t Is al vele jaren geleden dat ik nog naar een voetbalwedstrijd ging kijken en dat was in de tijd dat men nog recht stond op de gradins. Het is nog veel langer geleden dat ik zelf wel eens tegen een bal trapte.
Het voetbal heeft zich aangepast aan de maatschappij. De spelers bij de grote clubs komen naar de training met hun Porsche, Ferrari, Mercedes, Lamborghini. Ze brengen evenveel tijd door bij de kapper als op het trainingsveld. Het zijn helden voor hun supporters, ook voor de geprivilegieerden die champagne drinken in loges en business seats.
Maar al draagt een aap een gouden bril, het is en blijft een lelijk ding.
De belangen zijn groter geworden maar de scheldwoorden zijn dezelfde gebleven. In de wedstrijd Anderlecht Standard werd de theorie in praktijk omgezet: een speler van Standard Luik schopte een tegenstander een been af.
De club verdedigde zijn speler. Sponsors van Standard dreigden er mee het contract op te zeggen: heel de heisa zou hun imago schaden.
Olivier Rochus, tennisspeler,vandaag in De Standaard. het gaat al lang niet meer over dat balletje over dat net kloppen. Tennis is entertainment, show, lifestyle. Het enige wat bedrijven zoeken is exposure.
Jan Mulder, ex-voetballer,vandaag in De Standaard:
DS: Hoe draai je de klok terug?
JM: Dat zal niet gebeuren, nooit. Omdat het publiek hier wel pap van lust. Denk je nu echt dat die kermende massas in de Z-side zitten te wachten op een lange dribbel van de nieuwe Robbie Rensenbrinck? Nee hoor, zonder open beenbreuken is het voetbal gewoon niet leuk meer. De hypocrisie stoort me mateloos.
De sponsor van Standard Luik is al bijgedraaid. Ze blijven de club steunen. Logisch.
Heel België weet nu wie de sponsor is van de club, niet alleen de supporters. De woordvoerder is een week lang in alle media aan het woord geweest en heeft getoond dat ethiek in de waarden van het bedrijf staat. De woordvoerder verdient een stevige eindejaarspremie.
Sport is entertainment, show, lifestyle, alles waar het in onze westerse maatschappij om draait. Agressie en brutaliteit zijn er een onderdeel van en krijgen ruim aandacht in de media.
Op vakantie in Engeland kwam ik terecht in het dorpje Cerne Abbas met een oude abdij. Cerne Abey werd in het jaar 987 gesticht.
Op de muur van het kerkhof vond ik een tekst die de legende vertelt van Sint-Augustinus. Die zou bij zijn bezoek aan de abdij een bron doen ontspringen hebben ten behoeve van de herders.
Tot zover de legende, zegt de tekst.
The truth: it is thought that the above legend was invented by the Benedictine monks of Cerne Abbey to serve as an attraction for pilgrims.
Een mooi verhaal en mond-aan-mond reclame: Youtube avant-la-lettre.
Wie wil weten: - wat de slogan betekent "He doesn't hide the truth ... he just filters it" (promotie voor de film 'Thank you for smoking') - hoe je in drie dagen tijd 216 klachten binnenkrijgt in je e-mail box over een aap in een televisiespot - hoeveel kans je hebt dat je persbericht opgepikt wordt door de media - wat het verschil is tussen een krant voor het grote publiek, een kwaliteitskrant, een lifestyle magazine, een vakblad, een weekblad en zo voort en zo voort - hoe je een mediapartnership realiseert - wat het alternatief kan zijn voor persconferenties waar geen journalisten zullen naartoe komen - of Twitter, Facebook, Youtube en zo voort en zo voort echte PR instrumenten zijn kan zich inschrijven bij BIRM in Antwerpen waar ik vanaf 14 september tot midden november één avond per week de module Public Relations geef in de afdeling Graduaat Marketing. Breng mijn boek 'Ik zou zeggen dat ...' mee want dat is het handboek voor de cursus maar de antwoorden op de vragen hierboven staan er niet in. Die krijg je in de cursus.
De grootste krant van t land wordt nog groter en de verkoop van De Morgen en De Standaard is ook gestegen de voorbije drie maanden.Onze Franssprekende landgenoten hebben minder kranten gekocht.
De media gaven dit weekend aandacht aan de CIM-resultaten over het tweede kwartaal van 2009. De ene krant verkocht de voorbije drie maand een paar honderd of een paar duizend kranten meer, de andere deed moest een min-verkoop vaststellen.
De verkiezingen zullen er wel mee te maken hebben dat DS en DM meer gekocht werden. Bij de meer populaire kranten zal het nieuws uit de entertainment- en sportwereld een rol gespeeld hebben, en vooral de manier waarop dat nieuws gebracht werd.
