We ondervinden het, de zomer is voorbij, met nog meer zorg als ervoor moeten wij weerberichten raadplegen en bestuderen. Al snel ondervinden we dat de weerberichten soms veel te optimistisch zijn dan de realiteit. We vertrekken vanuit Barcelona richting Cambriels, een mooie haven met typisch toeristisch vissersdorp. Daar bezoeken we Belgische vrienden, die hier sinds elf jaar hun eigen wijn en likeuren brouwen. Het wordt een plezante namiddag met barbecue en waar uiteraard de wijn rijkelijk vloeit. Na een paar dagen varen we door naar Valencia, de haven waar de Americas Cup plaats had dit jaar. Wat we daar aantreffen is niet te geloven, een haven waar normaal meer dan 800 jachten liggen is op een 5 tal boten helemaal leeg en verlaten. Een beetje akelig, maar toch leggen we aan en de dag nadien hebben we een van de zware najaarsstormen te verwerken. Alle meertouwen aan boord worden gebruikt om onze boot een beetje op zijn plaats te houden, we deinen meer dan een meter op en neer in de haven. Hier in deze haven komen de ouders van Alain aan boord, zij varen een stuk mee met ons. We varen verder zuid via havens als, Alicante, Cartagena, Agua Dulce Fuengerola Sotogrande. Vanuit Sotogrande hebben we een groep van de firma Imperbel, met 26 mensen en twee boten varen we naar Ceuta, het deeltje Spanje aan de Marokkaanse kust. Voor de tweede keer doet de Saybia, de Afrikaanse kust aan. Het wordt een voltreffer, het weer zit echt mee, de overtocht van 25 mijlen is zalig, honderden dolfijnen begeleiden ons naar Ceuta een taksvrije staat. De volgende dag is een uitstap gepland naar Chaouen en Tetuan twee dorpjes in Marokko. De fotos liegen er niet om, pittoresk en verrassend. Onderweg krijg ik een bod van 100 kamelen voor Cindy maar deze deal gaat niet door, nog voor geen 1000 !!!!!! De terugweg naar Sotogrande is zo mogelijk nog mooier, een perfecte wind, dolfijnen. Iedereen heeft reuze genoten. Met spijt in het hart en na een afscheidscocktail nemen we afscheid van deze heel toffe groep.
De volgende dag keren we terug naar Ceuta, we maken ons nu echt wel klaar voor de eerste grote oversteek. Terug met het kompas op 180° varen naar de Canarische Eilanden, een overtocht van 750 mijlen zonder stops. We denken er ongeveer 5 dagen over te varen. We houden de weerberichten nu nauw in de gaten, om het beste moment uit te kiezen voor deze lange tocht. Voor deze tocht komt er een derde persoon Paul aan boord. Je moet weten dat zon reis 24 uren na elkaar doorgaat. Dat maakt dat er dus ook permanentie aan boord is en er dus in shifts van 4 uren wordt gewerkt . Iedereen doet zijn 4 uren en profiteert van zijn vrije tijd om te slapen, eten, een en ander bij te werken. Het is een hele organisatie, maar het moet zo gebeuren. Bij zwaar weer kan een tweede persoon erbij geroepen worden om te werken aan dek, zeilen wisselen, enz , Het hart gaat iedere dag wel een beetje sneller slaan, voor ons is de spannenste reis van het hele seizoen. Gaat alle materiaal aan boord intact blijven, niet teveel technische pannes, geen zeeziektes, is het weer ons een beetje goed gezind? Zo ons volgend verhaal zal hopelijk vanuit een andere hoek zijn.
Steeds met en klein beetje heimwee in het hart, maar toch met onze visie op verdere horizonten zetten wij onze reis verder met het kompas zo veel mogelijk richting 180°, richting zuid dus. We verbleven enkele weken in Cap D Agde, waar nog heel wat aan de Saybia werd gewerkt. Ondermeer werd een "watermaker" geïnstalleerd, een toestel dat van zout water, drinkbaar zoet water maakt. Met deze laatste installatie zijn we eigenlijk volledig op onszelf afgesteld, als we maar genoeg stookolie aan boord hebben.
