Als we op 11 december de Franse grens oversteken zitten we meteen vast in een échte Italiaanse opstopping in het centrum van Ventimiglia. Een claxon dient hier nog voor iets, en dat is duidelijk te horen. Na een half uur, drie kwartier hebben we de afstand van het kleine centrum overbrugd en kunnen we verder langs de mooie riviéra die eigenlijk een voortzetting is van de cote dazur. We genieten van de omgeving aangezien we vorderen aan een snelheid van 25km/u. Toch zal het iets sneller moeten als we op 14 december onze afspraak in Giulianova niet willen missen.We hebben van iemand uit Willebroek het aanbod gekregen om enkele dagen in hun Italiaanse huis te verblijven en aangezien we al vijf maand in een mobile-home van enkele vierkante meter zitten waren we niet van plan om hier nee op te zeggen. Het ligt trouwens op onze route naar Griekenland , het zal een welkome afwisseling zijn.
We besluiten om ter hoogte van Genova via de autostrade te rijden,die voert ons een stuk door de bergen en brengt ons veilig in de grote vlakte tot in de buurt van Piacenza. Het is een stuk kouder en zien onderweg en in de area de sosta, resten van sneeuw liggen en beseffen dat het in deze periode en in de bergen beter is om grote wegen (lees autostrades) te nemen. In de parkeerplaats van het benzinestation vlak voor Piacenza besluiten we om te overnachten. Dit is niet van onze gewoonte, meestal zoeken we een ietsje rustiger plaatsen op maar nood breekt wet. We willen wel zo snel als mogelijk terug naar de Adriatische kust. Voor de warmte. Héél merkwaardig is het feit dat in dit benzinestation, waar alles te koop is van nippels voor LPG tanks over sexfilms, plastieken doppen voor vrachtwagenwielen, lichtborden om in cabines te hangen, landkaarten,korte baseball-bats met voetbal-clubkleuren, werpsterren, ninjamessen,notenkrakers en nagelknippers, ook allerlei prullaria te koop zijn betreffende Il Duce ofte Mussolini, die man heeft naar mijn gevoel geen mooi hoofd maar prijkt op vanalles en nog wat, tot suikerzakjes toe en als top of the bill zijn de respectievelijke borstbeelden van il Duce en Hitler te koop. Wij voelen schaamte in de plaats van de verkoper.
s Nachts , zo rond 12u, krijgen we telefoon vanuit Houffalize, er is daar een feestje aan de gang en iedereen zingt het Pollied dat ik geschreven heb op mijn laatste doortocht ginder.Ik geraak al helemaal mee in de stemming maar vind het sneu dat ik niet aan een Duveltje of Choufke of een Witte of Zwarte Pol kan geraken terwijl die mannen ginder al zoveel op hebben en hun hand maar hoevenuit te steken voor nog één. Soms is het leven onrechtvaardig. Na een slechte nachtrust rijden we door naar Rimini, Pescaro en Ancona om na een overnachting in Riccione en aan het strand van Giulianova Lido, de veertiende op de afspraak te zijn aan het huis waar we een tijdje zullen blijven. Ineens begint het te sneeuwen, en geen beetje, de mensen hebben dit in geen jaren meegemaakt. Na drie dagen verdwijnt de sneeuw plots en wordt de temperatuur ineens een stuk aangenamer en zet zich rond de 10 graden; Met daarbij nog een lekker zonnetje is het superweer. Even speelt het door ons hoofd om Kerstmis thuis te gaan vieren met de kinderen en kleinkinderen maar de weerberichten , die we op de voet kunnen volgen omdat we BVN kunnen bekijken via sateliet en omdat we nu op internet kunnen, doen ons al snel het onzinnige van een tussentijdse terugrit inzien. Trouwens , voor de verdere reis hebben we best onze sneeuwkettingen mee die we thuisgelaten hebben . We wachten hier in Italië tot ze met de pakketpost bezorgd worden.
We zijn 21 november.Na twee dagen koopcentrum bonair en al wat we nog moesten regelen via internet, en na uren tekenfilmpjes op Berres favoriete web-site (nickelodeon), vertrekken we uit Valencia, verder noordwaarts. Niet na eerst een Mc Flurry te gaan eten in de plaatselijke Mc Donalds. Op het grote scherm staat een aflevering (zonder geluid) te spelen van SpongeBob Squarepants, of zoals een enthousiast Spaans kindje uitroept Bob Esponja. Ik vind Bob Esponja hilarisch, dit wordt nog versterkt omdat Berre, zelf een fan die elke aflevering uit zijn hoofd kan meespelen,zorgt voor simultaan vertolking en mij een volledig Vlaamse aflevering bezorgt. De Valencianen kijken bedenkelijk als ik regelmatig plat op tafel lig van het lachen. Dit is de leukste tekenfilm ooit. Bedankt Berre.