(Het Laatste Nieuws ging vooruit maar Het Nieuwsblad ging verkocht 4.516 stuks minder).
In een opiniestuk in De Morgen valt Leo Neels, professor mediarecht aan de KUL en de Uantwerpen, een aantal media aan onder te titel: Media zonder ethische grenzen.
Prof. Neels zegt dat de zelfdoding van zangeres Yasmine worden door sommige weekbladen en door een krant gebruikt om hun verkoopcijfers nog te verbeteren.
De redacties die zich er mee inlaten, zijn niet dom, zij doen zulks uit weloverwogen verkoopsdrang, en profiteren daarbij van de sensatiezucht van hun publiek.
Hij noemt het een macabere marketing van drukwerk.
Professor Neels heeft natuurlijk gelijk maar de media lopen hun publiek achterna.
Omdat onze kijkers dat vragen,antwoordde Siegfried Bracke ooit op de vraag waarom het VRT-journaal zo plat geworden was.
Professoren en academici hebben een vaste betrekking en een goed inkomen en zijn niet afhankelijk van de verkoop van een of ander product. Journalisten wel en uitgevers wel.
De Amerikaanse auto-industrie gaat ten onder omdat ze autos blijven maken zijn die te duur zijn, te veel verbruiken en die niemand wil kopen.
Mag dat als excuus gelden om zomaar eender wat te publiceren in de krant? Ja, zolang het geen leugens zijn.
In de artikels waar Prof. Neels naar verwijst worden de nabestaanden van de zangeres geïnterviewd. Die weten dat het gepubliceerd zal worden. De lezers van die kranten en bladen weten welk soort nieuws ze zullen krijgen.
Verander de mentaliteit van het publiek en de media zullen volgen. Net zoals die Amerikaanse autobouwers maar die zijn er te laat achter gekomen.
Je hebt er zeker over gehoord of gelezen: een vacature om gedurende 6 maanden op een tropisch eiland te gaan wonen, de schildpadden te observeren, af en toe in zee te duiken, dagelijks een blog bijhouden en daar 85.000 euro voor betaald krijgen.
De media berichtten er regelmatig over en de uitverkorene kwam op televisie.
Het was voor de show. De hele actie was uitgekiend door een PR bureau, Cumminsnitro, om promotie te voeren voor het toerisme in Queensland en de eilanden van de Great Barrier Reef in Australië.
Het bureau won er in Cannes drie Grand Prix mee (voor PR, voor Cyber en voor Direct) en vijf Lions.
Op de website www.cumminsnitro.com vind je de hele case study, inclusief clips van nieuwsuitzendingen.
Of hoe PR veel meer is dan het verspreiden van persberichten. Alles begint met het idee. Over kosten en return van deze actie: Media Marketing n° 140, juli - september. Te koop in de krantenwinkel.
Door een technisch probleem kwam er donderdag geen nieuws op de VRT om 18 uur. Kan gebeuren. Om 19 uur was er wel nieuws. Dhr. Rik Torfs doet niet meer mee in de volgende serie van 'De Slimste Mens'. Belangrijk genoeg om er een paar minuten aan te besteden. Op de persconferentie waar de grootste studie ooit uitgevoerd in alle landen van de EU (over het koolmonoxide gehalte in onze longen als gevolg van roken en polutie) gepresenteerd werd, waren amper journalisten aanwezig. Aan mijn klanten en studenten zeg ik dat de pers alleen geïnteresseerd is in echt nieuws. Maar wat is 'nieuws'? Vandaag lees ik in De Morgen dat het fotoagentschap Gamma op het punt staat de boeken neer te leggen. "De pers interesseert zich niet meer voor de grote, diepgravende reportages," zegt CEO Stéphane Ledoux. De pers misschien niet maar de lezers wel. Ik toch. Ik denk niet dat ik de enige ben.
Ik ben overstag gegaan. Ik heb mij aangesloten bij de grote massa op Facebook en de iets minder grote massa op Linkedin en Plaxo. Twitter laat ik nog even met rust. Ze zitten daar niet op mij te wachten.
Ik heb het gedaan om mee te zijn, om eens te kijken waar heel die hype over gaat. Het zijn moderne communicatiemiddelen, wordt gezegd en aangezien dat nu net mijn job is.
Facebook is nogal onnozel maar ik heb er wel een vriend teruggevonden die ik al een hele tijd uit het oog verloren was. Een pluspunt. Hetzelfde voor Plaxo en Linkedin.
Een Nederlands communicatiebureau, Wisse Kommunikatie, doet een proef om te zien of het mogelijk is media aandacht te genereren in de gedrukte pers en online door alleen Twitter als communicatiemiddel te gebruiken. In plaats van een klassiek persbericht te verspreiden, zullen ze de informatie alleen op Twitter zetten.
