In de eerste aflevering van Vlaanderen Muziekland mocht de huidige zomerhit niet ontbreken… ‘Hang On’ van Regi Penxten en Stan Van Samang.  Ik peilde naar de samenwerking tussen de twee topartiesten.  Stan gaf graag tekst en uitleg, Regi zat helaas nog vast in de file.

Stan, jij hebt samen met Regi een nummer gemaakt.  Borrelde dat idee al lang?

Nee, eigenlijk niet.  Op een mooie dag kreeg ik telefoon.  Ik pak op ‘met Van Samang’.  ‘Ja, het is Regi hier.’ Oke… ‘Ik ben bezig met de voorbereidingen van Registrated 2, wat denk je, zullen we eens een liedje schrijven?’ Oke, graag, tof!  Ik zat wel met wat ideeën in mijn hoofd.  Niet de melodie, maar de muziek van het refrein.  Daar ben ik mee naar hem getrokken.  Ik heb hem zijn gitaar doen nemen en we hebben op de ‘oude manier’ muziek gemaakt.  Regi heeft er dan zijn eigen stijl aan gegeven. 

Regi speelt gitaar?

Ja hoor.  En we zaten in zijn tuin, het was heel plezant.

Zijn jullie echte vrienden?

Goh, wat zijn echte vrienden natuurlijk?  We bellen elkaar niet als we eens een pint willen gaan pakken.  We zijn wel maatjes geworden.  Dat kan ook niet anders als je zo intensief samenwerkt en het klikt.  Er gebeurt iets of er gebeurt niets.  In ons geval is er wel het één en ander gebeurd.  Dat maakt dat je een bijna intieme band creëert.  Muziek gaat diep.  Ik heb dat trouwens wel vaker.  Als ik met iemand werk en er is niet de minste klik, dan is het direct gedaan.  Ik ben ook meteen verliefd geworden op BJ Scott.  Dat was meteen ‘wauw’.  En ik ben ook een beetje verliefd geworden op Regi…

Oh, zo mooi…

(lacht)  Een beetje maar, hoor.

Konden jullie gemakkelijk samenwerken?

Ja!  Het ging echt verbazend vlot.  We leven allebei een volledig ander leven.  We hebben een verschillende muziekstijl waar we ons ei in kwijt kunnen.  Maar op één of andere manier kwam dat toch samen.  Met Regi muziek schrijven op gitaar, tof!  En dan trekken we de studio in, wordt er aan knoppen gedraaid en is het resultaat echt lachen.  Maar ik vind dat geweldig, ‘best of both worlds’.  Je komt elkaar ergens tegen.  Ik vind die beat echt grappig, da’s feesten voor mij.  Bij Regi is dat zijn job en dus pure ernst.  Voor hem was het dan weer lachen om op gitaar een nummer te schrijven.  Als je mekaar zo vindt, dan gaat dat behoorlijk gemakkelijk.  (ondertussen komt Regi voorbij gewandeld, net toegekomen)  Alleen zijn lijfgeur… verschrikkelijk! (lacht)

Heeft Regi je al gevraagd om een gastoptreden te doen bij Milk Inc. in het Sportpaleis?

Nee, maar Milk Inc. is iets anders dan Regi natuurlijk.  En buiten dat Linda verre familie is, heb ik met Milk Inc. niets te maken.  Professioneel dan toch.  Regi scheidt die twee dingen ook wel goed van elkaar.  Dat is een andere job.  Als ze mij vragen, oke, maar dan zal dat niet naar aanleiding van ‘Hang On’ zijn, denk ik.  Ik ben wel al te gast geweest bij ‘Regi in the mix’.

Alles wat Regi aanraakt verandert in goud…

Behalve Elke Vanelderen (lacht).  Of het zou moeten zijn dat hij haar nog nooit heeft aangeraakt (lacht).  Afin, wat is de vraag juist?

Je maakt een nummer met Regi en je scoort terug enorm goed.  Dat was alweer even geleden.  Hoe fijn is het om terug in de top 10 te staan?

Hoe dat komt, weet geen mens, maar het is uiteraard heel leuk.

Onze nationale Eurosongtrots, Tom Dice, mocht niet ontbreken in de allereerste aflevering van Vlaanderen Muziekland.  Mediawatchers informeerde naar zijn recente bezigheden.

Tom, geniet je nog na van je succesvolle prestatie op het Songfestival?

Het lijkt heel ver weg, er is ondertussen al zoveel gebeurd.  Maar ik heb zeker genoten van de dingen die ik heb meegemaakt.  Ik sta nu ook op grotere podia en mag veel meer doen.  Het is gewoon een plezante tijd.

Zou je toestemmen als ze jou nu zouden vragen om nog een tweede keer deel te nemen?

Nee, ik denk het niet.  Ik ben iemand die heel veel verschillende dingen wil doen.  Ik wil me nu concentreren op de festivals, wil ook proberen door te breken in andere landen.  We trekken naar Nederland, Duitsland, Frankrijk.  Misschien binnen enkele jaren, en als het met dezelfde crew is.

Ben je ondertussen al aan nieuw materiaal bezig?

Ja, maar het is te vroeg om dat uit te brengen.  Mijn album ligt van april in de winkel.  Het verkoopt nog altijd goed, we staan in de top 10.  Ik heb weliswaar heel veel inspiratie en blijf nummers schrijven.  Ik merk wel dat ik meer de alternatieve stijl aan ’t opzoeken ben.  Het zal sowieso iets heel anders worden.

‘Me & my guitar’ wordt door heel veel mensen geapprecieerd.

Ik had gehoopt op een beetje aandacht, maar echt iedereen vindt het goed.  Ik heb er niets slecht over gelezen.  Dat doet mij deugd, want het is een nummer dat ik zelf geschreven heb, weliswaar in samenwerking met twee anderen.  Maar het is toch mijn kindje, en het is leuk dat mensen mijn kindje mooi vinden. 

Hoe groot is de druk om dat succes te evenaren?

Ik voel eigenlijk geen druk.  Ik denk er niet teveel over na.  Toch hoop ik natuurlijk dat mijn volgende single even goed scoort.

Zou je in de toekomst nog in andere talen willen zingen?

Nee, vandaag moet ik in het Italiaans zingen, dat vind ik moeilijk.  Ook het Nederlands ligt mij niet.  Ze mogen mij altijd vragen voor een gastliedje, maar daar wil ik geen gewoonte van maken.  Het zal Engels blijven!

Interview: Kim Wauters
Foto: Sabrina Wille 

Mitchell, zijn Christ’OF en jij goede vrienden?

Ja, hoor, heel erg.  Wij hebben nog regelmatig contact, ook al heeft Christ’OF het momenteel zeer druk.  We doen ook wat projecten samen, dus we houden sowieso contact.  We hadden dat ook afgesproken na het programma. 

Voel jij je een verliezer naast Christ’OF?

Nee, ik heb me vanaf het begin ook nooit een verliezer gevoeld.  Bij de finale hebben we tegen mekaar gezegd dat de beste mag winnen.  Tegen Christ’OF zei ik: ‘Als ik van jou mag verliezen, is dat geen schande.’  En de beste heeft ook gewonnen.  We hebben het mekaar zo gegund.  Christ’OF is een terechte winnaar geweest.

Had je dat ook verwacht?

Toen bekend werd wie de laatste twee overgeblevenen waren, heb ik heel even gedacht dat ik hem misschien wel kon pakken.  Maar toen ik Christ’OF z’n naam hoorde, dacht ik meteen ‘terecht’.  Nooit heb ik gedacht dat het jammer was.  Ik ben heel tevreden met de tweede plek, en kan nu ook heel wat dingen doen, zoals projecten met Christ’OF en met de andere kandidaten.

Imiteer jij Michael nog vaak?

Er komen inderdaad wat aanbiedingen binnen, die ik zou kunnen aannemen.  Zeker nu rond zijn dood.  Maar ik stop voornamelijk mijn tijd in het zingen in een kwintet.  Daar ligt mijn passie.  Michael zal echter altijd een onderdeel blijven van wat ik doe en wie ik ben.  Rond zijn overlijden, was ik toch voornamelijk met hem bezig. 

Zou je opnieuw meedoen aan My Name is Michael?

Ja hoor, dan ben ik graag weer van de partij. 

Zijn er nog plannen met Christ’OF?

Ja, er zit zeker iets aan te komen.  Christ’OF, Pistice, Imi en ik gaan samen een project doen.  Het wordt echt iets moois! (lacht)

We kijken er naar uit!

Eindelijk! Een nieuw muziekprogramma, op vrt.  Artiesten van eigen bodem mogen er hun nieuwe hit komen brengen, maar brengen eveneens nummers van een gastland.  In de allereerste aflevering van Vlaanderen Muziekland was Italië aan de beurt.  Of het echt een goed idee was om liedjes te laten brengen in een taal die onze artiesten niet echt machtig zijn, laat ik in het midden… Het werd voor sommigen een opdreunen van het nummer, waar de zonnebril het aflezen van de tekst moest verduiken… Of het ook een goed idee was om sommige artiesten 2 tot 3 keer te laten terugkomen in hetzelfde programma…?  We hebben echt wel artiesten genoeg in Vlaanderen om iedereen één keer aan bod te laten komen.

