24-07-2018 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

21-07-2018 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Mateo en Julie zitten prins(es)heerlijk op een paard. Terwijl Julie honderduit verhalen vertelt en Mateo voortdurend kuren verkoopt, lopen wij te zwoegen op steile rotsige paden, die afwisselend omhoog en omlaag gaan - naar ons gevoel vooral omhoog. De eerste dag maakten we ons nog zorgen over de veiligheid van onze kids, maar het gemak waarmee ze op het paard zitten, deed ons al snel beseffen dat we onze energie beter kunnen investeren in onszelf. Het is namelijk best wel heftig. 

Gelukkig is het landschap zo adembenemend mooi dat het de zware inspanning waard is. En het zalige is dat we de natuur helemaal voor ons alleen hebben. We zien een hele dag niemand anders. Telkens wanneer we 's avonds aankomen bij de familie bij wie we overnachten, worden we enorm gastvrij ontvangen. En het blijken allemaal leden van dezelfde familie te zijn, die telkens op een dag wandelen van elkaar wonen: "Denys, la hermana de María, está casada con Alfredo, el hermano de Carlos, que está casado con María, la hermana de Denys, que también tiene un hermano, Franco, que está casado con Elisa, la hermana de Afredo y Carlos." Of zoiets...

Deze keer is Denys, onze sympathieke gastvrouw. Ze verwelkomt ons met een drankje en tatert honderduit, terwijl we haar helpen met het frituren van bananen. Even later komt haar man thuis. Hij is wat minder spraakzaam, maar minstens even gastvrij. Wanneer we bij zonsondergang op een heuvel even verderop staan te genieten van het prachtige zicht op de bergen, komt hij een 'tinto' brengen, een koffie. Super lief.

's Avonds aan tafel vragen we of we voor de verjaardag van Mateo vlaggeskes  en ballonekes mogen ophangen de volgende dag. Ze vinden het een geweldig idee. Tio, onze gids, vertelt dat we gepland hadden om een cake mee te brengen, maar dat het niet is gelukt. 'Dan bak ik toch gewoon een cake.' stelt Denys voor. 'Ik denk wel dat ik alle ingrediënten in huis heb.' Dat blijkt niet onmiddellijk het geval. En een winkel bevindt zich op 2 dagen wandelen, dus dat is niet echt een optie. Jammer. Maar toch bedankt.

Wanneer onze kinderen al lang in bed liggen en wij 'goede nacht' gaan wensen, zien we onze gastvrouw echter in actie in de keuken. 'Het komt goed,' zegt ze 'we zullen een kaastaart maken.' We zijn benieuwd wat het zal worden, maar zijn sowieso super content. En Mateo zal het ook geweldig vinden.

De volgende ochtend wacht dan ook een feestelijke tafel op onze jarige. De verjaardagsvlaggen hangen uit. De ballonnen zorgen voor extra kleur. Er zijn verjaardagskaarten en een cadeautje. En de 2 taarten staan ook te pronken op tafel. De gastheer haalt een fles sterke drank te voorschijn en we toasten op de verjaardag van Mateo. Santé. De dag kan niet meer stuk.

We voelen ons telkens part of the family. En het afscheid is dan ook telkens moeilijk. Zo omhelst Denys ons zo heftig, dat we er bijna tranen van in de ogen krijgen. Afredo is ondertussen een heuvel op geklommen om met een walkie-talkie de (schoon)broer en (schoon)zus op de hoogte te brengen van onze komst: 'Je mag ze binnen een 6-tal uur verwachten!' 

En hopla... we zijn weer op pad!

18-07-2018 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

14-07-2018 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

We hebben er een lange rit op zitten: helemaal van Punta Gallinas naar Bonda vlakbij Santa Marta. We waren in goed gezelschap van Gustavo. Hij had ons eerder al rondgereden en was best een sympathieke man. Jammer genoeg verstonden we niet al te veel van wat hij zei. Ons Spaans is blijkbaar toch nog altijd niet zo denderend.

