Ik ben Jozef, en gebruik soms ook wel de schuilnaam cheverrant1.
Ik ben een man en woon in Antipolo City (Filipijnen) en mijn beroep is internetverkoper van boeken, cd`s, video`s, dvd`s.
Ik ben geboren op 20/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, films, muziek, strips.
Zoeken met Google
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Het is 09 augustus 2012, in de vroege namiddag. Ik ontwaakte vanmorgen omstreeks 9 uur en sindsdien heeft het nog niet geregend over deze omgeving. De zon verschijnt zelfs nu en dan en droogt de voortuin snel op. De temperatuur is nog altijd relatief koel (minder dan 25 graden celcius), tenminste koel in vergelijking met de gebruikelijke temperatuur (30+ graden celcius). Op de televisie zijn de meeste dagelijkse en gebruikelijke showprogramma's afgelast en bericht men over de noodtoestand. Overal overstromingen, schade en slachtoffers. Als het voor enkele dagen ophoudt met regenen, zal de toestand zich vlug herstellen. Dan worden de gebruikelijke showprogramma's op televisie terug hervat en zal het catastrofe-nieuws al vlug verminderen en uiteindelijk ophouden. Dan wordt het weer balansen opmaken, calculeren hoeveel slachtoffers er uiteindelijk gevallen zijn, voor hoeveel geld er schade werd aangericht aan steden, gemeenten en aan de landbouw en een verzoek tot hulp indienen bij de Verenigde Naties. De voorbije drie weken waren buitengewoon nat en catastrofaal. 2011 was alreeds een overwegend nat jaar. 2012 zal dat waarschijnlijk moeiteloos overtreffen als de weersomstandigheden niet verbeteren gedurende de resterende maanden van het jaar. Dit keer kwam de zware regenval rechtstreeks over Metro-Manila. Vele regios in Metro-Manila zijn getroffen door overstromingen, zelfs op een relatief korte afstand van waar ik woon. Antipolo City (waar ik woon) werd gelukkig alweer grotendeels gespaard van rampen,omdat het zich op een hoogte bevindt en de regenval dus een weg naar lagergelegen gebieden opzoekt. Er was meer schade in mijn tuiin dan in de voorbije jaren, en ook de schade aan het huis zelf is iets meer uitgebreiderdan in vorige jaren. Dat draait dus uit op een karweiman onder de arm nemen om de opgelopen schade te herstellen. Financieel zal dat best meevallen, want de schade is echt niet enorm. Een goeie karweiman kan dat op 1 dag herstellen.
De regenval hier was dit keer wel wel buitengewoon. Tot
overstromingen is het niet gekomen in Antipolo City, maar natuurlijk wel
in het lager gelegen Marikina City en op vele andere plaatsen in Metro
Manila. De regenval trof Metro Manila rechtstreeks en op 48 uur viel er
zoveel regen als anders over een hele maand augustus. De balans: meer
dan 60
doden en alweer voor honderden miljoenen pesos schade aan wegen,
gebouwen, landbouwgewassen en noem maar op...
Steeds
meer lees ik kritische artikels in de Filipijnse pers (geschreven door
Filipijnse verslaggevers, in het Engels) over de verantwoordelijkheid
van de overheid (of het gebrek daaraan). Steeds vaker lees ik dat de
overheid schuldig is aan de gevolgen van de overvloedige regenval omdat
de overheid niets doet om waterwegen vrij te houden van blokkerende
afval, omdat men oogluikend het aantal illegaal gebouwde huisjes
(chanties) toelaat op rivieroevers die keer op keer boven hun normale
waterpeil stijgen bij meer dan normale regenval en dus ook meer
slachtoffers veroorzaken enz.
