Ik ben Jozef, en gebruik soms ook wel de schuilnaam cheverrant1.
Ik ben een man en woon in Antipolo City (Filipijnen) en mijn beroep is internetverkoper van boeken, cd`s, video`s, dvd`s.
Ik ben geboren op 20/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, films, muziek, strips.
Zoeken met Google
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
In de Filipijnen loopt de zomer naar zijn einde. Zopas, op maandag 6 juni, begon het nieuwe schooljaar alweer (2011-2012). "The end of summer is the end of frolic and fun for students and the end
of family bonding vacations in far away places. But to farmers in
Bokod, Benguet, its the beginning of rainwater replenishing their
watersheds and refreshing their plants."klonk het in een artikeltje in The Inquirer op 4 juni. Juni is meestal nog wel een droge maand, maar daarna gaat het vaker regenen, soms erg hevig, afhankelijk van allerlei tropische weersomstandigheden en of er ergens in het gebied een orkaan woedt. Als ik het heb over "gebied" bedoel ik grote delen van Zuid-Oost Azie, niet enkel de Filipijnen. Zowat een week geleden trok orkaan Chedeng (internationale naam: Songda) over de Filipijnen, maar behalve erge regens bleef het zonder veel katastrofale gevolgen. Thans, amper een week later, trekt orkaan Dodong (internationale naam: Sirika) over het land. Ook alweer met erg hevige regens. Het nieuwe schooljaat, pas begonnen, is al onderbroken en in vele scholen zijn de lessen opgeschort. Zoals altijd gaat dit gepaard met overstromingen, aardverschuivingen en een aantal verdronkenen of slachtoffers van andere gevolgen van een orkaan.
In de tuin van mijn woning in Antipolo City bleef de schade, zoals gewoonlijk, beperkt tot wat vernielde planten en een omgebogen maar niet ontwortelde boom. Nogal wat bomen hier hebben, ondanks indrukwekkende bladerdaken, dunne en buigzame stammen; zij buigen onder hevige winden en dito regenvlagen maar ontwortelen niet meteen. Met buigen blijven bomen vaak in leven, ze hoeven niet noodzakelijk te barsten. Wanneer de natuurlijke rust weerkeert, volstaat het om zo'n boom weer recht en opwaarts te duwen en met een kabel te verankeren aan enkele steunpunten in een muur, waarna het kwaad ongedaan gemaakt is. Nadat de regen is gaan liggen, bloeit de natuur zoals altijd en wordt zelfs opgekikkerd na een lange (zomer) -periode van droogte.
De regeringsvorming in Belgie (of het gebrek eraan) nu zienderogen
een jaar na de laatste verkiezingen, spreekt boekdelen of
internetpagina's... Komt er ooit nog een nieuwe, volwaardige regering ?
Of gaat Belgie, als dusdanig, ophouden te bestaan ? Als het ophoudt te
bestaan, zal het gebeuren zonder bloedige burgeroorlog (in tegenstelling
met Joegoslavie, dat ophield te bestaan vanaf 2003 en daarna verder
afbrokkelde in allerlei onafhankelijke staten). Veel zal dan moeten herschikt
worden en dat betekent alleen maar nieuwe administratieve rompslomp voor
voormalige Belgische staatsburgers. Alle ambassades van het Koninkrijk Belgie overal ter wereld zullen moeten herdoopt
worden in ambassades van Vlaanderen, van Wallonie, van Brussel... Voor
Europa zal het op zichzelf geen ramp zijn: ofwel worden er 2 of 3 nieuwe
staten gevormd (Vlaanderen, Wallonie en Brussel) in plaats van 1
(Belgie), ofwel gaan Vlaanderen samen met Nederland en Wallonie samen
met Frankrijk en blijft Brussel bestaan als een mini-staat; maar ik denk
dat samengaan met andere landen niet zo vlug zal gebeuren. Waarschijnlijker is het dat
er 2 of 3 kompleet nieuwe staten zullen gevormd worden. Wat met het
koningshuis ? Gaat wellicht verloren en in de plaats zullen er 2 of 3 nieuwe
republieken ontstaan. Toekomstmuziek ? Ongetwijfeld. Een niet zo verre
toekomst. Premier Yves Leterme kan wellicht de
geschiedenisboekjes ingaan als de laatste premier van het koninkrijk
Belgie. Het einde van de wereld ? Neen. Maar het betekent toch wel wat
voor ons, Belgen, niet dan ?
En zelfs als er toch nog, buiten
alle verwachting, een regeringskoalitie kan tot stand gebracht worden,
hoelang gaat die het volhouden ? En wat gebeurt er nadat die koalitie er
opnieuw de brui aan geeft ? Men praat thans alleen maar over
Griekenland en Portugal omdat die in ekonomische moeilijkheden verkeren
en de rest van E.E.G. moet bijspringen om hen volwaardig lid te laten
blijven. Ik heb het nou niet over Jan-met-de Pet die nillens-willens
belasting betaalt en weinig begrijpt van al die subtitliteiten en er ten
lange leste evenmin van wakker ligt; ik heb het evenmin over al de
al meer universitair onderlegde Jannen-met-de Petten die doen alsof zij
het allemaal begrijpen maar ook eigenlijk geen flauw benul hebben en
maar verdergaan met doen-alsof.
In
Duitsland viel de Berlijnse muur reeds in 1989; vandaag de dag
bestaan er nog steeds ekonomische verschillen tussen west-Duitsland en
het voormalige oost-Duitsland, maar stelselmatig worden die verschillen
bij- en weggewerkt. Ondanks internationale ekonomische achteruitgangen.
In het Verenigd Koninkrijk (dat slechts 'bij wijze van spreken' lid is van de
E.E.G. want het aanvaardde nooit het Europese monetaire stelsel als
substituut voor het Britse pond en het ontvangt liever allerlei Europese subsidies dan het er aan bijdraagt...) gaat de ekonomie niet helemaal zoals
het in een wereldstaat zou behoren te gaan, maar gaat nog altijd
beter dan in kleine landjes zoals Belgie... In de Filipijnen ligt men daar allemaal niet van wakker, hebben de meesten er zelfs geen flauw benul van (tenzij wellicht OFW's oftewel Overseas Filipino Workers die er verblijven omdat zij er werken). Je kunt het hen niet kwalijk nemen, want het omgekeerde is evenzeer waar: ligt er iemand in Europa wakker van hoe het er in de Filipijnen aan toegaat ? Ligt er iemand uberhaupt wakker van hoe het er in de wereld aan toegaat ? "The entire universe is a projection of consciousness. We experience the universe as a projection through us, because each of us is a center of consciousness." Dat is nog altijd een nobele omschrijving. Men kan dezelfde gedachte ook omschrijven zoals Aldous Huxley (auteur van Brave New World, 1932) deed: "The center of the universe is here, not anywhere else." en dan klinkt het natuurlijk helemaal anders.
Een bericht op MSN van 20 mei 2011: "Alweer minder honden verkocht in ons land"
"Voor het derde opeenvolgende jaar zijn er in België minder honden verkocht. In 2010 werden 156.336 nieuwe honden geregistreerd. In 2009 waren dat er nog 162.420. Dat blijkt uit cijfers van de Belgische Vereniging voor Identificatie en Registratie van Honden (BVIRH) die vrijdag in De Morgen en La Dernière Heure staan.
De populairste hond blijft de chihuahua, die vorig jaar door 13.487 mensen in ons land gekocht werd. De op één na vaakst verkochte hond is de Jack Russell terriër (9.426 stuks). Het podium wordt vervolledigd door de Yorkshire terriër (5.661). Volgens het BVIRH valt het op dat kleinere honden erg in trek zijn, ten nadele van de Duitse en Mechelse herder. De Duitse herder staat op plek 11, de Mechelse herder valt zelfs buiten de top 20. In 2004 waren die herdershonden nog het populairst."
De populairste zou de Chihuahua zijn ? Waar zie je die ergens ? Op televisieshows en -interviews, waar alreeds oudere aktrices/zangeressen of oudere, enigszins verwijfde akteurs/zangers zo,n beestje op de arm hebben en erover kwijlen: dit is mijn beste vriend ? Ik zie Jan Decleir of Frank Aendenboom nog niet zo direkt met een dergelijk beestje rondlopen. Ik heb niets tegen Chihuahua-hondjes. Maar laat hen dan ook geen symbool worden van alles waartegen de wereld frustaties koestert. Laat geen enkele hond een symbool worden van enige frustratie. De Duitse herdershonden en Mechelse herders zijn niet erg populair meer in Belgie... Ook geen wonder: Belgische eigenaars van zo'n honden durven nog amper buiten hun woningen of appartementen te komen met die huisdieren zonder uitgemaakt te worden voor "racisten" door buren van Belgische nationaliteit maar niet noodzakelijk van Belgische origine. Ja natuurlijk: Chihuahua-hondjes zijn klein en kunnen met een niet eens zo harde trap om het leven gebracht worden; Duitse en Mechelse herders zijn niet zo klein en bijten wel van zich af. Honden hebben te overleven in de Belgische maatschappij, net zoals mensen: kleine mensen (die niet van zich af durven of kunnen bijten) gaan ten onder, mensen met wat meer lef houden zich staande, mensen met een grote bek verdienen vaak veel geld... In de Filipijnen zie ik ik eigenlijk weinig of geen huisdierhonden die door hun eigenaars overal mee naartoe worden gesleept. Ik zie vaak arme, hongerige, schurftige honden langs de straten kuieren, soms met tumoren aan 1 of andere kant van hun lichamen hangend. Zij zoeken geen kontakt met mensen want zij weten dat zij paria's zijn. Zij verwachten weinig of niets en krijgen nog minder dan zij verwachten. Zelfs geen beetje water want water is kostbaar om het zweet van menselijke lichamen af te spoelen en daarna te verspillen in goten. Ik veronderstel dat lokale honden zelfs met water, vervuild door menselijk wassen, genoegen nemen om van te drinken. Hoe minder velen hebben, hoe gretiger er gebruik gemaakt wordt van opportuniteiten.
<!-- BEGIN van de zanox-afilliate HTML-code --> <!-- ( De HTML-code mag niet gewijzigd worden.) --> <img src="http://ad.zanox.com/ppv/?18702543C43220889" align="bottom" width="1" height="1" border="0" hspace="1"><a href="http://ad.zanox.com/ppc/?18702543C43220889T">Rechtstreekse vluchten vanuit Brussels Airport naar Noord Amerika, het Midden Oosten en Azië</a> <!-- EINDE van de zanox-affiliate HTML-code -->
Categorie:leven in een ander continent
20-05-2011, 00:00 geschreven door cheverrant1
18-05-2011
Eten, verhongeren, corruptie
Een bericht in The Inquirer (Philippines) van 18 mei 2011: "Huge rice imports and a policy of buying high, selling low and
storing long have resulted in the National Food Authority (NFA) losing
more than P100 billion in a span of 10 years, the Commission on Audit
(COA) said.
In a 2009 report on the NFA, which was released recently, the COA
said the agencys massive losses happened despite government subsidies.
