We vonden dat we het best wel goed hadden gedaan, zo paardrijden. Wanneer we de dag erna echte cowboys zien passeren, moeten we echter toegeven dat we nog veel kunnen leren. Maar misschien heeft het ook te maken met de 'outfit’. Met de juiste cowboyhoed en -laarzen, zouden we ongetwijfeld ook meer flair hebben. En dan zwijgen we nog over de gestreepte pyjamabroek en stoere broeksriem!

De mannen zien er hier zo geweldig uit dat we ze maar al te graag willen fotograferen. Het is alleen niet echt de bedoeling dat je zomaar iemand stopt onderweg en dan een fototoestel onder de neus duwt. Alhoewel, dat doen stoppen valt wel mee. De mensen hier komen eerst wat afstandelijk over, maar wanneer je als eerste 'buenas dias’ zegt, wordt altijd vriendelijk gereageerd en wordt de 'como estan?’ vaak gevolgd door een reeks vragen en een uiteindelijk een stevige handdruk. De mensen zijn eigenlijk best wel vriendelijk. Maar dat wil dus niet zeggen dat je ze zomaar een fototoestel onder de neus kan duwen. Geen foto's, dus. Jammer.

Tot het moment dat we na een trektocht tot de hoogste (niet vulkanische) berg van Guatemala 'el Torro’, staan te wachten op een bus. Mateo en Julie hebben honger na de pittige wandeling, dus toveren we brood en een pot choco te voorschijn. (Ja, nu en dan is er een winkeltje dat chocopasta verkoopt - speciaal voor Mateo.) 'Wat eten die gringo’s nu?’ horen we de locals tegen elkaar zeggen. Dus bieden we een sandwich met choco aan. ‘Niet slecht.’ 'Wil meneer ook eens proeven?’ Het resulteert in een geanimeerd gesprek en een foto van onze ‘vrienden van op de bus’. De twee Guatelmateekse caballeros poseren fier voor de foto.