Maar daarnaast was het in Dendermonde zelf, waar de eerste aflevering werd opgenomen, wel een schot in de roos.  De Grote Markt stond afgeladen vol, kinderen mochten langer opblijven om hun geliefde K3 aan het werk te zien.  Fans van Stan Van Samang & Regi stonden op de eerste rij, Gene Thomas had zijn garde supporters mee, en ook velen kwamen speciaal voor Tom Dice , Ellektra en Andes. 

Het was ook absoluut top dat elke artiest live zong.  Lang geleden dat dat nog een vereiste was, in een muziekprogramma.  Het vergde meer concentratie van de performers maar leidde van de andere kant tot meer interactie met het publiek.

Na de uitzending mocht Roel Vanderstukken eindigen met een concertje, aangevuld met enkele nummers gebracht door presentatrice Geena Lisa.

Al bij al een fijne opener van de reeks, zij het dan vooral voor het publiek ter plaatse.  Voor televisie is er meer afwisseling nodig, meer schwung.  Maar het is de eerste, nog veel kans tot beterschap!

Op een zwoele zomeravond kreeg Mediawatchers de tijd om uitgebreid kennis te maken met twee van de drie Romeo’s… Davy Gilles moest helaas verstek laten gaan, maar Gunther Levi en Chris Van Tongelen maakten graag tijd voor dit ietwat chaotisch maar wel gezellig interview!

Chris en Gunther, jullie hebben voornamelijk een musicalachtergrond…

Gunther: Ik haat musical!

Chris: Ik denk dat ik in de groep de persoon ben met de grootste musicalachtergrond.  Davy uiteraard ook, maar die is er nu niet dus daar moeten we het niet over hebben (lacht).  En Gunther… Tja, hij doet het af en toe, maar eigenlijk haat hij musical.

Gunther, doe je dat om een beetje centjes bij te verdienen?

Gunther: Ja, het is zo al moeilijk genoeg in onze branche… We moeten een beetje vanalles doen om rond te komen (lacht).

Chris: Neenee, we zijn eigenlijk echt ongelofelijk zot van musical…
Gunther: Ik niet!!  Ik echt niet, ik doe dat eens graag om de twee of drie jaar, maar ik haat het echt naar musicals te moeten gaan kijken. Ppfff, nee…

Chris: Ik zou het ook niet meer constant willen doen.

Sommige musicalsterren kijken neer op De Romeo’s…

Chris: Wij zijn een populair genre en omdat die musicalmensen daar hun weg niet in vinden, kijken ze er gemakkelijk op neer.  Zo keken de grote acteurs vroeger ook neer op Familie, maar nu willen ze er wel allemaal heel graag in spelen (lacht).

Gunther: De mentaliteit is echt compleet anders en ik ben er niet zot van.  Ik heb er geen ambras mee, en het is niet denigrerend bedoeld, maar ’t is mijn wereld niet, ik vind daar mijn draai niet in.

Chris: Mensen nemen er zich nogal snel héél serieus.

En jullie dus niet?

Chris en Gunther: Nee! (lacht)

Jullie zijn beiden acteurs.  Moeten jullie voor De Romeo’s jullie acteertalent bovenhalen of komt dat uit jullie zelf?

Gunther: Dat is ons ding, we zijn op het podium wie we echt zijn.  We amuseren ons.

Chris: Voila, we amuseren ons!  Als er al eens een rol gespeeld wordt, is het omdat we altijd op Davy zijn kap willen zitten (lacht).

Die mens is hier niet en kan zich niet verdedigen, ocharme!

Chris: Och, we zouden juist hetzelfde zeggen als hij hier zou zijn.  Dat is een hele goeie vriend van ons. We missen hem echt, hoor!  We hebben daarnet ook al een optreden gehad zonder hem en dat is niet leuk…  Hij is het zwarte schaap van de groep en nu moeten Gunther en ik op mekaars kap zitten, maar dat gaat niet.  We hebben hem eigenlijk al willen bereiken om te laten weten dat Gunther en ik toch vanaf nu met z’n twee willen verder gaan, zonder hem, maar hij neemt zijn telefoon niet op.

Gunther: Hij zal een vermoeden hebben (lacht).

Hebben jullie zin om terug solo iets te doen?

Gunther:  Dat mag, maar het hoeft nu nog niet direct.  En als ik het zou doen, zou het echt op een ver zijspoor zijn, maar echt een ver.  Het zou puur zijn omdat ik het zelf eens leuk vind, maar niet om er full time mee bezig te zijn.

Chris: Ik zou Duitse schlagers zingen.

Gunther: Nee, dan zou ik iets doen wat puur mijn ding is en wat geen hond wilt kopen.

Chris: Musical dus (lacht).

Met De Romeo’s zingen jullie uitsluitend covers.  Geen behoefte om eigen nummers te schrijven?

Gunther: Ppfff, moet dat? (lacht)  Ik schrijf thuis nog wel nummers…

Chris: Ik schrijf Duitse schlagers!

Komaan Chris…

Gunther: Dat is dus niet om te lachen, dat is echt waar!

Chris: Ja, dat is echt waar… Maar met De Romeo’s hebben we niet de behoefte om eigen nummers te schrijven.  Dat kan er nog wel van komen, hoor, maar voorlopig niet.  Maar goed, we zullen morgen nog eens een liedje schrijven, speciaal voor u (lacht).

Vroeger kregen jullie zelf alle aandacht, stonden jullie als individu in de belangstelling…
Chris: Maar dat is niet tof, hoor, alleen op een podium.

Gunther: Nee, dat is echt niet tof.

Chris: Het gebeurt dat we nog eens alleen een job doen natuurlijk, zeker Davy.  Terwijl wij opnames hebben voor Familie, zingt hij in de namiddag voor bejaarden… Dat is zijn dagjob… Maar saai!  Dat is echt saai!  Zo alleen op een podium… wij kunnen mekaar eens vastpakken.

Gunther: En lachen en zeveren.

Chris: Als je alleen bent, moet je heel serieus tegen de mensen een uitleg proberen te doen.  Dat is niet leuk!

Zijn jullie al eens van het podium gevallen?

Gunther (lacht): Ik wel ja!  Soms gebeurt dat wel eens (lacht).

Chris: Hij had gevochten met een lichtrobot en kreeg hem niet in bedwang. 

Gunther: Maar ’t is lang geleden, hoor (lacht).

Chris: Bij De Romeo’s ben ik nog nooit van het podium gevallen, maar ik had eens ergens een gastoptreden bij een concertband… Ze kondigden mij aan, terwijl ik gewoon opzij in het publiek zat te kijken.  Ik loop dus naar de stenen trap en echt… ik sla daar op mijn sjokkedijzen… Helemaal bedwelmd terug recht, en zo op het podium gekropen…  (lacht)  En ja… over musical gesproken…het glazen schoentje van Assepoester!

Gevallen met het muiltje in je hand??

Chris: Zoef, van de trap… maar ik heb het schoentje niet laten vallen!  Ik lag er zelf wel… (tegen Gunther) Op de première van Assepoester (lacht).

Gunther: Haha, echt?

Chris: (lacht)  Echt waar!  En Fred Van Kuyk deed in zijn broek…  (tegen mij) Da’s Opa Fonkel he, Fred Van Kuyk.

Zijn jullie door de ‘actie’ van Davy nu anders tegen de fans?

Gunther: Wat bedoel je met actie?

Het kindje.

Chris: Welk kindje?

Er is wel een kindje…

Gunther: Ja, Davy heeft een kindje.

Chris: Sam! De dochter he, hoe oud is ze?  6 jaar? 

Gunther: Of 7 al, denk ik.

Chris: Heeft hij nog acties gedaan?

Het schijnt van wel…

Chris: Ik weet daar niks van.

Gunther: Ik was er niet bij.

Dus jullie houden nog heel veel van jullie fans?

Gunther: Wat heeft dat met fans te maken?  (lacht)

Chris:  Och zeg, als je niet af en toe op een fan mag zitten, ppfff (lacht).  Nee, natuurlijk houden wij van onze fans en Davy heeft gewoon pech gehad, punt.  Ik ben trouwens nog altijd niet zeker dat dat kindje van hem is, en dat meen ik.  Maar Davy houdt ook nog ontzettend veel van zijn fans.

Krijgen jullie nu niet nog meer aanbiedingen van vrouwen?

Gunther: Ja, dat is niet te doen, vrouwen zijn niet te doen!

Chris: Het straffe is, en dat is geen zever wat ik nu ga vertellen…al de rest ook niet trouwens (lacht) – maar toen wij vorig jaar aan onze reeks optredens begonnen, hadden we net 3-4 weken niet gespeeld toen heel dat circus rond Davy begon.  We hadden toen wel schrik hoe de mensen zouden reageren.  Wel… het was nog erger dan ooit!  Geen schrik nodig geweest.

Dus jullie vinden het allemaal wel oke.

Chris: Wij vinden dat goeie reclame voor ons! (lacht)

Gunther: Davy mag nog zijn gang gaan (lacht).

Chris: Ik ging dat nu zo niet gezegd hebben, maar ik treed Gunther toch volledig bij (lacht).

