|
Huehuetenango, afgekort Huehue.
Het klinkt een beetje als een kind dat huilt. En eigenlijk huilden Julie en
Mateo ook echt een beetje (figuurlijk, dan) bij aankomst op de ranch op een dik
uur rijden van het stadje Huehue. Ze waren zeker niet verdrietig bij het zien
van de paarden die er vrij konden rondlopen (Hier hebben de dieren tenminste
de ruimte om te genieten!), maar het contrast met het dierenleed dat we eerder
op verschillende markten hadden gezien was groot en riep nare herinneringen op
(Weet je nog, mama, hoe de ganzen en kippen in de mand werden gepropt?! Dat
was echt zielig!).
In Chichicastenango viel
het nog mee, want daar verkopen ze vooral veel souvenirs voor de massas
toeristen die er naar de kleurrijke en mysterieuze taferelen bij de kerkjes
komen kijken. Op het marktje van Soloma waar we geen enkele andere toerist
hebben gezien, was het echter kommer en kwel. En later op de markt van San
Francisco del Alto (alweer niet één andere gringo gezien) was het nog erger:
een hoop dieren, letterlijk een hoop, want ze worden zonder respect op een
hoopje gegooid.
Enerzijds is het geweldig
om dit te zien: kleurrijk geklede vrouwen tussen manden vol met ganzen, kippen,
kalkoenen en eenden; een man met een tros biggetjes aan de leiband; lieve hondjes
en poesjes
Anderzijds is het helemaal niet leuk om dit te zien: dezelfde
ganzen, kippen, kalkoenen en eenden op elkaar gepropt in een mand; de tros
biggetjes in de knoop gedraaid omdat elk biggetje een andere kant uit wil;
zielig kijkende hondjes en poesjes
Een bezoek aan een markt
bezorgt ons dus telkens weer gemengde gevoelens. En niet alleen o.w.v het
dierenleed. Voor Julie en Mateo is het ook wel wat fysiek afzien. Er loopt namelijk
zoveel volk rond tussen al de marktkraampjes, dat we ons echt als wormpjes tussen
de wriemelende massa moeten wringen. Voor Serge is dit niet moeilijk, omdat hij
met kop en schouders boven de kleine Guatemalteken uitsteekt. Voor Barbara lukt
het ook nog wel. Maar Julie en Mateo worden voortdurend gesquasht. Ze voelen
zich zo een beetje als de ganzen, kippen, kalkoenen en eenden op elkaar gepropt
in een mand. Ze worden zoals de tros biggetjes in de knoop gedraaid. En ze
kijken daarom nu en dan zoals de zielige hondjes en poesjes.
Maar tegelijkertijd is het
ook genieten. We kijken onze ogen uit, snuiven de exotische geuren op en
luisteren naar de mix van Spaans en de taal van de Indianen. Schachirit nan
antwoorden onze kinderen, wanneer ze door een vrouwtje worden aangesproken: Goedemorgen,
mevrouw. Vooral Julie heeft weer veel bekijks met haar blonde haren en blauwe
ogen. Het resulteert vaak in korte, leuke gesprekken. Vooral op markten waar
weinig Westerlingen komen en wij net zo goed een curiositeit zijn voor de locals
als zij voor ons.
Het (dieren)leed is dan snel vergeven, maar wel niet
vergeten. En bij het zien van de paarden die wel vrij kunnen rondlopen, kwamen
de pijnlijke herinneringen dus weer naar boven.
|
