GAAN ZINGEN OP DE MARKT, LEVENDE KERSTSTAL EN INBRAAK IN DE MOBILE-HOME en wachten wachten wachtenâ¦.
Het nieuwe jaar wordt meteen goed ingezet met op de tweede dag een optreden van deze man op de zondagmarkt in Giulianova, het bevestigt wat ik allang weet, de Italianen houden van muziek . Wat we hier zeer leuk vinden zijn de koffiehuizen die vrij goedkoop zijn. In één van deze koffiehuizen (vele zijn trendy) val ik bijna van mijn stoel als ik opeens Blauw van The Scene te horen krijg. Ik probeer nog te informeren of de baas misschien Belg of Nederlander is, maar mijn Italiaans verbetert maar héél traagjes en laat geen conversaties toe. Geen wat en hoe gidsje dat daaraan kan verhelpen Ik ben het niet te weten gekomen . Wat ik wel te weten kwam was de prijs van de Duvel die ze daar verkochten, 12 euro voor een fles van 75cl. Ik hou het voorlopig nog eventjes bij een melisse-theetje. S avonds gaan we naar het oude stadsgedeelte waar een evocatie over de symbolen in het christendom en een levende kerststal te zien zijn. Als we aankomen aan de straat waar de ingang is, staan er een paar honderd mensen te wachten. We vorderen heel traag naar de ingang, maar als we eindelijk binnenkunnen worden we langs verschillende taferelen geleid in en door de smalle steegjes en pleinen van dit leuke stadje. Gek genoeg begrijp ik behoorlijk Italiaans, maar een deftige zin ineen krijgen lijkt ontzettend moeilijk. Er volgen een vijftiental taferelen en de levende kerststal met een kindje Jezus, volgens Lutgard is het nog een héél vers (het kindje). We hadden een geweldige avond, zeker één van de meest memorabele. Wanneer we aan de mobile-home komen zie ik dat het achterste raampje openstaat. Eigenaardig dat je niet meteen doorhebt of door wil hebben dat er iets gebeurd is, maar na een ogenblik zeg ik tegen Lutgard dat er iets niet klopt en inderdaad, het raampje werd niet door ons opengelaten maar bij nadere studie blijkt dat het vakkundig werd opengebroken. Bij het monsteren van eventuele schade of verdwijningen kunnen we niet begrijpen dat er niets werd meegenomen. er werd wel doorzocht maar gelukkig ,buiten het raam, werd er niets binnen kapotgemaakt. We staan geparkeerd op 20 meter van de politie, maar de tweemanspatrouille verwijst ons naar de Carabinieri, die geven niet thuis en een andere patrouille raadt ons aan om de dag erna terug te komen. Waarschijnlijk was het ons geluk dat bijna al onze spullen uitgeladen waren naar de woning waar we verbleven. Na de aangifte bij een perfect Duits sprekende agent wordt het voorval relatief snel vergeten. We zullen het raam wel ergens moeten laten repareren. Onze aanvankelijke planning was om tussen Kerst en Nieuwjaar hier te vertrekken maar doordat het pakket van tnt maar niet wil komen hebben we ons verblijf moeten verlengen. Ook was het ons plan om van hier (Giulianova) verder naar het zuiden van Italië te gaan en over te steken naar Griekenland, maar we hebben beslist om zodra de sneeuwkettingen aangekomen zijn naar België te gaan om een aantal weken bij de familie te verblijven. Ondertussen wachten we Op 8 Januari is het pakketje nog steeds niet aangekomen, maar vanavond gaan we naar een gratis concert in het plaatselijke kursaal. Felipe Graziani, die liedjes zingt van zijn vader, Ivan Graziani. Het concert bevalt mij, de zanger heeft een goeie stem, speelt goed gitaar, heeft een goeie begeleidingsband, goeie zaal, belichting, redelijke klank. Ik kan mij niet echt van de indruk ontdoen dat het Eurovisie songfestival nooit ver weg is, toch hebben Lutgard en Berre en ik een super avond. Op 10 januari zijn we het wachten echt een beetje beu en besluiten om, als het pakket niet is aangekomen, s anderendaags te vertrekken. Volgens de weerberichten zit het weer nogal mee.
