We zij erg blij dat we op een nog redelijke manier de grens van Griekenland (Kakavia) bereikt hebben. Weer doen er zich geen moeilijkheden voor omtrent de identiteitskaarten. Aan de Griekse kant zijn ze erg benieuwd en als we willen doorrijden roept de douanier mij nog eventjes bij hem. Hij vraagt waar we naartoe zullen gaan en als ik zeg Arta, zegt hij dat we zeker naar Koronissia moeten gaan, een haventje in de buurtIts a golden tip, a secret place met goeie visrestaurants!... We zullen het onthouden. We rijden Griekenland binnen, Ik wil dat doen onder de tonen van Theodorakis, maar de autoradio/cd speler heeft geen zin. Dit kan de sfeer niet bederven.
Het wordt stilletjesaan late namiddag,vooravond en we zijn moe van de trip, daarom zoeken we in het eerste dorp Kalpaki een plek om te slapen bij het gemeentehuis en de kerk. We gaan naar de bakker voor een lekkere koek met feta om meteen daarna onze eerste retsina te gaan drinken in het cafeetje er rechtover. Zijn we in stemming of niet? Na de retsina , wij zijn de laatsten en het is nochtans niet laat, gaan we naar de plaatselijke supermarkt om nog wat inkopen te gaan doen. Eten, nog een kleine wandeling en gaan slapen. s Morgens worden we gewekt door de kerkklokken. Extra vroeg want het zomeruur gaat vandaag in én een uur verschil met de rest van Europa maakt datwe van de ene op de andere dag met twee uur verschil (vroeger) te maken hebben. Ik sta regelmatig vroeg op om een wandeling te gaan maken en terwijl mijn rondjes te chanten. Uit de kerk waar we vlakbij staan komen lezingen en gezangen en mijn nieuwsgierigheid wordt gewekt. Aan de ingang van de kerk is een soort voorkamer waar kaarsen gebrand worden en waar een soort kerkwacht (suisse werd dat vroeger bij ons genoemd naar de Zwitserse wacht) Ik vraag of ik binnen mag, de man doet teken dat het natuurlijk mag. Daarop zet ik me vanachter in de kerk die maar dun bevolkt wordt door de oudste vrouwtjes van het dorp. De mannen staan vooraan en zijn verantwoordelijk voor het lezen en de gezangen. De papa (pastoor) staat in een soort schrijn aan een altaar en neemt af en toe over. Soms lopen ze door de kerk en er worden tal van kruistekens geslagen en zegeningen gegeven. Na twee en een half uur is de kerkdienst eindelijk ten einde en nodigt de priester mij net als alle andere bezoekers (ondertussen fel aangegroeid met zelfs een aantal jonge mensen) naar voor om het brood in ontvangst te nemen en mij de hand te drukken. Ik kom terug thuis en Lutgard had wel een flauw vermoeden waar ik zou zijn maar ze begon toch ongerust te worden en ze zitten te wachten om verder te rijden want het gaat stilltjesaan naar de middag toe. Na een rustige rit van een tachtigtal kilometer komen we in de buurt van Arta en denken we aan de tip van de douanier. We vinden Koronissia op de kaart en zien dat het helemaal gelegen is op een landtongetje dat in de Amviakikos kolpos een binnenzee ligt. We hebben meteen door dat we hier een superplek getroffen hebben, we zoeken een visrestaurant op en Lutgard en Berre smullen van de berg verse sardienen, calamares en gambas . Ik krijg weer een pracht van een salade met gebakken paprika bij voorgeschoteld. Daarna drinken we nog koffie in een schitterend strandcafé en gaan we wandelen. Aan het strand komen een aantal jonge mannen zitten en één van hen heeft een bouzouki, ze drinken, zingen griekse liedjes en vertellen dat ze op die manier de crisis verjagen. Ik sta er een hele tijd van te genieten en heb er zon zin in gekregen dat ik naar huis ga om gitaar te spelen . s Savonds als ik nog even buiten stap om een frisse neus te halen hoor ik uit het café live-bouzouki muziek en spoor Lutgard en Berre aan om mee naar het strandcafé te gaan. Het blijken dezelfde mannen te zijn die ondertussen in kennelijke staat, samen met een aantal klanten, liedjes zitten te zingen en ondertussen aan dansen toe zijn. We worden gemaand om bij hen te