The audit agency said proceeds from the NFAs sale of rice and
collection of fees were not enough for its operations, prompting it to
resort to borrowings to finance operations and pay obligations.
The COA wondered how the NFA could continue to operate without any support from the government.
With NFAs increasing liabilities and big losses, we doubt the
capability of NFA to pay its debts and continue its operation without
intervention from the national government, it said."
Een ander bericht, op allerlei websites, over politikus Romulo Neri, op 12 mei 2011 na eerdere berichten over mogelijk frauduleuze belastingaanfiten door Neri waarmee die mogelijk wel voor 15 miljoen PHP wou ontduiken:
"The Bureau of Internal Revenue (BIR) said they were vindicated by the Department of Justices (DoJ) decision to file a tax evasion case against former SSS President Romulo Neri.
BIR Commissioner Kim Jacinto-Henares said, We have always said that
we will not file any case unless we are certain that the person is
guilty we are happy because our work has been vindicated.
Henares also said that partly they were sad because we have to reach this stage.
Since the people try to evade taxes, we have no choice but to do this every week [filing of tax evasion cases], Henares said.
BIR will be the happiest when we cannot file any more cases because people take their tax obligation seriously, Henares said."
Romulo Neri is een van die oudgedienden in de politiek. Zijn naam werd alreeds in vele dubieuze gevallen genoemd (o.a. het fameuze, alreeds jarenoude ZTE-NBN-schandaal betreffende een overheidsdeal tussen de Filipijnen en China om een broadband-systeem te realiseren voor televisie dat nooit echt van levensbelang was voor jan modaal) maar totnutoe kon hij zich alrtijd redden, net als vele andere politici die het klappen van de zweep kennen. Hij is een van de weinig overblijvende vertrouwelingen van voormalig presidente Gloria Macapagal Arroyo en daarom natuurlijk niet erg populair bij de huidige Filipijnse overheid onder leiding van president Benigno Aquino.
Twee onderwerpen die te maken hebben met corruptie. Zoals altijd, over de hoofden heen van jan modaal. Het eerste heeft te maken met het dagelijkse eten van jan modaal. Het tweede is een voorbeeld, onder vele anderen, van hoe corruptie het jan modaal niet makkelijker maakt om aan eten te geraken.
Persoonlijk voelde ik mij ook wel betrokken bij de rampen van
bijvoorbeeld de orkanen Pepeng en Ondoy hier in de Filipijnen op het einde van 2009. Op
kleinere schaal weet ik ook wel dat wanneer een ouder van mijn Filipijnse vriendin
zal sterven (haar ouders zijn allebei in hun late zestiger jaren) wij
naar de begrafenis zullen gaan en dat waarschijnlijk ook ik daar moeite
zal hebben om mijn tranen te bedwingen zelfs al heb ik die mensen
maar enkele keren ontmoet toch zijn zij mij dierbaar geworden. De ouders
van mijn vriendin leven in een klein dorpje dicht bij Ormoc City in
Leyte.Met een binnenlandse vlucht ben je daar per vliegtuig vanuit
Manila op een goed uur, met de bus en ferry duurt de tocht meer dan een
dag. Hoedanook,
reeds voorheen in Belgie voelde ik mij vaak hulpeloos en neerslachtig
wanneer de resultaten van rampen en oorlogsgeweld getoond werden in
televisiebeelden en dokumentaires over Afrika, het Midden-Oosten, Azie
enz. ook al woonde ik er niet en kende ik er geen hond. Als iemand zich
een beetje betrokken voelt bij wat er in de wereld gebeurt, wordt men
bijna dagelijks getroffen door de ellende overal. Als je ergens woont in
een ander land, en er mensen kent en er gebeurt wat met hen, is het uiteraard nog schrijnender. Onlangs keek ik naar het nieuws van ABS-CBN (een van de meest populaire
zenders hier in Metro-Manila en omstreken); het eerste halfuur was
vrijwel geheel gewijd aan de aardbeving en daaropvolgende tsunami in Japan. Daarna toonde men een kort interview
met een aktrice, Ai Ai delas Alas (bijgenaamd de Queen of Comedy); zij vertelde een beetje over
haar succesvolle showbizleven en merkte op dat 'Life beautiful is and so
very good to me". Een beetje meer
ingetogenheid was wel op zijn plaats geweest, dacht ik, als er relatief
"close" een natuurramp met mogelijke kernrampgevolgen plaatsgevonden
heeft en -vindt. Goed, showbizmensen hebben natuurlijk een ego zo
groot als Hollywood en liefst nog groter. Vooralsnog gaan slechts weinig
Filipijnse showbizmensen naar Hollywood of, als zij daar al eens
heengaan, komen zij vlug terug met hangende pootjes. Hier ter plaatse is
een ego zo groot als Manila al voldoende... In geografische oppervlakte
zal Manila wel een flink stuk groter zijn dan Hollywood, maar in
showbiz-termen zeker niet. Voor de rest is het allemaal cynisme wat de klok slaat: -
in Vlaanderen (bijvoorbeeld op www.politics.be) praat men over niets
anders dan over het vreemdelingenprobleem in Belgie en wordt elk
mogelijk topic aangewend om nog meer daarover te kankeren; - op
www.msn.com heeft men de mogelijkheid tot kommentaar leveren op
nieuwsberichten al sinds maanden afgeschaft, precies om
die reden; zelfs topics als de geboorte van een vogel of een diertje
oorspronkelijk levend in het midden-oosten, maar geboren in de Zoo van
Antwerpen of Planckendael werd aangewend om kritiek te spuien over
"vreemdelingen"; - president Barack Obama van de USA heeft
aangekondigd dat de USA "naast" het volk van Japan staat in deze barre
tijden; aan de linker- of aan de rechterkant ? Of er achteraan ? Niet zo
duidelijk. Maar het is weer mooi om de slinkende populariteit van de
Noord-Amerikanen wat op te krikken; - sociale en maatschappelijke onrust in Egypte, Libie, Algerie, Tunesie... -
oorlogen in Pakistan, Afghanistan, Irak gaan verder... de USA wil wel
graag laten geloven dat het spelletje in Irak gewonnen is, maar is dat
ook zo ? - hier in de Filipijnen is nog maar eens een andere bank
bankroet: Banco Filipino. Gelukkig had ik daar geen rekeningen. Mensen
die dat wel hadden staan voor gesloten deuren en gesloten
automaten... Enzovoorts. Er is zoveel waarmee men zich betrokken kan voelen, zoveel ellende overal dat men zich uiteindelijk nergens meer bij betrokken voelt, behalve bij kleine, persoonlijke aangelegenheden.
Foto: Fukushima Nuclear Power Plant in Japan
Categorie:leven in een ander continent
17-05-2011, 15:42 geschreven door cheverrant1
16-05-2011
Filosofie en begrip
In de familie van mijn Filipijnse vriendin komen nogal wat ongeschoolde mensen
voor. Het ongeschoold-zijn varieert nogal: van mensen die echt van niks
weten en zich nergens zorgen over maken behalve over de prijs van de
dagelijkse bigas (rijst) tot mensen waarvan ik af en toe toch wel
verbaasd ben over hun levenswijsheid en inzicht. Net zoals ik dat
voorheen was in Belgie. Sommige goeie vrienden daar waren gewezen
metselaars of staalarbeiders en vaak in gesprekken formuleerden zij een
bepaalde filisofie die niet tot het huis-, tuin- en keukengenre
behoorde. Jammer genoeg zijn die mensen in
Belgie nu allemaal al overleden. In de Filipijnen leven er nog veel
(familieleden van mijn vriendin bedoel ik dan) en na genoeg vertrouwen
te hebben opgebouwd (na de eerste plichtplegingen van bescheidenheid)
komen we nu soms tot gesprekken die mij tot nadenken stemmen. Ik spreek
wat woordjes Tagalog en laat dat af en toe merken gewoon om te laten
zien dat ik niet weigerachtig sta om deze taal te spreken en te proberen te begrijpen, en zij spreken
wat Engels en soms moet men moeite doen om elkaar te verstaan, maar die
moeite loont ook wel. Niet alleen omwille van de taal, maar vooral
omwille van het elkaar proberen te begrijpen. Niet zoals vele
universitairen praten deze oudere mensen over Nietsche of Schoppenhauer
(waarvan zij evenmin ooit gehoord hebben als ik gehoord heb van
Aziatische filosofen), maar zij bezitten wel een levenservaring die
onschatbaar is. Zij weten uit overlevering heel wat van bijvoorbeeld de
Japanse bezetting van de Filipijnen in 1944-1945, vaak uit
eerste hand van de moeilijke tijden onder het Marcos-regime (van 1965 tot 1986) en vele
andere dingen die je nergens anders kunt te weten komen. Filosofie is
deels het beschouwen van geschiedenis en, net zoals ik al vaker zei
tegenover vrienden of mensen die het horen wilden: alles maakt deel uit
van alles. Sommigen van mijn vriendin's familieleden zijn jonger en
hebben gestudeerd en na aanvankelijk wat moeizame kontakten omdat zij
wel graag laten blijken dat zij niet stom zijn en degelijk gestudeerd
hebben, kwam ook daar meestal wel een vertrouwen tot stand om over vele
zaken van mening te wisselen en/of erover te kommuniceren. Het is goed
om met verschillende generaties te kunnen praten: dan voorkomt men het
voor de hand liggende kommentaar van ouderen "in mijnen tijd was alles
anders en beter..." zowel als het negativisme van jongeren "alles gaat
slecht: het onderwijs, het werk, het loon..." onvoldoende te kunnen
scheiden. Uiteindelijk merk ik hier toch wel weer
hetzelfde op als voorheen in Belgie: de mensen overal zijn niet echt tevreden.
In Belgie berust men of publiceert men nog maar eens een kommentaar vol
frustraties op een of andere website, in de Filipijnen gaat men zingen
en probeert alsnog een prettige avond op te bouwen. Vaak worden het hier ook
prettige avonden. Maar ik had voordien ook prettige avonden met vrienden
in Belgie. Ik mis die avonden in Belgie soms wel, niet omdat het in
Belgie was, maar omdat de vrienden in kwestie meestal overleden zijn;
evengoed zou ik de avonden hier missen als ik door omstandigheden zou
verplicht worden om terug naar Belgie te keren. Je mist altijd wat
verloren ging of eerder: waarvan je geen deel meer uitmaakt, waar je ook
bent.