Het belangrijkste
punt op de agenda van de president heden ten dage schijnt evenwel te
zijn korte metten te maken met een news anchor, Noli De Castro. Deze is
al sinds vele jaren een populaire news anchor bij een van de meest
bekeken televisiezenders in Metro Manila, namelijk ABS-CBN. Bij de
presidentsverkiezingen van 2004 won hij het vice-presidentschap onder
verkozen presidente Gloria Macapagal Arroyo, waarna hij de
televisie-omroep tijdelijke verliet om zijn
vice-presidentsverantwoordelijkheden te vervullen. Na de
presidentsverkiezingen van 2010, ging hij zijn vroegere taak als
nieuwcommentator weer opvatten, bij ABS-CBN. Om onduidelijke redenen
heeft het tot 2012 geduurd vooraleer dit een doorn in het oog werd van
de huidige president, Benigno Aquino III, maar nu lijkt het meer en meer
waarschijnlijk worden dat De Castro zal moeten opstappen als
nieuwscommentator omdat het deontologisch niet verantwoord wordt
beschouwd dat een ex-vice-president van een andere partij een
journalistieke job kan uitoefenen (of opnieuw uitoefenen). Ik heb geen
idee of je de actualiteiten hier op de voet volgt, maar het komt mij
voor dat de huidige regering en president voornamelijk werk
maken van het elimineren van voormalige politieke tegenstanders. Soms
terecht, vaak overbodig. Wanneer de huidige regering en president
eindelijk eens werk gaan maken van de beloften van hun verkiezingscampagne lijkt minder duidelijk en hoe
langer hoe meer hypothetisch; de huidige regering is al meer dan 2 jaar
aan het bewind, heeft weliswaar een regeringstermijn van 6 jaar, maar
doet niets substantieels in het laatste jaar voorafgaand aan de volgende
verkiezingen zodat er nog maar 3 jaar effectief regeren overblijft. Een
van de voornaamste punten van de verkiezingscampagne van de huidige
regering en president was en is het realiseren van de zogenaamde RH bill
(RH staat voor Reproduction Health). Men wil de bevolkingsaangroei
afremmen door de modale Filipijn te sensibiliseren voor familie-planning
en zodoende de armoede afremmen. Let wel: afremmen, niet proberen op te
lossen. Dat initiatief zal wellicht nooit realiteit worden, want de
oppermachtige
Rooms-Katholieke kerk hier is er fel tegen gekant. Minder volk betekent
minder gelovigen. Armoede zou ook kunnen afgeremd worden door meer jobs
te creeren, maar daarvoor lijkt de verbeeldingskracht van de overheid
te gering. Armoede zou kunnen afgeremd worden door de
levensomstandigheden te verbeteren, maar daarvoor zijn de initiatieven
onvoldoende of compleet onbestaande. De verbeeldingskracht en de
initiatieven vanwege de overheid schijnen nog altijd in de richting van
corruptie te gaan waarbij ongelooflijk veel geld aangewend wordt om
buitenlandse bankrekeningen te spijzen en weinig of niets over te houden
voor de verbetering van het land.
Het zijn helemaal niet hetzelfde
toestanden als in Belgie; in Belgie spreekt men veel en vaak van
zakkenvullerij vanwege de overheid, maar in vergelijking met de
schaamteloosheid waarnmee dat hier gebeurt zijn het in Belgie kleine
jongens of houden de grote jongens aldaar toch iets meer over voor het
gewone volk.
Alles
wel beschouwd zijn de barre weersomstandigheden dan wel overkoombaar en
die doen zich ondanks hun regelmaat toch eerder uitzonderlijk voor of
niet altijd met catastrofale resultaten.
Foto: Noli De Castro.
Categorie:leven in een ander continent
09-08-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
02-08-2012
Alweer een orkaan en dan de moessonregens
Typhoon Gener (internationale naam: Saolo) passeerde over de Filipijnen meer dan een weekgeleden. Met onvoorspelde kracht. Pagasa, Philippine Atmospheric Geophysical and Astronomical Services Administration oftewel het nationale weerbureau, had de orkaan weliswaar zien aankomen maar schatte de kracht ervan verkeerd in, althans volgens woordvoerders van de organisatie. De tyfoon heeft inmiddels het land verlaten en ging richting Taiwan. De zuidwestelijke moessonregens die gebruikelijk zuid-oostelijk Azie teisteren in deze periode van elk jaar, zijn ongekend hevig en worden aangewakkerd door allerlei tyfoons die over een groot gebied van Azie scheren.
Een bericht in de Inquirer van 08 augustus 2012: "MANILA, Philippines The death toll from intense rains that have been
battering Metro Manila and nearby provinces since Monday has risen to
19. Affected persons in Ilocos, Central Luzon, Calabarzon, Mimaropa and
National Capital Region were 267,850 families or 1,230,813 persons. Displaced persons, who were outside and inside evacuation centers, were 163,007 families or 783,707 persons. As of Tuesday 10 p.m., there were 126 impassable roads in Ilocos,
Central Luzon, Calabarzon, Western Visayas, Cordillera and NCR due to
flooding."
Op minder dan drie weken tijd zijn er meer dan 60 doden te betreuren geweest, door verdrinking of electrocutie veroozaakt door vochtig geworden stopcontacten en natte electrische apparatuur die men zonder nadenken inplugde. De schade aan infrastructuur en landbouw beloopt nu reeds vele tientalllen miljoenen pesos. De meeste scholen en universiteiten zijn gesloten voor de rest van de week, niet enkel
voor de veiligheid van de schoolgaande kinderen en studenten, maar niet
in de laatste plaats omdat leerkrachten zich niet naar hun werk kunnen
begeven omwille van overstroomde of anderszins geblokkeerde wegen.
