Mateo en Julie zitten prins(es)heerlijk op een paard. Terwijl Julie honderduit verhalen vertelt en Mateo voortdurend kuren verkoopt, lopen wij te zwoegen op steile rotsige paden, die afwisselend omhoog en omlaag gaan - naar ons gevoel vooral omhoog. De eerste dag maakten we ons nog zorgen over de veiligheid van onze kids, maar het gemak waarmee ze op het paard zitten, deed ons al snel beseffen dat we onze energie beter kunnen investeren in onszelf. Het is namelijk best wel heftig. 

Gelukkig is het landschap zo adembenemend mooi dat het de zware inspanning waard is. En het zalige is dat we de natuur helemaal voor ons alleen hebben. We zien een hele dag niemand anders. Telkens wanneer we 's avonds aankomen bij de familie bij wie we overnachten, worden we enorm gastvrij ontvangen. En het blijken allemaal leden van dezelfde familie te zijn, die telkens op een dag wandelen van elkaar wonen: "Denys, la hermana de María, está casada con Alfredo, el hermano de Carlos, que está casado con María, la hermana de Denys, que también tiene un hermano, Franco, que está casado con Elisa, la hermana de Afredo y Carlos." Of zoiets...

Deze keer is Denys, onze sympathieke gastvrouw. Ze verwelkomt ons met een drankje en tatert honderduit, terwijl we haar helpen met het frituren van bananen. Even later komt haar man thuis. Hij is wat minder spraakzaam, maar minstens even gastvrij. Wanneer we bij zonsondergang op een heuvel even verderop staan te genieten van het prachtige zicht op de bergen, komt hij een 'tinto' brengen, een koffie. Super lief.

's Avonds aan tafel vragen we of we voor de verjaardag van Mateo vlaggeskes  en ballonekes mogen ophangen de volgende dag. Ze vinden het een geweldig idee. Tio, onze gids, vertelt dat we gepland hadden om een cake mee te brengen, maar dat het niet is gelukt. 'Dan bak ik toch gewoon een cake.' stelt Denys voor. 'Ik denk wel dat ik alle ingrediënten in huis heb.' Dat blijkt niet onmiddellijk het geval. En een winkel bevindt zich op 2 dagen wandelen, dus dat is niet echt een optie. Jammer. Maar toch bedankt.

Wanneer onze kinderen al lang in bed liggen en wij 'goede nacht' gaan wensen, zien we onze gastvrouw echter in actie in de keuken. 'Het komt goed,' zegt ze 'we zullen een kaastaart maken.' We zijn benieuwd wat het zal worden, maar zijn sowieso super content. En Mateo zal het ook geweldig vinden.

De volgende ochtend wacht dan ook een feestelijke tafel op onze jarige. De verjaardagsvlaggen hangen uit. De ballonnen zorgen voor extra kleur. Er zijn verjaardagskaarten en een cadeautje. En de 2 taarten staan ook te pronken op tafel. De gastheer haalt een fles sterke drank te voorschijn en we toasten op de verjaardag van Mateo. Santé. De dag kan niet meer stuk.

We voelen ons telkens part of the family. En het afscheid is dan ook telkens moeilijk. Zo omhelst Denys ons zo heftig, dat we er bijna tranen van in de ogen krijgen. Afredo is ondertussen een heuvel op geklommen om met een walkie-talkie de (schoon)broer en (schoon)zus op de hoogte te brengen van onze komst: 'Je mag ze binnen een 6-tal uur verwachten!' 

En hopla... we zijn weer op pad!