In het najaar brengt Stan Van Samang samen met gitaarvirtuoos Eric Melaerts een akoestische tournee. Op 21 januari vond de première plaats in CC de Kollebloem te Puurs. Mediawatchers polste graag naar Stans eerste indrukken na deze aftrap.

De geruchten deden de ronde dat jullie geweldig nerveuswaren…
Oei (lacht). Ja, het is een rare avond: we doen dit de eerste keer en we waren eigenlijk niet goed voorbereid (lacht). Er zijn een aantal repetities niet kunnen doorgaan wegens tijdsgebrek. We hebben geprobeerd om dat in te halen, maar dat lukte niet. Ach ja, we zijn een paar keer de mist ingegaan. Je merkte wel dat het lang geleden is dat we nog gespeeld hadden: de mensen op de eerste rij kenden de teksten beter dan ikzelf (lacht). Ik vind dat niet erg, maar dus… ja, we waren wel bijzonder nerveus. Eric is normaal iemand die heel veel babbelt en ’t was toch heel stil voor het optreden (lacht).

Jullie lijken wel Gaston en Leo op het podium…
(lacht). Er mag al eens gelald worden. En in dit gegeven is er zeker ook ruimte voor. Je kan al eens een verhaaltje vertellen. En tja… Eric… De bal moet maar in de grote carré komen en hij shot hem binnen. Ik probeer dus zoveel mogelijk ballen in de grote carré te krijgen.

Is het dan niet moeilijk om je concentratie er bij te houden?
Mh, zoals je gemerkt hebt, is dat soms moeilijk (lacht). Maar dat is ook leuk, ik heb niets liever dan dat hij grapjes maakt. Daar is trouwens niets van afgesproken of uitgeschreven. Hij vroeg op voorhand enkel ‘Stanneke, waar ga je iets zeggen?’ zodat hij wist waar er tijd was voor een woordje. De gitaarwissels zitten ook allemaal nog niet goed. Ik vraag me af of we dat allemaal wel moeten orchestreren. Wissels en nummers samen zetten, zodat ik mijn zelfde gitaar kan houden en Eric zijn zelfde gitaar kan houden... Daar hebben we dus allemaal nu geen rekening mee gehouden. Dat komt soms rommelig over, maar ik vind dat wel leuk. Ik denk niet dat er zich iemand de bedenking maakt dat het wel vlotter zou kunnen.

Daarom dat je ook spontaan zegt ‘oeps, ik ben mijn tekst vergeten’.
En dan zeggen ze de tekst voor en ben ik nog mis, hoe erg is dat? (lacht) Maar het deert mij niet, ik heb mij geweldig goed geamuseerd. Het werd trouwens tijd, het was echt veel te lang geleden dat we nog gespeeld hadden.

Vanavond was iets heel anders dan hetgeen je binnen drie weken zult moeten doen. Is het niet vreemd om de switch te moeten maken naar de voorbereidingen voor de Lotto Arena?
Ja, dat is raar. Nu kleed je alles uit, je begint met een schoon slipje en denkt ‘het is goed dus we gaan dat slipje houden’ Maar voor de Lotto Arena zeg je ‘oke, doe daar nu die broek eens over. En zou je over die broek nog eens dat rokje aandoen? Dat gaat wel goed samen, hoor. En dan het bijhorend bh’tje. En daarover…’ Afin, dit is een boutade uiteraard (lacht). Je moet alle songs weer aankleden en dat is ook erg leuk.

Wil je nog steeds geen tipje van de sluier oplichten?
Allez, wat wil je weten? (lacht)

Iets speciaal dat je gaat doen de 14e februari…
Speciaal? Nee, ik ben niet zo speciaal… Wat was er vorig jaar speciaal?

Je had een leren broek aan!
Ah, maar dan gaat er veel speciaal zijn dit jaar. Op dit moment wordt mijn hemd gemaakt! Jaja, ik heb een hemd dat op mijn maat is gemaakt: cadeautje van mijn styliste. Maar ik ga ook muziek brengen en dat vind ik nog altijd het voornaamste (lacht). Speciaal? Nee, ik hou niet van ‘speciaal’. (mompelt) Vliegen en toestanden, allez…

Er moet natuurlijk een show gemaakt worden.
Ik vond het vorig jaar ook een show. Dat had een enorme energie. En dat kwam door de muziek.