Hierna enkele fragmenten van een artikel verschenen in de Manila Timesop 07 augustus 2012 en geschreven door ene Ernesto Herrera: "Let us not blame Pagasa for wrong forecasts. Sometimes, indeed, Pagasa gets it wrong, like when you get good weather but forecasts are full of heavy rain and thunderstorms. Pagasa
assured us that with its new equipment it can predict typhoons with
considerable accuracy, so the government can plan and prepare for them
to minimize casualties and property damage.But meteorology is not an exact science even with all the tools at your disposal and especially with climate change at hand. It is not just here. Daily weather is increasingly flip-flopping between sunny and cloudy, and downpours and dry days. A study, which was written about in Science Daily on November 16, 2011,
found that day-to-day weather has grown increasingly erratic and
extreme, with significant fluctuations in sunshine and rainfall
affecting more than a third of the planet. Princeton University
researchers reported in the Journal of Climate that extremely sunny or
cloudy days are more common than in the early 1980s, and that swings
from thunderstorms to dry days rose considerably since the late 1990s. The day-to-day variations could affect what scientists can expect to see as Earths climate changes, according to scientists."
Het artikel gaat zo nog een tijdje door. Ongeacht of Pagasa nu plotseling over nieuwe apparatuur beschikt of niet, wil ik toch even een interview aanhalen dat zo'n twee jaar geleden voor de televisie (ABS-CBN) werd afgenomen van een verantwoordelijke van de weerkundige organisatie. Het programma werd uitgezonden in een reeks die The Bottom line heette en de moderator/interviewer was Boy Abunda (geen onbekende op televisie en zeker niet iemand die oppervlakkige programma's presenteert alshij het enigszins kan vermijden). De verantwoordelijke nerd verklaarde dat de tekortkomingen van Pagasa niet enkelte wijten zijn aan verouderde apparatuur, maar ook aan ongemotiveerd personeel dat weinig verdient of althans stukken minder dan hun collega's in andere landen en er bijgevolg niet erg om maalt wat voor weersituatie er zich op een gegeven ogenblik voordoet en niet sneller zal alarm slaan dan noodzakelijk is. Al te snel alarm slaan is natuurlijk nooit goed, want daarmee kunnen paniektoestanden bij bevolkingen gecreeerd worden. Te laat alarm slaan is uiteraard nog minder goed, want als men kon vermoeden dat er zich ernstige omstandigheden zouden kunnen voordoen is het beter om tijdig de daarvoor in aanmerking komende organisaties te waarschuwen zodat die reddings- en medisch personeel kunnen mobiliseren om zich stand-by te houden. Helemaal geen alarm slaan, al dan niet omdat het salaris klein en onbevredigend is en de motivatie bijgevolg ver zoek, is uit den boze. Hoedanook, zelfs verondersteld dat Pagasa over vernieuwde apparatuur beschikt (maar nog niet over gemotiveerd personeel) en alles nog altijd vierkant draait, waar blijft dan de ultramoderne, state-of-the-art apparatuur van de USA, Europa, Japan, China enz? Wat doet men in die landen met alle mogelijke informatie die binnenkomt van allerlei hoogtechnologische satelieten die in de ruimte zweven en alle weertoestanden van seconde tot seconde registreren en rapporten dienaangaande doorzenden? Als men in de USA, Europa, Japan, China enz. sneller alarmerende berichten binnenkrijgt van een ernstige weerstoestand over bijvoorbeeld de Filipijnen (maar evengoed over om het even over wat voor land of streek dan ook), waarom waarschuwt men de collega's van het betrokken land of streeks dan niet per e-mail dat er iets op til is? Stellen dat het weer onvoorspelbaar geworden is door de klimaatsverandering, is toch wel naief. Ik mag aannemen dat de klimaatsverandering er de accuraatheid van weersvoorspellingen niet op vooruit geholpen heeft; ik mag toch wel aannemen dat de hoogtechnologische weersatelieten die jaar na jaar de ruimte ingeschoten worden en xxxjoenen dollars, euros, Japanse ye, Chinese yuan enz kosten degelijk besteed zouden kunnen worden... Zelf ben ik geen weerkundige en niet tewerkgesteld in een meteorologisch instituut. Sommigen zullen dan ook zeggen: het is makkelijk om kritiek op iets te hebben als je niet weet waarmee je te maken hebt. Tja, hetzelfde geldt ook voor andere dingen; waarom laat men mensen voor politieke partijen stemmen als de mensen geen benul hebben van wat politiek inhoudt? Voor de geniddelde stemmer zijn politici zakkenvullers, zo eenvoudig is het voor hem. Zelfs een gemiddelde stemmer zou toch kunnen beseffen dat politiek bedrijven wel degelijk wat meer inhoudt... Voor de gemiddelde werknemer zijn werkgevers patroons die winst maken met gebruik van andermans zweet en inspanning. Zelfs een gemiddelde werknemer zou toch kunnen beseffen dat een bedrijf leiden en in stand houden wel degelijk wat meer inhoudt... Ik neem aan dat de ontelbare weerinstituten, waar ook ter wereld gesitueerd, geen eenvoudige taak hebben en dat die taak er waarschijnlijk steeds gecompliceerder op wordt. Toch zou een behoorlijke communicatie tussen al die weerinstituten veel kunnen vergemakkelijken of zelfs rampen kunnen helpen voorkomen...