komen zitten en worden meteen op een drankje getrakteerd. Als niemand van de vijf vrienden nog kan , stappen ze al zingend in hun wagens en rijden weg. Morgen is het maandag en die zal voor sommigen heel hard aankomen. Na twee dagen rijden we door naar Levkada waar we in de buurt van Apollonia een schitterende plek vinden vlak naast een restaurant dat klaargemaakt wordt om volgende maand aan het nieuwe seizoen te beginnen. Het is hier prachtig met het kleine binnenstrand en zicht op Ithaki en Kefalonia, en leuk voor Berre die een speelvriendje vindt in Achilles, het kleine hondje dat mee op wandeling trekt. En zo stil! s Nachts word ik wakker met het geluid van een zware dieselmotor. Ik doe het raampje naar beneden en zie in de verte een passagierschip van de lijn Italië Patras, en hoewel het schip vele honderden meters moet verwijderd zijn hoor ik toch het rustige getoek van de motor. Zalig. De morgen erna, schitterend weer, schitterende plek, maken we ons klaar om het eiland verder af te rijden en eventueel een andere staanplek te vinden; De eigenaar van het restaurant zegt dat we gerust nog een dagje mogen blijven, dat we niet in de weg staan, maar wij vinden dat we niet te lang van hun gastvrijheid moeten gebruik maken en herzien onze plannen niet. Hoewel Vassiliki een supermooi klein stadje/dorpje is rijden we toch verder. De rest van het eiland is nog een stuk bergachtiger dan het stuk aan de zuidkant en we rijden verder richting peloponnesos. Het brengt ons, het wordt stilaan avond, tot bij de afslag voor het dorpje Pappadatos. Opeens gaat het weer omhoog, en hoger en hoger en hoger. Ik weet dat Lutgard een beetje een hekel heeft om in de bergen te rijden, en het is in heel Europa nog bijna niets anders geweest dan bergen. Dus het gaat steeds hoger, tot we in het bergdorp aankomen, de weg versmalt en we beslissen om ons op de eerste de beste vlakke plek te zetten. We stappen uit en komen terecht in het plaatselijke caffeetje waar niets anders gesproken wordt dan Grieks, waar de ouzo 0,70 cent kost en waar het er snel naar uitziet dat de avond op een verbroedering uitdraait. Zelfs Berre krijgt van twee Griekse meisjes een kauwgom die ze speciaal voor hem, want het café is ook een winkel, gekocht hebben. Een van hen blijkt goed Engels te spreken maar wanneer de ouder dorpelingen vragen om te vertalen is ze te verlegen. Op de t.v.speelt een oud zwart-wit feuilleton waar Theo,zoals ik later verneem regelmatig moet om lachen.Op het nieuws op diezelfde t.v. nieuws over België, er is nog geen regering, oud nieuws dus. De Belgen zijn tegen Kazachstan gewonnen met vier-één, dat is wél nieuws, want ik heb twee dagen eerder vruchteloos gezocht naar internetverbinding om na de heropstanding van de Belgen tegen de Oostenrijkers, waar ik verschrikkelijk van genoten heb in Bushat, ook het vervolg mee live te kunnen volgen. Het hele café, ondertussen een man of tien doet teken kijk weer over Velgio, want dat heb ik al we kunnen duidelijk maken. Ik weet niet wat er met mij scheelt maar weer zat ik in een buitenlands café met mijn armen boven het hoofd als overwinningsgebaar wanneer ik de beelden en de uitslag zag op de Griekse televisie. Wanneer we gaan slapen, theewater is dan al lang niet meer in zicht, zit één van de meisjes geduldig te wachten om meer informatie te winnen over Berre. Dus moest hij één van de jaren naar Griekenland verhuizen . Ik ga nog even wandelen en merk dat er nog een hogere plaka (plein)waar de kerk en nog verschillende cafés en eetgelegenheden gevestigd zijn gelegen is in het dorp. Een geluk dat we dat niet eerder wisten. 1 april worden we wakker met een houten kop en rijden verder op zoek naar een camping om alles weer op routine te krijgen, Berre heeft al bijna twee weken geen les meer gehad, wassen en plassen. Zo komt het dat we rond de middag de nieuwe brug van Patras overrijden en even later aankomen op camping Kato Allissos.