De periode tussen kerst en Nieuw werd bij ons vooral gekenmerkt door het wachten op een pakket vanuit België. Aangezien we ,zoals ik vertelde in een vorig bericht, onze sneeuwkettingen vergeten waren hadden we besloten om die te laten opsturen. Het bedrijf KIALA en TNT zouden de handen in mekaar slaan en de wachttijd zou een drie, vier dagen duren vanaf het moment dat het pakket bij de koerierdienst TNT zou belanden. Wies had het bewuste pakket binnengebracht op 17 december in een kiala-punt te Willebroek. Dus hadden we toch hoop om indien niet voor Kerstmis , dan toch in de week van Nieuwjaar de bode aan de deur te zien verschijnen. Tevergeefs. Hoewel we overdag thuisbleven om het pakket zeker niet te ontlopen , hebben we het niet aan ons hart laten komen. Zo zijn we op Oudejaarsavond in Giulianova bijzonder lekker gaan eten in een Chinees restaurant. De kok sprak er Engels, maar het bedienend personeel beheerste enkel Italiaans en Chinees, wat voor mij op gegeven moment haast hetzelfde lijkt. Dat zal de reden geweest zijn waarom dit etentje zo verrassend was en de gerechten op de meest eigenaardige momenten aangebracht werden. Maar we hebben goed gelachen en goed gegeten en gedronken. Berre heeft heel de tijd de chop-sticks gehanteerd en bleek daar zeer handig in. Daarna gingen we naar het strand om onze sterretjes (dat is zowat het zwaarste wat ik riskeer van vuurwerk) op het strand op te branden en tegen twaalf uur naar huis te trekken waar we op het terras, met een glaasje schuimwijn in de hand ,twaalf uur afwachtten omdat ons gezegd was hoe mooi het vuurwerk daar kon zijn. Het was niks teveel gezegd. Ik weet niet hoelang het duurde maar in alle dorpen rondom werd verschrikkelijk veel vuurwerk afgestoken wat een heerlijk schouwspel bleek. Langs deze weg willen we dan ook iedereen bedanken die al reageerde via de blog, reageerde op de stukjes en fotos en wensen jullie allemaal een FANTASTISCH 2011...
Als we op 11 december de Franse grens oversteken zitten we meteen vast in een échte Italiaanse opstopping in het centrum van Ventimiglia. Een claxon dient hier nog voor iets, en dat is duidelijk te horen. Na een half uur, drie kwartier hebben we de afstand van het kleine centrum overbrugd en kunnen we verder langs de mooie riviéra die eigenlijk een voortzetting is van de cote dazur. We genieten van de omgeving aangezien we vorderen aan een snelheid van 25km/u. Toch zal het iets sneller moeten als we op 14 december onze afspraak in Giulianova niet willen missen.We hebben van iemand uit Willebroek het aanbod gekregen om enkele dagen in hun Italiaanse huis te verblijven en aangezien we al vijf maand in een mobile-home van enkele vierkante meter zitten waren we niet van plan om hier nee op te zeggen. Het ligt trouwens op onze route naar Griekenland , het zal een welkome afwisseling zijn.
