Bron van geluk en frustratie, simpel en complex, boeiend en soms gevaarlijk.
01-06-2009
Waar kijken Europeanen naar?
In 1989 vaardigde de Europese Commissie de directieve Televisie zonder grenzen uit. Europese televisieomroepen moeten minstens 50% van hun programmatietijd geven aan Europese producties.en minstens 10% van die tijd of van het programmatiebudget aan onafhankelijke Europese producties.
In 2007 werd die directieve uitgebreid tot audio-visuele diensten zoals film on demand.
Op 28 mei 2009 presenteerde de commissie een stand van zaken. Drie kwart van de programmas die in prime time uitgezonden worden in de lidstaten zijn van Europese makelij.
De studie onderzocht de kijkcijfers tussen 18 u en 23 u. Europese programmas en films halen 75,5% bereik.
De commissie besluit dat dergelijke producties zeer succesvol zijn. We zien het ook in de kijkcijfers van Vlaamse zenders. Programmas als Mijn restaurant, De laatste show, Aspe, Flikken, Katarak en de dagelijkse soaps op VRT en VTMhalen betere kijkcijfers dan Amerikaanse feuilletons als CSI, Deadwood en The mentor.
Kwaliteit zal een rol spelen. Regisseurs, acteurs en scenaristen kennen hun stiel al rammelen de scenarios nog wel eens en is de geloofwaardigheid in het verhaal af en toe zoek. Op dat vlak stelt de doorsnee Vlaamse kijker echter weinig eisen.
Herkenbaarheid is het belangrijkste succes ingrediënt. Het publiek ziet mensen uit hun omgeving, personages die hun buren kunnen zijn..De verhaallijnen zijn simpel zodat er niet te veel moet nagedacht worden. Leedvermaak en binnenpretjes maken het gerecht af.
Dezelfde trend is terug te vinden in actualiteitenprogrammas. Het gros van de tijd gaat naar binnenlands nieuws en naar trivialiteiten en altijd weer krijgen we de vox populi te horen: de toevallige voorbijganger, de buurvrouw, de bakker ze worden voor de camera gesleurd om hun mening te geven.
Ieder moet voor zich uitmaken of hij dat goed of niet goed vindt. Bij elke televisie wordt een afstandsbediening geleverd waar ook een rode knop opzit om het ding uit te zetten.
Reclamemakers volgen de trend. Zij komen niet tussen in de programmakeuzes die de stations maken maar ze hebben er wel impact op. Zenders die hun publiek zien afkalven worden uit het mediaplan geschrapt. Het gevolg is dat op alle zenders dezelfde soep opgediend wordt.
Uit het rapport van de Europese Commissie blijkt dat maar één Belgische televisiezender de 50% Europese programmas niet haalt: RTL-TVI, de Franstalige commerciële zender. In de lijst staan verder twee stations in Estland, één in Ierland, twee in Italië, één in Portugal, twee in Roemenië, twee in Zweden en twee in het Verenigd Koninkrijk. Het zijn allemaal commerciële stations.
Intern communiceren gebeurt op verschillende niveaus. De medewerkers informeren over het reilen en zeilen in het bedrijf is belangrijk en het moet goed gedaan worden. Dat is één niveau. Het kan (moet) gestructureerd gebeuren, volgens een plan, en door mensen die er verstand van hebben. Goed samenwerken is communicatie op een ander niveau. Ploeggeest is quasi niet te structureren. Een ploeg is optelling van individuen die mekaar niet opgezocht hebben maar toevallig in dezelfde omgeving terecht gekomen zijn. Elk lid heeft zijn eigen persoonlijkheid, ego en ambitie. Het eerste, persoonlijkheid, kan een pluspunt zijn. De twee andere zijn klippen waar elke schipper vroeg of laat zijn schip lek doet op slaan als hij ze niet tijdig ziet. Een voorbeeld? Hier is het, vers uit de praktijk. Een full-service communicatiebureau heeft verschillende afdelingen: strategie, creatie, Internet, klantenbeheer (de accounts), enz. Aan het hoofd van elke afdeling staat een directeur en daar boven een Algemeen Directeur. Een klant vraagt om tijdens een vergadering in Londen een aantal deelnemers die uit verschillende landen komen, te interviewen voor de camera, een opdracht die de Account moet regelen. Die interviews moeten op de website van de klant gezet worden, een taak voor de Internet afdeling waar de techneuten zitten. Alles moet in tien dagen rond zijn. De Account contacteert een medewerker in London die zorgt voor een professionele cameraman. Hij krijgt van de Internet afdeling de technische specificaties over het formaat waarin ze die filmpjes willen. De interviews worden afgenomen en gefilmd, het resultaat wordt te plekke bekeken, de Account neemt de cassette mee naar huis en geeft ze aan de