VERBLIJF IN ALBANIà EN (BARRE) TOCHT NAAR GRIEKENLANDâ¦.
Monte-Negro begon tegen de grens van Albanië aan helemaal te veranderen van uitzicht. Kleine moskeeën en heel typische hoofddoeken die in Albanië terugkwamen. Zoals gezegd staan kinderen langs de weg te wuiven en grote mensen groeten met lachende gezichten. Aan Shköder gaan we een kleine houten brug over, kinderen spelen erop en de tegenliggers moeten wachten tot de stoet autos van de andere kant over de brug is. Linksboven op de heuvel ligt een groot fort. Op de weg naar Tirana vinden we een bont allegaartje van vervoermiddelen. (zie vorig blogbericht). Na een 25-tal kilometer op deze baan zouden we naar rechts moeten, maar door een politiecontrole die daar plaatsvindt missen we die en rijden we een aantal kilometer verder.
In een benzinestation (sommige stations zijn echte paleizen die schril afsteken tegen de armoede.) vraag ik de weg. Een vriendelijke man van het cafetaria wijst de weg en bij het buitengaan geef ik iedereen een hand. Sommigen staan daarbij recht alsof ik één of ander staatshoofd ben. Na de aanwijzingen bereiken we makkelijk Camping Albania, dat gerund wordt door de Nederlandse familie Wesselingh. Zij begonnen 17 jaar geleden met kleine hulpprojecten, zijn er 5 jaar geleden gaan wonen, en hebben nu een jaar of twee deze camping. Het zijn lieve mensen met lieve kinderen waarvan de jongste, Joshua, gitaar speelt en later een goeie gitaarleerling blijkt te zijn. Op het moment dat we binnenkomen (de poort wordt door de plaatselijke bewoners voor ons geopend) is de familie bezig met een aantal besoignes die voortkomen uit een overstroming die de streek teisterde december-januari. We zetten ons op een vrij plaatsje , gaan ons douchen drinken een Duits weissbier en gaan onder het stro. We vinden deze plek zo plezant en Berre heeft in Joshua een speelkameraad gevonden (dat was sinds Engeland niet meer gebeurd) dat we plannen om minstens een week te blijven. Berre krijgt haast geen les want er moet gespeeld worden en dat begrijpen wij zeer goed. Als we naar de Supermarkt gaan op de baan naar Shköder rijden we voorbij een modern ogende garage. We bedenken om hier even binnen te stappen omdat ik ook wagens zie met Britse nummerplaat en de link snel gemaakt is dat men hier wel eens Engels zou kunnen verstaan. Ik leg uit dat we al een paar duizend kilometer met een vervelende tik zitten ergens aan de wielen. De baas zelf maakt zich vrij en gaat op proefrit met de mobile-home, doet de eland test en al het benodigde en zegt dat hij meent het gevonden te hebben.
In de garage aangekomen zijn op een bepaald moment vier mensen bezig om ons te helpen, ik vrees het ergste en zie nieuwe ophangingen en assen gestoken worden die duizenden euros kosten. Na een poos zegt hij ze hebben het gevonden een loshangende handremkabel schuurt , eerst in de bochten daarna permanent, tegen de wielen en wordt degelijk vastgemaakt. Na een tweede testrit blijkt dat het euvel verholpen is. Ik vraag de rekening, en de baas zegt dat hij mij niets wil aanrekenen, maar dat hij me wel een koffie wil aanbieden. Dit vind ik natuurlijk heel vriendelijk maar wil toch iets terugdoen. De man gaat lachend de garage in met een stapeltje c.d.s om aan zijn werknemers uit te delen. Op de camping komen er regelmatig nieuwe gasten en gaan de gesprekken over de wegen en routes van Albanië naar Griekenland of vice versa. Elke avond speel ik met Joshua een uurtje gitaar en hij blijkt een snelle leerling. Hij speelt in geen tijd al de voorgespeelde liedjes. Na een week, het is ondertussen 25 maart, besluiten we om morgen te vertrekken. Omdat er plek is vrijgemaakt beslissen we om een avond naar het achterste terrein van de camping te verhuizen om te kijken of er veel verschil is met de straatkant. Tijdens het naar achter rijden moeten we rekening houden met een vrachtwagen die er hulpgoederen aan het laden is