Op de weg naar het noorden komen we langs Mascarel, een klein dorpje helemaal omringd door plantages vol mandarijntjes-bomen. Dit is duidelijk Sinterklaas country. In één van de velden zie ik een oudere man die een emmer vult met mandarijntjes, ik vraag of we niet een kilootje mogen plukken en vertel dat ik zal betalen.Hij maakt een wegwerpgebaar als het over geld gaat en Lutgard en Berrebeginnen te plukken.De man heet Juan, net als ik (als ik in Spanje zou wonen) ik praat wat met hem en geef een visitekaartje, om kort te zijn tegen het eind van het verhaal heeft Juan er niets op tegen dat we het hele veld leegplukken zoals gezegd is voor ons een kilo al meer dan genoeg.
Op de terugweg naar de wagen hoor ik uit een straatje hemelse muziek uit een raam komen. Ik blijf staan luisteren en als ik iemand zie vraag ik of ze mij kunnen zeggen wie die zanger is die mij zo beroert. Dan speelt er zich een tafereel af waarbij ik me in West-side story waan. MARIA MARIA Maria komt lachend aan het venster en vertelt de man die mij wil helpen dat het gaat om Diomedez Diaz . We gaan iets drinken in het café eronder en neem me voor om zo snel mogelijk meer van deze artiest te weten te komen.
Die avond slapen we in San Carles de la Rapita , een leuk stadje met nog steeds temperaturen van rond de 20 graden.We krijgen verhalen te horen van vriestemperaturen in Zuid-Frankrijk en besluiten zo lang als mogelijk zo zuidelijk mogelijk te blijven. Na drie dagen , besluiten we om eindelijk door te stomen naar Le Boulou. We nemen een stuk autostrade wat ter hoogte van Barcelona geen luxe blijkt. We rijden heel de avond door. Ter hoogte van Figueras wringt het een beetje als ik het bord zie dat het Dali-museum aankondigt. We hebben geen tijd om te stoppen want overmorgen speel ik in Café de Fa, bistrot au fil de leau maar Dali is één van mijn absolute favorieten. Op een andere keer dedju. Men heeft niets overdreven over de koude in Zuid-Frankrijk. Tegen het vriespunt maar een prachtig uitzicht vanuit de plaats waar we sliepen. Overdag gaan we langs in de Bibliotheek van Le Boulou om een beetje informatie op te halen. Terwijl we wachten tot die opengaat heeft Lutgard, die in de auto is blijven wachten, bezoek gekregen van een mevrouw die in het huis woont waar we ons hebben geparkeerd. Lutgard denkt dat ze komt vragen om de mobile-home te verzetten, maar het is een Belgische mevrouw die komt vragen of ze ergens mee kan helpen. Wanneer blijkt dat we niet echt iets nodig hebben nodigt zij en haar man ons uit om een tas koffie te komen drinken. Het wordt een memorabel gezellige namiddag en wij bedanken hen uitgebreid bij het afscheid. Tegen s avonds komen we aan in Fa waar ik morgen zal spelen.
27 november, na een mooie avond in het café de Fa en een hartverwarmend weerzien met Twan, Nicole en de dochters Manon, Melissa en Sofie, spreken we de volgende ochtend af op de zondagmarkt van Esperaza, waar we iedereen ontmoeten die de avond ervoor op het optreden was. Dit is een plezante plek waar ik het goed zou kunnen gewoon worden, alleen nu niet want het is koud , het is rond de nul graden, we moeten de kachel constant op laten staan en dit is meteen de reden dat we na het afscheid van Nicole (nu heeft het geen 25 jaar geduurd dat we nog eens langsgekomen zijn) vierklauwens terug naar de kust rijden. Dit brengt ons in Narbonne plage waar de temperaturen terug in de buurt van de tien graden lagen. Berre heeft hier een fantastisch speelterrein op twintig meter van de mobile-home op het strand waar een hoop wrakhout een ideale burcht gemaakt heeft. Na drie dagen moeten we stilaan aanstalten maken om naar Italië te gaan. Eerst bezoeken we de espace Brassens In Séte, volledig gewijd aan George Brassens, en het graf van Brassens. Het maakt diepe indruk op mij ,Lutgard en den Berre. Via Villeneuve sur Beziers,Frontignan, Villeneuve sur Maguelone,Palavas les Flots, St Gilles en Arles , komen we op 6 december aan in het vissersdorpje Carro waar we meteen drie nachten blijven, en waar ik me geweldig amuseer op een repetitie van een plaatselijk orkest. Dan rijden we verder naar de cave coöperative van Les Arcs waar we overnachten en dan de échte azurenkust met Cannes, Nice, Monaco (hoi Boonen) en met een overnachting aan het park van Cap Martin, waar ik zou zweren dat David Bowie ons voorbijloopt op zijn ochtendjogging.
Na het ontbijt rijden we door naar Ventimiglia (Italië)
ROOK,FURADOURO,EUROPA IS GROOT,BRIHUEGA,VALENCIA...