Internet Directeur. Twee dagen later, rond 7 uur 's avonds, laat de Internet directeur aan de Account weten dat er niets op de cassette staat. Paniek bij de Account. Er volgen discussies maar de Internet directeur is formeel: de cassette deugt niet. Die Engelsman kent zijn vak niet en heeft een fout gemaakt.De volgende dag is een feestdag in heel wat landen. Er zit niets anders op dan alles over te doen maar de geïnterviewden zijn al terug naar huis: naar Duitsland, Schotland, Ierland, Denemarken, Italië. De Account contacteert zijn medewerkers in al die landen. Gelukkig heeft hij hun gsm-nummer. Hij legt het geval uit, vraagt hen een cameraman te regelen voor de volgende dag, contacteert de geïnterviewden, probeert agenda's af te stemmen, enz. enz. maar niet iedereen is bereikbaar. En het is dringend. Er komt ook nog een weekend aan. Tussendoor belt hij een kennis die meer weet over filmopnames dan hij. Die wil die cassette wel eens bekijken maar kan pas 's anderendaags. De volgende dag trekken ze naar een televisiestation waar na wat overleg met een technicus de juiste apparatuur gevonden wordt om de cassette af te spelen, met beeld en klank. Alle gemaakte afspraken kunnen afgezegd worden. Wat is het probleem? De directeur van de Internet afdeling is een jonge kerel met een groot ego en vindt zichzelf heel competent. Altijd mee oppassen met dat soort kerels. Hun argumenten: dat materiaal deugt niet, wij hebben geen tijd om ons daarmee bezig te houden (even bellen met de cameraman, bijvoorbeeld, of nadenken en een oplossing zoeken), het is hier heel druk, ... Gelukkig heeft de Account goede relaties buiten het bureau. De Internet directeur zat fout, niet zijn collega's in Engeland. Communiceren, teamspirit, samen een oplossing zoeken? No way. Onbestaande. Door zijn incompetentie - of slechte wil - werden een dozijn mensen lastig gevallen en aan het werk gezet. Voor niets. Bestaat er een oplossing? Neen. Tegen egotripperij en manifeste onwil tot samenwerken bestaat geen medicijn, alleen amputatie. Dat gebeurt ook wel eens maar niet alle bomen worden correct gesnoeid en een boom die niet met kennis van zaken onder handen genomen is, sterft af met al zijn takken en wortels.
De database met de gegevens over media en journalisten is het kapitaal van elke PR.
De herstructureringen bij de media vragen om een regelmatige aanpassing.
Bij de zakenbladen van Roularta Media Group
-is Alain Deneef is algemeen hoofdredacteur geworden
-Vincent Joye verdwijnt als hoofdredacteur van Moneytalk
-An Goovaerts was adjunct-hoofdredacteur en is nu de nieuwe hoofdredacteur van Trends. Ze volgt Guido Muelenaer op.
-Nathalie Van Ypersele is de hoofdredacteur van het maandblad Bizz.
Bij De Morgen verdwijnen o.m.
-Hans Vandeweghe, chef sport
-Bert Bultinck, chef opinie
-Georges Timmerman, journalist
-Thea Swiersta, journaliste
-Dirk Remmerie, chef cultuur
-Filip Claus, fotograaf
En zo zijn er nog een aantal geweest de voorbije maanden. Nieuwe titels en namen verschijnen op de markt (Vitaya magazine, MNM, Joe FM), bestaande titels verdwijnen, magazines passen hun inhoud aan om beter in te spelen op de doelgroep of om een breder publiek aan te spreken.
Je moet het allemaal volgen.
Een database in orde houden is een never ending job en de media observeren een boeiende bezigheid.
Waar komen de schommelingen in de oplage van kranten vandaan?
Bij kleine schommelingen kan het aan de promotie acties liggen: bonnetjes knippen voor zo goed als gratis boeken, Dvds of Cds (mijn spellingcontrole zegt dat ik dit met een hoofdletter moet schrijven). De weekbladen als Humo en Dag Allemaal pakken er nu ook mee uit. De meest succesvolle actie bij Het Laatste Nieuws waren de pluchen beesten, zon jaar geleden. Het moet zijn dat de kinderen daar ook hun zeg in hebben.
Dergelijke acties doen de oplage tijdelijk stijgen maar eens de actie achter de rug, grijpt de lezer terug naar zijn vertrouwde krant.
Een scoop, een primeur, doet ook de oplage stijgen, schreef De Morgen gisteren in haar media bijlage.
De scoop over het cocaïnegebruik van Tom Boonen zou vorig weekend gezorgd hebben voor zon 10.000 extra verkochte exemplaren. De Daily Telegraph deed in Engeland nog beter met de primeur over de onkostennotas van de Britse parlementsleden. Toen ze er op vrijdag 1 mei mee uitpakten op de cover, verkochten ze 93.000 exemplaren meer in de losse verkoop, op een dagelijkse oplage van 817.692 stuks.