Interview: Kim Wauters
   Foto: Sabrina Wille

2 juli 2010 staat voor altijd gegrift in het geheugen van de vele Christ'OF-fans De populaire Michael Jackson impersonator, en winnaar van 'My Name is Michael', gaf zijn eerste officiële fandag in Move Dance Center te Aalst. Het is geen toeval dat zijn belangrijke dag daar doorging want Christ'OF geeft al jaren Jackson Dance in deze dansschool. Dat niet alleen zijn leerlingen apetrots zijn op Christ'OF, bewezen de vele fans die vanuit alle hoeken van Vlaanderen, en zelfs vanuit Nederland, naar Aalst kwamen afgezakt.  Wat ze in ruil kregen, was een avond waar nog menigeen over zal napraten.  De kop ging eraf met een speech van Move-oprichter, en manager Patrick De Coninck.  Alles werd met gemak vertaald in het Frans door goeie vriend en collega van Christ’OF: Michel Froget, waarmee hij ooit een groepje vormde.  Ook de fanclub van Michael Jackson was aanwezig. Zij bedankten Christ’OF uitvoerig.  En natuurlijk mochten de mensen van Christ’OF’s eigen fanclub niet ontbreken. Foto’s van Christ’OF toen hij nog een Christophje was, exclusief beeldmateriaal van zijn tribute-optreden aan Michael in december vorig jaar, leuke beelden van Michael Jackson, … het verscheen allemaal op de schermpjes boven de hoofden.  Er stonden fanclubstandjes van Michael en Christ’OF waar fans boeken, t-shirt, fotoboekjes, … konden kopen.

Maar het belangrijkste was natuurlijk het pure entertainmentgedeelte.  Christ’OF had vrienden-collega’s van hem uitgenodigd om de avond meer kleur te geven.  Zo kwam onder andere Mika langs, die de kidsversie van My Name is Michael had gewonnen.  We zagen Mike, een finalist van Move Like Michael Jackson, maar ook Luciano, de winnaar van het programma.  De verdiende nummer van twee van My Name is Michael verscheen eveneens graag op het podium: Mitchell stal er alle harten met zijn charme en kunnen.  Maar wanneer het de beurt was aan Christ’OF, stond de al snikhete zaal pas echt in vuur en vlam.  Meisjes en vrouwen verdrongen zich krijsend aan het podium en de mannen genoten mee.  Christ’OF zette een prachtige Michael Jackson neer, hij had zijn fans in no time op z’n hand.  Hij wisselde bliksemsnel van outfits tussen de liedjes door, en gaf zich volledig.  Het was genieten van begin tot het einde! 

En dat Christ’OF goed bezig is, kan hij niet alleen meten aan het feit dat zijn fans zo achter hem staan, maar eveneens aan de aanwezigheid van Mark Summers… de casting director van ‘This is it’ van the King of Pop himself!  Summers stak het kanaal over, speciaal om Christ’OF aan het werk te zien. 

Proficiat Christ’OF, je eerste fandag was een absolute voltreffer!

Tekst: Kim Wauters
Foto: Joeri De Valck

De Adriaen Brouwer Bierfeesten in Oudenaarde hadden ons op voorhand beloofd dat het ging knallen dit jaar… En ze hebben gelijk gekregen!  Vrijdag maakten onder andere De Kreuners en Milk Inc het mooie weer.  Zaterdag was het de beurt aan Wim Leys.  Hij werd gevolgd door Luna Twist, een new-wave band die begin jaren ’80 populair was bij ons, en het nu opnieuw wilt proberen.  ‘Proberen’ was in Oudenaarde wel degelijk het juiste woord… De Grote Markt stroomde wel weer vol om De Romeo’s - Vlaanderens knapste coverband - aan het werk te zien.  Gunther Levi en Chris Van Tongelen gaven het beste van zichzelf en dat loonde!  Ze hadden in no time het publiek op hun hand.  Collega Davy Gilles kon er niet bij zijn, maar beide aanwezige Romeo’s vingen dat gemis moeiteloos op.  De markt op z’n kop en geweldige ambiance! Als afsluiter stond een andere ‘Romeo’ op het programma, Stan Van Samang.  Hij bracht voornamelijk eigen werk, afgewisseld met enkele covers van onder meer Kings of Leon.  Al liet de klank het af en toe afweten, Stan wist zich als een echte professional uitstekend staande te houden en had Oudenaarde in z’n broekzak!  Zondag was het nog de beurt aan Christoff, Bart Kaëll, Jo Vally en Frank Boeyen.  Geslaagde Bierfeesten dankzij een enthousiast publiek, een uitstekende organisatie, een goed gekozen programma en een fijn zomerweertje!

Onlangs nestelde ik me bij de man achter de glitterjasjes: de immer sympathieke Christophe Lequesne.  Hij vertelde me honderduit over zijn grote passie. 

Kan je begrijpen dat mensen jou als een tweede Michael Jackson zien?

Ik denk niet dat mensen mij op die manier bekijken.  Ik zou dat ook niet willen, ik ben geen tweede Michael, ik heb zeker die pretentie niet.  Michael is er niet meer en er zal nooit iemand zijn die hem kan vervangen.  Nooit, nooit!  Zelfs al neem je één van de beste lookalikes ter wereld, dan nog blijft het een imitator.  Zelfs al is het goed wat hij doet, het blijft een imitator.  En dat geldt ook voor mij.  Ik probeer mijn passie zo goed mogelijk te beoefenen.  Ik wou eerst ‘mijn job’ zeggen, maar dat klopt niet.  Michael nadoen en zingen, is echt mijn passie.  Mensen waren vroeger al enthousiast bij wat ik deed, maar nu is dat erger geworden omwille van ’t feit dat Michael er niet meer is.  Plus, My Name is Michael heeft me meer populariteit gegeven.  Waar ik van verbaasd blijf, is dat ik blijkbaar iets geraakt heb bij mensen.

Je krijgt inderdaad bijzonder weinig negatieve reacties.

Misschien omdat ik dat ook niet uitstraal?  Ik doe mijn ding.  Ik ben niet perfect, niemand is perfect.  Ik geloof in wat ik doe en ik doe het met zoveel enthousiasme en zoveel passie.  Mensen voelen dat.  En zeker in deze moeilijke periode voor de Michael Jackson-fans… Ze hebben misschien geen tweede Michael, maar ze kunnen hun triestig gevoel een beetje plaatsen dankzij wat ik doe en wat ik toon.  En daar voel ik me wel door vereerd.  Ik vind het zelf raar, maar sommigen komen me echt vertellen dat ik hen geraakt heb door mijn spirit.  Echt leuk!

Hoe heb je Michael Jackson eigenlijk leren kennen?

Oei, dat is een lang verhaal (lacht).  Het was in 1982, ik was 10 jaar oud.  Als verjaardagsgeschenk kreeg ik van mijn vader de maxisingle ‘Billie Jean’.  Zo ben ik eigenlijk verliefd geworden op het personage van Michael, op de muziek, op de clips.  Daarna volgde ‘Beat it’ en ‘Thriller’, dat was echt de Michael Jackson-mania.  Die tijd, dat waren echt dé jaren van Michael.  En ja, ik stond hem gewoon te imiteren in mijn kamer of wanneer er een feestje was.  Mijn vader had een restaurant en bij elk feestje, zeker als ‘Billie Jean’ te horen was, hoorde ik ‘Christophe, toon nog eens de moonwalk’ en dan ging ik altijd een showke geven.

Mensen entertainen heeft dus steeds in jou gezeten?

Verlegen ben ik nooit geweest.  Ik heb ook altijd iets met dansen gehad en dat is dankzij Michael ontwikkeld.  Sprakeloos was ik, toen ik de eerste clip van hem zag, met die verlichte tegels.  Billie Jean vind ik echt één van de beste nummers.  Hij heeft veel goede nummers natuurlijk, het is moeilijk om er een keuze in te maken, maar Billie Jean blijft voor mij echt speciaal en één van mijn favorieten.

Michael kwam uit een groot, maar helaas niet altijd warm, nest.  Had jij meer geluk?

Ja, absoluut!  Mijn ouders waren heel jong toen ik op aarde kwam (lacht).  Ik heb altijd heel veel liefde gekregen.  Ze zijn zelf wel vroeg gescheiden, ik was nog maar 2 jaar, maar ik heb zeker genoeg liefde gekend.  Ze lieten me vrij en stimuleerden me in wat ik wou doen.  ‘Zolang je gelukkig bent’, zeiden ze.  Ik heb geen strenge opvoeding gekregen, was al vroeg zelfstandig.  En dat doe ik ook met mijn eigen dochter.  Papa is er maar ze moet haar plan kunnen trekken.  Ik moest zelf ook op mijn 9^e alleen thuiskomen en huiswerk maken omdat mijn moeder later werkte.  Mensen vinden dat soms straf dat wij onze dochter af en toe alleen laten maar als je ze teveel beschermt, kunnen ze zelf niets.  Het leven geeft geen cadeaus, je moet vechten om iets te bereiken, je moet er voor gaan, je moet er voor werken.  En die filosofie probeer ik mijn dochter ook mee te geven.  Ik heb zelf ook lang gewerkt aan hetgeen ik nu heb bereikt. 

Heeft je dochter (9 jaar, nvdr) de dansmicrobe al te pakken?

(trots) Ja, nu wel!  Ik heb Joy niet gepusht.  Ik zie al een artistieke kant bij haar: ze schildert, ze tekent, ze speelt piano.  Ze heeft onlangs een professionele synthesizer gekregen en deze morgen was ze weeral aan het oefenen .  Het mocht wel wat zachter want ze was ook van die voorgeprogrammeerde liedjes aan het afspelen (lacht).  Maar ik was verbaasd, ik heb haar maar één keer de intro van Earth Song moeten voorspelen en ze kon het meteen.  Ik denk wel dat ze iets artistieks zal doen.  Misschien niet als hoofdberoep maar toch, zoals haar papa, ermee bezig zijn.  Ik zal haar niet pushen, ze moet doen wat ze graag doet.

