|
Berre wil voor zijn verjaardag mosselen met frieten eten, maar omdat we vanuit Berck landinwaarts gereden zijn om de vreselijke wind te ontlopen vinden we geen restaurants meer die mosselen serveren. Op twintig kilometer van de kust en geen mosselen
We beloven Berre dat we het later zullen goedmaken.
Bijna heel de dag gereden, om uiteindelijk te belanden in Valençay, een mooi stadje tussen Tours, Vierzon en Chateauroux. Daar leer ik werk van de tekenaar Benjamin Rabier kennen.
Ik schaf me een kinderboek van deze tekenaar aan dat Berre samen met zijn lessen Frans zal te verwerken krijgen. Door de vele mooie tekeningen denk ik dat dit een niet te moelijke en leuke aanvulling wordt.
We overnachten twee keer in dit mooie stadje eer we naar de volgende Krishna tempel op onze reis trekken.
In Luçay-le-male vinden we een prachtig domein met een prachtig kasteel. Naar goede gewoonte worden we hier hartelijk ontvangen en mogen we een plaats uitzoeken om de mobile-home te zetten , worden we rondgeleid voor de faciliteiten en zegt men dat de prasadam (het eten) om half twee zal zijn.
Het is ook een verrassend en blij weerzien met Craig, een jongeman die we in de tempel van Glasgow ontmoetten en nog enkele andere mensen die we kennen van Durbuy en al een hele tijd niet meer hadden gezien.
Het worden vijf mooie dagen die we afgesloten hebben met een kampvuur waar Rama Gopala Das (die we eerder hadden ontmoet in Londen) en Bimal Krishna mee kwamen bijzitten om te mijmeren en te filosoferen onder een prachtige sterrenhemel.
De laatste dag ben ik hier alleen gaan eten omdat we straks naar Valençay gaan om verse mosselen en ovenfrietjes te gaan halen zodat Berre zijn verjaardagswens alsnog uitgevoerd wordt.
Door het nieuwe systeem voor het kookgas (wij kunnen nu overal zelf LPG tanken) kunnen we nu uitgebreider koken en ik kan u vertellen dat Berre zijn mosselen met frieten uitermate geapprecieerd heeft.
s Avonds zijn we in een erg warm Valençay naar een Bal Folk geweest met drie live groepen, waarvan ik vooral La béte noire bijzonder kon smaken
meer van dat!
Die nacht hebben we nog geslapen in Valençay om de dag erna door te reizen naar Oradour sur Glane. Berre krijgt elke dag zijn lesuren rekenen, taal en Frans maar wat hij hier bijgeleerd heeft is heel speciaal.
Op zijn vraag gingen we het monument, wat bestaat uit het ganse verwoeste dorp Oradour, bezoeken en wilde hij ook nog naar de bijkomende tentoonstelling over nazisme en bezetting in Frankrijk .
Volgens de infobalie duurde de tentoonstelling 40 minuten, maar de bewaker heeft ons na twee en een half uur en omdat het museum al gesloten was moeten komen aanmanen het museum te verlaten. Berre is heel leergierig.
Vandaar ging het naar een standplaats voor mobile-homes die niet meer bleek te bestaan, maar die ons uiteindelijk bracht naar een mooie nieuwe camping municipale, met jonge mensen aan de balie in Angouléme.
Met spijt in het hart, maar een mens kan niet alles bezichtigen, moeten we Angouléme stad, met zijn boulevards Hergé en Gosciny, links laten liggen om stilletjesaan richting Harry en Gitty en daarna Nicole en Twan te gaan.
Eerst gaan we nog op zoek naar temps perdu in de wijnstreken van Cognac en St.Emilion waar ik zon 34 jaar geleden ondertussen, de druiven mee ging plukken in de vendange-tijd.
Geloof het of niet maar bij de eerste zoektocht in Barbezieux, stoten we geheel toevallig (ik had het zoeken al opgegeven) op de boerderij van de Charriers, we worden hartelijk ontvangen en s avonds mee aan de boerentafel uitgenodigd voor het eten .
De pineau de Charentes en wijn vloeien rijkelijk en we hebben een memorabele avond waar alle herinneringen stilaan terugkomen .
Madame Charrier, ondertussen ergens rond de zeventig, had die nacht slecht geslapen, ze denkt dat het van opwinding was.
s Anderendaags nemen we overladen met Druiven,pineau en wijn , afscheid van deze sympathieke familie. Blij dat sommige dingen niet veranderen met het ritme van de moderne tijd.
Die avond blijven we tussen de druiven slapen bij een boer in St.Emilion, waar ik iets minder geluk heb om de wijngaarden en boerderij van weleer terug te vinden.
s Morgens vertrekken we naar Port ste Marie, naar den Harry. We spreken af aan zijn winkel Biocoop Gaïa waar hij naar de kant van de weg gelopen is om ons met wuivende helmbos te begroeten.
Als ik de mobile home verkeerd parkeer komt er iemand met een prachtige snor en baard uit het album van Asterix gestapt om ons duidelijk te maken dat we ergens anders moeten staan.
Dan is het tijd voor welkom, altijd een beetje emotioneel, het bezichtigen van de mooie bio-winkel en het begroeten van andere sympathieke medewerkers. Het is de eerste keer dat wij Harry bij hem thuis gaan bezoeken en rijden vol spanning achter hem aan naar de vallei van de Masse waar Harry samen met Gitty, die met groenten uit de winkel naar de markt van Bordeaux is, en de kinderen wonen.