Toen we Portugal binnenreden dachten we aanvankelijk dat het vuurkestookdag was. Het viel op dat iedereen zijn vuilnis opstookte. Ook de bermen werden afgebrand en verspreidden een dichte rook , en waar we aanvankelijk dachten dat dit gewoon toevallig was bleek, na een aantal dagen op de camping van Vila de Cha te hebben gestaan , dat het hier een nationale sport betrof. Op de duur hing er constant een verstikkende lucht en ik merkte op het vuur dat op de camping gestookt werd, dat een hele rol oude balatum mee op de smeul ging. Want dit is ook een kenmerk van de Portugese vuurtjes, ze branden eigenlijk niet, ze smeulen en worden constant gevoed . Daarom was de opluchting letterlijk en figuurlijk erg groot wanneer het plots begon te regenen. Eerst vond ik het een beetje spijtig dat de temperaturen van 20 graden en meer door de regen werden afgekoeld, maar toen ik besefte dat regen betekent geen vuurtjes vond ik het schitterend weer, een verademing. Na acht dagen in Vila de Cha besluiten we een beetje verder zuidwaarts te rijden (We weten ondertussen dat in Portugal vanaf 15 oktober tot mei vrij kan gestookt worden) . Hiervoor rijden we door Porto en stoppen we bij het Parque da ciudade , waar een prachtig kunstwerk in de vorm van een imposant visnet de haven aangeeft. Ik zie langs de kant van de weg dat het bijna , of net verkiezingen geweest zijn en zie oudere mannen, die ik niet zou vertrouwen, oproepen hoe goed ze het wel doen. Één slogan zegt 15 jaar socialisme bracht 40 % jongerenwerkloosheid , als dat klopt denk ik dat je niet veel campagne moet voeren. Aanvankelijk had ik graag de Ponte Louis I eens van naderbij bekeken (Die zou geconstrueerd zijn door de mannen van den ijzeren uit Willebroek) maar in de drukte van Porto zijn we al blij wanneer we heelhuids aan de zuidkant geraken. Zo belanden we in Granja . We parkeren de mobile home vlak aan de mooie wandeldijk naast een prachtige villa met een dak dat doet herinneren aan het grote zeevaartverleden van dit land en de invloeden die ze meebrachten uit China of Japan. Dit is prachtig. Ook de zee is prachtig, en beukt, door de storm die ondertussen woedt, op 20 meter van onze achterkant metershoge golven stuk tegen de kademuren. De hele nacht slapen we slecht door de hevige wind en regen die tegen de wagen beukt. Als het morgen is zetten we ons enkele straten verder om in alle rust te kunnen ontbijten bij het mooie doch niet erg goed onderhouden station van Granja, volledig versierd met stadsgezichten in azuleiros. Na het ontbijt gaan we op zoek naar een camping met als voornaamste eis dat er internetverbinding ter beschikking moet zijn. Na een aantal parques de campismo die niet voldoen wegens allerlei redenen, komen we terecht op de camping van Furadouro. Alles is naar wens hier en we hebben een ontspannen week op een kampeerplaats waar we haast alleen zijn en waar we Johnny Cash keihard over het terrein laten zingen terwijl wijzelf in zomertenue aan de eettafel zitten die we enkele tientallen meters verder hebben geplaatst waar de zon het meest gunstig is. Meer moet dat niet zijn. Elke dag gaan Berre en ik met de computers naar de wi-fi zone die 24u toegankelijk is, Berre kijkt naar Nickelodeononline, en ik probeer mijn dringendste mails te doen, wat nieuws en weerbericht mee te pikken en af en toe wat te chatten of te skypen. Op donderdag is het Europabekervoetbal en ga ik naar de wi-fi zone om te zien of ik geen match op de pc kan volgen. Ik merk op het televisietoestel van de camping dat AA Gent speelt tegen Sporting Lissabon. Gent staat voor en bij het derde Gentse doelpunt steek ik verdorie beide handen in de lucht. IK BEN GEEN SUPPORTER VAN GENT, maar een paar maand op reis en je word chauvinist. Gelukkig kan ik daarna via SPORZA-radio de match van Anderlecht tegen AEK Athene volgen waarin Anderlecht de betere ploeg is maar de klus niet afmaakt. Na een veertiental dagen houden we Portugal voor bekeken, ik vind dat je voorzichtig moet zijn met landen waar vrouwen op de grond spuwen. We zouden nog naar het zuiden kunnen gaan maar we hebben tienduizend kilometer op de teller en het grootste deel nog voor de boeg. Europa is groot! We rijden dus van Furadouro,naar Aveiro, en via Viseu en grensstadje Vilar Formosa terug spanje binnen via Ciudad Rodrigo; Via Salamanca met zijn prachtige kathedraal en Madrid met zijn uitgestrekte periferie, rijden we via Guadalajara en Brihuega naar de Volgende Krishna tempel Nueva vraja mandala . Die bereiken we rond half tien s avonds. We hebben ons best gedaan om op een menselijk uur aan te komen maar dat is spijtiggenoeg niet gelukt. We staan aan de tempeldeur net op het moment dat die gesloten wordt. We kunnen blijven staan waar we ons parkeerden en gaan niet lang daarna ook slapen. De morgen daarop merken we het, Ineens tien,vijftien graden kouder doet zich gevoelen , mijn korte broek is snel gewisseld voor wat warmers , gelukkig is er het warme welkom van Puspam een Engelse die reeds 22 jaar in deze tempel verblijft, en ook de warme vriendelijkheid van Alberto, de hoeder van de tempelkoeien. Berre is in de wolken als hij één van de koeien