Je hebt een  leuk Frans accentje.

(lacht) Mijn vader komt uit Frankrijk en mijn moeder is Belgisch, dus ik moest de twee talen kennen.  Ik heb een tijdje in Antwerpen gewoond en ben daar naar school geweest, zo heb ik mijn Nederlands goed kunnen leren.

Is het vreemd om, zeker sinds My Name is Michael, fans te hebben, handtekeningen uit te delen, en op de foto te gaan?

Ja...  Vreemd en niet vreemd, want ik wist het al een beetje.  Maar inderdaad, als je op televisie komt, vijf weken na elkaar, dan word je voor de mensen die dat programma volgen, een deel van de familie. Tenminste als je hun favoriet bent.  Ze zeggen ‘Het is zaterdag, we gaan Christophe zien op tv’, of Pistice, of wie dan ook, en op dat moment maak je deel uit van hun leven.  En dan win ik, zijn die mensen blij, willen ze mij in het echt zien, kopen kaartjes voor de show.  Zo worden ze fan.  En het gekke is dat er heel veel jongeren, kinderen van 10 jaar die Michael nooit gezien hebben, fan zijn.  De ouders springen weer 25 jaar terug en die hype die er nu is, brengt herinneringen voor hen naar boven en zo zit iedereen mee op de kar.  Maar het is dus inderdaad wel vreemd... je ziet wat voor een aantrekkingskracht televisie heeft, dat is ongelofelijk.

Toch blijf jij zo nuchter en bescheiden…

(lacht)  Dank u.

Dat is niet evident met je succes van tegenwoordig.

Nee, dat is niet evident, maar ik ben ook geen 20 jaar meer.  Ik ben volwassen… (lacht) … Nee, ik ben ouder, laten we het zo zeggen (lacht).  Je bekijkt het leven heel anders op deze leeftijd.  Was ik 20 jaar geweest… ik zou misschien wel een beetje gaan zweven.  Maar sowieso ligt dat niet in mijn natuur.  Ik blijf altijd met mijn beide voetjes op de grond, omdat ik ook heel goed omringd ben.  Het zijn rond mij nog steeds dezelfde personen die er 15 jaar geleden ook waren, toen ik nog niet zoveel fans had.

Je gezin moet ook kunnen aanvaarden dat je ineens liefdesbrieven krijgt.

(lacht).  Daar hebben ze geen problemen mee.  Dat blijven brieven van fans.  Je ziet daar natuurlijk vanalles tussen (lacht).  Liefdesbrieven, maar ook ontroerende brieven van mannen, vrouwen, alle leeftijden.  Laatst kreeg ik een brief van een vrouw van 78 jaar. (bedenkelijk) Het blijft wel vreemd dat mensen die nooit fan geweest zijn van Michael Jackson, nu wel fan zijn van mij.  Dat begrijp ik niet. 

Misschien omdat jij tastbaar bent, Michael niet.

Ik weet dat niet, ik heb daar geen antwoord op.  Ik snap het echt niet, ze zeggen ‘Michael moet ik niet hebben, maar jou wel’… (verontwaardigd) Ik DOE Michael, of ik probeer hem na te doen, dus wat is het verschil?

Probeer je dan niets van jezelf te leggen in je imitaties?

Sowieso kan ik niet 100% Michael zijn, iedereen is uniek.  Er zit onvermijdelijk iets van mezelf in. 

Op 25 juni zal Michael een jaar overleden zijn.  Ga je hem op een speciale manier herdenken?

Ja, ik zal op een podium staan.  Ik denk dat het de beste oplossing is voor mij.  Zo kan ik hem het beste eren.  Alleen zijn, neen...  Het zal een rare dag zijn, een trieste dag, maar ik wil niet down zijn.  Ook al zal ik mij innerlijk wel zo voelen. 

Heb je er behoefte aan om zijn graf te bezoeken?

Ja, dat zou ik ooit wel willen doen.  Nu is er gebrek aan tijd, we hebben hier een leven.  Maar het komt er zeker en vast van.

Je hebt Michael Jackson ooit ontmoet in New York. Je was daar op uitnodiging van de Amerikaanse fanclub.  Ik heb zoveel verschillende versies gelezen van wat jij toen tegen Michael hebt gezegd…

Ik stond eerst sprakeloos.  Maar als ik hem een hand gaf, zei ik ‘I love you, Michael, I love your music, I love what you’re doing’.  Dat zijn de drie echte zinnen (lacht).  En hij antwoordde: ‘Oh thank you, thank you’, met zijn klein stemmetje, ik kan het niet nadoen (lacht).  Dan zei hij nog ‘You must practice every day to be so good’… en het moment was voorbij! 

En dat moment koester je nog altijd?

Ja natuurlijk, ik stond voor mijn idool, waar ik al zolang naar opkeek, nooit gedacht dat ik hem zou ontmoeten.  Een half uur eerder stond ik nog 17 minuten show voor hem te geven.  Hij stond tekens te doen om te tonen dat hij het goed vond.

Heb je dat kunnen zien?

In het begin zag ik hem niet, ik was zo geconcentreerd. Op het einde zong ik een liedje a capella, ‘You were there’ dat hij voor Sammy Davis Jr. ooit heeft gezongen. Ik heb dat gezongen voor Michael, samen met het publiek.  Er waren 2500 fans aanwezig.  Ik had echt schrik want daar stond ik…  in Amerika… voor Michael… en een publiek dat elk woordje van elke tekst kende… Er mocht echt niets fout gaan!  Mijn vrouw stond backstage en zij heeft wel de reacties van Michael kunnen zien.  Hij vond het tof wat ik deed.  Ik werd zelf steeds minder nerveus en bij het laatste liedje heb ik echt blikken kunnen wisselen met Michael, dat was super.  En dan zei hij achteraf zo een mooie woorden… Ik kon sowieso al niet veel zeggen, maar daardoor was ik helemaal van de kaart (lacht).  Er kwamen weliswaar direct bodyguards die hem meenamen en en ik realiseerde mij dat ik een foto met hem was vergeten te vragen.  Ik ben nog achter hem gelopen, maar het was te laat.  Dus de foto heb ik niet.  Maar ik heb wel de allereerste handtekening die hij hier in België gaf.  (trots)  Toen hij de eerste keer met de Bad-tour kwam, heeft hij twee handtekeningen uitgedeeld aan het personeel van het hotel.  Michael had een hele verdieping afgehuurd voor hem en zijn crew, en puur toevallig kenden wij de hoofdpersoon die verantwoordelijk was voor zijn verdiep.  Zij heeft die handtekening gekregen, er is zelfs bewijs van, op televisie. Ik ben daar ongelofelijk blij mee, die handtekening gaat bij mij mee in de kist (lacht).

Ben je eigenlijk nog nerveus als je moet optreden?

Ja, altijd.  Ik heb een ritueel: ik moet met mijn dansers nog even samenzijn om ‘go for it’ te zeggen.  Ik kijk ook even naar boven toe, naar hem, en probeer de vibe te catchen.  Ik ben niet gelovig, maar weet je wat me al 3 keer is voorgevallen?  Het was grijs weer om op te treden, of regen, maar als ik ‘Gone too soon’ begon te zingen, verscheen de zon.  Het kan puur toeval zijn, maar ik vind het toch raar.  Soms is het ook niet gelukt, hoor, en bleef het gewoon regenen (lacht). 

Je geeft zelf ook al jaren dansles in Move te Aalst.  Doe je dat eigenlijk nog graag nu je zelf zoveel op een podium staat?

Dit jaar was erg moeilijk om voor de recital van de dansschool iets in elkaar te steken. Ik was zoveel afwezig en er zijn veel leerlingen bijgekomen.  Maar we hebben er toch iets leuks van gemaakt, vind ik!  Ik doe het zeker heel graag, anders zou ik er niet zoveel uren spenderen (lacht). 

Is dansles geven toch ook een passie?

Ja, je kan je kennis doorgeven aan anderen.  Dansen gaat ook over delen.  Echt dansen is voor een publiek of samen in een dansstudio.  Ik geef mijn leerlingen zoveel als ik hen kan geven.  En wat ik terugkrijg, is ongelofelijk.  Als ik het resultaat van mijn leerlingen zie, dan krijg ik echt goosebumps, dan ben ik enorm fier.  Zij zijn blij want ze kunnen iets tonen wat ze zelf hebben bereikt en ik ben superblij dat het gelukt is.  Dus zolang ik er plezier in heb, zal ik het zeker blijven doen. 

Je hebt problemen gehad met je stem.  Neem je teveel hooi op je vork?

Ik ben op zich geen zanger.  Ik was niet getraind, niet voorbereid op het aantal concerten dat we hebben gedaan.  Ik heb mijn stem overbelast.  Eigenlijk zou ik moeten zwijgen nu (lacht).  We moeten een techniek vinden opdat ik het niet erger maak tot aan mijn vakantie in juli.  Ik ga nu bij een zangcoach die mij technieken aanleert om mijn stem goed te gebruiken. 

Je hebt in het verleden een groepje gehad, MnC. Heb je niet de behoefte om terug iets van jezelf te proberen?  Michael achter je te laten?

