Bron van geluk en frustratie, simpel en complex, boeiend en soms gevaarlijk.
19-07-2009
Op onverwachte plaatsen 2 : water
Italië heeft 280 verschillende merken gebotteld water, allemaal 'au de source', bronwater. Italië is een vulkanisch gebied (zoals de recente aardbevingen in L'Aquila nog eens aantoonden) en rijk aan bronnen. Niet gemakkelijk om zich als merk te profileren. San Pellegrino is zowat het enige merk dat ook in het buitenland gekend is en gecommercialiseerd wordt. Het probleem is hetzelfde. Hoe zich laten gelden in markten met stevige eigen merken als Spa, Bru, Chaudfontaine enz. in België, Vittel, Perrier, Contrex e.a. in Frankrijk? Door zich een apart imago aan te meten. San Pellegrino is in de eerste plaats een restaurant merk. De limonades Aranciata en Limonata worden zelfs uitsluitend in restaurants verkocht. Het merk presenteert zich als hèt mineraal water dat bij een gastronimisch diner past. Om dat te onderlijnen, organiseert San P. al negen jaar de San Pellegrino Cooking Cup: een combinatie van een zeilregatta en een kookwedstrijd. Jonge koks uit verschillende landen koken in de kombuis van een zeilschip een gastronomisch diner terwijl de boten waarop ze aan de slag zijn een zeilwedstrijd varen in de lagune van Venetië. Dit jaar deed er voor het eerst een jonge Belgische chef mee, Olivier Massart, die onlangs zijn eigen restaurant Ô de Vie opende in Juprelle. Zijn concurrenten kwamen uit Zuid-Afrika, Dubai, Engeland, Italië en nog vijf andere landen. Voorlopig resultaat: uitgebreide artikels met foto's in Paris Match (Belgische editie), Le Soir, La Dernière Heure, en hopelijk volgen er nog een paar in Vlaamse tijdschriften. Ze hebben allemaal een uitgebreid verslag met foto's gekregen. Opdracht: image building. Doel: San Pellegrino 'incontournable' maken voor de liefhebbers van gastronomie. Hoe? Door een evenement op te zetten dat uniek is.
Nieuws in de kranten vandaag: een vijftienjarige adviseert zakenbank Morgan Stanley. De jongen die stage loopt bij de bank (of is het een vakantiejob) werd gevraagd een rapport te schrijven over het mediagebruik van zijn vrienden. "De meest verhelderende inzichten die we ooit onder ogen hebben gekregen", vond de zakenbank, schrijft De Morgen. Zijn rapport is niet op cijfers gebaseerd, wel op wat zijn vrienden hem vertellen. En wat vertellen die? Dat tieners niet op twitter zitten, geen kranten lezen en een hekel hebben aan advertenties. Daar vielen de heren bij de bank van achterover en blijkbaar ook hun klanten en zelfs de Financial Times. Jongens toch. Toen ik vijftien was bestond Twitter niet, internet niet en was er alleen op buitenlandse zenders reclame te zien. Advertenties lieten mij en mijn vrienden ook koud en in de krant van onze pa bekeek ik de sportuitslagen en de cinemaprogramma's. Jongeren worden door bedrijven ontleed, uitgekleed (figuurlijk), geanalyseerd om te ontdekken hoe ze hen zo snel mogelijk van hun zakgeld af kunnen helpen, hen een kredietkaart kunnen aansmeren, hen vetmesten met fastfood, frisdrank en snoep en hen een alcoholverslaving aansmeren. De media, televisie op kop, verlagen het niveau van hun programma's om jongeren voor het scherm te krijgen zodat die bedrijven bij hen adverteren. Dat die jongeren toch nog zelfstandig denken, komt niet op bij de heren en dames die het allemaal uitkienen. Neem nu die kranten. Welke vijftienjarige koopt die zelf? En de krant van pa lezen: niet cool. Als ze ouder worden, kopen ze wel een krant. Een kleine groep zal de krant lezen om iets te ontdekken over cultuur, over de nieuwe films, over muziek en nog later misschien over de politiek en de buitenlandse actualiteit. De grootste groep grijpt naar een krant met veel sport, misdaad en ongevallen. Niets nieuws onder de zon. Twitter mag hen koud laten - logisch - maar Facebook niet want daarmee kunnen ze afspreken met hun vrienden en scoren bij het andere geslacht. Wij kochten daar een gitaar voor waar we nooit behoorlijk leerden op spelen of een brommer die het vaak liet afweten. De technologie is veranderd, er is apparatuur bijgekomen maar er is niks veranderd. Als we al eens vaker naar jongeren (en ook ouderen) zouden luisteren, hoeven we geen rapporten en analyses meer te bestuderen. Maar daar zijn de rapportenmakers en studiebeurs het weer niet mee eens. Iedereen wil graag zijn boterham verdienen.
De racecircuits zijn lange tijd het geprivilegieerde actieterrein geweest van de tabaksproducenten.
Het verbod op tabaksreclame deed de logos en merknamen op en rond het circuit, op de wagens en op de kledij van de racers verdwijnen.
Nu rijdt er een auto rond met een heel andere boodschap: de anti-tabak campagne van de Europese Commissie, HELP Voor een rookvrij leven.
De Belgische piloot Stéphane Lémeret rijdt de wedstrijden van de FIA GT competitie in een Saleen bolide met het HELP logo en het telefoonnummer van de tabak-stop-lijn.
Op 25/26 juli staat de raceauto aan de start van de 24 H van Francorchamps. In de HELP tent langs het circuit kan het publiek tips krijgen om te stoppen met roken, zelf tips achterlaten die anderen kunnen helpen en op een cyberdesk surfen op de website. www.help-eu.com Op de foto: de raceauto op het circuit van Silverstone
Ik ben Emile Clemens
Ik ben een man en woon in Duffel (België) en mijn beroep is communicatie consultant.
Ik ben geboren op 29/01/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: boeken, jazz en media..
Ook: Docent PR en Interne Communicatie. Boek: Ik zou zeggen dat ... (uitg. Plantyn). Jazz'halo.