Categorie:leven in een ander continent
02-08-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
21-07-2012
Wildplassen
Nu alreeds meer dan drie weken geleden vierde mijn vriendin haar verjaardag. Wij deden dat, zoals gebruikelijk, in de voortuin die ruim genoeg is om een heleboel gasten plaats te geven om te eten, te drinken en te zingen met behulp van een videoke-machine (karaoke voor westerlingen). Uiteraard dienen al die gasten regelmatig te piesen, afhankelijk van hun drinkgedrag. Zij piesen dan ergens in een hoekje van de voortuin. De mannen alleszins. De vrouwen, meer schroomvallig, doen het ergens anders. Bij voorbeeld op een toilet in een naburig huis dat ik verhuur aan familie van mijn vriendin. Die familie is uiteraard geestdriftig aanwezig op feestjes die in mijn voortuin doorgaan en is zo bereidwillig om het toilet in het door hen gehuurde huis ter beschikking te stellen voor schroomvallige piesers. Zelf ben ik niet zo bereidwillig om toegang te verlenen tot het toilet in mijn eigen huis aan allerlei piesers. De stank van de pis van de mannelijke piesers die het in een hoekje van de voortuin doen is de volgende morgen na afloop van de festiviteiten te snijden, maar enkele emmers water er overheen doen wonderen. Er dient geen politie aan te pas te komen en die zou hier toch niet opdagen na een telefoontje waarin er geklaagd wordt over (wild)plassen.
Op het internet-nieuws van msn.be las ik zopas: "Op de Gentse Feesten zijn in de nacht van vrijdag op zaterdag drie
agenten gewond geraakt nadat een wildplasser zich verzette tegen een
bekeuring. Dat is vernomen van woordvoerder Manuel Mugica-Gonzalez. Het incident gebeurde in de Nodenayesteeg, tussen de Predikherenlei en
de Veldstraat, in het centrum van de stad. De agenten wilden omstreeks 1
uur een wildplasser identificeren om hem te bekeuren. Daarop sloeg de
29-jarige man van Nigeriaanse afkomst de politiemensen. Daarbij kreeg
één agent een kopstoot en raakte hij gewond aan het linkeroog. Een
andere liep een open wonde op aan de hand en een derde hield
schouderpijn aan het incident over. De wildplasser werd uiteindelijk
gearresteerd en het parket gaf hem een rechtstreeks dagvaarding voor 28
augustus. Overigens waren er diezelfde nacht nog zes vechtpartijen op de
Feesten. Verder werden zaterdagochtend twee Gentenaars en een man uit
Merelbeke bestuurlijk aangehouden omdat ze aan de Predikherenlei fietsen
in het water gooiden. Bij Sint-Jacobs werden bij twee Nederlanders
gebruikershoeveelheden cocaïne, xtc, speed en GHB in beslag genomen."
Die dingen komen hier niet of nauwelijks voor. Het piesen is onder controle, althans in mijn voortuin. Geweld is er niet, alleszins niet in mijn voortuin, en moest dat er zijn zou het vlug onder controle wezen want ik hou een oogje in het zeil en familieleden van mijn vriendin zijn altijd bereid om een helpende hand toe te steken. Een verjaardagspartijtje in mijn voortuin is uiteraard niet te vergelijken met de Gentse Feesten, althans niet in omvang en niet met onbekende feestgangers. Maar als iedereen doet wat er verwacht wordt, namelijk een oogje in het zeil houden bij festiviteiten, loopt het meestal wel los.
Categorie:leven in een ander continent
21-07-2012, 16:30 geschreven door cheverrant1
03-07-2012
auditie
Mijn vriendin was weer voor enkele uren opgewonden en gelukkig. Zij had zich ingeschreven om auditie te doen als kandidaat voor een erg populair televisieshow- en spelprogramma,genaamd Wil Time Bigtime. Omstreeks 3.30 uur 's morgens was zij al uit bed om een douche te nemen en zich daarna op te maken en aan te kleden, want die audities beginnen al vroeg in de morgen en het duurt wel enkele uurtjes om naar de televisiestudio te reizen vanuit onze woonplaats. Het televisieprogramma in kwestie bestaat al sinds 2005 onder verschillende namen (maar verhuisde naar verschillende televisiezenders, omwille van allerlei conflicten tussen de presentator, Willy Revillame, en zijn broodheren en veranderde bijgevolg ook van namen) en bestaat voornamelijk uit een voorronde waarin de kandidaten zich kunnen voorstellen, een liedje zingen of beter schreeuwen (want geen show is hier ooit volledig zonder liedjesgeschreeuw) en daarna enkele spelvragen dienen te beantwoorden in een eliminatieronde zodat er 1 eindkandidaat kan overblijven. Die eindkandidaat kan dan mogelijk 1 miljoen PHP winnen in cash, of een auto of een huis met bijhorende grond voor eenzelfde waarde. De ongemeen populaire presentator van het programma in kwestie verdient, volgens de geruchten en volgens de verspreiders van geruchten, zowat 1 miljoen PHP per aflevering. Zoals de meeste Filipijnen is mijn vriendin geobsedeerd met zingen dus wil zij dat overal demonstreren. Later op de avond kwam mijn vriendin weer thuis, teleur gesteld en ongelukkig want zij was niet geschikt bevonden. Zij had alles doostaan tot in de eliminatie van de laatste 20 kandidaten, maar was dan afgevallen. Dan maar een paar troostende woorden uitgesproken en aangeraden om niet op te geven en zich kandidaat te stellen voor andere,meestal gelijkaardige televisieprogramma's. Zowat een jaar geleden had zij zich al eens kandidaat gesteld voor een auditie voor hetzelfde televisieprogramma, was erheen gereisd maar had op het laatste nippertje niet genoeg zelfvertrouwen gehad om aan de audities deelte nemen. Nu had zij wel het nodige zelfvertrouwen, maar zonder gunstig resultaat. Misschien een derde keer goeie keer. Oftewel: Third Time Good Time...