De sociale netwerken zouden voorwaardelijke wijs een belangrijke rol beginnen te spelen in de communicatiemix. Journalisten gaan online op zoek naar nieuws. Ze willen de eerste zijn om het op de website van hun krant of magazine te plaatsen. Check en dubbel check? Te weinig tijd. En zo worden er kwakkels de wereld ingestuurd, overgenomen door gerespecteerde media die weer een beetje van hun respect verliezen.
En ook: heeft een bericht meer nieuwswaarde als het op Twitter gezet wordt dan wanneer het met een gewoon persbericht verspreid wordt? Natuurlijk niet. Voor journalisten - voor de die van de populaire berichtgeving - hangt de nieuwswaarde af van de bekendheid van de twitteraar. Als Lance Armstrong vandaag opstaat met de hik, dan is dat nieuws. Als ik problemen heb omdat ik gisteren teveel kersen gegeten heb, dan is dat lastig voor mij maar geen nieuws. Toch maar volgen en bijblijven met die evoluties. We noemen ons niet voor niets communicatiespecialisten.
Italië heeft 280 verschillende merken gebotteld water, allemaal 'au de source', bronwater. Italië is een vulkanisch gebied (zoals de recente aardbevingen in L'Aquila nog eens aantoonden) en rijk aan bronnen. Niet gemakkelijk om zich als merk te profileren. San Pellegrino is zowat het enige merk dat ook in het buitenland gekend is en gecommercialiseerd wordt. Het probleem is hetzelfde. Hoe zich laten gelden in markten met stevige eigen merken als Spa, Bru, Chaudfontaine enz. in België, Vittel, Perrier, Contrex e.a. in Frankrijk? Door zich een apart imago aan te meten. San Pellegrino is in de eerste plaats een restaurant merk. De limonades Aranciata en Limonata worden zelfs uitsluitend in restaurants verkocht. Het merk presenteert zich als hèt mineraal water dat bij een gastronimisch diner past. Om dat te onderlijnen, organiseert San P. al negen jaar de San Pellegrino Cooking Cup: een combinatie van een zeilregatta en een kookwedstrijd. Jonge koks uit verschillende landen koken in de kombuis van een zeilschip een gastronomisch diner terwijl de boten waarop ze aan de slag zijn een zeilwedstrijd varen in de lagune van Venetië. Dit jaar deed er voor het eerst een jonge Belgische chef mee, Olivier Massart, die onlangs zijn eigen restaurant Ô de Vie opende in Juprelle. Zijn concurrenten kwamen uit Zuid-Afrika, Dubai, Engeland, Italië en nog vijf andere landen. Voorlopig resultaat: uitgebreide artikels met foto's in Paris Match (Belgische editie), Le Soir, La Dernière Heure, en hopelijk volgen er nog een paar in Vlaamse tijdschriften. Ze hebben allemaal een uitgebreid verslag met foto's gekregen. Opdracht: image building. Doel: San Pellegrino 'incontournable' maken voor de liefhebbers van gastronomie. Hoe? Door een evenement op te zetten dat uniek is.
Nieuws in de kranten vandaag: een vijftienjarige adviseert zakenbank Morgan Stanley. De jongen die stage loopt bij de bank (of is het een vakantiejob) werd gevraagd een rapport te schrijven over het mediagebruik van zijn vrienden. "De meest verhelderende inzichten die we ooit onder ogen hebben gekregen", vond de zakenbank, schrijft De Morgen. Zijn rapport is niet op cijfers gebaseerd, wel op wat zijn vrienden hem vertellen. En wat vertellen die? Dat tieners niet op twitter zitten, geen kranten lezen en een hekel hebben aan advertenties. Daar vielen de heren bij de bank van achterover en blijkbaar ook hun klanten en zelfs de Financial Times. Jongens toch. Toen ik vijftien was bestond Twitter niet, internet niet en was er alleen op buitenlandse zenders reclame te zien. Advertenties lieten mij en mijn vrienden ook koud en in de krant van onze pa bekeek ik de sportuitslagen en de cinemaprogramma's. Jongeren worden door bedrijven ontleed, uitgekleed (figuurlijk), geanalyseerd om te ontdekken hoe ze hen zo snel mogelijk van hun zakgeld af kunnen helpen, hen een kredietkaart kunnen aansmeren, hen vetmesten met fastfood, frisdrank en snoep en hen een alcoholverslaving aansmeren. De media, televisie op kop, verlagen het niveau van hun programma's om jongeren voor het scherm te krijgen zodat die bedrijven bij hen adverteren. Dat die jongeren toch nog zelfstandig denken, komt niet op bij de heren en dames die het allemaal uitkienen. Neem nu die kranten. Welke vijftienjarige koopt die zelf? En de krant van pa lezen: niet cool. Als ze ouder worden, kopen ze wel een krant. Een kleine groep zal de krant lezen om iets te ontdekken over cultuur, over de nieuwe films, over muziek en nog later misschien over de politiek en de buitenlandse actualiteit. De grootste groep grijpt naar een krant met veel sport, misdaad en ongevallen. Niets nieuws onder de zon. Twitter mag hen koud laten - logisch - maar Facebook niet want daarmee kunnen ze afspreken met hun vrienden en scoren bij het andere geslacht. Wij kochten daar een gitaar voor waar we nooit behoorlijk leerden op spelen of een brommer die het vaak liet afweten. De technologie is veranderd, er is apparatuur bijgekomen maar er is niks veranderd. Als we al eens vaker naar jongeren (en ook ouderen) zouden luisteren, hoeven we geen rapporten en analyses meer te bestuderen. Maar daar zijn de rapportenmakers en studiebeurs het weer niet mee eens. Iedereen wil graag zijn boterham verdienen.
