De Adriaen Brouwer Bierfeesten in Oudenaarde hadden ons op voorhand beloofd dat het ging knallen dit jaar… En ze hebben gelijk gekregen!  Vrijdag maakten onder andere De Kreuners en Milk Inc het mooie weer.  Zaterdag was het de beurt aan Wim Leys.  Hij werd gevolgd door Luna Twist, een new-wave band die begin jaren ’80 populair was bij ons, en het nu opnieuw wilt proberen.  ‘Proberen’ was in Oudenaarde wel degelijk het juiste woord… De Grote Markt stroomde wel weer vol om De Romeo’s - Vlaanderens knapste coverband - aan het werk te zien.  Gunther Levi en Chris Van Tongelen gaven het beste van zichzelf en dat loonde!  Ze hadden in no time het publiek op hun hand.  Collega Davy Gilles kon er niet bij zijn, maar beide aanwezige Romeo’s vingen dat gemis moeiteloos op.  De markt op z’n kop en geweldige ambiance! Als afsluiter stond een andere ‘Romeo’ op het programma, Stan Van Samang.  Hij bracht voornamelijk eigen werk, afgewisseld met enkele covers van onder meer Kings of Leon.  Al liet de klank het af en toe afweten, Stan wist zich als een echte professional uitstekend staande te houden en had Oudenaarde in z’n broekzak!  Zondag was het nog de beurt aan Christoff, Bart Kaëll, Jo Vally en Frank Boeyen.  Geslaagde Bierfeesten dankzij een enthousiast publiek, een uitstekende organisatie, een goed gekozen programma en een fijn zomerweertje!

Onlangs nestelde ik me bij de man achter de glitterjasjes: de immer sympathieke Christophe Lequesne.  Hij vertelde me honderduit over zijn grote passie. 

Kan je begrijpen dat mensen jou als een tweede Michael Jackson zien?

Ik denk niet dat mensen mij op die manier bekijken.  Ik zou dat ook niet willen, ik ben geen tweede Michael, ik heb zeker die pretentie niet.  Michael is er niet meer en er zal nooit iemand zijn die hem kan vervangen.  Nooit, nooit!  Zelfs al neem je één van de beste lookalikes ter wereld, dan nog blijft het een imitator.  Zelfs al is het goed wat hij doet, het blijft een imitator.  En dat geldt ook voor mij.  Ik probeer mijn passie zo goed mogelijk te beoefenen.  Ik wou eerst ‘mijn job’ zeggen, maar dat klopt niet.  Michael nadoen en zingen, is echt mijn passie.  Mensen waren vroeger al enthousiast bij wat ik deed, maar nu is dat erger geworden omwille van ’t feit dat Michael er niet meer is.  Plus, My Name is Michael heeft me meer populariteit gegeven.  Waar ik van verbaasd blijf, is dat ik blijkbaar iets geraakt heb bij mensen.

Je krijgt inderdaad bijzonder weinig negatieve reacties.

Misschien omdat ik dat ook niet uitstraal?  Ik doe mijn ding.  Ik ben niet perfect, niemand is perfect.  Ik geloof in wat ik doe en ik doe het met zoveel enthousiasme en zoveel passie.  Mensen voelen dat.  En zeker in deze moeilijke periode voor de Michael Jackson-fans… Ze hebben misschien geen tweede Michael, maar ze kunnen hun triestig gevoel een beetje plaatsen dankzij wat ik doe en wat ik toon.  En daar voel ik me wel door vereerd.  Ik vind het zelf raar, maar sommigen komen me echt vertellen dat ik hen geraakt heb door mijn spirit.  Echt leuk!

Hoe heb je Michael Jackson eigenlijk leren kennen?

Oei, dat is een lang verhaal (lacht).  Het was in 1982, ik was 10 jaar oud.  Als verjaardagsgeschenk kreeg ik van mijn vader de maxisingle ‘Billie Jean’.  Zo ben ik eigenlijk verliefd geworden op het personage van Michael, op de muziek, op de clips.  Daarna volgde ‘Beat it’ en ‘Thriller’, dat was echt de Michael Jackson-mania.  Die tijd, dat waren echt dé jaren van Michael.  En ja, ik stond hem gewoon te imiteren in mijn kamer of wanneer er een feestje was.  Mijn vader had een restaurant en bij elk feestje, zeker als ‘Billie Jean’ te horen was, hoorde ik ‘Christophe, toon nog eens de moonwalk’ en dan ging ik altijd een showke geven.