Luc Rademakers, hoofdredacteur van de Concentra-kranten Gazet van Antwerpen en Belang van Limburg, zegt in hetzelfde artikel dat scoops vooral belangrijk voor het langetermijneffect. Als een krant vaak genoeg uitpakt met primeurs, trekt dat lezers aan die overtuigd zijn dat die krant sneller bij het nieuws raakt. Je geeft je lezers het gevoel dat ze door het lezen van jouw krant de vinger aan de pols houden.
Een paar bedenkingen:
-Als de oplage van een krant stijgen door een primeur, daalt dan het aantal verkochte exemplaren van een andere krant of niet? Met andere woorden: koopt de lezer een andere krant of koopt hij er twee?
-Als een andere krant een paar dagen later uitpakt met een andere scoop, beweegt de slinger dan in de andere richting?
-Wat een scoop is voor de ene krant, is dat niet voor een andere. De Tijd heeft ook wel eens een primeur maar dan uit de wereld van de economie en financiën en dat doet de oplage niet stijgen met 10.000 stuks. Exclusieve verhalen die dat wel doen, gaan over seks, drugs, bedrog, moord. De populaire weekbladen gaan het ook aan de gore kant van de maatschappij zoeken met grote koppen over de schuinsmarcheerders onder de BVs. De media leven van de publiciteit. Is dat de omgeving waarin je als adverteerder reclame wil maken voor je producten of diensten?
-Zal het publiek die primeurs niet beu worden?
De uitgevers houden de vinger aan de pols. Vandaag breken ze zich het hoofd om in de toekomst te kijken. Zijn de klassieke gedrukte media ten dode opgeschreven? Hoe halen we meer inkomsten uit het Internet? Zullen de surfers die elke dag gratis het nieuws lezen op hun website, bereid zijn te betalen voor dat nieuws? Wat is het effect van het aanbieden van de website in een smartphone versie, leesbaar op de nieuwe mobiele telefoons? En vooral: zullen ze de adverteerders kunnen overtuigen van de impact van reclame op deze media?
De kranten berichtten dit weekend over de dalende oplage in het eerste trimester van dit jaar. Tussen januari en maart werden 8.937 minder kranten verkocht. De Tijd is de grootste verliezer met een daling van 7%. Het Nieuwsblad daalde met 2,1% en Het Laatste Nieuws verloor 0,9%. De Standaard (+ 1,9%) en De Morgen (+ 1,1%) zagen hun verkoop stijgen. De gemiddelde oplagecijfers per dag: - De Morgen: 53.000 - De Standaard: 84.486 - Het Nieuwsblad: 253.418 - Het Laatste Nieuws: 281.472 Vanmorgen op Radio 1 een gesprek gehoord over de dalende inkomsten voor de krantenuitgevers. Volgens Peter Vandermeersch (Coreli = De Standaard, Het Nieuwsblad e.a.) zorgt de verkoop (abonnementen en losse verkoop) voor 60% van de inkomsten. Bedrijven adverteren minder in het algemeen en dus ook in kranten. Speciale bijlagen als Job@ en Vacature zien het aantal personeelsadvertenties zinken. Dus worden er glossy bijlagen gecreëerd die wel veel advertenties bevatten voor luxeproducten. "Of die artikels die erin staan niet betaald zijn door de adverteerders?" wou de interviewer weten. "Absoluut niet," zei Vandermeersch. En daar kwam verscheen die muur weer tussen redactie en de advertentie-afdeling. Tja.
Bekend zanger trouwt voor de derde keer. Groot volksfeest op de Grote Markt van Antwerpen. Goede reden voor het VRT-journaal om er een item van te maken in het middagnieuws, het zes-uur journaal en het 19 uur nieuws. Bekend voetballer nam met zijn sportwagen een bocht aan veel te hoge snelheid en knalde tegen een boom. Een jaar later zijn er herdenkingsceremonies, verschijnt er een boek en wordt er uitgebreid aandacht een geschonken op radio, televisie, in de kranten. Bekend wielrenner wordt voor de 2de keer betrapt op cocaïnesnuiven. Radio, kranten en de televisie natuurlijk. De VRT interviewt hem. Hij zit in zijn salon naast zijn lief. Hij hant een verhaal op van een feestje, teveel gedronken en een black out. Het lief moet moeite doen om het niet uit te proesten. Helden. Pakken geld wordt er naar hun hoofd gegooid om met reclame rond te fietsen of te lopen. Een partijvoorzitter koopt een parlementslid van een rivaliserende partij om. In het Suske en Wiske album 'De Zwarte Zwaan' verwijt Jerom op een bepaald moment aan Lambik dat hij hun geheim verkocht heeft voor een bord linzensoep. "Neen," zegt Lambik, "het waren stoofcarbonaden." Voor linzensoep of stoofvlees doet men het vandaag niet meer. Voor geld wel, voor veel geld. En het volk staat in bewondering. In De Tijd, die vandaag voor het eerst op zalmkleurig papier verschijnt, staat een heel interessant artikel van Wouter Van Driessche over kuddegeest. Ga die krant kopen. Het is de moeite waard. Misschien gaan we eindelijk inzien dat er geen helden zijn, dat we ze zelf creeëren om op hen onze frustraties te projecteren. Zij kunnen wat wij niet kunnen en daarom bewonderen we ze. Omdat ze snel kunnen fietsen, goed tegen een bal kunnen trappen, met veel overtuiging covers zingen van liedjes die anderen al tot een succes maakten. Insmeren met pek en bestrooiken met veren. En dan tentoonstellen op de markt van Mechelen. Een tip: denk goed na vooraleer een held te vragen om ambassadeur te worden van een project, een commerciële actie of een non-profit organisatie. Als ze uitschuiven, schuif je mee.
