Het klinkt idilisch en dat is het ook: de grotten van Lanquin verkennen met een kaars in de hand. We hebben elk een koplampje met pas opgeladen batterijen op ons hoofd voor in het geval de kaars nat zou worden en doven. Je weet maar nooit. Het voelt wat veiliger dat we een backup systeem hebben, just in case.

We wisten dat we door water zouden moeten waden, dus wanneer we kniehoog in het koude water stappen, happen we even naar adem en merken we fijntjes op dat we niet gaan zeuren als het wat fris is. Er is een touw waar we ons aan kunnen vasthouden, dus verloren lopen zit er niet in. Alles onder controle. Het is trouwens best wel bijzonder om de schaduwen te zien die de flikkerende kaarsen werpen op de wanden van de grot. Dit wordt een geweldige ervaring!

Een paar meter verder komt het water echter al tot onze buik. De gids die ons veilig door de grot moet loodsen is niet veel groter dan Mateo. Hij kan zijn hoofd nog net boven water houden. Julie is ondertussen al aan het watertrappelen. Een kaars vasthouden zit er voor haar niet meer in. Ook Mateo geeft een paar meter verder wijselijk zijn kaars aan de gids. De stoere jongen houdt even later dus een hele bundel kaarsen in de lucht terwijl hij zich gezwind voortbeweegt door de grot. Wij volgen hem met onze kaars boven ons hoofd, terwijl we vanuit een ooghoek onze kinderen in het oog houden. Alles gaat prima. Julie en Mateo vinden het geweldig: zwemmen in een grot. Voorlopig doen we het nog zonder ondersteuning van de hoofdlamp.

Een paar meter dieper in de grot verandert echter de situatie. Ondertussen kan niemand nog gewoon rechtstaan. We bungelen elk aan een touw of zwemmen met de hand met de kaars boven water. Handig is dit niet, maar het heeft wel iets avontuurlijks. De vraag is hoe lang het zal lukken de kaars droog te houden. De gids gebaart even later de kaarsen aan hem te geven en de hoofdlamp aan te steken. Het is zijn antwoord op onze vraag hoe lang het nog zou lukken met de kaars. We hadden ze echter niet luidop uitgesproken, omdat hij ons toch niet kan horen. Het water stroomt ondertussen namelijk zo hard en er klatert een beetje verder nog meer water met zo veel lawaai naar beneden, dat we elkaar niet meer goed kunnen horen. 'Dat je je goed moet vasthouden!’ roepen we luid tegen Mateo, die al een eind verderop is en met gebaren 'Wat zeggen jullie?’ vraagt. De gids licht zijn pad bij met de bundel kaarsen. We zien Mateo flink tegen een kolkende rivier in omhoog klauteren en hebben het te druk met Julie en onszelf vast te houden om ons hier zorgen over te maken.

Het gaat van kwaad naar erger. We vragen ons af of dit wel verantwoord is. Maar Julie roept 'Dit is kei leuk!’ en dus klauteren we verder over glibberige stenen door snel stromend water. De gids snelt vooruit en plaatst in de grot kaarsen om de weg uit te stippelen. We lichten onszelf bij met de hoofdlampen en reiken elkaar de hand om elkaar over de moeilijkste stukken te helpen. Wanneer het echt moeilijk wordt staat de gids er weer om ons te leiden. Die jongen heeft energie en kracht op overschot. Maar ook Julie en Mateo doen het geweldig.

Als we eerlijk zijn, moeten we toegeven dat we het niet zouden doen als we op voorhand hadden geweten wat ons te wachten stond. Maar nu dat we hier zijn, genieten we van het avontuur. Het is pure adrenaline die ons vooruit drijft. Dit is met voorsprong een van de meest avontuurlijke dingen die we met of zonder kinderen al hebben gedaan! Al een chance dat de grootouders dit niet zien, want ze zouden het niet goedkeuren.

Wanneer we lange tijd later de grot verlaten, zijn we toch wel blij dat het zonder ongelukken is verlopen. Julie en Mateo stonden tegen het einde ook te rillen van de kou. Binnen de kortste keren hebben we het echter terug lekker warm door de zon. En we kijken elkaar trots aan. Knap dat niemand ook maar een seconde heeft gezeurd en dat niemand bang is geweest. We vragen ons af wie van onze vrienden en familie dit ook zou doen. We kunnen het eigenlijk alleen maar aanraden. Of misschien toch eerder niet.