Mensen entertainen heeft dus steeds in jou gezeten?

Verlegen ben ik nooit geweest.  Ik heb ook altijd iets met dansen gehad en dat is dankzij Michael ontwikkeld.  Sprakeloos was ik, toen ik de eerste clip van hem zag, met die verlichte tegels.  Billie Jean vind ik echt één van de beste nummers.  Hij heeft veel goede nummers natuurlijk, het is moeilijk om er een keuze in te maken, maar Billie Jean blijft voor mij echt speciaal en één van mijn favorieten.

Michael kwam uit een groot, maar helaas niet altijd warm, nest.  Had jij meer geluk?

Ja, absoluut!  Mijn ouders waren heel jong toen ik op aarde kwam (lacht).  Ik heb altijd heel veel liefde gekregen.  Ze zijn zelf wel vroeg gescheiden, ik was nog maar 2 jaar, maar ik heb zeker genoeg liefde gekend.  Ze lieten me vrij en stimuleerden me in wat ik wou doen.  ‘Zolang je gelukkig bent’, zeiden ze.  Ik heb geen strenge opvoeding gekregen, was al vroeg zelfstandig.  En dat doe ik ook met mijn eigen dochter.  Papa is er maar ze moet haar plan kunnen trekken.  Ik moest zelf ook op mijn 9^e alleen thuiskomen en huiswerk maken omdat mijn moeder later werkte.  Mensen vinden dat soms straf dat wij onze dochter af en toe alleen laten maar als je ze teveel beschermt, kunnen ze zelf niets.  Het leven geeft geen cadeaus, je moet vechten om iets te bereiken, je moet er voor gaan, je moet er voor werken.  En die filosofie probeer ik mijn dochter ook mee te geven.  Ik heb zelf ook lang gewerkt aan hetgeen ik nu heb bereikt. 

Heeft je dochter (9 jaar, nvdr) de dansmicrobe al te pakken?

(trots) Ja, nu wel!  Ik heb Joy niet gepusht.  Ik zie al een artistieke kant bij haar: ze schildert, ze tekent, ze speelt piano.  Ze heeft onlangs een professionele synthesizer gekregen en deze morgen was ze weeral aan het oefenen .  Het mocht wel wat zachter want ze was ook van die voorgeprogrammeerde liedjes aan het afspelen (lacht).  Maar ik was verbaasd, ik heb haar maar één keer de intro van Earth Song moeten voorspelen en ze kon het meteen.  Ik denk wel dat ze iets artistieks zal doen.  Misschien niet als hoofdberoep maar toch, zoals haar papa, ermee bezig zijn.  Ik zal haar niet pushen, ze moet doen wat ze graag doet.

Je hebt een  leuk Frans accentje.

(lacht) Mijn vader komt uit Frankrijk en mijn moeder is Belgisch, dus ik moest de twee talen kennen.  Ik heb een tijdje in Antwerpen gewoond en ben daar naar school geweest, zo heb ik mijn Nederlands goed kunnen leren.

Is het vreemd om, zeker sinds My Name is Michael, fans te hebben, handtekeningen uit te delen, en op de foto te gaan?

Ja...  Vreemd en niet vreemd, want ik wist het al een beetje.  Maar inderdaad, als je op televisie komt, vijf weken na elkaar, dan word je voor de mensen die dat programma volgen, een deel van de familie. Tenminste als je hun favoriet bent.  Ze zeggen ‘Het is zaterdag, we gaan Christophe zien op tv’, of Pistice, of wie dan ook, en op dat moment maak je deel uit van hun leven.  En dan win ik, zijn die mensen blij, willen ze mij in het echt zien, kopen kaartjes voor de show.  Zo worden ze fan.  En het gekke is dat er heel veel jongeren, kinderen van 10 jaar die Michael nooit gezien hebben, fan zijn.  De ouders springen weer 25 jaar terug en die hype die er nu is, brengt herinneringen voor hen naar boven en zo zit iedereen mee op de kar.  Maar het is dus inderdaad wel vreemd... je ziet wat voor een aantrekkingskracht televisie heeft, dat is ongelofelijk.

Toch blijf jij zo nuchter en bescheiden…

(lacht)  Dank u.

