Het zandstrand van camping Palouki is een plezier om te zien en om in te wandelen, een klein haventje aansluitend en goed weer. Laat ze maar doen! Bij het overeenkomen van de prijs vroegen we expliciet naar internet, de campinghouder zei yes, we have everything tot je tracht om in te loggen, dan zeggen ze dat er nog dit of dat moet gebeuren of dat er net iets kapot is, kortom , internet in Griekenland is geen evidentie. Ik vind het best. Dan genieten we gewoon. Drie dagen en dan beslissen we om naar Epidaurus te rijden, stilletjesaan op weg naar het noorden. We willen nog wat van Griekenland verkennen voor we begin Mei doortrekken naar Bulgarije. De eerste avond , het weer is helemaal omgeslagen, stoppen we aan het gemeentehuis van Pineas. Aan de overkant komt een oude man op de gekende gezapige Griekse manier uit zijn huis en stopt even bij ons voor hij zijn avondwandeling verder zet. Ik vraag of het wel o.k. zou zijn als we slapen op het parkeerterein van de gemeente. De man,Yorgos, zegt dat het geen enkel probleem is en nadat we een beetje verder in een naburig dorp nog iets gaan drinken zijn zetten we ons vlak voor het gemeentehuis. s Ochtends worden we gewekt door de gemeentebus die wegrijd. Kort daarna begint het een beetje drukker te worden en staat er een groepje gemeentepersoneel te keuvelen en onze richting uit te kijken. Wanneer ik erbij ga staan hebben ze genoeg te vragen. Ik vertel dat hun buurman gezegd had dat er geen probleem was dat we hier zouden staan, ze beamen, Ik vertel dat wanneer ik iets vraag in Griekenland ik altijd het antwoord krijg oichi problemo geen probleem, ze liggen bijna op de grond van het lachen. Ik word uitgenodigd door een klerk die vloeiend Engels spreekt om mee koffie te drinken. Hij legt me ook de hiërarchie van het personeel uit. Die man op het balkon is de grote baas, niet de burgemeester maar het hoofd van de klerken. Als ze beginnen te werken ga ik even wandelen en ontmoet ik opnieuw Yorgos, het rustige mannetje van gisterenavond.Hij herkent me en na het moeizame gesprek van gisteren, hebben we terug een conversatie met handen en tanden. Hij vraagt om eventjes te wachten en gaat twee lege waterflessen halen waarmee hij in een achterhok verdwijnt dat hij eerst met de sleutel heeft losgemaakt. Eventjes later komt hij buiten met twee flessen roséwijn , zet er één aan zijn deur en komt de andere door de poort aangeven en zegt iets van dromo voor onderweg. Ik bedank hem heel uitgebreid en ga terug naar de wagen waar we alles klaarmaken om verder te rijden. Een Beetje later komt hij daar nog twee eieren brengen. Wij zijn helemaal ontroerd. Hij vraagt wanneer we verder rijden tien minuten later staan we te zwaaien en zijn we verder onderweg naar Epidaurus. De weg naar Patras is niet in erg goeie staat, maar van daar tot Korintheis het autostrade en de weg die verdergaat naar Epidaurus is in heel behoorlijke staat. De site van Epidaurus is adembenemend, een prachtig theater dat heden nog steeds gebruikt wordt, met een accoustiek die met vele moderne zalen zou kunnen wedijveren. De site errond toont overblijfselen en herbergt een steenkapperswerkplaats waar men ontbrekende stukken repliceert en beetje bij beetje de gebouwen reconstrueert. We lopen er een aantal Belgische scholen tegen het lijf, van één school nemen Lutgard, Berre en ik de groepsfotos, er worden ons een tiental cameras in onze handen geduwd. In het oude theater lijkt het de gewoonte dat iedereen iets zingt of declameert, wanneer sommige straffe gasten van een school uit Lokeren doorhebben dat er een school zit waarvan iemand iets in het Frans voordraagt, zingen ze bij het verlaten van het halfrond het ondertussen bekende Antwerp-voetballied Les Wallons cest du kaka en bedenk terwijl ik me doodschaam certaines Flamands sont arrogants. Tot in de antieke Griekse steden dit onnozele, denigrerende gelal, wat staat ons nog allemaal te wachten? Als de site om 18.00 uur sluit, rijden we een paar kilometer verder tot aan het voetbalveld van Ligouros waar we de nacht doorbrengen. Op 16 april rijden we verder noordwaarts, niet zonder eerst te stoppen aan het kanaal van Korinthe, het is en blijft een indrukwekkend zicht als je het in het midden van de brug overschouwt. Meer dan dertig jaar geleden had ik het reeds gezien toen ik met de trein van Patras naar Athene reed, maar als je kan kijken en nog eens van een andere hoek is het toch wel nét ietsje specialer.Dan gaat de tocht terug verder noord via de autostrade langs Athene en langs de talrijke tolhokjes die dit stuk autostrade rijk is. Op een bepaald moment betalen we om de 20 km weer een nieuw bedrag, het verrassingselement is heel sterk want de mensen die in de hokjes zitten weten zelf niet hoeveel posten er op de weg naar Thessaloniki liggen. Wij verlaten de baan om via Halkida, waar we een lpg tankstation vinden, tot in Drosia te rijden. Een Idyllisch klein dorpje waar we de nacht doorbrengen op een verlaten stuk strand. We eten moussaka in een klein kafeetje waar ze zich zelfs de moeite getroost hebben om één vegetarische moussaka klaar te maken. Na het eten valt het verdict, in de wedstrijd De lekkerste moussaka is de stand Griekenland Lutgard 0-2. Na twee dagen trekken we verder tot in Agios Seraphim waar we ons momenteel niets meer van herinneren, waarschijnlijk bevindt zich daar een héél goed café.