Nee, ik ben toen ook Michael blijven imiteren, ik heb dat altijd gedaan.  Het zou mij meer pijn doen om te moeten stoppen met Michael dan dat ik mijn eigen ding niet meer zou kunnen doen.

Je zou van je huidige succes kunnen profiteren om als jezelf iets te doen?

We hebben aanbiedingen gekregen, maar voor mij is dat nu niet het moment.  Ofwel wordt het later, ofwel wordt het nooit. De dag dat ik met Michael moet stoppen, dat zal erg zijn…  Maar ik weet, er komt een dag dat ik niet meer uit mijn zetel zal kunnen…  Nu ja, Michael was op zijn 50^ste nog altijd top, dus ik heb nog 12 jaar tijd (lacht).

Fandag Christ’OF ‘In Loving Memory of MJ’, 2 juli 2010, Dance Center Move – Aalst.  Meer info op www.mjxof.com

Interview: Kim Wauters 

Vrijdag wordt een zwarte dag voor de fans van Michael Jackson.  Dan zal het exact een jaar geleden zijn dat de popster kwam te overlijden.  Wat nu juist de doodsoorzaak zou zijn, wie er schuldig is… Niemand heeft het juiste antwoord.  Wat er ook gebeurd is op het fatale ogenblik, het resultaat blijft gelijk… The King of Pop is niet meer. Maar dat hij nog verder leeft in de harten van zijn fans, zien we aan de herinneringen die ze ophalen, nu meer dan ooit.  Ze blijven ongelofelijk dankbaar voor wat Michael hen heeft gegeven: fantastische muziek. 

Die fantastische muziek en dankbaarheid, is wat My Name is Michael-winnaar Christophe Lequesne ook staande houdt.  Wanneer Michael overleden was, wilde hij zelfs stoppen met optreden.  Hij deed gelukkig door, op vraag van zijn fans.  Hij schreef zich in voor de VTM-zoektocht naar Vlaanderens beste Michael Jackson-imitator en ging terecht met goud naar huis.  Sindsdien stromen de optredens binnen, zowel in België als Nederland.  Fans van Michael vinden troost in Christ’OF, via hem leeft Michael toch een beetje verder.

Peter Van de Veire ontvangt Christ’OF nu vrijdagochtend in de MNM-studio.  Christ’OF is de hele ochtend te gast en zal uiteraard ook enkele nummers van Michael vertolken.

De Grote Peter Van de Veire Ochtendshow, van 6u tot 9u, op MNM.

Fans van My Name is Michael-winnaar Christ’OF moeten vrijdag 2 juli met rood in hun agenda kleuren.  Vanaf 19u30 gaat in Move Dance Center te Aalst zijn eerste officiële fandag door, ‘Night Special – In Loving Memory of MJ’.  Christ’OF heeft tal van verrassingen in petto om zijn fans een fantastische avond te bezorgen.  Hij geeft bovendien in absolute primeur een voorstelling van zijn nieuwe show.  Alleen dat al is de moeite waard om op 2 juli naar Aalst af te zakken, maar sowieso krijgen de fans nog veel meer…

Ook benieuwd wat Christ’OF allemaal uit zijn Michael Jackson-hoed zal toveren?  Koop dan je kaartje voor 15 EUR bij Move Dance Center, Wijngaardveld 6 te 9300 Aalst of bestel via email: info@move-dancecenter.com. 

Nog niet helemaal overtuigd?  Kijk even naar wat Christophe zelf heeft te vertellen…

http://www.youtube.com/watch?v=iTlgi36k6Hw

Meer info: www.mjxof.com

Tekst: Kim Wauters

De Ketnetband, Jelle Cleymans, springkastelen, ballonnen in alle vormen, … Alles was aanwezig om de kinderen op het Provinciaal Sport- en Recreatiedomein De Nekker in Mechelen een fijne namiddag te bezorgen!  En ook de mama’s en papa’s werden niet vergeten: er was drank, eten, Lasgo en Stan Van Samang.  Voor elk wat wils en dus trok ondergetekende met dochtertje zondag richting Lekker Nekkere…

Het namiddagje plezier zat in ieder geval uitstekend in elkaar: de organisatie van De Nekker in samenwerking met Fun-Events was dik geslaagd!  Zo stond de veiligheid van de kinderen zeker hoog aan geschreven.  En dat ze het fijn hadden, daar op het domein, zag je aan alle stralende gezichten, piepjonge en oudere kinderen… ze amuseerden zich uitstekend in het water, bij de optredens, op de speeltuigen, …

Mediawatchers was natuurlijk voornamelijk geïnteresseerd in het grote podium op de weide… Wie had Jelle Cleymans allemaal uitgenodigd om ons te vermaken?  Eerst kwam De Ketnetband de boel opvrolijken, dit tot groot jolijt van het aanwezige publiek.  De aflossing van de wacht gebeurde door een voetbaljongleur: hij goochelde met voetballen alsof het niets was…  Heel leuk om zien en het zette waarschijnlijk een heleboel jonge voetballertjes aan tot het leren van nieuwe kunstjes.

Dat op een gezinsdag als deze ook de papa’s mochten verwend worden, liet Lasgo duidelijk voelen.  Jelle straalde, schitterde en danste! 

De papa’s waren blij dus het was weer de beurt aan de kinderen om de dansschoentjes aan te trekken.  Melvin en Christian, bekend van De Dansbende van Ketnet, stonden levensecht op het podium om hen enkele danspasjes te demonstreren.  De jonge snaken in het publiek motiveerden hun wat verlegen ouders om ook mee te doen en zo slaagde De Dansbende er in om op korte tijd veel mensen een kleine choreografie aan te leren.  Erg leuk!

De kinderen en de papa’s hadden hun zin gekregen, nu diende er natuurlijk nog een fijn extraatje te zijn voor de mama’s.  Daar zorgde Stan Van Samang maar al te graag voor.  Hij kwam, zag en overwon… de regen!  Zijn optreden werd helaas verstoord door een immense plensbui maar dat kon een aantal fans echt niet deren.  Sommigen dienden te gaan schuilen of gingen liever naar huis, maar een groot deel van de mensen kwam wel terug om Stan verder aan het werk te zien.  Hij zorgde alsnog voor een mooie zonnige afsluiter van de dag!

Dat Sylver niet meer uit onze dancewereld weg te denken is, wordt duidelijk wanneer we het publiek op het Kidsfestival in Moen voor hen uit de bol zien gaan… 

Hoe voelt het om het publiek telkens weer zo enthousiast te zien?  Is dat al evident geworden ondertussen?

Wout: Evident…

Sylvie: Dat is altijd opnieuw een uitdaging, hoor, het is echt niet overal zo.  Soms moet je ze wat meer oppeppen.

Gebruiken jullie bepaalde trucjes om het publiek mee te krijgen? 

Wout: Nee, de muziek is de truc op zich.  In extreme noodgevallen wil ik wel eens een dansje doen in mijn onderbroek (lacht).  Maar dat is echt de laatste strohalm, het is gelukkig nog niet zo ver moeten komen (lacht).  Als het met de muziek niet lukt…  maar goed, tot nu toe lukte het altijd wel.

Sylvie: En toch hoop ik dat het eens gaat gebeuren dat hij een dansje in zijn onderbroek zal doen… (lacht).

Wout: Gelukkig was dat vandaag niet, want ik heb er geen aan (lacht).

Komt er nieuw materiaal aan voor deze zomer?

Wout: Ja, we hebben een nieuwe auto gekocht, dat is toch materiaal he? (lacht)  Nee, wij zijn nog volop ons jubileumjaar aan het vieren.  We hebben in het voorjaar ‘Decade’ uitgebracht, onze verzamelcd met alle singles van de afgelopen tien jaar.  En deze zomer komt ‘Turn The Tide’ terug uit.  Tien jaar later hebben we die single gewoon volledig terug opgenomen.  Aan de nieuwe cd beginnen we pas eind dit jaar.  Nu hebben we daar geen tijd voor: teveel optredens.

Hebben jullie soms niet de behoefte aan iets totaal anders dan dance?

Wout: Oei…

Sylvie: Ik amuseer mij met dit!  Af en toe doe ik eens een soloproject om..

Wout: … eens iets anders te doen he. 

Sylvie: Voilà.  En hij doet zijn dj-job.

Wout: Ik gaf en toe plaatjes draaien.

Maar dat is natuurlijk altijd in dezelfde stijl.

Wout: We doen graag dance, dus blijven we dat doen! (lacht)

Never change a winning team!

Interview: Kim Wauters
Foto: Sabrina Wille 

Ken je nog die grote hit ‘On and on’? Of ‘Welcom To My World’?  Zegt het je nog iets uit een ver verleden?  Het wordt heden: X-Session is terug!  Na hun gesmaakte optreden afgelopen zondag op het Kidsfestival in Moen, had ik een fijn gesprek met Gene en Gina.

Jullie zijn terug na tien jaar afwezigheid… Hoe voelt dat?

Gina: Goed!!  We amuseren ons.

Gene: Goh, ik ben toch een beetje stijfkes (lacht).

Hebben jullie veel moeten oefenen om de draad weer te kunnen opnemen?

Gina: De zang kwam vrij snel terug, hoor.  En de choreografie zat ook snel juist. 

Gene: Het is wel grappig: als je terug op dat podium staat, voel je jezelf ook terug tien jaar jonger.  Da’s echt maf dat wij op onze jonge leeftijd al aan een revival toe zijn (lacht). 

