Sylver bestaat 10 jaar en dat vieren ze het hele jaar door.  De zoon van John Miles, John Jr., versterkte de groep en met hun drie brachten ze opnieuw ‘Turn the tide’ uit, de single die 10 jaar geleden nog verscheen onder Liquid feat. Sylvie.  In 2001 veranderde de groepsnaam naar Sylver en de ene hit na de andere verrijkte hun palmares.  In Vlaanderen Muziekland mochten ze afgelopen vrijdag hun versie brengen van een hit van Tokio Hotel.

Het is 10 jaar Sylver.  Hoe lopen de festiviteiten?

Wout: Ik ben al een heel jaar zat (lacht).  Nee, dat is niet waar, hoor (lacht).  We zijn aan het laatste luik.  De Lotto-concerten waren het hoogtepunt.  Dan hebben we een verzamelcd uitgebracht met alle singles van de afgelopen tien jaar.  Als laatste hebben we Turn The Tide terug opgenomen en als single uitgebracht.  Ah ja, er is nog een barbecue bij Sylvie in augustus, maar dat is alleen voor ons (lacht).  En dan zit het jaar er op.

Was het op vraag van de fans dat jullie Turn The Tide terug hebben opgenomen?

Wout: Ik weet dat niet meer (lacht).  Daar is het eigenlijk allemaal mee begonnen, dat was onze eerste dikke hit.  Het was ook in de zomer, maar dan die van 2000.  De timing was gewoon goed. 

Zijn jullie dat nummer nog niet beu gespeeld ondertussen?  Je hoort van de grote sterren dat ze hun grote hit niet meer graag brengen…

Wout: Nee, da’s onzin, je grootste hit geraak je niet beu!  Het is altijd terug feest als je die brengt. 

Jullie doen vanavond een nummer van Tokio Hotel.  Is dat jullie genre?

Wout: Sylvie is grote fan van Tokio Hotel!

Sylvie: Nee!!  Ze hebben geen slechte nummers maar fan ben ik niet.  Het is wel een feit dat als we dan toch een Duits nummer moesten kiezen, we liever Tokio Hotel kozen in plaats van Ein Bisschen Friede (lacht).

Was het moeilijk om het Duits onder de knie te krijgen?

Sylvie: Nee, dat viel eigenlijk goed mee.  Ik denk omdat wij zoveel jaren in Duitsland getoerd hebben.  We kennen de uitspraak.  Ik praat nooit Duits, maar ik versta het allemaal wel, misschien is dat een voordeel.

Wout, jij was vroeger een fervent basketter?

Wout: Ja, toen we nog jong en mobiel waren… Al gaat het jonge er wat van af en het mobiele al helemaal (lacht).  Ach, het is te riskant.  Ik heb mij twee keer moeten laten opereren aan de knie en we hebben er shows moeten voor afzeggen.  De groep is daar de dupe van, dus ik moet helaas een beetje prioriteiten stellen. 

Mis je het basket dan niet?

Wout: Absoluut, het was mijn uitlaatklep, ik kon me op die manier afreageren.  Maar stel dat ik deze zomer weer een kwetsuur had, weer een hele maand shows afzeggen, dat zou een ramp geweest zijn. 

Sylvie, heb jij nog tijd om iets voor jezelf te doen?

Sylvie: In de zomer is het superdruk, maar ik vind sowieso wel tijd…

John: … to buy shoes (lacht).

Sylvie: Ja (lacht).

Wout, jij heb geen kinderen, vermoed ik.

Wout: Toch niet dat ik weet (lacht).

Is het soms niet moeilijk om overeen te komen met Sylvie als zij bijvoorbeeld na een optreden sneller naar huis wilt, naar haar dochter?

Sylvie: Het voordeel is dat wij meestal in het weekend werken: dan is Noor bij haar papa.  En als het eens in de week is… ja, dan is het soms moeilijk, dat is waar.  Maar het is onze job en ik doe dit ook een beetje voor haar toekomst.

Wout, is door Noor de zin nog niet gekomen om aan kindjes te beginnen?

Wout: (lacht) Haha, ik wist het.  John en ik hebben afgesproken dat we nog een paar jaar gaan wachten.

En dan gaan jullie samen een kindje adopteren?

Wout: Dan gaan wij samen een Congoleesje adopteren (lacht).

John: That’s the plan!

Wout: Nee, goh, het zal er wel van komen… maar ik heb amper tijd om naar de wc te gaan, bij wijze van spreken.  Ons moeder zei altijd ‘Eerst het nest en dan de varkens’… En mijn nest is nog echt een nest, dus… (lacht). 

Christoff is goed bezig… Hij krijgt Duitsland op de knieën, rijft prijzen binnen alsof het niets is en scoort de ene hit na de andere… Vorige vrijdag was hij te gast bij Vlaanderen Muziekland…  De uiterst sympathieke zanger maakte graag tijd voor een praatje.

