Roel Vanderstukken stelde vorige week maandag in de Radio 2 – studio’s te Gent zijn tweede album ‘Leven in mijn leven’ voor aan het grote publiek.  Voor het optreden polste ik bij Roel naar de achterliggende gedachten bij de cd. 

Is er een rode draad doorheen het album?

Het is niet zo dat het album één verhaal vertelt.  Maar ik heb negen van de tien nummers zelf mee geschreven, dus dat maakt het direct wel heel persoonlijk.  Heel veel nummers gaan over de liefde omdat dat gewoon een dankbaar onderwerp is.  Maar ze gaan ook over het feit dat ik mij geweldig goed in mijn vel voel de laatste tijd.  ‘Hoop’ en ‘geluk’, dat is toch de rode draad.

Het vorige album gaf de indruk dat jouw vriendin de grootste inspiratiebron was. Is dat nu nog zo of grijp je meer terug naar het leven in zijn totaliteit?

Mh, dit album is misschien iets algemener en minder direct, maar mijn lief was nu een grotere inspiratiebron dan de vorige keer.  Op ‘De smaak van water’ waren er drie nummers waar ik zelf mee aan geschreven heb, dat is toch een verschil van 60%.  Je kan het vorige album daarom moeilijk heel autobiografisch noemen.  En als ik mij niet vergis, ging geen enkele van die drie nummers over mijn toenmalige vriendin.

Dat is gek, want het gaf nochtans de indruk… waarschijnlijk omdat er rond die periode veel aandacht werd besteed aan jullie relatie?

Ja, dat klopt. Je mag eigenlijk niet vergeten dat de vorige cd in een lange tijdsspanne bij elkaar is geschreven.

Er is inderdaad alweer snel een nieuw album.

Dat ligt vooral aan het feit dat ik al acht maanden thuis zit, zonder werk als acteur, waardoor ik echt heel veel tijd heb. Wat super is!  Nu, die tien nummers heb ik op drie maanden tijd bij elkaar geschreven.  We hebben er twee niet opgenomen, maar we waren heel blij met wat we hadden, we waren er klaar voor om ze op te nemen.  Ik ben heel blij met het resultaat, moet ik toegeven, ik vind dat we op alle vlakken een serieuze stap vooruit hebben gezet.

Je spreekt over ‘we’, dan heb je het vooral over je producer ‘Ronald Vanhuffel’.  Dat is niet de minste… vraag jij hem of biedt hij zichzelf aan om met jou te werken?

Nee, ik sta sowieso weigerachtig tegenover mensen die zichzelf aanbieden en gelukkig doet Ronald dat niet (lacht).  Ik heb Ronald gekozen omdat Ronald muziek geproduced heeft waar ik nogal zot van ben. Met name Blof, ik ben daar gigantische fan van.  En dan is het fantastisch om te ontdekken dat die man niet in het meest noordelijke punt van Nederland woont, maar wel hier in Gent (lacht).  Daardoor konden we ook al sneller gaan samen zitten om te bespreken hoe ik het graag had gehad.  Hij heeft wel meteen gezegd dat hij met mij geen Blof-plaat zou maken, maar wel op zoek zou gaan naar een eigen sound en stijl.  Ronald heeft heel deze plaat geproduced in co-productie met Tommy Vlaeminck, die ook alle nummers van gitaren heeft voorzien.  Dat is een jonge, geweldige getalenteerde man.  Op die manier kom je samen tot een sound.  Dat is wel belangrijk, want ik ben geen echte muzikant.  Ik kan dus alleen maar uitleggen aan de muzikanten hoe ik het voel en hoor.  Dan is het leuk dat je iemand in co-productie hebt die effectief alle gitaarpartijen speelt en die ook arrangeert van tevoren.  Die samenwerking ging echt goed, het was heel plezant.

Je zegt dat je zelf schrijft, maar als je geen muzikant bent, hoe doe je dat dan?

Ik kan wel een beetje gitaar spelen, maar niet om te zeggen dat ik dat live zou doen.  Wat ik wel heb als ik aan het schrijven ben – en nu zat dit in een periode dat dat gelukkig allemaal samen kon - , dan ben ik ook met niets anders bezig en vliegen er melodietjes door mijn hoofd.  Ik zing ze rap op mijn gsm in, of in de auto op een dictafoontje, want dat heb ik wel altijd bij.  Meestal kom ik met een refrein af, of met een stroofje, dan ga ik naar mijn cowriters, en zo ontstaat een nummer.  De cowriters zijn ongeveer dezelfde gebleven als vorige keer, alleen Piet Van den Heuvel en Steven Kolacny zijn er bij gekomen.  Het zijn allemaal mensen waar het ongelofelijk goed mee klikt.  Dat kan ook totaal mislukken maar dat is niet het geval.  Koen Buyse is blijven schrijven, dat zijn echt pareltjes geworden.  Jan Willem Roy, mijn Hollandse kameraad, is een fantastische man.  Dat werkt.  Ik moet maar met drie zinnen en een melodie op de proppen komen en daar ontstaat op twee uur tijd een nummer uit. 

Welk liedje springt er voor jezelf uit?

Oei, dat is een moeilijke vraag.  Ik ga ‘eruit springen’ anders interpreteren dan dat jij de vraag, denk ik, bedoelt, als ik mag (lacht).  In die zin dat ik kies voor ‘Kruisvaart’ omdat het een beetje de vreemde eend in de bijt lijkt.  Het is een bluesachtig, funkachtig nummer, wat je niet meteen in het Nederlands verwacht. 

Maar van jou wordt dat toch wel verwacht…

Ja, dat klopt, dat is zeker mijn ding.  Ik zou heel graag gewoon blues maken, alleen is dat commercieel niet echt verantwoord (lacht).  Maar wat niet is, kan nog komen, zeg nooit nooit.

