwerk) op het strand op te branden en tegen twaalf uur naar huis te trekken waar we op het terras, met een glaasje schuimwijn in de hand ,twaalf uur afwachtten omdat ons gezegd was hoe mooi het vuurwerk daar kon zijn. Het was niks teveel gezegd. Ik weet niet hoelang het duurde maar in alle dorpen rondom werd verschrikkelijk veel vuurwerk afgestoken wat een heerlijk schouwspel bleek. Langs deze weg willen we dan ook iedereen bedanken die al reageerde via de blog, reageerde op de stukjes en fotos en wensen jullie allemaal een FANTASTISCH 2011...
Als we op 11 december de Franse grens oversteken zitten we meteen vast in een échte Italiaanse opstopping in het centrum van Ventimiglia. Een claxon dient hier nog voor iets, en dat is duidelijk te horen. Na een half uur, drie kwartier hebben we de afstand van het kleine centrum overbrugd en kunnen we verder langs de mooie riviéra die eigenlijk een voortzetting is van de cote dazur. We genieten van de omgeving aangezien we vorderen aan een snelheid van 25km/u. Toch zal het iets sneller moeten als we op 14 december onze afspraak in Giulianova niet willen missen.We hebben van iemand uit Willebroek het aanbod gekregen om enkele dagen in hun Italiaanse huis te verblijven en aangezien we al vijf maand in een mobile-home van enkele vierkante meter zitten waren we niet van plan om hier nee op te zeggen. Het ligt trouwens op onze route naar Griekenland , het zal een welkome afwisseling zijn.
We besluiten om ter hoogte van Genova via de autostrade te rijden,die voert ons een stuk door de bergen en brengt ons veilig in de grote vlakte tot in de buurt van Piacenza. Het is een stuk kouder en zien onderweg en in de area de sosta, resten van sneeuw liggen en beseffen dat het in deze periode en in de bergen beter is om grote wegen (lees autostrades) te nemen. In de parkeerplaats van het benzinestation vlak voor Piacenza besluiten we om te overnachten. Dit is niet van onze gewoonte, meestal zoeken we een ietsje rustiger plaatsen op maar nood breekt wet. We willen wel zo snel als mogelijk terug naar de Adriatische kust. Voor de warmte. Héél merkwaardig is het feit dat in dit benzinestation, waar alles te koop is van nippels voor LPG tanks over sexfilms, plastieken doppen voor vrachtwagenwielen, lichtborden om in cabines te hangen, landkaarten,korte baseball-bats met voetbal-clubkleuren, werpsterren, ninjamessen,notenkrakers en nagelknippers, ook allerlei prullaria te koop zijn betreffende Il Duce ofte Mussolini, die man heeft naar mijn gevoel geen mooi hoofd maar prijkt op vanalles en nog wat, tot suikerzakjes toe en als top of the bill zijn de respectievelijke borstbeelden van il Duce en Hitler te koop. Wij voelen schaamte in de plaats van de verkoper.
s Nachts , zo rond 12u, krijgen we telefoon vanuit Houffalize, er is daar een feestje aan de gang en iedereen zingt het Pollied dat ik geschreven heb op mijn laatste doortocht ginder.Ik geraak al helemaal mee in de stemming maar vind het sneu dat ik niet aan een Duveltje of Choufke of een Witte of Zwarte Pol kan geraken terwijl die mannen ginder al zoveel op hebben en hun hand maar hoevenuit te steken voor nog één. Soms is het leven onrechtvaardig. Na een slechte nachtrust rijden we door naar Rimini, Pescaro en Ancona om na een overnachting in Riccione en aan het strand van Giulianova Lido, de veertiende op de afspraak te zijn aan het huis waar we een tijdje zullen blijven. Ineens begint het te sneeuwen, en geen beetje, de mensen hebben dit in geen jaren meegemaakt. Na drie dagen verdwijnt de sneeuw plots en wordt de temperatuur ineens een stuk aangenamer en zet zich rond de 10 graden; Met daarbij nog een lekker zonnetje is het superweer. Even speelt het door ons hoofd om Kerstmis thuis te gaan vieren met de kinderen en kleinkinderen maar de weerberichten , die we op de voet kunnen volgen omdat we BVN kunnen bekijken via sateliet en omdat we nu op internet kunnen, doen ons al snel het onzinnige van een tussentijdse terugrit inzien. Trouwens , voor de verdere reis hebben we best onze sneeuwkettingen mee die we thuisgelaten hebben . We wachten hier in Italië tot ze met de pakketpost bezorgd worden.