De racecircuits zijn lange tijd het geprivilegieerde actieterrein geweest van de tabaksproducenten.
Het verbod op tabaksreclame deed de logos en merknamen op en rond het circuit, op de wagens en op de kledij van de racers verdwijnen.
Nu rijdt er een auto rond met een heel andere boodschap: de anti-tabak campagne van de Europese Commissie, HELP Voor een rookvrij leven.
De Belgische piloot Stéphane Lémeret rijdt de wedstrijden van de FIA GT competitie in een Saleen bolide met het HELP logo en het telefoonnummer van de tabak-stop-lijn.
Op 25/26 juli staat de raceauto aan de start van de 24 H van Francorchamps. In de HELP tent langs het circuit kan het publiek tips krijgen om te stoppen met roken, zelf tips achterlaten die anderen kunnen helpen en op een cyberdesk surfen op de website. www.help-eu.com Op de foto: de raceauto op het circuit van Silverstone
De macht van de media is een boek van oud VRT-directeur Cas Goossens, uitgegeven bij Van Halewyck. Cas Goossens was radio- en tv-journalist, directeur van het secretariaat van de BRTN en administrateur-generaal van de VRT. Als ik een boek met de titel De macht van de media - De markt is baas in een boekenwinkel uitgestald zie liggen, moet ik het kopen. Ik verwacht een boeiende benadering van de media vandaag en heel wat informatie van achter de schermen. De man heeft ongetwijfeld nog contacten in het wereldje en heeft tijd om te analyseren. Het viel even tegen. Analyseren doet Cas Goossens wel maar veel nieuws valt er in zijn boek niet te rapen voor iemand die dagelijks een paar kranten doorneemt en de media op de voet volgt. De titels van zijn hoofdstukken hadden al een hint moeten geven: De digitale explosie, Porno brengt op, De president en de journalist, De pers inkwartieren, De bal, het geld en het beeld, enz. Goossens behandelt een aantal thema's die al vaak in kranten en andere media aan bod kwamen, en nog komen. Columnisten en commentatoren geven regelmatig uiting aan hun ontevredenheid over de manier waarop bepaalde thema's behandeld worden, over het feit dat de marktwaarde voorrang krijgt op de nieuwswaarde, over de onbezonnenheid waarop sommige journalisten en media (gewoonlijk de concurrentie) bepaalde nieuwsfeiten brengen. De auteur verwerkt al die informatie in hoofdstukken waarin hij beschrijft hoe de media vandaag omgaan met thema's als voetbal, de oorlog in Irak, doping en zo voort. Zijn bronnen zijn de media zelf: de kranten, de radio, de televisie. Voor starters: een mooi overzicht van de manier waarop de media vandaag (moeten) werken. Voor gevorderden: niet echt interessant tenzij je niet elke dag minstens één krant leest. Maar dan ben je geen gevorderde en zeker geen professional.
Een strategie voor communicatie. Begin er maar aan.
Mark Anthierens, hoofdredacteur van PUB,schrijft in zijn voorwoord deze maand:
Dat gebeurt pas wanneer klant en bureau op dezelfde golflengte zitten, in de kracht van creatie geloven en strategisch op het juiste spoor zitten.*
Golflengte: als bureau stem je af op de golflengte van de klant, de opdrachtgever +
De kracht van creatie: de opdrachtgever wil zijn klanten bereiken =
De strategie: op het spoor naar station Meer Omzet. Bij voorkeur aan HST snelheid en in economy.
A is gemakkelijk. Je moet alleen maar goed luisteren naar je klant. Hij kent zijn producten als geen ander.