We besluiten om ter hoogte van Genova via de autostrade te rijden,die voert ons een stuk door de bergen en brengt ons veilig in de grote vlakte tot in de buurt van Piacenza. Het is een stuk kouder en zien onderweg en in de area de sosta, resten van sneeuw liggen en beseffen dat het in deze periode en in de bergen beter is om grote wegen (lees autostrades) te nemen. In de parkeerplaats van het benzinestation vlak voor Piacenza besluiten we om te overnachten. Dit is niet van onze gewoonte, meestal zoeken we een ietsje rustiger plaatsen op maar nood breekt wet. We willen wel zo snel als mogelijk terug naar de Adriatische kust. Voor de warmte. Héél merkwaardig is het feit dat in dit benzinestation, waar alles te koop is van nippels voor LPG tanks over sexfilms, plastieken doppen voor vrachtwagenwielen, lichtborden om in cabines te hangen, landkaarten,korte baseball-bats met voetbal-clubkleuren, werpsterren, ninjamessen,notenkrakers en nagelknippers, ook allerlei prullaria te koop zijn betreffende Il Duce ofte Mussolini, die man heeft naar mijn gevoel geen mooi hoofd maar prijkt op vanalles en nog wat, tot suikerzakjes toe en als top of the bill zijn de respectievelijke borstbeelden van il Duce en Hitler te koop. Wij voelen schaamte in de plaats van de verkoper.
s Nachts , zo rond 12u, krijgen we telefoon vanuit Houffalize, er is daar een feestje aan de gang en iedereen zingt het Pollied dat ik geschreven heb op mijn laatste doortocht ginder.Ik geraak al helemaal mee in de stemming maar vind het sneu dat ik niet aan een Duveltje of Choufke of een Witte of Zwarte Pol kan geraken terwijl die mannen ginder al zoveel op hebben en hun hand maar hoevenuit te steken voor nog één. Soms is het leven onrechtvaardig. Na een slechte nachtrust rijden we door naar Rimini, Pescaro en Ancona om na een overnachting in Riccione en aan het strand van Giulianova Lido, de veertiende op de afspraak te zijn aan het huis waar we een tijdje zullen blijven. Ineens begint het te sneeuwen, en geen beetje, de mensen hebben dit in geen jaren meegemaakt. Na drie dagen verdwijnt de sneeuw plots en wordt de temperatuur ineens een stuk aangenamer en zet zich rond de 10 graden; Met daarbij nog een lekker zonnetje is het superweer. Even speelt het door ons hoofd om Kerstmis thuis te gaan vieren met de kinderen en kleinkinderen maar de weerberichten , die we op de voet kunnen volgen omdat we BVN kunnen bekijken via sateliet en omdat we nu op internet kunnen, doen ons al snel het onzinnige van een tussentijdse terugrit inzien. Trouwens , voor de verdere reis hebben we best onze sneeuwkettingen mee die we thuisgelaten hebben . We wachten hier in Italië tot ze met de pakketpost bezorgd worden.
We zijn 21 november.Na twee dagen koopcentrum bonair en al wat we nog moesten regelen via internet, en na uren tekenfilmpjes op Berres favoriete web-site (nickelodeon), vertrekken we uit Valencia, verder noordwaarts. Niet na eerst een Mc Flurry te gaan eten in de plaatselijke Mc Donalds. Op het grote scherm staat een aflevering (zonder geluid) te spelen van SpongeBob Squarepants, of zoals een enthousiast Spaans kindje uitroept Bob Esponja. Ik vind Bob Esponja hilarisch, dit wordt nog versterkt omdat Berre, zelf een fan die elke aflevering uit zijn hoofd kan meespelen,zorgt voor simultaan vertolking en mij een volledig Vlaamse aflevering bezorgt. De Valencianen kijken bedenkelijk als ik regelmatig plat op tafel lig van het lachen. Dit is de leukste tekenfilm ooit. Bedankt Berre.
Op de weg naar het noorden komen we langs Mascarel, een klein dorpje helemaal omringd door plantages vol mandarijntjes-bomen. Dit is duidelijk Sinterklaas country. In één van de velden zie ik een oudere man die een emmer vult met mandarijntjes, ik vraag of we niet een kilootje mogen plukken en vertel dat ik zal betalen.Hij maakt een wegwerpgebaar als het over geld gaat en Lutgard en Berrebeginnen te plukken.De man heet Juan, net als ik (als ik in Spanje zou wonen) ik praat wat met hem en geef een visitekaartje, om kort te zijn tegen het eind van het verhaal heeft Juan er niets op tegen dat we het hele veld leegplukken zoals gezegd is voor ons een kilo al meer dan genoeg.