Toen we bij onze Airbnb aankwamen, werden we vriendelijk onthaald door Fabio: 'Jullie zijn Belgen, dus jullie drinken ongetwijfeld graag een pintje? 'Claro! Es muy simpático!' 'Con mucho gusto.' Plots ging ons Spaans weer wat vlotter. En dat had niets te maken met het bier, maar wel met het feit dat Fabio een pak duidelijker sprak dan Gustavo. Straffer nog: Fabio verstond ook amper wat Gustavo allemaal brabbelde. We moeten er keihard mee lachen. Het ligt dus niet aan ons dat de gesprekken zo moeilijk verliepen de laatste dagen. Blijkbaar spreken de mensen van Riohacha allemaal een taaltje dat niemand in Colombia verstaat.

Later op de avond delen we een maaltijd en een fles wijn met Fabio.Hij woont in een prachtig oud huis met een grote tuin met schitterend zicht op de bergen. We genieten van de hartelijke gastvrijheid en hebben een fijn gesprek. De man heeft een tijd een vriendin in België gehad en vindt het duidelijk fijn van herinneringen op te roepen aan zijn tijd in ons land.

Nog een glaasje wijn? Wanneer hij voorstelt een 2de fles wijn soldaat te maken, bedanken we hartelijk. We hebben al geruime tijd geen alcohol meer gedronken en willen nog veilig in ons bed geraken. Onze slaapkamer bevindt zich namelijk onderaan een vrij steil pad. Bovendien hebben we  de volgende dag een bezoek aan Parque National de Tayrona gepland. En het plan is om vroeg te vertrekken.  

We schuifelen voorzichtig naar beneden en vallen als een blok in slaap.

12-07-2018 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

11-07-2018 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

10-07-2018 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

08-07-2018 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

06-07-2018 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

05-07-2018 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

We zijn voor ons doen wreed lui hier in Daringalau op een kwartier varen van Livingston. We hebben ons de laatste 3 dagen slechts in een straal van ongeveer 200 meter bewogen – en dit maximum 6 keer op een dag. Onze bezigheid bestaat voornamelijk uit niets doen.

Barbara verslindt het ene boek na het andere, Julie en Mateo spelen uren in het zwembad en Serge schrijft verhalen voor op de blog. We zitten op een half uurtje stappen van de zee, maar zijn er nog niet geraakt. En toch voelt het prima.

Dit is dus wat andere mensen soms 2 weken aan een stuk doen. Ok. Veel langer moet het niet duren, maar op dit moment is het exact wat we nodig hebben. Na dik 6 weken intensief reizen, genieten we van een aantal dagen rust. En het zalige van de situatie is dat we helemaal alleen zijn en dus extra rustig kunnen genieten van de zalige plek.

Ons hutje ligt op exact 183 stappen van het zwembad -we hebben het geteld. Het is wel serieus klimmen, want de swimming pool ligt op de top van een heuvel met 360° prachtig zicht op de natuur.

Op 2 plaatsten langs het pad werd een bankje gezet. We vragen ons af wat hier de bedoeling van is. We zijn altijd wel een beetje buiten adem als we naar boven zijn geklommen, maar om nu tussendoor even uit te rusten op een bank?

Wanneer we op een dag even over en weer lopen om iets te halen, zitten er 2 vrouwen op een van de bankjes. Ze zijn 'un poco cansado’ en zijn aan het bekomen van de beklimming. De bankjes zijn dus speciaal geplaatst om locals die passeren de kans te bieden even op adem te komen. Terwijl wij in het zwembad hangen komen er effectief nu en dan mensen voorbij met een zware last op de rug. Nu voelen we ons echt luie toeristen! Maar we laten het niet aan ons hartje komen: 'un piña colada mas, por favor!’

