Ge vraagt u dan af, "moet ge daar helemaal voor naar Amerika komen ?" Het antwoord is uiteraard nee, maar als er 5 maanden per jaar sneeuw ligt, vindt er allicht ergens een of andere kwiebus een vallei waar ge kunt skiën, en in het allerslechtste geval verschijnt er ook ergens "Alps" in de naam. In dit geval de "Holiday valley" in Ellicotville, het lokale ski resort, met het obligate wandel en mountainbike karakter als er geen sneeuw ligt. Zodus, wij met de "United Nations", of toch een select gedeelte ervan, naar Ellicotville, 45 mijl ten zuiden van Buffalo. Dan ski's huren en een liftpass kopen (47$ voor 6 uur ...dieven !), en dan best toch nog efkes aan de medeskiers vermelden dat ik dat eigenlijk nog nooit gedaan had ... Gelukkig wou M.G. graag proberen te snowboarden, dus wij met twee naar de oefenhelling. Halverwege de oefenhelling begon ik een vaag vermoeden te krijgen wat de mogelijkheden tot draaien betrof , en ik kon die dan al meteen in de praktijk brengen omdat er een boom aan breakneck-speed op me af kwam gestormd - of vice versa althans. De volgende afdaling bleken mijn vermoedens i.v.m. draaien gegrond en begon ik een ander vermoeden te krijgen over hoe ge best tot stilstand kon komen. (Ik had ook lang geleden die James Bond film gezien waarin er veel geskied wordt, ik vermoed dat dat ook geweldig heeft geholpen...) Nog twee afdalingen later had ik het werkelijk min of meer onder de knie, en wou Anna, een andere Italiaanse, ook wel eens een iets uitdagender slope proberen. Op dan moment bevond M.G. zich nog in het "veel sneeuw eten"-stadium met zijn snowboard, dus hem lieten we koud en ongelukkig achter, en wij op de "grote" lift met de anderen. Ze waarschuwden mij bovenaan dat het eerste stuk echt wel steil was, en dat ik misschien eerst een omwegske wou maken om dat op een andere manier te passeren. Uiteraard laat ik mij zoiets niet zeggen, dus toen ik wakker werd in het ziekenhuis ... (nee, zo erg was het niet). Maar het was wél f*cking steil, en er waren vooral veel bulten. Op "landen" had ik nog niet de kans gehad om te oefenen, en veel tijd om dit keer een vermoeden te krijgen hoe dat moest was er niet, voor ik het in de praktijk moest brengen - er was ten andere ook erg weinig tijd verstreken tussen het moment waarop ik me realiseerde dat dat ook een nuttige skill zou zijn om te hebben, en de uitvoering ervan. Bon, skies en stokken terug bij elkaar gezocht, en op naar het volgende stuk dan maar ... uiteraard met hetzelfde gevolg. Het derde stuk was voornamelijk ijs, wat waarschijnlijk heel plezant is als ge weet waar ge mee bezig zijt en het wereldsnelheidsrecord op skies wil breken (of een been) ... maar ik moest weer heel mijn uitrusting bijeen gaan zoeken om dan de laatste, minder steile helling aan te vatten. De volgende keer dat ik als een soort klein sneeuwmannetje op de lift kroop besloot ik dus maar om de omleiding te volgen via het iets makkelijker zij-hellinkje. Opnieuw waren ze echter vergeten om mij iets te vertellen : de slope in kwestie heeft twee bochten, en snijdt op die plekken een "double black diamond" slope - dat is equivalent met "hebt ge uw stokken bij, uw skies én uw pamper aan?" - en dan hebben we het niet over een helling voor geriatrische patienten. Vermits ik zeer slecht ben in het lezen van bordjes als ik probeer recht te blijven staan terwijl ik me aan 50 per uur van een berg afsmijt, zat er bij beide intersecties weinig anders op dan te (proberen te) stoppen. Bij de eerste kruising dacht ik efkes dat de schrik op mijn darmen ging slaan (de double black diamond heet in niet mis te verstane bewoordingen "The Wall", en de tippen van mijn ski's stonden bij wijze van spreken al over de rand ... - gelukkig lag ikzelf nog een vijftal meter eerder Leonardo-da-Vinci gewijs in de sneeuw uitgespreid. Maar allez ... mijn moment de gloire zat eraan te komen, nu ik wist waar ik welke richting in moest slaan, en de laatste afdaling zag er -vanuit mijn oogpunt althans- bijzonder professioneel uit. Nu, of ik daar nog eens 50 dollar aan wil uitgeven, dat valt nog te bezien. Maar ge moet alles ne keer proberen, nietwaar ? M.G. met zijn snowboard kon er over meespreken ... na een uur of vier had hij het voldoende onder de knie om a) de richting op te draaien die hij graag wilde opdraaien b) meestal to stilstand te komen als hij daar zin in had c) ongeveer een van de twee keer zonder te vallen te bunnyslope af te snowboarden en d) ook niet op onverwachte momenten met de voorkant van zijn snowboard in de sneeuw te blijven steken, een salto te maken en (nog) een deuk in de thermos in zijn rugzak te slaan. Dus ook wat dat betreft was het een succes ! Geen foto's uiteraard ...te veel kans op beschadigen van de camera.