Foto: Ferdianand Marcos
Categorie:leven in een ander continent
16-05-2011, 15:38 geschreven door cheverrant1
10-05-2011
Kultuur en gebrek
In Belgie, Europa en het westen wordt vaak gedacht en beweerd dat er geen of wenig kultuur is. Er wordt vaak gedacht en beweerd dat er geen of nauwelijks boeken gekocht worden, dat er niemand naar musea gaat noch naar opera of -balletvoorstellingen. Dat is natuurlijk onzin. Jaarlijks worden er miljoenen boeken verkocht (alleen al in Belgie en Nederland, in het Nederlands); hoeveel miljoenen er verkocht worden over het Europese continent zal wel duizelingwekkende cijfers opleveren. Zijn dat allemaal kookboeken en resigidsen ? Neen, natuurlijk niet. Kookboeken en reisgidsen mogen dan wel erg populair zijn en een flinke bron van inkomsten betekenen voor hun auteurs, andere boeken worden ook wel verkocht. Hangt "serieuze" literatuur ergens aan het staartje ? Vaak wel, want niet iedereen is geneigd om turven van boeken (vier-, vijfhonderd pagina's dik) aan te kopen en te lezen wanneer de inhoud van die boeken voornamelijk over navelstaarderij van de auteurs gaat. Het publiek dat toch dat soort van boeken koopt, is beperkt. Het publiek dat kookboeken en reisgidsen koopt is uitgebreid. Waarom ? Mensen koken graag en willen recepten, dus kopen zij kookboeken; mensen reizen graag dus kopen zij reisgidsen. Op reis willen mensen wel eens graag wat ontspanningslektuur lezen, dus kopen zij misdaadromans. Waar leidt dit allemaal toe ? Vaak nergens heen. De mensen die vandaag kookboeken en reisgidsen en misdaadliektuur aankopen, zullen dat volgend jaar opnieuw doen. Toch zal er ook een aantal zijn dat, door kookboeken, reisgidsen en misdaadlektuur te lezen, verleid zal worden om een "ander" soort van boek te gaan exploreren. Umberto Eco's boeken (De naam van de roos, De slinger van Foucault, Het eiland van de volgende dag) waren allemaal bestsellers; niet omdat het bepaald "gemakkelijke" lektuur was, maar omdat er voldoende promotie rond gemaakt werd. De verfilming van "De naam van de roos" door Jean-Jacques Annaud in 1986 met Sean Connery, deed ook een duit in het zakje om geinteresseerd filmpubliek over te halen het boek te kopen. Promotie is belangrijk en wordt alsmaar belangrijker. Als mensen die deskundig zijn in het maken van promotie daarvoor betaald worden is dat niet afkeurenswaardig maar terecht. Diegenen die een film zien die hen bevalt zijn vaak geneigd om het boek voorafgaand aan de film te kopen en vice-versa. Diegenen die graag populaire muziek horen zijn vaak geneigd om de inspiratiebronnen van die muziek te raadplegen en te beluisteren, wat dan weer kan leiden tot het beluisteren van klassiek, opera, balletmuziek. Diegenen die stripverhalen lezen worden vaak geneigd om de inspiratiebronnen van die stripverhalen te raadplagen en dat kan van alles zijn: misdaadlektuur, science fiction-verhalen, horror-verhalen, literatuur, toneel, schilderkunst, beeldhouwkunst, architektuur enz. Het een leidt tot het ander. Als men ervoor wil openstaan en als men er tijd voor heeft. Tijd hebben voor iets is belangrijk. Meer en meer klagen zogenaamde intellektuelen over de teloorgang van allerlei kultuur en over het gebrekkige onderwijs. Dezelfde (of andere) intellektuelen klagen zelden of nooit over de inspanningen die modale mensen moeten doen om hun dagelijkse brood te verdienen en dan weleens graag op vakantie gaan om zich te kunnen ontspannen met het lezen van een leuk, maar niet al te inspannend, boek of met een reeks van bezoeken aan allerlei bezienswaardigheden die men na ze gezien te hebben ook vlug vergeet.
In de Filipijnen worden ogenschijnlijk weinig boeken gelezen. Soms zie ik een andere passagier in het openbaar transport-systeem die een boek aan het lezen is; soms maar meestal niet. Toch zijn er ook hier overal boekwinkels aan te treffen: nieuwe boekwinkels zoals de keten van National Bookstore en tweedehands-boekwinkels. De boeken daar zijn overwegend Amerikaanse en Britse uitgaven. Af en toe vindt je er Engelse vertalingen van Nederlandse boeken, zoals "Siegfried" van Harry Mulish. Als er geen lezers en dus geen kopers waren, zouden die winkels niet eens bestaan. Ketens zoals Fnac of De Slegte bestaan hier niet. Ik merk ook zelden massa's nieuwsgierigen en kooplustigen op in die winkels. Maar er zijn altijd wel enkelen. Ook in de Filipijnen gaan mensen naar toneelvoorstellingen, gaan naar de film, bezoeken musea, opera- en balletvoorstellingen. Niet noodzakelijk minder dan in Belgie, in Europa of in het westen in het algemeen. Mensen die een toegangsbewijs kunnen betalen en een beetje tijd hebben en geinteresseerd zijn. Tijd is overal kostbaar, een toegangsbewijs kunnen betalen is niet zo evident hier als het is in het westen, geinteresseerd zijn is overal hetzelfde, voor om het even welk soort van kultuur.
Categorie:leven in een ander continent
10-05-2011, 13:11 geschreven door cheverrant1
Voedsel en smaak a la Pinoy...
Voedsel in de Filipijnen bestaat, zoals velen ongetwijfeld weten of geraden hebben, uit rijst als basisingredient. De gekookte rijst wordt meestal niet al te warm opgediend en vergezeld van kip, varkensvlees, vis, saus, groenten. De saus en de groenten worden meestal in afzonderlijke kommetjes opgediend, terwijl de rijst op een individueel bord wordt aangeboden of op een grote schaal waarvan iedereen rond de tafel zijn deel kan nemen, hetzij met vork en lepel, hetzij met vingers. Filipino's houden van lichamelijk kontakt met hun eten, dus vaak vermijden zij het gebruik van vorken, lepels en messen en graaien met hun handen in het aangeboden voedsel. Het klinkt primitief maar als men het enkele keren gedaan heeft, raakt ook een westerling er wel mee bekend. Er mee bekend worden betekent niet noodzakelijk dat een westerling er ook mee vertrouwd wordt en er de voorkeur aan geeft om op die manier te eten. Persoonlijk leef ik hier nu zowat vier jaar, ik ben bekend met de gewoonte en ik heb enkele keren met mijn vingers gegeten, maar het geniet mijn voorkeur niet. Ik hou ervan om met vork en mes te eten, een mes om te snijden en een vork om het gesneden voedsel op te pikken en naar mijn mond te brengen. Ik hou ervan om met lepels te eten als het om soep en mogelijk om dessert gaat. Filipino's maken niet vaak gebruik van messen bij het eten. Gewoonlijk eten zij met vork en lepel die zij enerzijds gebruiken om het voedsel op te scheppen en naar hun mond te brengen en anderzijds om grote stukken (kip, vlees, vis, groenten) door te snijden in plaats van door gebruik van messen. Goed, dat went wel. Iets anders is de voorkeur van Filipino's naar voedsel. Zij eten graag van alles wat zoet is of met kaas wordt bereid. Een voorbeeld van een dessert; ijscreme met kaassmaak. Een voorbeeld van een dessert maar dan als koekje: een kleine cake (de zogenaamde cupcake) met kaassmaak en zelfs met kaas-toppings (kaasschilfertjes uitgestrooid over de cake). Een voorbeeld van een fruitsalade: allerlei soorten fruit (appels, druiven, kersen, mango's, ananas, bananen, sinaasappels enz.) op smaak gebracht met mayonnaise. Een ander voorbeeld van een fruitsalade: allerlei soorten fruit (zie hierboven) op smaak gebracht met gekondenseerde melk en kaasstukjes. Spaghetti: traditionale spaghetti met tomatensaus, gehakt en kaas, maar met een heleboel suiker om het zoeter te maken. Dat wordt Spaghetti Pinoy Style genoemd en waarschijnlijk schreeuwen Italiaanse koks over heiligschennis bij de gedachte eraan. Brood: in plaatselijke bakkerijtjes vindt men ofwel pan de sal (een soort van pistolets) met zachte korst en zoeterig smakend; een kompleet voorgesneden brood is "op zijn Amerikaans" m.a.w. "a loaf": dikkere sneden dan we in Europa gewend zijn, met zachte korst en enigszins zoeterig smakend. Wil iemand brood dat niet al te zoeterig smaakt, dan heeft men de keuze tussen het kopen van brood voor diabeten (suikervrij maar nog altijd met zachte korst) of naar een supermarkt/shoppingmall rijden waar men meestal wel een zogenaamde bakkerij aantreft waar men brood a la Francaise verkoopt: brood, pistolets, sandwiches, baguetten die niet direkt zoeterig smaken, vaak (maar niet altijd) een hardere korst hebben en nogal duur zijn in vergelijking met lokale broodvarieteiten en in vergelijking met broodprijzen in Belgie en Europa. Soms vindt men wel witte en donkere broodsoorten onder deze zogenaamde Franse specialiteiten. Uien (witte) vindt men gemakkelijk en overal maar Filipino's geven de voorkeur aan de rode uiensoort (die alweer zoeter is dan de witte), alhoewel de rode meestal duurder zijn dan de witte. Friet (French Fries geheten natuurlijk, zoals in de USA) wordt als een snack gegeten, niet als basisingredient, en met wat ketchup als begeleidende saus, niet met mayonnaise (herinner U de fameuze dialoog tussen John Travolta en Samuel L. Jackson in Quentin Tarantino's film Pulp Fiction (1994) over hoe Nederlanders friet eten: "met mayonnaise, niet met ketchup", waarop zij beiden zowat moeten overgeven bij de gedachte alleen! Rundsvlees (een goeie steak of biefstuk) kan men kopen in een lokale slagerij met let wel op hoe men die afsnijdt van de homp: vaak wordt dat versneden als zogenaamd ontbijtvlees "breakfast steak" in flinterdunne schijfjes... Als de slager een brok van de homp afsnijdt dient men wel instrukties te geven over hoe men die brok verder wil versneden zien: als biefstuk, als rosbief, in stukjes voor stoofvlees of wat dan ook. Het went allemaal wel: na enige tijd weet men precies wat te kopen en wat te vermijden, weet men precies welke instrukties er moeten gegeven worden om een resultaat te verkrijgen dat men prefereert. Maar het is niet vanzelfsprekend. Men moet er wel wat energie in steken.