Vandaag waren er heel veel jonge mensen op jullie optreden.  Zij hebben jullie vroeger nooit gekend…

Gina: (lacht) Bizar he?

Is het de bedoeling om een nieuwe generatie aan te spreken?

Gina: Wij mogen misschien wel die bedoeling hebben, maar dat geeft niet de garantie dat de mensen dat ook gaan willen.  Wij hadden zelf totaal geen idee wie er enthousiast zou reageren.  Zou dat de oudere generatie zijn of toch de jongere?  Maar het is langs beide kanten geslaagd.

Gene: Ons doel was toch vooral om ons te amuseren.  Fans bleven vragen of we niet wilden terugkomen, en de vraag was zodanig groot dat we ze niet meer konden negeren.  We hadden er ook met de hele ploeg zin in.  Het grappige is dat als je ons, de… ik zal ze nu even ‘oudere generatie’ noemen…

Allez merci.

Gene: (lacht)  Ik reken mezelf er ook bij, hoor. 

Gina: De rijpere generatie?  Nee, dat klinkt ook zo raar!  (lacht)

Gene: Mensen van onze leeftijd die vroeger X-Session leuk vonden, vinden dat nu ook nog tof.  Maar de mensen die toen 15 jaar waren en nu 25 zijn, vinden het evenzeer oké.  We hebben echt een heel groot bereik.  Het eerste optreden dat we terug gedaan hebben, was in de Vooruit in Gent, op een studentenfeest.  We hadden een beetje schrik want die kenden ons toch niet… Maar ze hebben het kot afgebroken, ze hebben alles meegezongen.  En als je dan telt: als X-Session tien jaar geleden gestopt is, waren zij 13-14 jaar.  Echt tof!

De nummers die jullie brengen zijn van jaren geleden… De kans zit er in dat de mensen ze niet meer aanvaarden wegens ‘niet meer van deze tijd’.

Gina: Dat is waar.

Gene: Ja, maar anderzijds… Als je ziet wat er nu op nummer één staat in de hitlijsten, dat is pure jaren‘80.  Dus alles komt terug in muziek.  Muziek wordt een klein beetje heruitgevonden maar het is een bal die draait.

Gaan jullie nog nieuw materiaal maken?

Gina: Ja, dat is toch de bedoeling.

Gene: Wij hebben nu een nieuwe single opgenomen, ‘Automatic’.

Gina: Hoe, jij zegt dat al?

Gene: (lacht) Ja, ik zeg dat al.  Wij zijn nu aan het kijken om de videoclip op te nemen: we hebben een heel tof concept dat we zullen uitwerken.  En voor de zomer zou de single nog moeten uitkomen.

Blijven jullie de projecten doen waar jullie solo mee bezig waren?

Gina: Wij zijn vrije vogels (lacht) dus wij doen daar zeker mee voort.  We doen waar we zin in hebben, en dat lukt blijkbaar wel.

Gene: Het ene sluit het andere niet uit.  Aan X-Session hebben we momenteel toch een goeie fulltimejob: we zijn bezig achter de schermen, op het podium, in de studio.  Maar daarnaast ben ik ook nog altijd solomateriaal aan het schrijven in het Nederlands.  Gina heeft ook haar dingen waar ze mee bezig is.

Gina: De afwas, stofzuigen, … (lacht).

Wat vinden jullie kindjes hier eigenlijk van?  Zij hebben X-Session vroeger nooit gekend en zien mama en papa nu eens op deze manier.

Gina: Ja, dat is echt heel plezant!  Die maken dit allemaal nieuw mee en dat is wel grappig om zien. Mijn dochtertje was nu voor de eerste keer mee. 

Gene: Je voelt aan dat de kids direct reageren op de muziek, ook al kennen ze het niet.  En dat is eigenlijk onze bedoeling: mensen entertainen en fun uitstralen.

Wonderwel gelukt!  X-Session is duidelijk terug!

Interview: Kim Wauters
Foto: Sabrina Wille 

Van de regen in de drop, maar na regen komt zonneschijn, is zowat de leuze die werd gehanteerd op het Kidsfestival in Moen gisteren.  Het ene moment stralende zon, het andere moment gietende regen!  Maar het wisselvallige weer kon de pret niet drukken, het festival was op en top geslaagd! 

De aftrap werd door de Ketnetband gegeven in de grote tent, met als speciale gaste Laura Omloop.  De kindjes in het publiek waren in ieder geval al heel tevreden! 

Daarna konden de kinderen verder hun hartje ophalen in de kleine circustent van Circus Hoetchatcha.  ‘Papa Krzystov en zoonlief Ivànovitch’ toonden met veel enthousiasme hun acrobatenkunsten en lieten de kinderen schaterlachen. 

Veel tijd om van dit fijne circus te bekomen was er niet want X-Session stond klaar in de grote tent om het beste van zichzelf te geven.  Dat Gene en Gina hun pluimen nog niet verloren hadden, bewezen ze graag.  Gina verscheen in glitterbroek op het podium, alsof we weer 10 jaar terug werden gekatapulteerd in de tijd.  Dit gevoel werd versterkt wanneer de hits de revue passeerden: On & On, Boogieman, Welcome To My World, en noem maar op.  Het publiek kwam voorzichtig op gang, maar ging liedje per liedje meer uit de bol.  Tot X-Session uiteindelijk afscheid nam van een gillende publiek…

Maar dat gillende publiek kon in de kleine circustent alweer gaan genieten van een ander fijn optreden.  Dit keer van Stan Van Samang en kompaan Eric Melaerts.  Zij brachten een hele set met enkel stem en gitaar.  Misschien wat vreemd in een circustent?  Helemaal niet, het maakte het eens zo gezellig!  Ook Stan speelde zijn grootste hits als Scars, Poison, … maar wisselde deze af met andere nummers en onvoorstelbaar knappe covers van onder andere de Foo Fighters en Madonna.  Met als uitschieter het wondermooie No Surrender van Bruce Springsteen…  prachtig!

Van het intieme Stan-moment opnieuw naar het grote werk, en dit voor de hoofdact: Sylver!  Wout en Sylvie kregen de grote tent in no time op z’n kop.  Ook zij lieten de hits uit de luidsprekers knallen.  Turn The Tide, I Hate you now, Music, … Alles werd optimaal gesmaakt door het enthousiaste publiek.

Dat dit fijne festival in Moen een absolute topper was, staat buiten kijf.  Allemaal te danken aan de leuke artiesten, de puike organisatie en natuurlijk het fijne publiek!

Dat de Zaventemse school Zavo helemaal geen saai instituut is waar je enkel braaf de lessen moet volgen, werd gisteren wel duidelijk.  Er had Zavorock plaats en ter gelegenheid van het 15-jarig bestaan van de school werd oud-leerling Stan Van Samang opgeroepen om het festivalletje te komen opluisteren.

Het voorprogramma werd verzorgd door leerkrachten en leerlingen.  Het was heel fijn om te zien hoe iedereen aan hetzelfde zeil trok, alles baadde in een familiale en gezellige sfeer. 

Zowel jong als oud was natuurlijk benieuwd om ‘hun’ Stan Van Samang aan het werk te zien.  Stan gaf in Zaventem met zijn band de aftrap van een hele reeks zomerconcerten.  Er is wel wat veranderd tegenover vorige jaar: toetsenist BabL is er niet meer bij.  Stan doet het dus voortaan enkel met gitaren en een drum… Dat deze nieuwe sound even wennen is, is dan ook niet meer dan normaal, maar Stan blijft sowieso ijzersterk overeind. 

Hij wisselde de hits af met zijn minder bekende nummers, en verraste door een lied te brengen dat hij samen met Regi Penxten heeft geschreven.  Normaal zit er een stevige Regiaanse beat onder, maar met pure gitaren klonk het in ieder geval ook steengoed.  Hier gaan we deze zomer nog veel van horen!
Dat Stan zijn oude school stevig heeft laten rocken, is zeker: Zavorock 2010 = geslaagd met onderscheiding!

Wie Stan Van Samang graag eens op een originele locatie aan het werk wilde zien, diende gisteren naar Zandvliet te trekken.  Daar gaf Stan het beste van zichzelf in een heuse art-nouveauspiegeltent.  De tent werd door mobiel jeugdcentrum Magiq op poten gezet, in samenwerking met Cultuurcentrum De Schelde.  

Een originele en mooie locatie, dat wel, maar of ze zo geschikt was om een ‘Simply Live’-concert  van Stan Van Samang en Eric Melaerts in te laten doorgaan, blijft te betwijfelen.  Stan en Eric zijn brengen een uitsluitend akoestische set en zijn graag intiem met het publiek… De sterkte van dit concept gaat ietwat verloren wanneer mensen er doorheen zitten te praten of heen en weer gaan lopen.  En met de akoestiek en vorm van een spiegeltent wordt dit rap storend.  Maar dat neemt niet weg dat het een uiterst geslaagd optreden was en het publiek was dan ook erg tevreden!  Stan had zijn grootste hits als Scars, I didn’t know, Poison, … in een nieuw kleedje gestoken, en aangevuld met prachtige covers van De Eerste Sneeuw, Use Somebody, Fields of Gold en het adembenemende ‘No Surrender’. 

Stan verbaasde laatst vriend en vijand in de Lotto Arena met een uiterst breekbaar nummer dat hij schreef naar aanleiding van zijn 71° Noord - avontuur. Dat dit een ongelofelijke impact op hem heeft gehad, schreef hij neer in ‘Under My Skin’.   In de grote Lotto Arena beklijfde het iedereen maar ook gisteren klonk het zeer mooi. 