Foto: presentator Willy Revillame.
Categorie:leven in een ander continent
03-07-2012, 17:13 geschreven door cheverrant1
26-06-2012
Bomen planten
Als men dezer dagen even verdwaalt of gewoon per ongeluk op de webiste van Vandemoortele Mayonnaise (uit Belgie) belandt, kan men daar lezen: "Vandemoortele mayonnaise kopen betekent bomen planten". Het artikel gaat door als volgt: "Vandemoortele zal in 2012 10.000 bomen planten op de Filipijnen, meer bepaald in de provincie Sarangani, gelegen in het zuiden van de Filipijnen. Dit was ooit een van de bosrijkste gebieden van de Filipijnen en zal in de komende 3 jaar volledig worden heraangeplant".
Ik woon zelf in de Filipijnen maar ver weg vandaar. Ver weg vandaan wonen betekent vaak er niet bekommerd om te hoeven zijn. En toch... Als ik even op een website kijk, ontdek ik het volgende:
Sarangani is part of the South Cotabato-Sultan Kudarat-Sarangani-Gen.
Santos City (Soccsksargen) development cluster, and is linked by paved
roads to the international airport and world-class fish port of Gen.
Santos City. Good roads and regular flights through Gen. Santos City
allow the province easy access to Manila, Cebu, Davao City, as well as
the rest of the Soccsksargen areas. Gen. Santos Citys airport has one
of the countrys longest runways.
The province is situated as the countrys major gateway to the
Brunei-Indonesia-Malaysia-the Philippines - East Asean Growth Area. With
its proximity to its regional counterparts, Sarangani is in a unique
position to marshal its resources, entice tourists and investors, and
compete in an international market under a borderless trade regime.
Strategically located at the southernmost tip of Mindanao, the
province is protected by the resource-rich Sarangani Bay. Beyond this is
the Celebes Sea, which is the provinces access to the rest of the
world.
Bordered by over 230 km of unspoiled coastline, Sarangani offers more than 4,400 km2. of typhoon-free land and marine resources, largely untapped tourism potentials, and vast investment possibilities."
Afgaande op het Engelse voorgaande, lijkt het mij niet alsof er daar veel bomen dienen geplant te worden. Buitenlanders (en met name Belgen) die wel de Belgische mayonnaise prefereren boven de Filipijnse varianten die allemaal met suiker bereid worden omdat de locale smaak op zoetigheden is afgestemd, kunnen geen Vandemoortele mayonnaise volgens Belgisch recept vinden in de Filipijnen (tenzij misschien ergens in gespecialiseerde winkels die op buitenlandse klandizie gefocust zijn en bijgevolg duurdere prijzen hanteren voor hun producten dan in de landen van herkomst, met andere woorden wellicht in Makati, het financiele en economische hart van het land, de hoofdstad binnen de eigenlijke hoofdstad Manila), maar de producent kondigt welaan bomen te zullen planten in een land waar er niet meteen een tekort is aan bomen. Als emmertjes water dragen naar de zee, nietwaar ?
Als producenten van waar dan ook iets willen doen ter bevordering van een land (waar dan ook, maar zonder twijfel hier) is het de agricultuur stimuleren door fondsen beschikbaar te stellen. De natuur is overvloedig in de Filipijnen en bomen en planten groeien er in overvloed; de natuur op zichzelf dient niet "geholpen te worden"; de natuur trekt zichzelf wel uit de slag; de vruchten van de agricultuur zijn echter vaak schaars en klein in omvang omdat de landbouwers niet voldoende middelen hebben om hun velden te bewerken. Voorbeeld: een dagdagelijkse bloemkool is in Belgie bijna zo groot als een mensenhoofd; in de Filipijnen is een bloemkooltje amper een kinderhandpalmtje groot. De prijs is zowat dezelfde in Belgie als in de Filipijnen... Er bestaan geen of nauwelijks subsidies voor de landbouw hier en vele landbouwers bewerken hun velden nog met prehistorische werktuigen aangetrokken door carabao (een soort van locale buffels). Zolang daar geen mouw wordt aan gepast, zal het aanbod van de locale landbouwsector nooit aan de vraag van de consumenten beantwoorden. Wel eens tijd voor internationale producenten (of die nu uit Belgie of elders vandaan komen) om daarbij stil te staan en vooral om er iets aan te doen!
