Afgelopen vrijdag ging ’25 jaar The Groovies’ in première in CC De Werf in Aalst.  The Groovies namen ons mee op een reis door het verleden, het heden en de toekomst. 
Het was een reis waar je van de ene verbazing in de andere viel.  We zagen topdansers, topchoreografieën, en prachtige kostuums bij elk lied.  The Groovies hebben de kracht dat zij met hun dans een verhaal kunnen vertellen waar je zo in wordt meegevoerd. 
Het ontbrak de show niet aan visual effects, wat een heel fijne extra is.  Een spin die reuzegroot op je afkomt, is daar een mooi voorbeeld van.
The Groovies die terug naar het verleden gingen werden in sommige liedjes versterkt met Groovies van vroeger.  Heel leuk om hen nog eens op een podium te zien.
Wanneer mensen na de pauze terug in de zaal sijpelden, werden we verwelkomd met pianomuziek die uiteindelijk naadloos overging in het begin van het echte tweede deel.  Het dansende liefdesspel tijdens tussen Michel Froget en Els Smekens was tijdens ‘I’ll Be Waiting’ ontroerend mooi. 
Een gekende sterkte van The Groovies is hun bewerking van Moulin Rouge, Broadway, Cotton Club en musicals.  We werden meegesleept in een heel andere wereld.  Absolute top!
Ja, er zaten ook schoonheidsfoutjes in de show.  Zij weten het, wij weten het, maar niemand maalt er om.  Als je zo een prachtig totaalspektakel neerzet, doet dat er niet toe. 

Talent
Dat The Groovies in de eerste plaats om een team gaat, stuk voor stuk topdansers en danseressen, die allemaal samen, als één groep hebben gewerkt om dit te realiseren, staat buiten kijf.  Maar toch kaarten we graag even aan dat naast Michel Froget en So You Think You Can Dance-winnares Els Smekens, er zeker nieuw toptalent staat te trappelen.  Iemand als Jeroen Geeraerts die zich elke seconde van de show geeft en elke beweging tot in de puntjes afwerkt, moeten we toch in het oog houden.  En als Aline Wouters, die in het huidig seizoen van So You Think You Can Dance een ticket naar Bootcamp kreeg, de live shows tot onze grote verbazing niet zou halen, dan weten we dat het alleszins niet aan haar kennis van het dansen of enthousiasme zal liggen.

Christ'OF
Het publiek gaf The Groovies na afloop een staande ovatie.  Een opmerkelijke gast in dat publiek was Christophe Lequesne.  Hij hoorde eigenlijk op het podium te staan om met zijn collega’s te dansen.  Maar de Michael Jackson Impersonator rukte vorige week zijn achillespees af tijdens de première van zijn show ‘My Vision’.  Christophe werd dinsdag geopereerd en er wacht hem maanden revalidatie.  De shows van ‘My Vision’ zijn ondertussen verplaatst naar half juni.

Wie meer info wil over The Groovies kan terecht op www.move4events.com.

 Tekst: Kim Wauters

Dat we De Romeo’s niet meteen aan veldrijden koppelen, is logisch.  De Romeo’s zijn steeds gehuld in mooie pakken, hebben hun haren netjes gekamd en zien er op hun best uit om de vrouwen te bekoren… Veldrijders kunnen helaas niet anders dan zich besmeuren met modder, een helm op hun hoofd voor de veiligheid en zweten maar… Dat zweten, hebben ze dan wel weer gemeen met De Romeo’s en volgens Chris Van Tongelen is optreden vergelijkbaar met sport.  Ik vraag de mannen, na hun optreden op de cyclocross in Erpe-Mere, om meer uitleg…

 Hier zien we topsporters aan het werk, hoe is het gesteld met jullie sportieve prestaties?
Chris: Wij hebben ooit eens in Nederland bij zo een Superprestigecross een toer gedaan… En chapeau voor die mannen want met mijn conditie was het dus heel slecht gesteld, laat dat duidelijk zijn.
Gunther: We hebben hem moeten reanimeren.
Chris: Bijna ja (lacht).

Doen jullie aan sport?
Davy: Ja, hoor, ik speel voetbal.  Elke week.
Chris: Heb jij al koeien in de wei zien fitnessen?  Nee he!  Dat is tegen de natuur… (lacht)  Maar ik ski wel in de winter.

Een heel jaar niets doen en dan onvoorbereid gaan skiën?
Chris: Weet je wel wat optreden met De Romeo’s is?  Sport!  Of misschien is dat toch een beetje anders... (lacht)
Gunther: Ik speel tennis...  Geregeld… Om niet te zeggen, elke dag (lacht).

Trekt cyclocross jullie aan?  Volgen jullie het een beetje?
In koor: Absoluut! 
Chris: Ik vind de sfeer rond het terrein geweldig.
Davy: De mensen komen ook meer voor het feest dat erbij hoort, dan voor de cross zelf.  Er komen duizenden mensen op af, ze gaan volledig uit de bol, blijven hangen tot ’s morgens vroeg.
Chris: Bij mij is dat pure nostalgie: ik ging als kindje met mijn papa altijd naar de cyclocross kijken.  Niet dat ik er uit mijn eigen nu naartoe ga, maar af en toe mogen wij eens optreden op een cyclocross en dat is altijd ongelofelijk plezant, het doet mij aan mijn jeugd denken.

Het is een gevaarlijke vraag, maar wie is jullie favoriet in het veldrijden?
Chris: Sven Nys!
Davy: Ja, Sven Nys.
Gunther: Roland Liboton. 
Chris: Die doet wel al 20 jaar niks meer he.
Gunther: Dat maakt toch niet uit, dat is mijn favoriet.  Ik heb hem daarstraks nog gezien, hij loopt hier ook rond.
Chris: Toen er van Sven Nys nog gaan sprake was, was hij natuurlijk wel absolute top.
Gunther: Dat is de beste veldrijder aller tijden.
Chris: De Eddy Merckx van het veldrijden, zeg maar.

Wie weet komen jullie De Romeo’s dus wel ’s tegen op één of andere cyclocross ergens te lande.

 Interview: Kim Wauters

Sinds Christophe Lequesne in 2010 de terechte winnaar van My Name Is Michael werd, geraakte zijn carrière als Michael Jackson Impersonator in een stroomversnelling.  Christ’OF werkte in opdracht van de programmamakers 17 wervelende ‘Tribute to The King’- concerten af en trad daardoor op voor bijna 50 000 toeschouwers. 
Anderhalf jaar later is de hype voorbij, maar Christ’OF staat er nog steeds.  Hij bokste, samen met topchoreograaf Michel Froget, een eigen show in elkaar met zijn visie op de liedjes van Michael.  Bijgestaan door een live band, onder leiding van Gert Meert, en een aantal professionele dansers, neemt Christ’OF je mee in een spektakel van muziek, licht en special effects. 
De energie straalt van het podium.  Christ’OF is duidelijk uit de schaduw getreden van zijn overwinning bij My Name Is Michael.  Christ’OF is nu zichzelf, die in de huid van Michael Jackson kruipt.  En net die dunne lijn tussen Christ’OF en Michael is zalig voelbaar gedurende de hele show.  Net wanneer we denken ‘Michael Jackson is alive’, wordt Christ’OF weer Christophe, met zijn verhaal en zijn gevoelens, en zijn versie van een liedje van Michael. 
Daarom is deze show ook aantrekkelijk voor iedereen: niet alleen Michael Jackson-fans kunnen hun hartje ophalen, maar ook liefhebbers van de sfeer van een theater, of show, komen aan hun trekken door het spektakel op zich, de dans, de dynamiek en de gevoeligheid.
Christ’OF eindigt met een zelfgemaakte song, uit de voetsporen van Michael gestapt, maar wel met zijn gevoel er in.
Het is verrassend om Christ’OF op deze manier aan het werk te zien dus wie graag nog in het publiek van My Vision wilt zitten, kan dit weekend terecht in CC De Werf in Aalst.  Latere data kan je altijd vinden op www.move4events.com.

 Meer info omtrent tickets voor 16-17-18 september 2011: www.ccdewerf.be

 Tekst: Kim Wauters

Met ’25 jaar Groovies’ lanceren ze nu een nieuwe theatershow, die vrijdag 23 september 2011 in première gaat.  In hun thuishaven Aalst zullen zij het verleden, het heden en de toekomst van The Groovies voor u illustreren.  Dat weekend wordt trouwens het laatste weekend dat we Patrick De Coninck aan het werk zullen zien op het podium, want dan neemt hij afscheid en geeft de dansfakkel over aan Michel Froget.  Voortaan zal Michel definitief de artistieke leiding nemen. 

Wie wil, kan ook in Cultureel Centrum De Werf een kijkje gaan nemen naar een tentoonstelling gewijd aan 25 jaar The Groovies.  Het is een dynamische voorstelling van enkele hoogtepunten en blikvangers van de voorbije jaren.

En het is nog niet gedaan met de strelingen voor het oog… Het weekend voordien, op 16-17-18 september zal Christ’OF, onze alom bekende Michael Jackson impersonator, aantreden met een gloednieuwe show in CC De Werf.  In ‘My Vision’ geeft Christ’OF zijn kijk op de nummers van de King Of Pop.  Aan de grote klassiekers wordt niet geraakt, maar sommige liedjes steekt hij in een verfrissend kleedje.  Christ’OF wordt Michael en blijft toch zichzelf.  Laat u verrassen…!

