REPARATIE INBRAAK MOBILE HOME, REPARATIE DUBBELE LIESBREUK JAN, GROOT FEEST VOOR MOEDER, BLIJ WEERZIEN MET (KLEIN)KINDEREN EN KINDEREN EN TERUG OP REIS.
Op 17 Januari komen we in Willebroek aan en kunnen we ons hartje ophalen bij de kinderen en kleinkinderen. Vooral Lutgard is in de wolken. Berre kan zijn hart ophalen bij zijn vrienden en zijn neefje en nichtje, want daarvoor is het ook goed om even terug langs te komen. Sinds september komen we onderweg nog amper leeftijdsgenoten van Berre tegen, zodat hij het meeste van de tijd alleen speelt. Bij het regelen van de reparatie van het raam van de mobile-home krijgen we te horen dat dit tot zes weken kan duren. We hadden gepland om eind februari terug te vertrekken. Ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn dubbele liesbreuk, die ik eigenlijk nog voor het vertrek in juli had willen laten verzorgen, te laten opereren. Zodoende word ik op 4 februari opgenomen in het ziekenhuis in Bornem om na een geslaagde operatie en één overnachting op mijn verzoek ontslagen te worden om thuis verder te revalideren. Ik mag gedurende drie weken niets zwaars tillen, wat geen probleem is, en ik mag ook drie weken niet langdurig zingen. (lees: geen optredens). Ik begin te begrijpen wat de bard Assurancetourix uit het dorp van Asterix moet doormaken wanneer hij weer een keer vastgebonden is aan een boom. Ik moet zeggen dat ik heel tevreden was over de behandeling en het verplegend personeel in het Sint-Jozefziekenhuis waar ik de verpleegsters steevast zusters noem. Zou mijn Katholieke opvoeding toch nog iets uitgehaald hebben? s Maandags na de operatie vertrekken voor een weekje ardennen waarik zienderogen aansterk.
Oh ja, over de opgestuurde sneeuwkettingen, die hebben we ondertussen gerecupereerd. Ze kwamen op 12 februari aan in Willebroek, nadat ze volgens de te volgen status op internet, op 9 februari in Giulianova, Italië, geweigerd werden. Dit wil zeggen dat ze op 3 dagen van Italië naar België kwamen
Nog eens ter info, ze werden op 17 december 2010 opgestuurd door t.n.t.
Op 26 februari is het feest voor de tachtigste verjaardag van de Moeder van Lutgard en na een geslaagd familiefeest en een geslaagde reparatie van het kapotte raam (zie inbraak Italië) op 1 maart,vertrekken we terug naar de Ardennnen , vandaar vertrekken we na een paar dagen richting Griekenland. PS de liesbreuk lijkt goed genezen , kan ik vaststellen na enkele optredens van anderhalf uur.
VERTREK UIT ITALIÃ, VIA FRANKRIJK NAAR RADHADESH EN GROETEN UIT WILLEBROEK.
We wachten nog steeds op het pakket met onze sneeuwkettingen dat maar niet komt. We hadden al besloten om niet eeuwig te blijven wachten en vandaag (11 januari 2011) terug naar België te rijden, dan maar zonder sneeuwkettingen, wat , indien het weer moest omslaan , een riskante onderneming is. We rijden door de Apennijnen , over Teramo, Laquila, Gran Sasso naar Rome. Tijdens de rit worden we op de autostrade er twee keer op attent gemaakt dat het verplicht is met sneeuwbanden te rijden of sneeuwkettingen aan boord te hebben, gelukkig is het goed weer en word er geen controle uitgevoerd. De rit over de bergen is wél adembenemend mooi! Het voelt een stuk warmer aan de kant van de Tyrrheense zee en besluiten onze eerste dag van de terugrit te stoppen we in Cécina, een gemeente in de buurt van Livorno en Pisa. Na een goeie nachtrust rijden we door om de de rest van Italië en de azurenkust te doorkruisen tot Gréasque in de buurt van Aix-en provence. Er is een standplaats voor mobile-homes voorzien vlakbij een steenkoolmijn . S anderendaags zijn we vroeg uit de veren om de 800 km naar België te overbruggen. Rond 20.00u rijden we Arlon binnen en worden verwelkomd door behoorlijk wat frietkoten die ons vergezellen tot Marche waar we de baan verlaten om langs het centrum naar het domein van het kasteel van Petit-Somme, ook bekend als Radhadesh, aan te komen. Ik maak met Berre nog een kleine wandeling en dan gaan we slapen. Na twee dagen rijden we door naar Willebroek. Hier zullen we een paar weken blijven om een aantal zaken te regelen en om aanwezig te zijn op het feest voor de tachtigste verjaardag van Lutgards moeder.