Categorie:leven in een ander continent
26-06-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
21-06-2012
Seniliteit of niet
Zowat een jaar geleden deelde mijn vriendin mij mee dat er een oudere man in de buurt woont, een weduwnaar. Hij dwaalt langs de straten in de omgeving. Soms, wanneer hij het niet meer kan ophouden, piest en kakt hij waar hij zich bevindt, bij voorkeur ergens in de planten aan de voorkant van huizen in de straten. Aan de voorkant van ons huis bevinden er zich planten, levensgrote zelfs. Mijn vriendin beweerde dat de oude man in kwestie op een morgen zijn behoefte had gedaan in onze planten. Sommige buren hadden dat gezien. Gisteren sprak ik met een oudere man in de straat, eerder toevallig, en later zei mijn vriendin dat het om dezelfde ouderling gaat als die welke eerder in de planten had gekakt. De ouderling vertelde mij dat hij drieentachtig jaar oud is en weduwnaar sinds vele jaren. Hij sprak Engels tegen mij, sprak Tagalog tegenover andere Filipijnen in de buurt en sprak zelfs wat Spaans tegenover mij maar echt tegenover niemand in het bijzonder, alleen maar om te laten horen dat hij Spaans kon spreken. Uiteraard weet ik niet hoe groot zijn kennis van het Spaans is. Ik kon dat moeilijk doorgronden gedurende onze korte conversatie door de enkele korte zinnetjes die hij in het Spaans ten beste gaf.. Ik weet niet hoe seniel hij is of verondersteld wordt te zijn; hij leek helder van geest gedurende onze ontmoeting. Misschien is hij het grootste gedeelte van de tijd helder en slechts seniel bij momenten, of vice versa. Moeilijk om uit te maken. Wat mij vooral opvalt is: deze oude man is al bijna zeventig jaren uit de schoolbanken. Toch kan hij nog altijd Engels en zelfs wat Spaans praten. Waarom kunnen jongeren dat niet? Is de kwaliteit van het onderwijs in de Filipijnen dan inderdaad zodanig gezakt als vele critici beweren of doen er nog weinige studenten enige moete? Misschien hebben oudere mensen wel onthouden wat zij ooit leerden omdat zij er belangstelling voor hadden en het wilden onthouden, of zij daar ooit een broodwinning mee konden verdienen of niet. Misschien onthouden jongere mensen zelden of nooit wat zij leren omdat zij er geen enkele belangstelling voor hebben en het niet willen onthouden omdat zij er waarschijnlijk geen broodwinning mee kunnen verdienen. Daar zijn we beland, waarschijnlijk. In de jaren volgend op de eerste wereldoorlog, dus na 1918, kwam er een bepaalde vorm van literatuur die men later indeelde als geproduceerd door '"the lost generation" met werken van Gertrude Stein, Ernest Hemingway, John Dos Passos en Francis Scott Fitzgerald. In de jaren volgend op de tweede wereldoorlog werd er een zekere vorm van literatuur gepubliceerd, door schrijvers als Jack Kerouac, Allen Ginsberg, Neal Cassady en natuurlijk William S. Burroughs die men de schrijvers van de "beat generation" noemt. Beat ? Beaten ? Wat noemt men het nu ? Wat noemt men de mensen van nu, lezers van boeken of niet ?
Foto: bejaarde Filipino.
Categorie:leven in een ander continent
21-06-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
20-06-2012
Zoetigheden (3) muziek niet zo zoet
Alhoewel vele (de meeste ?) Filipijnen een boonthe hebben voor zoeterige liedjes die zij graag meekwelen op de radio en zelfs schreeuwerig overstemmen met behulp van een videoke-machine (of zonder, gewoon omdat zij hard kunnen en willen schreeuwen), zijn er ook andere muziekgenres te beluisteren. Popmuziek betekent vooral Sarah Geronimo (bijgenaamd The Princess of Pop). Zij is erg actief op televisie (ABS-CBN oftewel kanaal 2) en radio. Presentatrices zoals Kris Aquino (bijgenaamd The Queen of All Media) en zuster van de huidige president Benigno Aquino III alsook dochter van voormalig presidente Cory Aquino kondigen haar graag aan. Ik vermeldde het al eerder: men schuwt hier geen superlatieven... Populair bijvoorbeeld in rock muziek zijn bands als Kamikazee en Sponge Cola en alternative rock bands zoals Bamboo. Rap-muziek is eveneens "in" want wat "in" is in de USA is "in" de Filipijnen.