 Meer info: www.move4events.com en tickets via www.ccdewerf.be
‘My Vision’ by Christ’OF op 16-17-18 september 2011.
’25 jaar The Groovies’ op 23-24-25 september 2011.

Stan Van Samang viert dit jaar zijn 5-jarig bestaan als zanger: het dateert al van 2006 dat hij goud behaalde bij Steracteur Sterartiest.  En dat hij na 5 jaar nog steeds hot is, mag duidelijk wezen…

Al drie cd’s op je palmares… Vind je jezelf steeds evolueren?

‘Ja.  Voor mij is een plaat maken net als een foto nemen: het is een momentopname.  Moest ik nu aan een vierde plaat beginnen, zal die waarschijnlijk ook helemaal anders klinken omdat ik nu met andere dingen in mijn hoofd zit.’ 

Je spreekt hypothetisch over een vierde plaat.  Je bent er nog niet mee bezig?

‘Jawel, maar in mijn hoofd.  Ik zit nooit stil.  Ik speel ook graag gitaar, dus ik ben wel wat dingen aan het bricoleren.  Maar ik heb nog niet echt een datum dat het zou moeten klaar zijn.’

De platenmaatschappij jaagt jou niet op?

‘Nee, in maart is net nog mijn derde album uitgekomen, zodus…’

Het zou natuurlijk kunnen dat je een x aantal platen moet maken binnen 5 jaar?

‘Die heb ik gemaakt, dat zit oke.  Dat ik nu volledige vrijheid krijg, is veel gezegd, want ik denk dat er wel iemand aan mijn deur zal kloppen als ik binnen zes jaar geen nieuwe plaat heb gemaakt.  En eigenlijk misschien al binnen twee jaar (lacht).  Maar bon, er is dus niet echt een datum gepind.’

Je bent nu ook volop bezig met de opnames van Vermist, tussendoor moet je optreden… Niet te veel hooi op je vork aan het nemen?

‘Oei, zie ik er moe uit? (lacht)  Het is druk maar daar ben ik blij om.  Ik kan goed om met die drukte.   Ik ben blij dat ik Vermist kan doen omdat het iets is waar ik lang naar uitgekeken heb.  Ik heb lang gehoopt dat er een seizoen 3 kwam, en volgend jaar nemen we seizoen 4 op.  Het is een luxe dat je als acteur een jaar op voorhand weet dat je volgend jaar ook mag draaien.  En Vermist is dan nog een steengoede reeks waar ik ontzettend trots op ben, nog altijd.  Het is een eer dat ik er aan mag meewerken.’

Dit jaar vier je…

(onderbreekt) ‘Ja mezelf vieren, zeg, is dat eigenlijk niet wat gênant?’ (lacht)  Oei sorry, je hebt ongetwijfeld een vraag klaar…’ (lacht)

Uiteraard (lacht).  Je viert dit jaar 5 jaar Stan Van Samang.  Is er veel veranderd tegenover 5 jaar geleden? 

‘Ik doe nog altijd hetzelfde als wat ik zelfs 10 jaar geleden deed.  Alleen is dat nu een klein beetje anders.’

Op zich is er toch veel veranderd…

‘Maar ik voel dat niet altijd als ‘anders’ aan.   Er is veel gebeurd, dat wel.’

Nu moet je cd’s maken,  je moet veel meer optreden, je bent veel minder thuis, je wordt herkend, …

‘Maar dat is niet ‘moeten’, dat is ‘mogen’, dus dat is een totaal andere beleving.   Het zijn allemaal cadeaus die ik krijg.  Mogen optreden, mogen een plaat maken, mogen Vermist draaien.  En zoveel is er an sich niet veranderd.  Het gegeven is niet veranderd.  Akkoord, 7 jaar geleden was mijn beroep acteur en mijn hobby zanger, nu is dat anders.  Maar ik geniet er nu even hard van als ik toen deed, alleen is het op een andere schaal.  Maar ik denk niet dat ik daar zelf in veranderd ben.  Je leert natuurlijk veel dingen, door live te spelen, platen gemaakt te hebben, je leert daarvan en je doet daar mee verder.’

Het zijn er niet zoveel gegeven die nog 40 jaar op de planken kunnen staan… Jij noemt het jouw ‘ambitieus meerjarenplan’, maar stel dat het toch misloopt?  Zou je dingen gaan doen die je liever niet doet?  Ik zeg maar iets ‘spelen in Familie’, gesteld dat je dat niet graag zou doen?

‘Zeg nooit nooit.  Dan zou ik nooit aan Wittekerke begonnen zijn, moest ik op zo een dingen neerkijken. Het is trouwens compleet onterecht dat er op wordt neergekeken.  Het is dezelfde stiel: acteur zijn, is acteur zijn.’

Dus ze mogen jou bellen voor Familie?

‘Ja, maar ik zal zeggen dat ik geen tijd heb want ik ben Vermist aan het maken (lacht).  Ze mogen mij bellen voor eender wat en als het voor vijf afleveringen is, is dat goed, maar langer kan ik mij niet vrijmaken.  Ik kan ook geen oordeel vellen over Familie of Thuis want ik ken het niet, ik volg het niet.’

Een afsluitertje…

‘Nu al, allez?’ (lacht)

Heb je tijd voor vakantie?

‘Neen!  (lacht)  Goh ja… ik heb vier dagen in augustus.’

Je partner geeft les, dus zij is vooral thuis in de vakantie… net jouw drukste periode van het jaar.

‘Of zij is vooral op vakantie in de vakantie (lacht).’

Is het niet jammer dat jullie niet samen op reis kunnen in de zomer?

‘Dan gaan we wel in de winter, hoor.  Het is zo dat ik in de zomer liefst elke dag werk heb.  En ik kan niet alles willen.  Ik kan niet op congé gaan en werken tegelijk.  Ik vind het jammer… maar ergens ook niet, want ik ben blij dat ik mag gaan optreden.’ 

Geniet nog van de zomer dan!

Interview: Kim Wauters
Foto: Sabrina Wille 

Udo: ‘Ik zie mijn fans graag!’

Udo staat niet stil, zoveel is zeker.  Een volle zomeragenda, met in juli onder andere het naprogramma van Vlaanderen Muziekland. Wanneer de opnames van het muziekprogramma op Eén erop zaten, gaf Udo de toeschouwers nog een fijn dessertje.

Was het een ondankbare job om afsluiter te zijn?
‘Nee, want de mensen bleven staan.  Op papier klinkt een naprogramma misschien ondankbaar maar ik vond het heel dankbaar.  Maar eigenlijk maakt het niet uit wat je doet, of je nu een naprogramma doet van Vlaanderen Muziekland, of optreden in Zichem-Zussen-Bolder, je moet altijd van nul beginnen.  Je moet mensen entertainen, nummers brengen die de mensen kennen, waar ze kunnen op mee bewegen, mee dansen of mee zingen.  Dus je kan eigenlijk stellen dat elke keer dat je voor een publiek staat, dat ondankbaar is, maar je moet gewoon de mensen proberen te bekoren.’ 

Ben je soms bang dat het niet zou lukken om de mensen te entertainen?
‘Nee, daar ben ik niet bang voor.’

Geen schrik om tomaten naar je hoofd gegooid te krijgen? (lacht)
(nonchalant) ‘Oh nee, dan gooi ik terug….  Ik heb dat nog nooit meegemaakt.’

Ook geen last van podiumvrees?
‘Nee, ook nooit gehad.  Stress heb ik wel, maar dat is normaal, denk ik.  Ik heb dat ook nodig om energie te krijgen.  Je begint op het podium met een dosis energie, je geeft dat aan je publiek en als zij het tof vinden, geven ze jou energie terug.  Het is een wisselwerking.  Da’s fijn.  Het is zelfs het mooiste wat er is, vind ik.’

Je komt uit een liedjeswedstrijd, twee eigenlijk (Udo won ‘X-Factor’ en ‘Zo is er maar één’).  Je bent één van de weinigen die zich staande houdt.
‘Ja, gek genoeg.  Hoe dat komt, weet ik niet.  Je moet daar geluk mee hebben, denk ik.  Behalve talent hebben, moet je ook blijven werken.  Het is normaal dat je iets leert met vallen en opstaan.  Zanger zijn, entertainer zijn, performer… Het is eigenlijk een ambacht.  En een ambacht moet je leren.  In het voetbal is dat ook zo: je moet talent hebben en blijven werken, alle mogelijke jeugdreeksen doorlopen vooraleer je in het topteam staat.  Dat is bij een zanger eveneens zo, je moet ervaring opdoen, vlieguren zoals Bob Savenberg dat noemt.  Dan pas kan je jezelf een zanger noemen, vind ik.’

Zou je opnieuw deelnemen aan zo een wedstrijd?
(resoluut) ‘Nee, want dat was echt veel te veel stress.  Ik ging bijna kapot toen.’

Het is wel dankzij zo een wedstrijd dat je er nu staat natuurlijk.
‘Ja, ik ben heel dankbaar voor alles wat op mijn weg is gekomen.  Maar ik heb dat nooit geambieerd om professioneel met muziek bezig te zijn.’