mag melken. Na drie dagen is het weer tijd om verder te rijden en beslissen we om in plaats van over Zaragossa naar Barcelona te gaan, te kiezen om iets zuidelijker af te zakken naar Valencia. Dit lijkt geen slechte beslissing want ineens is het weer 10 à 15 graden warmer. We zetten ons aan een koopcentrum waar we internet kunnen ontvangen. Al wat we ons nog moeten aanschaffen is hier te vinden .Onze stroomomvormer voor de pc en dvd van Berre is kapotgeraakt door overbelasting, en hier vinden we een nieuwe. Ook bijvoorbeeld onze LPG moet bijgevuld worden en hier in Valencia is er een verdeler. Sinds een aantal jaren heeft men in Spanje beslist om enkel in de grootste steden enkele LPG pompen te voorzien. Ik maak me ook klaar om in het koopcentrum te gaan busken. Ik kies bewust een wandellaan tussen de parkeerplaatsen uit waar geen muzak meer te horen is en uit het zicht van de bewakingsdiensten. Ik begin met U2 en one love, ho, dat lijkt hier goed te gaan , bij het eerste liedje ligt er al meer in mijn gitaarkist dan op sommige plekken na een uur. Als ik halverwege Sex on fire ben, heb ik in mijn ooghoeken al een mannetje zenuwachtig zien heen en weer rennen en ja, uiteindelijk, het heeft nog lang geduurd, komt er een kleine gezette Spanjaard op mij afgerend en begint met zijn armen voor mijn ogen te zwaaien en te roepen dat dit niet kan en dat ik moet stoppen. Dit is het Europees record tot nu toe, drie liedjes in Frankrijk en hier een kleine twee. De hele security of seguridad wordt gealarmeerd ik wordt direct naar mijn wagen begeleid en verzochthet koopcentrum te verlaten. Ik vertel dat Lutgard en Berre nog ergens daar rondlopen en wordt verzocht om mee te komen. Er wordt iemand opgeroepen die Engels spreekt en na mijn verhaal te hebben gedaan word ik niét in de boeien geslagen,maar verontschuldigd die man zich voor het ongemak en verontschuldig ik mij als ik de regels zou hebben overtreden en kan ik verder kuieren weliswaar zonder op die plaats te kunnen zingen, en dat terwijl het zo kriebelt. Na twee dagen zijn we helemaal bijgekocht en -gewerkt en gaan we op zoek naar een rustiger plek die we aanvankelijk vinden in El Saler. Zalig weer, Zalig strand we blijven er meteen overnachten. Het is duidelijk dat de plek ook gekend is bij de plaatselijke romantische zielen , het wordt een gewoonte want ook in Granja (Portugal) bleken we op vrijershoek te staan. Voor ons geen probleem Make Love Not War is een slogan waar wij nog steeds achter staan. s Anderendaags blijven we de hele dag in het aanpalende sportcentrum en zien we matchen in alle leeftijdscategorieën van veldhockey, over voetbal tot rugby, er is zelfs een mini circuit voor telegeleide wagens en Berre en ik trappen zelf ook een balletje om Berres nieuwe keepershandschoenen die hij in Valencia kocht in te spelen. Daarna gaan we verder naar El Palmer, een dorpje tussen de Valenciaanse rijstvelden en het natuurgebied Albufar, waar het ene Paëlla restaurant naast het andere te vinden is. Als we aankomen loopt het er op zijn laatste benen, het is nochtans maar goed 5 uur, maar een Duits koppel beveelt ons een restaurant aan dat we zeker moeten proberen. Zij willen ons uitnodigen bij hen thuis maar de vrouw vertrekt de dag erna naar Glasgow om de 24ste terug te komen, en dan moeten wij stilletjesaan naar Frankrijk om ,voor we naar Italië en Griekenland reizen via de azurenkust, nog te gaan spelen op 27 november in café de Fa, het café waar ik in een eerder verslag over vertelde. Maar de tip lijkt ons zeer waardevol. Eerst overnachten we in El Palmer en de volgende ochtend gaan we op zoek naar een camping om een paar dagen te genieten van het lekkere weer rond Valencia. In Cullera vinden we eindelijk ons goesting op camping Santa Marta, Ik zeg tegen Lutgard dat dit niet kan missen want achter de toog van de voetbal van Willebroek staat ook een Marta en dat is ook een goeie. Bovendien heeft Lutgard ergens een vaatje wijn gekocht met dezelfde naam en dat is OOK goeie. Om kort te zijn , we zijn er een week gebleven met een Frans echtpaar als buren, op een verder verlaten camping . Alles was er naar onze zin,mooie bergen en op tweehonderd meter een pracht van een strand en een paar dagen schitterend weer. Alleen den Berre vind het soms niet plezant omdat hij op zulke momenten aan een nogal hevig tempo les krijgt. Dat is misschien de reden dat hij na een week verder wil, of anders is het omdat we nog paëlla moeten gaan eten in het getipte restaurant in El Palmer. Een uurtje later zitten we op het terrasje van Canyamel vlak naast de appelsienenbomen te wachten op onze paëlla, met een flesje witte wijn en Berre weer aan de coke, of beter gezegd de Pepsi. Het is duidelijk een heel volks restaurant met correcte bediening waar de Valencianen in grote getale komen eten. De paëlla mixta is superlekker, maar Lutgard is toch een beetje teleurgesteld omdat er geen mosselen en wokkels opliggen. Na de maaltijd moeten we toch eventjes uitrusten voor we kunnen verderrijden. Berre wil vanavond nog terug in het Valenciaanse winkelcentrum terechtkomen zodat hij naar zijn favoriete jongerenzender kan surfen.
