|
De overtocht van 3.30 zal volgens de kapitein van de P&O ferry behoorlijk vlot verlopen men verwacht 5 beaufort, de volgende overtocht zou volgens diezelfde bron windstoten tot 10 Beaufort te verwerken krijgen.
En of de overtocht vlot verloopt, de boot vertrekt 10 minuten voor de officiële vertrektijd en is voor we het weten in Calais.
Tijdens de overtocht bestelt Berre een mokka-koffie die nogal zwaar op de maag komt te liggen, ikzelf ben ook niet al te sterk van maag vanwege het gebak deze middag én de twee guinessjes die men mij trakteerde, Lutgard heeft geen last.
Als we aankomen om kwart voor zes (er wordt terug een uur bijgeteld in vergelijking met U.K vanwege de zomertijd.) gaan we snel op zoek naar een plaats om een beetje bij te slapen.
Iets boven Calais zetten we ons aan de kant aan een benzinestation. Op de koop toe is Berres mokka koffie danig in gevecht geraakt met zijn gebak en het vluchtige eten van die dag.
Komt daarbij dat hij doodvermoeid is omdat hij bijna niet geslapen heeft van de zenuwen omdat hij alles van de overtocht wilde meemaken, en Lutgard kon aan het poetsen omdat Berre zeker 5 keer moest overgeven.
Een paar uur later worden we wakker vanwege de storm die de mobile-home zo dooreenschud dat we denken dat hij kantelt.
Gek
toen we in Engeland aankwamen werden we ontvangen met net zon twee stormen.
We staan op en rijden en stuk zuidwaarts om te ontsnappen aan de rukwinden.
Het gelukkige toeval brengt ons in het mooie Frans-Vlaamse stadje Montreuil s/mer, waar we na een terrasje op de Place General De Gaulle, rustig slapen op een parking vlak naast het petanque-lokaal.
We voelen ons zo lekker in dit stadje dat we er nog een nachtje blijven slapen voor we op gas exploratie gaan naar België.
Hier in Frankrijk stoten we op iets wat een groot probleem kan worden voor de rest van de reis.
We reizen met twee gasflessen waarop niet alleen onze ijskast,maar ook het kookvuur,de waterboiler en de verwarming werkt.
Het merk dat wij gebruiken (SHELL) is NIET te verkrijgen in Groot Brittannië, is Niet te verkrijgen in Frankrijk ,daarom besluiten we om niet zuidelijker naar Abbeville te gaan, niet langs de belangrijke steden uit W.O. I te trekken maar noordelijk te blijven op onze weg naar het oosten van Frankrijk en snel even over de grens te wippen in Chimay zodat onze gastoevoer niet in het gedrang komt.
Op onze weg daarnaartoe rijden we door een gemeente die Le Catteau-Cambrésis heet.
Er hangt een pijl naar musée Matisse, het wordt onverwacht een van de absolute hoogtepunten tot nu toe.
Een absolute aanrader voor iedereen die van kunst houdt. Niet alleen de prachtige collectie van Matisse, maar ook de tijdelijke tentoonstelling van Janos Ber en zeker niet in het minst de collectie Herbin.
Ook Lutgard en Berre zijn onder de indruk en Berre tekent tijdens het bezoek een aantal kunstwerken af.
Ik ben op mijn beurt weer onder de indruk van Berres tekentalent.
Ik schrijf het niet graag, maar na dit bezoek aan dit prachtige museum zijn we de grens over gereden en hebben, een paar honderd meter slechts België in,gevonden waarvoor we deze route hadden gevolgd, een bus gaas.
Overnacht hebben we in buurgemeente Couvin ,een sympathieke gemeente ons reeds langer bekend,zodat we s anderendaags terug onze grote reis konden hervatten, tot in Sommepy-Tahure, een dorpje dat Quasi heel de eerste wereldoorlog aan de frontlinie lag en waar we, tijden veranderen, iets zijn gaan drinken in het typisch Frans dorpscafé somme-west in Western stijl.
Na een goeie nachtrust aan het gemeentehuis rijden we door om via het lac du chantecoq en Joinville in Poissons terecht te komen.
Wij zouden hier gewoon doorgereden zijn moesten we niet op het laatste nippertje een bordje naar de camping municipal gezien hebben.
Voor mij is het liefde op het eerste gezicht.Niets,maar dan ook niets is er op die camping te zien.
Buiten een klein gemetseld hok met 2 franse wcs , 2douches ,drie wasbakken en een zitbad.
Electriciteit, warm water, alles is er wat je onderweg nodig hebt.
Prijs 6,70 euro voor 3 man en een camping car, zoals de fransen een mobile-home noemen, en ook nog de gemeentetaks, alles zit erin.Het zijn wel nog hoogseizoensprijzen.
Maar je moet wel zelf de verantwoordelijke gaan opzoeken en zeggen dat je daar geslapen hebt, want anders zouden ze het niet eens geweten hebben.
Net als ik zowat alle regeltjes en reglementen gelezen heb,komt er nog iemand de camping opgereden, Stefan, uit Enghien, Edingen eigenlijk want hij is een Vlaming uit Stekene die ginder ging wonen;
Hij is op weg met de fiets naar zuid Frankrijk om zijn lief ginder te zien.
We nodigen hem uit bij het eten want wij met ons vieren zijn héél de camping, en s anderendaags als hij al doorgereden is voordat wij wakker zijn zijn wij met ons drieën de hele camping.
15 koeien aan de ene kant, 7 jonge stieren aan de andere kant
druk!
Met pijn in het hart nemen we na drie zalige dagen afscheid van Poissons en rijden via Neufchateau en Epinal, overnachten aan het schooltje van Mossoux en s morgens tot aan Gerardmer waar we direct verliefd worden op een andere plek.
Door de hevige regen van de laatste dagen is de plaatselijke camping die vlak aan het plaatselijke meer ligt, leeggelopen.
We vinden een plaatsje vlakbij het water zelfs met verschrikkelijk weer en regen vind ik dit een toplocatie.
Gelukkig betert het weer en na twee dagen schijnt de zon zo hevig en is de lucht zo blauw dat dit bij ons weten de eerste keer is dat we het zo warm hebben.
Omdat we nu al een aantal dagen stil stonden heeft Berre heel wat extra lesuurtjes gekregen, maar hij vind het super.
Vooral de Franse les kan voor hem niet snel genoeg vooruitgaan.
Na het cijferen heeft hij even speeltijd om het meer in te duiken en met enthousiasme aan de Franse oefeningen te beginnen.
Ik heb de indruk dat hij goed werkt.
Na vier zalige dagen Gerardmer is het opnieuw tijd om op te stappen.
We rijden over de Vogezen en vergeten niet op de col de la schlucht op meer dan duizend meter hoogte iets lekkers te gaan drinken.
Dan volgt de afdaling naar Munster waar we bij een Belgisch frituur een friet gaan steken.
Munster bevalt ons en we blijven voor de nacht.
Het is me opgevallen dat ik sinds ik in Frankrijk ben nog niet ben gaan zingen.
Eén van de komende dagen?
|