Met B moet je opletten. Je hebt goede medewerkers nodig met een stevige dosis fantasie en relativeringsvermogen. Hun creativiteit mag niet dienen om hun collegas creatievelingen te overbluffen. Ze moet het product dienen.
Bij C wordt het gevaarlijk. Je moet de juiste instrumenten kiezen en daarom moet je de media kennen, de resultaten van studies lezen en evalueren, het budget afwegen tegen de te verwachten resultaten.
Niet zo simpel, communicatie.
* Als je wil weten waar hij het over heeft moet je PUB maar lezen. Er staan heel wat interessante dingen in.
Dat is de titel van een stukje in De Standaard vandaag, dinsdag 30juni op pagina E12. Zie je ze al stappen, die Belgen, gevolgd door een hele stoet fans, toegejuicht door het publiek dat rijen dik de trottoirs vult, meisjes die uit de ramen hangen met ogen vol bewondering en verlangen, jonge deernen in luchtige gewaden die rozenblaadjes strooien waar die Belgen hun voeten gaan neerzetten. Een triomftocht. Waar? In Brussel? In Antwerpen? 'k Weet het niet. Het staat er niet bij. Even de ondertitel lezen: Met liefst 30 leeuwen verpulverden de Belgen op het reclamefestival van Cannes alle records. Ha! Het gaat over reclame. Maar welke records werden verpulverd? Dat van de Belgen, de oude Belgen die vroeger al eens mededen? Of van alle reclamebureaus die filmpjes instuurden? Lazen we al niet eerder dat Cannes dit jaar een mager beestje zou zijn omdat veel reclamebureaus afhaakten? Als zaterdag de Italianen, Fransen, Amerikanen en Spanjaarden thuis blijven, wint een Belg de Tour de France. Het zal een ware triomftocht worden daar in Parijs op de Champs Elysés, met veel van die belachelijke geel-zwarte vlaggen. Maar een groot reclameland is België nog niet. Wat is het nu? Het was een editie van lege zalen, weinig aanwezige adverteerders, minder delegates en minder inschrijvingen. Ik gun de Belgische winnaars hun Cannes Leeuwen. Het was Guillaume Vanderstichelen van Duval Guillaume die mij ooit zei, na een briefing: "We hebben al veel geslaagde campagnes gemaakt en veel prijzen gewonnen maar we hebben ook al campagnes gemaakt die totaal mislukten en geen enkel resultaat opleverden." Dus toch maar een beetje relativeren en opletten met krantentitels. Die hierboven zal wel door een overijverige eindredacteur boven het artikel gekleefd zijn zonder dat hij de tekst gelezen had.
Blackberry, I-Phone e.a. Geweldig. Als je vandaag zo'n ding niet op tafel of in de hand hebt, ben je een dinosauriër. Ik heb er geen en ik zal proberen er lang aan te weerstaan, tenzij ik er een gratis krijg. Een lunch met een smartphoner, een rustig gesprek tussen twee afspraken in, een autorit: ooit waren dat allemaal gelegenheden om te praten en te luisteren. Praten kan je zoveel als je wil met de smartphoners. Je kan ook rustig zeggen wat je wil. Ze luisteren toch niet. Voortdurend zitten ze naar dat onding te turen. Blijft het drie minuten onaangeroerd dan komt er plots een signaal binnen, grijpen het vast of het om hun lid gaat en beginnen te lezen en te schrijven. Elk bericht is van levensbelang en moet beantwoord worden. De uitslag van een sportwedstrijd of ander heel belangrijk nieuws: meteen bekijken. In een week tijd heb ik twee keer zin gehad dat zo'n conversatiedoder uit de handen van de eigenaar te rukken en te verpletteren onder mijn schoen. Ik heb het niet gedaan. Ligt niet in mijn aard. En wie weet, straks stuurt één van hen mij misschien een uiterst belangrijk bericht. Op een antwoord zal hij moeten wachten tot ik mijn p.c. geopend heb en mijn e-mails nagekeken. Misschien heb ik het moment suprême dan wel gemist. Het is mij eerlijk gezegd nog nooit overkomen. Een tip voor leerkrachten: geef een les smartphone etikette. De studenten moeten natuurlijk wel luisteren.
Fotografen en cameramensen volgden gisteren speurders van het Luikse parket die huiszoekingen uitvoerden in de kantoren en het appartement van José Happart, uittredend voorzitter van het Waalse parlement. De speurders werkten in opdracht van procureur Danièle Reynders. Danièle Reynders is de zuster van MR voorzitter en vicepremier Didier Reynders. Danièle Reynders kwam vlak vóór de verkiezingen in het nieuws omdat ze op Facebook reclame maakte voor de partij van haar broer, de MR. Dat mag niet. Rechters, procureurs en andere juridische mandatarissen moeten onafhankelijk zijn. Scheiding der machten, weet u wel. Politieke benoemingen zijn in die wereld uitgesloten. De MR verloor de verkiezingen en wordt door de PS buitenspel gezet bij de onderhandelingen. José Happart is PS. Voor de onnozele televisiekijker die zich zou afvragen waarom net nu die huiszoekingen moeten uitgevoerd worden: Happart is niet verkozen en is dus zijn politieke onschendbaarheid kwijt. Daarom. Waarom de media vooraf van die huiszoekingen op de hoogte werden gesteld? Geen idee. Toeval zeker.