Op de terugweg naar de wagen hoor ik uit een straatje hemelse muziek uit een raam komen. Ik blijf staan luisteren en als ik iemand zie vraag ik of ze mij kunnen zeggen wie die zanger is die mij zo beroert. Dan speelt er zich een tafereel af waarbij ik me in West-side story waan. MARIA MARIA Maria komt lachend aan het venster en vertelt de man die mij wil helpen dat het gaat om Diomedez Diaz . We gaan iets drinken in het café eronder en neem me voor om zo snel mogelijk meer van deze artiest te weten te komen.
Die avond slapen we in San Carles de la Rapita , een leuk stadje met nog steeds temperaturen van rond de 20 graden.We krijgen verhalen te horen van vriestemperaturen in Zuid-Frankrijk en besluiten zo lang als mogelijk zo zuidelijk mogelijk te blijven. Na drie dagen , besluiten we om eindelijk door te stomen naar Le Boulou. We nemen een stuk autostrade wat ter hoogte van Barcelona geen luxe blijkt. We rijden heel de avond door. Ter hoogte van Figueras wringt het een beetje als ik het bord zie dat het Dali-museum aankondigt. We hebben geen tijd om te stoppen want overmorgen speel ik in Café de Fa, bistrot au fil de leau maar Dali is één van mijn absolute favorieten. Op een andere keer dedju. Men heeft niets overdreven over de koude in Zuid-Frankrijk. Tegen het vriespunt maar een prachtig uitzicht vanuit de plaats waar we sliepen. Overdag gaan we langs in de Bibliotheek van Le Boulou om een beetje informatie op te halen. Terwijl we wachten tot die opengaat heeft Lutgard, die in de auto is blijven wachten, bezoek gekregen van een mevrouw die in het huis woont waar we ons hebben geparkeerd. Lutgard denkt dat ze komt vragen om de mobile-home te verzetten, maar het is een Belgische mevrouw die komt vragen of ze ergens mee kan helpen. Wanneer blijkt dat we niet echt iets nodig hebben nodigt zij en haar man ons uit om een tas koffie te komen drinken. Het wordt een memorabel gezellige namiddag en wij bedanken hen uitgebreid bij het afscheid. Tegen s avonds komen we aan in Fa waar ik morgen zal spelen.
27 november, na een mooie avond in het café de Fa en een hartverwarmend weerzien met Twan, Nicole en de dochters Manon, Melissa en Sofie, spreken we de volgende ochtend af op de zondagmarkt van Esperaza, waar we iedereen ontmoeten die de avond ervoor op het optreden was. Dit is een plezante plek waar ik het goed zou kunnen gewoon worden, alleen nu niet want het is koud , het is rond de nul graden, we moeten de kachel constant op laten staan en dit is meteen de reden dat we na het afscheid van Nicole (nu heeft het geen 25 jaar geduurd dat we nog eens langsgekomen zijn) vierklauwens terug naar de kust rijden. Dit brengt ons in Narbonne plage waar de temperaturen terug in de buurt van de tien graden lagen. Berre heeft hier een fantastisch speelterrein op twintig meter van de mobile-home op het strand waar een hoop wrakhout een ideale burcht gemaakt heeft. Na drie dagen moeten we stilaan aanstalten maken om naar Italië te gaan. Eerst bezoeken we de espace Brassens In Séte, volledig gewijd aan George Brassens, en het graf van Brassens. Het maakt diepe indruk op mij ,Lutgard en den Berre. Via Villeneuve sur Beziers,Frontignan, Villeneuve sur Maguelone,Palavas les Flots, St Gilles en Arles , komen we op 6 december aan in het vissersdorpje Carro waar we meteen drie nachten blijven, en waar ik me geweldig amuseer op een repetitie van een plaatselijk orkest. Dan rijden we verder naar de cave coöperative van Les Arcs waar we overnachten en dan de échte azurenkust met Cannes, Nice, Monaco (hoi Boonen) en met een overnachting aan het park van Cap Martin, waar ik zou zweren dat David Bowie ons voorbijloopt op zijn ochtendjogging.