GAAN ZINGEN OP DE MARKT, LEVENDE KERSTSTAL EN INBRAAK IN DE MOBILE-HOME en wachten wachten wachtenâ¦.
Het nieuwe jaar wordt meteen goed ingezet met op de tweede dag een optreden van deze man op de zondagmarkt in Giulianova, het bevestigt wat ik allang weet, de Italianen houden van muziek . Wat we hier zeer leuk vinden zijn de koffiehuizen die vrij goedkoop zijn. In één van deze koffiehuizen (vele zijn trendy) val ik bijna van mijn stoel als ik opeens Blauw van The Scene te horen krijg. Ik probeer nog te informeren of de baas misschien Belg of Nederlander is, maar mijn Italiaans verbetert maar héél traagjes en laat geen conversaties toe. Geen wat en hoe gidsje dat daaraan kan verhelpen Ik ben het niet te weten gekomen . Wat ik wel te weten kwam was de prijs van de Duvel die ze daar verkochten, 12 euro voor een fles van 75cl. Ik hou het voorlopig nog eventjes bij een melisse-theetje. S avonds gaan we naar het oude stadsgedeelte waar een evocatie over de symbolen in het christendom en een levende kerststal te zien zijn. Als we aankomen aan de straat waar de ingang is, staan er een paar honderd mensen te wachten. We vorderen heel traag naar de ingang, maar als we eindelijk binnenkunnen worden we langs verschillende taferelen geleid in en door de smalle steegjes en pleinen van dit leuke stadje. Gek genoeg begrijp ik behoorlijk Italiaans, maar een deftige zin ineen krijgen lijkt ontzettend moeilijk. Er volgen een vijftiental taferelen en de levende kerststal met een kindje Jezus, volgens Lutgard is het nog een héél vers (het kindje). We hadden een geweldige avond, zeker één van de meest memorabele. Wanneer we aan de mobile-home komen zie ik dat het achterste raampje openstaat. Eigenaardig dat je niet meteen doorhebt of door wil hebben dat er iets gebeurd is, maar na een ogenblik zeg ik tegen Lutgard dat er iets niet klopt en inderdaad, het raampje werd niet door ons opengelaten maar bij nadere studie blijkt dat het vakkundig werd opengebroken. Bij het monsteren van eventuele schade of verdwijningen kunnen we niet begrijpen dat er niets werd meegenomen. er werd wel doorzocht maar gelukkig ,buiten het raam, werd er niets binnen kapotgemaakt. We staan geparkeerd op 20 meter van de politie, maar de tweemanspatrouille verwijst ons naar de Carabinieri, die geven niet thuis en een andere patrouille raadt ons aan om de dag erna terug te komen. Waarschijnlijk was het ons geluk dat bijna al onze spullen uitgeladen waren naar de woning waar we verbleven. Na de aangifte bij een perfect Duits sprekende agent wordt het voorval relatief snel vergeten. We zullen het raam wel ergens moeten laten repareren. Onze aanvankelijke planning was om tussen Kerst en Nieuwjaar hier te vertrekken maar doordat het pakket van tnt maar niet wil komen hebben we ons verblijf moeten verlengen. Ook was het ons plan om van hier (Giulianova) verder naar het zuiden van Italië te gaan en over te steken naar Griekenland, maar we hebben beslist om zodra de sneeuwkettingen aangekomen zijn naar België te gaan om een aantal weken bij de familie te verblijven. Ondertussen wachten we Op 8 Januari is het pakketje nog steeds niet aangekomen, maar vanavond gaan we naar een gratis concert in het plaatselijke kursaal. Felipe Graziani, die liedjes zingt van zijn vader, Ivan Graziani. Het concert bevalt mij, de zanger heeft een goeie stem, speelt goed gitaar, heeft een goeie begeleidingsband, goeie zaal, belichting, redelijke klank. Ik kan mij niet echt van de indruk ontdoen dat het Eurovisie songfestival nooit ver weg is, toch hebben Lutgard en Berre en ik een super avond. Op 10 januari zijn we het wachten echt een beetje beu en besluiten om, als het pakket niet is aangekomen, s anderendaags te vertrekken. Volgens de weerberichten zit het weer nogal mee.