Op woensdag 10 juni pakt Het Laatste Nieuws uit met een spectaculair bericht: Nationale Loterij liegt over winnaars.
De Loterij heeft verhalen verzonnen over de Euromillions winnaars in België.
In plaats van een profiel te schetsen van de echte winnaars (een alleenstaande Griek, een oude dame uit Blankenberge) vertelde de Nationale Loterij dat de miljoenen gewonnen waren door een gezin met kinderen, het typisch gezin dat ook regelmatig in reclamespots opduikt.
Radio Eén pikte er meteen op in (de kranten worden heel vroeg verdeeld) en belde diezelfde ochtend met een woordvoerster van de Loterij die ontkende dat er leugens verspreid werden. Ze zei dat ze er alles aan deden om de anonimiteit van de winnaars te beschermen door zo weinig mogelijk informatie vrij te geven. Maar een andere winnaar fantaseren? Is nooit gebeurd.
Pech voor de woordvoerster. Een dag later dook, opnieuw in Het Laatste Nieuws, ex-topman Vincent Hoyat op: Ik moést liegen van de loterij. Ja, ik loog over de winnaars. Jarenlang. Ik wil mij hoogstpersoonlijk excuseren bij alle lottospelers en mensen die zich geraakt voelen door de leugens van mij en van de Nationale Loterij.
Nog een dag later, op vrijdag, ontkent de CEO dat hij op de hoogte was. Ik heb nooit geweten dat er verhalen verzonnen werden over lottowinnaars.
De woordvoerster werd niet meer gehoord.
Het is het lot van veel woordvoerders. Hun opdracht is het om vragen van de journalisten te beantwoorden. Om dat behoorlijk te kunnen doen, moeten ze op de hoogte zijn van alles wat er reilt en zeilt in de organisatie maar vaak worden ze in het ongewisse gelaten. Ze hebben geleerde dat geen commentaar uit den boze is.
Het is zeer aannemelijk dat de woordvoerster van de Loterij haar overste(n) gecontacteerd heeft vooraleer de vragen van de radiojournaliste te beantwoorden. Het is nog meer aannemelijk dat die haar gezegd hebben dat er niets van aan was.
Een dag later duikt dan als een duivel uit een doosje de ex-werknemer op, de dader. De woordvoerster staat voor schut en lijdt gezichtsverlies. De journalisten contacteren haar niet meer. Ze is blijkbaar toch niet op de hoogte.
Ik heb het zelf meegemaakt. De ene dag vertel je aan de journalisten het verhaal dat je opgedragen is en de volgende dag geeft de CEO een interview waarin hij net het tegenovergestelde zegt.
Wat doe je daaraan? Niks. Je neemt ontslag omdat je je werk niet naar behoren kan doen of je slikt de pil door en blijft zitten omdat je een hypotheek af te lossen hebt en het schoolgeld van de kinderen nog moet betalen.
Ik zei het al en zal het blijven zeggen: communicatie is een moeilijk vak en er zijn weinig CEOs of Algemeen Directeurs die er kunnen mee omgaan zoals het hoort. Geen paniek. De klanten kan het weinig schelen. Het voorbije weekend werd er evenveel gegokt als altijd.
POS, In-Store Marketing â de mayonnaise pakt niet
Ik winkel graag. Niet alleen ben ik dan altijd zeker dat er voldoende voorraad chocolade, drank en andere nuttige zaken in huis zijn maar een grootwarenhuis is voor een communicatiemens wat een pretpark voor een twaalfjarige is: slogans, verleidingstechnieken, beelden, kleuren en op zaterdag ook geuren. Alles wordt uit de kast gehaald om mij te overhalen meer te kopen dan er op mijn boodschappenlijst staat.
Met mij pakt het niet.
En met veel andere shoppers ook niet.
Op de website Elsevier Retail las ik over een onderzoek uitgevoerd in Nederland door Popai Benelux, Kenniscentrum voor Marketing at Retailnaar het winkelgedrag van zon duizend klanten van de supermarkt. De klanten kregen een bril met camera opgezet. De camera registreerde de blik van elke klant. Achteraf werden de beelden geanalyseerd en werd gekeken waar de blik van de klanten zich op vastzette: actieposters, vloerstickers, displays en allerlei andere promotiemiddelen.