Je bent te gast in de Duitse uitzending.  Dat is natuurlijk op je lijf geschreven.

Bij de aanvang van Vlaanderen Muziekland had ik gehoopt dat ik er zou mogen inzitten… en het lag dan wel voor de hand dat het in de uitzending van Duitsland zou zijn natuurlijk.

Ben je eigenlijk waanzinnig populair in Duitsland?

Dat is een heel moeilijke vraag om zelf te beantwoorden, maar als je merkt dat elk nummer dat je daar uitbrengt in de top 10 staat… En toch denk ik stilletjes van ‘Oh, zou dat echt wel waar zijn?’ (lacht)

Wat doet dat succes met een Vlaamse jongen?

Het is altijd even slikken als ik terug in Vlaanderen sta.  Tv-opnames zijn in Duitsland maal tien, er zijn gemiddeld tussen de 2 en de 10 miljoen kijkers. Optreden doen we daar voor 3000 à 10000 mensen.  Het is ook helemaal anders georganiseerd. En als je terug in Vlaanderen komt, sta je weer met beide voetjes op de grond.  Gelukkig zit ik al zo lang in het vak dat ik daar vrij goed kan mee omgaan, ik kan dat allemaal goed relativeren. Maar het is wel zalig om dat allemaal te mogen doen (lacht).

Je bent nu 20 jaar bezig, Duitsland ligt aan je voeten, heb je nog dromen?

Ja absoluut.  Duitsland is wel ineens gekomen, al zat die droom ook wel in mijn achterhoofd.  Maar het is nu zo druk: de helft van mijn tijd zit ik in Duitsland.  Volgende week ben ik in daar, de week erachter drie dagen, de voorbije 6 maand was ik 4 maand daar dus ik ben er eigenlijk heel vaak.  Als je dan merkt dat mensen je op straat herkennen, als je merkt dat het marcheert, als je ziet dat mensen 3 uur staan te wachten met je album… Onlangs had ik een signeersessie in Mediamarkt, in Duisburg, geloof ik, en er waren meisjes die 6 uur hadden gereden met de auto! Dan denk ik echt ‘Help, is dit allemaal waar?’ Het doet enorm veel plezier.

Droom je van Nederland?

Nee, Nederland niet.  Ik steek heel veel energie in mijn Duitse carrière en als je merkt dat je daarvoor op zes maanden vier maanden daar moet zijn, dan weet ik niet wanneer ik er Nederland nog zou kunnen bijnemen.  Mijn zus wel, zij gaat de grens over.  Maar zij gaat dan weer niet mee naar Duitsland. 

Je hebt ook een cd met al je hits uitgebracht.  Het is waarschijnlijk moeilijk om te kiezen maar wat is nu je eigen favoriete nummer?

‘Eénmaal komt voor jou de dag’, vind ik eigenlijk de mooiste.  Het was het eerste nummer van het Christoff-tijdperk. In 2006 heb ik mijn contract getekend bij Universal en sindsdien heb ik 7 nummer 1-hits op rij gemaakt.  Dat is eigenlijk de eerste single die daar is uitgekomen en de titel spreekt voor zich (lacht).  Mijn dag is gekomen.

Het wordt niet zoveel meer aangehaald, maar jij bent indertijd begonnen als imitator van Luc Steeno. Is hij nog steeds een voorbeeld voor jou?

Het is eigenlijk zo dat het meer een driegeslacht was: Luc is begonnen als imitator van Will Tura, en ik als imitator van Luc. Dus uiteindelijk ben ik nog altijd heel grote fan van Will Tura en ook van Luc.  Onlangs kwam ik van ergens en hebben we op de ipod alle oude liedjes van Luc Steeno meegezongen in de auto.  Echt uit de glorietijd van Tien om te zien, dat was zalig!  Nu is Luc een vriend en een goeie collega, de lijn fan-idool is een beetje vervaagd, maar ik was vroeger wel een heel grote fan van hem.

Is het dan niet vreemd dat je hem overtroffen hebt?

Overtroffen zou ik niet zeggen, hoor.  Ik mag er bij horen, hij is uit de A-categorie en ik mag daar sinds een paar jaar ook bij horen, dus dat doet mij gewoon plezier. 

Hoe komt het dat je eigenlijk zo bescheiden blijft?

(lacht) Ik ben zo geboren.  Dat is toch nog altijd het schoonste, vind ik.  Ik sta nu 20 jaar op de planken en ik heb er al veel zien komen, maar ik heb er nog meer zien gaan.  En die hadden allemaal een nek van hier tot ginder.  Ik was een beginnend artiest en de manier waarop zij tegen mij deden, deed toen pijn.  Al dacht ik ‘ze zijn misschien niet slimmer’.  Ik heb toen wel voor mezelf gezegd dat ik niet wil dat ooit iemand achter mijn rug moet zeggen dat ik een dikke nek heb.  En mijn ouders hebben ook altijd voorgehouden ‘je bent niet meer dan iemand anders omdat je op tv komt’, en ik besef dat ook. Ik ben wie ik ben. 