Na het ontbijt rijden we door naar Ventimiglia (Italië)
ROOK,FURADOURO,EUROPA IS GROOT,BRIHUEGA,VALENCIA...
Toen we Portugal binnenreden dachten we aanvankelijk dat het vuurkestookdag was. Het viel op dat iedereen zijn vuilnis opstookte. Ook de bermen werden afgebrand en verspreidden een dichte rook , en waar we aanvankelijk dachten dat dit gewoon toevallig was bleek, na een aantal dagen op de camping van Vila de Cha te hebben gestaan , dat het hier een nationale sport betrof. Op de duur hing er constant een verstikkende lucht en ik merkte op het vuur dat op de camping gestookt werd, dat een hele rol oude balatum mee op de smeul ging. Want dit is ook een kenmerk van de Portugese vuurtjes, ze branden eigenlijk niet, ze smeulen en worden constant gevoed . Daarom was de opluchting letterlijk en figuurlijk erg groot wanneer het plots begon te regenen. Eerst vond ik het een beetje spijtig dat de temperaturen van 20 graden en meer door de regen werden afgekoeld, maar toen ik besefte dat regen betekent geen vuurtjes vond ik het schitterend weer, een verademing. Na acht dagen in Vila de Cha besluiten we een beetje verder zuidwaarts te rijden (We weten ondertussen dat in Portugal vanaf 15 oktober tot mei vrij kan gestookt worden) . Hiervoor rijden we door Porto en stoppen we bij het Parque da ciudade , waar een prachtig kunstwerk in de vorm van een imposant visnet de haven aangeeft. Ik zie langs de kant van de weg dat het bijna , of net verkiezingen geweest zijn en zie oudere mannen, die ik niet zou vertrouwen, oproepen hoe goed ze het wel doen. Één slogan zegt 15 jaar socialisme bracht 40 % jongerenwerkloosheid , als dat klopt denk ik dat je niet veel campagne moet voeren. Aanvankelijk had ik graag de Ponte Louis I eens van naderbij bekeken (Die zou geconstrueerd zijn door de mannen van den ijzeren uit Willebroek) maar in de drukte van Porto zijn we al blij wanneer we heelhuids aan de zuidkant geraken. Zo belanden we in Granja . We parkeren de mobile home vlak aan de mooie wandeldijk naast een prachtige villa met een dak dat doet herinneren aan het grote zeevaartverleden van dit land en de invloeden die ze meebrachten uit China of Japan. Dit is prachtig. Ook de zee is prachtig, en beukt, door de storm die ondertussen woedt, op 20 meter van onze achterkant metershoge golven stuk tegen de kademuren. De hele nacht slapen we slecht door de hevige wind en regen die tegen de wagen beukt. Als het morgen is zetten we ons enkele straten verder om in alle rust te kunnen ontbijten bij het mooie doch niet erg goed onderhouden station van Granja, volledig versierd met stadsgezichten in azuleiros. Na het ontbijt gaan we op zoek naar een camping met als voornaamste eis dat er internetverbinding ter beschikking moet zijn. Na een aantal parques de campismo die niet voldoen wegens allerlei redenen, komen we terecht op de camping van Furadouro. Alles is naar wens hier en we hebben een ontspannen week op een kampeerplaats waar we haast alleen zijn en waar we Johnny Cash keihard over het terrein laten zingen terwijl wijzelf in zomertenue aan de eettafel zitten die we enkele tientallen meters verder hebben geplaatst waar de zon het meest gunstig is. Meer moet dat niet zijn. Elke dag gaan Berre en ik met de computers naar de wi-fi zone die 24u toegankelijk is, Berre kijkt naar Nickelodeononline, en ik probeer mijn dringendste mails te doen, wat nieuws en weerbericht mee te pikken en af en toe wat te chatten of te skypen. Op