Vroeger had je in Gent de mooie winkel van Sonar Gaon, waar onder meer prachtige zakjes uit krantenpapier verkocht werden. Nu heeft Sonar Gaon alleen nog de groothandel met producten uit Bangladesh, en blijkbaar zijn de zakjes niet meer te krijgen ... Dan maar zelf aan de slag met ons eigen trouwe krantje. Na even oefenen een resultaat dat bijna verkoopbaar is. Ik zoek alleen nog een bijzondere sluiting en een soort handvatjes dat je niet elke dag ziet ...
Wil je je ook op het pad van het dozenmaken begeven, neem dan eens een kijkje op www.dozenmaken.nl. Het is de website van een atelier dat al 15 jaar dozen maakt, en dat alle producten verkoopt die daarbij te pas komen. Je kunt pakketten voorgesneden karton voor allerlei formaten dozen kopen, linnen, lijm, scharen, sluitknopjes, lint, latten, ... Ben je iemand die gemakkelijk leert uit boeken, dan vind je in de openbare bibliotheek een aantal boeken over dozen maken en bekleden (bijv. Roswitha Witten, Van boeken en dozen, Cantecleer, 1995, ISBN 9-7890-21-322-841) . Volg je liever een cursus, dan zul je zeker een aanbod in je buurt vinden via deze Belgische startpagina.
Ik had het nochtans kunnen weten dat grote formaten wel eens problemen meebrengen! Enkele jaren geleden heb ik een boek gemaakt van ongeveer 60 op 85 cm: dubbele bladen gemaakt van grote tekeningen, gevouwen, geprikt, genaaid met de cahiersteek, dubbele schutbladen opgezet (schutbladen van 120 cm op 85 cm: die vind je niet eens waar ik mij bevoorraad), omslag gemaakt uit karton en linnen, boekblok in kaft gelijmd (en dat is al niet eenvoudig als het over een boekje van 21 cm op 15 cm gaat). Vorig jaar dan twee grote mappen (70 cm op 100 cm) voor de tekeningen van twee creatieve kinderen. Probleem hierbij was dat er in heel Huize Atelier Plano geen tafel groot genoeg was voor deze klus. Dan maar een kamer ontruimd en een tijdelijke constructie verzonnen ... Je hebt één voordeel met die gigaformaten: het is erg goed voor de conditie. Je legt kilometers af terwijl je rond je werktafel van de éne hoek van je werkstuk naar de andere loopt; je traint veel spieren bij het manipuleren en het versjouwen van het werkstuk, je verbruikt massa's energie met het zo snel mogelijk uitsmeren van de stugge boekbinderslijm op de grote lappen linnen, ... Kortom: je spaart er ook nog eens een abonnement op de fitness mee uit.
Er zijn zo van die opdrachten waarover je toch wel even diep moet nadenken. De foto hieronder toont een doos die de nodige kopzorgen met zich meebracht voor ze geleverd kon worden. De opdracht klonk in eerste instantie nochtans niet zo moeilijk: "Maak een doos voor een object van 60 cm op 45 cm op 6 cm, en voorzie ook een plaatsje voor een cd." In de boekbindersopleiding wordt veel tijd uitgetrokken voor het leren maken van dozen, en voor het zeer nauwkeurig op maat leren werken. Waardevolle boeken krijgen immers vaak een extra beschermend omhulsel in de vorm van een foedraal, waarbij heel precies passend gewerkt wordt: het boek mag niet te losjes in het foedraal zitten, maar het mag ook niet klemmen ... Als boekbinder heb je dus in principe wel voldoende ervaring met alle aspecten van het dozen maken: doos ontwerpen, maten bepalen, karton snijden, ineen lijmen, bekleden, ... Waar zat hier dan het probleem? Er was niet één probleem, er doken telkens weer nieuwe problemen op, omdat elk onderdeel van deze doos zo gigantisch groot was in vergelijking met andere dozen. Elke stap in het proces moest opnieuw bedacht worden, er moesten nieuwe hulpmiddelen gezocht worden, er moesten helpers ingeschakeld worden, ... Het was onmogelijk om de doos in elkaar te zetten met twee handen: de ene zijde van een reep karton aandrukken, betekende dat de andere zijde weer verschoof ... Er kwamen constructies met houten latten en blokken lood aan te pas. De doos inlijmen ging niet zonder ondersteunende stellage voor het geheel. Het was niet mogelijk de grootste ingelijmde stukken linnen (zo'n 65 op 50 cm) met twee handen op te tillen en op de juiste plaats op de doos aan te brengen zonder gigantische vlekken te maken ... De huisgenoten kregen dan maar een spoedcursus boekbindershulpje, en waren bereid indien nodig alles te laten vallen om bij te springen. Ondertussen is de doos klaar, zonder lijmvlekken, zonder onvergeeflijke fouten, goed passend. Oef. Alweer een reden minder om wakker te liggen. En alweer gigantisch veel bijgeleerd.
