Op de persvoorstelling van de nieuwe cd van Clouseau was er tijd om de broertjes Wauters even aan de tand te voelen… Kris was op dat moment in gesprek met een collega-journalist, dus kroop ik gezellig met Koen op een bankje… In een hoekje ontstond dit fijne gesprek met Vlaanderens meest begeerde man…

Jullie tiende Nederlandstalige CD is een feit. Waar blijven jullie de inspiratie halen?
Uit alles wat ons omringt. Uit ons hoofd. Uit elkaar. Kris schrijft samen met andere schrijvers en die inspireren op hun beurt elkaar. Ik stond tijdens het fitnessen te praten met mijn Waalse vriend, we hoorden een berichtje op de radio en zo ontstond ‘Leve België’. Soms komt het gewoon uit toevalligheden. Of uit feiten. De Dakar ging niet door voor mij en zo werd gedacht over een vervolg op ‘Bergen en Ravijnen’. Ze wilden schrijven over mijn nieuwe situatie.

Het valt op dat ‘Heimwee’ echt over jou gaat, terwijl jij er zelf niets aan geschreven hebt.
Dat klopt, maar als er iemand is die mij heel goed kent, dan is het wel mijn broer Kris. Dus dat kan perfect. Als bijvoorbeeld Frank Vanderlinden een nummer schrijft voor ons, dan schrijft hij dat niet alsof het voor De Mens zou zijn. Dan schrijft hij dat met ons in zijn gedachten. En dat hoeft ook niet altijd echt op onze persoon geschreven te zijn. Met ‘Als er ooit iets fout zou gaan’, heb ik hoegenaamd niets te maken, ik heb het niet geschreven en het gaat niet over mij. Integendeel, ik was kwaad omwille van die tekst. Allez, kwaad… ik vind die gast in die tekst een lafaard, die heeft geen ballen aan zijn lijf. Maar Kris heeft gelijk: er zijn veel mensen die zich in zo een situatie bevinden. Ze voelen zich niet meer goed in hun huwelijk maar ze hebben kinderen en een huis. Ze durven dus niet naar hun vriendin te stappen, hoewel ze weten dat ze daar gelukkiger zouden zijn. Dat is heel moeilijk om die stap te zetten. Maar ik heb zelf zoiets van ‘heb toch de kloten aan uw lijf om weg te gaan’. Dit alles om maar te zeggen dat een nummer iemand heel erg kan aanspreken, maar dat het niet over die persoon hoeft te gaan.

Vind je het belangrijk dat de nummers iedereen aanspreken?
(kordaat) Nee. (denkt na) Nu ja, volgens mij zal ‘Zij aan zij’ veel mensen aanspreken, het zal hen ook steunen. Het is een hoopvol nummer, en het geeft hen gevoel van er niet alleen voor te staan. En dat kan zijn in werkomstandigheden, in vriendschap, in ziekte. Het is heel open wat dat betreft. ‘Heimwee’ gaat daarentegen over Parijs – Dakar. Dat gaat dus over niet veel mensen want niet veel mensen rijden Parijs – Dakar (lacht). En toch vinden velen het een toffe song.

Het zou kunnen gaan over een vakantieliefde…
(enthousiast) Oh ja, perfect! Dat is zo leuk: iedereen moet, liefst van al, de interpretatie van de tekst voor zichzelf invullen. Daarom is het soms zo spijtig dat ik in interviews de teksten van een liedje ontleed. Ik ben blij dat jij bij ‘Heimwee’ aan uw vakantielief denkt, en niet aan Parijs-Dakar (lacht).

Vele groepen gaan na een aantal jaar uit elkaar. Jullie hebben al een paar oorspronkelijke leden achterwege gelaten, de broers blijven over. Is die broederband de reden van jullie voortbestaan?
Er zijn natuurlijk veel redenen waarom groepen stoppen. Dat kan te maken hebben met uitgekeken raken op elkaar, niet meer geïnspireerd zijn en dus geen toffe platen meer maken. Dat kunnen vrouwenkwesties zijn, geldkwesties, drugskwesties, … Soms is het ook gewoon op. Bij ons is het echt nog niet op! We voelen we dat des te meer wanneer we zo een soort plaat maken waarvan we toch van vinden dat het een supergoed klinkende degelijke plaat is, met wat andere pistes die we vroeger nooit bewandeld hebben. Dan weet je wel 100% zeker dat dat niet het einde is. We kunnen zelfs nog een stap verder gaan.