22-08-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Wanneer je je een voorstelling maakt van een plek die je gaat bezoeken, dan is de kans reëel dat het uiteindelijk tegenvalt op het moment dat je er aankomt. Dit is het geval met ons verblijf in de buurt van de Maya tempels van Yaxcha. Op zich is het weer een pracht van een plek in de natuur met zicht op een mooi meer. Het probleem is alleen dat je er niet mag zwemmen, omdat er krokodillen zijn.

En daar zit je dan te puffen van de warmte. Je snakt naar een plonske in fris water, maar een bord met een tekening van een krokodil maakt duidelijk dat dit geen goed idee is. Je hoopt dus een krokodil te zien, maar er is er niet een te bespeuren. De verveling slaat een beetje toe. We eten een broodje. We smeren wat muggenmelk. We eten nog een broodje. We vloeken op de steekvliegen die weer van de partij zijn en de muggenmelk blijkbaar heel lekker vinden. We eten nog een broodje. We hangen wat rond op de aanlegsteiger vanwaar we morgen een boottocht zullen maken op het meer. 'Misschien hadden we de boottocht vandaag al moeten plannen?’ vragen we ons af.

Wanneer we plots visdraad en 2 vishaken zien liggen, wordt de plek plots interessanter. Mateo en Julie gaan enthousiast op zoek naar visaas en even later zwieren ze hun vislijn in het water. We zijn benieuwd of ze zullen bijten!

Ze zijn nog maar 5 minuten bezig of Barbara roept: 'een krokodil!’ Het beest komt stiekem dichter met enkel zijn ogen boven water. Omdat het water heel helder is lukt het echter niet zo goed om ongezien tot bij ons te komen. Uiteindelijk stopt hij vlak onder de neus van Julie en Mateo, net op de plek waar ze aan het vissen zijn. Geweldig! Nog nooit hebben we een krokodil van zo dichtbij in het wild gezien.

Het betekent wel dat we moeten stoppen met vissen. Het beest eet namelijk al het brood op dat wij als visaas gebruiken. Telkens we van plaats veranderen en onze hengel uitgooien, volgt de krokodil ons. In het begin vinden we dit nog wel grappig, maar wanneer het dier plots tot halverwege de reling van de aanlegsteiger springt, wordt het allemaal een beetje te spannend. Het is niet de bedoeling dat wij worden opgegeten!

We besluiten wijselijk wat afstand te houden en druipen dus af. De zon is ondertussen ook onder gegaan en in het schemer ziet het er allemaal nog extra spannend uit. Er is geen sprake meer van verveling. Onze ontmoeting met het monster van het meer is gespreksonderwerp van de avond!

13-08-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Het gaat in stijgende lijn met de meren die we in Guatemala bezoeken. Lago Atitlan was prachtig met de vulkanen op de achtergrond. Laguna Chicabal was gehuld in mysterieuze nevels. Laguna Lachua weerspiegelde de wolken in azuurblauw water. Bij Crater Azul zagen we rookpluimpjes omhoog borrelen in kristalhelder water. En Lago de Petén, waar we nu zijn, is een zwemparadijs.

Mateo en Julie voelen zich als vissen in het heldere en warme water. We delen een 'muelle’ met een Guatelmateeks gezin. Onze kids spelen 'bommeke’ vanaf de loopplank naar het overdekte platform. Ze worden hierbij aangemoedigd door de oma die het geweldig vindt om onze 'dolfijntjes’ te zien plonsen. Na een tijdje duikt ze zelfs in het water om mee te spelen: ‘Waar zijn die lekkere Belgische kindjes? Kom hier, dat ik in die billekes bijt!’

Veel leeftijdgenootjes om mee te spelen hebben Julie en Mateo niet gehad. We zijn hoop en al 1 Westers gezin met kinderen van de leeftijd van Mateo en Julie tegengekomen. Gelukkig waren er nu en dan Guatelmateekse kinderen om mee te spelen en volwassenen om mee te ravotten. Maar het is vooral fijn dat Julie en Mateo goed samen spelen. Ze moeten wel, want ze brengen 7 weken dag in en dag uit met elkaar door. En op sommige momenten is dat makkelijker dan op andere momenten. Hier in El Remate lukt het in ieder geval prima. Als het moet kunnen ze zo uren samen plonsen.