Op 20 oktober rijden we zonder het te weten Spanje binnen. Het is omdat de verkeersborden plots zo anders zijn dat het ons invalt dat we een grens overgestoken hebben. Tot op heden heeft geen één politieman naar onze identiteitskaart gevraagd. Via Irun en San Sebastian komen we na een tijdje aan in Durango (die richting had ik zuiver uitgekozen naar een titel van de Bob Dylan song Romance in Durango uit de lp Desire), blijkt dat we daar eigenlijk niet hoeven te zijn. Spanje kan ons in het begin maar weinig bekoren. Aanvankelijk is het druk en lijkt de grensstreek één grote bouwwerf. Het is er wel mooi, soms lijk je, aan de huizen te zien, wel in Zwitserland terechtgekomen, maar we blijven maar in de bergen hangen en zouden graag een rustige plek vinden als het even kan. We rijden door Bilbao de grote havenstad waar we niet voor in stemming zijn, dus verder richting Santander. Als we de grote autoweg verlaten komen we langs prachtige plekken langs de Atlantische kust waar we surfers op de golven zien. Doch de ingeslotenheid van de rotsen zorgt ervoor dat er geen plaats is voor onze camper. Net achter Castro Urdiales besluiten we ons geluk nog eens te wagen en de autostrade te verlaten. We belanden zo in Islares, en het blijkt helemaal ons goesting te zijn. Er staat een klein hotelletje, een club voor surfers. Hogerop een heuvel staat nog een restaurant en een huis. Achter de hoek een gesloten camping en nog wat, voornamelijk, weekendhuizen. We kunnen gewoon op een parking blijven overnachten en de drankprijzen in de surfclub doen ons denken aan de jaren 60 , het wordt vier dagen genieten met Berre weer in een glansrol op het schilderachtige strand dat twee maal per dag bij vloed volledig overspoeld word.
Als we op 23 oktober verder rijden besluiten we om meteen tot Portugal te gaan, aangezien we op de terugweg nog een heleboel Spanje te doorkruisen hebben. Trouwens om naar Portugal te rijden moeten we nog enkele honderden kilometerdoor Spanje. Sinds Islares vinden we het land weer helemaal top. Onderweg ontmoeten we een duitse bedevaardster op weg naar Santiago De Compostella, die vloeiend Frans spreekt. Na gezamenlijke inkopen in een Diaz % een supermarkt waarvan je aan de buitenkant niet kan zien dat het een supermarkt is, scheiden onze wegen reeds. Mensen met een missie, het intrigeert me. Vlak voor Santander nemen we de afslag voor Torrelavega om recht naar beneden te gaan via Reinosa waar we in een Bar een Boccadillo (broodje) gaan eten . De bocadillos zijn niet meer wat ze geweest zijn. Voorverpakt zien ze er helemaal niet smakelijk uit . Vroeger werden ze waar je bijstond klaargemaakt en belegd naar keuze. Na die snelle hap gaat de tocht verder via Aguilar de Campo tot in Palencia waar we aan het tankstation aangesproken worden in het Frans. Het blijkt een Belg te zijn die onze nummerplaat gezien had en een klappeke wil slaan. Al meer dan dertig jaar uit België weg, getrouwd met een Spaanse, zijn drie kinderen Spaans getrouwd, en over de Belgische politiekers enzoverder enzovoort, en dat allemaal in het Frans want de goede man was afkomstig van Luik én, Peumans, hij heeft niet op mijn bakhuis geklopt! Dit gesprek deed hem goed want hier in Palencia zie je geen Belgen langskomen. Ik vind het zalig om Belg te zijn. Na het tanken en na afscheid genomen te hebben kiezen we de weg richting Benavente (was dat niet een Nederlands komiek van het cabaret Farce Majeur? Met de naam Fred?) en vandaar naar Puebla de Sanabria. Het eerste deel van de tocht voerde ons door en over machtige bergen om stilaan over te gaan in het voor sommigen, maar niet voor ons, vervelende Spaanse landschap waar tientallen, honderden kilometers aan een stuk aan niets anders dan landbouw gedaan wordt. Het is een schitterende dag met temperaturen rond de twintig graden. Normaal hadden we verder gereden via de snelweg tot Verin (richting Ourense en Vigo) maar de eentonigheid van de weg doet me beslissen om in Sanabria richting Bragança in Portugal af te slaan.