Dat is niet evident met je succes van tegenwoordig.

Nee, dat is niet evident, maar ik ben ook geen 20 jaar meer.  Ik ben volwassen… (lacht) … Nee, ik ben ouder, laten we het zo zeggen (lacht).  Je bekijkt het leven heel anders op deze leeftijd.  Was ik 20 jaar geweest… ik zou misschien wel een beetje gaan zweven.  Maar sowieso ligt dat niet in mijn natuur.  Ik blijf altijd met mijn beide voetjes op de grond, omdat ik ook heel goed omringd ben.  Het zijn rond mij nog steeds dezelfde personen die er 15 jaar geleden ook waren, toen ik nog niet zoveel fans had.

Je gezin moet ook kunnen aanvaarden dat je ineens liefdesbrieven krijgt.

(lacht).  Daar hebben ze geen problemen mee.  Dat blijven brieven van fans.  Je ziet daar natuurlijk vanalles tussen (lacht).  Liefdesbrieven, maar ook ontroerende brieven van mannen, vrouwen, alle leeftijden.  Laatst kreeg ik een brief van een vrouw van 78 jaar. (bedenkelijk) Het blijft wel vreemd dat mensen die nooit fan geweest zijn van Michael Jackson, nu wel fan zijn van mij.  Dat begrijp ik niet. 

Misschien omdat jij tastbaar bent, Michael niet.

Ik weet dat niet, ik heb daar geen antwoord op.  Ik snap het echt niet, ze zeggen ‘Michael moet ik niet hebben, maar jou wel’… (verontwaardigd) Ik DOE Michael, of ik probeer hem na te doen, dus wat is het verschil?

Probeer je dan niets van jezelf te leggen in je imitaties?

Sowieso kan ik niet 100% Michael zijn, iedereen is uniek.  Er zit onvermijdelijk iets van mezelf in. 

Op 25 juni zal Michael een jaar overleden zijn.  Ga je hem op een speciale manier herdenken?

Ja, ik zal op een podium staan.  Ik denk dat het de beste oplossing is voor mij.  Zo kan ik hem het beste eren.  Alleen zijn, neen...  Het zal een rare dag zijn, een trieste dag, maar ik wil niet down zijn.  Ook al zal ik mij innerlijk wel zo voelen. 

Heb je er behoefte aan om zijn graf te bezoeken?

Ja, dat zou ik ooit wel willen doen.  Nu is er gebrek aan tijd, we hebben hier een leven.  Maar het komt er zeker en vast van.

Je hebt Michael Jackson ooit ontmoet in New York. Je was daar op uitnodiging van de Amerikaanse fanclub.  Ik heb zoveel verschillende versies gelezen van wat jij toen tegen Michael hebt gezegd…

Ik stond eerst sprakeloos.  Maar als ik hem een hand gaf, zei ik ‘I love you, Michael, I love your music, I love what you’re doing’.  Dat zijn de drie echte zinnen (lacht).  En hij antwoordde: ‘Oh thank you, thank you’, met zijn klein stemmetje, ik kan het niet nadoen (lacht).  Dan zei hij nog ‘You must practice every day to be so good’… en het moment was voorbij! 

En dat moment koester je nog altijd?

Ja natuurlijk, ik stond voor mijn idool, waar ik al zolang naar opkeek, nooit gedacht dat ik hem zou ontmoeten.  Een half uur eerder stond ik nog 17 minuten show voor hem te geven.  Hij stond tekens te doen om te tonen dat hij het goed vond.

Heb je dat kunnen zien?

In het begin zag ik hem niet, ik was zo geconcentreerd. Op het einde zong ik een liedje a capella, ‘You were there’ dat hij voor Sammy Davis Jr. ooit heeft gezongen. Ik heb dat gezongen voor Michael, samen met het publiek.  Er waren 2500 fans aanwezig.  Ik had echt schrik want daar stond ik…  in Amerika… voor Michael… en een publiek dat elk woordje van elke tekst kende… Er mocht echt niets fout gaan!  Mijn vrouw stond backstage en zij heeft wel de reacties van Michael kunnen zien.  Hij vond het tof wat ik deed.  Ik werd zelf steeds minder nerveus en bij het laatste liedje heb ik echt blikken kunnen wisselen met Michael, dat was super.  En dan zei hij achteraf zo een mooie woorden… Ik kon sowieso al niet veel zeggen, maar daardoor was ik helemaal van de kaart (lacht).  Er kwamen weliswaar direct bodyguards die hem meenamen en en ik realiseerde mij dat ik een foto met hem was vergeten te vragen.  Ik ben nog achter hem gelopen, maar het was te laat.  Dus de foto heb ik niet.  Maar ik heb wel de allereerste handtekening die hij hier in België gaf.  (trots)  Toen hij de eerste keer met de Bad-tour kwam, heeft hij twee handtekeningen uitgedeeld aan het personeel van het hotel.  Michael had een hele verdieping afgehuurd voor hem en zijn crew, en puur toevallig kenden wij de hoofdpersoon die verantwoordelijk was voor zijn verdiep.  Zij heeft die handtekening gekregen, er is zelfs bewijs van, op televisie. Ik ben daar ongelofelijk blij mee, die handtekening gaat bij mij mee in de kist (lacht).

Ben je eigenlijk nog nerveus als je moet optreden?

Ja, altijd.  Ik heb een ritueel: ik moet met mijn dansers nog even samenzijn om ‘go for it’ te zeggen.  Ik kijk ook even naar boven toe, naar hem, en probeer de vibe te catchen.  Ik ben niet gelovig, maar weet je wat me al 3 keer is voorgevallen?  Het was grijs weer om op te treden, of regen, maar als ik ‘Gone too soon’ begon te zingen, verscheen de zon.  Het kan puur toeval zijn, maar ik vind het toch raar.  Soms is het ook niet gelukt, hoor, en bleef het gewoon regenen (lacht). 

Je geeft zelf ook al jaren dansles in Move te Aalst.  Doe je dat eigenlijk nog graag nu je zelf zoveel op een podium staat?

Dit jaar was erg moeilijk om voor de recital van de dansschool iets in elkaar te steken. Ik was zoveel afwezig en er zijn veel leerlingen bijgekomen.  Maar we hebben er toch iets leuks van gemaakt, vind ik!  Ik doe het zeker heel graag, anders zou ik er niet zoveel uren spenderen (lacht). 

Is dansles geven toch ook een passie?

Ja, je kan je kennis doorgeven aan anderen.  Dansen gaat ook over delen.  Echt dansen is voor een publiek of samen in een dansstudio.  Ik geef mijn leerlingen zoveel als ik hen kan geven.  En wat ik terugkrijg, is ongelofelijk.  Als ik het resultaat van mijn leerlingen zie, dan krijg ik echt goosebumps, dan ben ik enorm fier.  Zij zijn blij want ze kunnen iets tonen wat ze zelf hebben bereikt en ik ben superblij dat het gelukt is.  Dus zolang ik er plezier in heb, zal ik het zeker blijven doen. 

Je hebt problemen gehad met je stem.  Neem je teveel hooi op je vork?

Ik ben op zich geen zanger.  Ik was niet getraind, niet voorbereid op het aantal concerten dat we hebben gedaan.  Ik heb mijn stem overbelast.  Eigenlijk zou ik moeten zwijgen nu (lacht).  We moeten een techniek vinden opdat ik het niet erger maak tot aan mijn vakantie in juli.  Ik ga nu bij een zangcoach die mij technieken aanleert om mijn stem goed te gebruiken. 

Je hebt in het verleden een groepje gehad, MnC. Heb je niet de behoefte om terug iets van jezelf te proberen?  Michael achter je te laten?

Nee, ik ben toen ook Michael blijven imiteren, ik heb dat altijd gedaan.  Het zou mij meer pijn doen om te moeten stoppen met Michael dan dat ik mijn eigen ding niet meer zou kunnen doen.

Je zou van je huidige succes kunnen profiteren om als jezelf iets te doen?

We hebben aanbiedingen gekregen, maar voor mij is dat nu niet het moment.  Ofwel wordt het later, ofwel wordt het nooit. De dag dat ik met Michael moet stoppen, dat zal erg zijn…  Maar ik weet, er komt een dag dat ik niet meer uit mijn zetel zal kunnen…  Nu ja, Michael was op zijn 50^ste nog altijd top, dus ik heb nog 12 jaar tijd (lacht).

Fandag Christ’OF ‘In Loving Memory of MJ’, 2 juli 2010, Dance Center Move – Aalst.  Meer info op www.mjxof.com

Interview: Kim Wauters