Een gemiddelde supermarkt in Nederland telt 1300 uitingen die de aandacht van de klant moeten trekken. Van al die reclame zien klanten slechts 15 procent en van die kleine minderheid verleid slechts 5 procent de consument daadwerkelijk tot een aankoop.
Nog een paar conclusies uit het onderzoek:
-Posters en andere vormen van promotie die boven ooghoogte hangen hebben weinig effect. Klanten kijken zelden naar omhoog.
-Reclame op winkelkarretjes zijn het minst effectief.
-Klassieke displays geven het beste resultaat.
Ook goed om weten: per dag krijgen we tussen de 4000 en 8000 reclameboodschappen of signalen te verwerken.
Maar dat wisten we al want het staat in mijn boek.
Een PR case waarbij de concurrentie sterker en sneller was
31 mei is ieder jaar WNTD World No Tobacco Day.
De Europese Commissie voert al jaren campagne tegen het roken en grijpt 31 mei aan om met nieuwe initiatieven naar buiten te komen.
Afgelopen zondag werd een nieuwe HELP Voor een rookvrij leven campagne gelanceerd (zie www.help-eu.com) met drie nieuwe TV spots op 104 nationale televisiezenders, een web banner campagne op MSN, Yahoo en nog een serie websites en evenementen in alle Europese hoofdsteden.
Mijn opdracht: zorgen dat de pers in alle 27 lidstaten aandacht besteedt aan de nieuwe campagne.
Taken:
Een persdossier schrijven met alle informatie over de achterliggende strategie, de creatieve ontwikkeling, de doelgroep, de samenwerking met partners en informatie over de opdrachtgever en de uitvoerders. In het Engels, uiteraard, want mijn collegas in de andere 26 landen moeten het kunnen lezen en vertalen.
Een perscommuniqué: twintig bladzijden van het persdossier samengevat op één pagina.
Zorgen dat alles tijdig klaar is en goedgekeurd wordt door de klant zodat de collegas de tijd hebben om de teksten te vertalen en aan te passen aan de stijl die in hun land gebruikelijk is. Verschillende landen, verschillende zeden en dus ook verschil in aanpak van de media.
De medialijst bijwerken: de laatste tijd verdwenen nogal wat journalisten uit de redacties.
Problemen
Probleem 1: het persdossier: Je probeert bondig en duidelijk te schrijven maar door de bemoeizucht van anderen werd het persdossier zon 20 bladzijden dik met veel herhalingen en overbodige uitwijdingen. Ik kreeg uiteindelijk de goedkeuring op de teksten van de klant.
Geen enkele van mijn 26 collegas heeft die teksten gebruikt. Ze hebben ze ingekort. Ik ook.
Probleem 2: de concurrentie
Heel wat organisaties en NGOs in de gezondheidssector hebben het thema tabak in hun programma opgenomen. World No Tobacco Day wordt ook door hen aangegrepen om naar persaandacht te hengelen. Die organisaties willen ook graag media aandacht. De farmaceutische industrie speelt ook mee. Bedrijven als Pfizer commercialiseren geneesmiddelen die rokers kunnen helpen van tabaksverslaving af te geraken. 31 mei is voor die bedrijven zoiets als Kerstmis voor kerstballenfabrikanten of Allerheiligen voor de chrysantentelers, m.a.w. hèt moment om hun producten in de kijker te zetten.
Probleem 3: de boodschap
Journalisten hebben een goed verhaal nodig.
In de week van maandag 25 tot vrijdag 28 mei kregen de redacties uit al die verschillende hoeken persberichten over tabak.
Tabak in de pers
Op maandag 25 mei: de anti-tabak coalitie en de Stichting tegen Kanker hebben een studie uitgevoerd over het gebruik van de waterpijp, de chicha, die in sommige jongerenmilieus populair zou zijn. Halve en hele paginas in de kranten, reportages in de televisiejournaals en op de radio.
Op dinsdag 26 mei maakt minister voor gezondheid Laurette Onkelinx bekend dat ze de vermelding van het telefoonnummer van de tabak-stop-lijn op sigarettenpakjes zal verplichten. Veel aandacht op woensdag in de kranten, op radio en televisie.
Donderdag 27 mei: de media schrijven over een studie, uitgevoerd door OIVO, over de prijs van sigaretten en tabak.
En de HELP campagne?
Op donderdag 28 mei om 12 uur stelt de woordvoerster van Europees Commissaris voor Gezondheid Vassiliou de nieuwe HELP campagne voor tijdens de dagelijkse persbriefing in de perszaal in het Berlaymontgebouw. De TV spots worden getoond aan de geaccrediteerde correspondenten van binnen- en buitenlandse media en de woordvoerster leest het persbericht voor. Er zijn geen vragen. Een ander thema dat tijdens die persbriefing aan bod komt is General Motors en de vergadering van de economie ministers de volgende dag. Daar worden wel heel wat vragen over gesteld.