Wat in mijn atlas van de weg, nieuwste editie 95/96 aangeduid staat als een gewone secundaire weg, blijkt een kronkelweg te zijn die ons weer hoog door de bergen voert , waar het uitzicht weliswaar uniek en mooi is, maar die na zeven uur in de wagen de naam calvarietocht met ere zou kunnen dragen. We maken er meteen kennis met het Portugal van in de brochures en hangen ettelijke kilometers achter de tractor van een onverstoorbare boer die , ik kan het u verzekeren, nooit van snelheid laat staan van soortgelijke overtreding gehoord heeft. Lutgard kijkt beschuldigend naar mij en ik probeer mijn vel te redden door de pracht van de Portugese flora en de vriendelijkheid van de Portugees vrolijk in de verf te zetten. Na een tocht van 10 uur rijden voor pakweg 600 kilometer komen we doodvermoeid aan in Vila de Condé. We maken eerst nog een avondwandeling aan het strand en besluiten de Mobile-home in een aanpalende straat te zetten waar het lekker rustig is en gaan vroeg slapen.
S Morgens sta ik op om een vroege wandeling langs de zee te maken, Lutgard vraagt of ik goed geslapen heb, ik heb zeer goed geslapen maar ik heb Berre wel gehoord die naar ik vermoed s nachts wakker lag en op zijn dvd naar een film had gekeken want ik heb wel conversaties gehoord. Lutgard denkt dat er een café in de buurt moet zijn want de hele tijd was er feest, Abba met mamma mia, vaya con dios met oh nananana, Barry white ze kan al de krakers opnoemen, een stuk in de nacht was het . Niks van gehoord maar dat zijn de stemmen uit de film geweest want Berre heeft blijkbaar ook heel de nacht door geslapen. Bij mijn wandeling blijkt dat we vlak naast Dancing club 70 staan, er staat "open van 22.00u tot 02.00u", merkwaardig , ik heb niet de gewoonte om door feestjes heen te slapen.
Na de wandeling gaan we op zoek naar een camping. Die vinden we ook in Vila de Cha waar we voor 8,60 euro per dag met heel de familie en heel onze handel mogen verblijven. Het wordt een week van zalig nietsdoen, behalve voor den Berre die een zwaar en regelmatig leerschema opgelegd krijgt, zodanig dat we ook voor hem een rustdag inlassen. Hoe weg we zijn van de wereld wordt geïllustreerd door ons tijdsvacuüm. We zitten in een complete tijdsverwarring, is het al winteruur, hoe laat is het eigenlijk? Toen we Portugal binnenreden stond alleen de autoklok een uur vroeger,Lutgard wijt het aan een onvoorzichtigheid , per ongeluk tegenaan gedrukt; dus zetten we het uurwerk terug gelijk met de polshorloges. Nu blijkt op de camping dat het toch een uur vroeger is, we bellen naar Wies en onze tijd is juist. Na een dag of vijf liggen we bijna onder tafel van het lachen als we te weten komen dat het in Portugal een andere tijdzone is . Bij het bellen naar Wies zijn we te weten gekomen dat het morgen maandag (25 okt) Willebroek jaarmarkt is, nu mag iemand van Willebroek zich aan de andere kant van de wereld bevinden, in de meest benijdenswaardige situatie, toch zal hij het altijd voelen trekken als hij weet dat de Willebroekenaar zijn par-dessus aandoet en met de familie langs de koeien en paarden trekt om dan in de cafés schep te gaan eten .
Als ik smorgens vroeg een vliegtuig van de luchthaven van Porto hoor overvliegen denk ik zelfs eventjes dat het de eerste vrachtwagens met paarden zijn die zich elk jaar bij ons in de straat zetten. Na een week besluiten we verder zuidwaarts te trekken en belanden we in Granja.
Mosselen met frieten (deel1), Valençay,luçay-le-male,mosselen met frieten (deel 2), bezoek aan de vrienden, Pyreneën.
Berre wil voor zijn verjaardag mosselen met frieten eten, maar omdat we vanuit Berck landinwaarts gereden zijn om de vreselijke wind te ontlopen vinden we geen restaurants meer die mosselen serveren. Op twintig kilometer van de kust en geen mosselen We beloven Berre dat we het later zullen goedmaken. Bijna heel de dag gereden, om uiteindelijk te belanden in Valençay, een mooi stadje tussen Tours, Vierzon en Chateauroux. Daar leer ik werk van de tekenaar Benjamin Rabier kennen. Ik schaf me een kinderboek van deze tekenaar aan dat Berre samen met zijn lessen Frans zal te verwerken krijgen. Door de vele mooie tekeningen denk ik dat dit een niet te moelijke en leuke aanvulling wordt. We overnachten twee keer in dit mooie stadje eer we naar de volgende Krishna tempel op onze reis trekken.