In Kemzeke heb je de 'Verbeke Foundation' van Geert en Carla Verbeke-Lens, kunstverzamelaars. Op dit moment (en nog tot 19/10/2008) kun je daar de tentoonstelling 'Over the Hedge #2' bezoeken. Op de website van de Verbeke Foundation lees ik: "Een stapel handgeschept papier van 100 cm x 70 cm werd in de zomer van 2007 verscheept van China naar België. 117 opkomende en gevestigde Belgische kunstenaars bewerkten elk een blad papier. In het najaar van 2007 vlogen de kunstwerken naar China voor een groots opgezette tentoonstelling in de Academy of Fine Arts van Tianjin. Meer dan honderd Chinese kunstenaars uit Tianjin en Peking kregen op hun beurt een blad handgeschept papier. Ze lieten zich in hun werk inspireren door dit project. Het resultaat is vanaf eind augustus 2008 te zien in de Verbeke Foundation. Op de tentoonstelling zullen alle werken, zowel de Belgische als de Chinese, met elkaar geconfronteerd worden." Meer info over achtergrond, bereikbaarheid en openingsuren, en beeldmateriaal van alle werken vind je hier.
Allerlei te doen dit weekend! Misschien willen je huisgenoten morgen afzakken naar Gent voor de allerlaatste Flikkendag (vooral doen: de death-ride vanuit de dakgoot van het schitterende socialistische vakbondsgebouw op de Vrijdagsmarkt - het is hoog, geloof me, en het vereist enige lenigheid om uit het raam en over de balustrade te klauteren; zorg dat je er om 10 uur bent, anders moet je te lang aanschuiven). Heb je je huisgenoten voor 10 uur gedropt in Gent, dan heb je zelf nog net tijd genoeg om op de Burg in Brugge te raken, waar het orgelpunt achter het Wor(l)ds-project gezet wordt met de veiling van de 40 stenen-met-kalligrafie. Meer info over het project hier, en over de veiling hier. Vallen de stenen buiten je budget, dan kun je je altijd nog het Wor(l)ds-boek aanschaffen. Maar misschien zijn Gent en Brugge voor jou veel te ver. Niet getreurd, want ook buiten 'de Vlaanders' gebeurt vanalles dit weekend. Zo kun je in Diest deze zondag nog voor het laatst gaan kijken naar 'Books2look@': 40 kunstboekbanden, gemaakt door Jan Camps en Julia Van Mechelen van de Handboekbinderij J.-J. Camps. Meer info.
'Zoek me niet hier, ik ben al lang weer verder, met wind en regens.', las ik op één van de Plint-kaarten bij Drukte. Ene J.C. van Schagen is de auteur van deze woorden. Heb ik nooit van gehoord, maar Google kent hem wel: J.C. van Schagen leefde in Zeeuws-Vlaanderen van 1891 tot 1985. Op Boulevard van Schagen kun je zien dat de man erg creatief was: hij schreef proza en poëzie (niet meer in de rekken van de openbare bibliotheek, maar wel nog uit het magazijn op te vragen), en hij maakte tekeningen, schilderijen, litho's, gipsjes, etsen, lino's, unica-drukken, kaligrammen en vloeisels ... Bij elk van deze mooie woorden krijg je (onderkoeld humoristische) technische toelichting op de site (over vloeisels: 'onaantrekkelijk aan deze techniek is, dat de mis-baksels er uitzien als iets wat de kat heeft binnen gesleept. Op een gegeven moment moet je dus toch íets weggooien...'), die je meteen toelaat zelf aan de slag te gaan. Papier- en ander plezier uit de oude doos.