en zo merken we niet dat een scherpe steen een snee van tien-twaalf centimeter snijd in een van onze achterbanden. We weten even niet wat we moeten doen en bellen de bijstand van onze autoverzekering. Een vrouw vertelt dat ze niets kunnen doen. Dat neem ik niet , waarna ik doorgeschakeld wordt naar een man die ons toch kan laten slepen tot een garage, maximumkost mag 250 euro zijn. Gelukkig kregen we de ingeving om naar de garage te gaan waarvan alle mechaniekers nu fan zijn van Van de Ven & The Men, de klus was geklaard op een half uur,het kostte ons 12 euro, en we moesten van de baas in de cafetaria wachten bij een koffie, raki en een Fanta voor den Berre, die we notabene niet eens mochten betalen. De hulp die de verzekeringsmaatschappij ging sturen hebben we nooit gezien. Terug in de camping stippelt Mathias, een off-road rijder, de beste weg uit naar Griekenland. Omdat we s morgens vroeg zullen vertrekken moeten we nog even naar Bushat, waar we in een plaatselijk kledingwinkeltje een Albanië T-shirt hebben besteld. De maat van Berres shirt was te klein, mijn maat was natuurlijk (hebt ge me al eens goed bekeken de laatste tijd?) te klein. Maar mijn maat was o.k. voor Berre. We hebben ook nog een klein vlaggetje en een balpen mee. Omdat de vrouw enkel Albanees spreekt haalt ze haar zoon erbij die boven het winkeltje een café runt. Na de transactie worden we, wat dacht je, uitgenodigd voor een drink, waar raki niet mag ontbreken. Na een uurtje kennen we de hele geschiedenis van de familie.
Dit Albanië is zo gastvrij
s Anderendaags in de morgen ontbijten we rustig en nemen we rond achtenafscheid van de kinderen Wesselingh. Dan de baan op om aan het kleine avontuur te beginnen. De wegen naar Durres zijn heel goed berijdbaar, alleen de wegwijzers hadden een beetje beter gekund, zo komt het dat we meteen verkeerd rijden en in hoofdstad Tirana een mooie snelweg moeten nemen naar Durres om toch ons geplande traject te kunnen verder zetten. Lutgard had eerder al een wegwijzer naar Durres gezien in de achteruitkijkspiegel, maar in de overtuiging dat wegwijzers vooraan dienen gelezen te worden hebben we duidelijk een beetje te weinig vertrouwen gehad in de Albanese logika. Van Durres naar Fier zijn de banen nog steeds bijzonder goed berijdbaar, maar tussen Fier en Gjirokaster zijn er stukken bij waar er meer putten zijn dan baan. Aardverschuivingen hebben een aantal wegen omgeleid en op bepaalde stukken is links of rechts houden er niet meer bij, maar is het iedere voor zich. De bergen maken de rit er niet gemakkelijker op en de naderende sneeuwtoppen geven ons weinig vertrouwen. We rijden door een landschap waar duidelijk aan oliewinning gedaan wordt en waar alles ruikt naar het zwarte goud. Opeens duikt uit het niets een stadje op waar mannen met pakken geld naar ons staan te zwaaien, of we geen Albanese lek willen wisselen, ik doe teken dat we verder rijden en één van de mannen zwaait met zijn pak bankbiljetten mee de richting uit als om te zeggen het is naar ginder. In Gjirokaster worden de wegen terug een stuk beter en komen we in de grensstreek waar we onze buikjes voelen knorren. We beslissen om iets te gaan eten in het laatste restaurant van Albanië. Door omstandigheden, tanken bv, en het ontbreken van een bankcontact ,hebben we enkel nog 10 euro in onze zak. Ik stap het restaurant binnen en vraag of we iets voor die prijs kunnen eten. De communnicatie is moeilijk.Uiteindelijk komen we overeen dat de man ons iets bezorgt voor het geld. Twee salades en één keer méééh (het geluid van het schaap moet duiden op een vleesschotel.) Om kort te zijn kan ik u vertellen dat wij royaal gegeten en gedronken hebben met drie mensen. Ik was zo gelukkig dat ik iedereen in de keuken de hand ben gaan schudden bij ons vertrek.
Een half uurtje later, in totaal 8 uur voor 332km plus wat we verloren reden,komen we aan de grenspost van Kakavia.