In Luçay-le-male vinden we een prachtig domein met een prachtig kasteel. Naar goede gewoonte worden we hier hartelijk ontvangen en mogen we een plaats uitzoeken om de mobile-home te zetten , worden we rondgeleid voor de faciliteiten en zegt men dat de prasadam (het eten) om half twee zal zijn. Het is ook een verrassend en blij weerzien met Craig, een jongeman die we in de tempel van Glasgow ontmoetten en nog enkele andere mensen die we kennen van Durbuyen al een hele tijd niet meer hadden gezien. Het worden vijf mooie dagen die we afgesloten hebben met een kampvuur waar Rama Gopala Das (die we eerder hadden ontmoet in Londen) enBimal Krishna mee kwamen bijzitten om te mijmeren en te filosoferen onder een prachtige sterrenhemel. De laatste dag ben ik hier alleen gaan eten omdat we straks naar Valençay gaan om verse mosselen en ovenfrietjes te gaan halen zodat Berre zijn verjaardagswens alsnog uitgevoerd wordt. Door het nieuwe systeem voor het kookgas (wij kunnen nu overal zelf LPG tanken) kunnen we nu uitgebreider koken en ik kan u vertellen dat Berre zijn mosselen met frieten uitermate geapprecieerd heeft. s Avonds zijn we in een erg warm Valençay naar een Bal Folk geweest met drie live groepen, waarvan ik vooral La béte noire bijzonder kon smaken meer van dat! Die nacht hebben we nog geslapen in Valençay om de dag erna door te reizen naar Oradour sur Glane. Berre krijgt elke dag zijn lesuren rekenen, taal en Frans maar wat hij hier bijgeleerd heeft is heel speciaal. Op zijn vraag gingen we het monument, wat bestaat uit het ganse verwoeste dorp Oradour, bezoeken en wilde hij ook nog naar de bijkomende tentoonstelling over nazisme en bezetting in Frankrijk . Volgens de infobalie duurde de tentoonstelling 40 minuten, maar de bewaker heeft ons na twee en een half uur en omdat het museum al gesloten was moeten komen aanmanen het museum te verlaten. Berre is heel leergierig.
Vandaar ging het naar een standplaats voor mobile-homes die niet meer bleek te bestaan, maar die ons uiteindelijk bracht naar een mooie nieuwe camping municipale, met jonge mensen aan de balie in Angouléme. Met spijt in het hart, maar een mens kan niet alles bezichtigen, moeten we Angouléme stad, met zijn boulevards Hergé en Gosciny, links laten liggen om stilletjesaan richting Harry en Gitty en daarna Nicole en Twan te gaan.
Eerst gaan we nog op zoek naar temps perdu in de wijnstreken van Cognac en St.Emilion waar ik zon 34 jaar geleden ondertussen, de druiven mee ging plukken in de vendange-tijd. Geloof het of niet maar bij de eerste zoektocht in Barbezieux, stoten we geheel toevallig (ik had het zoeken al opgegeven) op de boerderij van de Charriers, we worden hartelijk ontvangen en s avonds mee aan de boerentafel uitgenodigd voor het eten . De pineau de Charentes en wijn vloeien rijkelijk en we hebben een memorabele avond waar alle herinneringen stilaan terugkomen . Madame Charrier, ondertussen ergens rond de zeventig, had die nacht slecht geslapen, ze denkt dat het van opwinding was. s Anderendaags nemen we overladen met Druiven,pineau en wijn , afscheid van deze sympathieke familie. Blij dat sommige dingen niet veranderen met het ritme van de moderne tijd. Die avond blijven we tussen de druiven slapen bij een boer in St.Emilion, waar ik iets minder geluk heb om de wijngaarden en boerderij van weleer terug te vinden. s Morgens vertrekken we naar Port ste Marie, naar den Harry. We spreken af aan zijnwinkel Biocoop Gaïa waar hij naar de kant van de weg gelopen is om ons met wuivende helmbos te begroeten. Als ik de mobile home verkeerd parkeer komt er iemand met een prachtige snor en baard uit het album van Asterix gestapt om ons duidelijk te maken dat we ergens anders moeten staan. Dan is het tijd voor welkom, altijd een beetje emotioneel, het bezichtigen van de mooie bio-winkel en het begroeten van andere sympathieke medewerkers. Het is de eerste keer dat wij Harry bij hem thuis gaan bezoeken en rijden vol spanning achter hem aan naar de vallei van de Masse waar Harry samen met Gitty, die met groenten uit de winkel naar de markt van Bordeaux is, en de kinderen wonen. Aangekomen bewonderen we het prachtige zelfgebouwdehobbit-huis dat barst van de gezelligheid en waar we een uurtje later dochter Jessica en nog een paar uur later de vrouw des huizes hartelijk mogen begroeten.