Maak je geen ruzie met je broer?
We ergeren ons niet aan elkaar, die tijd is al lang voorbij (lacht). Tja, je ergert je aan elkaar als je 16 en 19 jaar bent, als je jong bent. Toen we nog pubers waren,wat er nog inzit, in mijn geval (lacht), waren er ergernissen. Kris en ik hebben elkaar leren kennen in Clouseau, tevoren waren wij gewoon broers. Als je 9 jaar en 12 jaar bent, is het een groot leeftijdsverschil. Kris speelde volleybal en ik voetbal. Kris ging in Brussel naar school en ik in Alsemberg. Wij hadden totaal verschillende kringen om in te vertoeven. Wij kenden elkaar niet zo goed, enkel van thuis. Dat was typisch ‘familie’: we maakten een beetje ruzie, we speelden een beetje samen. Maar in Clouseau leerden we mekaar echt kennen, dat was een beetje zoeken en aftasten in het begin. In ons geval vullen wij mekaar supergoed aan, dat hebben we ontdekt. Dat het zo is, is een toeval, en een zegen. Kris is medeproducer en buigt zich over dingen waar ik zelfs niet mee wil bezig zijn, of geen talent voor heb. En ik kan dan weer dingen doen wat hij nooit zou willen doen. Ik ben de frontman van Clouseau, ik wil veel meer met mijn gat zwaaien dan hij (lacht). Dus dat klopt perfect. Daarom zijn we nog niet gestopt zeker?

In de speech van de platenbaas werd gezegd dat jullie nieuwe plaat internationaal klinkt. Willen jullie toch weer proeven van het buitenland?
Nee, die uitspraak laat ik volledig voor zijn rekening. Uit onze mond ga je dat niet horen. Pas op, we zijn heel blij, hoor, en ik hoop dat hij gelijk heeft over hoe de plaat klinkt. Maar het is zeker niet onze bedoeling om internationaal nog iets te doen. (kordaat) Mij interesseert dat niet. Zeg nooit nooit natuurlijk, maar wat je allemaal moet doen om internationaal te kunnen presteren… Je moet daar al je tijd insteken… Ik wil van mijn leven niet meer naar God weet waar gaan trekken om te touren. 15 jaar geleden was zoiets fantastisch. Dan hebben we het ook geprobeerd. Ons Duits tourke, dat was super! Maar dan was ik 25 jaar, geen lief, geen kinderen, dat is zalig om dat te mogen meemaken. Maar nu… zelfs Nederland is mij al te veel. En dat is niet dat zoiets te ver is om naartoe te gaan, maar het beetje vrije tijd dat ik nog heb, ga ik niet spenderen aan proberen ergens anders door te breken. Mijn vrije tijd wil ik spenderen met mijn kinderen en mijn vrouw, mijn hobby’s doen. Ik ben heel blij hoe wij ons hier in Vlaanderen staande houden.

Jullie zijn naar Fuerteventura getrokken voor de clip bij jullie nieuwe single ‘Zij aan zij’. Is dat nodig om in het buitenland een clip te gaan opnemen?
Nee, dat is niet nodig, maar da’s wel graaf (lacht). Je kan de clip inderdaad ook opnemen aan het Zilvermeer in Mol. Maar we hebben een aantal regisseurs gevraagd wat zij met het nummer zouden doen. Vier van de zes kwamen af met een buitenlands verhaal. We wilden zeker geen jetlag omdat het een veel te drukke periode is, dus was Fuerteventura een fijne keuze. En zoveel meerkost is dat niet: vliegtuigtickets zijn tegenwoordig niet meer zo duur, en ons hotel heeft ook niet veel gekost.

Het was geen vakantie?
Het was een dag reizen, dan van ’s morgens tot ’s avonds opnemen, en de volgende dag terug naar huis. Dat was zeker geen vakantie, we waren heel moe als we thuiskwamen. Het was niet nodig om naar het buitenland te gaan, maar we hebben nu wel die uitgestrektheid in onze clip, en het nummer vraagt daar ook om. Je moet je ogen eens sluiten (Koen sluit even de ogen), luisteren naar het begin, en je hoort die beginriff, dat heeft echt iets groots. Dan moet je niet in een studio gaan kruipen en een blue key gebruiken, dat heeft echt niet hetzelfde effect.

Wanneer je in de clip langs de zee loopt, staat je hemd nogal open… Is dat een bewuste keuze om de jonge meiden weer aan te trekken?
(schrikt) Hoegenaamd niet. Dat is zeker niet de bedoeling: ik ben 42 jaar en ik ben getrouwd. Jonge meiden aantrekken, is het laatste van mijn zorgen. Nee, het was daar snikheet, ik liep al de hele dag met die jeansvest aan, T-Shirt onder, 35 graden in de blakende zon. Ik heb er zelfs niet bij stilgestaan dat mijn hemd open stond (lacht).

Mh, het zal per ongeluk mijn aandacht getrokken hebben dan…
(lacht) Ik heb het alleszins niet bewust gedaan.

Wordt er geen styling gedaan?
Jawel, hoor, altijd door dezelfde kerel trouwens, en die doet dat super.

Het is geen vrouw? Ik dacht net dat het een idee was, ontsproten uit het brein van een vrouw…
Hij heeft vrouwelijkheid genoeg in zich, dat is geen probleem (lacht). Nee jong, hij had er zelfs een sjaal bij voorzien, maar die heb ik achterwege gelaten plus een knoop extra opengezet van mijn hemd. Vanwege de verschroeiende warmte dus (lacht).

‘Zij aan zij’, het 10e Nederlandstalige album van Clouseau, nu in de winkels of verkrijgbaar via I-tunes.