Toyota ontvangt binnenkort bezoekers met beide open armen.
Daar zal wat chirurgisch knipwerk aan te pas komen.
Gaat het zo slecht bij de reclamebureaus dat ze eender wie laten teksten schrijven voor reclamespots?
Schrijven is geen werk voor amateurs. Het vraagt vakkennis, m.a.w. taalkennis.
Ik twijfelde gisteren zelf ook bij het schrijven van een voice off voor een spot: Is het Je kunt ofJe kan ? Mijn Nederlandse collega gaat voor Je kunt.
Dan maar even de grammatica erbij gehaald. Je kunt is correct maar Je kan wordt ook aanvaard. Informeel staat er bij. In de spot is het spreektaal en daarom heb ik de informele vorm gekozen.
Zoveel tijd spenderen aan zoiets onnozels? Jawel. Een paar miljoen mensen krijgen het binnenkort te horen. Het moet juist zijn.
De copywriter van Toyota denkt er waarschijnlijk anders over. Hij is niet alleen. Ik hoor steeds vaker flagrante taalfouten in reclamespots en dan bedoel ik niet de spots in een of ander dialect. Het is niet nieuw. Toen ik zelf nog klant was bij reclamebureaus heb ik vaak hun teksten herschreven.
Luiheid? Gebrek aan vakkennis? Te weinig budget om een goede copywriter in te huren?
La Libre Belgique is kleiner geworden in omvang. De eerste reactie is dat de krant wel heel dicht gaat aanleunen tegen de huis-aan-huis bladen zoals Passe Partout. Bij nader inzien is het hetzelfde formaat als Het Nieuwsblad en La Dernière Heure. Maar eens je er begint in te bladeren, oogt ze verrassend fris. Klare opmaak, goede mix van foto's, grafieken en tekst, korte stukjes links en rechts van de pagina, of een korte inhoud van het artikel. Een krant ook die je niet meer in twee moet plooien en dus makkelijk overal kan lezen, ook waar er weinig ruimte is (op de tram of het vliegtuig dus). Concurrent Le Soir wordt op hetzelfde formaat gedrukt als De Morgen gedrukt is. De Standaard zit er tussenin. In het begin vond ik dat kleinere formaat maar niks maar eens je eraan gewend bent, valt het goed mee. Op zaterdag koop ik weleens een paar Nederlandse kranten en dat is weer wennen. Eens opengeplooid dekken ze driekwart van de tafel af. Niet handig en niet aangenaam om lezen. Zonder tafel lukt het niet. Afwachten hoe de trouwe lezers van LLB reageren en of het nieuwe formaat nieuwe lezers kan aantrekken. Die zullen bij Le Soir gehaald moeten worden want de andere kranten zoals La Dernière Heure en de publicaties van Vers L'Avenir spreken een andere doelgroep aan, net zoals lezers van HLN of Het Nieuwsblad niet naar DS of DM zullen grijpen. Ze brengen ander nieuws. De uitreiking van De Gouden Uil-literatuurprijs krijgt in HLN een stukje van 7 op 6 centimeter, de helft van het artikel erboven met de titel 'Stinkend' visrestaurant definitief dicht. Voor alles is er een publiek. Kranten geven een goed beeld van de interesses bij de bevolking. HLN is De grootste krant van het land en dat zal nog lang zo blijven omdat de grote meerderheid van de bevolking nu eenmaal niet in literatuur geïnteresseerd is. Hier niet en in de rest van Europa ook niet. Dat heeft natuurlijk niets met het formaat van de kranten te maken, noch met hun inhoud. Ook niet met opvoeding of financiële draagkracht. Het zit in de genen. Niks aan te doen. Wat zou het ook? Nergens heerst zoveel nijd, jaloersheid, hypocrisie en achterklap als in het wereldje van kunst en literatuur. 'Petit gabarit', zeggen ze in het Frans.