08-08-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

De vorige ervaring met tubing -drijven op het water van een liefst wilde rivier op een oude liefst veelvuldig geplakte binnenband van een vrachtwagen- was een beetje een domper op de feestvreugde. Na de adrenaline boost van het avontuur in de grot, was het tuben inderdaad maar een flauwe bedoening.

Maar Mateo vond het niet alleen flauw. Hij was om één of andere reden ook echt verdrietig. 'Allez, Mateo, waarom ben je nu zo ongelukkig? Vergeet even het saaie tuben en denk terug aan de grot!’ Hij was niet te troosten.

Het duurde even voor er uit kwam wat nu echt de reden was: ‘Ja, hij had meer wilde golven verwacht. Ja, hij vond het niet leuk dat hij niet alleen mocht tuben en samen met de gids van de grot en Julie een ketting moest vormen. Ja, hij zat niet echt comfortabel op de band met zijn poep in (alweer) koud water.’ Maar dat was allemaal niet echt de oorzaak van zijn verdriet.

Uiteindelijk kwam het er uit. De gids had zich met zijn voeten vastgemaakt in de band van Mateo (zoals Mateo het had gedaan bij Julie) om zo zijn handen vrij te hebben om te kunnen peddelen met zijn sandalen. ‘En zijn voeten stonken verschrikkelijk!’ riep Mateo. Vreselijke stinkpatés waren de boesdoeners. Hilarisch. Maar we konden ons inderdaad wel voorstellen dat het de feestvreugde kan verbrodden.

Niet getreurd. Er stond een extra tubing op de planning. En deze keer zou het wel lekker lang duren. En Mateo zou zelf mogen peddelen. En er zou niemand met zijn zweetvoeten onder Mateo’s neus mogen komen.

03-08-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Het klinkt idilisch en dat is het ook: de grotten van Lanquin verkennen met een kaars in de hand. We hebben elk een koplampje met pas opgeladen batterijen op ons hoofd voor in het geval de kaars nat zou worden en doven. Je weet maar nooit. Het voelt wat veiliger dat we een backup systeem hebben, just in case.

We wisten dat we door water zouden moeten waden, dus wanneer we kniehoog in het koude water stappen, happen we even naar adem en merken we fijntjes op dat we niet gaan zeuren als het wat fris is. Er is een touw waar we ons aan kunnen vasthouden, dus verloren lopen zit er niet in. Alles onder controle. Het is trouwens best wel bijzonder om de schaduwen te zien die de flikkerende kaarsen werpen op de wanden van de grot. Dit wordt een geweldige ervaring!

Een paar meter verder komt het water echter al tot onze buik. De gids die ons veilig door de grot moet loodsen is niet veel groter dan Mateo. Hij kan zijn hoofd nog net boven water houden. Julie is ondertussen al aan het watertrappelen. Een kaars vasthouden zit er voor haar niet meer in. Ook Mateo geeft een paar meter verder wijselijk zijn kaars aan de gids. De stoere jongen houdt even later dus een hele bundel kaarsen in de lucht terwijl hij zich gezwind voortbeweegt door de grot. Wij volgen hem met onze kaars boven ons hoofd, terwijl we vanuit een ooghoek onze kinderen in het oog houden. Alles gaat prima. Julie en Mateo vinden het geweldig: zwemmen in een grot. Voorlopig doen we het nog zonder ondersteuning van de hoofdlamp.