Als dit de voorbode vertegenwoordigt van nieuw werk, dan belooft zijn derde album een absoluut pareltje te worden!

Roel Vanderstukken stelde vorige week maandag in de Radio 2 – studio’s te Gent zijn tweede album ‘Leven in mijn leven’ voor aan het grote publiek.  Voor het optreden polste ik bij Roel naar de achterliggende gedachten bij de cd. 

Is er een rode draad doorheen het album?

Het is niet zo dat het album één verhaal vertelt.  Maar ik heb negen van de tien nummers zelf mee geschreven, dus dat maakt het direct wel heel persoonlijk.  Heel veel nummers gaan over de liefde omdat dat gewoon een dankbaar onderwerp is.  Maar ze gaan ook over het feit dat ik mij geweldig goed in mijn vel voel de laatste tijd.  ‘Hoop’ en ‘geluk’, dat is toch de rode draad.

Het vorige album gaf de indruk dat jouw vriendin de grootste inspiratiebron was. Is dat nu nog zo of grijp je meer terug naar het leven in zijn totaliteit?

Mh, dit album is misschien iets algemener en minder direct, maar mijn lief was nu een grotere inspiratiebron dan de vorige keer.  Op ‘De smaak van water’ waren er drie nummers waar ik zelf mee aan geschreven heb, dat is toch een verschil van 60%.  Je kan het vorige album daarom moeilijk heel autobiografisch noemen.  En als ik mij niet vergis, ging geen enkele van die drie nummers over mijn toenmalige vriendin.

Dat is gek, want het gaf nochtans de indruk… waarschijnlijk omdat er rond die periode veel aandacht werd besteed aan jullie relatie?

Ja, dat klopt. Je mag eigenlijk niet vergeten dat de vorige cd in een lange tijdsspanne bij elkaar is geschreven.

Er is inderdaad alweer snel een nieuw album.

Dat ligt vooral aan het feit dat ik al acht maanden thuis zit, zonder werk als acteur, waardoor ik echt heel veel tijd heb. Wat super is!  Nu, die tien nummers heb ik op drie maanden tijd bij elkaar geschreven.  We hebben er twee niet opgenomen, maar we waren heel blij met wat we hadden, we waren er klaar voor om ze op te nemen.  Ik ben heel blij met het resultaat, moet ik toegeven, ik vind dat we op alle vlakken een serieuze stap vooruit hebben gezet.

Je spreekt over ‘we’, dan heb je het vooral over je producer ‘Ronald Vanhuffel’.  Dat is niet de minste… vraag jij hem of biedt hij zichzelf aan om met jou te werken?

Nee, ik sta sowieso weigerachtig tegenover mensen die zichzelf aanbieden en gelukkig doet Ronald dat niet (lacht).  Ik heb Ronald gekozen omdat Ronald muziek geproduced heeft waar ik nogal zot van ben. Met name Blof, ik ben daar gigantische fan van.  En dan is het fantastisch om te ontdekken dat die man niet in het meest noordelijke punt van Nederland woont, maar wel hier in Gent (lacht).  Daardoor konden we ook al sneller gaan samen zitten om te bespreken hoe ik het graag had gehad.  Hij heeft wel meteen gezegd dat hij met mij geen Blof-plaat zou maken, maar wel op zoek zou gaan naar een eigen sound en stijl.  Ronald heeft heel deze plaat geproduced in co-productie met Tommy Vlaeminck, die ook alle nummers van gitaren heeft voorzien.  Dat is een jonge, geweldige getalenteerde man.  Op die manier kom je samen tot een sound.  Dat is wel belangrijk, want ik ben geen echte muzikant.  Ik kan dus alleen maar uitleggen aan de muzikanten hoe ik het voel en hoor.  Dan is het leuk dat je iemand in co-productie hebt die effectief alle gitaarpartijen speelt en die ook arrangeert van tevoren.  Die samenwerking ging echt goed, het was heel plezant.

Je zegt dat je zelf schrijft, maar als je geen muzikant bent, hoe doe je dat dan?

Ik kan wel een beetje gitaar spelen, maar niet om te zeggen dat ik dat live zou doen.  Wat ik wel heb als ik aan het schrijven ben – en nu zat dit in een periode dat dat gelukkig allemaal samen kon - , dan ben ik ook met niets anders bezig en vliegen er melodietjes door mijn hoofd.  Ik zing ze rap op mijn gsm in, of in de auto op een dictafoontje, want dat heb ik wel altijd bij.  Meestal kom ik met een refrein af, of met een stroofje, dan ga ik naar mijn cowriters, en zo ontstaat een nummer.  De cowriters zijn ongeveer dezelfde gebleven als vorige keer, alleen Piet Van den Heuvel en Steven Kolacny zijn er bij gekomen.  Het zijn allemaal mensen waar het ongelofelijk goed mee klikt.  Dat kan ook totaal mislukken maar dat is niet het geval.  Koen Buyse is blijven schrijven, dat zijn echt pareltjes geworden.  Jan Willem Roy, mijn Hollandse kameraad, is een fantastische man.  Dat werkt.  Ik moet maar met drie zinnen en een melodie op de proppen komen en daar ontstaat op twee uur tijd een nummer uit. 

Welk liedje springt er voor jezelf uit?

Oei, dat is een moeilijke vraag.  Ik ga ‘eruit springen’ anders interpreteren dan dat jij de vraag, denk ik, bedoelt, als ik mag (lacht).  In die zin dat ik kies voor ‘Kruisvaart’ omdat het een beetje de vreemde eend in de bijt lijkt.  Het is een bluesachtig, funkachtig nummer, wat je niet meteen in het Nederlands verwacht. 

Maar van jou wordt dat toch wel verwacht…

Ja, dat klopt, dat is zeker mijn ding.  Ik zou heel graag gewoon blues maken, alleen is dat commercieel niet echt verantwoord (lacht).  Maar wat niet is, kan nog komen, zeg nooit nooit.

Wat is jouw droomconcept qua optreden?  Iets als Werchter?

Werchter spreekt mij niet zo aan.  Dat is leuk om naartoe te gaan en pintjes te drinken.  En dat zal zeker een ongelofelijke kick geven als je daar staat.  Ik kan dat zelfs nu al beamen: wij stonden twee jaar geleden op VTM Live, daar stond ook 30 000 man… Dat pakt wel even op je adem (lacht).  Maar dat zijn niet de meest gezellige optredens.  Een clubtour door de toffe zalen van België, zoals de Vooruit, de AB, de Arenbergschouwburg zou ik echt heel graag doen.  Maar nu nog niet, ook niet binnen twee jaar… Binnen vijf of zes jaar misschien, als de derde plaat er is gekomen.

Ga je met dit tweede album specifiek toeren?

(zucht) Tja, het is crisis in België.  We zijn met zes muzikanten.  Als ik ‘live on tape’ zou doen, zou ik al een rijke mens geweest zijn ondertussen, maar ik weiger dat te doen.  Als je met zes op een podium staat, betekent dat dat je een ploeg meeneemt van ongeveer twaalf mensen die alles proberen in orde te krijgen.  Dat kost hopen geld.  Ik denk dat we deze plaat eerst gaan laten doordringen tot de mensen.  Radio 2 steunt ons enorm, dus we gaan airplay krijgen.  En ik hoop dat we dan tegen het voorjaar wel eens naar culturele centra kunnen gaan.  Maar de zomer ziet er pover uit… Gelukkig heb ik muzikanten die heel gemotiveerd zijn en er nog steeds in blijven geloven.

Ooit zei je eens dat het op acteergebied een beetje genoeg was, dat je eigenlijk liever achter de schermen zou werken.  Geldt dat voor muziek ook?

Ik heb dat natuurlijk gezegd op een moment dat het gigantisch druk was.  Ik meen dat ook nog wel voor een stuk, alleen denk ik dat ik het nooit echt zou kunnen missen.  Ik blijf wel erg geïnteresseerd in wat er gebeurt achter de schermen.  Met muziek is dat ook zo, in die zin dat ik gewoon heel graag teksten schrijf.  Het voorbereidende werk is superleuk.  In de studio zitten, is superleuk.  Gaan spelen, is ook superleuk… Alleen moet je jezelf als artiest wat zekerheid geven en moet je ook voor andere mensen dingen gaan schrijven.  Ja… de kant van het regisseren eens gaan opzoeken… Maar daar is allemaal nog veel tijd voor.  Ik ben voor het eerst in elf jaar mezelf in de media.  Acht maanden aan een stuk thuis, wat schrikken is als je altijd veel te veel werk hebt gehad.  Maar dat gaf me tijd om na te denken, dat gaf me tijd om deze cd te maken.  En als dat mekaar zo kan blijven afwisselen, dan mag dat nog een tijdje duren.

In ‘David’ speel je als rij-examinator eens een andere rol dan we van jou gewend zijn.  Het was verfrissend om jou zo eens te zien.  Moet jij veel audities doen?

Voor zo een dingen natuurlijk niet.  Dat zijn gastrollen, ik zit bijvoorbeeld binnenkort ook in Zone Stad.  Ze bellen je op en dat is te nemen of te laten.  Maar voor nieuwe projecten, een nieuwe vaste rol moet je sowieso auditie doen. Ik denk niet dat er in België veel mensen zijn die dat niet moeten doen.