Een lang weekend begint. De zon is er, zoals aangekondigd. Kranten en een mok koffie op de terrastafel. Twee tortelduiven van de boom in de bloemenbak. Een brutale verkrachting. Een gehavende torterduif. Over een paar dagen eieren in het nest. Over een week of twee jongen in het nest. Jonge duiven: de lelijkste schepsels op aarde. Ik heb tandpijn. Het wordt een lang weekend. Uilen. De Gouden Uil wordt uitgereikt. De juryvoorzitter mag in alle media uitleggen dat hij een goede juryvoorzitter was. De winnaar zal blij zijn en bekend worden. De vooraad van het boek dat vorig jaar de Gouden Uil won, ligt bij De Sleght, voor een prijsje. In de buurt zit een pauw. We horen ze roepen als de avond valt. 'Leoon', roepen pauwen en de mannetjes spreiden hun staart uit in een waaier om op te vallen, om de vrouwtjes te verleiden. De bankiers, captains of industry, politicy, steken hun staart omhoog. Hier zijn we. Kijk naar onze pluimen. In zijn wekelijkse column in Trends schrijf Marc Buelens: "Bereid u dus al maar voor op het ergste in de sectoren waar de Staat echt moetvoor zorgen. Er zal gewoonweg geen geld meer zijn." en "Grote kuis dus. Maar daar wil uiteraard niemand van de gevestigde waarden van weten. Bankiers moet je zeer goed blijven betalen, want anders verlies je 'talent' Wel talent?" Het talent om niet te zeggen waar het op staat en er mee weg te komen. Het talent om geloofwaardig over te komen op televisie. We staan er bij en kijken er naar. Zoals mijn tandarts. Hij weet ook niet wat de oorzaak is van mijn tandpijn. Het is een lang weekend. Hopelijk heeft hij maandag het antwoord gevonden.
Deelnemen aan een beurs of salon vakbeurs of publiekbeurs kost geld: huur van de standruimte, de opbouw van de stand, het personeel op de beurs, de catering, de publiciteit en de uitnodigingen, enz. enz. Succes is nooit gegarandeerd.
Ik heb het meegemaakt dat een organisator van een nieuwe beurs mij probeerde te overtuigen met een plan waarop alle namen stonden van bedrijven (uiteraard veel concurrenten) die al ingetekend hadden.
Achteraf belde ik een paar van die collegas: niemand had al toegezegd. Ik heb niet toegezegd en achteraf bleek de opkomst heel mager te zijn geweest.
In Gazet van Antwerpen stond maandag een stukje over een Seniorenbeurs die werd georganiseerd in Antwerp Expo:
Woedende standhouders pakken hun biezen in Antwerp Expo
Ze beloofden 30.000 bezoekers, slechts 100 kwamen opdagen
Volgens het artikel hebben de standhouders zich verenigd en een advocaat in de arm genomen om compensatie te krijgen voor de schade die ze geleden hebben.
Een paar tips:
-Bezin eer je begint.
-Vraag aan de organisator zijn mediaplan: waar, wanneer en hoe voert hij reclame voor de beurs. Heeft hij dat niet, doe dan niet mee.
-Controleer of er in die periode andere grote evenementen zijn voor dezelfde doelgroep.
-Vraag je altijd af of de doelgroep wel een goede reden heeft om naar die beurs te komen. Is er een aanbod dat ze elders niet vinden?
-Voer zelf ook promotie onder je klanten en potentiële klanten (zeker van toepassing bij een vakbeurs).
Het televiesiejournaal van Fr3 meldde dat in Frankrijk zo'n 65% van de kiesgerechtigden op 7 juni niet zouden gaan stemmen voor het Europees Parlement. In datzelfde journaal bekritiseerden politici het feit dat sommige partijen gesjeesde ministers bovenaan op hun lijst zetten. In Italië heeft Berlusconi dat probleem niet. Hij zet een aantal 'rondborstige schonen' op zijn Europese lijst, weet De Morgen: een Big Brother-ster, een lingeriemodel, een soapactrice en een gewezen miss. Hebben we die bij ons ook niet? In de kranten is ook te lezen dat de website Parlorama.eu het aantal aanwezigheden en tussenkomsten geteld heeft tijdens de voorbije legislatuur van het Europees Parlement. Jean-Luc Dehaene is de slechtse Vlaamse Europarlementariër. Hij is 840ste op 920 parlementsleden. Ik ben benieuwd naar de opkomst voor deze verkiezingen in de landen waar geen kiesplicht is. In landen als Bulgarije, Roemenië, Estland, Letland en de andere ex-communistische staten zal er waarschijnlijk nog wat enthousiasme zijn. Maar daarbuiten? Onze Europarlementariërs maken te weinig lawaai. We willen van hen horen dat ze mee aan de touwtjes trekken in het economisch debacle dat de haute-finance ons geleverd heeft. Weten ze wel waar de touwtjes hangen?