Een paar meter dieper in de grot verandert echter de situatie. Ondertussen kan niemand nog gewoon rechtstaan. We bungelen elk aan een touw of zwemmen met de hand met de kaars boven water. Handig is dit niet, maar het heeft wel iets avontuurlijks. De vraag is hoe lang het zal lukken de kaars droog te houden. De gids gebaart even later de kaarsen aan hem te geven en de hoofdlamp aan te steken. Het is zijn antwoord op onze vraag hoe lang het nog zou lukken met de kaars. We hadden ze echter niet luidop uitgesproken, omdat hij ons toch niet kan horen. Het water stroomt ondertussen namelijk zo hard en er klatert een beetje verder nog meer water met zo veel lawaai naar beneden, dat we elkaar niet meer goed kunnen horen. 'Dat je je goed moet vasthouden!’ roepen we luid tegen Mateo, die al een eind verderop is en met gebaren 'Wat zeggen jullie?’ vraagt. De gids licht zijn pad bij met de bundel kaarsen. We zien Mateo flink tegen een kolkende rivier in omhoog klauteren en hebben het te druk met Julie en onszelf vast te houden om ons hier zorgen over te maken.

Het gaat van kwaad naar erger. We vragen ons af of dit wel verantwoord is. Maar Julie roept 'Dit is kei leuk!’ en dus klauteren we verder over glibberige stenen door snel stromend water. De gids snelt vooruit en plaatst in de grot kaarsen om de weg uit te stippelen. We lichten onszelf bij met de hoofdlampen en reiken elkaar de hand om elkaar over de moeilijkste stukken te helpen. Wanneer het echt moeilijk wordt staat de gids er weer om ons te leiden. Die jongen heeft energie en kracht op overschot. Maar ook Julie en Mateo doen het geweldig.

Als we eerlijk zijn, moeten we toegeven dat we het niet zouden doen als we op voorhand hadden geweten wat ons te wachten stond. Maar nu dat we hier zijn, genieten we van het avontuur. Het is pure adrenaline die ons vooruit drijft. Dit is met voorsprong een van de meest avontuurlijke dingen die we met of zonder kinderen al hebben gedaan! Al een chance dat de grootouders dit niet zien, want ze zouden het niet goedkeuren.

Wanneer we lange tijd later de grot verlaten, zijn we toch wel blij dat het zonder ongelukken is verlopen. Julie en Mateo stonden tegen het einde ook te rillen van de kou. Binnen de kortste keren hebben we het echter terug lekker warm door de zon. En we kijken elkaar trots aan. Knap dat niemand ook maar een seconde heeft gezeurd en dat niemand bang is geweest. We vragen ons af wie van onze vrienden en familie dit ook zou doen. We kunnen het eigenlijk alleen maar aanraden. Of misschien toch eerder niet.

02-08-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

We vonden dat we het best wel goed hadden gedaan, zo paardrijden. Wanneer we de dag erna echte cowboys zien passeren, moeten we echter toegeven dat we nog veel kunnen leren. Maar misschien heeft het ook te maken met de 'outfit’. Met de juiste cowboyhoed en -laarzen, zouden we ongetwijfeld ook meer flair hebben. En dan zwijgen we nog over de gestreepte pyjamabroek en stoere broeksriem!

De mannen zien er hier zo geweldig uit dat we ze maar al te graag willen fotograferen. Het is alleen niet echt de bedoeling dat je zomaar iemand stopt onderweg en dan een fototoestel onder de neus duwt. Alhoewel, dat doen stoppen valt wel mee. De mensen hier komen eerst wat afstandelijk over, maar wanneer je als eerste 'buenas dias’ zegt, wordt altijd vriendelijk gereageerd en wordt de 'como estan?’ vaak gevolgd door een reeks vragen en een uiteindelijk een stevige handdruk. De mensen zijn eigenlijk best wel vriendelijk. Maar dat wil dus niet zeggen dat je ze zomaar een fototoestel onder de neus kan duwen. Geen foto's, dus. Jammer.

