Het Kasteel d'Ursel in Hingene is in het nieuws gekomen omwille van, jawel, behangpapier! En natuurlijk gaat het niet zomaar om een behangetje van 10 à 12 per rol. Er zijn namelijk op een zolder vier extra rollen opgedoken van het roze behang dat in één van de salons van het kasteel aan de muren prijkt. Het zou rond 1870 in Kanton gemaakt zijn, speciaal voor de export naar West-Europa. Een schitterende vondst natuurlijk, want het geeft een beeld van hoe het behangpapier eruit gezien kan hebben zonder langdurige blootstelling aan het licht. Er is op het internet heel veel te vinden over het Kasteel d'Ursel, over de geschiedenis ervan, en over de binneninrichting. Steevast wordt het mooie Chinese behangpapier vermeld. Prachtige foto's en boeiende achtergrondinformatie (o.m. over de restauratie van het behang door Rosemie Cheroutre) vind je in "De Oriënt in Hingene - gerestaureerde Chinese behangsels, deur- en schouwstukken uit het Kasteel d'Ursel", een document van de Provincie Antwerpen. Veel leesplezier.
Het vouwen van toiletpapier in een punt is blijkbaar een gewoonte die in hotels over heel de wereld ingang heeft gevonden, als een soort signaal dat iemand de badkamer heeft schoongemaakt. In Japan is er ondertussen een machine op de markt die dat toiletpapier vouwen geautomatiseerd doet: de meruboa.
Gent Zuid heeft een shoppingcentrum, en dat shoppingcentrum heeft toiletten waar je moet betalen om je plas e.d. te mogen deponeren. De mevrouw die daar de scepter zwaait en de boel netjes houdt, laat haar signatuur achter in de vorm van een bescheiden toilegami: elk velletje toiletpapier dat als eerste in de rij staat om gebruikt te worden is in een fiere punt gevouwen. Hoe een toiletbezoek papierplezier kan opleveren!
Op 12/11/2008 signaleerden we op deze plek het boekje "En iedereen ging op z'n mieren zitten." van Paul De Moor. We schreven toen over dat boekje: "Het omslag is gemaakt van blauwgroen linnen en bedrukt dik grijsbord. Het grijsbord is aan de buitenzijde niet bekleed. Aan de binnenzijde is het schutblad over het gehele oppervlak vastgekleefd, waardoor je mooi de trekkracht van papier geïllustreerd ziet: het dikke grijsbord wordt door het dunne schutblad in een duidelijk merkbare ronding getrokken. Het boekje wordt er net niet door ontsierd, integendeel. Het vertoont de lichte 'ballonvorm' die zo mooi is bij veel bibliofiele bindingen." Wij zijn duidelijk niet de enigen die opgemerkt hebben hoe mooi dit boekje is, want het is in de prijzen gevallen! Illustrator Sabien Clement krijgt er de Boekenpauw voor. Op haar website kun je haar werk bewonderen.
Esther K. Smith is boekbinder en nog allerlei daarnaast in New York. Ze experimenteert met houten en metalen letters, ontwerpt allerlei kaarten, schrijft boeken over boeken maken en geeft ze vorm, geeft cursussen, maakt tentoonstellingen over boeken, ... een veelzijdige madam met andere woorden. Eén van haar boeken 'How to Make Books - Fold, Cut & Stitch Your Way to a One-of-a-Kind Book' is in de designprijzen gevallen, en verschijnt nu in april in de International Design Annual. Een beeld van het werk van Esther K. Smith krijg je op haar website en op haar flickr-pagina.
Jaren geleden heb ik mij na wat twijfelen en dubben een iPod aangeschaft. Een iPod was toen nog een peperduur ding (ruw geschat 20 per gigabyte opslagruimte ...), en de vrees dat het ding misschien niet compatibel zou zijn met mijn PC was behoorlijk groot. Het was immers nog in de tijd toen de dieren nog spraken, en toen de ondoordringbare tussenschotten tussen Mac en PC eindelijk heel langzaam wat lager werden. Wàt mijn vrees uiteindelijk wegnam was niet zozeer wat ik las in de computerboekskes, maar vooral de verpakking van de iPod, die met zoveel zorg en met zoveel goede smaak was ontworpen, dat ze onmogelijk iets kon bevatten dat niet met evenveel zorg was gemaakt ... Dat bleek dan nog te kloppen ook. Ik ben nog steeds de zeer tevreden gebruiker van een ondertussen stokoude iPod. Die verpakking bestond uit een kartonnen kubus, die laag na laag zijn kostbare inhoud onthulde. Eerst moest er een kleurrijke koker af; daarna klapte de ondertussen pikzwarte-met-alleen-een-apple-op kubus open in twee helften, die een sneeuwwitte binnenkant toonden. Dit waren bladen die ook weer openklapten, en die eindelijk iPod en accessoires lieten zien. En vandaag kon ik de lege verpakking van een iPod nano op de kop tikken. De gigabytes kosten maar een derde meer van wat ze vroeger kostten, maar de verpakking is op een andere manier even stijlvol als ze vroeger was. Verpakking is communicatie, en dat hebben ze bij Apple goed begrepen. Kijken en meer lezen kun je hier, hier en hier.
