Onze overnachtingsplek ligt op 20 meter van prachtige mangrove: struiken en bomen die groeien op zoute slikgronden. De 2 vrouwen moeten lachen met het feit dat ze 3 dagen vlakbij mangrove hebben gezeten, zonder te weten wat het is. 

De typische geur prikt in onze neus. Het is de grond met bladeren die begint te gisten wanneer het laagwater is en de krabbetjes tevoorschijn komen. Mateo en Julie kennen mangroves al van vorige reizen. En ze kijken al uit naar de kanotocht die we gepland hebben.

De volgende dag stappen we dan ook goed gezind in een kano voor een tocht op zee naar een aantal lagunes in de mangrove. Bongo, de hond des huizes, volgt ons zoals bij elke uitstap die we al hebben gemaakt. 'Neen, Bongo, jij mag niet meevaren!' Maar de hond weet van geen wijken. Om een of andere reden hechten de 'huishonden' zich steeds aan onze kinderen en willen ze hen steeds vergezellen. 

Bongo duikt uiteindelijk zelfs van op een steiger in het water en volgt ons diep de zee in. Mateo en Julie waaien eerst nog enthousiast naar de hond, maar kijken uiteindelijk vertwijfeld wanneer het dier steeds meer achterop geraakt en een klein stipje wordt in de zee.

Wanneer Bongo volledig uit het zicht verdwijnt op het moment dat we de mangroves induiken, zijn ze super verdrietig. Het kost veel moeite om hen gerust te stellen. En van de uitstap genieten lukt aanvankelijk niet echt meer. 

De mangrove is echter zo mooi dat Bongo een beetje wordt vergeten. En wanneer we een paar uur later tevreden terugkeren, staat de hond op ons te wachten. Eind goed al goed.