Tot het moment dat we na een trektocht tot de hoogste (niet vulkanische) berg van Guatemala 'el Torro’, staan te wachten op een bus. Mateo en Julie hebben honger na de pittige wandeling, dus toveren we brood en een pot choco te voorschijn. (Ja, nu en dan is er een winkeltje dat chocopasta verkoopt - speciaal voor Mateo.) 'Wat eten die gringo’s nu?’ horen we de locals tegen elkaar zeggen. Dus bieden we een sandwich met choco aan. ‘Niet slecht.’ 'Wil meneer ook eens proeven?’ Het resulteert in een geanimeerd gesprek en een foto van onze ‘vrienden van op de bus’. De twee Guatelmateekse caballeros poseren fier voor de foto.

29-07-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

De verjaardag van Julie is nog veraf, maar vandaag is het toch al een beetje haar dag: we gaan paardrijden! Ze was dan ook al ettelijke dagen aan het aftellen naar het moment dat we naar Unicornio Azul op een uurtje rijden van Huehuetenango zouden gaan.

De omgeving is adembenemend, maar Julie heeft enkel oog voor de paarden van de finca waar we een 4-tal dagen zullen verblijven. Mateo vindt het ook geweldig, maar is vooral gefascineerd door de tarantula die uit de cowboylaarzen van een van de staljongens kwam gekropen. Het is een kanjer van een spin. Maar dat geldt ook voor de paarden: zo groot! We vragen ons af of het wel een goed idee is om met onze kinderen te gaan paardrijden, want we hebben geen van allen ervaring.

Pauline, onze gastvrouw, stelt ons gerust: “Het zal wel lukken, maar misschien maken we er best een kort ritje van? Het is tenslotte best vermoeiend.” Julie wil echter het onderste uit de kan halen en bezweert ons voor een tour van 3 uur te gaan: “Wij kunnen dat, papa!” zegt ze met een verontwaardigde stem. Waar een wil is, is een weg… en in het geval van Julie is dat een heel sterke wil.

Wanneer we na 4 uur paardrijden terug bij de ranch aankomen, zijn we euforisch. Dit was een geweldige trip! En Julie en Mateo stralen. Het was best wel spannend op de momenten dat we een steile helling beklommen. En afdalen ging telkens tegen een rotvaart.

Foto’s nemen was echter niet evident met al dat gehobbel. Op het allerlaatste moment wil ik toch nog eens een foto nemen en ook een filmpje maken. Veel staat er uiteindelijk niet op, behalve het geluid dat ik maak om te proberen mijn paard stil te laten staan: “ssssht, ssssht.” Wanneer we achteraf het filmpje bekijken, lachen Julie en Mateo zich een kriek. Het is duidelijk dat het niet echt is gelukt het paard stil te doen staan. “Maar papa toch! Dat is toch niet de juiste manier om een paard in toom te houden! Je moet gewoon aan de teugels trekken!” Tja… eerst moest ik het onderspit delven bij het surfen. En nu moet ik in mijn kinderen ook mijn meerderen erkennen wat paardrijden betreft!

28-07-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

‘Huehuetenango’, afgekort ‘Huehue’. Het klinkt een beetje als een kind dat huilt. En eigenlijk huilden Julie en Mateo ook echt een beetje (figuurlijk, dan) bij aankomst op de ranch op een dik uur rijden van het stadje Huehue. Ze waren zeker niet verdrietig bij het zien van de paarden die er vrij konden rondlopen (“Hier hebben de dieren tenminste de ruimte om te genieten!”), maar het contrast met het dierenleed dat we eerder op verschillende markten hadden gezien was groot en riep nare herinneringen op (“Weet je nog, mama, hoe de ganzen en kippen in de mand werden gepropt?! Dat was echt zielig!”).

