De vorige ervaring met tubing -drijven op het water van een liefst wilde rivier op een oude liefst veelvuldig geplakte binnenband van een vrachtwagen- was een beetje een domper op de feestvreugde. Na de adrenaline boost van het avontuur in de grot, was het tuben inderdaad maar een flauwe bedoening.

Maar Mateo vond het niet alleen flauw. Hij was om één of andere reden ook echt verdrietig. 'Allez, Mateo, waarom ben je nu zo ongelukkig? Vergeet even het saaie tuben en denk terug aan de grot!’ Hij was niet te troosten.

Het duurde even voor er uit kwam wat nu echt de reden was: ‘Ja, hij had meer wilde golven verwacht. Ja, hij vond het niet leuk dat hij niet alleen mocht tuben en samen met de gids van de grot en Julie een ketting moest vormen. Ja, hij zat niet echt comfortabel op de band met zijn poep in (alweer) koud water.’ Maar dat was allemaal niet echt de oorzaak van zijn verdriet.

Uiteindelijk kwam het er uit. De gids had zich met zijn voeten vastgemaakt in de band van Mateo (zoals Mateo het had gedaan bij Julie) om zo zijn handen vrij te hebben om te kunnen peddelen met zijn sandalen. ‘En zijn voeten stonken verschrikkelijk!’ riep Mateo. Vreselijke stinkpatés waren de boesdoeners. Hilarisch. Maar we konden ons inderdaad wel voorstellen dat het de feestvreugde kan verbrodden.

Niet getreurd. Er stond een extra tubing op de planning. En deze keer zou het wel lekker lang duren. En Mateo zou zelf mogen peddelen. En er zou niemand met zijn zweetvoeten onder Mateo’s neus mogen komen.