Is de Filipijnen een matriarchaat of een patriarchaat ? Er waren reeds twee vrouwelijke Filipijnse presidenten in het verleden: Corazon Aquino (van 1986 tot 1992) en Gloria Macapagal Arroyo (van 2001 tot 2010). De huidige Filipijnse ombudsman is een vrouw: Merceditas Gutierrez (van 2005 tot 2011); de ombudsman in de Filipijnen is niet zomaar iemand die allerlei huis-, tuin- en keukenklachten behandelt maar enkel klachten over mogelijke misdaden gepleegd door regeringsleden. Gutierrez kwam zelf in opspraak wegens waarschijnlijke korruptie en mogelijke bescherming van of het ogen sluiten over nog onbewezen maar sterk vermoed winstbejag van voormalig presidente Gloria Macapagal Arroyo, kwam steeds meer onder vuur te liggen en besloot op 29 april 2011 af te treden. Myriam Santiago Defensor is een vrouwelijke advokaat, rechter, voormalig presidentskandidate (in 1992), senator (o.a. voormalig commissaris van Immigratie en Deportatie van 1988 tot 1989), en heeft een bikkelharde reputatie omwille van haar onverzettelijkheid tijdens politieke debatten. Leila De Lima is secretary of the DOJ (Department of Justice) en "secretary" betekent niet een secretaresse maar wel degelijk een hoofd van de dienst, een hoofd dat bovendien elke dag op televisie verschijnt en in allerlei interviews een stand van zaken of kommentaar geeft op tal van belangrijke kriminele onderzoeken, voornamelijk ivm korruptie, terrorisme, verdenkingen van moorden gepleegd door of op bevel van vooraanstaande politici en zakenlui. Vrouwen en kinderen in het algemeen zijn in de Filipijnen de belangrijkste en meest aanwezige bevolkingsgroep. Dit zijn slechts enkele uit vele voorbeelden. Toch: kan hieruit nu besloten worden dat de Filipijnen een matriarchaat is ? Overwegend zijn het nog altijd mannen die het bewind in handen hebben (politiek, militair, zakelijk, ekonomisch enz.). Mannen zijn nog altijd de dagelijkse kostwinners hier, als zij werk hebben. Als zij werk hebben staan zij een deel van hun loon af aan hun echtgenote of levenspartner om het huishouden te beredderen en de zorg over de talrijke kinderen waar te nemen, en gaan zelf met de rest van hun loon naar de kroeg met vrienden en familieleden of bezoeken allerlei populaire verjaardagspartijtjes en andere familiaile of amicale evenementen waarbij het bier of alkoholische dranken overvloedig in de kelen stromen. Zowat elke week hoor je hier wel op het televisienieuws over verkrachtingen en aanrandingen, over mensensmokkel (waarbij de mensen in kwestie meestal vrouwen zijn), over huiselijke geweldplegingen, over het dumpen van pasgeboren babies of foetussen in vuilnisbakken, in toiletten, of voor de deuren van kerken (omdat de natuurlijke vaders niet willen of kunnen opbrengen, omdat zij hun echtgenotes of levenspartners dwingen tot die extremiteiten enz.). Het lijkt mij dus aannemelijk dat men bezwaarlijk over een matriarchaat in de Filipijnen kan spreken. Men kan natuurlijk stellen: "vrouwen zijn ook maar mensen... waarom denkt u dat de maatschappij beter af zou zijn met een matriarchaat ?". Waarom is er dan zoveel ophef over de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen ? Is het gewoon een kwestie van vrouwen gelijke kansen te geven om dezelfde korruptie te plegen en vergissingen te maken als mannen ? Is het waarschijnlijk dat vrouwen, vooropgesteld dat zij genoeg kansen krijgen, beter zullen leren uit vergissingen dan mannen en daarna de samenleving beter zullen leiden ? Wat met de korruptie (hetgeen meestal niet louter een vergissing is maar een kwaadwillige daad) en waaraan iedereen (mannen zowel als vrouwen) onderhevig zijn ? Wat is het besluit ? Geef vrouwen geen kans en laat mannen de samenleving maar beheersen want het maakt toch geen verschil uit ? Neen. Maar ik hoor zelden zinnige en gefundeerde antwoorden op die vraag, behalve wanneer die antwoorden (?) vermeld staan in allerlei sociologisch wetenschappelijke boeken die weinigen lezen en nog minderen begrijpen. Het antwoord zou nochtans simpel kunnen zijn: geef beide seksen gelijke kansen om verantwoordelijk werk te verrichten. Op termijn zal er wel iets fundamenteels veranderen.
Foto: Corazon Aquino.
Categorie:leven in een ander continent
30-04-2011, 00:00 geschreven door cheverrant1
28-04-2011
Meer ouderlijke verantwoordelijkheid over kinderen
Als ik dan achteraf praat met de ouders van kinderen die schade aanrichtten in mijn huis (familieleden van mijn vriendin), nemen die het nogal gemakkelijk. "Wij hebben geen geld, wij kunnen geen schade vergoeden, wij hebben onze handen al vol met onze kinderen te voeden en te kleden en naar school te sturen". Ik weet ook wel dat die kinderen zelf niet of nauwelijks stilstaan bij wat zij doen. Zij doen wat zij graag doen en als hun ouders hen niet tot de orde roepen doen zij wat zij graag doen tot in het absurde. 1 maal gedurende het verblijf van opa en oma en dus van vele familieleden met hun kinderen hier in mijn huis tussen Kerstmis 2010 en Nieuwjaar 2011, verhefte ik mijn stem tegenover enkele kinderen die echt wel mijn zenuwen op de proef stelden terwijl hun ouders liever deden of zij van niets wisten. De rakkers stopten hun wild geraas, maar achteraf kreeg ik wel kommentaar van andere familieleden (maar niet vanwege de ouders van de kinderen in kwestie): "je moet wat geduld met hen hebben, je wenst opa en oma toch geen verdriet te berokkenen gedurende de korte periode dat zij in je huis logeren" enz. Ik en mijn vriendin beslissen wat er in ons eigen huis gebeurt, niemand anders. Mijn vriendin probeert natuurlijk een middenweg te bewandelen want het gaat om haar familie en weinigen beseffen dat ook ik wel degelijk geef om die familie. Al zowat vier jaar leef ik hier nu konstant in de Filipijnen. Sommige van de kinderen waren babies toen ik hier kwam en zijn nu lagere schoolgangers. Andere kinderen werden geboren tijdens mijn vierjarig verblijf en zijn nu ofwel peuters ofwel kandidaten om op hun beurt naar lagere scholen te trekken. Hun ouders waren volwassenen toen ik hier kwam en zijn nog steeds volwassenen mag ik hopen.Hun financiele situatie is niet noemenswaardig verbeterd (in het beste geval enigszins verbeterd, in de meeste gevallen gewoon status quo gebleven). De meesten van hen hebben wel meer kinderen dan toen ik hier pas arriveerde. 1 zuster van mijn vriendin zal over enkele maanden van haar vijfde kind bevallen... terwijl de vader (haar echtgenoot) zowat tienduizend pesos per maand verdient oftewel ongeveer 150 EUR). Rekening houdend met dat alles wordt het toch wel tijd dat ouders hier meer verantwoordelijkheid leren vooraleer meer nageslacht te produceren of trachten om meer te verdienen om dit alles te blijven bekostigen (ook schade toegebracht in huizen van familieleden of van derden) en om geen rancunes te scheppen met anderen (buitenlands of niet).
Categorie:leven in een ander continent
28-04-2011, 12:23 geschreven door cheverrant1
27-04-2011
Meer verantwoordelijkheid, minder kinderen
In aansluiting met het vorige berticht, maar dan op een meer persoonlijk niveau, dient er gezegd te worden dat de ouders van mijn vriendin in ons huis logeerden van voor Kerstmis 2010 tot even na Nieuwjaar 2011. Alle rechtstreekse familie (zonen, dochters, kleinkinderen) waren hier om vader en moeder, oma en opa te begroeten. Het was leuk voor even, maar na enkele dagen werd het minder leuk. Vooral met de kinderen. Zij schijnen het huis te beschouwen als een soort van speeltuin, omdat het huis groot is, met een ruime livingroom en vele kamers. Alles is piekfijn in orde. wanneer er niemand anders buiten mijn vriendin en mijzelf aanwezig zijn. Wanneer de familie met hun kinderen, na 1 of 2 weken gelogeerd te hebben, weer huiswaarts keert, dienen we eerst de schade op te nemen zodat we weten hoeveel nieuwe borden, glazen, kopjes en bestek we alweer opnieuw moeten aanschaffen om daarna over te gaan tot uitgebreide schoonmaak. Hoezeer ik ook laat verstaan aan de overige familieleden, vooral die met een groot aantal kinderen, dat zij een oogje moeten houden op hun kroost en die tot de orde moeten roepen wanneer dat nodig is, het heeft weinig effekt. Gedurende de perioden dat kleine kinderen hier zijn, lopen die in en uit, lopen trappen op en af, plakken overal stickers, openen konstant de ijskast om te zien of er nog wat eetbaars insteekt en halen dat eruit als zij er zin in hebben. Ik heb dan ook grondig gereklameerd na de Kerstmis 2010/Nieuwjaar 2011-periode omdat ik echt niet vind dat dit tolereerbaar is. Volwassen familieleden trekken dan veelal hun ogen open en responderen dat "kinderen kinderen zijn" en moeten kunnen spelen. Voor zover het mij betreft moeten kinderen inderdaad kunnen spelen. Maar laat hen dan spelen zonder schade aan te richten. Het is niet omdat ik uit Europa kom, dat mijn financiele middelen onbeperkt zijn en zelfs als mijn financiele middelen onbeperkt waren, wens ik geen onnodige schade te betalen voor het feit dat familieleden mijn huis bezoeken en vooral dat zovele van hun kinderen schade aanrichten. Denk niet dat ik het alleen over wat gebroken bordjes, glazen en kopjes heb. Ook de badkamer moet eraan geloven: kinderen gooien speelgoed in het toilet, dat daarna niet meer goed doorspoelt, een loodgieter dient dan aangezocht te worden omn een en ander te herstellen; dat kost algauw duizenden pesos (nog altijd veel goedkoper dan in Europa) maar had allemaal kunnen vermeden worden als de ouders wat meer responsabiliteit hadden gehad en hun kinderen van tijd tot tijd tot de orde hadden geroepen. Om dus terug te keren naar het vorige bericht: het is niet alleen noodzakelijk dat er minder kinderen geproduceerd worden, het is tevens noodzakelijk dat hun ouders verantwoordelijkheid nemen voor de akties van hun kinderen. Dan komt weer hetzelfde probleem voor de proppen: de ouders zijn arm en kunnen dus niet opdraaien voor enige schade ook al erkennen zij dat hun kinderen die schade aangericht hebben. Voor dit jaar (2011) heb ik al tegen mijn vriendin gezegd dat nieuwe familiebezoeken mogelijk welkom zijn in het volgende jaar (2012). In 2011 wil ik even wat rust en prefereer ik het om eens voor geen schade aangericht door anderen te moeten opdraaien.
Categorie:leven in een ander continent
27-04-2011, 10:38 geschreven door cheverrant1
Tepels en taboe
Nog maar eens fragment van een artikel dat dit keer verscheen op MSN op 27 april 2011:
"Nicole Scherzinger gooide op 21 april opnieuw haar heupen in de
strijd en deed waar ze het beste in is op de set van haar stomende nieuwe
muziekvideo in Los Angeles.
Omringd door een groep bloedmooie dansers,
blikte de ex-Pussycat Doll, waarvan hevig gespeculeerd wordt dat ze de rol van
jurylid zal krijgen in de Amerikaanse versie van X-factor, de scènes in voor de
door Paul Hunter geregisseerde muziekvideo voor haar opkomende
single Right There.
Er werd hevig met de heupen geschud en Nicole zette haar afgetrainde lichaam
in de verf in een erg onthullende dansoutfit. De song, haar derde release van
haar debuutalbum Killer Love, zal later dit jaar uitgebracht worden".