Gooi al je boeken over marketing, over commununicatie, over reclame maar weg (behalve dat van mij uiteraard).Vergeet je kandidatuur voor Marketeer van het Jaar 2009. De prijs gaat naar Jean-Marie Dedecker. Volg de boksmatch. Hij doet wat hij moet doen, of beter, hij doet het tegenovergestelde van wat in de boeken voorgeschreven wordt. In de ring incasseert hij de slagen en haalt op het juiste moment uit met uppercuts. - Journalisten verwijten JMD dat hij een populist is. "Natuurlijk", zegt JMD. "Ik ben daar trots op. Zoek het woord populist maar eens op in het woordenboek." Het publiek rond de ring veert recht. 1-0. - JMD stuurt een privé-detective achter Karel De Gucht. Hele en halve pagina's in de kranten, uitleg op de radio en de televisie, in de Zevende Dag. Ik heb dit gedaan en dat niet. "Natuurlijk ga ik dat nog doen." Hij zegt dat hij zijn werk als parlementariër doet en dat journalisten ook beter hun werk zouden doen. Het publiek veert recht, joelt. 2-0 Het verhaal zou uitgebracht zijn door een misnoegde ex-LDD'er. Misschien. Als het zo is, heeft die een prachtig cadeau geschonken aan JMD. Over een paar dagen komt er een boek uit over JMD. Het zou controversieel zijn. Het stond al in de kranten en het zal nog in de kranten komen. JMD heeft ongetwijfeld zijn reactie al op papier gezet. LDD wint de verkiezingen. De andere partijen hangen nu al in de touwen. De bokshandschoenen van het VB komen uit de shiekenbak. JMD doet het met de blote knuisten. Het publiek houdt van helden (staat in de marketingboekjes). Wat ze vertellen, doet er niet toe. Het Lied van Schijn en Wezen.
In Nederland moeten jongeren die naar de universiteit willen eerst een proef afleggen om te bewijzen dat ze kunnen schrijven zonder fouten. In Vlaanderen is het niet beter gesteld met hun schrijftalent. Een professor Academisch Nederlands vertelde dat het met die spelling nog mee viel omdat ze hun papers getypt moeten afleveren. Met dank aan de spellingcontrole op de computer. Maar de studenten zijn niet in staat drie behoorlijke zinnen op papier te zetten die ook nog verband met elkaar houden. (Peeters & Pichal, VRT Radio, vandaag).
Een vergelijking van de inhoud van Het Journaal (VRT) en Het Nieuws (VTM) in Humo. Wie geïnteresseerd is in actualiteit kan beter wat anders doen tussen zeven en acht 's avonds. Een goede krant lezen, bijvoorbeeld.
Op persreis in het Baskenland een lokale krant gekocht: - le journal du Pays-Basque (Euskal Heriiko Kazeta): een 'tribune libre' op pagina 2 onder de titel Vive l'Europe libre!, een kritische kijk op uitspraken van Obama in Praag i.v.m. met de toetrede van Turkije tot de EU. Verfrissend. En een lokaal weekblad - la semaine du Pays Basque: een protest actie van de vissers van Sain-Jean-de-Luz, ooit de grootste vissershaven voor tonijn in Europa. De visvangst zorgde er voor welvaart tot de industrie de verwerking overnam en verplaatste naar geautomatiseerde fabrieken. Vandaag wordt er nog op sardines gevist en het leven wordt hen zuur gemaakt. Om te protesteren hebben ze een ton sardines uitgekiepert op de trappen van de Chambre de commerce et d'industrie. In Frans-Baskenland is alleen het toerisme nog winstgevend. Op een persreis wijk je met de journalisten al eens af van de begane paden. We bezochten Pasaia, een industriestadje in Spaans Baskenland. Aan de muren hingen affiches met foto's van mannen, jong en oud, die in de gevangenis zaten. De ene opgepakt als verdachte in een bomaanslag, een andere omdat hij betrapt was bij het ophangen van een poster. De affiche was een protest tegen het feit dat ze in gevangenissen zaten vèr van hun woonplaats zodat het voor de familie moeilijk was hen vaak te bezoeken. De echte reden is dat ze in Baskenland als politieke gevangen zouden beschouwd worden. Ik heb een hekel aan nationalisme maar krijg het koud van zo'n affiches met pasfoto's. Ik zag ze ook in Duitsland toen er nog klopjacht gehouden werd op de leden van de Baader Meinhoff Gruppe. En ik dacht aan de ouders die ook die affiches zagen hangen in benzinestations en openbare gebouwen. Wanted. Gezocht.