Misschien ook daarom dat je zo een grote groep fans hebt?

Misschien wel, maar we zitten in Vlaanderen.  We zitten niet in Duitsland of Nederland en een echte Vlaming houdt echt van u.  Ze moeten wel naar je kunnen opkijken, je moet de gulden middenweg vinden zodat de magie blijft.  Ik ben dankbaar dat ik mag doen wat ik graag doe.  En ik voel mij daarom zeker niet meer dan iemand anders.

Dat siert jou dan ook ongelofelijk, Christoff!

Merci (lacht).

Interview: Kim Wauters
Foto: Chris Depestel 

Het gaat goed met Jelle van Dael (Lasgo).  Vorige vrijdag was ze te gast in Vlaanderen Muziekland waar ze niet alleen haar eigen song, maar ook ’99 Luftballons’ van Nena mocht brengen.  Tijd voor een gesprek.

Lasgo is ondertussen een vaste waarde in de dancewereld.  Had je dat verwacht toen je er mee begon?

Nee, zoiets verwacht je niet.  Ik had wel heel erg gehoopt dat het goed zou gaan, maar kon me nooit voorstellen dat het zo super zou gaan.  Het is natuurlijk altijd een risico als je opnieuw begint maar in het geval van Lasgo is het goed uitgedraaid. Ja, ik ben er nog altijd dankbaar voor.

Je bent bij de top in de dancewereld, heb je nog dromen?

Goh, tuurlijk!  In België gaat het heel goed, maar ik droom er bijvoorbeeld stiekem van om eens een eigen concert te geven.  En voor de rest, blijven groeien, zoals ik bezig ben.  Wie weet waar het mij in de toekomst nog kan brengen.

Luister je in je privé zelf naar dance?

Ik luister eigenlijk heel veel naar rock.  Dat is meer mijn keuze als ik thuis ben.  Maar ik luister ook naar dance. 

Dans je nog zoals in Sterren Op de Dansvloer?

Nee, we hebben niet meer gedanst, maar ik zie Pascal nog wel heel vaak.  Er is een heel goed contact tussen hem en mij. Dat zal ook nooit veranderen, we zijn vrienden voor het leven geworden.  Maar echt dansen hebben we niet meer gedaan.  Wel elkaar eens vastgepakt, en ons dansje gedaan, maar om echt terug zo te dansen?  Er is jammer genoeg geen tijd voor. 

Bepaal je voor je eigen show de choreografieën zelf?

Nee, dat wordt bepaald door een choreograaf.  Ik leer de dansen zelf ook, maar ik vind het belangrijker dat ik met de mimiek kan bezig zijn.  Ik heb twee danseressen dus als zij dansen is het voor mij goed (lacht).

Bepaal je zelf je look, je kledij?

Ja, dat bepaal ik helemaal zelf.  Ik vind het ook belangrijk dat ik dat zelf kan bepalen, want soms heb ik een dag dat ik bijvoorbeeld totaal geen jurk wil aandoen, dat ik liever in een short of een broek wil optreden.  En soms heb ik een dag zoals vandaag dat ik wel een jurk wil dragen.  Het ligt eraan in welke mood ik ben. 

Loop je thuis ook zo rond, of mag er dan een slodderbroek en geen make up?

Thuis draag ik weinig tot geen make-up en draag ik een losse jogging, t-shirt en loop ik op mijn blote voeten, heel relaxed.

Heb je behoefte om eens totaal iets anders te doen dan dance?  Die rock dan eventueel?

Behoefte is er niet, want ik ben perfect gelukkig in wat ik doe.  Maar moesten we een live-concert kunnen geven met een rockband erbij?  Dat zou ik wel heel plezant vinden!

Is het ook daarom dat je vanavond 99 Luftballons hebt gekozen?

Eerlijk gezegd, ik was juist op vakantie toen die keuze moest worden gemaakt.  Mijn manager en mijn producer hebben er voor gekozen omdat ze mij ondertussen al door en door kennen. Ik moet zeggen, het ligt mij ook wel, het is inderdaad wat rockgetint.

Heb je veel moeten oefenen op het Duits?

Ja, ik heb toch wel een kleine bijles gehad.  Ben anderhalf uurtje gaan samen zitten met iemand die Duits kan.  Het moeilijke aan 99 Luftballons is dat het veel tekst is en niets komt terug, het zijn allemaal aparte blokjes. Om het vanbuiten te leren, heb ik echt mijn best moeten doen, maar ik hoop dat het gelukt is (lacht). 

En we moeten het zeggen, Jelle heeft dat goed gedaan!

Interview: Kim Wauters
Foto: Chris Depestel