En nu zit je hier!
(lacht)  Ja, maar je rolt daar in.  Ik heb communicatie gestudeerd en ben in de communicatiesector gaan werken.  Het is door een ontmoeting met Will Tura dat ik besloten had om mij in te schrijven voor een talentenjacht.  Dan win je die en een jaar later win je een liedjeswedstrijd…  Dat geeft een dubbele boost en dan ben je vertrokken.  Ik speel muziek, ik ben zanger, ik ben presentator, maar ik heb dat nooit geambieerd, dat is gewoon op mijn weg gekomen.  Maar dus, zou ik het opnieuw doen, zo een wedstrijd?  Ja, want het was een toffe ervaring.  Nee, want het was veel te veel stress.  Ik combineerde het ook met mijn job en dat was teveel.  Bijna alle kandidaten studeerden nog of woonden nog thuis.  Ik had een job, ik was getrouwd, ik had al een soort routine in mijn leven.  Dat werd compleet overhoop gehaald.  Want als je in zo een wedstrijd zit… Je kan dat eigenlijk alleen maar uitleggen aan mensen die dat ook hebben meegemaakt want dat haalt je leven zodanig overhoop…  Je hebt geen planning meer.  Je hebt wel een planning, maar het is niet je eigen planning: je wordt geleefd.’

Ineens word je ook overal herkend.
‘Ja, dat is wel heel erg wennen, omdat ik dat ook nooit geambieerd heb.  Want BV zijn… Op zich is dat niks… De mensen die BV willen zijn om BV te zijn, die hebben geen inhoud.  Ik probeer zanger te zijn en dat brengt met zich mee dat ik herkend word.’

Vind je het niet vreemd dat sommige mensen jou naar elk optreden volgen?
‘Nee, nu niet meer.  In het begin wel, hoor.  Het eerste jaar had ik 170 optredens, dat was waanzinnig veel: soms vier op een dag.  En dat je dan dezelfde mensen vier keer ziet…  Ze vragen om een foto te signeren… een foto van 1 of 2 optredens geleden!  Maar nu zijn die mensen een deel van mijn leven geworden.  Ik zie die mensen graag, ze steunen mij door dik en dun.  Ik heb mijn carrière voor een groot stuk aan hen te danken. ‘

Je hebt al in het Engels gezongen, in het Frans, en nu in het Nederlands…
‘Ook in het Latijn en in het Duits… ‘

Latijn?
‘Ja, het Ave Maria in de kerk. (lacht)’

Je varieert alleszins veel: in je talen, in je genre van nummers.
‘Ik ben wie ik ben.  Ik begrijp dat mensen een etiket willen kleven op mij.  Ik doe dat zelf ook, een etiket kleven op iemand.  Dat is ook om het gemakkelijk te houden, een overzicht te hebben in de artiesten.  Maar ik ben iemand met meerdere etiketten.  Ik merk het ook als ik schrijf.   Ik schrijf heel graag,  ik heb dat nu de laatste jaren ontwikkeld en ik merk dat ik zowel op vlak van schrijven als op vlak van zingen de meest uiteenlopende dingen doe.  Voordeel daarvan is dat ik kan doen wat ik graag doe.  Nadeel is dat mensen misschien niet echt weten wat ik juist doe.  Maar ik probeer in de eerste plaats een goeie zanger te zijn die tijdens zijn optredens mensen kan vermaken en ik probeer allerhande nummers te brengen waarop ze kunnen meedoen.  Dat is voor mij het belangrijkste.’

Je platenmaatschappij laat je daar vrij in?
‘Ja, eigenlijk wel, want toen ik ‘Zo is er maar één’ won, drong iedereen er op aan dat ik een Nederlandstalig album zou maken.  Ik heb dat toen geweigerd.  Ik wou een Big Band album maken maar daar waren de budgetten niet voor en ook de songs niet.  Ik ben iemand die graag met nieuwe songs werkt.  Big Band is bijna automatisch terugvallen naar een album vol met covers. En dat wou ik niet.  Het is dan een soulalbum geworden in het Engels.  En uiteindelijk ben ik zeer veel beginnen schrijven en veranderen.  Ik begon ook te spelen in het Nederlands.  Ik had heel veel materiaal liggen.  En ik vond dat ook zeer aangenaam om af en toe een Nederlandstalig nummer te brengen tijdens een optreden.  En dat is gegroeid.  Ook mede dankzij het succes van ‘Ik mis je zo’ want dat is nog altijd enorm populair: mensen vinden dat nog altijd mijn lijfnummer, omdat dat raakt, denk ik.  Ik had dus heel veel materiaal liggen en zo is er een Nederlandstalig album op mijn pad gekomen.  Ik denk daar niet bij na, alles komt vanzelf.  Om nu een stom voorbeeld te geven… Op mijn eerste album staat ‘Ik mis je zo’, maar dan in het Frans.  Dat komt gewoon omdat mijn mama dat nummer van Tura in het Frans heel graag hoorde.  En zo is de link gekomen naar ‘Ik mis je zo’ in het Nederlands.  Dat is toeval geweest.’

Je mama is een aantal jaren geleden overleden.  Is het nu nog moeilijk om daar over te praten?
‘Ik praat daar nooit over eigenlijk.  Ik zou ook niet weten wat ik moet zeggen.  Iedereen die iemand mist of verloren heeft, weet hoe dat voelt.  Het is iets heel persoonlijks en ik zou niet weten wat ik er over moet zeggen…  Het is wel zo dat mijn moeder me nooit heeft weten zingen…   Ze heeft dat wel geweten, maar nooit dat ik er als artiest sta.  En dat is wel iets wat ze altijd gezegd heeft dat ik zou moeten doen, artiest zijn.  Terwijl ik dat niet wou.  Mijn ouders hebben altijd gezegd dat ik in de muziek zou moeten gaan.  En ik had meer zoiets van ‘Nee, laat mij gerust, ik ga mijn studies doen en ik ga werken. (lacht)’. 

Ze hebben toch gelijk gekregen…
‘Ja, mijn pa is daar natuurlijk heel blij om.  Ik heb mijn nederlaag moeten toegeven (lacht).’

Iets anders… mensen vragen zich af wanneer er een klein Udo’ke komt…
‘Misschien is dat er al, hoor!’ (geheimzinnig)

Het gesprek ontaardt in een gezellig keuvelen over de kindjes van ondergetekende en de zorgen die rond kindjes horen, zoals het tekort aan slaap.  Dan maar naar huis en bedje in.  Slaap lekker, Udo!

Interview: Kim Wauters 

De stripfamilie Urbanus blijft immens populair.  Ik peilde bij Urbanus en kompaan Willy Linthout naar het geheim van het succes.

Jullie werken al 143 strips samen, geraken jullie elkaar niet beu?

Urbanus:  Voorlopig niet (lacht).  We hebben nog hele goede ideeën in de pijplijn zitten.   Het is ook zo dat wij niet getrouwd zijn met mekaar (lacht).  Als we samenkomen, schrijven we tien pagina’s.  Als we drie of vier keer samenkomen, hebben we een album af.  Wij concentreren ons dan echt daar op en zo kunnen we nog 100 jaar verder doen.

Willy: Dat is zo, we geraken elkaar niet beu, hoor.  We vechten af en toe wel eens (lacht).

Urbanus:  Dat is omdat hij dan een vechtscène moet tekenen (lacht).  Wij hebben ook al routine: de laatste jaren, de laatste 15 jaar eigenlijk, maakt Willy de synopsis.  Hij zegt waar hij graag eens iets zou over maken, bijvoorbeeld over vampiers of Oude Belgen, en dan bellen we daar wat over.  Daarna beginnen we er pagina per pagina allerlei tierlantijntjes, grappen en dialogen rond te maken.  Zo werken wij het vlotst.

Jullie tekenen beiden?

Urbanus:  Nee, Willy tekent alles.  Als we aan tafel zitten, noteren we de dialogen en de grappen en maken we krabbels.

Willy: Ik teken dan alles in potlood, stuur dat op naar Urbain en de Uitgeverij.  Urbain bekijkt de tekeningen en de Uitgeverij leest de teksten na.  Zo gaat dat verder en zijn we dikwijls aan twee strips tegelijk bezig.

Zijn er bepaalde voorwaarden vastgelegd voor de personages in de Urbanusstrips, zoals dat het geval is bij Suske en Wiske? 

Urbanus:  Nee, niet echt.  Toen we bij Standaard Uitgeverij zijn gegaan, hebben we direct gezegd dat het een strip met pit zou zijn.  Maar als zij vinden dat er echt iets niet kan, dan houden we daar rekening mee.  Tot nu toe is dat nog niet gebeurd.  Je moet met je strip een bepaald segment in de markt proberen in te nemen.  Als we nu plots superbraaf zouden worden, kan het zijn dat er een heleboel kinderen bijkomen, maar er kan ook een hoop mensen afhaken, omdat net die pit weg is.  Het is goed dat er verschillende soorten strips bestaan voor iedereen.

Is er iemand aan wie jullie eerst een mening vragen over de strip, alvorens er verder mee te gaan?

Urbanus: Nee, niemand, wij beslissen dat zelf (lacht).

Willy: Mijn vrouw krijgt het wel als eerste in handen en mag haar gedacht zeggen.

En luisteren jullie daar dan ook naar?