L'Aquila crolla, un'intera città finisce in strada 150 doden zijn er al geteld en 70 duizend mensen zijn hun woning kwijt. Aardbevingen, tsunami, vulkaanuitbarstingen: telkens weer ondervinden we dat we hier maar gasten zijn. Abruzzo. Het is een mooie streek, wild. Weinig toeristen gaan die kant op. Alleen bergbeklimmers worden aangetrokken door de Gran Sasso, de hoogste berg van Italië waar Mussolini een tijd gevangen gezet is. De witte herdershonden dragen een halsband met pinnen om zich te beschermen tegen wolven. In de bergen lopen beren vrij rond. Ik ben er drie keer geweest. Op de markt van L'Aquila begon een marktkramer uit volle borst "Parla mi d'Amore" te zingen. In de pizzeria waar ik s'avonds ging eten bekeken ze mij eerst argwanend, de tweede dag zegde iedereen vriendelijk goede dag en de volgende avond kwamen ze mij vragen waar ik vandaan kwam en of ik geen zin had een handeltje op te zetten met tweedehands auto's. Het bijgeloof is leeft nog sterk onder de bevolking. In Cocullo trekt elke eerste donderdag van mei de slangenprocessie door de straten van het dorp om bescherming af te smeken. Het beeld van San Domenico hangen ze vol levende slangen. Op de markten worden amuletten verkocht die bescherming bieden tegen het kwade. Het heeft hen niet veel geholpen. De marktkramers zullen een tijd lang niet meer zingen. De autostrade naar Cocullo is afgesloten. Ook nieuwe huizen zijn ingestort. Il bluff dei palazzi anti-sismici, titelt de Corriere della Sera vandaag. Franco Barberi, presidente della Commissione grandi rischi, beweert dat er bij een gelijkaardige aardbeving in Californië niet één dode zou gevallen zijn. De brug die Berlusconi zo graag zou bouwen tussen het vaste land en Sicilië wordt opnieuw ter discussie gesteld. Ongetwijfeld terecht. In L'Aquila staat ook een kerk gebouwd ter ere van de enige paus die er ooit de brui aan gaf. Het geval staat bekend als 'Il gran rifiuto'. Zijn pausnaam was Clemens. Dante gaf hem een plek in zijn hel. Dat verhaal schrijf ik nog eens neer in een volgend boek. Ik vraag mij af of de kerk nog recht staat.
Interessant artikel deze week in Knack: Marketing achter de verkiezingen.
Drie wijzen geven hun mening: Jan Callebaut, ex-Censydiam en nu Why5research, Guillaume Van der Stighelen van Duval Guillaume en Fons Van Dijck, ex-SPA, ex-Telenet en nu think/BBDO dat voor Open VLD werkt .
Zoals te verwachten, spreken ze mekaar tegen.
Toch een interessante opmerking gevonden bij Jan Callebaut:
Er wordt veel onzin verteld over marketing. Terwijl het helemaal niet alleen over reclame of een slogan gaat. Marketing, dat is de markt bestuderen.
Juist. En al het andere is communicatie.
Ook een opmerkelijke quote in De Standaard vandaag van Carl Honoré, auteur van het boek Slow Kids: Opvoeden is productontwikkeling geworden.
Vandaag is iedereen een product dat verkocht moet worden: politici, Missen, zangers (of wat er moet voor doorgaan), schuinsmarcheerders, kinderen. De televisie is een warenhuiscatalogus.
Wie geen held wordt, is een verliezer. Bij die verliezers zitten vele parels die in stilte schitteren.
Zopas de laatste aflevering gezien van 'In Europa', de documentairereeks over honderd jaar Europese geschiedenis gebaseerd op het boek van Geert Mak, en gepresenteerd door de auteur. Aflevering 35. Thema: 1992 - Bosnië, Europa, de waarheid. Een populaire televisie presentator die zijn ontslag kreeg na één kritische opmerking ten aanzien van de machthebbers werd het leger en de oorlog ingestuurd. Voor de serie ging de Bosnisch-Servische journalist Trkulja die in 1992 naar Nederland vluchtte hem weer opzoeken. "Als je in de oorlog meegevochten hebt, kan je daarna nooit meer journalist zijn," zei hij. "Je kan nooit meer over ethiek schrijven, of over moreel gezag. Ook niet als je in de politiek gezeten hebt." Twee historici sloten de serie af met een gesprek over 'de waarheid'. Alleen al voor die aflevering 35 moet je de dvd van die serie kopen. En/of het boek lezen.
Het was de week van de personalities. Leterme maakt show in de media. Verhofstadt maakt show in de media. De media maken show met Beaucourt. Obama maakt overal show. Gevolg: zijn populariteit daalt in Amerika. Ze zien hem te vaak, en al wat te veel is, gaat vervelen. Verveling stoot af. De kunst bestaat erin goed te doseren, op het gepaste moment naar buiten te komen, iets zeggen of doen dat er toe doet. Aangenaam verrassen. Spreken is zilver, zwijgen is goud. Die oude spreekwoorden verslijten niet. De spindokters zouden ze op de muren van hun bureau moeten kalken.
Frans was een thema in Vandaag, vandaag op Radio 1 iets voor 18 uur.
