|
Op de begrafenis van de slachtoffers van de slachtpartij in Dendermonde zijn journalisten niet welkom. Fotografen helemaal niet. Het volk was verontwaardigd omdat de media zoveel paginas besteedden aan het drama.
Op de radio verdedigde Peter Vandermeersch, hoofdredacteur van de Corelio kranten, zijn vakbroeders. We doen wat de pers al 300 jaar doet, en we het op de manier van 2009.
Hij heeft gelijk. De media brengen wat het volk wil. Een krant zonder fotos zou door niemand gekocht worden. We zijn wel geïnteresseerd in de feiten maar nog meer in de gevolgen, in de emoties die ze uitlokken.
Zondag keek ik naar een documentaire op National Geographic. Het intussen beroemde filmpje waarin een kudde buffels een groep leeuwen aanvalt die één van hun kalveren in de greep houdt, werd er geanalyseerd door specialisten. Het buffelkalf haalde het.
De specialisten gaven het 50% kans op overleven wegens de mogelijk opgelopen verwondingen. Ze zegden ook dat het uitzonderlijk is, of toch niet vaak waargenomen, dat een kudde graseters het opneemt tegen roofdieren die hun jongen belagen.
In de dierenwereld geldt het recht van de sterkste. Jonge en zwakke dieren zijn de prooi. Een luipaard velt een jonge antilope, een arend slaat een jong konijn.
Zondag zag ik ook de eerste lammeren rondhuppelen in een weide in de buurt van Lier. Mijn eerste gedachte was: nieuw leven, de lente komt eraan. Maar dan: binnenkort worden ze opgediend op een bedje van peterselie. Als paaslam.
De winterzon in januari doet ons dromen van de lente: het schieten van het loof, de mezen die de nestkast ingepalmd hebben, de mereljongen die zullen uitvliegen, de zwarte kater die op de loer ligt.
Idylle en drama, de themas van artiesten, schrijvers en filmmakers. Het is o.k. zolang het bij kunst blijft, zolang we het kunnen observeren in de natuur.
Maar Darwin heeft het voor ons uitgezocht: we zijn geëvolueerde dieren. De mens heeft een laag vernis gekregen en update versies van de software.
Bij sommigen onder ons is die software niet geïnstalleerd geraakt, of een virus heeft alles in de soep gedraaid en het oerprogramma heeft het overgenomen.
Ze zoeken slachtoffers. Ouderen, kinderen en zwakkeren moeten het ontgelden.
Achteraf zoekt de maatschappij naar redenen, naar oorzaken. We zullen ze nooit vinden. We willen oordelen en veroordelen maar wij zijn zelf een deel van die maatschappij. We bouwen zelf mee aan die stressmaatschappij.
In december publiceerde Het Laatste Nieuws een speciale bijdrage, 08 in beeld. Elke HLN journalist had een foto gekozen die een belangrijk feit uit het afgelopen jaar illustreerde.
Mijn dochter Kim, journaliste bij HLN, koos de foto van Olivia, een peuter die met duim in de mond en droeve ogen in de lens van de fotograaf kijkt. Haar beide beentjes zijn gespalkt. Onderweg naar nergens schreef Kim er als titel bij.
Oorlogsweesje Olivia brak beide dijbenen terwijl ze wegvluchtte van de gruwel en geweld in Oost-Congo.
Net als duizenden anderen wacht Olivia in het stadje Rutshuru op haar nieuwe thuis. Verplegers schetsen haar een grimmig toekomstbeeld. Want wie zal zich over haar ontfermen in een streek waar thuis niet meer bestaat en niemand durft denken aan morgen? Probeer Olivia later maar eens uit te leggen wat koopkracht juist betekent
Op televisie zien we de generaals, de warlords die kinderen verplichten op kinderen te schieten. We zien soldaten raketten afschieten van op de grond, vanuit helikopters en vliegtuigen. We zien moeders die huilen.
Slachtoffers en daders, ze hebben allemaal een moeder en een vader.
Gisteravond wou ik nog even langsgaan bij Delhaize maar de gewone weg naar de parking was afgesloten door de politie. Ik moest helemaal omrijden. Langs de baan stonden verschillende donkerblauwe Iveco voertuigen die gebruikt worden om de troepen ter plaatse te brengen. Even dacht ik aan een terreurdreiging maar dan viel mijn frank. De winkel ligt vlakbij het voetbalstadion van Racing Mechelen en er werd een bekermatch gespeeld tegen Lierse. Een politiemacht staat klaar om in te grijpen als de supporters op de vuist zouden gaan. Voor een onnozel spelletje.
We zijn geëvolueerd. We zijn geen dieren meer.
31-01-2009, 10:19
Geschreven door Emile Clemens 
|