Typisch bericht voor de samenleving zoals die is: alles is "stomend", "super-sexy" enz. vooral als het de USA komt waar enerzijds alles (letterlijk) door de beugel kan zolang het niet over "celebrities" gaat, en waar alles wat "celebrities" doen, tenminste voor zover het een breed publiek aan de oren komt, op het randje van het fatsoenlijke af is.
In de Filipijnen is het anders en toch niet; zoals ik al eerder opmerkte is er hier nog een klimaat van jaren zestig aanwezig. Er zijn ontiegelijk veel showbizz-programma's op allerlei lokale televisiekanalen, elke dag, 7 dagen op 7. Als een bekende of minder bekende akteur een mond- of (min of meer) tongkus uitwisselt met een bekende of minder bekende aktrice in het kader van hun rollen in een film of televisieserie, wordt dat als "kontroversieel" bestempeld en gaat men die bepaalde akteur en aktrice meteen interviewen over die ervaring en wat dat al dan niet kan betekenen voor hun persoonlijke levensrelaties. Het idee van deze showbizz-programmas (zoals The Buzz, Tweetbiz Insiders enz.) is kennelijk dat onnoemelijk veel televisiekijkers deze programma's aanschouwen en wakker liggen van wat er daarin verteld wordt. Het is op Amerikaanse lijst geschoeid maar nog ver vandaan Noord-Amerika. Het zijn doorgaans vervelende televisieprogramma's die alsmaar in herhaling treden. Als er al eens een glimp van een vrouwenborst te zien zou kunnen zijn (tepelloos, want vrouwentepels zijn taboe op de Filipijnse televisie) wordt die digitaal gecensureerd. Soms geraakt er al eens een kledingstukje los tijdens een of ander showprogramma gedurende het wilde met de heupen en borsten schudden en dan schreeuwt meteen iedereen moord en brand. Omdat iedereen dan moord en brand schreeuwt groeit het meteen buiten proporties, waarna de danseres, aktrice of model algauw tegenover de pers verklaart dat het allemaal niet zo erg was want zij droeg sowieso tepelbeschermers. Net zoals met de fameuze horrorfilm The Texas Chainsaw Massacre (USA, 1974) geregisseerd door Tobe Hooper het geval was, lijken vele kijkers en vooral reporters meer te zien dan er feitelijk te zien was. Wat er voor schandaal zal losbarsten als een danseres, aktrice of model ooit haar broekje zal verliezen en geen extra-beschermende textiel daaronder draagt, tart elke verbeelding.
Op de foto : Filipijnse aktrice, showhostess, zangeres Anne Curtis die tijdens een showprogramma op televisie in de zomer van 2010 het "ongeluk" had om het bovenstukje van haar bikini te weten loskomen. Zij droeg tepelbeschermers. Op de foto is er niets van dit alles te zien, behalve een mooi meisje.
Een fragment van een artikel verschenen in de Philippine Daily Inquirer op 27 april 2011: "Its come to this: Bishop calls RH backers terrorists By Chona Yu, Jocelyn R. Uy, Christine O. Avendaño Philippine Daily Inquirer, Radyo Inquirer First Posted 03:18:00 04/27/2011
MANILA, PhilippinesAdvocates of the reproductive health (RH) bill
are no better than terrorists because the measure could lead to the
death of innocents, an official of the Catholic Bishops Conference of
the Philippines (CBCP) said Tuesday.
Cebu Archbishop Jose Palma, CBCP vice president, said condoms and abortion were tantamount to killing the innocent.
The Catholic Church, led by the CBCP, opposes the bill because it
believes the measure will allow couples to gain easy access to condoms
and other methods of contraception that can cause abortion."
De Filipijnse overheid, onder leiding van president Benigno Aquino III, sinds halverwege 2010, bracht de zogenaamde RH Bill uit (Reproduction Health Bill): geen wet maar een aanbeveling naar de Filipijnse bevolking toe om "verstandig" te zijn bij en vooraleer aan gezinsuitbreiding te doen. Miljoenen zijn arm hier en arm zijn in de Filipijnen betekent erg arm.Gezinnen bestaande uit talrijke personen die amper of niet kunnen gevoed en gekleed worden, omdat er geen of nauwelijks inkomen is in die gezinnen. Uiteraard zijn de kinderen voorbestemd om eenzelfde arme bestaan te lijden want hun ouders hebben geen geld om die kinderen naar school te sturen; pre-school en elementary oftewel peutertuin en lager onderwijs, zullen nog wel lukken, maar high school oftewel middelbaar onderwijs laat staan college oftewel universiteit zijn meestal uitgesloten omdat er toegangsgeld moet worden betaald dat die armen zich niet kunnen veroorloven. Toch groeit de Filipijnse populatie met ongeveer 2 miljoen per jaar. Elk jaar dus 2 miljoen armen erbij.
Wat stelt de overheid voor of beveelt althans aan ? Maak meer gebruik van condooms en andere voorbehoedsmiddelen zodat er minder aangroei van arme populatie is. Minder arme kinderen is goed want betekent op langere termijn minder arme volwassenen zonder werk, minder leden in arme gezinnen is goed want betekent minder zorgen over voedsel, kleding en school.
Hoe reageert de Katholieke kerk in de Filipijnen ? Met hevig protest. Want armen zijn altijd gelovigen. Minder armen betekent minder gelovigen. Thans worden er vergelijkingen gemaakt door de Katolieke Kerk in de Filipijnen tussen de overheid en aanhangers van de RH Bill met terroristen ! Momenteel zijn er ongeveer 94 miljoen inwoners in de Filipijnen. Tegen 2020 zullen er dat meer dan 100 miljoen zijn, volgens statistieken. 50 % daarvan zijn minderbegaafd, arm tot zeer arm.
Om het cru te verwoorden: neuken doet deugd op het moment dat er geneukt wordt. Iedere keer na het neuken een kleine, doet minder deugd. De kastholieke kerk wil niets horen over neuken. Maar wil wel horen over arme, ongeletterde gelovigen omdat die arme ongeletterde gelovigen zijn net als in de middeleeuwen in Europa.
Een artikel geschreven door Jobers Bersales en gepubliceerd in de Cebu Daily News op 23 oktober 2008: "In the 2008 Times Higher Education Supplement-Quacquarelli
Symonds (THES-QS) world university rankings, not one of the
universities in Cebu made it. Not surprising. What is more telling is
that only two of the 2000 universities in the country are on the top 500
and not at all near the top 100. University of the Philippines is at
398th, Ateneo de Manila University at 451st, while the rest who were
in last year (De La Salle University and University of Santo Tomas)
have dropped out altogether.
What is most depressing is that
countries which used to look with envy at Philippine education, sending
their students here some four decades ago, now have more on the list:
Thailand and Malaysia have five each; Indonesia, three; Singapore, two
(and only because if I recall correctly, they have only two higher education institutions anyway). Worse, our neighbors universities also rank higher than Ateneo or UP. Academicians have assailed the methodology of THES-QS, especially
because it tends to use a universitys level of internationalization and
job recruiters choices as yardsticks. Some, however, defend the survey
as reliable because the academic world in fact has standards that ought
to be common to all and which are very measurable. The surveys
validity is seen, for example, in the fact that universities in such
developing nations as Indonesia, Malaysia and the Philippines do make it
to the top 500.
This was the reality as the first semester
wound down last week with the University of San Carlos gathering its
administrators and academic managers for a two-day assessment prelude to
planning the next three years. This semi-annual exercise this time
led by a new president, Fr. Dionisio Miranda, SVD has been going on
for USC, and I suppose, for other universities, for a few years now in
an attempt to beat the odds of an educational system trapped in dead
calm these past two decades, like the proverbial sailor waiting for the
winds to move his ship out of the doldrums. Despite hundreds of millions of pesos invested in infrastructure and
facilities over the last five years, USC faces the daunting task of
sustaining its avowed reputation as the premier university south of Manila because government subsidies to higher education especially those courses that traditionally do not have large enrollments are but a trickle. That it has managed to produce topnotchers among its graduates
(No. 1 in Civil Engineering; No. 4 in Architecture this year, for
example) is no mean feat considering this near-absence of
state-sponsored assistance. The same can be said of the other private
educational institutions in Cebu that contribute the much-needed
manpower for building the nation but receive a pittance from the State.
I always think, tough, that the task is doubly difficult on the part of
USC because it is nearly a century ahead of the others in providing
tertiary education in Cebu. Much is expected of it, not just in
providing quality college education, but more so for its graduate programs which are in the business of knowledge production.
Just where is the State in all of these? The Commission on Higher Education is heavily saddled with attending to the needs of over 2000 universities, many of which were created by
congressmen just to suit their constituents wants (not needs, mind you)
even if these are barely able to pretend to be universities at all.
The time has come to take the plight of the Philippine educational
system seriously. Instead of propping up moribund academic institutions,
why not just offer comprehensive scholarships the whole gamut, from tuition
to cost of living for students to attend a few but very highly
reputable state-supported universities? This is what Singapore did 10
years ago, when it decided to pour its billions to support just one
institution. Today, the National University of Singapore is ranked 30th
in the world. It is never too late to follow this lead. Or, we can just
wait till this proverbial creaking ship now trapped in the doldrums
finally sinks to the bottom of the ocean of ignominy."