Willy: Soms (lacht).  Als ze een ander idee heeft over een figuur is dat natuurlijk moeilijker om daar een mouw aan te passen, maar dat heeft ze gelukkig bijna nooit. Ze heeft wel soms opmerkingen over details.  Een broek die te kort is of iets dat scheef staat…  En daar luister ik dikwijls naar.  Ik moet toch geregeld iets veranderen op haar aanraden.  Vandaag heb ik bijvoorbeeld Fanny Kiekeboe getekend, ze kwam terecht in de Urbanusstrip en had geen kleren aan… maar volgens mijn vrouw stond haar ene borst wat schever dan de andere, dus die heb ik moeten rechtzetten (lacht).

Urbanus: Mijn kinderen lezen het ook wel, maar dan is het al lang gedrukt.  De potloodschetsen van Willy lezen ze niet.  Wij vertrouwen toch ook wel een beetje op ons eigen kunnen (lacht).  En mijn principe is: ‘Ik luister veel liever naar mijn eigen intuïtie – met fouten - , dan naar de intuïtie van Jan en alleman – met fouten – (lacht).

Hoe meer meningen, hoe moeilijker het wordt.

Urbanus:  Vaak heeft iemand anders een ander idee, maar dat is daarom niet beter.  Als het wel zo is, ben ik natuurlijk heel blij, maar vaak maakt het gewoon geen verschil.  Sowieso hebben Willy en ik onze draai gevonden in wie wat doet.  Om tot een scenario te komen, heb ik al zeker een uur tijd want zo lang duurt de rit van Tollembeek, waar ik woon, tot in Lokeren, waar Willy woont (lacht).  In de auto probeer ik toch al ’t één en ander te verzinnen.  Vaak vind ik iets maar soms ook niks.  Dan zuigen we wat op ons potlood en zijn we vertrokken (lacht).

Samen met deze strip werd het Cesarbier gelanceerd. 

Willy: Op zich hebben dat bier en de strip niet veel met elkaar te maken, enkel het feit dat de strip gaat over Cesar die een bier brouwt.  En wij hebben nu een bier gelanceerd rond de figuur van Cesar. 

Jullie kunnen waarschijnlijk niet anders dan ‘ja’ zeggen, maar vinden jullie het zelf een lekker bier?

Urbanus: (lacht)  Awel ja (lacht).  Het is een tripel van 8,5° dus je moet er geen 36 drinken, en zelfs geen 6, maar ik vind het wel een lekker biertje als dessert, of bij een stukje kaas.  Eigenlijk hebben we bewust gekozen voor een goed stevig bier om zo dicht mogelijk bij het personage van Cesar aan te leunen.  En bovendien een beetje weg van het personage Urbanus want anders zijn we kinderen aan ’t pushen om sterk bier te drinken (lacht). 

Willy: Cesar is een echte bierdrinker.

Urbanus: Als we ooit iets doen met het personage Urbanus zal dat eerder een frisdrankje of een chocomelk zijn.  Ik loop hier nu als Urbanus, maar het is de hele familie Urbanus die rond Cesar zijn pintje staat.

Anderhalf jaar op voorhand werken jullie aan een strip: zijn jullie nu dan al bezig met de 150^ste ?

Willy: We zijn er over aan ’t nadenken, maar we zijn er nog niet definitief aan toe.

Urbanus: We zitten nu aan strip 147, denk ik.

Dus jullie zijn nog niet aan ’t denken aan grote festiviteiten rond dat jubileum?

Urbanus en Willy: (enthousiast)  Oh jawel!!

Urbanus: We gaan vermoedelijk met een toerbus rondtrekken met wat Urbanusbazaar in en hier en daar stoppen.  Dat zijn nog maar wilde plannen, we weten nog niet of we dit gaan kunnen realiseren.  Sowieso zijn we bij de Uitgeverij toch stilaan een vaste waarde.

Toch al een tijdje zeker?

Urbanus: Ja, pas op, er is Kiekeboe, FC De Kampioenen, … maar we zijn toch één van de vijf pijlers van de Uitgeverij. 

In de strip is het bier blauw omdat er Viagra in zit… Dus jullie hadden evenzeer een nieuwe Viagrapil op de markt kunnen brengen?

Urbanus: (lacht)  Dat is nog eens een idee.

Willy: Als het echte Cesarbier blauw ziet, dan zou ik er niet van drinken.  Dan is het niet te vertrouwen (lacht). 

Urbanus: Goh ja, tenzij je wilt weten wat het geeft met zo een Viagra in (lacht).  Ach ja, in de strip is ‘the sky the limit’ natuurlijk: ‘gewoon doen’ is voor Jommeke en Suske en Wiske (lacht).

Interview: Kim Wauters 

Op 17 december starten Koen en Kris Wauters voor de laatste keer hun ‘rondje Sportpaleis’.  Clouseau speelt er de ‘De Laatste Ronde’ en gaat dan voor ongedefinieerde tijd op rust. 

Koen Wauters licht voor ons graag al een tipje van de sluier op.

Op de persconferentie vertelden jullie dat deze laatste Sportpaleisreeks toch weer technisch van hoogstaand niveau wordt, ook al wilden jullie na “In ’t lang” liever niet meer te technisch gaan… Betekent dit dat jullie de meest absurde ideeën tot uiting willen brengen, vooral omdat het de laatste keer is?

In de eerste maanden als we brainstormen en zoeken, liggen er heel wat ideeën op tafel maar tegen dat de productie definitief wordt afgeklopt, zijn die ideeën al gehalveerd.  Dat is bijna altijd zo, want als je ons, en bijvoorbeeld de mannen van het licht, helemaal los laat gaan, dan moet je een schuifdak voorzien en manoeuvres die te gek zijn voor woorden, dus dat is natuurlijk niet haalbaar. Het is wel zo dat we in 2005, met “In ’t lang” alles draadloos hebben gedaan en dat we elke keer zoveel schrik hadden dat er iets zou fout lopen.  Dat wilden we niet meer.  Normaal gezien heb je de stress voor de première en als het goed gelukt is, dan begin je terug vrijer te ademen voor de optredens die daarna komen.  En dat is zalig.  Dat zullen we tijdens deze ‘Laatste Ronde’ wellicht kwijt zijn omdat het opnieuw, technisch gezien, ingrijpend is.  Al hoop ik dat ze nu technisch veel verder staan dan vijf jaar geleden.  Ik vind dat toch al helemaal los gaan, maar ja, wat versta jij daar natuurlijk onder…? (lacht)

Ik heb toch de verwachting dat er een specialleke gaat inzitten voor de laatste keer…

(lacht)  Tja… Ik maak u curieus zeker? (lacht)  Het specialleke is dat we geen specialleke gaan doen (lacht).  Ach, we proberen het elke keer speciaal te maken.  Het enige wat misschien minder speciaal gaat zijn, is de pure muzikale invulling.  We hebben geen nieuw plaat, we gaan geen 3000^ste nieuwe versie van ‘Louise’ spelen.  Ik moet het natuurlijk ook niet minder interessant doen klinken, maar we gaan vooral heel veel hits spelen.

Je hoort de grote sterren der aarde zeggen dat ze hun grote hits moeten spelen omdat het publiek die graag wil horen, maar eigenlijk zijn ze die songs zelf meer dan beu.  Hebben jullie dat ook?

Mja, af en toe steekt dat de kop op bij een nummer.  We hebben het eens een paar jaar gehad met ‘Anne’.  En dan hebben we dat een paar jaar niet gespeeld, zo simpel is dat.  De voorbije jaren hebben we ‘Ik, Jij, Hij of Zij’ niet meer gebracht.  Dat heeft ook te maken met de choreografie die bij dat nummer ontstaan is, door de jaren heen.  Dat versterkt het feit van ‘we doen het weer’ want je doet daar telkens diezelfde beweging bij.  We hebben natuurlijk wel de luxe dat we veel platen hebben en dus keuze genoeg.  Voor we beginnen aan een Sportpaleis schrijven we zonder nadenken gewoon alle nummers op die we willen spelen en dan zitten we al gauw aan vijftig.  Dan moet je beginnen schrappen want je speelt geen vijf uur aan een stuk.  Drie uur met pauze inbegrepen, is al meer dan genoeg, de mensen zijn al moe.  Wij trouwens ook, ik zeker als zanger.  Dus wij moeten sowieso altijd schrappen in de lijst van nummers die we willen spelen. 

Wat is, puur in het Sportpaleis, het tofste nummer om te spelen?  Is dat een ‘Vonken en Vuur’, dat letterlijk vonkt als je het daar speelt?

(twijfelt)  Dat kan zijn… Dat is niet te zeggen, echt waar.  Ik roep gemakkelijk ‘Tegenpartij’ omdat het een groots nummer is dat nog groter wordt als je het in een grote arena speelt.  Niet dat het vervelend is als het gebracht wordt op een marktplein voor 2000 mensen, maar in het Sportpaleis krijgt het toch dat tikkeltje meer.  Zo ook als je een gevoelig klein nummer speelt en het lukt... Feit dat je een nummer intiem kan brengen in het Sportpaleis, geeft ook die speciale sfeer.  Dus ik kan dat echt niet zeggen welk nummer het best tot zijn recht komt daar.

Kris is nu bezig met ‘Over Songs Gesproken’.  Ga jij solo ook iets doen?

(kordaat) Nee.  Ik heb geen enkel plan in die richting. 

Gewoon liedjes voor je kindjes zingen?