Plint staat voor poëzie. Op kaartjes, op servetten en keukenschorten, op raam- en spiegelposters, op zakdoeken ('snikgedichten') en kussenslopen ('poëzie om te kussen'), op visitekaartjes en notitieblokken, en zelfs op tape en boodschappentassen. Het beste aan Plint vind ik echter de brochure waarin al dat leuks aan de man (m/v) gebracht wordt: een schitterende verzameling mooie tekstjes, gratis voor niks. De enige poëziebundel die ik me jaarlijks aanschaf. Op de website van Plint vind je alle adressen waar je de brochure en de andere Plintprodukten kunt gaan halen.
Shoppend volk raakt in Gent nooit tot in de Papegaaistraat, hoewel ze het zich niet zouden beklagen. Je vindt er nl. 'Drukte', op het eerste zicht een winkel vol hebbedingen, bij nader inzien ook een zeefdrukkerij. Het is the place to be als je zoekt naar een origineel t-shirt, naar een betaalbare tas of naar wenskaarten die nu eens niet van Hallmark komen. Drukte heeft een mooie eigen collectie ('do not fold - ne pas plier - nie pleuje'), maar verdeelt ook de prachtige kaarten van Turnowsky, van Graphique de France, van Plint, ... Vaak gaat het over humoristische collecties, en altijd zijn ze bijzonder mooi vormgegeven. Vind je de Papegaaistraat toch net wat te ver stappen van de Veldstraat, spring dan in de Zonnestraat even op tram 21/22 (om de 6 minuten!!!) richting Sint-Pietersstation en rijd ongeveer vier haltes mee tot aan de Rozemarijnbrug. Drukte bevindt zich op zo'n 100 m van de brug. Vul je voorraad wenskaarten aan en haal en passant een portie papierplezier waarmee je weken verder kunt, en neem dezelfde tram weer terug, als je kooplust niet helemaal voldaan is na deze heerlijke winkel.
En alweer moet ik je aanmanen om je met bekwame spoed naar de krantenwinkel te begeven: vandaag gratis bij Humo 'Godverdomse dagen op een godverdomse bol', de nieuwe roman van Dimitri Verhulst. Hier meer info.
De bladwijzertjes waren niet alleen op stap toen ze in mijn brievenbus verzeilden: ze waren vergezeld van een bont gezelschap aan etiketten, vermoedelijk bedoeld om op zelfgemaakte wijn, confituur, ... te kleven, en tegen de bladwijzertjes aangelopen op een rommelmarkt.
De etiketten vroegen me: met welke lijm worden wij best gekleefd? Etiketten op glas kleven gaat prima met gewone stijfsellijm: door de stijfsellijm zetten de etiketten flink uit, en bij het drogen trekken ze mooi strak op het glas. Je kunt ze na gebruik ook weer moeiteloos losweken. Op papier of karton kun je beter een droge verbinding gebruiken (dubbelzijdige kleeffolie dus), om bobbelen en kromtrekken tegen te gaan. Ik vond hun bezoek alleszins een heerlijke
Beveren kreeg onlangs een nieuwe bibliotheek, en om dat te vieren creëerde Ana Torfs een werk dat cirkelt om verloren gegane woorden. Strijkvoetje, bijhoed, schommeljongen, zwijmelgeest, zeeroeper, ziekenzand, ... zijn er maar enkele van. Leuk is dat die woorden met hun betekenis op bladwijzertjes gedrukt zijn, en te vinden in die gloednieuwe bibliotheek. Nog leuker is dat een tiental van die bladwijzertjes zomaar, helemaal alleen, mijn brievenbus gevonden hebben. Meteen een vijfde aflevering in onze minireeks 'bladwijzers': de bladwijzer als (deel van een) kunstwerk! Het kunstwerk van Ana Torfs heet "Cinoc". Wil je de achtergrond van deze naam kennen: klik hier. Een mooi verhaal, en vermoedelijk een goede leestip!