De periode tussen kerst en Nieuw werd bij ons vooral gekenmerkt door het wachten op een pakket vanuit België. Aangezien we ,zoals ik vertelde in een vorig bericht, onze sneeuwkettingen vergeten waren hadden we besloten om die te laten opsturen. Het bedrijf KIALA en TNT zouden de handen in mekaar slaan en de wachttijd zou een drie, vier dagen duren vanaf het moment dat het pakket bij de koerierdienst TNT zou belanden. Wies had het bewuste pakket binnengebracht op 17 december in een kiala-punt te Willebroek. Dus hadden we toch hoop om indien niet voor Kerstmis , dan toch in de week van Nieuwjaar de bode aan de deur te zien verschijnen. Tevergeefs. Hoewel we overdag thuisbleven om het pakket zeker niet te ontlopen , hebben we het niet aan ons hart laten komen. Zo zijn we op Oudejaarsavond in Giulianova bijzonder lekker gaan eten in een Chinees restaurant. De kok sprak er Engels, maar het bedienend personeel beheerste enkel Italiaans en Chinees, wat voor mij op gegeven moment haast hetzelfde lijkt. Dat zal de reden geweest zijn waarom dit etentje zo verrassend was en de gerechten op de meest eigenaardige momenten aangebracht werden. Maar we hebben goed gelachen en goed gegeten en gedronken. Berre heeft heel de tijd de chop-sticks gehanteerd en bleek daar zeer handig in. Daarna gingen we naar het strand om onze sterretjes (dat is zowat het zwaarste wat ik riskeer van vuurwerk) op het strand op te branden en tegen twaalf uur naar huis te trekken waar we op het terras, met een glaasje schuimwijn in de hand ,twaalf uur afwachtten omdat ons gezegd was hoe mooi het vuurwerk daar kon zijn. Het was niks teveel gezegd. Ik weet niet hoelang het duurde maar in alle dorpen rondom werd verschrikkelijk veel vuurwerk afgestoken wat een heerlijk schouwspel bleek. Langs deze weg willen we dan ook iedereen bedanken die al reageerde via de blog, reageerde op de stukjes en fotos en wensen jullie allemaal een FANTASTISCH 2011...
Als we op 11 december de Franse grens oversteken zitten we meteen vast in een échte Italiaanse opstopping in het centrum van Ventimiglia. Een claxon dient hier nog voor iets, en dat is duidelijk te horen. Na een half uur, drie kwartier hebben we de afstand van het kleine centrum overbrugd en kunnen we verder langs de mooie riviéra die eigenlijk een voortzetting is van de cote dazur. We genieten van de omgeving aangezien we vorderen aan een snelheid van 25km/u. Toch zal het iets sneller moeten als we op 14 december onze afspraak in Giulianova niet willen missen.We hebben van iemand uit Willebroek het aanbod gekregen om enkele dagen in hun Italiaanse huis te verblijven en aangezien we al vijf maand in een mobile-home van enkele vierkante meter zitten waren we niet van plan om hier nee op te zeggen. Het ligt trouwens op onze route naar Griekenland , het zal een welkome afwisseling zijn.