(lacht)  Uiteraard.  Maar ook liedjes voor Clouseau, hoor.  Niet dat we ze al geen uitbrengen, maar dat we ze nog gaan schrijven, kan ik wel bevestigen.  Zelfs jaren aan een stuk.  Dan kunnen we, als we terugkomen, de beste plaat ooit maken!

Dat is goed nieuws!  Bedankt, Koen.

Interview: Kim Wauters
Foto: Chris Depestel 

In december is het zo ver.  Koen en Kris Wauters doen een laatste rondje Sportpaleizen.  Voor de elfde, en voorlopig laatste, keer zal Clouseau er aantreden.  Het belooft een absolute knaller te worden want voor deze editie zullen ze werkelijk alles uit de kast halen.  Technisch wordt het een op en top hoogstandje, iets wat ze nog nooit eerder hebben gedaan.

Op de persconferentie van donderdag haalden ze graag herinneringen boven van de voorbije tien jaar… Het begon eigenlijk allemaal in 1999 wanneer Koen en Kris gevraagd werden voor een aantal verrassingsoptredens bij Night of the Proms.  Dat was zo een succes dat Jan Van Esbroeck, organisator van de Sportpaleisconcerten, de idee had om hen een heus concert te laten doen, samen met het Promsorkest.  Hoewel iedereen er zich heel bewust van was dat zoiets pure artistieke en commerciële zelfmoord kon zijn, lieten ze toch twee keer het Sportpaleis vollopen.  Publiek en pers waren dolenthousiast.  Koen: ‘We waren er van overtuigd dat er zoveel volk kwam omdat we ondersteund werden door het Promsorkest.’  Maar niets was minder waar, want in 2001 kwam ‘Speciale Editie’, puur Clouseau, en ook daarmee vulden ze tweemaal het Sportpaleis.  Koen: ‘Dat was echt fenomenaal.’  Waar Koen wel aan moest wennen, was dat hij niet meer zo gemakkelijk bij zijn publiek geraakte.  Hij wilde wel proberen maar scheurde in al zijn ijverigheid drie ligamenten van zijn enkel… Er werd het jaar nadien dus een manier gezocht om op een gezonde manier tot bij de mensen te geraken.  ‘Speciale Editie 2002’ wordt door Koen en Kris dan ook herinnerd als ‘die met de brug’.  In 2003 volgde “In ’t midden”, waar de broertjes langs alle kanten tot aan de tribunes konden geraken.  In 2004 was er ‘Vanbinnen’ en in 2005 kwam “In ’t lang”, wat technisch gezien de meest verfijnde en gedurfde show was.  Dat gaf uiteindelijk ook een hele hoop stress waarop ze in 2006 met “’In ’t dubbel” zich terug op het muzikale concentreerden.  Alles was in ’t dubbel: twee podia, twee bands, meer dan 50 muzikanten maakten de show af.  In 2007 volgde ‘Clouseau 20’, naar aanleiding van 20 jaar Clouseau en in 2008 kende ‘Crescendo’ een heus succes.  Vorig jaar verblijdden de broertjes ons met ‘10x10’.  Daar werden de fans op het balkon zelfs persoonlijk begroet, zo hoog gingen ze… 

En dan is er dit jaar ‘De Laatste Ronde’.  Het wordt een afscheid in grandeur.  Het wordt op technisch gebied iets wat ze nog nooit eerder hebben gedaan. Er komt op het einde bovendien een catwalk die heel het Sportpaleis zal omringen, zodat ze letterlijk een laatste ronde kunnen lopen.  Het wordt echt het beste van het beste, en ze zullen dan ook vooral hun grote hits spelen.  Drie uur lang hebben ze als doel om er één groot feest van te maken.

Ook de luisteraars van Q-Music mogen hun bijdrage leveren aan het concert.  Clouseau zal elke avond een Nederlandstalig lied coveren, en de Q-luisteraar beslist wat het zal zijn. 

Koen en Kris zijn bovendien bijzonder trots dat elf jaar later de muzikanten van de eerste editie nog steeds van de partij zijn (met uitzondering van Tom Van Stiphout, die bij Milow aan de slag ging).  Ook voor hen is het de voorbije tien jaar een groeiproces geweest.  Het was niet evident om een Eric Melaerts de catwalk op te sturen, zeg maar.

Dat Clouseau in al die jaren volk heeft getrokken, bewijzen de duizelingwekkende cijfers… Er gingen reeds 1 500 000 tickets over de Sportpaleistoonbank, enkel voor Clouseau…

Van ‘De Laatste Ronde’ komt geen dvd.  Koen en Kris vinden 3 dvd’s verdeeld over 10 jaar meer dan genoeg.  Een tv-special op VRT komt er wel.  Maar niet op Oudejaar, na 2 jaar wil de openbare omroep wel eens iets anders op deze feestelijke avond, en Koen en Kris zijn al even blij om thuis te kunnen zijn.

Voorlopig staat de stand van het aantal Sportpaleisconcerten dit jaar op zes, maar misschien komt er nog wel een concertje bij?

CLOUSEAU – DE LAATSTE RONDE.  In het Antwerps Sportpaleis op vrijdag 17, zaterdag 18, dinsdag 21, woensdag 22 en dinsdag 28 december om 20.30 uur en op zondag 26 december om 15.00 uur.  Kaarten: 18, 21, 26, 31 en 38 euro (excl. Service- en portokosten en combiticket De Lijn) via Tele Ticket Service 070/345.345 (vanuit NL: 0900-45.000.45), www.teleticketservice.com en www.sportpaleis.be

                                                                                                          Tekst: Kim Wauters
Foto: Chris Depestel

Gewezen Minister van Cultuur, Bert Anciaux, mocht op de première van ‘Zot van A’ in Metropolis niet ontbreken.  Hij gaf ons graag zijn mening over de film.

‘Ik heb mij goed geamuseerd!  Het was een echte Jan Verheyen-film.  Je moet het kunnen om een hele grappige, plezante, ‘met een goed hart’-film te maken, en toch met een flinke schwung erin.  Ik heb er van genoten, echt waar.  En dat het een echte VTM-film geworden is, vind ik geen probleem, je moet het geld halen waar het zit (lacht).’

In ‘Zot van A’, de meest recente film van Jan Verheyen, kruipt Mathias Sercu in de huid van Arno, de rol die hij graag wilde.  Donderdag ging de film in première en Mathias gaf ons graag een woordje uitleg.

‘Het scenario trok mij over de streep om mee te doen aan deze film.  Jan had mij opgebeld en gezegd ‘Mathias, ik ga je een scenario opsturen, lees het eens, maar ik ga niet zeggen voor welke rol ik jou in gedachten heb.  Bel mij op ’t gemak eens terug als je het gelezen hebt.’ Ik heb met Jan al gewerkt tijdens Team Spirit en dat was heel aangenaam.  Jan is een positieve mens, hij kan er wat van.  Ik heb Jan teruggebeld, gezegd dat ik het een geweldig scenario vond en dat ik hoopte dat hij mij voor de rol van Arno had gecast.  Jan bevestigde dat hij mij daarvoor wou vragen, dus dat was ideaal. Ik heb dus niet getwijfeld om toe te stemmen.’

De eerste keer

Vindt Mathias ‘Zot van A’ zelf een goeie film?  ‘Ik vind niet dat ik moet zeggen dat het een goede film is omdat ik er in mee speel.  ‘Ik moet niets’, zeg ik altijd, dus ook niet in dit geval (lacht).  Het is sowieso altijd heel spannend als je een film voor de eerste keer ziet.  Je leest een scenario en je weet eigenlijk niet wat het resultaat daarvan zal worden.  Jan had mij uitgenodigd bij hem thuis om eens te komen kijken.  Ik ben daar met mijn vrouw naartoe geweest.  Veerle Baetens was er ook, evenals Michel Van Dousselaere.  Jan heeft in zijn huis een kleine privébioscoop, moet je weten.  Ik ging daar wel met een klein hartje naartoe want wat als ik het niet goed zou vinden?  Dan zat ik daar bij Jan thuis… Maar ik was ongelofelijk verrast.  Ik heb heel veel moeten lachen en was ook een paar keer echt ontroerd.  Dat vond ik schoon. Ik heb een paar keer met tranen in mijn ogen gezeten, en dat wil niet alleen zeggen dat ik een sentimentele ouwe mens aan het worden ben (lacht), het is ook absoluut het doel van deze film.  Het is een feelgood movie, dus je mag niet cynisch zijn om er naartoe te gaan.  Je moet er echt in mee willen gaan en als je dat doet, dan is de film geweldig, vind ik. 

Populaire genre

Heeft Mathias eens behoefte aan een rol die zwaarder is dan de rollen waarvoor hij meestal wordt gevraagd?  ‘Dit is een populaire film, het lichtere genre, maar ik ben nogal realistisch in die dingen…  Film, echte cinemafilm in Vlaanderen… Het is niet dat ze mij zoveel vragen.  Ik kan daarover gefrustreerd zijn, maar ik doe veel theater en daar vind ik wel tegenwicht voor dit soort films.  In theaterrollen moet ik dikwijls meer mijn tanden zetten.  Maar ik zou oneerlijk zijn als ik niet toegeef dat ik stiekem hoop dat ze mij voor een film toch eens voor een andere rol vragen (lacht). 