Sinds oktober 2008 is er weinig of niets veranderd aan het universiteitssysteem, noch aan het basisonderwijs in de Filipijnen. Men kan voor- of tegenstander zijn van een universitair systeem dat in de eerste plaats is afgestemd op "werk vinden"; het had en heeft wel een doel. Decennia geleden in de westerse wereld was universitair onderwijs genieten een privilige voor welgestelden die het konden betalen, daarna meer open voor minder welgestelden die met behulp van een beurs ook toegang vonden tot de universiteit, daarna meer open voor hoelanger hoe meer volk want meer en meer ouders (zelf vaak van eenvoudige komaf maar beter af omdat zij een steeds groter loon verdienden in hun beroepsleven) konden het zich veroorloven om zoon of dochter een universitaire opleiding te laten genieten (op zich geen slechte zaak). Werk vinden werd echter minder en minder evident, want universiteit gelopen hebben, betekende niet langer een garantie om vlug aan de slag te geraken. Werkgevers werden steeds selektiever en hoe groter het aanbod werd van universitair geschoolde kandidaat-werknemers, hoe selektiever er werd omgesprongen, met als gevolg dat enkel de besten van de besten (primus inter pares) snel hun universitaire opleiding in praktijk konden omzetten. Hetgeen uiteindelijk altijd het doel was en is van de werkgevers. De rest van de kandidaten vervoegde gewoon de rangen van de werklozen. Nog altijd, of meer dan ooit. Hier in de Filipijnen gaat men aan de slag in het buitenland (als zogenaamde OFW oftwel Overseas Filipino Worker), meestal in Arabische landen waar zelfs een carwasher tot 4 maal meer verdient dan in de Filipijnen). In de Filipijnen leven we nog steeds in een tijdperk dat vergelijkbaar is met de jaren zestig en zeventig in Europa. Binnenlands geraken kandidaat-werknemers met universitaire opleiding wel aan banen. Slechtbetaalde banen, als men die vergelijkt met de lonen voor gelijkaardige banen in het buitenland. Ook vele universitairen gaan naar het buitenland als OFW. Basis- en middelbaar onderwijs (elementary & highschool) zijn deplorabel, want er zijn zoveel studenten (gezien de hoge bevolkingsgroei) dat vele scholen in shiften van ongeveer 4 uur werken: een vroege shift van 6 tot 10 uur 's morgens, een middenshift van 10 uur 's morgens tot 2 uur 's namiddags en een late shift van 2 uur tot 6 uur 's namiddags. Er wordt veel aandacht besteed aan lokale historie (op zichzelf ook weer geen slechte zaak als men voorstander is van nationaal bewustzijn) en aan geloof (een goeie zaak voor hen die erop vertrouwen dat de toekomst aan hen is die goed studeren en nog meer geloven, een slechte zaak voor diegenen die althans op het geloofsaspekt niet zo vertrouwen en zeggen gelijk te krijgen door de evolutie van de wereld gade te slaan en het onderwijs dat tot die evolutie geleid heeft). Hoedanook is er een enorm groeiende populatie in de Filipijnen dat een middelmatig onderwijs geniet en achteraf werkloos blijft of slechtbetaald en zwaar en vuil werk moet opknappen. In tegenstelling tot Belgie en andere Europese landen in de jaren vijftig en zestig worden hier niet massaal de deuren geopend voor migranten van Arabische oorsprong die het vuile en zware werk wel even zullen komen doen, maar niet kunnen genieten van allerlei voordelen die in Europa ter beschikking werden gesteld. Leraars en opvoedkundigen in de Filipijnen worden zelf ook onderbetaald, als men het vergelijkt met Europa en het westen. Zij werken in slechte akkomodaties (meestal oudere schoolgebouwen met gebrekkige infrastruktuur en oud lesmateriaal) en zijn dus niet ideaal gemotiveerd. Men blijft glimlachen hier. Toch vraag ik mij vaak af wat het meest opmerkelijke is: de glimlach rond vele monden of de desperaatheid in vele ogen.
Categorie:leven in een ander continent
20-04-2011, 13:14 geschreven door cheverrant1
19-04-2011
In de Heilige week...
Alles gaat hier zijn traditionele gangetje. Ook, of vooral, in de Heilige Week (de week voorafgaand aan Pasen). De bevolking is alreeds vertrokkken of maakt zich op om te vertrekken naar allerlei provincies om familie te bezoeken. "Travel light" is de boodschap die men overal hoort, maar velen vertrekken met boordevolle kartonnen dozen en allerlei zakken overladen met goederen. Al die bagage wordt ijverig gekontroleerd door politiediensten met snuffelhonden, voor het geval er explosieven zouden te vinden zijn. Op lucht- zee-, en bushavens lopen de passagiers de grond plat om een plaatsje te bemachtigen. Alles duurt lang omwille van de kontroles. Vliegtuigen, ferryboten en bussen werden en worden nagezien op mogelijke mankementen vooraleer ze vertrekken. Hopelijk werden en worden die toestellen ook gerepareerd als dat nodig was en is, want alle 4 voorgaande jaren (tenminste sinds ik hier het dagelijkse nieuws op televisie, radio en internet volg) waren er elk jaar ferryboten die op zee in moeilijkheden kwamen, bussen die in ravijnen donderden, met als gevolg tientallen doden en gewonden. Altijd weer stof tot praten voor de nieuwsreporters...
Hier in de buurt waar ik woon (Antipolo City) werd er enige dagen geleden al overgegaan tot een soort van repetitie (denk ik) van lamentaties uit de bijbel in verband met Pasen en de dood van Jezus Christus. Die repetitie (als het dat was) duurde 24 onafgebroken uren. Over enkele dagen, om precies te zijn vanaf donderdag (maundy thursday) tot vrijdag (good friday), zullen de eigenlijke lamentaties plaatsvinden, opnieuw voor 24 onafgebroken uren. Als je niet snel kunt inslapen, lig je in je bed te luisteren en je te ergeren want, hoe goedbedoeld het allemaal ook mag zijn, 's anderendaags ontwaak je wel graag uitgerust en als je werk te doen hebt kun je een goede nachtrust wel gebruiken. Velen hier hebben geen werk en dus geeft het niet hoe fanatiek-religieus ze zingen gedurende 24 onafgebroken uren, want ze moeten nergens heen na afloop van de lamentaties.Je hoort wel dronkaards met veel lawaai in de straten passeren 's nachts die zich hoegenaamd niet storen aan de lamentaties omwille van te stomdronken en ook zij moeten 's morgens nergens heen om werk uit te voeren... De katholieke gezagdragers kijken instemmend neer op dit alles, want de lamentaties getuigen van godvruchtigheid en het nergens heen moeten omwille van geen werk getuigt van armoede die de kerk wel kan apprecieren want dat maakt weer nieuwe gelovigen en/of bestendigt de oude gelovigen in hun geloof. Als vele dingen niet zo schrijnend waren, zou het surrealistisch-grappig kunnen zijn. Naar mijn indruk is het echter vooral schrijnend...
Categorie:leven in een ander continent
19-04-2011, 11:51 geschreven door cheverrant1
18-04-2011
Semana Santa
The
entry of Jesus into Jerusalem on Palm Sunday marks the beginning of Holy
Week.
Hieronder een overzicht van de betekenis van Pasen in de Christelijke traditie en wat het betekent in de Filipijnen (in het Engels).
Holy Week in the Christian year is the week immediately before
Easter. The earliest catholic allusion to the custom of marking this week as a
whole with special observances is to be found in the Apostolical Constitutions (v. 18,
19), dating from the latter half of the 3rd century and 4th century. In this
text, abstinence from flesh is commanded for all the days, while for the Friday
and Sunday an absolute fast is commanded. Dionysius Alexandrinus in his
canonical epistle (AD 260), refers to the 91 fasting days implying that the
observance of them had already become an established usage in his time.
There is some doubt about the genuineness of an ordinance attributed to Constantine, in which abstinence from public
business was enforced for the seven days immediately preceding Easter Sunday, and also for the seven which followed it;
the Codex Theodosianus, however, is explicit in
ordering that all actions at law should cease, and the doors of all courts of
law be closed during those 15 days (1. ii. tit. viii.). Of the particular days
of the "great week" the earliest to emerge into special prominence was naturally
Good Friday. Next came the Sabbatum Magnum ("Great Sabbath", i.e., Holy Saturday or Easter Eve) with its vigil,
which in the early church was associated with an expectation
that the second advent would occur on an Easter
Sunday.
There are other Scriptures that refer to the traditions of the Early
Church, most notably The Pilgrimage of Etheria (also known as The
Pilgrimage of Egeria) which details the complete
observance of Holy Week in the early church.
Holy Week begins with Sunday of the Passion of the Our Lord. Before 1955 this
Sunday was known in the Roman Rite simply as Palm
Sunday and the preceding Sunday as Passion Sunday. From 1955 to 1971 it was
called Second Sunday in Passiontide or Palm Sunday.
To commemorate the entrance of the messiah into Jerusalem, to accomplish his paschal mystery, it is customary to have before
Mass a blessing of palm leaves (or
other branches, for example olive branches). The blessing ceremony, preferably
held outside the church includes the reading of a Gospel account of how Jesus
rode into Jerusalem humbly on a donkey, reminiscent of a Davidic victory
procession, and how people placed palms on the ground in front of him.
Immediately following this great time of celebration in the entering of Jesus
into Jerusalem, he begins his journey to the cross. This is followed by a
procession or solemn entrance into the church, with the participants holding the
blessed branches in their hands.
The Mass itself includes a reading of the Passion, the narrative of Jesus'
capture, sufferings and death, as recounted in one of the Synoptic Gospels.
Before the reform of the rite by Pope Pius
XII, the blessing of the palms occurred inside the church within a service
that followed the general outline of a Mass, with Collect, Epistle and Gospel,
as far as the Sanctus. The palms were then blessed with five prayers, and a
procession went out of the church and on its return included a ceremony for the
reopening of the doors, which had meantime been shut. After this the normal Mass
was celebrated.[2]
The days between Palm Sunday and Holy Thursday are known as Holy Monday (or Fig Monday), Holy Tuesday and Holy Wednesday (sometimes called Spy Wednesday).
The Gospels of these days recount events not all of which occurred on the
corresponding days between Jesus' entry into Jerusalem and his Last Supper. For instance, the Monday Gospel tells
of the Anointing at Bethany (John 12:1-9), which occurred before the Palm Sunday event
described in John 12:12-19.
The Chrism Mass, whose texts the Roman Missal now gives under Holy Thursday, may be
brought forward to one of these days, to facilitate participation by as many as
possible of the clergy of the diocese together with the bishop. This Mass was
not included in editions of the Roman Missal before the time of Pope Pius XII.
In this Mass the bishop blesses separate oils for the sick (used in Anointing of the Sick), for catechumens (used in Baptism) and chrism (used in
Baptism, but especially in Confirmation and Holy Orders, as well as in rites
such as the blessing of an altar and a church).
When the principal services of Holy Thursday, Good Friday, and the Easter
Vigil were celebrated in the morning, the office of Matins and Lauds of each day
was celebrated on the evening of the preceding day in the service known as Tenebrae.
On this day the private celebration of Mass is forbidden.Thus, apart from the Chrism Mass for the blessing of
the Holy Oils that the diocesan bishop may celebrate on the morning of Holy
Thursday, but also on some other day close to Easter, the only Mass on this
day is the evening Mass of the
Lord's Supper, which inaugurates the period of three days, known as the Easter Triduum, that includes Good Friday (seen as beginning with the service of
the preceding evening), Holy Saturday and Easter Sunday up to evening prayer on that day.
The Mass of the Lord's Supper commemorates the Last Supper of Jesus with his Twelve Apostles, "the
institution of the Eucharist, the institution of
the priesthood, and the commandment of
brotherly love that Jesus gave after washing the feet of his disciples."
All the bells of the church, including altar bells, may be rung during the
Gloria in Excelsis Deo of the
Mass. The bells and the organ then fall silent until the Gloria at the Easter Vigil.[citation needed] In some
countries, children are sometimes told: "The bells have flown to Rome."
The Roman Missal recommends that, if considered pastorally appropriate, the
priest should, immediately after the homily, celebrate the rite of washing
the feet of an unspecified number of men, customarily twelve, recalling the
number of the Apostles.
A sufficient number of hosts are consecrated for use also in the Good
Friday service, and at the conclusion the Blessed Sacrament is carried in
procession to a place of reposition away from the main body of the church,
which, if it involves an altar, is often called an "altar of repose". However, the Mass does not
officially end and technically extends over the next two days, not "ending"
until the end of the Easter Vigil Mass.
The altars of the church (except the one used for altar of repose) are later
stripped quite bare and, to the extent possible, crosses are removed from the
church or veiled. (In the pre-Vatican II rite, crucifixes and statues are
covered with violet covers during Passion time, but the crucifix covers can be
white instead of violet on Holy Thursday.)