We besluiten om ter hoogte van Genova via de autostrade te rijden,die voert ons een stuk door de bergen en brengt ons veilig in de grote vlakte tot in de buurt van Piacenza. Het is een stuk kouder en zien onderweg en in de area de sosta, resten van sneeuw liggen en beseffen dat het in deze periode en in de bergen beter is om grote wegen (lees autostrades) te nemen. In de parkeerplaats van het benzinestation vlak voor Piacenza besluiten we om te overnachten. Dit is niet van onze gewoonte, meestal zoeken we een ietsje rustiger plaatsen op maar nood breekt wet. We willen wel zo snel als mogelijk terug naar de Adriatische kust. Voor de warmte. Héél merkwaardig is het feit dat in dit benzinestation, waar alles te koop is van nippels voor LPG tanks over sexfilms, plastieken doppen voor vrachtwagenwielen, lichtborden om in cabines te hangen, landkaarten,korte baseball-bats met voetbal-clubkleuren, werpsterren, ninjamessen,notenkrakers en nagelknippers, ook allerlei prullaria te koop zijn betreffende Il Duce ofte Mussolini, die man heeft naar mijn gevoel geen mooi hoofd maar prijkt op vanalles en nog wat, tot suikerzakjes toe en als top of the bill zijn de respectievelijke borstbeelden van il Duce en Hitler te koop. Wij voelen schaamte in de plaats van de verkoper.
s Nachts , zo rond 12u, krijgen we telefoon vanuit Houffalize, er is daar een feestje aan de gang en iedereen zingt het Pollied dat ik geschreven heb op mijn laatste doortocht ginder.Ik geraak al helemaal mee in de stemming maar vind het sneu dat ik niet aan een Duveltje of Choufke of een Witte of Zwarte Pol kan geraken terwijl die mannen ginder al zoveel op hebben en hun hand maar hoevenuit te steken voor nog één. Soms is het leven onrechtvaardig. Na een slechte nachtrust rijden we door naar Rimini, Pescaro en Ancona om na een overnachting in Riccione en aan het strand van Giulianova Lido, de veertiende op de afspraak te zijn aan het huis waar we een tijdje zullen blijven. Ineens begint het te sneeuwen, en geen beetje, de mensen hebben dit in geen jaren meegemaakt. Na drie dagen verdwijnt de sneeuw plots en wordt de temperatuur ineens een stuk aangenamer en zet zich rond de 10 graden; Met daarbij nog een lekker zonnetje is het superweer. Even speelt het door ons hoofd om Kerstmis thuis te gaan vieren met de kinderen en kleinkinderen maar de weerberichten , die we op de voet kunnen volgen omdat we BVN kunnen bekijken via sateliet en omdat we nu op internet kunnen, doen ons al snel het onzinnige van een tussentijdse terugrit inzien. Trouwens , voor de verdere reis hebben we best onze sneeuwkettingen mee die we thuisgelaten hebben . We wachten hier in Italië tot ze met de pakketpost bezorgd worden.
We zijn 21 november.Na twee dagen koopcentrum bonair en al wat we nog moesten regelen via internet, en na uren tekenfilmpjes op Berres favoriete web-site (nickelodeon), vertrekken we uit Valencia, verder noordwaarts. Niet na eerst een Mc Flurry te gaan eten in de plaatselijke Mc Donalds. Op het grote scherm staat een aflevering (zonder geluid) te spelen van SpongeBob Squarepants, of zoals een enthousiast Spaans kindje uitroept Bob Esponja. Ik vind Bob Esponja hilarisch, dit wordt nog versterkt omdat Berre, zelf een fan die elke aflevering uit zijn hoofd kan meespelen,zorgt voor simultaan vertolking en mij een volledig Vlaamse aflevering bezorgt. De Valencianen kijken bedenkelijk als ik regelmatig plat op tafel lig van het lachen. Dit is de leukste tekenfilm ooit. Bedankt Berre.
Op de weg naar het noorden komen we langs Mascarel, een klein dorpje helemaal omringd door plantages vol mandarijntjes-bomen. Dit is duidelijk Sinterklaas country. In één van de velden zie ik een oudere man die een emmer vult met mandarijntjes, ik vraag of we niet een kilootje mogen plukken en vertel dat ik zal betalen.Hij maakt een wegwerpgebaar als het over geld gaat en Lutgard en Berrebeginnen te plukken.De man heet Juan, net als ik (als ik in Spanje zou wonen) ik praat wat met hem en geef een visitekaartje, om kort te zijn tegen het eind van het verhaal heeft Juan er niets op tegen dat we het hele veld leegplukken zoals gezegd is voor ons een kilo al meer dan genoeg.