Na de persbriefing stuur ik mijn persbericht met het persdossier (ingekorte versie) naar alle Belgische media. Ik vermeld er bij dat het HELP team met drie tenten aanwezig zal zijn op de 20 km van Brussel en dat alle journalisten welkom zijn in de HELP VIP-tent om meer uitleg te krijgen over de campagne.
Op vrijdag herhaal ik de uitnodiging met een e-mail naar de media die vooral in Brussel gelezen en bekeken worden.
Het resultaat van die acties?
Eén journalist stuurt mij op donderdag namiddag een paar vragen over een actie in de HELP campagne van twee jaar geleden. De man is de correspondent voor de nationale radio van China.
Op zondag komt er één journalist naar de HELP tent om een interview af te nemen: RTL TVI. Hij is cameraman en journalist en moet tegelijk zorgen dat het geluid goed opgenomen wordt. Mijn collega houdt de micro vast. Hij stelt drie vragen. s Avonds worden 10 seconden uitgezonden in het nieuws van 7 uur.
Op maandag wordt ik nog geïnterviewd door de RTBF radio La Première voor hun middagmagazine.
En dat was het. Voor zover ik op dit moment weet, heeft geen enkele krant melding gemaakt van de nieuwe HELP campagne, een investering van 17 miljoen euro (en een gelijk bedrag volgend jaar).
Het was te verwachten. De kranten hadden het thema tabak en WNTD al uitgebreid behandeld op maandag, woensdag en donderdag. Het VRT journaal maakte een reportage over de tabak-stop-lijn. Een nieuwe anti-tabak campagne? Geen nieuws. Geen media.
Intussen kreeg ik goed nieuws van mijn buitenlandse collegas. Spanje liet weten al een veertigtal clippings te hebben (radio, televisie, kranten en internet artikels), Hongarije haalde alle televisiezenders en de belangrijkste radios en kranten. Zelfde resultaten in de helft van de lidstaten. De rest moet nog rapporteren.
Conclusies
Verschillende landen, zelfde boodschap, ander resultaat.
Over themas rond gezondheid, zoals tabak, maak je in België het meeste kans om de media te halen met studies, cijfers en grafieken. Een nieuwe campagne is geen nieuw, ook niet als het van de Europese Commissie komt.
Wie nog meer wil weten over de campagne - zoals de protesten die intussen vanuit verschillende hoeken binnenkwamen op de TV spots, problemen met de productie en andere keukengeheimen moet naar mijn cursus PR komen die ik vanaf september geef aan het BIRM in Antwerpen.
Ze kijken je aan vanop de borden die de gemeente plaatste en op borden in tuinen. Wie zijn de bewoners van de huizen waar zo'n bord staat? Familie van de kandidaat? Vrienden? Woont hij of zij daar zelf? Of worden die mensen betaald om zo'n bord met foto in hun tuin te zetten? Nog een paar dagen en ze verdwijnen naar het containerpark. Ik kijk graag naar de foto's op verkiezingsaffiches. Ik zie koppen en namen die nog nooit eerder zag. Ze kijken mij aan alsof ze mijn vriend willen worden. Zoiets als Facebook. Maar ik geloof ze niet. Soms staat er een zin bij waarmee ze hun creativiteit willen bewijzen. Onnozele woordspelingen, woorden die achter mekaar geplaatst zijn om iets te fabriceren dat op een slogan moet lijken. Veel creativiteit is er niet bespeuren in deze verkiezingscampagnes. Bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen was Patrick Janssens de enige die origineel uit de hoek kwam. Hij won. Hij komt uit de reclame. De partijen hebben bekende reclamebureaus ingeschakeld maar ook bij hen is het crisis. Je merkt het aan de steriliteit van alle campagnes. Op hun affiches kijken ze allemaal dezelfde richting uit: mijn richting. Hoe harder ze hun best doen om te glimlachen, hoe minder geloofwaardigheid ze uitstralen. Waarom doen ze het toch? Van de kopstukken begrijp ik het wel. Die worden verkozen. Maar al die anderen? Is het om een keer om de zoveel jaar hun foto in straten en op pleinen te zien?
Ik ben Emile Clemens
Ik ben een man en woon in Duffel (België) en mijn beroep is communicatie consultant.
Ik ben geboren op 29/01/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: boeken, jazz en media..
Ook: Docent PR en Interne Communicatie. Boek: Ik zou zeggen dat ... (uitg. Plantyn). Jazz'halo.