Vaak is het onduidelijk in welke catgegorie van muziek een bepaalde band thuishoort. Ringo Starr (drummer van the ex-Beatles) zei het al eens: "Toen wij jong waren waren en zo'n 6-tal verschillende nuziekvormen". Waarschijnlijk bedoelde hij klassiek, jazz, rock and roll, pop, rhythm and blues en ballads. "Tegenwoordig zijn er 30 of meer verschillende muziekvormen en eigelijk weet niemand welk nummer in welke categorie thuishoort..." De Black Eyed Peas is een voorbeeld: het heet nu een dance-popgroep, was aanvankelijk een alternatieve hiphop groep, en hebben R&B-, pop-, dance-, trance- electro- en techno-invloeden ondergaan en opgenomen in hun muziek (althans volgens muziekkenners)... Als men niet weet waar de soort muziek van 1 bepaalde band echt thuishoort, dan hoort het in tenminste 10 verschillende soorten thuis... Een van de leden van Black Eyed Peas Allan Pineda Lindo, Jr. beter bekend als apl.de.ap is een philam oftwel Filipijnse Amerikaan die regelmatig eens langskomt in de Filipijnen en daar wat geld aan allerlei goede doelen bsteedt, als hij tenminste niet te stoned is door het gebruik van cocaine en andere gelijkaardige producten die de ondraaglijke lichtheid van het bestaan helpen overkomen. De rock bands en de rappers en wat al niet maken evenveel lawaai als de anderen hier. De Filipijnen zijn schreeuwerig, houden van schreeuwerige muziek en houden slechts even op met schreeuwen wanneer zij een siesta nemen. Ik kan daar allemaal wel mee leven, zolang als er mij enkele uren per dag vergund worden om mijn eigen muziek of zelfs helemaal geen muziek te spelen. De ogenblikken van rust en stilte zijn zeldzaam en dus kostbaar. De lichtheid zowel als de zwaarte van het bestaan zijn dan even draaglijk.
Foto: Kamikazee.
Categorie:leven in een ander continent
20-06-2012, 16:16 geschreven door cheverrant1
04-06-2012
Stad en dorp
Antipolo City, waar ik woon en leef, ligt niet zo ver van de hoofdstad Manila. Op enkele uren kan ik met behulp van een vervoermiddel dat over een motor beschikt van mijn woonplaats tot in hartje Manila geraken. Enkele uren lijken lang als je dat vergelijkt met een treinreisje van bijvoorbeeld Antwerpen naar Brussel (pakweg 45 minuten), maar de afstanden zijn langer in de Filipijnen en het verkeer is er drukker. Naar Manila reizen doe ik bovendien enkel maar wanneer ik ertoe verplicht ben, als ik er persoonlijk iets af te handelen heb. Verder blijf ik er weg, want de aanwezigheid van zowat 20 miljoen inwoners, de stank, de vuiligheid, het lawaai, sporen niet aan om er vaak een bezoek te brengen. Antipolo City is, zoals de naam al zegt, een stad, maar lijkt in vele opzichten op een uitgestrekt dorp. De stadskern ligt op zowat 30 tot 40 minuten afstand van mijn woonplaats (alweer met behulp van een transportmiddel dat motorisch wordt aangedreven). De straten liggen er daar relatief proper bij. Het verkeer is er druk maar een stuk minder druk dan in hoofdstad Manila. De voetgangers zijn uiteraard alom tegenwoordig want met een populatie-aangroei van zowat 2 miljoen inwoners per jaar (over heel de Filipijnen maar zich uiteraard vooral concentrerend in de steden) kan men moeilijk verwachten eens een stil straatje door te wandelen. De stadskern citueert zich rond Antipolo Church, het stadhuis en de kantoren van de belastingen. De kerk, de overheid en het gewin van en over het plebs Waar ik woon en leef gaat het er een stuk plattelandser aan toe: hanen kraaien, varkens knorren, duiven koeren, honden blaffen of huilen, katten miauwen. Daarnaast schreeuwen mensen. Zij schreeuwen wanneer zij door de straten marcheren en hun handelswaar aan de man proberen te brengen: zoals softdrinks-, plastiek, brood- en andere verkopers. Zij schreeuwen wanneer zij zingen (en zij zingen zowat de hele tijd). De gemotoriseerde voertuigen zoals motorfietsen, auto's, tricycles, jeepney's rijden rumoerig en hevig toeterend voorbij om de vele kinderen die op straat spelen uit de weg te doen gaan. De dierengeluiden zijn plattelands, de motor- en menselijke geluiden zijn eerder "van het stad". Velen ontwaken al rond vier uur 's morgens, wanneer het nog donker is. Velen hebben geen stromend water of, als zij al stromend water hebben, hebben zij niet noodzakelijk een badkamer. Zij wassen zich dus "op de koer", een soort van binnenplaats die meestal aan de voorkant van de woning ligt, maar zich ook achteraan of links of rechts van het huis kan bevinden. Als mensen zich daar wassen behouden zij toch graag een zekere vorm van privacy, zij willen niet in hun blootje gezien worden door de buren, dus wassen zij zich in het donker. Daarna wordt