Op de terugweg naar de wagen hoor ik uit een straatje hemelse muziek uit een raam komen. Ik blijf staan luisteren en als ik iemand zie vraag ik of ze mij kunnen zeggen wie die zanger is die mij zo beroert. Dan speelt er zich een tafereel af waarbij ik me in West-side story waan. MARIA MARIA Maria komt lachend aan het venster en vertelt de man die mij wil helpen dat het gaat om Diomedez Diaz . We gaan iets drinken in het café eronder en neem me voor om zo snel mogelijk meer van deze artiest te weten te komen.
Die avond slapen we in San Carles de la Rapita , een leuk stadje met nog steeds temperaturen van rond de 20 graden.We krijgen verhalen te horen van vriestemperaturen in Zuid-Frankrijk en besluiten zo lang als mogelijk zo zuidelijk mogelijk te blijven. Na drie dagen , besluiten we om eindelijk door te stomen naar Le Boulou. We nemen een stuk autostrade wat ter hoogte van Barcelona geen luxe blijkt. We rijden heel de avond door. Ter hoogte van Figueras wringt het een beetje als ik het bord zie dat het Dali-museum aankondigt. We hebben geen tijd om te stoppen want overmorgen speel ik in Café de Fa, bistrot au fil de leau maar Dali is één van mijn absolute favorieten. Op een andere keer dedju. Men heeft niets overdreven over de koude in Zuid-Frankrijk. Tegen het vriespunt maar een prachtig uitzicht vanuit de plaats waar we sliepen. Overdag gaan we langs in de Bibliotheek van Le Boulou om een beetje informatie op te halen. Terwijl we wachten tot die opengaat heeft Lutgard, die in de auto is blijven wachten, bezoek gekregen van een mevrouw die in het huis woont waar we ons hebben geparkeerd. Lutgard denkt dat ze komt vragen om de mobile-home te verzetten, maar het is een Belgische mevrouw die komt vragen of ze ergens mee kan helpen. Wanneer blijkt dat we niet echt iets nodig hebben nodigt zij en haar man ons uit om een tas koffie te komen drinken. Het wordt een memorabel gezellige namiddag en wij bedanken hen uitgebreid bij het afscheid. Tegen s avonds komen we aan in Fa waar ik morgen zal spelen.
27 november, na een mooie avond in het café de Fa en een hartverwarmend weerzien met Twan, Nicole en de dochters Manon, Melissa en Sofie, spreken we de volgende ochtend af op de zondagmarkt van Esperaza, waar we iedereen ontmoeten die de avond ervoor op het optreden was. Dit is een plezante plek waar ik het goed zou kunnen gewoon worden, alleen nu niet want het is koud , het is rond de nul graden, we moeten de kachel constant op laten staan en dit is meteen de reden dat we na het afscheid van Nicole (nu heeft het geen 25 jaar geduurd dat we nog eens langsgekomen zijn) vierklauwens terug naar de kust rijden. Dit brengt ons in Narbonne plage waar de temperaturen terug in de buurt van de tien graden lagen. Berre heeft hier een fantastisch speelterrein op twintig meter van de mobile-home op het strand waar een hoop wrakhout een ideale burcht gemaakt heeft. Na drie dagen moeten we stilaan aanstalten maken om naar Italië te gaan. Eerst bezoeken we de espace Brassens In Séte, volledig gewijd aan George Brassens, en het graf van Brassens. Het maakt diepe indruk op mij ,Lutgard en den Berre. Via Villeneuve sur Beziers,Frontignan, Villeneuve sur Maguelone,Palavas les Flots, St Gilles en Arles , komen we op 6 december aan in het vissersdorpje Carro waar we meteen drie nachten blijven, en waar ik me geweldig amuseer op een repetitie van een plaatselijk orkest. Dan rijden we verder naar de cave coöperative van Les Arcs waar we overnachten en dan de échte azurenkust met Cannes, Nice, Monaco (hoi Boonen) en met een overnachting aan het park van Cap Martin, waar ik zou zweren dat David Bowie ons voorbijloopt op zijn ochtendjogging.
Na het ontbijt rijden we door naar Ventimiglia (Italië)