Meteora daarentegen zit nog goed in ons geheugen gegrift
We hebben een heerlijke week op Camping Kato Alissos. Wanneer we aankomen treffen we enkel een Zwitser die een dag later verder zuidwaarts trekt. Zoals op zowat elke plaats waar we terechtkomen staan we eerst een aantal dagen alleen. Dit is duidelijk een doorgangscamping waar we de volgende dagen verschillende buren zullen krijgen. Het weer is goed dus wij blijven waar we zitten.Ik geniet helemaal wanneer blijkt dat ik de Ronde van Vlaanderen via Sporza op internet kan volgen, spannende koers, een belg die wint en in het hele verslag geen leeuwenvlag gezien. De andere campinggasten kijken een beetje raar als ik kreetjes slaak wanneer Cancellara terug word ingehaald. Dank u renners en Sporza, proficiat Nuyens. Wanneer we helemaal bij zijn met de was en de lessen van Berre beslissen we om een kijkje te gaan nemen naar de legerbasis waar de Belgen gestationeerd zijn met hun F-16s. Wanneer we langs de basis rijden toetert een wagen met 5 mannen in blauwe overall verschillende malenen zwaaien naar ons, dit moet een auto met Belgen zijn die onze nummerplaat herkenden. We brengen denacht door in een klein dorpje in de buurt , weer met een zalig kafeetje waar we s avonds nog een ouzo getrakteerd worden door Illias, die meteen informeert of de economische toestand in België ook zo slecht is. Als we iets willen terugbetalen lacht de cafébazin geheimzinnig en zegt dat Illias niks meer hoeft. Cafébazen kennen hun pappenheimers. De dag erna, het is 9 april ondertussen, ga ik naar de militaire basis en vraag een onderhoud met de Belgische commandant. De Grieken zijn vriendelijk en vragen mijn identiteitskaart om me aan te melden. Ondertussen komt er een auto van de bevoorrading aan met een Belgisch militair die het van hier zal overnemen. Ik stel me voor en zeg dat ik gerust een avondje wil spelen om de Belgen een hart onder de riem te steken. Hij telefoneert naar de Commandant en meldt dat er een Vlaamse zanger voor hen wil optreden. De term Vlaamse zanger maakt waarschijnlijk sterke emoties los, want de overste zegt dat zullen we maar zo laten. Natuurlijk heb ik daar begrip voor. Waarschijnlijk zijn ze de lege flesjes van De Crem nog aan het opruimen. Toch maak ik me enige zorgen over het moreel van onze troepen,nu men beslist heeft om mij niet te laten optreden. Je moet Khaddafi ook niet onderschatten. Dan gaan we maar verder, want zon jaar is korter dan je denkt. Op weg naar Killini stoppen we nog even aan een groentewinkel waar we nog wat vers proviand inslaan. Wanneer we weggaan vraagt de eigenaar vanwaar we komen en het eindigt ermee dat hij ons een appelsien laat proeven, zalig lekker, terwijl hij Lutgard een dikke tak vol met appelsienen geeft, en aan mij een zakje met zeker twee kilo van die dingen in. Als we merken dat we nog wortelen vergeten zijn lapt hij er, het maakt nu toch niet meer uit, failliet is failliet hoor ik hem denken, nog een kistje aardbeien bij. In Killini zetten we ons aan het strand om te overnachten. Als we nog iets gaan drinken in de Barracuda wordt er weer over de crisis gepraat we krijgen er nog een ouzo als uitsmijter alhoewel we helemaal niets alcoholisch aan het drinken zijn, en Berre word het dik moe dat alleen de volwassenen getrakteerd worden. 11 april rijden we verder naar Olympia. Het landschap ziet er oud-Grieks uit, ik kan het niet uitleggen, het is een gevoel. Dertig graden, speciale sproeisystemen houden de omgeving nat, Lutgard gaat met Berre de historische site en het museum bezoeken. Ik glip met de Franse school van Dubai het museum van de opgravingen binnen. Zij hebben een gids, wat toch altijd een meerwaarde geeft. Na zoveel geschiedenis gaan we het stadje in waar een ontspannen atmosfeer heerst en waar we T-shirts kopen en een mooi boekje en bijhorende cd over Rebetika , chansons des bas-fonds, des prisons et des fumeries de hashish, zoals de ondertitel van het boek veelbelovend onthult. Ik moet nog even naar een plaatselijke juwelier voor een reparatie. De man en zijn vrouw hebben een aanstekelijk enthousiasme, net als de boekenverkoper trouwens. Ik vind dit stadje heel speciaal. We gaan tot slot moussaka eten, maar de beste moussaka wordt voorlopig gemaakt door Lutgard. Griekenland-Lutgard: 0 -1
Na een schitterende dag kwamen we moe maar tevreden (is het zo goed meester?) aan in camping Palouki...