Steracteur

‘Ik ben nu ook bezig met muziek.  Ik doe concerten, ‘Mathias Sercu en De Gote Meneren’, met een grote band en blazers in culturele centra.  We spelen nummers van Frank Sinatra tot Michael Jackson.  Dit komt door Steracteur Sterartiest natuurlijk, ik heb er gemerkt dat ik dat soort nummers wel heel graag zing.

Acteren blijft wel mijn grote liefde, hoor.  Al hoef ik gelukkig niet te kiezen.  Het supertoffe aan mijn bestaan is dat ik vanalles kan en mag doen.  Ik heb bijvoorbeeld net terug een stuk geschreven wat we met vrienden gaan maken in theater.  In januari begin ik te repeteren voor ‘Othello’, dat is dan weer een klassiek stuk.  Ondertussen heb ik mijn band waarmee ik optreed.  Ik ben ook een nieuwe groep begonnen met Pascale Michiels ‘Groep DeVille’: we spelen alleen maar nummers van Willy DeVille.  Je ziet, ik doe allemaal verschillende dingen maar dat geeft mij net energie! Als ik maar één ding zou doen, altijd hetzelfde, dan zou ik een triestige mens worden (lacht).’   

‘Zot van A’, de nieuwe film van Jan Verheyen bulkt van de bekende acteurs.  Zo ook Kurt Rogiers.  Hij kon dan ook niet ontbreken op de première donderdagavond!  In de film gaf hij gestalte aan Yoeri, die dicht bij Joke Devynck mocht vertoeven.  Dat hij dit met veel plezier deed, vertelde hij ons graag.

‘Jan heeft mij gevraagd om in deze film mee te spelen en ik heb er onmiddellijk ‘ja’ op gezegd.  Ik vind ‘Romantische Komedie’ een heel leuk genre, Jan Verheyen is een heel goeie, fijne regisseur en de rol was eigenlijk wel tof.  Bovendien was het perfect te combineren met andere dingen waar ik toen mee bezig was.  Het was een opportuniteit die ik niet heb laten schieten.’

Goeie film

‘Het klinkt altijd lullig als de acteurs uit een film ook zeggen dat ze die film goed vinden, maar in dit geval denk ik dat de meesten het wel menen.  Je voelt het als je mekaar tegenkomt in de kleedkamer of  backstage, dan ontstaan de echte verhalen.  Dat positivisme raakt mij wel.  Dat een Koen De Graeve oprecht zegt dat hij het een leuke film vindt… Ik heb ook al een paar azijnpissers, zoals ze zeggen, vrienden-journalisten, aan de lijn gehad of gezien, en die vertellen dan dat - buiten alle verwachtingen - de film hen geraakt heeft.  Als je de film in zijn genre ziet, is het een film die heel veel mensen zal bekoren.’

De rol van zijn leven

‘DE rol die ik graag eens zou spelen?  Dat is natuurlijk the one million dollar question… (lacht).  Mag ik bij deze een oproep doen? (lacht)  Ik ben iemand die via het commerciële genre is ontdekt, ik heb series gedaan, dingen op televisie, ik ben presentator, … Ik denk dat regisseurs mij niet echt als een acteur zien, maar meer als een duiveltje doet al.  Ik zou het geweldig vinden als er een regisseur het zou aandurven mij een rol te geven waar ik echt mijn tanden in kan zetten.  Als ik een beetje op een bescheiden manier de John Travolta van België ben, dan wacht ik gewoon op de Vlaamse Quentin Tarantino (lacht). Er moet ergens iemand rondlopen die in mij gelooft en mij de kans geeft.  Dan gaan we er een heel mooie film van maken.  Maar ik heb geduld.  Voor mijn part gebeurt dat pas op mijn 80^ste, en dan is het nog de moeite waard!’

Interview: Kim Wauters
Foto: Chris Depestel 

Wanneer we op de première van ‘Zot van A’ met Hilde De Baerdemaeker en Joke Devynck een babbeltje deden, kwamen we wel iets fijn te weten.  De rol van Annette, gespeeld door Joke Devynck, was eigenlijk eerst bedoeld voor Hilde De Baerdemaeker.  Zij moest verstek laten gaan wegens haar zwangerschap en Jan belde vervolgens Joke op. 

Joke voelt zich zeker geen tweede keuze, Jan had daar met haar ook niet over gesproken.  Het is pas achteraf dat Joke te weten kwam dat Hilde eigenlijk eerst was gevraagd voor de rol.  De twee dames zien er ook geen graten in.  Joke is blij van de rol te hebben gespeeld en Hilde is blij van te hebben kunnen genieten van de zwangerschap. 

Hilde neemt trouwens nog zwangerschapsverlof tot einde dit jaar.  Vanaf volgend jaar vliegt ze er weer in, maar waarin juist… Dat hoort u dan wel!

Clouseau scoort momenteel weer een dikke hit met ‘Gek op jou’.  Het is de titelsong van ‘Zot van A’, de nieuwe film van Jan Verheyen.  Koen en Kris Wauters waren donderdagavond dan ook eregasten op de première.  Mediawatchers vroeg Kris of hij trots was op het resultaat.

‘We hadden zoiets nog nooit gedaan.  Het werd ons gevraagd en ik vond dat eigenlijk wel een toffe opdracht.  Trots een liedje gemaakt te hebben voor een film, ben ik niet speciaal maar ik ben wel trots dat het goed gelukt is op de manier dat het moest lukken.  Ik had met Jan op voorhand contact gehad en ik had hem een paar woorden gevraagd waarmee hij de film het beste kon omschrijven.  Ook een paar filmtitels die een beetje in hetzelfde vaarwater zaten.  Zo wist ik in welke richting we het liedje moesten maken.  Ik had niet de behoefte om eerst het scenario te lezen, want het is gebaseerd op een bestaande film, dus dat hielp wel natuurlijk.  Het was ook niet nodig om een nummer te schrijven dat helemaal klopte met de film, het moest gewoon een goeie song zijn die er wel bij paste. En uiteindelijk is het dan bang afwachten.  We wisten dat het nummer helemaal op het einde van de film ging zitten maar je weet niet op voorhand of het wel zou kloppen met de beelden en of de sfeer wel goed zou zitten. Maar het was een opluchting om het te zien!  Nu ja, het was wel een verschrikking om het hoofd van mijn broer zo op groot scherm te aanschouwen (lacht).’

Goeie film

‘Vandaag was het de tweede keer dat we de film zagen, we hadden al eens een voorsmaakje gehad.  Het is een zeer goeie film.  Ik ben een cinefiel dus ik hou van verschillende genres.  Deze film is heel goed gelukt, het is een moeilijk genre, omdat het een dunne lijn is naar kleffigheid of cynisme en die lijn is absoluut niet overschreden.  Dat is heel chique.  Het is ook magnifiek geacteerd.  Ik ben erg onder de indruk.  Het is de tweede keer dat ik hem zag, en ik vond hem de tweede keer beter.  Dat is een goed teken!’

Koen, de acteur

‘Ik zou het wel leuk gevonden hebben om zelf mee te spelen, zoals Koen nu doet.  Maar het zijn enkel de superbekende mensen die meedoen, en ik ben al lang blij dat ik geen superbekende mens ben (lacht).  Wel een beetje bekend, maar ’t is goed zo (lacht).  Ik zou het wel leuk vinden om eens een rolletje te spelen, maar het is zeker geen frustratie dat Koen een rol kreeg en ik niet.  Dit is dus geen oproep want ik heb zo al meer dan mijn handen vol! (lacht)’

In ‘Zot van A’ zet Jan Van Looveren een sterke acteerprestatie neer.  Hij kruipt er in de huid van homo ‘Alain Gevaert’.  Vond hij het zelf een leuke rol?

‘Ik ben heel fier dat ik in deze film heb mogen meespelen, maar ik ben altijd fier op de dingen waar ik in meespeel.  Ik heb zelf moeten lachen met de film.  Er wordt ook sterk in geacteerd.

Met Jan Verheyen had ik nog nooit samengewerkt en dat was voor mij wel de doorslag om toe te zeggen voor deze rol.  Ik wou zeker eens met hem gewerkt hebben.  Maar evenzeer het feit dat ik homo mocht spelen, iets wat zo ver van ‘de Joeri’ staat, trok me aan.

Het is sowieso een goede film, ik denk dat het zal aanslaan bij het volk.’

Toekomst

‘Mijn volgende rol is een ietwat ruigere, weliswaar kleinere rol in ‘Frits en Freddy’, de nieuwe film van Marc Punt.  Regisseurs mogen mij sowieso voor elke rol bellen, ik doe alles graag, als het maar acteren is!’ (lacht)

Interview: Kim Wauters     

Wie graag BV’s spot, diende donderdagavond zeker in de Metropolis van Antwerpen te zijn.  De langverwachte nieuwe film van Jan Verheyen beleefde zijn absolute wereldpremière.  ‘Zot van A’ is een op en top feel good movie, weliswaar een vrij oppervlakkig verhaal, maar 100% garant voor een lach en een traan.  Geen film om op voorhand met een kritisch oog te bekijken, maar eentje om languit in je stoel te gaan liggen en het welwillend op je te laten afkomen.  Centraal staat de liefde, dus wat kan er mooier zijn?