De kinderen in het vijfde en zesde leerjaar slagen met vlag en wimpel in het examen voor de eindtermen Frans maar kunnen geen behoorlijke zin zeggen.
Een expert legde uit dat de lat te laag ligt bij die eindtermen. De kinderen moeten er bijvoorbeeld woorden overschrijven. t Zou al heel erg zijn als ze daar niet in slaagden.
Het zou ook slecht gesteld zijn met de kennis van het Frans bij de onderwijzers.
De journalist was naar een klas getrokken. Simpele vragen als Hoe laat is het? en Welke dag is het vandaag? werden door de kinderen beantwoord met een combinatie van klanken die voor een Chinees misschien wel als Frans klonken.
Op het einde van de reportage kreeg ook de onderwijzer een vraag van de journalist:
Hoe staat het met uw kennis van het Frans?
Antwoord:
« Mon Français ça marche bien pour le moment. »
Geslaagd voor de eindtermen lagere school.
Mijn groot geluk was dat ik opgroeide in een gemeente met taalfaciliteiten. Wij kregen Frans vanaf het derde leerjaar en het werd gegeven door een vakleraar die alleen Frans onderwees in alle klassen. En hij kende Frans.
Thuis werd er ook alles aan gedaan opdat we die tweede taal zo goed mogelijk onder de knie kregen.
Vandaag heb ik verschillende klanten in Parijs, in Genève en in Luxemburg. Dankzij mijn kennis van het Frans.
En daarenboven kan ik zonder woordenboek Le Monde lezen, genieten van de poëzie van Rimbaud en naar het nieuws kijken op TF1 en Antenne2.
De voorbije dagen was er allerlei nieuws over de media in de media: - De commerciële radio's Q Music, MNM, 4FM (of is het al Joe FM), Nostalgie e.a. steken meer energie in spectakels dan in radioprogramma's maken. - Radio Eén verliest haar doelgroep. - Minister-president en minister van media Kris Peeters gaat een stuurgroep oprichten die de crisis in de media moet aanpakken. Dat zei hij op de Staten-Generaal over de media. Roularta baas Rik De Nolf vertegenwoordigde de mediabedrijven en zei dat met met die crisis in de media allemaal nogal meevalt. - Mediajournalist Becht Decaestecker zegt in De Morgen dat de opleidingen journalistiek niet deugen. - Roularta noteert een winstdaling van 14 procent en heeft een nettoschuld van 165 miljoen euro. - De BBC moet de komende drie jaren 400 milien besparen. - In de VS volgden in 2008 meer mensen de actualiteit op het internet dan in gedrukte media. - De Persgroep verkoopt het maandblad Genieten aan Dupedi Dupuis Presse. - Het oudste weekblad van België, De Eecloonaar', verdwijnt. - In Nederland probeert een nieuwe omroep 3C in aanmerking te komen voor een plaats in het omroepbestel. 3C zich wil toeleggen op kunst en cultuur. Volgens het NRC Handelsblad: Veel publiek geeft blijk van belangstelling voor kunst en cultuur. Maar bij de televisie heeft het weinig te zoeken, want daar is de culturele programmering een zooitje, ...
Advertenties met leuke dames in sexy outfit zouden niet meer werken, las ik onlangs.
Journalisten staan er blijkbaar wel nog voor open. Ze denken aan hun lezers (zie bijvoorbeeld de websites van een aantal kranten en de meest gelezen rubrieken).
Collegas in Ierland slaagden er niet in om aandacht te krijgen voor de Help- Voor een rookvrij leven anti-tabak campagne die ze voeren. Dat Ierland al een paar jaar geleden een algemeen rookverbod ingevoerd heeft in pubs, restaurants en openbare gebouwen zal er wel iets mee te maken hebben.
Het voorbije weekend waren mijn collegas met de campagne aanwezig op de Debs and Student Fashion Expo in Dublin. Ze huurden Ruth ONeill voor een fotoshoot waarbij sexy Ruth met een brandblusser een reuzensigaret te lijf ging en stuurden hun persbericht met de fotos naar de kranten.
Resultaat: foto en uitleg in alle belangrijke kranten. Het voorbeeld komt uit de Irish Independent.
En ja, ik weet het: sex is seks in het Nederlands maar met drie letters trek ik misschien extra lezers aan.
Ik ben Emile Clemens
Ik ben een man en woon in Duffel (België) en mijn beroep is communicatie consultant.
Ik ben geboren op 29/01/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: boeken, jazz en media..
Ook: Docent PR en Interne Communicatie. Boek: Ik zou zeggen dat ... (uitg. Plantyn). Jazz'halo.
La Libre Belgique is kleiner geworden in omvang. De eerste reactie is dat de krant wel heel dicht gaat aanleunen tegen de huis-aan-huis bladen zoals Passe Partout. Bij nader inzien is het hetzelfde formaat als Het Nieuwsblad en La Dernière Heure.