donderdag is het Europabekervoetbal en ga ik naar de wi-fi zone om te zien of ik geen match op de pc kan volgen. Ik merk op het televisietoestel van de camping dat AA Gent speelt tegen Sporting Lissabon. Gent staat voor en bij het derde Gentse doelpunt steek ik verdorie beide handen in de lucht. IK BEN GEEN SUPPORTER VAN GENT, maar een paar maand op reis en je word chauvinist. Gelukkig kan ik daarna via SPORZA-radio de match van Anderlecht tegen AEK Athene volgen waarin Anderlecht de betere ploeg is maar de klus niet afmaakt. Na een veertiental dagen houden we Portugal voor bekeken, ik vind dat je voorzichtig moet zijn met landen waar vrouwen op de grond spuwen. We zouden nog naar het zuiden kunnen gaan maar we hebben tienduizend kilometer op de teller en het grootste deel nog voor de boeg. Europa is groot! We rijden dus van Furadouro,naar Aveiro, en via Viseu en grensstadje Vilar Formosa terug spanje binnen via Ciudad Rodrigo; Via Salamanca met zijn prachtige kathedraal en Madrid met zijn uitgestrekte periferie, rijden we via Guadalajara en Brihuega naar de Volgende Krishna tempel Nueva vraja mandala . Die bereiken we rond half tien s avonds. We hebben ons best gedaan om op een menselijk uur aan te komen maar dat is spijtiggenoeg niet gelukt. We staan aan de tempeldeur net op het moment dat die gesloten wordt. We kunnen blijven staan waar we ons parkeerden en gaan niet lang daarna ook slapen. De morgen daarop merken we het, Ineens tien,vijftien graden kouder doet zich gevoelen , mijn korte broek is snel gewisseld voor wat warmers , gelukkig is er het warme welkom van Puspam een Engelse die reeds 22 jaar in deze tempel verblijft, en ook de warme vriendelijkheid van Alberto, de hoeder van de tempelkoeien. Berre is in de wolken als hij één van de koeien mag melken. Na drie dagen is het weer tijd om verder te rijden en beslissen we om in plaats van over Zaragossa naar Barcelona te gaan, te kiezen om iets zuidelijker af te zakken naar Valencia. Dit lijkt geen slechte beslissing want ineens is het weer 10 à 15 graden warmer. We zetten ons aan een koopcentrum waar we internet kunnen ontvangen. Al wat we ons nog moeten aanschaffen is hier te vinden .Onze stroomomvormer voor de pc en dvd van Berre is kapotgeraakt door overbelasting, en hier vinden we een nieuwe. Ook bijvoorbeeld onze LPG moet bijgevuld worden en hier in Valencia is er een verdeler. Sinds een aantal jaren heeft men in Spanje beslist om enkel in de grootste steden enkele LPG pompen te voorzien. Ik maak me ook klaar om in het koopcentrum te gaan busken. Ik kies bewust een wandellaan tussen de parkeerplaatsen uit waar geen muzak meer te horen is en uit het zicht van de bewakingsdiensten. Ik begin met U2 en one love, ho, dat lijkt hier goed te gaan , bij het eerste liedje ligt er al meer in mijn gitaarkist dan op sommige plekken na een uur. Als ik halverwege Sex on fire ben, heb ik in mijn ooghoeken al een mannetje zenuwachtig zien heen en weer rennen en ja, uiteindelijk, het heeft nog lang geduurd, komt er een kleine gezette Spanjaard op mij afgerend en begint met zijn armen voor mijn ogen te zwaaien en te roepen dat dit niet kan en dat ik moet stoppen. Dit is het Europees record tot nu toe, drie liedjes in Frankrijk en hier een kleine twee. De hele security of seguridad wordt gealarmeerd ik wordt direct naar mijn wagen begeleid en verzochthet koopcentrum te verlaten. Ik vertel dat Lutgard en Berre nog ergens daar rondlopen en wordt verzocht