Aangekomen bewonderen we het prachtige zelfgebouwde hobbit-huis dat barst van de gezelligheid en waar we een uurtje later dochter Jessica en nog een paar uur later de vrouw des huizes hartelijk mogen begroeten.
Harry heeft lekker gekookt met ingrediënten uit hun winkel en wij kunnen deze versterkende maaltijd ten zeerste appreciëren . Eerst wordt er geaperitieft en bijgepraat met de pineau die ik van de Charriers heb meegekregen.Harry vertelt me dat ik zaterdag (9 oktober) zal kunnen spelen op de opening van een nieuwe Biocoop natuurvoedingswinkel in Agen, en de dag daarna gaan we mee naar een actiekamp in Marmande.
S zaterdags op de opening van de nieuwe winkel heerst er een aangename sfeer. Iedereen heeft wat meegebracht om te eten en te drinken en allemaal om het lekkerst.We leren een aantal mensen kennen uit de omgeving van Harry en Gitty, er zijn zelfs een aantal Vlamingen bij en ik vond het natuurlijk zalig om mijn gitaar te kunnen uitpakken en een aantal liedjes te zingen.
Szondags vertrekt Harry al vroeg om mee actie te gaan voeren tegen genetisch gemanipuleerde gewassen omdat de komende dagen in de stad Marmande het proces zal gevoerd worden tegen 85 faucheurs, mensen die een genetisch gemanipuleerd maïsveld hebben gemaaid. Het is materie waar ik mij volgend jaar eens wat meer zal in verdiepen. Voorlopig roep ik met Harry mee NON AU OGM.
Hier heb ik twee leuke solo-artiesten gezien, waarvan Gil & les gadgi mij het meest kan bekoren. Tof
11 oktober vertrekken we naar Nicole en plannen we een stop op een relais de camping cars in Carcassonne . Volgens ons Michelin gidsje ideaal om de stad en de cité te bezoeken.
Wanneer de parking verdwenen blijkt nemen we meten contact met Nicole om te vragen of het o.k. is als we die avond al langskomen
Natuurlijk!
Na een korte opfrissing van hoe we moeten rijden vanuit Limoux staat Nicole ons een half uur later beneden de berg waar zij met Twan woont, op te wachten.
Weer een hartelijk weerzien, het was ondertussen weer een jaar of tweeëntwintig geleden dat we daar nog eens terechtgekomen waren.
Boven op de berg staat de taart al klaar en heeft Twan de lekkerste bio pompoensoep gemaakt. We worden verwend deze dagen.
We hebben het geluk dat alle dochters en kleinkinderen van Nicole en Twan op bezoek komen zodat we al deze sympathieke dames eens in het echt kunnen ontmoeten. De kleinkinderen Sammy en Ryan zijn natuurlijk héél jonge heren.
Nicole heft er voor gezorgd dat ik op vrijdag 15 oktober kan spelen in het café de Fa ik dacht dat het een cafébaas betrof die zijn liefde voor muziek in de cafénaam wilde verwerken, maar bij nader info bleek Fa gewoon het dorpje te zijn waar het café gelegen was.
Al vanaf het moment dat ik er binnenkwam wist ik dat dit een excellent café was. Mooie inrichting, vriendelijke bazin en baas,verzorgde bediening, mensen van alle slag.
Het was kortom een geslaagde avond, niet in het minst door het contingent Britse allochtonen die het optreden zo konden smaken dat ze mij meteen lid hebben gemaakt, bij wijze van overhandiging van een t-shirt met opschrift, van de FART, het FA Rescue Team.
Daarna speelden zich taferelen af die grenzen aan de sfeer van de ark, legendarisch café te Boom. En dat wil wat zeggen
Iets zegt mij in ieder geval dat dit niet de laatste keer is dat ik hier langsgekomen ben, We zullen zien!
Zondag ,na een gezellige laatste avond op de berg van Nicole en Twan, zijn we verder gereden na een afscheid en de wens om het ditmaal niet zo lang te laten duren eer we nog een keer op bezoek komen, rijden we via Quillan, Foix ,St. Girons, Capvern naar de buurt van Bagnéres de Bigorre, waar we naast een prachtig kapelletje met schitterend uitzicht in de schaduw van de Indrukwekkende Pyreneën slapen met twee sneeuwpieken waaronder de Tourmalet. t Is precies of ik ineens Fred de Bruyne de ronde hoor becommentariëren.
Meer moet dat niet zijn.
Hoe zon idillisch plaatje opeens kan weggeblazen worden, nog geen dag later staan we op een motorhomeparking met 31 andere mobile homes in de buurt van het strand van Biarritz. Berre vindt het in ieder geval geweldig dat hij bij volle zon en rond 20 graden nog in de zee kan spelen. Lutgard bezeert haar voet op een steen bij het wegrennen voor een Atlantische golf . Ikzelf ga op de dijk in de nabijheid van een drankstandje wat samenspelen met een djembé-speler en een andere man met trommels, ik amuseer me geweldig met de mensen van de surfclub. Na twee dagen houden we het hier voor bekeken en reizen we verder naar Spanje
|
