Terug gaan zeilen, Antigua was zeker de moeite. We zijn er dan ook een langere periode gebleven, wat het steeds moeilijker maakt om te vertrekken, je maakt vrienden en afscheid nemen is een minder leuk moment op onze reis.
We leerden ook Christel en Andy kennen, een koppel uit Mechelen, zij gaan verder noord, dus ook van hen een afscheid, en hopelijk komen we elkaar nog ergens tegen. Andy en Christel hebben ons geholpen onze pc en IPad een keer op punt te zetten, vele Apps helpen ons aan nog meer info over zeilroutes, navigatie, enz,...
Soms verplichten de weerberichten om te vertrekken, die geven de komende dagen een mooie bries uit het Oosten, net wat we willen.
Een trip van 43 mijl vandaag, wind 13 knopen, en voor het eerst deze reis zetten we volle zeilen op. Bijna 170 m2 brengen ons naar Deshaye, waar we voor anker gaan in een niet al te grote baai. Het zeilen is een zalf voor onszelf, we lopen nog steeds 7 knopen bij dit briesje, de oceaan houdt zich rustig, bijna geen golven.
Terug Euro's in de geldbeugel en alles veel duurder betalen. Onderweg maken we water aan met onze watermaker en zorgen dat onze tanks goed vol zitten. De komende dagen nog geen haven in t verschiet dus we zijn nog steeds afhankelijk van generator, zonnepanelen en watermaker.
Het is nu meer dan 2 maanden dat onze Saybia bengelt achter zijn ankerketting. Geen havens geen buren, heerlijk en altijd een zwembad om je heen.
Nog een anekdote, het uitklaren gisteren in Antigua was bijna een dagtaak, eerst naar de Port Autorties, dan naar de douane, vervolgens naar de emigratie om met die papieren terug naar de douane te gaan. Bij de voorlaatste stap liep het mis, Alain moest persoonlijk komen om een handtekening te plaatsen, dus terug een half uur lopen, de dinghi in en terug, net geteld drie uur administratie. We zijn 110 US $ armer voor de administratie en een paar stempels rijker in onze paspoorten.
Invasie van Belgen. Naar jaarlijkse gewoonten hadden wij in november vorig jaar onze diensten aangeboden aan de organisatie van de ARC, een regatta die ongeveer 250 boten in flottielje van las Palmas in Gran Canaria naar Saint Lucia in de Caribbean brengt. Cindy verzorgt er de receptie en de inschrijvingen van de boten en Alain is er Safety inspector en doet de controle op veiligheid op de boten. Een heel interessante job, vooral als je dan een paar weken na die ralley dezelfde reis maakt. We doen zo een pak ervaring op, en hier tussen de eilanden komen we regelmatig Boten tegen, die we leerden kennen tijdens de ARC.Vandaag een invasie van Belgische boten rondom ons, allemaal gelijk gestemden die heel wat te vertellen hebben over hun voorbije avonturen. Iedereen heeft zijn verhalen. Nu ook komen de feiten naar boven, als je bij de inschrijving van de ARC aan de mensen vraagt wat hun plannen zijn na de oversteek, dan negentig procent geeft hetzelfde antwoord: we hangen wat rond tussen de eilanden en dan einde van het seizoen weten we het nog niet, geen verdere plannen. Nu moet iedereen echt planning maken. Het seizoen loopt hier eind mei op zijn einde, dat heeft alles te maken met het aankomende Hurricane Seizoen, dat loopt van begin juni tot eind september. Dus iedereen moet hier weg. Sommigen varen terug, wat niet de makkelijkste overtocht is door zijn wisselende winden, anderen gooien er een smak geld tegen, en zetten de boot op een cargo die de boot terug vaart naar de Middellandse Zee, een andere gelukkig mindere groep zet een punt achter het avontuur en zet de boot te koop, en een vierde optie is de stormzone uitvaren en dan vaar je richting zuid naar Grenada, Trinidad, een optie die wij nemen. Dus genoeg stof onder zeilers om gedachten uit te wisselen. Het zijn gezellige avonden die worden doorgebracht aan boord of in een of andere sailers bar.
Drie maanden hebben we samen gezeild, bijna 4000 mijl. Je deelt lief en leed op zo' n avontuur, er zijn super leuke momenten, er zijn hardere momenten waar je elkaar steunt en elkaar nodig hebt. De 53 ft van de Saybia zijn nu voor ons twee, het zeilen wordt harder.
Voorbeeld je bent midden op de oceaan, je batterijen leveren maar half werk, s' nachts ben je dan afhankelijk van je generator, maar bij het starten laat hij het afweten, buiten hebben we meer dan 35 knopen, met aangepaste golven. Alle ogen waren dan op mij gericht,...... Komt dit goed, krijgen we genoeg stroom voor onze automatische piloot?....
Het leuke is dat de taken worden verdeeld, je gaat elkaar opmonteren, we feesten samen, genieten van het zeilen.
Het moment van afscheid is gekomen, er wordt gepakt, gepoetst.
Met de dinghi varen we op en af met de vele bagage die we aan wall zetten, de taxi haalt onze vrienden op. Nog een paar foto's als herinnering,....
We varen terug naar onze Saybia, die leeg aanvoelt, rustig, wachten op een nieuw hoofdstuk.
Het is een schiereiland van Antugua, dat een beetje verloren ligt, maar in plaatselijke folders gelezen dat het toch bezoeken waard is. In het midden van het eiland heb je het dorpje met dezelfde naam.