om mee te komen. Er wordt iemand opgeroepen die Engels spreekt en na mijn verhaal te hebben gedaan word ik niét in de boeien geslagen,maar verontschuldigd die man zich voor het ongemak en verontschuldig ik mij als ik de regels zou hebben overtreden en kan ik verder kuieren weliswaar zonder op die plaats te kunnen zingen, en dat terwijl het zo kriebelt. Na twee dagen zijn we helemaal bijgekocht en -gewerkt en gaan we op zoek naar een rustiger plek die we aanvankelijk vinden in El Saler. Zalig weer, Zalig strand we blijven er meteen overnachten. Het is duidelijk dat de plek ook gekend is bij de plaatselijke romantische zielen , het wordt een gewoonte want ook in Granja (Portugal) bleken we op vrijershoek te staan. Voor ons geen probleem Make Love Not War is een slogan waar wij nog steeds achter staan. s Anderendaags blijven we de hele dag in het aanpalende sportcentrum en zien we matchen in alle leeftijdscategorieën van veldhockey, over voetbal tot rugby, er is zelfs een mini circuit voor telegeleide wagens en Berre en ik trappen zelf ook een balletje om Berres nieuwe keepershandschoenen die hij in Valencia kocht in te spelen. Daarna gaan we verder naar El Palmer, een dorpje tussen de Valenciaanse rijstvelden en het natuurgebied Albufar, waar het ene Paëlla restaurant naast het andere te vinden is. Als we aankomen loopt het er op zijn laatste benen, het is nochtans maar goed 5 uur, maar een Duits koppel beveelt ons een restaurant aan dat we zeker moeten proberen. Zij willen ons uitnodigen bij hen thuis maar de vrouw vertrekt de dag erna naar Glasgow om de 24ste terug te komen, en dan moeten wij stilletjesaan naar Frankrijk om ,voor we naar Italië en Griekenland reizen via de azurenkust, nog te gaan spelen op 27 november in café de Fa, het café waar ik in een eerder verslag over vertelde. Maar de tip lijkt ons zeer waardevol. Eerst overnachten we in El Palmer en de volgende ochtend gaan we op zoek naar een camping om een paar dagen te genieten van het lekkere weer rond Valencia. In Cullera vinden we eindelijk ons goesting op camping Santa Marta, Ik zeg tegen Lutgard dat dit niet kan missen want achter de toog van de voetbal van Willebroek staat ook een Marta en dat is ook een goeie. Bovendien heeft Lutgard ergens een vaatje wijn gekocht met dezelfde naam en dat is OOK goeie. Om kort te zijn , we zijn er een week gebleven met een Frans echtpaar als buren, op een verder verlaten camping . Alles was er naar onze zin,mooie bergen en op tweehonderd meter een pracht van een strand en een paar dagen schitterend weer. Alleen den Berre vind het soms niet plezant omdat hij op zulke momenten aan een nogal hevig tempo les krijgt. Dat is misschien de reden dat hij na een week verder wil, of anders is het omdat we nog paëlla moeten gaan eten in het getipte restaurant in El Palmer. Een uurtje later zitten we op het terrasje van Canyamel vlak naast de appelsienenbomen te wachten op onze paëlla, met een flesje witte wijn en Berre weer aan de coke, of beter gezegd de Pepsi. Het is duidelijk een heel volks restaurant met correcte bediening waar de Valencianen in grote getale komen eten. De paëlla mixta is superlekker, maar Lutgard is toch een beetje teleurgesteld omdat er geen mosselen en wokkels opliggen. Na de maaltijd moeten we toch eventjes uitrusten voor we kunnen verderrijden. Berre wil vanavond nog terug in het Valenciaanse winkelcentrum terechtkomen zodat hij naar zijn favoriete jongerenzender kan surfen.