Toen was ineens BJ Scott daar en Ilse Delanghe.
Ah ja, gastoptredens! Dat was een verrassing.

Komen er nu verrassingen?
Dat blijft een verrassing tot iemand het weet… (lacht). En nee, ik zeg het niet (lacht).

Wat is het grote verschil tussen een avond als vanavond en optreden op een groot festival?
Je kan dat niet vergelijken, het is echt iets helemaal anders. Wat is het verschil tussen vlees en brood? Ik eet graag een boterham en ik eet graag een stuk vlees, en liefst erop. Maar wat is er anders? Ik kan daar niet op antwoorden, buiten ‘alles’.

Je speelt samen met Eric Melaerts die met Clouseau 100 Sportpaleizen vult… Moet jij luisteren naar hem?
Ik moet ‘meneer’ zeggen! (lacht) Maar voor de rest zie ik hem graag en hij mij. Het is een virtuoos gitarist. Ik vind dat geweldig dat hij dit project wilt doen met mij.

Kan je gemakkelijk je bewondering voor hem opzij zetten?
Ja, omdat we hetzelfde doen. Ik tik Eric soms op de vingers en gelukkig voor mij, kan hij daar tegen (lacht). Maar pas op, hij doet dan nog zijn goesting, hoor.

Ben jij eigenlijk extra voorzichtig met je vingers? Als je gaat skiën bijvoorbeeld, ben je niet bang om ze te breken?
Nee, normaal gezien niet. Maar bij 71° Noord zijn mijn tenen bevroren geweest en ik had er geen gevoel meer in. Ik was bang dat mijn vingers ook gevoelloos zouden worden. Het bovenste van deze vinger (toont de ringvinger van zijn rechterhand) is namelijk gevoelloos. (Er volgt een pijnlijke anekdote over messen en watermeloenen...). Daardoor kon ik mijn vinger met die bijtende kou niet op de juiste moment plooien en heb ik dus handschoenen aangetrokken, daar nog handschoenen over, en daar nog eens handschoenen over.

Van 71° Noord gesproken... ga je winnen?
(verbaasd) Daar mag ik toch helemaal niets over vertellen?

Het had gekund dat je het even kwijt wou… (lacht).
Daar mag ik dus niets over vertellen (lacht).

‘De Eerste Sneeuw’ is een fantastische songkeuze maar wederom een gedurfde keuze, zoals bijvoorbeeld ‘Creep’. Hoe zet je de stap om zo een nummer toch te brengen, wetende dat het misschien volledig de mist ingaat?
In de week van het Vlaamse lied werd ik door MNM gevraagd om een Vlaams nummer te brengen. Ik dacht vrij snel aan ‘De Eerste Sneeuw’. Het is een geweldig nummer en als klein manneke was ik al zeer geëmotioneerd bij het horen ervan. Dat is nog altijd zo en ik wilde graag proberen om bij andere mensen hetzelfde teweeg te brengen als ze mij dit horen zingen. Eric was snel akkoord. Het past ook om het nummer in dit soort etablissementen te brengen. Je hebt in het publiek natuurlijk veel abonnementen zitten en mensen die gewoon ‘Stanneke Van Samang’ eens willen zien. Maar dan kan je dat uitproberen op een gevarieerd publiek. Het is ook het eerste optreden vandaag, we hebben een beetje vanalles geprobeerd.

Maar voor MNM was het toch geen probeersel?
Ik heb maar daags op voorhand beslist welk nummer ik daar zou doen, hoor. Ik twijfelde ook tussen Gorki of ‘Twee meisjes’ van Raymond Van Het Groenewoud. Er was maar één nummer dat juist voelde en dat was ‘De Eerste Sneeuw’ omdat ik er zo een band mee heb. En oke, dan proberen we dat uit op de nationale radio, maar het blijft een weloverwogen risico. Ik heb dat uiteraard de avond tevoren goed ingestudeerd. Het is niet zo een moeilijk nummer, maar het is moeilijk om me te blijven concentreren. Ik zie mezelf nog janken thuis: ik kan zo gepakt zijn van dat nummer. Er is een fantastische versie van Jan De Wilde met Prima La Musica. Met strijkers… dat is gewoon onwaarschijnlijk straf.

Maar het moet gezegd, ‘De Eerste Sneeuw’ in de versie van Stan is al even onwaarschijnlijk straf!