Dat de film volle zalen zal trekken, leidt geen twijfel: een cast van meer dan 50 bekende acteurs maken de film mee tot een interessant gegeven.  Matthias Sercu, Veerle Baetens, Jan Van Looveren, Lotte Heijtenis, Joke Devynck, Kurt Rogiers, Axel Daeseleire, Mathijs Scheepers, Barbara Sarafian, Michel Van Dousselaere, Kevin Janssens, Matteo Simoni, Tania Kloek, Mike Verdrengh, Koen Wauters, Jacky Lafon en ga zo maar door…

Het was gisteren aan de Metropolis dan ook een heuse sterrenparade over de rode loper.  Zelfs politici als Bart De Wever en Bert Anciaux vonden de weg naar de filmzaal. 

En die weg zal u zeker en vast ook vinden.  ‘Zot van A’, vanaf 20 oktober in de bioscoop!

Dat een Vlaamse film van Jan Verheyen doelt op een breed publiek, bleek donderdagavond op de première van ‘Zot van A’.  Zelfs Bart De Wever liet het kabinet even voor wat het was en zakte af naar de Metropolis in Antwerpen.  ‘Ik ben een echte cinefiel.  Ik heb zelfs speciaal een crisis uitgelokt om hier te kunnen zijn.’

Na de film verdween hij wel meteen als sneeuw voor de zon: terug naar de onderhandelingen?

De titel van ‘Beste Michael Jackson Impersonator’ der lage landen staat sinds februari vorig jaar op naam van Christophe Lequesne.  Dat hij de verdiende de winnaar is, lijdt geen twijfel.  Wegens zijn perfecte kennis van de Franse taal wilde hij ook graag deelnemen aan ‘My Name Is Michael’ in Frankrijk, waar de reeks binnenkort van start gaat.  Hij had het graag gecombineerd met zijn drukke agenda maar de makers van de Franse reeks beslisten daar anders over… Christophe kreeg niet de toelating om deel te nemen omdat hij reeds winnaar is van een dergelijke reeks.  En bovendien zou hij al te veel weten hoe zo een programma in elkaar zit, wat unfair zou zijn tegenover de andere kandidaten.  Heel jammer natuurlijk want zijn deelname zou hem natuurlijk heel wat bekendheid opgeleverd hebben in ons buurland.  En Christophe zelf begrijpt het allemaal niet zo goed… ‘Dus als morgen in België een wielrenner zou winnen… dan mag hij niet meer meedoen in de koers van Frankrijk?!’

‘Tribute Show My Name Is Michael’, zaterdag 2 oktober 2010 om 20.35 uur op vtm.

Afgelopen vrijdag gaven Stan Van Samang en Eric Melaerts de aftrap van hun theatertournee ‘Simply Live’, waarmee ze in het najaar van 2010 en in het voorjaar van 2011 de culturele centra zullen vullen..  Ze blijven trouw aan hun eenvoud en pracht… Stan vertelde me achteraf vol enthousiasme over zijn fijne zomer en keek met veel goesting uit naar de toekomst.

Stan, van een zomer vol publiekelijke openluchtoptredens naar voorstellingen in een klein zaaltje… Is het niet wennen?

Het is heerlijk!  Ik doe helemaal hetzelfde en het is toch een beetje anders.  Zonder het ene kan het andere niet.  Nu wordt het af en toe muisstil voor een relatief klein publiek, en blijf ik zelf ook relatief rustig… Maar in openlucht sta ik recht en ga ik volledig los (lacht).  Ik zou geen van beiden kunnen missen.

Kies je bewust in de zomer voor een volledige liveband en in de winter akoestisch met Eric?

Wij zijn eigenlijk seizoensarbeiders (lacht).  In de zomer zijn het festivals en nu is er het seizoen van de culturele centra.  Dus ja, we moeten het wel bewust zo kiezen.  Maar dat is goed want op die manier ben je een heel jaar met muziek bezig. 

Vele artiesten hadden deze zomer te klagen over een gebrek aan optredens.  Hoe was het bij jou?

Het was bij momenten erg druk.  Ik heb op Palm Parkies gestaan, dat was ongeveer elke dag gedurende drie weken.  Bijzonder heftig!  Ik voelde dat echt aan mijn lijf en aan mijn stem.  Het was wel erg leuk om te doen, maar vermoeiend.  Dat is twee uur spelen, en dat is niet zoals in een cultureel centrum, ik moest heviger gaan.

Je stond ook op Marktrock…

(onderbreekt) Wauw! 

De Vismarkt stond afgeladen vol… Een droom?

Wat dat met een mens doet, kan ik heel moeilijk vertellen. Op Marktrock te mogen spelen, is een mes dat aan twee kanten snijdt .  Het is wel Marktrock, een groot en belangrijk festival… Waarmee ik niet wil zeggen dat kleinere festivals minder zijn.  Maar ik ben zelf van Leuven, dus heel veel volk dat ik ken, komt dan kijken.  Dat is allemaal goed en wel dat ik zeg dat ik een hele zomer met muziek bezig ben, maar als ik dan op Marktrock speel, komen die mensen tegen wie ik dat heel de tijd zeg, ook effectief kijken… En dat brengt een heel andere soort nervositeit naar boven dan dat ik heb voor een ander optreden.  Anderzijds is het ook zalig want ik ga al sinds mijn 13^e naar Marktrock, met alles erop en eraan.  Je kan je voorstellen, dat heeft echt iets speciaals, iets magisch bijna. Het was echt genieten.

Had je toch niet liever op de Oude Markt gestaan?

Nee.  Ik heb op de Oude Markt al heel veel gezien en ik vind dat ik niet in dat rijtje thuishoor.  En daarnaast heb ik ook schrik…Het publiek van de Oude Markt is iets heel raar: dat kan fantastisch zijn, maar soms ook een monster.  De Vismarkt is ook al ontzettend groot en om die vol te zien staan, speciaal voor u… dat is een stap die ik zeker niet mocht overslaan.  Ik sta zelfs liever nog tien keer op de Vismarkt.  Maar we zullen zien hoe het met mij gaat binnen vijf jaar… (lacht).  Nee, ik ben heel blij dat ik op een avond op de Vismarkt stond in plaats van ergens in de namiddag op de Oude Markt met een pak in mijn broek (lacht).

De Leuvense Vismarkt loopt vol, er komt een derde Lotto Arena… Er wordt op voorhand veel volk verwacht.  Ben je soms niet bang dat je die verwachtingen niet zal kunnen inlossen?

Ja, absoluut… En op een festival is het weer natuurlijk een belangrijke factor.  Bij Marktrock misschien zelfs nog meer: dat is een gratis festival, dus mensen die echt willen komen, komen zeker.  Maar mensen die ‘eens iets willen meepikken’ blijven gewoon thuis als het regent.  Roel Vanderstukken had geen geluk: hij stond op zondagavond geprogrammeerd op de Vismarkt.  Het was niet aan het regenen, maar aan het gieten… Tja… Ik had echt veel geluk met het weer: ik had er die mij wilden zien, maar ik  had ook de mensen die zeiden ‘Waar gaan we naartoe?  Wat is er te doen op de Vismarkt?  Ah, Stanneke Van Samang, ’t is goed, we gaan eens naar ginder.’

Bij de Lotto Arena koopt iedereen bewust een kaartje om jou aan het werk te zien…
Dat is echt buiten categorie, dat is onbeschrijfelijk…  De Vismarkt doen vollopen, is absoluut zalig, maar als je op een podium in de Lotto Arena staat en je beseft dat ze allemaal speciaal voor jou zijn gekomen…Dat is fantastisch.

Heb je het gevoel dat je nu een speciale show moet ineen steken?

Het lijkt wel of de mensen verwachten dat ik ga vliegen ofzo (lacht).  En ik kan nu al zeggen: ik ga niet vliegen!! (lacht)

Voor je derde Lotto Arena zou het nochtans mooi zijn om eens te vliegen?

(lacht)  Nee, dan moet je naar Cirque du Soleil gaan.  Ik begrijp natuurlijk wel dat de mensen een show willen zien en het oog wilt ook wat. 

En iedereen doet het…

Ons ma zei vroeger altijd: ‘Als uw beste vriend morgen in de vaart springt, spring je er dan achter?’  Dan antwoordde ik: ‘Ja, om hem eruit te halen.’ En dan zij: ‘Nee, dat bedoel ik niet, ge weet toch wat ik bedoel.’ (lacht)  Ach, het wordt op de duur een maatstaf… ‘Hij heeft niet eens gevlogen, zeg.’ Nee, vliegen niet, maar we proberen wel met muziek de mensen naar de Lotto Arena te halen. 

Kan je tegen dan muzikaal toch nog creatief zijn ten opzichte van wat je nu doet?

Tegen de Lotto Arena moet er een nieuwe cd zijn.  Er zullen heel wat nieuwe nummers passeren, dus het zal zeker anders zijn dan nu. 

Voor jou is Lotto Arena dus een gewoon optreden maar dan in het groot en voor veel volk?

Dus is het geen gewoon optreden, dat is het net… (lacht).  Weet je, ik ben gisteren naar Peter Gabriël gaan kijken, en niet dat ik mij wil vergelijken met hem, maar die mens heeft quasi drie uur aan zijn microfoon gestaan en dat was het.  Hij heeft natuurlijk een geweldige lichtshow, schermen en een symfonisch orkest, dus hij kan zich dat permitteren.  Maar het was echt in schril contrast met zijn vorige show: in een bal, op een fiets, vliegen, ronddraaien, alles… Hij deed het allemaal.  Hij staat ook bekend om zijn shows.  Hij spaart kosten noch moeite om alles in een totaalbeeld te gieten, en dat vind ik fantastisch.  Maar ik was gisteren zo blij dat hij gewoon zijn liedjes kwam zingen, en geen circustoeren uithalen.  Ik heb drie uur lang kiekenvlees gehad, ik heb zelfs geweend…Dat moet een concert met je doen.  Daarvoor ga ik ook zelf naar een concert: ik wil geïmponeerd worden, gecharmeerd door de muziek en de muzikanten.  En het mag er natuurlijk mooi uitzien.