In Chichicastenango viel het nog mee, want daar verkopen ze vooral veel souvenirs voor de massa’s toeristen die er naar de kleurrijke en mysterieuze taferelen bij de kerkjes komen kijken. Op het marktje van Soloma waar we geen enkele andere toerist hebben gezien, was het echter kommer en kwel. En later op de markt van San Francisco del Alto (alweer niet één andere ‘gringo’ gezien) was het nog erger: een hoop dieren, letterlijk een hoop, want ze worden zonder respect op een hoopje gegooid.

Enerzijds is het geweldig om dit te zien: kleurrijk geklede vrouwen tussen manden vol met ganzen, kippen, kalkoenen en eenden; een man met een tros biggetjes aan de leiband; lieve hondjes en poesjes… Anderzijds is het helemaal niet leuk om dit te zien: dezelfde ganzen, kippen, kalkoenen en eenden op elkaar gepropt in een mand; de tros biggetjes in de knoop gedraaid omdat elk biggetje een andere kant uit wil; zielig kijkende hondjes en poesjes…

Een bezoek aan een markt bezorgt ons dus telkens weer gemengde gevoelens. En niet alleen o.w.v het dierenleed. Voor Julie en Mateo is het ook wel wat fysiek afzien. Er loopt namelijk zoveel volk rond tussen al de marktkraampjes, dat we ons echt als wormpjes tussen de wriemelende massa moeten wringen. Voor Serge is dit niet moeilijk, omdat hij met kop en schouders boven de kleine Guatemalteken uitsteekt. Voor Barbara lukt het ook nog wel. Maar Julie en Mateo worden voortdurend ‘gesquasht’. Ze voelen zich zo een beetje als de ganzen, kippen, kalkoenen en eenden op elkaar gepropt in een mand. Ze worden zoals de tros biggetjes in de knoop gedraaid. En ze kijken daarom nu en dan zoals de zielige hondjes en poesjes.

Maar tegelijkertijd is het ook genieten. We kijken onze ogen uit, snuiven de exotische geuren op en luisteren naar de mix van Spaans en de taal van de Indianen. ‘Schachirit nan’ antwoorden onze kinderen, wanneer ze door een vrouwtje worden aangesproken: ’Goedemorgen, mevrouw.’ Vooral Julie heeft weer veel bekijks met haar blonde haren en blauwe ogen. Het resulteert vaak in korte, leuke gesprekken. Vooral op markten waar weinig Westerlingen komen en wij net zo goed een ‘curiositeit’ zijn voor de locals als zij voor ons.

Het (dieren)leed is dan snel vergeven, maar wel niet vergeten. En bij het zien van de paarden die wel vrij kunnen rondlopen, kwamen de pijnlijke herinneringen dus weer naar boven.

27-07-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

We kijken nieuwsgierig op de menukaart van een restaurantje in Xela. Na 3 dagen zelf koken in primitieve omstandigheden in de groezelige keuken van ons ‘Beach House’ in Tilapita, kijken we uit naar een echte warme maaltijd. Terwijl Julie en Mateo al naar binnen stappen, bestuderen wij de menukaart die op een tafeltje in de deuropening ligt.

‘Er is geen plaats.’ zegt Mateo, waarop iemand met ‘Ik ben dadelijk weg, hoor.’ reageert. ‘Dat is speciaal,’ denken we, ‘nog een Belg. Die kom je niet vaak tegen!’ Het wordt echter nog specialer wanneer dezelfde stem ‘Dag Serge.’ zegt! Het is Davina, een vriendin van Benthe, die net afscheid heeft genomen van een groep mensen die ze als reisbegeleidster heeft rondgeleid in Guatemala en Honduras. We schuiven uiteindelijk gezellig aan en delen wat reiservaringen- en tips. Voor Mateo en Julie is het leuk om nog eens echt aan een gesprek met iemand die we tegenkomen te kunnen deelnemen, zonder dat mama of papa moet vertalen.