Harry heeft lekker gekookt met ingrediënten uit hun winkel en wij kunnen deze versterkende maaltijd ten zeerste appreciëren . Eerst wordt er geaperitieft en bijgepraat met de pineau die ik van de Charriers heb meegekregen.Harry vertelt me dat ik zaterdag (9 oktober) zal kunnen spelen op de opening van een nieuwe Biocoop natuurvoedingswinkel in Agen, en de dag daarna gaan we mee naar een actiekamp in Marmande. S zaterdags op de opening van de nieuwe winkel heerst er een aangename sfeer. Iedereen heeft wat meegebracht om te eten en te drinken en allemaal om het lekkerst.We leren een aantal mensen kennen uit de omgeving van Harry en Gitty, er zijn zelfs een aantal Vlamingen bij en ik vond het natuurlijk zalig om mijn gitaar te kunnen uitpakken en een aantal liedjes te zingen. Szondags vertrekt Harry al vroeg om mee actie te gaan voeren tegen genetisch gemanipuleerde gewassen omdat de komende dagen in de stad Marmande het proces zal gevoerd worden tegen 85 faucheurs, mensen die een genetisch gemanipuleerdmaïsveld hebben gemaaid. Het is materie waar ik mij volgend jaar eens wat meer zal in verdiepen. Voorlopig roep ik met Harry mee NON AU OGM. Hier heb ik twee leuke solo-artiesten gezien, waarvan Gil & les gadgi mij het meest kan bekoren. Tof 11 oktober vertrekken we naar Nicole en plannen we een stop op een relais de camping cars in Carcassonne . Volgens ons Michelin gidsje ideaal om de stad en de cité te bezoeken. Wanneer de parking verdwenen blijkt nemen we meten contact met Nicole om te vragen of het o.k. is als we die avond al langskomen Natuurlijk! Na een korte opfrissing van hoe we moeten rijden vanuit Limoux staat Nicole ons een half uur later beneden de berg waar zij met Twan woont, op te wachten. Weer een hartelijk weerzien, het was ondertussen weer een jaar of tweeëntwintig geleden dat we daar nog eens terechtgekomen waren. Boven op de berg staat de taart al klaar en heeft Twan de lekkerste bio pompoensoep gemaakt. We worden verwend deze dagen. We hebben het geluk dat alle dochters en kleinkinderen van Nicole en Twan op bezoek komen zodat we al deze sympathieke dames eens in het echt kunnen ontmoeten. De kleinkinderen Sammy en Ryan zijn natuurlijk héél jonge heren. Nicole heft er voor gezorgd dat ik op vrijdag 15 oktober kan spelen in het café de Fa ik dacht dat het een cafébaas betrof die zijn liefde voor muziek in de cafénaam wilde verwerken, maar bij nader info bleek Fa gewoon het dorpje te zijn waar het café gelegen was. Al vanaf het moment dat ik er binnenkwam wist ik dat dit een excellent café was. Mooie inrichting, vriendelijke bazin en baas,verzorgde bediening, mensen van alle slag. Het was kortom een geslaagde avond, niet in het minst door het contingent Britse allochtonen die het optreden zo konden smaken dat ze mij meteen lid hebben gemaakt, bij wijze van overhandiging van een t-shirt met opschrift, van de FART, het FA Rescue Team. Daarna speelden zich taferelen af die grenzen aan de sfeer van de ark, legendarisch café te Boom. En dat wil wat zeggen Iets zegt mij in ieder geval dat dit niet de laatste keer is dat ik hier langsgekomen ben, We zullen zien! Zondag ,na een gezellige laatste avond op de berg van Nicole en Twan, zijn we verder gereden na een afscheid en de wens om het ditmaal niet zo lang te laten duren eer we nog een keer op bezoek komen, rijden we via Quillan, Foix ,St. Girons, Capvern naar de buurt van Bagnéres de Bigorre, waar we naast een prachtig kapelletje met schitterend uitzicht in de schaduw van de Indrukwekkende Pyreneën slapen met twee sneeuwpieken waaronder de Tourmalet. t Is precies of ik ineens Fred de Bruynede ronde hoor becommentariëren. Meer moet dat niet zijn. Hoe zon idillisch plaatje opeens kan weggeblazen worden, nog geen dag later staan we op een motorhomeparking met 31 andere mobile homes in de buurt van het strand van Biarritz. Berre vindt het in ieder geval geweldig dat hij bij volle zon en rond 20 graden nog in de zee kan spelen. Lutgard bezeert haar voet op een steen bij het wegrennen voor een Atlantische golf . Ikzelf ga op de dijk in de nabijheid van een drankstandje wat samenspelen met een djembé-speler en een andere man met trommels, ik amuseer me geweldig met de mensen van de surfclub. Na twee dagen houden we het hier voor bekeken en reizen we verder naar Spanje