Good Friday
Roman Catholic Christians treat Good Friday as a fast day, which is defined as only having one full meal
with, if needed, two small snacks that together do not make a full meal.
The Catholic Good Friday in the Roman Rite
afternoon service involves a series of readings and meditations, as well as the
(sung) reading of the Passion account from the Gospel of John which is often read dramatically,
with the priest, one or more readers, and the congregation all taking part. In
the traditional Latin liturgy, the Passion is read by the priest facing the
altar, with three deacons chanting in the sanctuary facing the people. Unlike
Roman Catholic services on other days, the Good Friday service is not a Mass, and in fact,
celebration of Catholic Mass on Good Friday is forbidden. Eucharist consecrated the night before (Holy
Thursday) may be distributed. The cross is
presented, with the people given an opportunity to venerate it. The services also include a long series
of formal intercessions. The solemnity and somberness of the occasion has led to
a phenomenon whereby in the course of history the liturgical provisions have a
tendency to persist without substantial modification, even over the centuries.
Some churches hold a three-hour mediation from midday, the Three Hours' Agony. In some countries,
such as Malta, Philippines, Italy and Spain, processions with statues representing the Passion
of Christ are held.
The Church mourns for Christ's death, reveres the Cross, and marvels at his
life for his obedience until death.
The only sacraments celebrated are Penance and Anointing of
the Sick. While there is no celebration of the Eucharist, Holy Communion is
distributed to the faithful only in the Service of the Passion of the Lord, but
can be taken at any hour to the sick who are unable to attend this service.
The altar remains completely bare, without texts, candlesticks, or altar
cloths.
It is customary to empty the holy water fonts in preparation of the blessing
of the water at the Easter Vigil.
The Celebration of the Passion of the Lord takes place in the afternoon,
ideally at three o'clock, but for pastoral reasons a later hour may be chosen.
Since 1970, the colour of the vestments is red. Previously it was black. If
a bishop celebrates, he wears a plain mitre.
'The liturgy consists of three parts in the Roma Rite: the Liturgy of the
Word, the Veneration of the Cross, and Holy Communion.
The Passion narrative of the Gospel of
John is sung or read, often divided between more than one singer or reader.
General Intercessions: The congregation pray for the Church, the
Pope, the Jews, non-Christians, unbelievers and others.
Veneration of the Cross: A crucifix is
solemnly unveiled before the congregation. The people venerate it on their
knees. During this part, the "Reproaches" are often sung.
Communion service: Hosts consecrated at the Mass of the previous day
are distributed to the people.
Even if music is used in the Liturgy, it is not used to open and close the
Liturgy, nor is there a formal recessional (closing procession).
Because the Mass did not officially end on Holy Thursday, no Mass is
celebrated until sundown.
In some Anglican churches, including the Episcopal Church in the
United States, there is provision for a simple liturgy of the word with
readings commemorating the burial of Christ.
The tabernacle is left empty and open. The lamp or candle usually situated
next to the tabernacle denoting the Presence of Christ is put out, and the
remaining Eucharistic Hosts
consecrated on Holy Thursday are kept elsewhere, usually the sacristy, with a lamp or candle burning before it, so
that, in cases of the danger of death, they may be given as viaticum.
The celebration of Easter begins after sundown on
what is therefore liturgically Easter Sunday, though still Saturday in the civil
calendar. Easter Vigil is the longest and most solemn of the Catholic Church's
Masses, lasting up to three or four hours.
In the Roman Catholic tradition, the Easter Vigil
consists of four parts:
The Service of Light
The Liturgy of the Word
The Liturgy of Baptism: The sacraments of Baptism and Confirmation for new
members of the Church and the Renewal of Baptismal Promises by the entire
congregation.
The Liturgy begins after sundown on Holy
Saturday as the crowd gathers inside the unlit church. In the darkness
(often in a side chapel of the church building or, preferably, outside the
church), a new fire is kindled and blessed by the priest. This new fire
symbolizes the light of salvation and hope that God brought into the world
through Christ's Resurrection, dispelling the darkness of sin and death. From
this fire is lit the Paschal candle,
symbolizing the Light of Christ. This Paschal candle will be used throughout the
season of Easter, remaining in the sanctuary of the Church or near the lectern,
and throughout the coming year at baptisms and funerals, reminding all that that
Christ is "light and life."
All baptized Catholics present (i.e. those who have received the "Light of
Christ") receive candles which are lit from the Paschal candle. As this symbolic
"Light of Christ" spreads throughout those gathered, the darkness is decreased.
A deacon, or the priest if there is no deacon, carries the Paschal Candle at the
head of the entrance procession and, at three points, stops and chants the
proclamation "Light of Christ" or "Christ our Light," to which the people
respond "Thanks be to God." Once the procession concludes, the deacon or a
cantor chants the Exultet (also called the "Easter Proclamation"), and,
the church remaining lit only by the people's candles and the Paschal candle,
the people take their seats for the Liturgy of the Word.
The Liturgy of the Word consists of between two and seven readings from the
Old Testament. The account of the Exodus is
given particular attention in the readings since it is considered to be the Old
Testament antetype of Christian salvation. Each reading is followed by a psalm
and a prayer relating what has been read in the Old Testament to the Mystery of
Christ. After these readings conclude, a fanfare may sound on the organ and
additional musical instruments and the Gloria in Excelsis Deo is sung. During
this outburst of musical jubilation the congregation's candles are extinguished,
the church lights are turned on, and bells rung while the church's decorative
funnings altar frontals, the reredos, lectern hangings, processional banners,
statues and paintings which had been stripped or covered during Holy Week, are
ceremonially replaced and unveiled and flowers are placed on altars and
elsewhere. (In the pre-Vatican II rite, the statues, which have been covered
during Passion Time, are unveiled at this time.) Members of the congregation may
have been encouraged to bring flowers which are also brought forward and placed
about the sanctuary and side altars. A reading from the Epistle to the Romans is proclaimed. The
Alleluia is sung for the first time since the
beginning of Lent (or, in the pre-Vatican II rite, since Septuagesima). The Gospel of the Resurrection then follows, along with a
homily.
After the conclusion of the Liturgy of the Word, the water of the baptismal font is consecrated and any catechumens or candidates for full
communion are initiated into the church, by baptism
and/or confirmation, respectively. After the
celebration of these sacraments of initiation, the congregation renews their
baptismal vows and receive the sprinkling of baptismal water. The general intercessions
follow.
After the Liturgy of Baptism, the Liturgy of the Eucharist continues as usual. This is the first Mass
of Easter Day. During the Eucharist, the newly baptised receive Holy Communion
for the first time. According to the rubrics of the Missal, the Eucharist should finish before dawn.
Easter Sunday
Easter Sunday is the great feast day and culmination of not only Holy Week
but the whole year. On this day, the Resurrection of Jesus Christ is celebrated.
It is considered the most important day in the Church year, as it is the day on
which Jesus rose from the dead. Easter Sunday is the main reason why Christians
keep Sunday as the primary day of religious observance.
In the predominantly Catholic Philippines,
Maundy Thursday and Good Friday are national holidays; work is suspended in
government offices and private businesses. Most stores are closed and most
people in the cities head to the provinces for the long Easter weekend.
Holy Week is commemorated with street processions, the Way of the Cross, and
a Passion play called the Sinakulo. The Church
keeps the day solemn by not tolling the church bells, and no mass will be
celebrated. In some communities (most famously in San Fernando, Pampanga), the processions include devotees who
self-flagellate and sometimes even have themselves nailed to crosses as
expressions of penance. After three o'clock in the afternoon of Good Friday (the
time at which Jesus is traditionally believed to have died), noise is
discouraged, some radio stations and television stations sign off (while
others remain signed-on, broadcasting Religious Programming), businesses
automatically close, and the faithful are urged to keep a solemn and prayerful
disposition through to Easter Sunday.
At Mass on Palm
Sunday, Catholics carry "palaspas" or palm leaves to be blessed by the
priest. Many Filipinos bring home the palm leaves after the Mass and place these
above their front doors or their windows, believing that doing so can ward off
evil spirits. Holy Monday marks the beginning of the Pabasa (literally, reading)
or Pasyon, the marathon chanting of the story of
Jesus' life, passion, and death, which continues day and night, for as long as
two straight days. A popular Holy Thursday tradition is the Bisita
Iglesia (Church Visit), which involves visiting several Churches at which
the faithful would pray the Stations of
the Cross. The last Mass before Easter is also
celebrated on Holy Thursday, usually including a reenactment of the Washing of the Feet of the Apostles; this Mass is followed by the
procession of the Blessed Sacrament before
it is taken to the Altar of Repose. Good Friday in the Philippines is commemorated with
street processions, the Way of the Cross, the commemoration of Jesus'
Seven last words (Siete Palabras) and a
Passion play called the Sinakulo.
Easter morning is marked with joyous celebration, the first being the dawn Salubong,
wherein large statues of Jesus and Mary are brought in procession together to
meet, imagining the first reunion of Jesus and his mother Mary after Jesus' Resurrection. This is followed by the joyous
Easter Mass.
Categorie:leven in een ander continent
18-04-2011, 12:59 geschreven door cheverrant1
07-04-2011
Politieke en andere kommentaren
Als ik websites bezoek zoals bijvoorbeeld www.politics.be krijg ik vaak de indruk dat het alleen maar om een welles-nietes spelletje gaat tussen verschillende kommentatoren. Velen proberen hun gelijk te bewijzen door hun kommentaren te illustreren door allerlei berichten van wikipedia (hetgeen weinig zin heeft want wikipedia is samengesteld door berichten van om het even wie en niet noodzakelijk door wetenschappelijk gefundeerde berichtgevers), of door allerlei zogenaamd wetenschappelijk geinspireerde berichten (soms wel degelijk authentiek, soms ook niet) op allerlei websites waarvoor niemand eigenlijk tijd heeft om die ten gronde te lezen. Men bericht vaak en graag over allerlei onderwerpen die direkt of afstandelijk iets met politiek te maken hebben. Ja toegegeven, dat doe ik soms ook hier op deze blog: een of ander artikel aangrijpen om een stelling te poneren die te maken heeft met de Filipijnen. Ik durf wel stellen dat ik die artikels aangrijp als start voor mijn eigen zienswijze op de samenleving in de Filipijnen. Sinds ongeveer 6 jaar kom ik hier regelmatig en sinds 4 jaar leef ik hier permanent. Ik volg het dagelijkse nieuws op televisie, radio, internet en in dagbladen. De Filipijnen geven niet veel om het internationale nieuws (slechts enkele minuten aandacht daarvoor in een televisiejournaal dat ongeveer anderhalf duurt...). Zij worden wel getroffen door de internationale omstandigheden: als een land in het Midden-Oosten wordt aangevallen door Noord-Amerika, gaan de brandstofprijzen omhoog overal elders; als brandstofprijzen omhoog gaan, stijgen ook de voedselprijzen want de distributiekosten stijgen. Simpel voorbeeld. Ook simpel om te begrijpen: aktie veroorzaakt reaktie. Op websites zoals www.politics.be blijft men doorgaan met kommentarieren op allerlei gebeurtenissen en toevalligheden of niet zo-toevalligheden die het land (Belgie) naar de dieperik brengen. In de Filipijnen is men meestal onverschillig tegenover elke internationale gebeurtenis, toevalligheid of niet zo-toevalligheid die het land ook niet vooruit helpen en tuit men de lippen wanneer er weer eens een lokale onaangenaamheid heeft plaatsgevonden. Omdat zovelen arm zijn in de Filipijnen, denken die armen alleen maar in termen van: waar zullen mijn maaltijden (ontbijt, lunch en avondmaal) vandaag en morgen vandaan komen ? Velen hebben slechts 1 maaltijd per dag om het even of het ontbijt, lunch of avondmaal is... De meesten hebben geen toegang tot het internet en plaatsen dus ook geen kommentaren op wat voor websites dan ook. Als zij geinspireerd worden om deel te nemen aan een protestaktie, zullen zij dat volgaarne doen op voorwaarde dat zij een maaltijd in ruil krijgen. Dat scheelt alweer een dag...
Categorie:leven in een ander continent
07-04-2011, 11:34 geschreven door cheverrant1
04-04-2011
Reaktie op aktie
Onlangs kreeg ik een bericht van een lezer op 1 van mijn artikelen in dit blog. Hieronder laat ik u mijn antwoord op zijn kommentaar lezen: "Hallo, eerst en vooral: het bericht waarop u reageert is voornamelijk een bericht van iemand anders (een Nederlander)
dat ik gebruikte om mijn eigen inzichten te illustreren. Als u meer van
mijn blog-artikelen leest zult u merken dat ik niet bijzonder negatief
ben over de Filipijnen noch over de Filipijnse bevolking. Ik ben ook
negatief over Belgie
(waar ikzelf vandaan kom) en over Europa en over de USA. Soms ben ik
ook positief over dit alles, en voornamelijk probeer ik allerlei te
vergelijken tussen Europa, de USA en de Filipijnen. Het is een vrije
wereld en iedereen kan schrijven en publiceren wat men wil. Als mijn
artikelen (meervoud !) u als negatief overkomen dan zij het zo, maar
misschien hebt u maar 1 of enkele artikelen op mijn blog gelezen. Ik
heb geen idee wie u bent noch waar
u vandaan komt, of u in de USA, Europa, in de Filipijnen of ergens
anders leeft. Ikzelf woon permanent in de Filipijnen sinds 4 jaar. Mijn
impressies die ik van tijd tot tijd op mijn blog publiceer zijn de mijne
en afkomstig van wat ik rond mij heen zie en ervaar. Zonder iemand
specifiek te willen kwetsen of aan te vallen. Als u of uw familie zich
persoonlijk aangevallen voelen door mijn artikelen, dan spijt mij dat.
Ik kan alleen maar benadrukken dat het in geenszins mijn bedoeling is om
iemand persoonlijk aan te vallen. Volkeren zijn vrij om andere volken
te bekommantarieren, nietwaar ? Iedereen is vrij om kommentaar te
leveren op wat dan ook. U bent vrij om kommentaar te leveren op mijn
blog-artikelen als die u niet aanstaan. Gelukkig leven wij in een min of
meer vrije wereld om dat te doen. Beste groeten."
En hierna het bericht van de lezer: Beste, "Maar
even ter info niet alle filipijnse mensen zijn zo.. mijn familie die
vragen
helemaal niks geen geld helemaal niks.. en als we ze geld lenen
gebruiken ze vaak voor het eten.. dus ik snap niet waarom je
zo negatieve info geeft.!"
Categorie:leven in een ander continent
04-04-2011, 10:47 geschreven door cheverrant1
26-03-2011
Kinderen, populatie en armoede
Sinds enige tijd, wel sinds de nieuwe regering aantrad in de Filipijnen op 01 juli 2010, is er heel wat te doen over een zogenaamde wet of eerder bedoeling om een bepaalde geboorteberperking te lanceren en om de ongebreidelde vermenigvuldiging af te zwakken. "The Reproductive Health Bill, popularly known as the RH Bill, is a Philippine bill aiming to guarantee universal access to methods and information on birth control and maternal care. The bill has become the center of a contentious national debate. There are presently two bills with the same goals: House Bill No. 96 or the Reproductive Health Act and Population and Development Act of 2010 introduced by Albay1st district representative Edcel Lagman, and Senate Bill No. 2378 or the Reproductive Health Act introduced by Senator Miriam Defensor Santiago.
While there is general agreement about its provisions on maternal and child health, there is great debate on its key proposal that the Filipino taxpayer and the private sector will fund and undertake widespread distribution of family planning devices such as birth control pills (BCPs) and IUDs, as the government continues to disseminate information on their use through all health care centers. Private companies and the public and private elementary and secondary school system will be required to participate in this information and product dissemination as a way of controlling the population of the Philippines.[1]
The bill is highly controversial, with experts, academics, religious institutions, and major political figures both supporting and opposing it, often criticizing the government and each other in the process. The issue is so divisive that at one point, the Catholic Bishops Conference of the Philippines threatened to excommunicate the President, Benigno Aquino III if he supported the bill."
De bevolking in de Filipijnen werd in 2010 geschat op 94 miljoen. Volgens een min of meer wetenschappelijke schatting zal de bevolking in 2020 111 miljoen bedragen. De cijfers over de armoede onder Filipijnen lopen nogal uiteen, maar zou wel een 50 % van de bevolking kunnen weerspiegelen, nu al. Hogere populatie betekent dat er meer jobs moeten gekreerd worden en er meer voedsel moet geproduceerd worden. De brandstofprijzen blijven voorlopig de hoogte ingaan en hogere brandstofpijzen leiden tot hoger voedselprijzen, alleen al omdat het voedsel moet getransporteerd worden naar de verdelers die hogere onkosten doorrekenen naar hun konsumenten.
De familie van mijn vriendin telt vele kinderen en kleinkinderen. Zowat een jaar geleden vertelde de echtgenoot van een zuster van mijn vriendin mij dat zijn oudste dochter naar de universiteit gaat en dat kan bekostigd worden omdat zij een deeltijdse job heeft in een fastfood-restaurant waardoor zij transport en andere onkosten zelf kan dragen; Zijn op 1 na oudste dochter gaat ook naar de universiteit maar zij heeft geen job en dus is het twijfelachtig of hij haar studies (vooral haar tranport en andere onkosten) kan blijven betalen. Wat doen hij en zijn echtgenote ondertussen ? Zij maken een nieuwe baby... De vijfde al in het huisgezin. De geboorte is voorzien in juni 2011. Dat zal ook niet helpen om onkosten voor de op 1 na oudste dochter aan de universiteit te lenigen...
Op de lokale televisie was er onlangs wat berichtgeving over het probleem van overpopulatie. Wie liet men aan het woord ? Rooms-Katholieke priesters en gezagsdragers die uiteraard weigerachtig zijn tegenover elke geboortbeperking, enkele mannelijke (waarschijnlijk universiteits-) studenten die weigerachtig staan om een condoompje over hun penissen te schuiven als zij van bil gaan en enkele "ouderen van dagen" die weigerachtig doen omdat hen nooit iets anders voorgehouden werd dan voortplanten... Voor een publiek met overwegend "beperkte" edukatie zoals hier, is het pleit dan wel vlug beslist. In 2020 zal het er bijgevolg niet fraaier uitzien dan nu.
Categorie:leven in een ander continent
26-03-2011, 00:00 geschreven door cheverrant1
25-03-2011
Drugsmokkelaars veroordeeld in China
Enkele Filipijnse drugsmokkelaars die op heterdaad werden betrapt in China, zijn veroordeeld tot ophanging ingevolge de Chinese strafwetgeving. De verontwaardging is groot in de Filipijnen over een barbaars verdict.
Eerst en vooral: "if you can't do the time, don't do the crime". Goed, hier gaat het dus niet over "doing time" maar over executie ingevolge gepleegde misdaden. Een recent (op 18 maart jl.) uitreksel van een gepubliceerd artikel in de Manila Bulletin:
"Filipino relatives of drug smugglers to China are implored by China's ambassador to Manila to understand why these so-called "scourge of society" must be executed by lethal injection and that while he commiserates with the families the verdicts will push through "sooner or later" in consonance with Chinese laws.
That they are a scourge of society was the phrase used by the Chinese embassy in Manila to announce the finality of the verdict.
Ambassador Liu Jintao also said that other than the deferment of the original dates of February 21 and 22 to still-unscheduled times, Sally Ordinario-Villanueva, 32, Ramon Credo, 42, and Elizabeth Batain, 38, can no longer opt for reprieve, clemency or commutation.
I would like to confirm that the three criminals who have been sentenced to death are at the moment still alive. But the verdict is the final verdict. So the penalty will be carried out sooner or later and everything will be done in accordance with the law in China, Liu told the press.
"The verdict of the Supreme People's Court (SPC) is final and executory," he told a press briefing on Thursday.
He posed a plea to Filipino families whose relatives engage in drug trafficking in China to understand that drug traffickers destroy Filipinos as well as the Chinese people. He asked for respect of Chinese laws against heroin smuggling, wherein at least 50 grams could lead to 15 years to life in prison or death.
These drug traffickers are not only victimizing the Chinese people, they are also victimizing the Filipino people," he stressed.
The SPC of China had upheld lower courts' sentence for the three, who separately smuggled a total 15,323 grams or more than four kilograms each of heroin into Xiamen and Shenzhen in southern China in 2008.
In the case of the three, the amount they carried was "way beyond, way beyond," thus the severity of the verdict, said Liu.
Pointing out that the situation in Filipino drug-smuggling on the China route is "really, really bad," Liu emphasized on Thursday:"I dont want to link this (execution) case with the general relations between China and the Philippines because I dont want to see our wonderful relationship being kidnapped by these drug criminals."
He emphasized that trade and investment relations between the two countries have surged ahead, and any differences are outweighed by cooperation and dialogues.
Liu also said that sooner or later the executions would push through and nothing more would prevent them -- "the issue is not on China's agenda on the visit," Liu added.
He believes the highest officials of the Philippine Government already "have a very, very good and clear understanding of Chinese laws, as a February 18 Joint Statement between Vice President Jejomar C. Binay and top Chinese officials show." Nog maar pas, enkele maanden geleden, werd de zoon van een Filipijnse gouverneur, Ronald Singson, 42, zoon van Ilocos Sur Governor Luis Chavit Singson gearresteerd in China wegens bezit van enkele (+- 25) grammen drugs. Onmiddellijk ging de hele diplomatieke machine van de Filipijnen in werking en werd de aangehoudene weer uitgeleverd vanuit China naar de Filipijnen. Hij onderging daar zijn vonnis, dat bestond uit achttien maanden effektief in de cel. Het is mij niet zo direkt duidelijk of men in de Filipijnen vervroegd kan vrijkomen omwille van goed gedrag in de gevangenis, maar ook als dat niet zo is, komt de man weer vrij na anderhalf jaar. Omdat hij een zoon is van een diplomaat. Lijkt op meten met twee maten en gewichten, nietwaar ? Klinkt dit bekend in Belgische oren ?