We blijven wat langer plakken dan gepland en nemen uiteindelijk vrij gehaast afscheid, omdat we anders te laat zijn om onze was te gaan halen in de ‘lavanderia’. Wanneer we de hoek van de straat omdraaien, botsen we op een stoet mensen. Bij wijze van uitnodiging om mee te lopen met de optocht, knallen een rits bommetjes ons rond de oren. Een fanfare begeleidt met slome muziek het slakkengangetje van de menigte die tergend langzaam meeloopt met een 10-tal mannen die het kindje Jesus op een met bloemen versierd altaar richting kathedraal dragen. Schattige vrouwtjes met kleurrijke kleren dragen kaarsen en vaandels. De massa mensen zwelt aan, terwijl de ondergaande zon de kathedraal doet baden in het licht tegen een gitzwarte achtergrond van wolken die dreigen met een onweer. Het zorgt voor een magische sfeer.

We hebben Jesus niet tot in het huis van God weten geraken. Niet alleen omdat we dringend moesten doorgaan om onze was te halen, maar ook omdat er uiteindelijk zoveel volk was, dat er geen doorkomen meer aan was. Het zal voor een andere keer zijn.

De muziek van de fanfare klinkt nog na in ons hoofd, maar wordt uiteindelijk overstemd door donderslagen die de lucht doen trillen. We zijn net op tijd in de lavanderia, maar worden daarna wel kletsnat tijdens de laatste 100 meter spurt naar ons huisje. De regendruppels donderen naar beneden en roffel als bommetjes op het golfplaten dak. Tijd om te schuilen voor een tropische regenbui.

24-07-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Reizen is toch echt wel een pak gemakkelijker geworden. Alleen het feit dat je zelfs in een godvergeten gat met je smartphone op internet kan om mensen thuis te laten weten hoe het gaat op reis! Dertig jaar geleden moesten we uren aanschuiven om vanuit een telefooncel een paar minuten te bellen. Twintig jaar geleden zaten we uren in een cyber café om een mailtje te sturen. Tien jaar geleden stuurden we een sms'je naar huis. En vandaag sturen we dus een foto van ons Beach House op het schiereiland Tilapita vlakbij de grens met Mexico via WhatsApp:

‘Wij zitten terug aan de kust (op 100 meter van de zee).’

Wat de begeleidende foto niet laat zien, is dat het ‘huisje aan zee’ er minder goed uit ziet dan op foto. Dit geldt trouwens ook voor de foto's op de Facebook pagina van Juan Carlos die ons zijn huis verhuurt. Het zag er op foto allemaal veel chiquer uit.

Maar eigenlijk maakt het niet veel uit. We zitten namelijk écht wel in een villa met zwembad met zicht op zee! En we kunnen in onze blote poep rondlopen, want er is geen kat in de buurt. Dat doen we dan ook. Het gaat trouwens ook niet echt anders, want het is een ‘open house’, zonder ramen en deuren om te sluiten. Je loopt automatisch te koop.

En als het waait, waait alles gewoon door het huis. Lekker verfrissend - net zoals in je blootje rondlopen! Maar soms waait het wel wat hard. Wanneer er 's avonds een onweer passeert, moeten we noodgedwongen vluchten naar de keuken. Het is de enige ruimte die kan worden afgesloten. En wanneer door een harde windvlaag de plastieken stoelen door de achterdeur naar buiten worden gekatapulteerd, verhuizen we dus wijselijk naar de keuken om daar met een pillamp op ons hoofd verder te eten. Door het onweer is de elektriciteit namelijk uitgevallen.

Later blijkt dat er wel meer is uitgevallen. Een stuk van het rieten dak is naar beneden gekomen, net zoals een stuk pleister van de muur. Het hele huis is eigenlijk een beetje in staat van verval. Maar dat zie je dus niet op de foto. En ondanks de vergane glorie, straalt het huis nog veel charme uit. En hier genieten we dan ook van: de rust van een hangmat op de eerste verdieping, de luxe van een zwembad, de romantische zonsondergang op het strand voor onze villa, ...

22-07-2017 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge