Ook al is Michael Jackson niet meer onder ons, toch blijft hij vele mensen aanzetten tot positieve dingen.  Zo lanceerde de Belgische fanclub van Michael Jackson,The Magical Child, op Le Bateau in Gent een nieuw project: Earth Tree For Michael.  Geïnspireerd door ‘Earth Song’, waar Michael in 1995 al de ontbossing van het Amazonewoud aankaartte, wilde TMC haar steentje bijdragen.  Ze gingen de samenwerking met Groenhart en de Vereniging voor Bos in Vlaanderen aan.  Samen willen ze met dit project zowel in Vlaanderen als in Peru, bomen planten. 

Peter van dit prachtige project is onze bekendste Michael Jackson-impersonator, Christophe Lequesne.  Hij zette graag, en met volle overtuiging, zijn schouders onder dit initiatief… In zijn enthousiaste speech porde hij alle genodigden aan tot een donatie.  En dat zijn woorden impact hadden, bewees de mooi gevulde kassa.

François Glorieux werd eveneens als eregast uitgenodigd.  Hij heeft Michael ooit ontmoet en nam een cd op ter ere van hem.  Van die verkoop gaat 4 euro per cd naar ‘Earth Tree For Michael’.

Andere aanwezige was Roger Meert.  Hij maakte ooit, samen met Gilbert Lambert, in opdracht van Michael de Michael Jackson Pets.  Pluche beestjes speciaal voor Michael.

Wie meer info wilt of graag een donatie zou doen, kan terecht op www.mjtmc.com , doorklikken naar ‘Earth Tree’.  Dit Vlaamse project wordt trouwens ondersteund door verschillende officiële Michael Jackson-fanclubs overal ter wereld.  Zij zullen eveneens reclame maken.  Er was zelfs iemand van Nepal aanwezig in Gent.  En dat is zelfs niet zo verwonderlijk want de aarde belangt ons natuurlijk allemaal aan… 

Tatyana Storm, met lange haren, stond twee weken geleden op het Aalsterse podium bij Vlaanderen Muziekland.  Ze mocht er naast haar eigen song, ook een Duitse cover vertolken, namelijk ‘Verdammt Ich Lieb’ Dich’ van Matthias Reim.  De immer sympathieke Tatyana nam heel graag tijd voor een gesprekje.

Zingen in het Duits, is dat iets voor jou?

In het begin dacht ik ‘Oh nee, Duits!’ (lacht) Ik heb vroeger op school nooit Duits geleerd maar het leek me wel een leuke uitdaging om aan te gaan. En eigenlijk heb ik deze week nog geconcludeerd dat Duits een leuke en mooie taal is terwijl ik het vroeger altijd een hele bizarre, rare, platte taal vond.  Mijn mening is door dit programma helemaal veranderd.  Ik ben nu fier dat ik toch een beetje Duits ken.  Ik kan nog geen Duits spreken, maar ik kan wel een Duits liedje zingen en dat vind ik tof! 

Heb je veel moeten oefenen dan?

Ja, toch wel.  Ik ben zelfs bij iemand geweest die Duitstalig is om echt de uitspraak te leren beheersen.  Want je komt wel op tv, het moet goed zijn.  Ik heb ook twee weken keihard geoefend thuis.  Vooral omdat ik het voor mezelf echt vanbuiten wilde kennen.  Het is gelukt, maar ik ben er dan ook veel mee bezig geweest. 

Sowieso chapeau want er komt nogal kritiek op de mensen die het niet van buiten leren.

Ja, inderdaad.  Ergens kan ik het wel begrijpen dat ze af en toe op de monitor kijken omdat Italiaans en Spaans nog veel moeilijker is dan Duits.  Duits ligt wat meer in het verlengde van onze taal.  Maar ja, ik ben zo, ik wil altijd alles 100% perfect doen. 

Ben je voor de rest goed in talen?

Ja, ik was zo een type die vroeger een ramp was in wiskunde maar heel goed in talen.  Ik doe dat ook enorm graag, ik leer altijd graag bij. Mijn droom is om later Spaanse of Italiaanse les te volgen.  

Ze mogen jou dus nog vragen om in een andere taal te zingen?

Ja, graag! (lacht)  Ik vind zoiets een hele toffe uitdaging, het is allemaal spannend.  De zenuwen beginnen ook al te komen voor vanavond.  Tijdens de soundcheck is er weinig volk maar straks staat het plein vol en moet je nog eens in een andere taal gaan zingen. 

Voor jou is het een thuismatch vanavond.  Is dat speciaal?

Ja, toch wel.  Het is heel fijn om in je eigen stad te mogen optreden.  Ik treed meestal op in West-Vlaanderen en Limburg, dat is niet altijd bij de deur.  Vandaag is het 10 minuutjes rijden.  Ik ken ook heel veel mensen die hier vandaag aanwezig zijn, dat maakt het toch wel iets specialer. 

Ben je dan ook meer zenuwachtig, of net niet?

Eigenlijk net niet.  Net omdat ik er heel veel mensen van ken.  Het is nog altijd mijn eigen volk en zij weten dat ook. 

Je bent veruit de beroemdste countryzangeres in Vlaanderen…

(lacht)

Dat is toch echt een gat in de markt geweest?

Ja.

Sylver bestaat 10 jaar en dat vieren ze het hele jaar door.  De zoon van John Miles, John Jr., versterkte de groep en met hun drie brachten ze opnieuw ‘Turn the tide’ uit, de single die 10 jaar geleden nog verscheen onder Liquid feat. Sylvie.  In 2001 veranderde de groepsnaam naar Sylver en de ene hit na de andere verrijkte hun palmares.  In Vlaanderen Muziekland mochten ze afgelopen vrijdag hun versie brengen van een hit van Tokio Hotel.

Het is 10 jaar Sylver.  Hoe lopen de festiviteiten?

Wout: Ik ben al een heel jaar zat (lacht).  Nee, dat is niet waar, hoor (lacht).  We zijn aan het laatste luik.  De Lotto-concerten waren het hoogtepunt.  Dan hebben we een verzamelcd uitgebracht met alle singles van de afgelopen tien jaar.  Als laatste hebben we Turn The Tide terug opgenomen en als single uitgebracht.  Ah ja, er is nog een barbecue bij Sylvie in augustus, maar dat is alleen voor ons (lacht).  En dan zit het jaar er op.

Was het op vraag van de fans dat jullie Turn The Tide terug hebben opgenomen?

Wout: Ik weet dat niet meer (lacht).  Daar is het eigenlijk allemaal mee begonnen, dat was onze eerste dikke hit.  Het was ook in de zomer, maar dan die van 2000.  De timing was gewoon goed. 

Zijn jullie dat nummer nog niet beu gespeeld ondertussen?  Je hoort van de grote sterren dat ze hun grote hit niet meer graag brengen…

Wout: Nee, da’s onzin, je grootste hit geraak je niet beu!  Het is altijd terug feest als je die brengt. 

Jullie doen vanavond een nummer van Tokio Hotel.  Is dat jullie genre?

Wout: Sylvie is grote fan van Tokio Hotel!

Sylvie: Nee!!  Ze hebben geen slechte nummers maar fan ben ik niet.  Het is wel een feit dat als we dan toch een Duits nummer moesten kiezen, we liever Tokio Hotel kozen in plaats van Ein Bisschen Friede (lacht).

Was het moeilijk om het Duits onder de knie te krijgen?

Sylvie: Nee, dat viel eigenlijk goed mee.  Ik denk omdat wij zoveel jaren in Duitsland getoerd hebben.  We kennen de uitspraak.  Ik praat nooit Duits, maar ik versta het allemaal wel, misschien is dat een voordeel.

Wout, jij was vroeger een fervent basketter?

Wout: Ja, toen we nog jong en mobiel waren… Al gaat het jonge er wat van af en het mobiele al helemaal (lacht).  Ach, het is te riskant.  Ik heb mij twee keer moeten laten opereren aan de knie en we hebben er shows moeten voor afzeggen.  De groep is daar de dupe van, dus ik moet helaas een beetje prioriteiten stellen. 

Mis je het basket dan niet?

Wout: Absoluut, het was mijn uitlaatklep, ik kon me op die manier afreageren.  Maar stel dat ik deze zomer weer een kwetsuur had, weer een hele maand shows afzeggen, dat zou een ramp geweest zijn. 

Sylvie, heb jij nog tijd om iets voor jezelf te doen?

Sylvie: In de zomer is het superdruk, maar ik vind sowieso wel tijd…

John: … to buy shoes (lacht).

Sylvie: Ja (lacht).

Wout, jij heb geen kinderen, vermoed ik.

Wout: Toch niet dat ik weet (lacht).

Is het soms niet moeilijk om overeen te komen met Sylvie als zij bijvoorbeeld na een optreden sneller naar huis wilt, naar haar dochter?

Sylvie: Het voordeel is dat wij meestal in het weekend werken: dan is Noor bij haar papa.  En als het eens in de week is… ja, dan is het soms moeilijk, dat is waar.  Maar het is onze job en ik doe dit ook een beetje voor haar toekomst.

Wout, is door Noor de zin nog niet gekomen om aan kindjes te beginnen?

Wout: (lacht) Haha, ik wist het.  John en ik hebben afgesproken dat we nog een paar jaar gaan wachten.

En dan gaan jullie samen een kindje adopteren?

Wout: Dan gaan wij samen een Congoleesje adopteren (lacht).

John: That’s the plan!

Wout: Nee, goh, het zal er wel van komen… maar ik heb amper tijd om naar de wc te gaan, bij wijze van spreken.  Ons moeder zei altijd ‘Eerst het nest en dan de varkens’… En mijn nest is nog echt een nest, dus… (lacht). 

Christoff is goed bezig… Hij krijgt Duitsland op de knieën, rijft prijzen binnen alsof het niets is en scoort de ene hit na de andere… Vorige vrijdag was hij te gast bij Vlaanderen Muziekland…  De uiterst sympathieke zanger maakte graag tijd voor een praatje.

Je bent te gast in de Duitse uitzending.  Dat is natuurlijk op je lijf geschreven.

Bij de aanvang van Vlaanderen Muziekland had ik gehoopt dat ik er zou mogen inzitten… en het lag dan wel voor de hand dat het in de uitzending van Duitsland zou zijn natuurlijk.

Ben je eigenlijk waanzinnig populair in Duitsland?

Dat is een heel moeilijke vraag om zelf te beantwoorden, maar als je merkt dat elk nummer dat je daar uitbrengt in de top 10 staat… En toch denk ik stilletjes van ‘Oh, zou dat echt wel waar zijn?’ (lacht)

Wat doet dat succes met een Vlaamse jongen?

Het is altijd even slikken als ik terug in Vlaanderen sta.  Tv-opnames zijn in Duitsland maal tien, er zijn gemiddeld tussen de 2 en de 10 miljoen kijkers. Optreden doen we daar voor 3000 à 10000 mensen.  Het is ook helemaal anders georganiseerd. En als je terug in Vlaanderen komt, sta je weer met beide voetjes op de grond.  Gelukkig zit ik al zo lang in het vak dat ik daar vrij goed kan mee omgaan, ik kan dat allemaal goed relativeren. Maar het is wel zalig om dat allemaal te mogen doen (lacht).

Je bent nu 20 jaar bezig, Duitsland ligt aan je voeten, heb je nog dromen?

Ja absoluut.  Duitsland is wel ineens gekomen, al zat die droom ook wel in mijn achterhoofd.  Maar het is nu zo druk: de helft van mijn tijd zit ik in Duitsland.  Volgende week ben ik in daar, de week erachter drie dagen, de voorbije 6 maand was ik 4 maand daar dus ik ben er eigenlijk heel vaak.  Als je dan merkt dat mensen je op straat herkennen, als je merkt dat het marcheert, als je ziet dat mensen 3 uur staan te wachten met je album… Onlangs had ik een signeersessie in Mediamarkt, in Duisburg, geloof ik, en er waren meisjes die 6 uur hadden gereden met de auto! Dan denk ik echt ‘Help, is dit allemaal waar?’ Het doet enorm veel plezier.

Droom je van Nederland?

Nee, Nederland niet.  Ik steek heel veel energie in mijn Duitse carrière en als je merkt dat je daarvoor op zes maanden vier maanden daar moet zijn, dan weet ik niet wanneer ik er Nederland nog zou kunnen bijnemen.  Mijn zus wel, zij gaat de grens over.  Maar zij gaat dan weer niet mee naar Duitsland. 

Je hebt ook een cd met al je hits uitgebracht.  Het is waarschijnlijk moeilijk om te kiezen maar wat is nu je eigen favoriete nummer?

‘Eénmaal komt voor jou de dag’, vind ik eigenlijk de mooiste.  Het was het eerste nummer van het Christoff-tijdperk. In 2006 heb ik mijn contract getekend bij Universal en sindsdien heb ik 7 nummer 1-hits op rij gemaakt.  Dat is eigenlijk de eerste single die daar is uitgekomen en de titel spreekt voor zich (lacht).  Mijn dag is gekomen.

Het wordt niet zoveel meer aangehaald, maar jij bent indertijd begonnen als imitator van Luc Steeno. Is hij nog steeds een voorbeeld voor jou?

Het is eigenlijk zo dat het meer een driegeslacht was: Luc is begonnen als imitator van Will Tura, en ik als imitator van Luc. Dus uiteindelijk ben ik nog altijd heel grote fan van Will Tura en ook van Luc.  Onlangs kwam ik van ergens en hebben we op de ipod alle oude liedjes van Luc Steeno meegezongen in de auto.  Echt uit de glorietijd van Tien om te zien, dat was zalig!  Nu is Luc een vriend en een goeie collega, de lijn fan-idool is een beetje vervaagd, maar ik was vroeger wel een heel grote fan van hem.

Is het dan niet vreemd dat je hem overtroffen hebt?

Overtroffen zou ik niet zeggen, hoor.  Ik mag er bij horen, hij is uit de A-categorie en ik mag daar sinds een paar jaar ook bij horen, dus dat doet mij gewoon plezier. 

Hoe komt het dat je eigenlijk zo bescheiden blijft?

(lacht) Ik ben zo geboren.  Dat is toch nog altijd het schoonste, vind ik.  Ik sta nu 20 jaar op de planken en ik heb er al veel zien komen, maar ik heb er nog meer zien gaan.  En die hadden allemaal een nek van hier tot ginder.  Ik was een beginnend artiest en de manier waarop zij tegen mij deden, deed toen pijn.  Al dacht ik ‘ze zijn misschien niet slimmer’.  Ik heb toen wel voor mezelf gezegd dat ik niet wil dat ooit iemand achter mijn rug moet zeggen dat ik een dikke nek heb.  En mijn ouders hebben ook altijd voorgehouden ‘je bent niet meer dan iemand anders omdat je op tv komt’, en ik besef dat ook. Ik ben wie ik ben. 

Misschien ook daarom dat je zo een grote groep fans hebt?

Misschien wel, maar we zitten in Vlaanderen.  We zitten niet in Duitsland of Nederland en een echte Vlaming houdt echt van u.  Ze moeten wel naar je kunnen opkijken, je moet de gulden middenweg vinden zodat de magie blijft.  Ik ben dankbaar dat ik mag doen wat ik graag doe.  En ik voel mij daarom zeker niet meer dan iemand anders.

Dat siert jou dan ook ongelofelijk, Christoff!

Merci (lacht).

Interview: Kim Wauters
Foto: Chris Depestel 

Het gaat goed met Jelle van Dael (Lasgo).  Vorige vrijdag was ze te gast in Vlaanderen Muziekland waar ze niet alleen haar eigen song, maar ook ’99 Luftballons’ van Nena mocht brengen.  Tijd voor een gesprek.

Lasgo is ondertussen een vaste waarde in de dancewereld.  Had je dat verwacht toen je er mee begon?

Nee, zoiets verwacht je niet.  Ik had wel heel erg gehoopt dat het goed zou gaan, maar kon me nooit voorstellen dat het zo super zou gaan.  Het is natuurlijk altijd een risico als je opnieuw begint maar in het geval van Lasgo is het goed uitgedraaid. Ja, ik ben er nog altijd dankbaar voor.

Je bent bij de top in de dancewereld, heb je nog dromen?

Goh, tuurlijk!  In België gaat het heel goed, maar ik droom er bijvoorbeeld stiekem van om eens een eigen concert te geven.  En voor de rest, blijven groeien, zoals ik bezig ben.  Wie weet waar het mij in de toekomst nog kan brengen.

Luister je in je privé zelf naar dance?

Ik luister eigenlijk heel veel naar rock.  Dat is meer mijn keuze als ik thuis ben.  Maar ik luister ook naar dance. 

Dans je nog zoals in Sterren Op de Dansvloer?

Nee, we hebben niet meer gedanst, maar ik zie Pascal nog wel heel vaak.  Er is een heel goed contact tussen hem en mij. Dat zal ook nooit veranderen, we zijn vrienden voor het leven geworden.  Maar echt dansen hebben we niet meer gedaan.  Wel elkaar eens vastgepakt, en ons dansje gedaan, maar om echt terug zo te dansen?  Er is jammer genoeg geen tijd voor. 

Bepaal je voor je eigen show de choreografieën zelf?

Nee, dat wordt bepaald door een choreograaf.  Ik leer de dansen zelf ook, maar ik vind het belangrijker dat ik met de mimiek kan bezig zijn.  Ik heb twee danseressen dus als zij dansen is het voor mij goed (lacht).

Bepaal je zelf je look, je kledij?

Ja, dat bepaal ik helemaal zelf.  Ik vind het ook belangrijk dat ik dat zelf kan bepalen, want soms heb ik een dag dat ik bijvoorbeeld totaal geen jurk wil aandoen, dat ik liever in een short of een broek wil optreden.  En soms heb ik een dag zoals vandaag dat ik wel een jurk wil dragen.  Het ligt eraan in welke mood ik ben. 

Loop je thuis ook zo rond, of mag er dan een slodderbroek en geen make up?

Thuis draag ik weinig tot geen make-up en draag ik een losse jogging, t-shirt en loop ik op mijn blote voeten, heel relaxed.

Heb je behoefte om eens totaal iets anders te doen dan dance?  Die rock dan eventueel?

Behoefte is er niet, want ik ben perfect gelukkig in wat ik doe.  Maar moesten we een live-concert kunnen geven met een rockband erbij?  Dat zou ik wel heel plezant vinden!

Is het ook daarom dat je vanavond 99 Luftballons hebt gekozen?

Eerlijk gezegd, ik was juist op vakantie toen die keuze moest worden gemaakt.  Mijn manager en mijn producer hebben er voor gekozen omdat ze mij ondertussen al door en door kennen. Ik moet zeggen, het ligt mij ook wel, het is inderdaad wat rockgetint.

Heb je veel moeten oefenen op het Duits?

Ja, ik heb toch wel een kleine bijles gehad.  Ben anderhalf uurtje gaan samen zitten met iemand die Duits kan.  Het moeilijke aan 99 Luftballons is dat het veel tekst is en niets komt terug, het zijn allemaal aparte blokjes. Om het vanbuiten te leren, heb ik echt mijn best moeten doen, maar ik hoop dat het gelukt is (lacht). 

En we moeten het zeggen, Jelle heeft dat goed gedaan!

Interview: Kim Wauters
Foto: Chris Depestel 

Plopsaland De Panne bestaat 10 jaar en dat moet natuurlijk uitgebreid gevierd worden.  Het hele jaar door zijn er in het amusementspark festiviteiten waarbij de Studio 100-figuren centraal staan.  Bumba, Kabouter Plop, Mega Mindy, Piet Piraat, … Maar dat ook de meisjes van K3 niet mogen ontbreken in deze feestvreugde spreekt voor zich.  Het vertrek van blonde Kathleen werd uitstekend opgevangen door de Nederlandse, zowaar nog blondere, Josje.  De meisjes zorgen reeds enkele zondagen op rij voor een perfecte afsluiter van de dag.  K3 is populairder dan ooit!  Dat werd ook dit weekend duidelijk in Plopsaland De Panne. Het optreden was voorzien om 19u maar het plein stond reeds een uur op voorhand afgeladen vol.  Kinderen, maar ook mama’s en papa’s… ze wilden allemaal de meiden aan het werk zien en liefst van zo dicht mogelijk.  Reeds een kwartier voor het optreden scandeerden kinderen ‘K3’ uit volle borst en mensen zochten gaatjes in het publiek om een glimp op te vangen.  Klokslag 19u galmde ‘Oya Lélé’ door het park… Ukjes werden in de nek gezwierd.  Van piepjong tot oud…  iedereen danste en zong mee!  Het blijft toch sterk hoe de K3’tjes er telkens in slagen om op enkele seconden alle kinderharten te stelen, evenals die van de mama’s en de papa’s!  Het was zondag één groot feest op het Dorpsplein in Plopsaland.  Hits als ‘Alle Kleuren’, ‘Bij de politie’, ‘Mama sé’ en natuurlijk ‘Handjes Draaien’ passeerden de revue. 

Wil je ook een optreden van K3 meepikken met je kroost, als afsluiter van een dagje Plopsaland?  Absoluut een goed idee! 

Je kan K3 nog aan het werk zien op zondag 8 augustus en zondag 15 augustus in Plopsaland De Panne, telkens om 19u.

Tekst: Kim Wauters
Foto: Sabrina Wille 

Wie op 14 juli naar De Panne afzakte om het begin van de Leopoldfeesten mee te maken, had niet veel geluk met het weer.  Frank Deboosere had het voorspeld: na de middag hevige regen.  Om die reden ging de opening van de Leopoldfeesten in De Panne niet door op de Esplanade maar werd ze verhuisd naar een zaal op het Koningsplein.  Dit was echter door weinig mensen geweten, en het werd ook nergens verkondigd, buiten op de Esplanade zelf… Als je heel goed keek dan nog… Zelfs de artiest die voor de opening werd gevraagd, My Name is Michael-winnaar Christ’OF, stond tevergeefs op de Esplanade.  Nu goed, hij vond de weg naar het Koningsplein en gelukkig ook een heleboel publiek samen met hem.  Zo kon Christ’OF zijn optreden geven voor een bomvolle zaal in plaats van voor paraplu’s. 

Dat Christ’OF met recht en rede winnaar is geworden van de grote VTM-show, werd duidelijk in de 40 minuten die volgden na de ‘speech’ van de organisatie.  Hij rijgde in ware Michael Jackson-stijl nummers aan elkaar als Jam, They Don’t Care About Us, Man In The Mirror, Beat It, Billie Jean, … .  Hij wisselde als een gedreven ster van glitterjasjes en accessoires.  Er ontpopten zich fantastische choreografieën, bij momenten begeleid door dansers,  met als hoogtepunt de Moonwalk.  De gelijkenis met Michael was treffend.  Dat Christ’OF ook als een echte ster wordt bekeken, merkte je aan het gillende en enthousiaste  publiek, dat varieerde tussen 3 en 83 jaar.  Bij de bisnummers Smooth Criminal en Thriller ging het publiek helemaal wild, en verdrong men zich aan het podium.  Mediawatchers is dan ook helemaal niet verbaasd dat Mark Summers, de casting director van Michael Jackson’s ‘This is it’, Christ’OF wil meenemen op tournee… Het buitenlandse avontuur is weliswaar nog niet voor meteen, maar dat kan Christ’OF alleen maar ten goede komen.  Zijn stem heeft nu absolute rust nodig, dat hoorde je vandaag wel.  Hij voegt daad bij het woord en de komende twee weken geniet Christ’OF dan ook van een deugddoende vakantie! 

Eline De Munck was als haar alter ego Ellektra aanwezig in de eerste uitzending van Vlaanderen Muziekland.  Hoeveel verschilt Eline van Ellektra?  Mediawatchers vroeg het haar.

Je staat hier met je single ‘Sweet Regrets’.

Ja, die is eigenlijk al een hele tijd uit, maar ze hebben die vooral gedraaid op MNM en Radio 2.  Het is een andere stijl dan wat ik voorheen deed, daarmee dat mensen de single niet meteen aan mij hebben gelinkt.  We hebben er bewust voor gekozen om een andere kant van Ellektra te laten zien.  De fans reageren er leuk op.

Je presenteert op JimTV.  Is dat jouw ding of speel je een rolletje?

Nee, ik ben daar volledig mezelf.  Ik smijt mij gewoon. 

Ben jij zoals Ellektra?

Nee, dat is een uitvergroting van iets van mij.  Het is niet fake.  Ellektra durft alles: ik zou meer zoals Ellektra willen zijn.  Alles kan en alles mag, met Ellektra mag ik volledig buiten de lijntjes kleuren.  Ellektra krijgt de commentaar, niet ik.  Daarom vind ik het ook niet erg.  Mensen kijken, en dat is het belangrijkste.  Ze zijn geïnteresseerd. 

Zijn er nog acteeropdrachten in het vooruitzicht?

Ik ben nog steeds bezig met ‘Boeing Boeing’, een toneelstuk met onder andere Sandrine André en Erik Goris.  In september gaan we nog meer dan twintig voorstellingen spelen op tournee.  Ze hebben mij nog gebeld voor gastrollen op televisie, maar ik kan dat moeilijk combineren met JimTV.  Ik zit er ook niet op te wachten, ik heb werk genoeg.  Hout vasthouden (lacht).

Vanavond zing je in het Italiaans, is dat iets nieuws voor jou?

Het is echt iets helemaal anders.  Ik heb dit nog nooit gedaan.  Toch was ik vroeger heel grote fan van Laura Pausini en zong fonetisch haar nummers mee.  Ik speelde het ook vijftig keer na elkaar tot mijn mama er gek van werd (lacht).  Had ik toen beter mijn best gedaan om het echt van buiten te leren, dan had ik nu niet zoveel last gehad.  Maar ik lees het wel af (lacht).

En daarom droeg ze tijdens de uitzending om 21u ’s avonds een zonnebril!

Interview: Kim Wauters
Foto: Sabrina Wille 

In de eerste aflevering van Vlaanderen Muziekland mocht de huidige zomerhit niet ontbreken… ‘Hang On’ van Regi Penxten en Stan Van Samang.  Ik peilde naar de samenwerking tussen de twee topartiesten.  Stan gaf graag tekst en uitleg, Regi zat helaas nog vast in de file.

Stan, jij hebt samen met Regi een nummer gemaakt.  Borrelde dat idee al lang?

Nee, eigenlijk niet.  Op een mooie dag kreeg ik telefoon.  Ik pak op ‘met Van Samang’.  ‘Ja, het is Regi hier.’ Oke… ‘Ik ben bezig met de voorbereidingen van Registrated 2, wat denk je, zullen we eens een liedje schrijven?’ Oke, graag, tof!  Ik zat wel met wat ideeën in mijn hoofd.  Niet de melodie, maar de muziek van het refrein.  Daar ben ik mee naar hem getrokken.  Ik heb hem zijn gitaar doen nemen en we hebben op de ‘oude manier’ muziek gemaakt.  Regi heeft er dan zijn eigen stijl aan gegeven. 

Regi speelt gitaar?

Ja hoor.  En we zaten in zijn tuin, het was heel plezant.

Zijn jullie echte vrienden?

Goh, wat zijn echte vrienden natuurlijk?  We bellen elkaar niet als we eens een pint willen gaan pakken.  We zijn wel maatjes geworden.  Dat kan ook niet anders als je zo intensief samenwerkt en het klikt.  Er gebeurt iets of er gebeurt niets.  In ons geval is er wel het één en ander gebeurd.  Dat maakt dat je een bijna intieme band creëert.  Muziek gaat diep.  Ik heb dat trouwens wel vaker.  Als ik met iemand werk en er is niet de minste klik, dan is het direct gedaan.  Ik ben ook meteen verliefd geworden op BJ Scott.  Dat was meteen ‘wauw’.  En ik ben ook een beetje verliefd geworden op Regi…

Oh, zo mooi…

(lacht)  Een beetje maar, hoor.

Konden jullie gemakkelijk samenwerken?

Ja!  Het ging echt verbazend vlot.  We leven allebei een volledig ander leven.  We hebben een verschillende muziekstijl waar we ons ei in kwijt kunnen.  Maar op één of andere manier kwam dat toch samen.  Met Regi muziek schrijven op gitaar, tof!  En dan trekken we de studio in, wordt er aan knoppen gedraaid en is het resultaat echt lachen.  Maar ik vind dat geweldig, ‘best of both worlds’.  Je komt elkaar ergens tegen.  Ik vind die beat echt grappig, da’s feesten voor mij.  Bij Regi is dat zijn job en dus pure ernst.  Voor hem was het dan weer lachen om op gitaar een nummer te schrijven.  Als je mekaar zo vindt, dan gaat dat behoorlijk gemakkelijk.  (ondertussen komt Regi voorbij gewandeld, net toegekomen)  Alleen zijn lijfgeur… verschrikkelijk! (lacht)

Heeft Regi je al gevraagd om een gastoptreden te doen bij Milk Inc. in het Sportpaleis?

Nee, maar Milk Inc. is iets anders dan Regi natuurlijk.  En buiten dat Linda verre familie is, heb ik met Milk Inc. niets te maken.  Professioneel dan toch.  Regi scheidt die twee dingen ook wel goed van elkaar.  Dat is een andere job.  Als ze mij vragen, oke, maar dan zal dat niet naar aanleiding van ‘Hang On’ zijn, denk ik.  Ik ben wel al te gast geweest bij ‘Regi in the mix’.

Alles wat Regi aanraakt verandert in goud…

Behalve Elke Vanelderen (lacht).  Of het zou moeten zijn dat hij haar nog nooit heeft aangeraakt (lacht).  Afin, wat is de vraag juist?

Je maakt een nummer met Regi en je scoort terug enorm goed.  Dat was alweer even geleden.  Hoe fijn is het om terug in de top 10 te staan?

Hoe dat komt, weet geen mens, maar het is uiteraard heel leuk.

Onze nationale Eurosongtrots, Tom Dice, mocht niet ontbreken in de allereerste aflevering van Vlaanderen Muziekland.  Mediawatchers informeerde naar zijn recente bezigheden.

Tom, geniet je nog na van je succesvolle prestatie op het Songfestival?

Het lijkt heel ver weg, er is ondertussen al zoveel gebeurd.  Maar ik heb zeker genoten van de dingen die ik heb meegemaakt.  Ik sta nu ook op grotere podia en mag veel meer doen.  Het is gewoon een plezante tijd.

Zou je toestemmen als ze jou nu zouden vragen om nog een tweede keer deel te nemen?

Nee, ik denk het niet.  Ik ben iemand die heel veel verschillende dingen wil doen.  Ik wil me nu concentreren op de festivals, wil ook proberen door te breken in andere landen.  We trekken naar Nederland, Duitsland, Frankrijk.  Misschien binnen enkele jaren, en als het met dezelfde crew is.

Ben je ondertussen al aan nieuw materiaal bezig?

Ja, maar het is te vroeg om dat uit te brengen.  Mijn album ligt van april in de winkel.  Het verkoopt nog altijd goed, we staan in de top 10.  Ik heb weliswaar heel veel inspiratie en blijf nummers schrijven.  Ik merk wel dat ik meer de alternatieve stijl aan ’t opzoeken ben.  Het zal sowieso iets heel anders worden.

‘Me & my guitar’ wordt door heel veel mensen geapprecieerd.

Ik had gehoopt op een beetje aandacht, maar echt iedereen vindt het goed.  Ik heb er niets slecht over gelezen.  Dat doet mij deugd, want het is een nummer dat ik zelf geschreven heb, weliswaar in samenwerking met twee anderen.  Maar het is toch mijn kindje, en het is leuk dat mensen mijn kindje mooi vinden. 

Hoe groot is de druk om dat succes te evenaren?

Ik voel eigenlijk geen druk.  Ik denk er niet teveel over na.  Toch hoop ik natuurlijk dat mijn volgende single even goed scoort.

Zou je in de toekomst nog in andere talen willen zingen?

Nee, vandaag moet ik in het Italiaans zingen, dat vind ik moeilijk.  Ook het Nederlands ligt mij niet.  Ze mogen mij altijd vragen voor een gastliedje, maar daar wil ik geen gewoonte van maken.  Het zal Engels blijven!

Interview: Kim Wauters
Foto: Sabrina Wille 

Mitchell, zijn Christ’OF en jij goede vrienden?

Ja, hoor, heel erg.  Wij hebben nog regelmatig contact, ook al heeft Christ’OF het momenteel zeer druk.  We doen ook wat projecten samen, dus we houden sowieso contact.  We hadden dat ook afgesproken na het programma. 

Voel jij je een verliezer naast Christ’OF?

Nee, ik heb me vanaf het begin ook nooit een verliezer gevoeld.  Bij de finale hebben we tegen mekaar gezegd dat de beste mag winnen.  Tegen Christ’OF zei ik: ‘Als ik van jou mag verliezen, is dat geen schande.’  En de beste heeft ook gewonnen.  We hebben het mekaar zo gegund.  Christ’OF is een terechte winnaar geweest.

Had je dat ook verwacht?

Toen bekend werd wie de laatste twee overgeblevenen waren, heb ik heel even gedacht dat ik hem misschien wel kon pakken.  Maar toen ik Christ’OF z’n naam hoorde, dacht ik meteen ‘terecht’.  Nooit heb ik gedacht dat het jammer was.  Ik ben heel tevreden met de tweede plek, en kan nu ook heel wat dingen doen, zoals projecten met Christ’OF en met de andere kandidaten.

Imiteer jij Michael nog vaak?

Er komen inderdaad wat aanbiedingen binnen, die ik zou kunnen aannemen.  Zeker nu rond zijn dood.  Maar ik stop voornamelijk mijn tijd in het zingen in een kwintet.  Daar ligt mijn passie.  Michael zal echter altijd een onderdeel blijven van wat ik doe en wie ik ben.  Rond zijn overlijden, was ik toch voornamelijk met hem bezig. 

Zou je opnieuw meedoen aan My Name is Michael?

Ja hoor, dan ben ik graag weer van de partij. 

Zijn er nog plannen met Christ’OF?

Ja, er zit zeker iets aan te komen.  Christ’OF, Pistice, Imi en ik gaan samen een project doen.  Het wordt echt iets moois! (lacht)

We kijken er naar uit!

Eindelijk! Een nieuw muziekprogramma, op vrt.  Artiesten van eigen bodem mogen er hun nieuwe hit komen brengen, maar brengen eveneens nummers van een gastland.  In de allereerste aflevering van Vlaanderen Muziekland was Italië aan de beurt.  Of het echt een goed idee was om liedjes te laten brengen in een taal die onze artiesten niet echt machtig zijn, laat ik in het midden… Het werd voor sommigen een opdreunen van het nummer, waar de zonnebril het aflezen van de tekst moest verduiken… Of het ook een goed idee was om sommige artiesten 2 tot 3 keer te laten terugkomen in hetzelfde programma…?  We hebben echt wel artiesten genoeg in Vlaanderen om iedereen één keer aan bod te laten komen.

Maar daarnaast was het in Dendermonde zelf, waar de eerste aflevering werd opgenomen, wel een schot in de roos.  De Grote Markt stond afgeladen vol, kinderen mochten langer opblijven om hun geliefde K3 aan het werk te zien.  Fans van Stan Van Samang & Regi stonden op de eerste rij, Gene Thomas had zijn garde supporters mee, en ook velen kwamen speciaal voor Tom Dice , Ellektra en Andes. 

Het was ook absoluut top dat elke artiest live zong.  Lang geleden dat dat nog een vereiste was, in een muziekprogramma.  Het vergde meer concentratie van de performers maar leidde van de andere kant tot meer interactie met het publiek.

Na de uitzending mocht Roel Vanderstukken eindigen met een concertje, aangevuld met enkele nummers gebracht door presentatrice Geena Lisa.

Al bij al een fijne opener van de reeks, zij het dan vooral voor het publiek ter plaatse.  Voor televisie is er meer afwisseling nodig, meer schwung.  Maar het is de eerste, nog veel kans tot beterschap!

Op een zwoele zomeravond kreeg Mediawatchers de tijd om uitgebreid kennis te maken met twee van de drie Romeo’s… Davy Gilles moest helaas verstek laten gaan, maar Gunther Levi en Chris Van Tongelen maakten graag tijd voor dit ietwat chaotisch maar wel gezellig interview!

Chris en Gunther, jullie hebben voornamelijk een musicalachtergrond…

Gunther: Ik haat musical!

Chris: Ik denk dat ik in de groep de persoon ben met de grootste musicalachtergrond.  Davy uiteraard ook, maar die is er nu niet dus daar moeten we het niet over hebben (lacht).  En Gunther… Tja, hij doet het af en toe, maar eigenlijk haat hij musical.

Gunther, doe je dat om een beetje centjes bij te verdienen?

Gunther: Ja, het is zo al moeilijk genoeg in onze branche… We moeten een beetje vanalles doen om rond te komen (lacht).

Chris: Neenee, we zijn eigenlijk echt ongelofelijk zot van musical…
Gunther: Ik niet!!  Ik echt niet, ik doe dat eens graag om de twee of drie jaar, maar ik haat het echt naar musicals te moeten gaan kijken. Ppfff, nee…

Chris: Ik zou het ook niet meer constant willen doen.

Sommige musicalsterren kijken neer op De Romeo’s…

Chris: Wij zijn een populair genre en omdat die musicalmensen daar hun weg niet in vinden, kijken ze er gemakkelijk op neer.  Zo keken de grote acteurs vroeger ook neer op Familie, maar nu willen ze er wel allemaal heel graag in spelen (lacht).

Gunther: De mentaliteit is echt compleet anders en ik ben er niet zot van.  Ik heb er geen ambras mee, en het is niet denigrerend bedoeld, maar ’t is mijn wereld niet, ik vind daar mijn draai niet in.

Chris: Mensen nemen er zich nogal snel héél serieus.

En jullie dus niet?

Chris en Gunther: Nee! (lacht)

Jullie zijn beiden acteurs.  Moeten jullie voor De Romeo’s jullie acteertalent bovenhalen of komt dat uit jullie zelf?

Gunther: Dat is ons ding, we zijn op het podium wie we echt zijn.  We amuseren ons.

Chris: Voila, we amuseren ons!  Als er al eens een rol gespeeld wordt, is het omdat we altijd op Davy zijn kap willen zitten (lacht).

Die mens is hier niet en kan zich niet verdedigen, ocharme!

Chris: Och, we zouden juist hetzelfde zeggen als hij hier zou zijn.  Dat is een hele goeie vriend van ons. We missen hem echt, hoor!  We hebben daarnet ook al een optreden gehad zonder hem en dat is niet leuk…  Hij is het zwarte schaap van de groep en nu moeten Gunther en ik op mekaars kap zitten, maar dat gaat niet.  We hebben hem eigenlijk al willen bereiken om te laten weten dat Gunther en ik toch vanaf nu met z’n twee willen verder gaan, zonder hem, maar hij neemt zijn telefoon niet op.

Gunther: Hij zal een vermoeden hebben (lacht).

Hebben jullie zin om terug solo iets te doen?

Gunther:  Dat mag, maar het hoeft nu nog niet direct.  En als ik het zou doen, zou het echt op een ver zijspoor zijn, maar echt een ver.  Het zou puur zijn omdat ik het zelf eens leuk vind, maar niet om er full time mee bezig te zijn.

Chris: Ik zou Duitse schlagers zingen.

Gunther: Nee, dan zou ik iets doen wat puur mijn ding is en wat geen hond wilt kopen.

Chris: Musical dus (lacht).

Met De Romeo’s zingen jullie uitsluitend covers.  Geen behoefte om eigen nummers te schrijven?

Gunther: Ppfff, moet dat? (lacht)  Ik schrijf thuis nog wel nummers…

Chris: Ik schrijf Duitse schlagers!

Komaan Chris…

Gunther: Dat is dus niet om te lachen, dat is echt waar!

Chris: Ja, dat is echt waar… Maar met De Romeo’s hebben we niet de behoefte om eigen nummers te schrijven.  Dat kan er nog wel van komen, hoor, maar voorlopig niet.  Maar goed, we zullen morgen nog eens een liedje schrijven, speciaal voor u (lacht).

Vroeger kregen jullie zelf alle aandacht, stonden jullie als individu in de belangstelling…
Chris: Maar dat is niet tof, hoor, alleen op een podium.

Gunther: Nee, dat is echt niet tof.

Chris: Het gebeurt dat we nog eens alleen een job doen natuurlijk, zeker Davy.  Terwijl wij opnames hebben voor Familie, zingt hij in de namiddag voor bejaarden… Dat is zijn dagjob… Maar saai!  Dat is echt saai!  Zo alleen op een podium… wij kunnen mekaar eens vastpakken.

Gunther: En lachen en zeveren.

Chris: Als je alleen bent, moet je heel serieus tegen de mensen een uitleg proberen te doen.  Dat is niet leuk!

Zijn jullie al eens van het podium gevallen?

Gunther (lacht): Ik wel ja!  Soms gebeurt dat wel eens (lacht).

Chris: Hij had gevochten met een lichtrobot en kreeg hem niet in bedwang. 

Gunther: Maar ’t is lang geleden, hoor (lacht).

Chris: Bij De Romeo’s ben ik nog nooit van het podium gevallen, maar ik had eens ergens een gastoptreden bij een concertband… Ze kondigden mij aan, terwijl ik gewoon opzij in het publiek zat te kijken.  Ik loop dus naar de stenen trap en echt… ik sla daar op mijn sjokkedijzen… Helemaal bedwelmd terug recht, en zo op het podium gekropen…  (lacht)  En ja… over musical gesproken…het glazen schoentje van Assepoester!

Gevallen met het muiltje in je hand??

Chris: Zoef, van de trap… maar ik heb het schoentje niet laten vallen!  Ik lag er zelf wel… (tegen Gunther) Op de première van Assepoester (lacht).

Gunther: Haha, echt?

Chris: (lacht)  Echt waar!  En Fred Van Kuyk deed in zijn broek…  (tegen mij) Da’s Opa Fonkel he, Fred Van Kuyk.

Zijn jullie door de ‘actie’ van Davy nu anders tegen de fans?

Gunther: Wat bedoel je met actie?

Het kindje.

Chris: Welk kindje?

Er is wel een kindje…

Gunther: Ja, Davy heeft een kindje.

Chris: Sam! De dochter he, hoe oud is ze?  6 jaar? 

Gunther: Of 7 al, denk ik.

Chris: Heeft hij nog acties gedaan?

Het schijnt van wel…

Chris: Ik weet daar niks van.

Gunther: Ik was er niet bij.

Dus jullie houden nog heel veel van jullie fans?

Gunther: Wat heeft dat met fans te maken?  (lacht)

Chris:  Och zeg, als je niet af en toe op een fan mag zitten, ppfff (lacht).  Nee, natuurlijk houden wij van onze fans en Davy heeft gewoon pech gehad, punt.  Ik ben trouwens nog altijd niet zeker dat dat kindje van hem is, en dat meen ik.  Maar Davy houdt ook nog ontzettend veel van zijn fans.

Krijgen jullie nu niet nog meer aanbiedingen van vrouwen?

Gunther: Ja, dat is niet te doen, vrouwen zijn niet te doen!

Chris: Het straffe is, en dat is geen zever wat ik nu ga vertellen…al de rest ook niet trouwens (lacht) – maar toen wij vorig jaar aan onze reeks optredens begonnen, hadden we net 3-4 weken niet gespeeld toen heel dat circus rond Davy begon.  We hadden toen wel schrik hoe de mensen zouden reageren.  Wel… het was nog erger dan ooit!  Geen schrik nodig geweest.

Dus jullie vinden het allemaal wel oke.

Chris: Wij vinden dat goeie reclame voor ons! (lacht)

Gunther: Davy mag nog zijn gang gaan (lacht).

Chris: Ik ging dat nu zo niet gezegd hebben, maar ik treed Gunther toch volledig bij (lacht).

Interview: Kim Wauters
   Foto: Sabrina Wille

2 juli 2010 staat voor altijd gegrift in het geheugen van de vele Christ'OF-fans De populaire Michael Jackson impersonator, en winnaar van 'My Name is Michael', gaf zijn eerste officiële fandag in Move Dance Center te Aalst. Het is geen toeval dat zijn belangrijke dag daar doorging want Christ'OF geeft al jaren Jackson Dance in deze dansschool. Dat niet alleen zijn leerlingen apetrots zijn op Christ'OF, bewezen de vele fans die vanuit alle hoeken van Vlaanderen, en zelfs vanuit Nederland, naar Aalst kwamen afgezakt.  Wat ze in ruil kregen, was een avond waar nog menigeen over zal napraten.  De kop ging eraf met een speech van Move-oprichter, en manager Patrick De Coninck.  Alles werd met gemak vertaald in het Frans door goeie vriend en collega van Christ’OF: Michel Froget, waarmee hij ooit een groepje vormde.  Ook de fanclub van Michael Jackson was aanwezig. Zij bedankten Christ’OF uitvoerig.  En natuurlijk mochten de mensen van Christ’OF’s eigen fanclub niet ontbreken. Foto’s van Christ’OF toen hij nog een Christophje was, exclusief beeldmateriaal van zijn tribute-optreden aan Michael in december vorig jaar, leuke beelden van Michael Jackson, … het verscheen allemaal op de schermpjes boven de hoofden.  Er stonden fanclubstandjes van Michael en Christ’OF waar fans boeken, t-shirt, fotoboekjes, … konden kopen.

Maar het belangrijkste was natuurlijk het pure entertainmentgedeelte.  Christ’OF had vrienden-collega’s van hem uitgenodigd om de avond meer kleur te geven.  Zo kwam onder andere Mika langs, die de kidsversie van My Name is Michael had gewonnen.  We zagen Mike, een finalist van Move Like Michael Jackson, maar ook Luciano, de winnaar van het programma.  De verdiende nummer van twee van My Name is Michael verscheen eveneens graag op het podium: Mitchell stal er alle harten met zijn charme en kunnen.  Maar wanneer het de beurt was aan Christ’OF, stond de al snikhete zaal pas echt in vuur en vlam.  Meisjes en vrouwen verdrongen zich krijsend aan het podium en de mannen genoten mee.  Christ’OF zette een prachtige Michael Jackson neer, hij had zijn fans in no time op z’n hand.  Hij wisselde bliksemsnel van outfits tussen de liedjes door, en gaf zich volledig.  Het was genieten van begin tot het einde! 

En dat Christ’OF goed bezig is, kan hij niet alleen meten aan het feit dat zijn fans zo achter hem staan, maar eveneens aan de aanwezigheid van Mark Summers… de casting director van ‘This is it’ van the King of Pop himself!  Summers stak het kanaal over, speciaal om Christ’OF aan het werk te zien. 

Proficiat Christ’OF, je eerste fandag was een absolute voltreffer!

Tekst: Kim Wauters
Foto: Joeri De Valck

De Adriaen Brouwer Bierfeesten in Oudenaarde hadden ons op voorhand beloofd dat het ging knallen dit jaar… En ze hebben gelijk gekregen!  Vrijdag maakten onder andere De Kreuners en Milk Inc het mooie weer.  Zaterdag was het de beurt aan Wim Leys.  Hij werd gevolgd door Luna Twist, een new-wave band die begin jaren ’80 populair was bij ons, en het nu opnieuw wilt proberen.  ‘Proberen’ was in Oudenaarde wel degelijk het juiste woord… De Grote Markt stroomde wel weer vol om De Romeo’s - Vlaanderens knapste coverband - aan het werk te zien.  Gunther Levi en Chris Van Tongelen gaven het beste van zichzelf en dat loonde!  Ze hadden in no time het publiek op hun hand.  Collega Davy Gilles kon er niet bij zijn, maar beide aanwezige Romeo’s vingen dat gemis moeiteloos op.  De markt op z’n kop en geweldige ambiance! Als afsluiter stond een andere ‘Romeo’ op het programma, Stan Van Samang.  Hij bracht voornamelijk eigen werk, afgewisseld met enkele covers van onder meer Kings of Leon.  Al liet de klank het af en toe afweten, Stan wist zich als een echte professional uitstekend staande te houden en had Oudenaarde in z’n broekzak!  Zondag was het nog de beurt aan Christoff, Bart Kaëll, Jo Vally en Frank Boeyen.  Geslaagde Bierfeesten dankzij een enthousiast publiek, een uitstekende organisatie, een goed gekozen programma en een fijn zomerweertje!

Onlangs nestelde ik me bij de man achter de glitterjasjes: de immer sympathieke Christophe Lequesne.  Hij vertelde me honderduit over zijn grote passie. 

Kan je begrijpen dat mensen jou als een tweede Michael Jackson zien?

Ik denk niet dat mensen mij op die manier bekijken.  Ik zou dat ook niet willen, ik ben geen tweede Michael, ik heb zeker die pretentie niet.  Michael is er niet meer en er zal nooit iemand zijn die hem kan vervangen.  Nooit, nooit!  Zelfs al neem je één van de beste lookalikes ter wereld, dan nog blijft het een imitator.  Zelfs al is het goed wat hij doet, het blijft een imitator.  En dat geldt ook voor mij.  Ik probeer mijn passie zo goed mogelijk te beoefenen.  Ik wou eerst ‘mijn job’ zeggen, maar dat klopt niet.  Michael nadoen en zingen, is echt mijn passie.  Mensen waren vroeger al enthousiast bij wat ik deed, maar nu is dat erger geworden omwille van ’t feit dat Michael er niet meer is.  Plus, My Name is Michael heeft me meer populariteit gegeven.  Waar ik van verbaasd blijf, is dat ik blijkbaar iets geraakt heb bij mensen.

Je krijgt inderdaad bijzonder weinig negatieve reacties.

Misschien omdat ik dat ook niet uitstraal?  Ik doe mijn ding.  Ik ben niet perfect, niemand is perfect.  Ik geloof in wat ik doe en ik doe het met zoveel enthousiasme en zoveel passie.  Mensen voelen dat.  En zeker in deze moeilijke periode voor de Michael Jackson-fans… Ze hebben misschien geen tweede Michael, maar ze kunnen hun triestig gevoel een beetje plaatsen dankzij wat ik doe en wat ik toon.  En daar voel ik me wel door vereerd.  Ik vind het zelf raar, maar sommigen komen me echt vertellen dat ik hen geraakt heb door mijn spirit.  Echt leuk!

Hoe heb je Michael Jackson eigenlijk leren kennen?

Oei, dat is een lang verhaal (lacht).  Het was in 1982, ik was 10 jaar oud.  Als verjaardagsgeschenk kreeg ik van mijn vader de maxisingle ‘Billie Jean’.  Zo ben ik eigenlijk verliefd geworden op het personage van Michael, op de muziek, op de clips.  Daarna volgde ‘Beat it’ en ‘Thriller’, dat was echt de Michael Jackson-mania.  Die tijd, dat waren echt dé jaren van Michael.  En ja, ik stond hem gewoon te imiteren in mijn kamer of wanneer er een feestje was.  Mijn vader had een restaurant en bij elk feestje, zeker als ‘Billie Jean’ te horen was, hoorde ik ‘Christophe, toon nog eens de moonwalk’ en dan ging ik altijd een showke geven.

Mensen entertainen heeft dus steeds in jou gezeten?

Verlegen ben ik nooit geweest.  Ik heb ook altijd iets met dansen gehad en dat is dankzij Michael ontwikkeld.  Sprakeloos was ik, toen ik de eerste clip van hem zag, met die verlichte tegels.  Billie Jean vind ik echt één van de beste nummers.  Hij heeft veel goede nummers natuurlijk, het is moeilijk om er een keuze in te maken, maar Billie Jean blijft voor mij echt speciaal en één van mijn favorieten.

Michael kwam uit een groot, maar helaas niet altijd warm, nest.  Had jij meer geluk?

Ja, absoluut!  Mijn ouders waren heel jong toen ik op aarde kwam (lacht).  Ik heb altijd heel veel liefde gekregen.  Ze zijn zelf wel vroeg gescheiden, ik was nog maar 2 jaar, maar ik heb zeker genoeg liefde gekend.  Ze lieten me vrij en stimuleerden me in wat ik wou doen.  ‘Zolang je gelukkig bent’, zeiden ze.  Ik heb geen strenge opvoeding gekregen, was al vroeg zelfstandig.  En dat doe ik ook met mijn eigen dochter.  Papa is er maar ze moet haar plan kunnen trekken.  Ik moest zelf ook op mijn 9^e alleen thuiskomen en huiswerk maken omdat mijn moeder later werkte.  Mensen vinden dat soms straf dat wij onze dochter af en toe alleen laten maar als je ze teveel beschermt, kunnen ze zelf niets.  Het leven geeft geen cadeaus, je moet vechten om iets te bereiken, je moet er voor gaan, je moet er voor werken.  En die filosofie probeer ik mijn dochter ook mee te geven.  Ik heb zelf ook lang gewerkt aan hetgeen ik nu heb bereikt. 

Heeft je dochter (9 jaar, nvdr) de dansmicrobe al te pakken?

(trots) Ja, nu wel!  Ik heb Joy niet gepusht.  Ik zie al een artistieke kant bij haar: ze schildert, ze tekent, ze speelt piano.  Ze heeft onlangs een professionele synthesizer gekregen en deze morgen was ze weeral aan het oefenen .  Het mocht wel wat zachter want ze was ook van die voorgeprogrammeerde liedjes aan het afspelen (lacht).  Maar ik was verbaasd, ik heb haar maar één keer de intro van Earth Song moeten voorspelen en ze kon het meteen.  Ik denk wel dat ze iets artistieks zal doen.  Misschien niet als hoofdberoep maar toch, zoals haar papa, ermee bezig zijn.  Ik zal haar niet pushen, ze moet doen wat ze graag doet.

Je hebt een  leuk Frans accentje.

(lacht) Mijn vader komt uit Frankrijk en mijn moeder is Belgisch, dus ik moest de twee talen kennen.  Ik heb een tijdje in Antwerpen gewoond en ben daar naar school geweest, zo heb ik mijn Nederlands goed kunnen leren.

Is het vreemd om, zeker sinds My Name is Michael, fans te hebben, handtekeningen uit te delen, en op de foto te gaan?

Ja...  Vreemd en niet vreemd, want ik wist het al een beetje.  Maar inderdaad, als je op televisie komt, vijf weken na elkaar, dan word je voor de mensen die dat programma volgen, een deel van de familie. Tenminste als je hun favoriet bent.  Ze zeggen ‘Het is zaterdag, we gaan Christophe zien op tv’, of Pistice, of wie dan ook, en op dat moment maak je deel uit van hun leven.  En dan win ik, zijn die mensen blij, willen ze mij in het echt zien, kopen kaartjes voor de show.  Zo worden ze fan.  En het gekke is dat er heel veel jongeren, kinderen van 10 jaar die Michael nooit gezien hebben, fan zijn.  De ouders springen weer 25 jaar terug en die hype die er nu is, brengt herinneringen voor hen naar boven en zo zit iedereen mee op de kar.  Maar het is dus inderdaad wel vreemd... je ziet wat voor een aantrekkingskracht televisie heeft, dat is ongelofelijk.

Toch blijf jij zo nuchter en bescheiden…

(lacht)  Dank u.

Dat is niet evident met je succes van tegenwoordig.

Nee, dat is niet evident, maar ik ben ook geen 20 jaar meer.  Ik ben volwassen… (lacht) … Nee, ik ben ouder, laten we het zo zeggen (lacht).  Je bekijkt het leven heel anders op deze leeftijd.  Was ik 20 jaar geweest… ik zou misschien wel een beetje gaan zweven.  Maar sowieso ligt dat niet in mijn natuur.  Ik blijf altijd met mijn beide voetjes op de grond, omdat ik ook heel goed omringd ben.  Het zijn rond mij nog steeds dezelfde personen die er 15 jaar geleden ook waren, toen ik nog niet zoveel fans had.

Je gezin moet ook kunnen aanvaarden dat je ineens liefdesbrieven krijgt.

(lacht).  Daar hebben ze geen problemen mee.  Dat blijven brieven van fans.  Je ziet daar natuurlijk vanalles tussen (lacht).  Liefdesbrieven, maar ook ontroerende brieven van mannen, vrouwen, alle leeftijden.  Laatst kreeg ik een brief van een vrouw van 78 jaar. (bedenkelijk) Het blijft wel vreemd dat mensen die nooit fan geweest zijn van Michael Jackson, nu wel fan zijn van mij.  Dat begrijp ik niet. 

Misschien omdat jij tastbaar bent, Michael niet.

Ik weet dat niet, ik heb daar geen antwoord op.  Ik snap het echt niet, ze zeggen ‘Michael moet ik niet hebben, maar jou wel’… (verontwaardigd) Ik DOE Michael, of ik probeer hem na te doen, dus wat is het verschil?

Probeer je dan niets van jezelf te leggen in je imitaties?

Sowieso kan ik niet 100% Michael zijn, iedereen is uniek.  Er zit onvermijdelijk iets van mezelf in. 

Op 25 juni zal Michael een jaar overleden zijn.  Ga je hem op een speciale manier herdenken?

Ja, ik zal op een podium staan.  Ik denk dat het de beste oplossing is voor mij.  Zo kan ik hem het beste eren.  Alleen zijn, neen...  Het zal een rare dag zijn, een trieste dag, maar ik wil niet down zijn.  Ook al zal ik mij innerlijk wel zo voelen. 

Heb je er behoefte aan om zijn graf te bezoeken?

Ja, dat zou ik ooit wel willen doen.  Nu is er gebrek aan tijd, we hebben hier een leven.  Maar het komt er zeker en vast van.

Je hebt Michael Jackson ooit ontmoet in New York. Je was daar op uitnodiging van de Amerikaanse fanclub.  Ik heb zoveel verschillende versies gelezen van wat jij toen tegen Michael hebt gezegd…

Ik stond eerst sprakeloos.  Maar als ik hem een hand gaf, zei ik ‘I love you, Michael, I love your music, I love what you’re doing’.  Dat zijn de drie echte zinnen (lacht).  En hij antwoordde: ‘Oh thank you, thank you’, met zijn klein stemmetje, ik kan het niet nadoen (lacht).  Dan zei hij nog ‘You must practice every day to be so good’… en het moment was voorbij! 

En dat moment koester je nog altijd?

Ja natuurlijk, ik stond voor mijn idool, waar ik al zolang naar opkeek, nooit gedacht dat ik hem zou ontmoeten.  Een half uur eerder stond ik nog 17 minuten show voor hem te geven.  Hij stond tekens te doen om te tonen dat hij het goed vond.

Heb je dat kunnen zien?

In het begin zag ik hem niet, ik was zo geconcentreerd. Op het einde zong ik een liedje a capella, ‘You were there’ dat hij voor Sammy Davis Jr. ooit heeft gezongen. Ik heb dat gezongen voor Michael, samen met het publiek.  Er waren 2500 fans aanwezig.  Ik had echt schrik want daar stond ik…  in Amerika… voor Michael… en een publiek dat elk woordje van elke tekst kende… Er mocht echt niets fout gaan!  Mijn vrouw stond backstage en zij heeft wel de reacties van Michael kunnen zien.  Hij vond het tof wat ik deed.  Ik werd zelf steeds minder nerveus en bij het laatste liedje heb ik echt blikken kunnen wisselen met Michael, dat was super.  En dan zei hij achteraf zo een mooie woorden… Ik kon sowieso al niet veel zeggen, maar daardoor was ik helemaal van de kaart (lacht).  Er kwamen weliswaar direct bodyguards die hem meenamen en en ik realiseerde mij dat ik een foto met hem was vergeten te vragen.  Ik ben nog achter hem gelopen, maar het was te laat.  Dus de foto heb ik niet.  Maar ik heb wel de allereerste handtekening die hij hier in België gaf.  (trots)  Toen hij de eerste keer met de Bad-tour kwam, heeft hij twee handtekeningen uitgedeeld aan het personeel van het hotel.  Michael had een hele verdieping afgehuurd voor hem en zijn crew, en puur toevallig kenden wij de hoofdpersoon die verantwoordelijk was voor zijn verdiep.  Zij heeft die handtekening gekregen, er is zelfs bewijs van, op televisie. Ik ben daar ongelofelijk blij mee, die handtekening gaat bij mij mee in de kist (lacht).

Ben je eigenlijk nog nerveus als je moet optreden?

Ja, altijd.  Ik heb een ritueel: ik moet met mijn dansers nog even samenzijn om ‘go for it’ te zeggen.  Ik kijk ook even naar boven toe, naar hem, en probeer de vibe te catchen.  Ik ben niet gelovig, maar weet je wat me al 3 keer is voorgevallen?  Het was grijs weer om op te treden, of regen, maar als ik ‘Gone too soon’ begon te zingen, verscheen de zon.  Het kan puur toeval zijn, maar ik vind het toch raar.  Soms is het ook niet gelukt, hoor, en bleef het gewoon regenen (lacht). 

Je geeft zelf ook al jaren dansles in Move te Aalst.  Doe je dat eigenlijk nog graag nu je zelf zoveel op een podium staat?

Dit jaar was erg moeilijk om voor de recital van de dansschool iets in elkaar te steken. Ik was zoveel afwezig en er zijn veel leerlingen bijgekomen.  Maar we hebben er toch iets leuks van gemaakt, vind ik!  Ik doe het zeker heel graag, anders zou ik er niet zoveel uren spenderen (lacht). 

Is dansles geven toch ook een passie?

Ja, je kan je kennis doorgeven aan anderen.  Dansen gaat ook over delen.  Echt dansen is voor een publiek of samen in een dansstudio.  Ik geef mijn leerlingen zoveel als ik hen kan geven.  En wat ik terugkrijg, is ongelofelijk.  Als ik het resultaat van mijn leerlingen zie, dan krijg ik echt goosebumps, dan ben ik enorm fier.  Zij zijn blij want ze kunnen iets tonen wat ze zelf hebben bereikt en ik ben superblij dat het gelukt is.  Dus zolang ik er plezier in heb, zal ik het zeker blijven doen. 

Je hebt problemen gehad met je stem.  Neem je teveel hooi op je vork?

Ik ben op zich geen zanger.  Ik was niet getraind, niet voorbereid op het aantal concerten dat we hebben gedaan.  Ik heb mijn stem overbelast.  Eigenlijk zou ik moeten zwijgen nu (lacht).  We moeten een techniek vinden opdat ik het niet erger maak tot aan mijn vakantie in juli.  Ik ga nu bij een zangcoach die mij technieken aanleert om mijn stem goed te gebruiken. 

Je hebt in het verleden een groepje gehad, MnC. Heb je niet de behoefte om terug iets van jezelf te proberen?  Michael achter je te laten?

Nee, ik ben toen ook Michael blijven imiteren, ik heb dat altijd gedaan.  Het zou mij meer pijn doen om te moeten stoppen met Michael dan dat ik mijn eigen ding niet meer zou kunnen doen.

Je zou van je huidige succes kunnen profiteren om als jezelf iets te doen?

We hebben aanbiedingen gekregen, maar voor mij is dat nu niet het moment.  Ofwel wordt het later, ofwel wordt het nooit. De dag dat ik met Michael moet stoppen, dat zal erg zijn…  Maar ik weet, er komt een dag dat ik niet meer uit mijn zetel zal kunnen…  Nu ja, Michael was op zijn 50^ste nog altijd top, dus ik heb nog 12 jaar tijd (lacht).

Fandag Christ’OF ‘In Loving Memory of MJ’, 2 juli 2010, Dance Center Move – Aalst.  Meer info op www.mjxof.com

Interview: Kim Wauters 

Vrijdag wordt een zwarte dag voor de fans van Michael Jackson.  Dan zal het exact een jaar geleden zijn dat de popster kwam te overlijden.  Wat nu juist de doodsoorzaak zou zijn, wie er schuldig is… Niemand heeft het juiste antwoord.  Wat er ook gebeurd is op het fatale ogenblik, het resultaat blijft gelijk… The King of Pop is niet meer. Maar dat hij nog verder leeft in de harten van zijn fans, zien we aan de herinneringen die ze ophalen, nu meer dan ooit.  Ze blijven ongelofelijk dankbaar voor wat Michael hen heeft gegeven: fantastische muziek. 

Die fantastische muziek en dankbaarheid, is wat My Name is Michael-winnaar Christophe Lequesne ook staande houdt.  Wanneer Michael overleden was, wilde hij zelfs stoppen met optreden.  Hij deed gelukkig door, op vraag van zijn fans.  Hij schreef zich in voor de VTM-zoektocht naar Vlaanderens beste Michael Jackson-imitator en ging terecht met goud naar huis.  Sindsdien stromen de optredens binnen, zowel in België als Nederland.  Fans van Michael vinden troost in Christ’OF, via hem leeft Michael toch een beetje verder.

Peter Van de Veire ontvangt Christ’OF nu vrijdagochtend in de MNM-studio.  Christ’OF is de hele ochtend te gast en zal uiteraard ook enkele nummers van Michael vertolken.

De Grote Peter Van de Veire Ochtendshow, van 6u tot 9u, op MNM.

Fans van My Name is Michael-winnaar Christ’OF moeten vrijdag 2 juli met rood in hun agenda kleuren.  Vanaf 19u30 gaat in Move Dance Center te Aalst zijn eerste officiële fandag door, ‘Night Special – In Loving Memory of MJ’.  Christ’OF heeft tal van verrassingen in petto om zijn fans een fantastische avond te bezorgen.  Hij geeft bovendien in absolute primeur een voorstelling van zijn nieuwe show.  Alleen dat al is de moeite waard om op 2 juli naar Aalst af te zakken, maar sowieso krijgen de fans nog veel meer…

Ook benieuwd wat Christ’OF allemaal uit zijn Michael Jackson-hoed zal toveren?  Koop dan je kaartje voor 15 EUR bij Move Dance Center, Wijngaardveld 6 te 9300 Aalst of bestel via email: info@move-dancecenter.com. 

Nog niet helemaal overtuigd?  Kijk even naar wat Christophe zelf heeft te vertellen…

http://www.youtube.com/watch?v=iTlgi36k6Hw

Meer info: www.mjxof.com

Tekst: Kim Wauters

De Ketnetband, Jelle Cleymans, springkastelen, ballonnen in alle vormen, … Alles was aanwezig om de kinderen op het Provinciaal Sport- en Recreatiedomein De Nekker in Mechelen een fijne namiddag te bezorgen!  En ook de mama’s en papa’s werden niet vergeten: er was drank, eten, Lasgo en Stan Van Samang.  Voor elk wat wils en dus trok ondergetekende met dochtertje zondag richting Lekker Nekkere…

Het namiddagje plezier zat in ieder geval uitstekend in elkaar: de organisatie van De Nekker in samenwerking met Fun-Events was dik geslaagd!  Zo stond de veiligheid van de kinderen zeker hoog aan geschreven.  En dat ze het fijn hadden, daar op het domein, zag je aan alle stralende gezichten, piepjonge en oudere kinderen… ze amuseerden zich uitstekend in het water, bij de optredens, op de speeltuigen, …

Mediawatchers was natuurlijk voornamelijk geïnteresseerd in het grote podium op de weide… Wie had Jelle Cleymans allemaal uitgenodigd om ons te vermaken?  Eerst kwam De Ketnetband de boel opvrolijken, dit tot groot jolijt van het aanwezige publiek.  De aflossing van de wacht gebeurde door een voetbaljongleur: hij goochelde met voetballen alsof het niets was…  Heel leuk om zien en het zette waarschijnlijk een heleboel jonge voetballertjes aan tot het leren van nieuwe kunstjes.

Dat op een gezinsdag als deze ook de papa’s mochten verwend worden, liet Lasgo duidelijk voelen.  Jelle straalde, schitterde en danste! 

De papa’s waren blij dus het was weer de beurt aan de kinderen om de dansschoentjes aan te trekken.  Melvin en Christian, bekend van De Dansbende van Ketnet, stonden levensecht op het podium om hen enkele danspasjes te demonstreren.  De jonge snaken in het publiek motiveerden hun wat verlegen ouders om ook mee te doen en zo slaagde De Dansbende er in om op korte tijd veel mensen een kleine choreografie aan te leren.  Erg leuk!

De kinderen en de papa’s hadden hun zin gekregen, nu diende er natuurlijk nog een fijn extraatje te zijn voor de mama’s.  Daar zorgde Stan Van Samang maar al te graag voor.  Hij kwam, zag en overwon… de regen!  Zijn optreden werd helaas verstoord door een immense plensbui maar dat kon een aantal fans echt niet deren.  Sommigen dienden te gaan schuilen of gingen liever naar huis, maar een groot deel van de mensen kwam wel terug om Stan verder aan het werk te zien.  Hij zorgde alsnog voor een mooie zonnige afsluiter van de dag!

Dat Sylver niet meer uit onze dancewereld weg te denken is, wordt duidelijk wanneer we het publiek op het Kidsfestival in Moen voor hen uit de bol zien gaan… 

Hoe voelt het om het publiek telkens weer zo enthousiast te zien?  Is dat al evident geworden ondertussen?

Wout: Evident…

Sylvie: Dat is altijd opnieuw een uitdaging, hoor, het is echt niet overal zo.  Soms moet je ze wat meer oppeppen.

Gebruiken jullie bepaalde trucjes om het publiek mee te krijgen? 

Wout: Nee, de muziek is de truc op zich.  In extreme noodgevallen wil ik wel eens een dansje doen in mijn onderbroek (lacht).  Maar dat is echt de laatste strohalm, het is gelukkig nog niet zo ver moeten komen (lacht).  Als het met de muziek niet lukt…  maar goed, tot nu toe lukte het altijd wel.

Sylvie: En toch hoop ik dat het eens gaat gebeuren dat hij een dansje in zijn onderbroek zal doen… (lacht).

Wout: Gelukkig was dat vandaag niet, want ik heb er geen aan (lacht).

Komt er nieuw materiaal aan voor deze zomer?

Wout: Ja, we hebben een nieuwe auto gekocht, dat is toch materiaal he? (lacht)  Nee, wij zijn nog volop ons jubileumjaar aan het vieren.  We hebben in het voorjaar ‘Decade’ uitgebracht, onze verzamelcd met alle singles van de afgelopen tien jaar.  En deze zomer komt ‘Turn The Tide’ terug uit.  Tien jaar later hebben we die single gewoon volledig terug opgenomen.  Aan de nieuwe cd beginnen we pas eind dit jaar.  Nu hebben we daar geen tijd voor: teveel optredens.

Hebben jullie soms niet de behoefte aan iets totaal anders dan dance?

Wout: Oei…

Sylvie: Ik amuseer mij met dit!  Af en toe doe ik eens een soloproject om..

Wout: … eens iets anders te doen he. 

Sylvie: Voilà.  En hij doet zijn dj-job.

Wout: Ik gaf en toe plaatjes draaien.

Maar dat is natuurlijk altijd in dezelfde stijl.

Wout: We doen graag dance, dus blijven we dat doen! (lacht)

Never change a winning team!

Interview: Kim Wauters
Foto: Sabrina Wille