Sint-Amandsberg, deelgemeente van Gent, heeft een wijk met allerlei mooie straatnamen: Schildersstraat, Bouwmeestersstraat, Kunstenaarstraat, ... Wat wil het toeval nu: die wijk bulkt van het creatief talent, en dat gooit vandaag en morgen de deuren open. Er is een parcours uitgewerkt dat kruisbestuivingen tussen kunstenaars uit diverse disciplines toont. Het project heet "Entr'art", en je kunt er ondermeer werk van Lieve Jacobs (Bluefingers) bekijken. Op de deelnemerslijst sprongen mij de volgende drie ook nog in het oog: Geertrui Daem, Lieven Debrouwer, Wouter Deprez. Ik ben nieuwsgierig. Meer info hier.
Rep je als de wiedeweerga naar de krantenwinkel en koop De Standaard van vandaag, want Jan Fabre is voor één keer hoofdredacteur. Mijn exemplaar zal niet na één keer bladeren in de oudpapierdoos belanden.
Papier als Chinese uitvinding kwam prominent naar voor tijdens de openingsceremonie van de olympische spelen begin augustus. Die uitvinding - volgens anderen de gevoelige verbetering van het al bestaande procédé - zou rond 105 na Chr. te dateren zijn, en de uitvinder resp. verbeteraar was ene T'sai Lun, die het papiermaken afkeek van de wespen. Rond 740 na Chr. leerden de Arabieren papier maken (toen ze enkele Chinese papiermakers gevangen namen, die het procédé verraadden in ruil voor de vrijheid), en pas rond de 12de eeuw raakte het papiermaken bekend in Europa. De stad Samarkand (in het huidige Oezbekistan) speelde in de verspreiding van die kennis een cruciale rol, omdat het - gelegen op de zijderoute - een ontmoetingspunt was voor handelaren uit het verre oosten, het oosten en het westen. Samarkand, misschien wel een mooie naam voor een papiermakersatelier.
September is hèt moment om een snijmat aan te kopen: de kunstenaarswinkels steken elkaar de loef af om de studenten met hun lange lijsten dure benodigdheden binnen te halen. Bij Schleiper momenteel: een groene Peacock-snijmat van 60 cm op 90 cm (en dat is groot, geloof me) voor 19,96. Kijk maar op de Schleiper-site, en klik door naar "promo's".
... kun je toch wel heel erg missen als je op vakantie bent. Daar zit je dan in je tent of je caravan, en je moet heel erg nodig, maar je vertikt het die afgrijselijke campingtoiletten te gebruiken. Vamos, het reiskatern van De Morgen leverde ons zaterdag de oplossing.
Je koopt een dummy, je verwijdert de omslag ervan, je zet er twee dubbele schutbladen op, en je verstevigt de rug met een reepje gaas. Je brengt een leeslint aan, en je snijdt een nieuw kartonnen omslagje dat je met twee rillijnen in vorm vouwt. Je kleeft het omslagje rond het geheel. Het resultaat is een kleurrijk hebbeding dat nauwelijks geld en tijd gekost heeft ... Het tweede open papierAtelier Plano leverde gisteren zo 6 van die hebbedingen af! Meteen werd afgesproken dat er over ongeveer twee maand een derde open papieratelier komt, en dat we dan schaaltjes gaan maken. Meer info volgt.
Onlangs nog eens een bezoekje aan de Gentse Boekentoren gebracht (met o.m. toelichting door Dr. Martine De Reu) en alweer prachtige werken te zien gekregen. Merkwaardig vond ik een handschrift op papier van Marcus van Vaernewijck, 'Van die beroerlicke Tijden in die Nederlanden. En voornamelik in Ghendt 1566-1568' (HS 2469). Merkwaardig, omdat het bijna 450 jaar oud is, en omdat het papier er bijna nog uitziet alsof het gisteren gemaakt werd. Op zoek naar informatie over papiermaken in de 16de eeuw (ze gebruikten lompen om papier te maken, en ze hàdden lompen, omdat het mode was van linnen hemden), schoof Google me 63 bladzijden cursustekst toe, geschreven door diezelfde Martine De Reu. Ongemeen boeiende lectuur voor iedereen die houdt van boeken, en die interesse heeft voor de vroeger gebruikte materialen en procédés. Hier klikken.