het al vlug licht en gaan de kinderen naar school. De eerste shift begint al om zes uur 's morgens. Die duurt vier uren, tot tien uur 's morgens, waarna de volgende shift aanvangt van tien uur 's morgens tot twee uur 's namiddags en dan komt er nog een derde shift van twee uur 's namiddags tot zes uur 's avonds. Gewoon omdat er zoveel kinderen schoollopen en men probeert om die allemaal wat lesuren te geven. De werkende mens vertrekt ook al vroeg van huis want zelfs met gemotoriseerde transportmiddelen duurt het een hele tijd vooraleer men op de werkvloer geraakt. De werkloze mens doet wat onderhoudswerkzaamheden in huis en besteedt de resterende uren van de dag met het passerende verkeer in de straat gade te slaan en met slapen (meestal tussen 1 en 3 uur 's namiddags) wanneer de zon op het hoogtepunt staat en het gewoon te heet is om zich naar buiten te begeven. De schoolkinderen wier shift afliep om twee uur 's namiddags moeten zich wel door de blakende zon huiswaarts begeven en de werkende mens wiens shift misschien al om zes uur 's morgens begon dient hetzelfde te doen rond twee uur 's namiddags nadat de shift er opzit. Er is minstens 1 kind hier in de straat die geestelijk onderontwikkeld is; het is fysiek geen mongooltje maar het is psychisch achterlijk. Hij loopt de hele dag op straat, luidkeels schreeuwend en spelend; hij wordt soms begroet met een high five door achterlijke volwassenen die ook wel eens door de straat voorbij kuieren en soortgenoten van om het even welke leeftijd herkennen. Waarschijnlijk gaat hij nooit naar school, want hij dient dan naar een school te gaan waar men dit soort van kinderen kan opvangen en dat is dan weer onbetaalbaar voor ouders met beperkte middelen. Aan land- en tuinbouwkunde wordt niet veel gedaan, want het is niet werkelijk een platteland. Men onderhoudt de tuin een beetje, als men er een heeft. Na drie uur 's namiddags, wanneer de zon alweer over het hoogtepunt heen is, ontwaakt men uit de namiddagslaap en begint men weer volop lawaai te maken, de radio's en de stereoketens op te zetten en schreeuwerig te zingen. De hanen kraaien lustig mee, de honden blaffen paniekerig wanneer het menselijke lawaai weer losbarst, de vogels houden zich op de vlakte en de varkens houden zich stil want weten dat zij wel eens zouden kunnen gekeeld worden om voedsel te verschaffen voor allerlei feestjes die de wakkergeworden mensen voorbereiden. Ik hou mij meestal op een afstand van allerlei feestjes, gewoon omdat ik er niet van hou. De buren zijn vriendelijk en laten mij met rust. Buren zijn heel gemakkelijk hier in de omgang. Zij tolereren zowat alles (voornamelijk lawaai zowel tijdens de dag als 's nachts), zij dringen zich niet op aan vreemdelingen maar als vreemdelingen zich opdringen aan hen staan zij daar joviaal voor open. Het is een complete mengelmoes van stads- en dorpsmentaliteit die zowat vierentwintig uur per etmaal doorgaat.
Nu alreeds meer dan drie weken geleden vierde mijn vriendin haar verjaardag. Wij deden dat, zoals gebruikelijk, in de voortuin die ruim genoeg is om een heleboel gasten plaats te geven om te eten, te drinken en te zingen met behulp van een videoke-machine (karaoke voor westerlingen).
Mijn vriendin was weer voor enkele uren opgewonden en gelukkig. Zij had zich ingeschreven om auditie te doen als kandidaat voor een erg populair televisieshow- en spelprogramma,genaamd Wil Time Bigtime. Omstreeks 3.30 uur 's morgens was zij al uit bed om een douche te nemen en zich daarna op te maken en aan te kleden, want die audities beginnen al vroeg in de morgen en het duurt wel enkele uurtjes om naar de televisiestudio te reizen vanuit onze woonplaats.
Zowat een jaar geleden deelde mijn vriendin mij mee dat er een oudere man in de buurt woont, een weduwnaar. Hij dwaalt langs de straten in de omgeving. Soms, wanneer hij het niet meer kan ophouden, piest en kakt hij waar hij zich bevindt, bij voorkeur ergens in de planten aan de voorkant van huizen in de straten. Aan de voorkant van ons huis bevinden er zich planten, levensgrote zelfs. Mijn vriendin beweerde dat de oude man in kwestie op een morgen zijn behoefte had gedaan in onze planten. Sommige buren hadden dat gezien.
Antipolo City, waar ik woon en leef, ligt niet zo ver van de hoofdstad Manila. Op enkele uren kan ik met behulp van een vervoermiddel dat over een motor beschikt van mijn woonplaats tot in hartje Manila geraken. Enkele uren lijken lang als je dat vergelijkt met een treinreisje van bijvoorbeeld Antwerpen naar Brussel (pakweg 45 minuten), maar de afstanden zijn langer in de Filipijnen en het verkeer is er drukker.