Je wilt dat zelf dus ook naar jouw publiek toe.

Absoluut.

Is het niet vreemd als er iemand naar je toekomt die zegt ‘Stan, ik heb gehuild bij jouw nummer.’

Ja, da’s raar.  Maar ik wil mensen raken, op welke manier dan ook.  Dat kan ook op een slechte manier zijn, hoor.  Of in iets onnozel… Bijvoorbeeld, hoeveel is er niet te doen geweest over mijn hemd?  Ik vond dat hemd zelf trouwens prachtig (lacht).  Ik heb bij veel mensen iets los gemaakt, dat is tof.

Stan, dat hemd… Ik ga er echt niet terug over beginnen…
(lacht)  Ah voila, het maakt iets los.  De ene vindt het mooi, de andere vindt het verschrikkelijk, maar het doet iets.  En dat wil ik ook met mijn muziek bereiken.  Als mensen naar de Lotto Arena komen, dan hoop ik toch dat 90% van die mensen niet mee moet, en die 10% wil ik dan gerust overtuigen.  Tegen hun goesting naar een concert gaan, dat doen niet veel mensen, dus wat dat betreft, zit het wel snor.  Mensen die een kaartje kopen, horen mijn muziek wel graag. 

Zal je nieuwe album in dezelfde stijl zijn als de vorige twee?

Goh… Spannend… (lacht)  Dat zullen we allemaal weten, als alles goed gaat, op 14 februari (lacht).

En daar hult hij zich weer in geheimzinnigheid… Werkt Eric Melaerts opnieuw mee?

Eric is iemand die, net zoals mijn ervaring met 71° Noord, ‘Under My Skin’ zit, en die geraakt daar, of hij het nu wilt of niet, nooit meer onderuit (lacht).  Voor alle duidelijkheid, het antwoord op je vraag is dus ‘ja’ (lacht).

Je zong de nieuwe titelsong van kinderzender K-Zoom in… Mijn dochtertje van 2 vindt het geweldig klinken!

(lacht)  Dank je.

Hoe is dat nu om ineens voor kinderen te gaan zingen die zelfs te jong zijn om je echt te kennen? 

Dat was heel leuk om doen, alleen is het heel anders.  Het is voor televisie en niemand wist dat ik het gezongen had, tot het in de krant was gekomen.  Je moet zoiets niet doen voor de herkenning want het komt zeven maanden nadat het is ingezongen.  Op een podium staan, is heel direct: je kijkt mensen in de ogen, of naar hun gezicht.  En zoiets inzingen, is heel hard werken de dag dat je het inzingt, maar daarna stopt dat. 

Waarom ben je op het aanbod ingegaan?

Omdat ik het een leuk liedje vond.  Ik vond het vorige liedje trouwens ook leuk.  En dit is eigenlijk juist hetzelfde nummer, alleen een klein beetje anders (lacht).  Miguel Wiels vroeg me of ik het wou doen en ik ben meteen naar hem thuis gereden.  We hebben daar een nummer gemaakt, in het Nederlands… Dat was heel moeilijk (lacht).  Mickey vond dat ik een heel rare ‘a’-klank had… Hij heeft dat trouwens ook, maar ik ben de zanger natuurlijk (lacht).  Ik had dat ook toen ik ‘Je bent niets’ van Clouseau heb ingezongen… Mijn lief wrijft dat nu nog altijd in mijn gezicht… (zingt met overdreven platte ‘a’ “Vreemd zoals het gaat”)… (lacht)  Zo erg vind ik het nochtans niet, maar bon, ze overdrijven graag allemaal, ik overdrijf ook graag (lacht).  In ieder geval, die K-Zoom was echt moeilijk, we hebben er langer over gedaan dan we initieel in gedachten hadden.  Mickey wilde ook dat ik het zo hoog mogelijk zong, hij wilde mij op het randje van mijn kunnen krijgen.  Het was echt heel hard werken.

En nu Junior Eurosong… Het is ook naar kinderen gericht.  Op zoek naar een nieuwe doelgroep?

Nee, alleszins niet bewust (lacht).  Maar ik hoop een beetje gecharmeerd te worden door kinderen die geweldig graag met muziek bezig zijn.  Ze hebben de jury zo samengesteld dat iedereen een beetje z’n eigen specialiteit heeft.  Ik ga niet naar de danspasjes kijken, dat moeten andere mensen, die daarvoor gevraagd zijn, maar doen.  Ik hoop daar zo geweldig veel goesting om muziek te maken van het podium te voelen komen. Het was voor mij de moment om af te stappen van mijn gedacht ‘je mag kinderen dat niet aandoen’.  Als kinderen willen gaan shotten, kan je ook denken ‘oei, hun schenen gaan kapot gestampt worden, blijf maar mooi thuis’.  Maar als zo een kind nu dolgraag shot… Met muziek is het nu ook zo, ze schrijven een liedje, ze zitten met een producer samen en ze vinden het allemaal geweldig.  Het moet wel tof blijven.  Ik ben daar altijd heel sceptisch over geweest, over zo een dingen, maar als ik nu zie wat voor lange weg ze afgelegd hebben en hoe geweldig leuk ze dat allemaal vinden…  Ze hebben allemaal al een clip opgenomen, ze hebben hun liedje opgenomen, dus het zijn sowieso allemaal winnaars.  Al zijn er natuurlijk ook verliezers, het blijft televisie. 

Stel dat er nu een supertalent tussen zit, zou je zin hebben om je daarover te ontfermen, zoals Eric Melaerts met jou een beetje gedaan heeft?

Dat is niet aan mij, nee, daar is mijn plaats niet. Er zijn andere en betere kanalen voor.  Who the hell is Stanneke Van Samang, weet je wel…

Je staat binnenkort in het Sportpaleis met Milk Inc… Ben je niet bang dat mensen die het genre van Milk Inc graag horen, jou daar niet gaan aanvaarden?

Nee… (denkt lang na) Ik snap je vraag, maar nee.  Het is een feit: ik heb met Regi een liedje gemaakt, Hang On, en om dat daar te gaan zingen, vind ik niet erg.  En als ik mijn songs beetje Milk Incy maak, dan is het wel oke.  En trouwens, ik ben bij Marco Borsato ook te gast geweest… Da’s een Nederlander die in ’t Nederlands zingt… Heel andere stijl en toch was dat geweldig tof.  Nee, ik zou het jammer vinden dat ik bij Milk Inc uitgejoeld word omdat ik een andere muziekstijl breng.  Maar ja, dan is het ook maar zo.  Ik ga mij sowieso amuseren, hoor (lacht).   

VT4 heeft aangekondigd dat er een vervolg komt op Vermist.  Heb je daar tijd voor om dat er ook nog ’s bij te doen?

Dat was vrij snel beslist dat ik daar ook tijd voor zou maken.  Werken voor Vermist is superleuk.  Leuke crew, cast, iedereen die er aan meewerkt, is tof.  En dan blijkt ook nog eens dat het eindresultaat echt goed is.. Tja, dan ben je trots he!  Dus ik ben behoorlijk trots (lacht).  Ik ben erg blij dat seizoen 3 en 4 besteld zijn.  Ik ga geen uitspraken meer doen over het feit dat de reeks niet de grote kijkcijfers haalt, maar het is wel een ongelofelijk goeie reeks.  De appreciatiecijfers zijn enorm.  We werken trouwens nauw samen met De Cel.  Hetgeen je ziet, is allemaal behoorlijk realistisch.  Soms nog wat afgezwakt omdat het anders te erg is.  Dan maak je bijna een 18+ reeks.  Maar het is fijn om zo waarheidsgetrouw te kunnen werken.  Ik ben echt heel fier op Vermist!  En gelukkig iedereen, want het is maar onnozel als je de enige bent die het goed vindt (lacht).  De laatste twee afleveringen hebben we bekeken in de cinema, dat was echt overweldigend.

Krijg je al je lopende projecten wel rond?

Ik heb een uitstekend management die dat voor mij regelt (lacht).

Een aantal jaren geleden zei je nochtans dat je nooit meer zoveel samen wilde doen: optreden, een album maken, Vermist draaien, …

(lacht)  Het is waar… Ach, een mens doet al eens een uitspraak waar hij later spijt van krijgt. 

Wil je voor de rest nog iets kwijt?

(denkt lang na)  Ja…Ik ga toch vliegen!! (lacht) 

Waarom moet iedereen op 9 april 2011 naar de Lotto Arena komen?

Niet iedereen moet komen, want niet iedereen kan daar binnen (lacht).  Nee…  Mh, er komen hopelijk zoveel mogelijk mensen omdat het toch net weer iets anders zal zijn dan anders…

Stan Van Samang op 9 april 2011 in Lotto Arena.

Tickets kunnen besteld worden op 070/345.345 of teleticketservice.com

Interview: Kim Wauters
Foto: Sabrina Wille