Daar wordt je toch nog even stil. Antigua is toch een vrij goed ontwikkeld eiland, en dan plots zie je een levensstijl van honderd jaar terug. Een groot gedeelte van bet dorp in eigenlijk een bedon-ville, zonder rioleringen, het afvalwater loopt via kanaaltjes door de straten.
Aan de andere kant, aan de rand is het eiland bezaait met prachtige git witte stranden, waar natuurlijk een paar luxe hotels zijn gebouwd, contrasten.
Dit geeft niet altijd het bevredigende gevoel wat je verwacht als je op stap gaat.
We zitten hier in volle verkiezingsstrijd, en stoeten van de verschillende partijen verdringen elkaar, maart blijkbaar is de politiek hier niet bij machte iedereen een deftig bestaan te geven. Er is nog werk aan de winkel.
Na een periode van intens zeilen, hebben we een beetje een break ingelast. Antigua heeft heel wat te bieden. We liggen nog steeds in Falmouth, een baai die ons veel bescherming biedt, de boot beweegt niet, en dat mag ook al een keer. Iedereen doet zijn eigen ding een beetje. Op lokale bus afstand ligt de hoofdstad St Johns, een stad met zijn typische tegenstrijdigheden, de lokale winkeltjes die hun waar aanbieden, deze tentjes zijn heel basic en verkopen in hoofdzaak Chinese producten. Daarentegen heb je dan de hoofdstraat die uitkomt op de aanlegstijger van de cruiseschepen. Een straat met winkels die alle luxe artikelen aanbieden, en de mensen lokken, met bordjes TAX FREE. Onze verwondering was groot dat we daar een Belgisch shopje vonden die allerlei lekkernijen aanbiedt van bij ons Brusselse wafels, kuberdons,....alles aan veel te hoge prijzen, maar wel lekker.
Gisteren hebben we kennis gemaakt met een Zweed waar we nog hebben naast gelegen in Gran Canaria. Hij heeft zich hier gesetteld met een plaatselijke schone. Voor ons een prettig weerzien en een bron van informatie over de omgeving hier, tips waar je het best eten inslaat, enz,....
Na ettelijke biertjes gaan we met onze dinghi in het donker op zoek naar onze Saybia die trouw op ons ligt te wachten.
Reeds na een paar dagen, na ons vertrek in Gran Canaria hadden we problemen met onze energie voorzieningen. We moesten heel zuinig omgaan met onze batterijen, en de generator hebben we s'nachts tijdens de overtocht om de twee uur gestart.
Even op een rijtje. We hebben 11 batterijen, waarvan 1 voor het starten van de motor, 4 voor de verbruikers in het woongedeelte, die ons voorzien van verlichting, opladen van computers, alle electronica aan boord, de automatische piloot, enz,... De overige 6 batterijen zijn voor het zwaardere werk, zoals ankerwinch, winches voor het bedienen van de zeilen, en de boegschroef.
Het zijn nu net de 4 service batterijen die ons parten speelden. Ik ben vrij technisch en zeker elektrisch aangelegd, maar het was moeilijk een diagnose te stellen, zelfs in Martinique lieten we de batterijen testen en bleken helemaal ok. Maar het probleem bleef.
Maar om het verhaal af te ronden hebben we vorige zaterdag de 4 servicebatterijen toch vervangen en alle problemen blijken van de baan.
Onze zonnepanelen geven zoveel stroom dat we de dag en de nacht door kunnen zonder de batterijen bij te laden met de generator, dus geen lawaai meer aan boord. We hebben een groene boot, en zo voelt het ook aan nu met onze groen energie.
We moeten nu enkel nog de generator starten om zoet water aan te maken.
Antigua is mooi en heeft ons zoveel te bieden, maar toch bekijken we al om verder te varen. We plannen Joly Harbor, een andere heel mooie haven hier in Antigua, en daarna willen we heel graag naar Barbuda, Barbuda is een eiland op een 30 mijl ten noorden van Antigua.
Als je de beschrijving leest in de Pilot, onze gids voor zeilers, dan wordt je er zo naar toe gezogen. Ėėn stuk natuurschoon, het eiland is helemaal omgeven door een krans van koraal, dit maakt dat de onderwater wereld van dit eiland een stuk pracht is. Ook aan land is de natuur heel apart, het wordt beschreven als het mooiste eiland van de Caribbean, het kan vergeleken worden de Galapagos eilanden.
Er is wel ėėn probleem, onze Saybia is een zeilboot met goede zeileigenschappen, en dat heeft deels te maken met onze diepstekende kiel, onze boot heeft een diepgang van bijna 3 meter, dit resulteert in een goede stabiliteit op zee, maar eens aan de wal moeten we rekening houden met onze diepte. Heel veel mooie plekjes zijn enkel te bereiken door boten die minder dan 2 meter diep steken, vandaar dat meer dan de helft van de boten hier catamarans zijn, die hebben slechts een diepgang van 1,50 meter of minder.
Zo kunnen we Barbuda niet bezoeken met onze boot, de vele koraalriffen en de ondiepe ankerwaters weerhouden ons.
Toch willen we dit natuurschoon niet missen en gaan we vandaag op zoek naar andere mogelijkheden om Barbuda te bezoeken. Per vliegtuigje of overzet, we zoeken het uit.