Wat is jouw droomconcept qua optreden?  Iets als Werchter?

Werchter spreekt mij niet zo aan.  Dat is leuk om naartoe te gaan en pintjes te drinken.  En dat zal zeker een ongelofelijke kick geven als je daar staat.  Ik kan dat zelfs nu al beamen: wij stonden twee jaar geleden op VTM Live, daar stond ook 30 000 man… Dat pakt wel even op je adem (lacht).  Maar dat zijn niet de meest gezellige optredens.  Een clubtour door de toffe zalen van België, zoals de Vooruit, de AB, de Arenbergschouwburg zou ik echt heel graag doen.  Maar nu nog niet, ook niet binnen twee jaar… Binnen vijf of zes jaar misschien, als de derde plaat er is gekomen.

Ga je met dit tweede album specifiek toeren?

(zucht) Tja, het is crisis in België.  We zijn met zes muzikanten.  Als ik ‘live on tape’ zou doen, zou ik al een rijke mens geweest zijn ondertussen, maar ik weiger dat te doen.  Als je met zes op een podium staat, betekent dat dat je een ploeg meeneemt van ongeveer twaalf mensen die alles proberen in orde te krijgen.  Dat kost hopen geld.  Ik denk dat we deze plaat eerst gaan laten doordringen tot de mensen.  Radio 2 steunt ons enorm, dus we gaan airplay krijgen.  En ik hoop dat we dan tegen het voorjaar wel eens naar culturele centra kunnen gaan.  Maar de zomer ziet er pover uit… Gelukkig heb ik muzikanten die heel gemotiveerd zijn en er nog steeds in blijven geloven.

Ooit zei je eens dat het op acteergebied een beetje genoeg was, dat je eigenlijk liever achter de schermen zou werken.  Geldt dat voor muziek ook?

Ik heb dat natuurlijk gezegd op een moment dat het gigantisch druk was.  Ik meen dat ook nog wel voor een stuk, alleen denk ik dat ik het nooit echt zou kunnen missen.  Ik blijf wel erg geïnteresseerd in wat er gebeurt achter de schermen.  Met muziek is dat ook zo, in die zin dat ik gewoon heel graag teksten schrijf.  Het voorbereidende werk is superleuk.  In de studio zitten, is superleuk.  Gaan spelen, is ook superleuk… Alleen moet je jezelf als artiest wat zekerheid geven en moet je ook voor andere mensen dingen gaan schrijven.  Ja… de kant van het regisseren eens gaan opzoeken… Maar daar is allemaal nog veel tijd voor.  Ik ben voor het eerst in elf jaar mezelf in de media.  Acht maanden aan een stuk thuis, wat schrikken is als je altijd veel te veel werk hebt gehad.  Maar dat gaf me tijd om na te denken, dat gaf me tijd om deze cd te maken.  En als dat mekaar zo kan blijven afwisselen, dan mag dat nog een tijdje duren.

In ‘David’ speel je als rij-examinator eens een andere rol dan we van jou gewend zijn.  Het was verfrissend om jou zo eens te zien.  Moet jij veel audities doen?

Voor zo een dingen natuurlijk niet.  Dat zijn gastrollen, ik zit bijvoorbeeld binnenkort ook in Zone Stad.  Ze bellen je op en dat is te nemen of te laten.  Maar voor nieuwe projecten, een nieuwe vaste rol moet je sowieso auditie doen. Ik denk niet dat er in België veel mensen zijn die dat niet moeten doen.

Zit je daar zelf op te jagen?

Nee.  Ik ga niet graag leuren bij de mensen.  Ik doe dat echt niet graag.  Premières afschuimen om aan iedereen zijn mouw te gaan trekken, nee…  En als het ooit stopt…

… is er nog tijd om dat te doen?

(lacht) Nee, dan ga ik dat nog niet doen, denk ik.  Ik heb er geen zin in.  Mensen hebben mij wel gezien en als ze mij niet willen bellen voor een auditie, zullen ze daar wel een reden voor hebben.  Ik ga mezelf niet opdringen.

Nog even over de cd… Hij zit net als het vorige album opnieuw bij Flair. Is dat een bewuste keuze om direct een bepaald publiek aan te spreken, zijnde enkel vrouwen?

Neen.  De eerste keer wel.  Nu is dat een bewuste keuze omdat we die kans krijgen.  Als een boekje uw plaat betaalt, is het al snel een keuze…

Maar de echtgenoten van de vrouwen zullen de cd nu niet willen opleggen wegens het vooroordeel ‘te vrouwelijk’.

Dan zullen die mannen eens naar de radio moeten luisteren (lacht).

Naar Radio 2…

Ah, maar daar kies ik zelf niet voor!  Het is gewoon verschrikkelijk dat de radiostations blijkbaar anti Nederlandstalige muziek zijn.  Of het moet Clouseau zijn, of Andes misschien… Nu goed, mij niet gelaten, Radio 2 covert wel 28% van het luisterpubliek in Vlaanderen… dan wil ik gerust bij Radio 2 tekenen, geen probleem.

Ik heb zelf een dochter van anderhalf jaar, misschien was ik daardoor bevooroordeeld, maar bij ‘Leven in mijn leven’ dacht ik meteen aan kindjes… Zijn er kindjes welkom bij jou?

Ze mogen komen, maar ze mogen al lang komen.  Alleen heb ik nu pas de vrouw van mijn leven gevonden.  En gelukkig wil zij ook kindjes, dus kindjes zullen er zeker komen. Op het juiste moment en als we er alle twee… goh, tijd voor hebben? (lacht)

Maar nu nog even tijd maken om te genieten van dit album!