Zit je daar zelf op te jagen?

Nee.  Ik ga niet graag leuren bij de mensen.  Ik doe dat echt niet graag.  Premières afschuimen om aan iedereen zijn mouw te gaan trekken, nee…  En als het ooit stopt…

… is er nog tijd om dat te doen?

(lacht) Nee, dan ga ik dat nog niet doen, denk ik.  Ik heb er geen zin in.  Mensen hebben mij wel gezien en als ze mij niet willen bellen voor een auditie, zullen ze daar wel een reden voor hebben.  Ik ga mezelf niet opdringen.

Nog even over de cd… Hij zit net als het vorige album opnieuw bij Flair. Is dat een bewuste keuze om direct een bepaald publiek aan te spreken, zijnde enkel vrouwen?

Neen.  De eerste keer wel.  Nu is dat een bewuste keuze omdat we die kans krijgen.  Als een boekje uw plaat betaalt, is het al snel een keuze…

Maar de echtgenoten van de vrouwen zullen de cd nu niet willen opleggen wegens het vooroordeel ‘te vrouwelijk’.

Dan zullen die mannen eens naar de radio moeten luisteren (lacht).

Naar Radio 2…

Ah, maar daar kies ik zelf niet voor!  Het is gewoon verschrikkelijk dat de radiostations blijkbaar anti Nederlandstalige muziek zijn.  Of het moet Clouseau zijn, of Andes misschien… Nu goed, mij niet gelaten, Radio 2 covert wel 28% van het luisterpubliek in Vlaanderen… dan wil ik gerust bij Radio 2 tekenen, geen probleem.

Ik heb zelf een dochter van anderhalf jaar, misschien was ik daardoor bevooroordeeld, maar bij ‘Leven in mijn leven’ dacht ik meteen aan kindjes… Zijn er kindjes welkom bij jou?

Ze mogen komen, maar ze mogen al lang komen.  Alleen heb ik nu pas de vrouw van mijn leven gevonden.  En gelukkig wil zij ook kindjes, dus kindjes zullen er zeker komen. Op het juiste moment en als we er alle twee… goh, tijd voor hebben? (lacht)

Maar nu nog even tijd maken om te genieten van dit album! 

Maandagavond verscheen een aantal BV’s in de Radio 2 – studio’s van Gent, op uitnodiging van Roel Vanderstukken.  Roel stelde er zijn album ‘Leven in mijn leven’ voor. 

Na de showcase was er tijd om ‘een pint te pakken’, zoals Roel het zo fijn kon zeggen.  Noa Neal genoot liever van een glaasje champagne, terwijl Stan Van Samang voor rode wijn ging.  Voor elk wat wils, en vooral tijd om gezellig na te praten over het album van Roel.

Noa Neal

Onze Belgische K3-finaliste was alvast onder de indruk.

‘Ook al breng ik zelf Engelstalige pop/dance, toch kan ik Roel zijn muziek zeker appreciëren.  We zitten samen bij het zelfde management, Live Entertainment, en zo heb ik hem eigenlijk leren kennen.  Ik vind het schitterend dat hij iets totaal anders doet dan wat ik zelf doe, maar dat ik er toch zo van geniet hoe hij er in opgaat.  En dat hij zelf mee aan de nummers schrijft: chapeau!’

Stan Van Samang

Dat Stan Van Samang met veel plezier de cd van zijn goeie vriend boven de doopvont kwam houden, zal voor weinigen een verrassing wezen.

‘Ik moet toegeven dat het voor mij niet de eerste keer was dat ik sommige dingen hoorde.  Dat is inderdaad een beetje unfair maar zo gaat dat in de vriendjespolitiek (lacht).  Ondanks dat gegeven, heb ik mij toch een paar keer bij de strot gegrepen gevoeld.  Ik ben heel blij dat ik Roel nog eens een uur aan een stuk zich heb zien amuseren op dat podium.’ 
Of Roel ook raad krijgt van Stan, vrienden ondereen?  ‘Goh, wie ben ik om Roel raad te geven… Kritiek geven, dat doe ik (lacht).  Als ik iets niet goed vind, ga ik er niet om liegen.  Dan zeg ik mijn mening en luister naar zijn argumenten waarom hij het toch zo doet… En voila (lacht).  Pas op, hij luistert wel naar wat ik zeg, maar of hij daar iets mee doet, dat weet ik niet.  Dat hoeft ook niet.  Omgekeerd verwacht ik trouwens ook dat hij zegt waar de dingen op staan.  We hebben nu samen iets gemaakt en dan is dat belangrijk om te weten dat een ‘ja’ een ‘ja’ is…’

Over dit gezamenlijk project beloofde Stan weldra nog meer te vertellen…  Maar daar lees je dan wel alles over op deze site.

Isabelle A

Een opvallend lied op de nieuwe cd is het duet met Isabelle A, ‘Dagen van ons leven’.  Roel en Isabelle klinken wonderwel goed tesamen. 

Hoe kwam Roel bij Isabelle terecht?  ‘Ik ken de producer, Ronald Vanhuffel, al heel lang.  En Roel wilde al een tijdje eens iets met mij doen.  Sowieso is het een heel mooi nummer en de samenwerking was ook erg prettig, er was heel veel sfeer.’

Anthony Arandia

Sterren op de dansvloer-collega Anthony Arandia had tot voor vanavond nog niet veel van Roel gehoord.  ‘Bij Sterren op de dansvloer’ heb ik hem eens horen zingen en dat vond ik heel goed.  Wat hij vanavond zong kende ik niet.  Maar ik vond het wel zeer goed, ik kan het zeer goed appreciëren.  We hebben bij ‘Sterren’ een band gesmeed, elkaar dan nog af en toe tegengekomen op feestjes en ik vind het een heel toffe gast.  Daarom ben ik ook hier.’  Of het echt Anthony’s genre is, is nog iets anders.  ‘Ik hou er wel van, maar of ik het zelf uit de rekken zou halen als ik Roel niet kende, weet ik niet.  Ik heb een beetje moeite met ‘het Vlaamse’, dat is niet echt mijn ding, maar ik heb hier vanavond wel een aantal goeie dingen gehoord, absoluut’.

Ook Tatyana Storm, Koen Buyse, Hanne Troonbeeckx en Flikkencollega Ludo Hellinx kwamen Roel persoonlijk feliciteren met zijn nieuwe kindje.  Zo werd de avond een gezellig onderonsje...  Een mooier doopfeest had Roel zich voor zijn album niet kunnen wensen!

Er is nieuw leven in het leven van zanger/acteur Roel Vanderstukken.  Nee, zijn verloofde Anne-Sophie Balsing is niet zwanger.  Wel is Roel papa geworden van een gloednieuwe cd ‘Leven in mijn leven’.  Ze staat boordevol eigen geschreven nummers.  Roel zat dan ook acht maanden werkloos thuis… maar dat gaf hem alle tijd om deze prachtige cd in elkaar te boksen. 

Een specifieke rode draad is er niet doorheen het album, maar de meeste nummers hebben wel de liefde als inspiratiebron.  En dat kan ook moeilijk anders: hij vroeg zijn vriendin ten huwelijk en zij zei volmondig ‘ja’!

Roel stelde zijn album graag live voor aan de pers en aan vrienden als Stan Van Samang, Anthony Arandia, Noa Neal, Tatyana Storm en Koen Buyse.  Ook een aantal fans konden hun idool op deze uniek avond aan het werk zien. 

De Radio 2 – studio’s in Gent daverden op hun grondvesten wanneer Roel met ‘Prettig gestoord’ van wal stak.  Het ritme zat er meteen in, de sfeer was gezet.  Op hetzelfde elan ging hij voort met ‘Neem ze mee’, een nummer dat Roel schreef met Jan Willem Roy.  Een meezinger, ongetwijfeld!  ‘Kortste dag’ is een cover van diezelfde Jan Willem Roy en werd deze zomer al herhaaldelijk live gespeeld door Roel met zijn band.  Dan werd het tijd voor een intiem moment… ‘13’ is een lied met een reden: het gaat over het gevoel vooraleer iemand ten huwelijk te vragen.  Ondertussen een beetje achterhaald want Roel gaat dus trouwen!  De hoofdrolspeelster van het lied zat dan ook glunderend op de eerste rij haar grote liefde toe te juichen.  Stapelverliefd, dat zie je zo! 

De titeltrack ‘Leven in mijn leven’ was de verrassing van de avond: het werd een fijn duet met Isabelle A! Twee stemmen die wonderwel samensmolten in een mooi lied. 

‘Even zwaaien’, een ode aan Yasmine, Felice, Michael Jackson en alle mensen die het huidige leven niet meer leven.  Gevoelig. 

Op aanvraag van Radio 2 bracht Roel ook twee nummers, ‘Zoek niet langer’ en ‘Open en bloot’, uit zijn vorige cd,.  Ze blijven sterk!

‘Nooit zo vrij’ haalde als laatste het album maar is het waard om er op te staan. 

‘Dit is’, geschreven met Koen Buyse, klinkt stevig, klinkt goed!

‘Dagen van ons leven’ werd de afsluiter van de showcase… eentje om te onthouden! 

Als verrassing ontving Roel ook nog een gouden plaat voor 10 000 verkochte exemplaren van ‘De smaak van water’.  Chique!

‘Leven in mijn leven’, het tweede album van Roel Vanderstukken, vanaf vandaag bij weekblad Flair voor maar € 7,90.