|
We zitten op de trein van Kapellen naar Antwerpen-Centraal waar we moeten overstappen op een trein naar de luchthaven van Zaventem. De trein staat stil. Het ziet er naar uit dat we de aansluiting zullen missen... Het voelt aan als het zoveelste dat mis kan lopen... nog voor de aankomst op onze bestemming. Het is allemaal wat spannender dan anders.
Eerst was er het nieuws dat Julie echt wel risico loopt op veel pijn met haar oortjes. 'Je moet goed 'ploppen', want anders kan je trommelvlies zelfs scheuren.' had de oorarts doodleuk gemeld. Daarna was er het bericht dat er iets mis was met de ESTA van Barbara: 'Home security requires personal check-in at the airport'. In het slechtste geval zou haar toegang tot de US geweigerd kunnen worden, waardoor we dus niet naar Colombia zouden kunnen vliegen. Verder was er het typische gecross om alles op tijd ingepakt en opgeruimd te krijgen. Het is elk jaar stressen, maar deze keer was het echt extreem. 'Ik vind dit niet meer leuk. Volgend jaar moet dit anders!' had Barbara vermoeid gezegd. En ze heeft gelijk! En nu was er dan de melding dat de trein vertraging had. Op zich geen ramp. Maar het was even de druppel die de emmer laat overlopen.
Maar ja... ik wil niet laten merken dat ik het even moeilijk heb. Dat valt niet te rijmen met mijn eeuwig positieve ingesteldheid: 'Het komt allemaal goed.' Dat was ook mijn antwoord geweest op de oortjes van Julie, de ESTA van Barbara en de inpakstress. Mijn woorden klinken deze keer echter wat minder overtuigend dan anders. Ik begin dus snel over iets anders: het feit dat Mateo met zijn verstrooid koppeke op al de kaartjes voor de thuisblijvers 'gelukkige moederkesdag' had geschreven, dus ook op de verjaardagskaart van Vake, het kaartje voor de huwelijksverjaardag van mamie en papie, het kaartje voor Stan en Lise op kamp, enz. Kei grappig.
De trein beweegt voor geen meter en de tijd vliegt voorbij. De stress jaagt door mijn lichaam, maar ik moet echt wel lachen met Mateo. Hij vindt het niet erg en lacht vrolijk mee. Ook Julie en Barbara vinden het hilarisch. Het werkt zo aanstekelijk dat ik in een slappe lach schiet. De tranen rollen over mijn wangen.
De trein blijft stilstaan. Ik weet dat we onze aansluiting zullen missen en dat het hierdoor nog meer stressen zal worden, maar ik kan niet stoppen met lachen. Zalig.
Even later staan we op het perron. De trein is uiteraard al vertrokken. Maar alle stress is weg. 'Het komt allemaal goed!' zeg ik overtuigd. Ik weet dit gewoo
|