Misschien even tussendoor opnoemen wat de Saybia aan boord heeft. We zijn voorzien van een 100 pk dieselmotor, die zo'n 5 liter per uur verbruikt en ons 7 mijl (12,8 km) ver brengt. Stookolietanks die 825 liter kunnen herbergen. Ook onze generator werkt op die stookolie en die levert ons 6500 watt op 220V op. Deze bevoorraadt onze watermaker die 90 l water per uur produceert, laadt onze 11 batterijen op en geeft stroom aan meer andere toestellen aan boord zoals de wasmachine, microwave, computers enz,.... Verder hebben we 3 GPS-kaartplotters aan boord die ons overal ter wereld de weg aantonen, een radar die ons bij nacht en in de mist veilig verder brengt, een VHF boordradio die ons in de mogelijkheid stelt te communiceren met andere schepen, een satteliet telefoon waarmee we overal ter wereld kunnen bellen, emails ontvangen en vooral ons voorziet van weerberichten via e mail, een windinstallatie die ons richting en snelheid van de wind geeft, een automatische piloot, onze derde man aan boord, een IPERB is een toestel die ons in nood in contact brengt met de reddingsdiensten. Verder op zeilgebied heeft de Saybia 1 mast van 23,50m, een grootzeil van 88 m², een genua van 68m², een kevlar genua van 82 m², een genacker van 106 m², een spinacker van 208 m² , stormgenua en stormgrootzeil samen slechts 18 m². Qua veiligheid hebben wij 2 reddingsvlotten aan boord van elk 6 personen, de VHF, draagbare VHF, de Epirb, 4 opblaasreddingsvesten, vuurpeilen, een seinpistool (wat ook kan worden gebruikt bij piraterij) en de satteliettelefoon. In de keuken is er microwave, 3 pitsgasvuur, een oven, 2 frigo's, diepvriezer en een broodoven. Verder heeft de Saybia een een flatscreen met TV antenne en DVD met Surroundsysteem.
De reisroute vóór 10 november loopt vanaf Cap D' Agde via onze vroegere thuishaven Escala naar Barcelona. In Barcelona hebben we 2 incentives af te werken voor de Firma "Derbigum". Met groepen uit Denemarken en Noorwegen verkennen we de kusten aan de Costa Brava. Een groep van ongeveer 30 personen gaat met een ervaring rijker en een bruingebrande huid terug huiswaarts terwijl wij verder afzakken naar Gibraltar in Zuid Spanje. We leggen aan in Sitges, Valencia, Denia, Almeria, Malaga tot in Sotogrande.
Op 11 november hebben we nog een mooie incentive met een groep nederlanders naar Marokko heen en terug. Terplaatse wordt er een safari georganiseerd. Meer over dit alles vernemen jullie in onze volgende verslagen.
Het is steeds moeilijk afscheid te nemen als je ergens een tijdje hebt verbleven. Je maakt vrienden, en bij vertrek is de kans klein dat je die ooit nog terug ziet. De bedoeling van de terugreis is de voorbereiding en het klaarmaken van het schip voor de grotere trips. De plannen krijgen vorm. Dit najaar varen we vanuit de Franse Zuidkust steeds met het kompas op 180°, dus steeds meer Zuidelijk. We willen uiteindelijk voor het einde van het jaar de Canarische Eilanden verkennen en hopen en of dromen Senegal en meer bepaald Dakar te bereiken. Een vrij lange reis, een 680 mijlen van Tunesië naar De Franse kust, daarna ongeveer 1000 mijlen naar Gibraltaar, 550 mijlen naar de Canarische en een 850 mijlen naar Dakar.
Dit vaarseizoen begon eigenlijk vrij laat, heel wat werk te doen en steeds op het laatste nippertje nog heel wat te regelen, zoals het verhuren van ons huis, want dit jaar wordt 100% een zeiljaar. De zeilboot bracht de winter door in Frankrijk, we vonden daar een prima haven, ook voor onderhoud en werken aan het schip. Alles werd daar klaargestoomd voor het komende vaarseizoen.
Spanje... Estartit
12-04-2007
Op 12 april varen we voor een eerste opdracht van Zuid Frankrijk naar Estartit, een tocht van ongeveer 100 mijl (=180km). Estartit is een pittoresk dorpje aan de Costa Brava, gekend voor zijn paradijs onder water, iedere duiker kent hier de "Islas Medas". Aan boord de kopstukken van bijna alle Belgische Mutualiteit in uitnodiging van de Liberale, opdracht kustvaren en heerlijk op de culinaire toer.
Een heel toffe groep, die eventjes vergaten wat stress was,...
Grootzeil aan flarden
05-05-2007
Begin mei komt een koppeltje voor een weekendje plezierzeilen. Goede meteo, prachtig zonnetje, alles om van te genieten. Op zee voel je pas echt hoe het weer zit, en komt dikwijls niet overeen met wat we horen en zien op internet en de boordradio. Zo komen we dus in en forse windvlaag terecht, met gevolg het grootzeil scheurt helemaal tot aan de mast. zoelbloedig blijven, zeilen binnenhalen en de eerste de beste haven binnenvaren. Weer een ervaring rijker.
In totaal voeren wij zonder spi een oppervlakte van 125m² zeil, ongeveer 110kg.
Anker vast.
05-05-2007
We maken ons stilaan klaar om verder de Middellandse zee te verkennen en we gaan nog een nachtje voor anker in de mooie baai in Montgó. De avond van vertrek willen we het anker ophalen en het enige wat gebeurd is dat de neus van de boot naar beneden gaat, het anker muurvast. Het toeval wil dat we nog geen week eerder een duikuitrusting hadden gekocht voor noodgevallen. Het uitgelezen moment om dit te gaan testen, 15 meter naar beneden, en inderdaad de ankerketting zat helemaal rond een rots gedraaid, zo gefikst en terug verder.
Le Lavandou (Frankrijk)
05-05-2007
Een flinke tocht van zo'n 228 mijl, we doen nog een tussenstop in Coulioure en Cap, om nog afscheid te nemen van onze vrienden. We blijven een nachtje in de haven, varen dan met prachtig zeilweer onder genacker (een groot voorzeil gebruikt bij lichte wind) naar een van de drie eilanden aan de Côte Azur, en gaan voor anker in Port Cros. Tijd om het zeewater te testen, nog wat fris, maar een duik doet deugd, we zijn tenslotte nog maar begin juni. We nemen afscheid van onze vrienden Bob en Diane, varen via St Tropez, Cogolin, en zetten verder koers naar Ajaccio de hoofdstad van Corsica, dit is een flinke oversteek van bijna 200 mijl. De Middellandse zee toont haar niet van haar mooiste kant en we krijgen een vrij zware overtocht, veel wind en bijhorende golven. s'Morgens om 10h kunnen we ons anker laten zakken in de baai van Ajaccio. We kruipen snel in onze kooi en slapen een gat in de dag. s'Avonds ontmoeten we onze vriend Jean Marie, die gedurende 7 jaar de wereld rondzeilde, de avonden en nachten waren veel te kort om alles bij te praten. Uiteraard krijgen we een hele boel tips en raad. We nemen ook wat tijd om Corsica te verkennen. Corsica is een pareltje in de Middellandse zee.
Sardinië Noord:
20-05-2007
We kiezen verder een route via de westkust van Corsica, door de Bouche De Bonifacio, verder zuid langs de oostkust van Sardinië. Onze eerste stop, Porto Cervo. Het is wel even uitkijken hier, de noord-west kust van Sardinië is bezaaid met honderden eilandjes en rotspartijen, maar dat maakt het dan ook een paradijs voor zeilers. In Porto Cervo, een heel mondaine haven vinden we geen plaats voor onze 16 meter zeilboot en proberen anker uit te gooien voor de haven, maar tevergeefs, onze kiel steekt 3 meter diep, we riskeren de rotsen onder water te raken en beslissen verder te varen naar Portisco, een nieuwe haven met alle moderne faciliteiten. We verlangen naar onze kooi, een nacht op zee is steeds afmattend, we hijsen de Italiaanse vlag in het wand, proeven nog van de Italiaanse Rosé en dromen snel weg.
Sardinië Zuid
18-06-2007
Op 18 juni gooien we touwen los, met het kompas op 180° verder richting Zuid, dit voelen we ook aan de temperaturen, de zon brandt steeds harder op onze huid. Het weerbericht is prima voor ons, een rustig noorderbriesje beslist ons de genacker nog maar eens te hijsen. Dat bleek de verkeerde beslissing, bij het hijsen breken we ons stoomlicht, en het zeil stond nog geen half uur in het wand of we krijgen een plotse windshift van 180°, waarbij we de wind op de neus hebben met een snelheid van meer dan 20 knopen, in geen tijd scheurt ons geliefd zeil aan flarden. Snel alles van dek halen en met een reef (verkleinen van het zeil) in het grootzeil boksen we verder op tegen wind en golven. We zijn dan ook verplicht onze reis in te korten en binnen te lopen in Calaforte, een haven in the middle off nowhere. Uiteindelijk moeten we 3 dagen wachten op beter weer. Voor de oversteek naar Tunesië zit het weer nog niet ideaal en we varen naar Cagliare in Zuid Sardinië. De haven is oud, maar Cagliare is een typische Italiaanse stad, een mini Milaan. Cindy vindt het prima dat het weer ons niet toelaat om verder te varen, zij geniet van een citytrip en alles wat er bij hoort, de winkelstraten zijn adembenemend, de restaurantjes romantisch. Hier leren we ook een koppel Engelsen kennen, al 18 jaar ànderweg met hun oude Moody, zij hebben dezelfde route naar Tunesië, we bestuderen samen de beste tijd en reisweg om over te steken.
Douane en administratie
20-06-2007
We lagen in een diepe roes, toen er werd aangeklopt, een legertje douane en politie vragen aan boord te komen. Van een rompslomp gesproken, papieren voor onze identiteit, papieren van de boot, lijst opmaken van alle elektronica, lijst van alle alcohol aan boord (het interessantste voor hen, want daar eisen ze wel een deeltje van op, alcohol is hier ongeveer 10x duurder dan in Europa). Na meer dan een uur verdwijnen ze met alle papieren. Rond de middag komt een deel van het legertje terug, alles ok maar ze hebben een prachtig voorstel voor ons, ze kunnen ons voor een prikje (200, ja dit kon in Euros) ons een origineel dubbel bezorgen van ons inklaringsbewijs, daarmee zouden we dan in Europa alles taxfree kunnen kopen. Ja, hallo, we zeggen beleefd dat wij taksen betalen waar het moet en daarmee basta, uiteindelijk verdwijnen ze met een fles Ricard. Vriendelijk zeiden ze dat we de gele vlag mochten strijken, dit betekent dat we officieel zijn ingeklaard. Dit gaf ons al een eerste indruk van Afrika.
Hieronder onze eerste haven in het Afrikaanse contingent
Oversteek naar Tunesië:
25-06-2007
Alle websites, de boordradio en Navtex (weerfax) worden nauw bestudeerd om een beter zicht te hebben op het weerverloop. In het logboek noteren we route 182°, 124 mijl. We verlaten Europa op naar Noord Afrika. Het doet wel wat, een vreemde munt, alle gedoe met de douane, enz. We hebben een fikse wind op 120°, ideaal, hij wakkert aan, terug veel meer dan de weerberichten ons beloofden. We lopen snel, sneller dan we dachten, als het zo verder gaat komen we veel te vroeg aan en zal het nog donker zijn, niet ideaal als je een haven aanloopt die je nog niet kent. De reis verloopt goed, alleen de golven zijn veel hoger dan de wind die we hebben. Dat maakt het wat oncomfortabel aan boord, dus soep eten zit er niet in. Midden in de nacht word ik door mijn vrouwtje toch verrast met een lekkere spaghetti, dat breekt de eenzaamheid van de nacht en het maakt je terug wat sterker. Rond twee uur s'nachts krijgen we eindelijk land in zicht, de Afrikaanse kust. En inderdaad reeds om 4h liggen we voor de haven, we nemen geen risico en blijven rondjes varen tot het licht in de dag komt.
Een beetje toerist zijn in Tunesië:
10-07-2007
Bizerte is een kleine haven en helemaal niet toeristisch, de enkele toeristen die je hier tegenkomt kwamen ook per zeilboot. Dit geeft je direct een perfecte indruk van het land. De mensen zijn zeer gastvrij, het leven is er zeer goedkoop, 1/4 van de prijs van Europa, bijna iedereen spreekt Frans. We voelen ons goed in ons vel en gaan de stad in op verkenning. Een anekdote, we worden vriendelijk begroet door "een coiffeur" en waarom niet eens uitproberen. De oude man maakt er een echt kunstwerk van, ondertussen wordt Cindy getrakteerd op koffie, en na een uur knippen, vraag ik de rekening en de man zegt, eigenlijk niets, je geeft maar wat je wilt. Hij was zo fier een Europeaan het haar te kunnen knippen. We gaven hem een flinke fooi en zetten de weg verder naar de markt. Een belevenis op zich, alles supervers, maar hygiënisch lijkt het niet allemaal, koelingen voor vlees en vis zijn hier niet te bespeuren. Een ander heel raar fenomeen is dat je alle merkkledij en toebehoren hier vindt in de medina's, in de kleinste winkeltjes aan ongelofelijke prijzen, en er valt dan steeds nog te onderhandelen. Is het nep, misschien wel, maar het ziet er allemaal prima uit en over de kwaliteit valt niets te zeggen. Raar hoe arm het land er ook uitziet, een werknemer verdient hier tussen 200 en 300 per dag, iedereen loopt hier met Lacosta, Armani, enz...
Naar Hammamet:
15-07-2007
We hebben het voor bekeken, schrijven ons uit in Bizerte en varen 125 mijl verder naar Hammamet. We plannen een tussenstop na 20 mijlen in een volgens de pilot mooie baai. Na een 3 tal uurtjes mooi gezeild laten we het anker zakken in de baai Cap Farina. We maken een snelle lunch en vleien ons in de zon, geen half uur later komt er een wind opsteken en neemt een kracht aan van 7 bft. De wind zit west, terug kunnen we niet, er zit niets anders op dan verder te varen want het anker krijgt het zo hard te verduren dat wij al twee ankerhaken braken en een meertouw. Gelukkig is de richting goed, maar de wind blijft 30 à 35 knopen aanhouden. Rond middernacht ronden we Cap Bon, het kaap Hoorn van Tunesië, wat we daar zagen was niet te vertellen, nooit geziene massa's water stuwden ons vooruit, we haalden snelheden van 12 knopen over de grond. De nacht was pikdonker, het was een beetje akelig, we hadden enkel nog een stukje genua (voorzeil) op. Maar je leeft mee met de boot en het helpt je 100% alert te blijven. Uiteindelijk komen we aan in Hammamet Yasmin nog steeds met een wind van 25 knopen. Daar worden we met een zodiac van de haven begeleid naar onze plaats. We vinden ons zelf en beetje helden dat we het er weer eens goed hebben vanaf gebracht.
Het andere Tunesië:
25-07-2007
We kunnen niet geloven dat we nog steeds in Tunesië zijn, hier is alles mondain, meer westers en vooral veel duurder. Ons hoofddoel dat we naar hier zijn gekomen is om verbeteringswerken te laten uitvoeren op de boot met het oog op nog verdere reizen, er moet meer stookolie in de boot (tot 1000l), er moet een roestvrij stalen brug over de kuip met een dubbele zonnetent, het anker moet worden verstevigd, een tweede rolfok enz,... We praten hier met verschillende mensen en vinden vrij vlug de geschikte persoon, alles lukt hier wel maar je hebt tijd nodig, dag en uur voor een afspraak zijn hier niet gekend. Ondertussen zitten we nu in de haven Yasmin, midden in de toeristische zones. Wat een verschil met onze eerste haven, hoe kunnen de plaatselijke mensen zo anders worden onder invloed van de toeristen. Bij alles wat je koopt en betaalt moet je letten op de prijs en op je geld, ze willen enkel een ding van de toeristen en dat is geld, een anekdote je neemt een taxi en moet 7 Dinar betalen, je geeft een briefje van 10 en zeggen niet te kunnen wisselen, Cindy bezocht een hammam, een soort sauna, zij wist van een plaatselijke dat je 2,5 dinar betaalt, Cindy moest 10 betalen, en zo hebben we 10-tallen verhalen. Na een tijdje ken je de klappen van de zweep en verzet je ertegen, maar het geeft wel een beetje een wrange nasmaak.
